“မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခန္းေျခာက္သြား အင္းေလးကန္ႀကီးလိုပဲ အာဖရိမွာ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ေရျပႆနာ က်ေနာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အရင္က မိုးေခါင္ေရရွားရပ္ဝန္းလို႔ ေခၚဆိုခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းရဲ႕ ဒုကၡေတြ က်န္တဲ့အရပ္ေတြမွာပါ ရင္ဆိုင္ေနရပါၿပီ။ အသိဉာဏ္နည္းတဲ့ အုပ္စိုးသူေတြက ဆည္ေျမာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ တည္ေဆာက္ၿပီးၿပီ၊ ေရကာတာေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီ ဆိုၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေနခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြကို ျပည္သူမ်ားက ခါးစည္းခံေနရပါတယ္ …”
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ‘ကမၻာႀကီး က်န္းမာပါေစ’ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ျပည္တြင္းက လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းတေစာင္မွာ ေဆာင္းပါးရွည္ ၃ ပုဒ္ေလာက္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးဆိုင္ရာ စာအုပ္စာတမ္း၊ ေဆာင္းပါးေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ကရရွိတဲ့ အခ်က္အလက္မ်ားနဲ႔ ကိုယ္ေတြ႔အျမင္ကို ေပါင္းစပ္ၿပီး ရသပံုစံ နိဒါန္းမ်ားနဲ႔ ေရးသားခဲ့တာပါ။
ေဆာင္းပါးေတြရဲ႕ဦးတည္ခ်က္က လူသားေတြ ဖ်က္ဆီးလိုက္လို႔ ဆိုးက်ဳိးေတြျဖစ္သြားတဲ့ ကမၻာႀကီးက လူသားေတြကို ျပန္လည္ဒဏ္ခတ္ပံုမ်ားနဲ႔ ဆင္ျခင္သင့္တဲ့အရာေတြကို ႀကိဳတင္ဆင္ျခင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာရွင္မ်ားေလ့လာျပဳစုထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ေတြ႔ရွိခ်က္ေတြကို ဖတ္ရႈျဖစ္ေတာ့မွ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔မႈေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ရပါတယ္။
ပညာရွင္မ်ားရဲ႕ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္မႈမ်ားအတြင္းက သကၠရာဇ္ ဘယ္ေလာက္မွာ ကမၻာေပၚက လူဦးေရအားလံုးရဲ႕ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းက ေသာက္ေရျပတ္လပ္မႈ အခက္အခဲေတြ႔ၾကံဳရမယ္၊ ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းက ေရခဲေတြ ေပ်ာ္က်တဲ့အခါ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာအတြင္းက ဘယ္ကၽြန္းေတြ ေရေအာက္ထဲေရာက္သြားႏိုင္တယ္၊ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြက ထြက္ရွိတဲ့ အဆိပ္ဓာတ္ေတြေၾကာင့္ အက္စစ္မိုးေတြ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ရြာက်ေနတယ္၊ မီသိန္းဓာတ္ေငြ႔ေတြ ကလို႐ိုဖလူ႐ိုကာဗြန္ေတြ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ေတြေၾကာင့္ အိုဇုန္းလႊာနဲ႔ ဖန္လံုအာနိသင္ေတြအေပၚ အက်ဳိးသက္ေရာက္ပံု စတဲ့အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာက ကမၻာႀကီးအတြက္ စိုးရိမ္စရာျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကမၻာႀကီးက ေဘးဒုကၡၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အာဖရိကတိုက္လို ေနရာမ်ဳိး ငါတို႔တိုင္းျပည္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏိုင္ေသးဘူး၊ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ ရွိေနေသးတာပဲ၊ လူထုကို အသိေပးရမယ္ စတဲ့ အေတြးနဲ႔ အသိရွိခဲ့တာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘယ္သူမွ ေတြးမထားတဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အေျခအေနေတြ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ၾကံဳေတြ႔ ရင္ဆိုင္ေနရပါၿပီ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ၃ ခုေလာက္ကစၿပီး ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သဘာဝ ေရေျမအေနအထားေတြ တျဖည္းျဖည္း ပ်က္စီးလာခဲ့ၿပီး ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခုေလာက္ကေန ဒီကေန႔အထိ တရွိန္ထိုး ပ်က္စီးသြားရတယ္လို႔ သာမန္လူတဦးရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳ အမွတ္အသားနဲ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။ အေျခခံအေၾကာင္းမ်ားက လူထုရဲ႕ ပူးေပါင္းပါဝင္မႈ အားနည္းလို႔မဟုတ္ဘဲ အုပ္စိုးသူမ်ား တာဝန္ရွိသူမ်ားရဲ႕ အသိနဲ႔ ပညာမဲ့မႈက ပိုၿပီး အဓိကက်ေနပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ကို အုပ္စိုးေနသူေတြက တိုင္းျပည္ရဲ႕လက္ရွိအေနအထားေတြကိုသာမက အနာဂတ္ကိုပါ မတြက္ဆတဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို အၾကံေပးေနတဲ့ ပညာရွင္ဆိုတဲ့သူမ်ားကလည္း ဘယ္လို ပညာရွင္ေတြလဲဆိုတာ မစဥ္းစားတတ္ပါဘူး။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဆိုင္ရာ ဒီပလိုမာေတြ သင္တန္းေတြ မတက္ထားတဲ့ သာမန္လူတဦးအေနနဲ႔ ေတြးမိတာေလးေတြ တင္ျပခ်င္ပါတယ္။
က်ေနာ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေလာက္က က်ဳိက္ထီး႐ိုးကို ပထမဆံုး ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အမွတ္ရခဲ့တာက စိမ္းလန္းအံု႔ဆိုင္းေနတဲ့ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာဝေတြျဖစ္ပါတယ္။
အထူးျခားဆံုးကေတာ့ ေရေျမာင္ႀကီးစခန္းပါ။ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္စိုင္ေတြၾကားက ထြက္လာတဲ့ စိမ့္ေရေတြကို တမံလုပ္ၿပီး သြယ္ေပးထားတဲ့ ေရေတြဟာ ၂၄ နာရီပတ္လံုး တရေဟာ စီးဆင္းေနၿပီး အမ်ဳိးသားေတြက ပိုက္လံုးႀကီးေတြက က်လာတဲ့ ေရေတြကို ခ်ဳိးၾကသလို အမ်ဳိးသမီးေတြကလည္း အဲဒီကေန ဆက္လက္စီးဆင္းသြားတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းငယ္အတြင္း ခ်ဳိးၾကပါတယ္။ ငယ္ဘဝမွာ ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ ဒီျမင္ကြင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒါက မဆလ ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္း ကာလပါ။
လက္ရွိ စစ္အစိုးရလက္ထက္အတြင္း က်ဳိက္ထီး႐ိုးကို ေနာက္ထပ္ ၂ ႀကိမ္ေရာက္တဲ့အခါ ပထမ ျမင္ခဲ့တာေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီးဆန္႔က်င္ ေျပာင္းလဲသြားတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အရင္က စိမ္းစို အုံ႔ဆိုင္းေနတဲ့ ေတာရိပ္ေတြဟာ က်ဲပါးသြားၿပီး ေအးစိမ့္ေနတဲ့အေနအထားကလည္း အပူဘက္ ကူးေျပာင္းသြားပါၿပီ။ ေရေျမာင္ႀကီးကလည္း စမ္းေခ်ာင္းစီးဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ စိမ့္ေရစမ္းေရေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ေတာျပဳန္းၿပီး ေရေဝေၾကာ ပ်က္စီးကုန္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ အပူခ်ိန္ျမင့္တက္လာမွာေပါ့။
အင္းေလကန္ ေရျပင္ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္က်လာေၾကာင္း ျမန္မာပညာရွင္တဦး စတင္ေထာက္ျပတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါးေလာက္ကတည္းက ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ဓန မဂၢဇင္းမွာေတာင္ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ပါဖူးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာဏာပိုင္ဘယ္သူကမွ အေရးမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ‘မေသခင္ ျမင္ေတြ႔သင့္တဲ့ ကမၻာေပၚက ေနရာ ၁၀၀၀’ စာအုပ္ထဲမွာေတာင္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခံရတဲ့ အင္းေလးကန္ႀကီး အဆိုးဆံုး ေရခန္းေျခာက္တာ ၾကံဳလိုက္ရပါၿပီ။
အာဏာပိုင္ေတြအေနနဲ႔ ကမၻာလွည့္ ခရီးသြားေတြဆီက ပိုက္ဆံကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေရေျခာက္ေနတဲ့ ကန္ႀကီးနဲ႔ ဘယ္လို ေငြရေအာင္ရွာမလဲ ဆိုတာက သတိျပဳစရာပါ။
မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခန္းေျခာက္သြား အင္းေလးကန္ႀကီးလိုပဲ အာဖရိမွာ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ေရျပႆနာ က်ေနာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အရင္က မိုးေခါင္ေရရွားရပ္ဝန္းလို႔ ေခၚဆိုခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းရဲ႕ ဒုကၡေတြ က်န္တဲ့အရပ္ေတြမွာပါ ရင္ဆိုင္ေနရပါၿပီ။ အသိဉာဏ္နည္းတဲ့ အုပ္စိုးသူေတြက ဆည္ေျမာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ တည္ေဆာက္ၿပီးၿပီ၊ ေရကာတာေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီ ဆိုၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေနခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြကို ျပည္သူမ်ားက ခါးစည္းခံေနရပါတယ္။
ထင္းရွားလို႔ သစ္ပင္ခုတ္တာကို တားဆီးဖို႔ ျမန္မာ့သစ္ေတာက ‘သစ္တပင္ခုတ္ အခ်ဳပ္ ၃ လ’ လို႔ အရင္က သတ္မွတ္ အေရးယူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက သိပ္မေၾကာက္လို႔ ‘သစ္တပင္ခုတ္ ေထာင္ ၃ ႏွစ္’ လို႔ ေျပာင္းခဲ့ရပံုကို သစ္ေတာဌာနက ဦးရီးတေယာက္ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သစ္ပင္ေတြ အမ်ားအျပား ခုတ္ခြင့္ရေနသူေတြက မိသားစုအတြက္ ခိုးခုတ္ေနသူေတြမဟုတ္ဘဲ အာဏာပိုင္ေတြဆီက လုပ္ကြက္ရေနသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
သစ္ခုတ္ရာမွာလည္း စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြအတိုင္း ခုတ္တာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ပိုင္ေျမအတြင္းက သီးပင္စားပင္ေတြကို စိတ္တိုင္းက် အသံုးျပဳသလို ထင္တိုင္းခုတ္ပစ္တာပါ။ “ငါတို႔က သူတို႔ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ယူထားရတာေလ။ ဒီေတာ့ ရွိသမွ် အကုန္ခုတ္မွာေပါ့။ လူတိုင္း ဒီလို လုပ္ၾကတာပဲ” လို႔ ပါမစ္နဲ႔ သစ္လုပ္ငန္း လုပ္ခြင့္ရသူတဦးက ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒီလိုေခတ္မ်ဳိးမွာမွ သစ္ေတာ့မျပဳန္းရင္ ဘယ္ေခတ္မွာ ျပဳန္းမွာလဲ လို႔ စိတ္မသက္မသာ ေတြးမိပါတယ္။
လူႀကီးေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ‘ခါးေတာင္းက်ဳိက္တျခား ဖင္တျခား’ လုပ္ရပ္ေတြကိုလည္း အမ်ားသူငါ ေတြ႔ေနရပါေသးတယ္။ ‘ကုန္သြားတဲ့ သစ္ေတာေတြ ျဖည့္ဆည္းဖို႔’ တဲ့ ကၽြန္းစိုက္ခင္းေတြ စိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီစိုက္ခင္းေတြက သစ္ေတာဌာနေတြ၊ သစ္ေတာေတြမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြက ေနရာေတြမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ တပင္နဲ႔တပင္ ကပ္လ်က္။ ဘာမွ စနစ္တက်မရွိေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ေသကုန္တာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။
ေညာင္ဦးဘက္ေရာက္တုန္းက ‘ကိုးခ႐ိုင္စိမ္းလန္းသာယာေရး’ ဆိုတဲ့ စီမံကိန္းႀကီးေအာက္မွာ ဒုကၡေရာက္ေနသူမ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔က ပူျပင္းလွတဲ့ ရာသီဥတုေအာက္မွာ တေနကုန္ ေရကားႀကီးေတြ ေမာင္းၿပီး ေရေလာင္းေနရတာပါ။ စိုက္ထားတဲ့သစ္ပင္ေတြက ေတာ္႐ံုနဲ႔မေသေအာင္ အပင္ႀကီးေတာ့မွ အံုလိုက္ ေရႊ႕ေျပာင္းစိုက္ထားတဲ့ အရိပ္ရသစ္ပင္ေတြမဟုတ္ဘဲ ပ်ဳိးပင္ေတြကို စိုက္ထားတာပါ။ စိုက္ထားတဲ့ေနရာကလည္း အစံု၊ တူရြင္းေတာင္လို ေက်ာက္ေတာင္ေတြေပၚမွာပါ စိုက္ထားတာပါ။ ေက်ာက္သားေပၚမွာ ပ်ဳိးထားတဲ့သစ္ပင္ကို ေရဘယ္ေလာက္ေလာင္းရင္ ရွင္သန္ႀကီးထြားမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ေတာ့ မတြက္တတ္ပါဘူး။ ေရေလာင္းေနသူ သစ္ေတာဝန္ထမ္းကိုယ္တိုင္က “ဒီအပင္ေတြ ရွင္မွာမဟုတ္ဘူး။ တာဝန္အရ ေလာင္းေနရတာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။
သစ္ပင္မခုတ္ဖို႔ ေတာေတာင္ဝန္းက်င္ကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ ေဆာင္ပုဒ္ေတြနဲ႔ ႏႈိးေဆာ္ထားတာကို မႏၱေလးကေန ေမၿမိဳ႔၊ မူဆယ္ သြားတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုတကယ္တမ္း ထိန္းသိမ္းဖို႔ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရွိပါသလဲ။ ထိေရာက္မႈရွိေအာင္ေရာ လုပ္ေဆာင္ၾကပါသလား။ ေမးစရာေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး စနစ္က်တဲ့ တိုင္းျပည္ေတြမွာ ဆည္ေတြ တည္ေဆာက္တဲ့အခါ ေရေဝေၾကာ ပ်က္စီးႏိုင္မႈ ရွိမရွိ ဆိုတာေတြအျပင္ ေရလႊမ္းဧရိယာေတြ၊ ေရထဲမွာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွင္သန္ေနတဲ့ သတၱဝါေတြအပါအဝင္ ေဂဟစနစ္ေတြ ဒါေတြအားလံုးကို တြက္ခ်က္ၿပီးမွ တည္ေဆာက္ၾကတာပါ။ အေရအတြက္မ်ားမ်ား တည္ေဆာက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဂုဏ္ယူဖို႔သက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး။
ျမန္မာျပည္မွာ ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္မႈေတြက သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈ၊ ေရေဝေၾကာေတြ ေဂဟစနစ္ေတြ ပ်က္စီးတာေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနမယ္ဆိုရင္ သံလြင္ေရကာတာ စီမံကိန္းတို႔၊ ျမစ္ဆံုေရကာတာ စီမံကိန္းတို႔ အေကာင္အထည္ေပၚ ၿပီးစီးသြားရင္ ဘယ္ေလာက္ ပိုဆိုးသြားေလမလဲ။
တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ အုပ္စိုးသူမ်ားနဲ႔သာ ဆိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူအားလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့အရာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အနာဂတ္ကို ႀကိဳတင္စဥ္းစားၿပီး မျဖစ္သင့္တာေတြ မျဖစ္ဖို႔ ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေဆာင္သင့္ပါတယ္။
ကမၻာႀကီး က်န္းမာဖို႔ဆိုတာ ျမန္မာျပည္လို ေနရာဌာန၊ တိုင္းႏိုင္ငံအားလံုး က်န္းမာမွ ျဖစ္မွာပါ။ တခ်ဳိ႕ေသာအရာေတြက ထိုင္ၿပီး ညည္းတြားေန႐ံု၊ ကံၾကမၼာကို ယိုးမယ္ဖြဲ႔႐ံုနဲ႔ ၿပီးသြားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ လုပ္သင့္တာကို လုပ္သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္လုိက္ဖို႔ပါပဲ။ ။
ထိန္လင္း
၂၇၊ ၅၊ ၂၀၁၀
No comments:
Post a Comment