သမိုင္းကို ဘယ္သူဖန္တီးတာလဲ

သမုိင္းကိုဖန္တီးတာ ဘယ္သူလဲ။ လူစြမ္းေကာင္းေတြလား၊ ျပည္သူျပည္သား လူအမ်ားလား။ ဒီေမးခြန္းကို အျငင္းပြားခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ပရိေစၦဒေတြ မနည္းေတာ့ဘူး။ ေယဘုယ်ျခံဳၿပီးေျပာရရင္ လက္ယာသမားေတြက ႐ုစဗဲ့လို၊ ခ်ာခ်ီလို ဧရာမ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြက သမုိင္းကိုဖန္တီးပံုေဖာ္တာလို႔ဆိုၾကၿပီး လက္ဝဲသမားေတြက သမိုင္းဖန္တီးရွင္ဟာ ျပည္သူေတြသာျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကတယ္။

အေျဖမထြက္တဲ့ ျငင္းခုန္မႈ

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အျငင္းပြားခဲ့ၾကေပမယ့္ အေျဖထြက္မလာဘူး။ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ကိုယ့္အယူအဆကိုယ္ ခိုင္ခုိင္မာမာ ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္ဆယ္ရာစု ကုန္ဆံုးခါနီး ေနာက္ဆံုးဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ ႏွစ္ဆယ္တစ္ရာစုရဲ႕ ပထမဆံုး ဆယ္စုႏွစ္မ်ား အတြင္းေရာက္ေတာ့ နည္းပညာတိုးတက္မႈမ်ားဟာ မၾကံဳစဖူး အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

အထူးသျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာအင္တာနက္ ဆက္သြယ္ေရးပညာရပ္ တိုးတက္မႈေၾကာင့္ အခ်ိန္နဲ႔ အကြာအေဝးဆိုတာ လူေတြအတြက္ အတားအဆီးတခုသဖြယ္ ျဖစ္မေနေတာ့ဘူး။ ကမၻာ့အေရွ႕စြန္းနဲ႔ အေနာက္စြန္းမွာေနသူ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး စကားေျပာႏိုင္ၾကတယ္။ လန္ဒန္က ေဘာလံုးကြင္းမွာ ကန္ေနတဲ့ ေဘာလံုးပြဲကို လန္ဒန္သားေတြနဲ႔ တခ်ိန္တည္း ဝါးဘေလာက္ေသာက္ ရြာသားေတြလည္း ၾကည့္ႏိုင္တယ္။

သူေဌးသမီးရွာဖို႔ မလို

အင္တာနက္နဲ႔ ဒစ္ဂ်စ္တယ္နည္းပညာေတြက အခ်ိန္နဲ႔အကြာအေဝးကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ လုပ္လုိက္ႏိုင္ၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ အဆင့္ျမင့္ ပညာရပ္ေတြ သင္ယူဖို႔ ေငြကုန္ေၾကးက် အမ်ားႀကီးခံစရာ မလိုေတာ့သလို သူေဌးသမီး အပ်ဳိႀကီးကို ထမင္းထုပ္သိုးေအာင္ လိုက္ရွာစရာလည္း မလိုေတာ့ဘူး။ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာႀကီးကို တလေလာက္ ၾကာေအာင္စီးၿပီး ဘိလပ္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ ႀကီးအေရာက္သြားေနဖို႔လည္း မလိုေတာ့ဘူး။

အိုးမကြာ အိမ္မကြာနဲ႔ သင္ယူခ်င္တဲ့ ပညာရပ္ကို အြန္လိုင္းက သင္လို႔ရေနၿပီ။ ေအာက္စဖို႔ တကၠသိုလ္ႀကီးက ဘြဲ႔ယူခ်င္သလား၊ လန္ဒန္တကၠသိုလ္ႀကီးကပဲ ယူခ်င္သလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေမရိကန္မွ အေမရိကန္ဆိုလည္း ဟားဗတ္က ယူမလား၊ ေယးလ္နဲ႔စတန္းဖို႔က ယူမလား။ ပရင့္စတန္နဲ႔ ဘာကေလက ယူမလား။ ႀကိဳက္ရာေရြးယူလို႔ ရတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာတလံုး ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္။ တျခား ဘာမွ မလိုဘူး။ ပိုက္ဆံလည္း မ်ားမ်ားစားစား မကုန္ဘူး။

ဣစၦာသယ ဓာတ္လံုး

လူေတြကဒီေခတ္ကို နည္းပညာေခတ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပညာေခတ္ လို႔ ေခၚတယ္။ လက္ကိုင္ တယ္လီဖုန္းေလး တလံုးရွိရင္လုပ္ခ်င္တာကို ဘယ္သူမဆို စိတ္ရွိတိုင္းလုပ္ႏိုင္တယ္။

႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ ႐ုပ္ရွင္႐ံုသြားဖို႔ မလိုဘူး။ သီခ်င္းနားေထာင္ဖို႔ ကက္ဆက္ေတြ၊ ဓာတ္စက္ေတြရွိဖို႔ မလိုဘူး။ အင္တာနက္သံုးဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာရွာစရာ မလိုဘူး။ စာဖတ္ခ်င္လို႔ စာၾကည့္တိုက္ သြားစရာမလိုဘူး။ ေစ်းဝယ္ဖို႔ ကုန္တိုက္ႀကီးမွာ ေျခေညာင္းခံ ေလွ်ာက္စရာမလိုဘူး။ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးတလံုးရွိ႐ံုနဲ႔ ဘာမဆို လုပ္လုိ႔ရတယ္။ လက္ကိုင္ဖုန္းဆိုတာ ဒီေခတ္ရဲ႕ ဣစၦာသယ ဓာတ္လံုးျဖစ္တယ္။

ဥံဳဖြဆို အကုန္ျဖစ္

ဖုန္းတလံုးနဲ႔ ဘာမဆိုလုပ္လို႔ရတဲ့အတြက္ လူတုိင္းဟာ တန္ခိုးရွင္ျဖစ္လာတယ္။ ဥံဳဖြဆိုၿပီး ဘာမဆို ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူရဲေကာင္းေတြနဲ႔ လူစြမ္းေကာင္းေတြရဲ႕ေခတ္ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ ဒီေခတ္က ျပည္သူ႔အာဏာ (People Power) ေခတ္ျဖစ္သြားၿပီလို႔ ေႂကြးေၾကာ္သူေတြက ေႂကြးေၾကာ္ၾကတယ္။ ေႂကြးေၾကာ္ေလာက္ေအာင္လည္း နည္းပညာေတြက တေန႔တျခား တိုးတက္လာတယ္။ တိုက်ဳိၿမိဳ႕က ႏွလံုးခြဲစိတ္ကုသဖို႔ လိုတဲ့လူနာကို နယူးေယာက္ေဆး႐ံုက ႏွလံုးခြဲစိတ္ကုဆရာဝန္ႀကီးက ကြန္ပ်ဴတာကတဆင့္ တိုက်ဳိေဆး႐ံုခြဲစိတ္ခန္းထဲက စက္႐ုပ္ကိုၫႊန္ၾကားေစခိုင္းၿပီး ခြဲစိတ္ကုသတဲ့ အေဝးထိန္းခြဲစိတ္မႈ (Virtual Surgery)ေတာင္ လုပ္လို႔ရေနၿပီျဖစ္တယ္။

အပိုင္စီးထားလို႔ မရေတာ့

ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ သတင္းမီဒီယာနယ္ပယ္မွာေတာင္ အခုဆို "လူထု သတင္းသမား"(Citizen Journalist) ဆိုတာေတြ တပံုႀကီး။ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္ လက္ကိုင္ရွိတယ္ ဆိုၿပီး ေခါင္းတေမာ့ေမာ့၊ ရင္တေကာ့ေကာ့ လုပ္ေနလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ 'ခက္ဖြယ္ရယ္ၾကံဳ၊ လက္နက္ကယ္စံုအညီနဲ႔' ဆိုတဲ့ လံၾကဳပ္သတင္းမ်ဳိးေတြလည္း လႊင့္ခ်င္တိုင္းလႊင့္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ တိမ္ၾကားမင္းေခါင္ ေပၚေပါက္လာတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔လည္း လုပ္စားလို႔ မရေတာ့ဘူး။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ေတြ႔ရသမွ် လူငယ္တိုင္းဟာ 'ဘေလာ့ဂါ' ေလးေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဘက္စကားေပၚမွာ ကိုယ့္နားကပ္ထိုင္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးကလည္း Facebook ကတဆင့္ ေဝဖန္ခ်က္၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ မွန္မွန္ေရးေနတဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ေရွးကလို 'ခြင္' တခြင္ကို အပိုင္စီးထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ လူတုိင္းရဲ႕ေခတ္၊ ျပည္သူ႔ေခတ္ျဖစ္ေနၿပီ။

ၾကက္တူေရြးလို

ဒါကိုရည္စူးၿပီး သူရဲေကာင္းတုိ႔ေခတ္၊ လူစြမ္းေကာင္းတို႔ေခတ္ ကုန္ဆံုးသြားၿပီ။ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားၿပီလို႔ ေႂကြးေၾကာ္သူမ်ားက ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲဒီ ေႂကြးေၾကာ္သူအမ်ားစုဟာ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚ အယူအဆ ဒႆနရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ မရွိတာပဲ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က သူမ်ားေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး၊ ၾကက္တူေရြးလို ႏႈတ္တိုက္ရြတ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဟိုက နိဂံုးဆိုရင္ ဒီမွာလည္း အားလံုး နိဂံုးဆို လိုက္ေအာ္ၾကတာပဲ။ ေအာ္တဲ့သူ သံုး၊ ေလးေယာက္ ဆံုမိၿပီဆိုရင္ေတာ့ အားလံုး နိဂံုး၊ နိဂံုးနဲ႔ ယိမ္းကေနသလိုျဖစ္ေနေတာ့တယ္၊ လူရယ္စရာႀကီးေပါ့။

ေနာက္လိုက္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္

လူစြမ္းေကာင္းေခတ္ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားၿပီလို႔ေအာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကပဲ သမုိင္းကို ျပည္သူေတြက ေရးတယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ျပက္ရယ္ျပဳေျပာဆိုသံေတြ ထြက္လာတာတေလာေလးက ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလုိက္ရတယ္။ လူထုဆိုတာ အမ်ားစုက ေခါင္းေဆာင္ေတြေဖာက္တဲ့ လမ္းေပၚတက္ေလွ်ာက္ၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ခ်ာခ်ီလို၊ ႐ုစဗဲ့လို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြေၾကာင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးကို ႏိုင္ေအာင္တိုက္ႏိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္၊ ပညာတတ္ၿပီး အေျမာ္အျမင္ရွိသူေတြကိုသာ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ရမယ္။ လူထုဆိုတာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ပညာရည္အဆင့္ နိမ့္က်တယ္။ ေခါင္းမေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ ေခါင္းမေဆာင္သင့္ဘူးလို႔ ဆိုၾကၿပီး လူထုအေနနဲ႔က ေနာက္လိုက္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားသင့္တယ္လို႔ ဆံုးမၾသဝါဒ ေပးၾကတယ္။

ေခါမ၊ ေရာမေခတ္ အယူအဆ

ပညာေခတ္ဆိုတဲ့စကားကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ေရေပၚဆီလူတန္းစား အခြင့္ထူးခံတစုက သူတို႔ရဲ႕ေရေပၚဆီေနရာကို ကာကြယ္ေနၾကတာပါ။ သူတုိ႔အယူအဆက ဘာနဲ႔ တူေနသလဲဆိုေတာ့ ပညာရွင္ေတြကသာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ ေခါမေခတ္၊ ေရာမေခတ္က အယူအဆေတြနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်ပါပဲ။

ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုေခတ္လူထုဟာ ေခါမ၊ ေရာမေခတ္က ကြၽန္ေတြမဟုတ္ၾကေတာ့ ဘူးဆုိတာ သူတုိ႔မသိၾကဘူး။ ေရေပၚဆီ(အီလစ္)ေတြလိုပဲ အင္တာနက္ေခတ္၊ ပညာေခတ္ႀကီးကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကုိလည္း နားမလည္ၾကဘူး။ လူငယ္ဘေလာ့ဂါေလးေတြက ဂ်ာနယ္တိုက္ထဲက အယ္ဒီတာႀကီးေတြထက္ေတာင္ နည္းပညာလိႈင္းေတြထဲမွာ ကူးခတ္လႈပ္ရွားႏိုင္ၾကတယ္။

လိႈင္းလံုးႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး၊ ေကာင္းေကာင္း စီးနင္းလိုက္ပါႏိုင္ ၾကတယ္ဆိုတာလည္း မသိၾကပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔တေတြက ငါမွတပါး တျခားမရွိဆိုတဲ့ တိမ္သလာေတြဖံုးၿပီး ေအာက္ေျခလြတ္ေနၾကတာကိုး။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

http://www.news-eleven.com/ မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။