“အေျခခံအက်ဆံုး စိုက္ထူေပးရမယ့္ အေတြးအေခၚဟာ နအဖ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပည္သူ႔အားနဲ႔ တိုက္ဖ်က္မွသာ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္မယ္ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။
တျခားႏိုင္ငံတခုက ဖယ္ရွားေပးႏိုးႏိုး၊ ကုလသမဂၢမွာ အေျဖထြက္ႏိုးႏိုး၊
သိုက္စာေတြ ဖတ္ျပတာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ညီၫြတ္တဲ့ အေတြးအေခၚတခု ရွိဖို႔လိုေၾကာင္း သေဘာေပါက္ေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။ တိုက္ပြဲေပၚမွာအေျခခံတဲ့ ညီၫြတ္မႈမ်ဳိးကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္မယ္ဆိုတာကိုလည္း ဆက္တိုက္ေတြးေတာ ျပင္ဆင္ရပါမယ္။ အဲဒီ တူညီတဲ့ အေတြးအေခၚရွိေတာ့မွ တူညီတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ ခ်မွတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္”
တျခားႏိုင္ငံတခုက ဖယ္ရွားေပးႏိုးႏိုး၊ ကုလသမဂၢမွာ အေျဖထြက္ႏိုးႏိုး၊
သိုက္စာေတြ ဖတ္ျပတာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ညီၫြတ္တဲ့ အေတြးအေခၚတခု ရွိဖို႔လိုေၾကာင္း သေဘာေပါက္ေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။ တိုက္ပြဲေပၚမွာအေျခခံတဲ့ ညီၫြတ္မႈမ်ဳိးကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္မယ္ဆိုတာကိုလည္း ဆက္တိုက္ေတြးေတာ ျပင္ဆင္ရပါမယ္။ အဲဒီ တူညီတဲ့ အေတြးအေခၚရွိေတာ့မွ တူညီတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ ခ်မွတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္”
မတ္လ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က နအဖရဲ႕ လိမ္ဆင္ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ သေဘာထားကို ထုတ္ျပန္လိုက္ေတာ့ ၀ိုင္းခ်ီးက်ဴးၾက၊ ေထာက္ခံၾကတဲ့အသံေတြ ပဲ့တင္ထပ္မွ် ၾကားၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာလေလးတခုပဲ ၾကာလိုက္တယ္၊ တိုက္႐ိုက္ အျပစ္ဖို႔သံေတြ၊ သြယ္ဝိုက္ အျပစ္ဖို႔သံေတြပါ တခါၿပီး တခါ ၾကားလာေနရပါတယ္။
ဒါေတာင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ တရားဝင္ ရပ္တည္ေနဆဲ ရွိပါေသးတယ္။ ရပ္တည္ခြင့္မရေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေျပာၾကမွာပါလိမ့္။ ဘက္မလိုက္တဲ့ မီဒီယာမ်ားက ဘယ္ေလာက္မ်ား ေဖာ္ျပၾကမွာပါလိမ့္။
ေလာကမွာ “အစက ငါမေျပာလား” ဆိုတဲ့ လုပ္ဟန္ရွိတဲ့လူေတြ နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ တခ်ဳိ႕လူေတြက်ေတာ့လည္း အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ကိုယ္တိုင္ အျပစ္တင္လို႔မေကာင္းလို႔ သူတပါး ပါးစပ္ကိုငွားၿပီး ေဝဖန္ေနတာလားလို႔လည္း စဥ္းစားမိပါရဲ႕။ ဒါကိုပဲ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ ေလာကဓံရွစ္ပါးလို႔မ်ား ေျပာၾကမွာလား။
ဘာပဲေျပာေျပာ အခုအခါမွာေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို အျပစ္တင္တာ၊ ကိုယ္ဘာေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္တယ္ဆိုတာကို ရွင္းျပတာေတြ အေျမာက္အျမား ဖတ္ေန၊ ၾကားေနရတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒီလို ေျပာၾက၊ ေရးၾကတာေတြမွာ ေနာက္ေၾကာင္းေတြ ျပန္သူက ျပန္၊ သမိုင္းကို လွန္သူက လွန္တာေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ေနရပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ ‘သိမီသူႀကီးမ်ား’ကေတာ့လည္း တျခားလူေတြ ေသကုန္ၿပီဆိုၿပီး သမိုင္းကို နအဖ အႀကိဳက္ ေရးေပးေနၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုေရးရင္း ေျပာရင္းနဲ႔ တခ်ဳိ႕က စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတာဟာ တရားတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးအထိေတာင္ ျဖစ္လာပါတယ္။
သူတို႔ေျပာတာ၊ ေရးတာေတြအရဆိုရင္ ၁၉၅၈-၁၉၆၂-၁၉၈၈ တို႔မွာ အာဏာသိမ္းခဲ့တာေတြဟာေတာင္မွ အက်ဳိဳးနဲ႔ အေၾကာင္းနဲ႔ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အာဏာသိမ္းသူေတြကို အဆိုးမဆိုသာဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ရ၊ ၾကားရပါတယ္။
တကယ္က်ေတာ့ ဒီေန႔အခါမွာ နအဖ ကိုယ္တိုင္ကေတာင္မွ ၁၉၅၈ နဲ႔ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းတာေတြဟာ တရားတယ္၊ မွန္တယ္လို႔ သိပ္ေျပာရဲတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီ‘မယ္ေဘာ္’ေတြကေတာ့ အဲဒီဗမာျပည္ရဲ႕ သမိုင္းအမည္းကြက္ေတြ အတြက္ က်န္ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြမွာသာ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ ဆိုေန၊ ေရးေနၾကပါတယ္။ ျမက္ခင္းသစ္္ ေဆာင္းပါးေတြလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာ့အလင္း ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးေတြလား ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။
ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မယ္၊ ဒီခ်ဳပ္ကို ေဝဖန္တယ္ဆိုေတာ့ အရင္က ေရွ႕တန္းထြက္ဖို႔ ေနေနသာသာ လမ္းေပၚက ေႂကြးေၾကာ္သံၾကားတယ္ဆိုရင္ပဲ အခန္းစည္းဆြဲခ်၊ ျပတင္းေပါက္ပိတ္ လုပ္ေနတဲ့လူေတြေတာင္ မီဒီယာေတြမွာ ေနရာေတြရေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ လွ်ပ္တျပက္က ဦးျမတ္ခိုင္တို႔မ်ား အလုပ္ေတြ မ်ားလွသေပါ့။
နအဖရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ နီးလာတာနဲ႔အမွ် နဂိုက အတိုက္အခံဆိုသူ၊ ဒါမွမဟုတ္ အတိုက္အခံကိုယ္စားျပဳတဲ့ မီဒီယာသမားဆိုတာလိုလိုေတြအၾကားမွာ အယူအဆေတြနဲ႔ ေျပာပံုဆိုနည္းေတြ ကြဲျပားလာတာေတြ ေတြ႔လာရပါတယ္။ ျပည္တြင္းအတိုက္အခံနဲ႔ ျပည္ပအတိုက္အခံေတြ (မနည္းလွတဲ့) အၾကားမွာ ကြဲျပားတာေတြ ေတြ႔လာေနရပါတယ္။
ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုစိတ္ဓာတ္ဟာ တခ်ဳိ႕လူေတြအဖို႔ေတာ့ ‘ခ်ိတ္မာ’ ျဖစ္သြားေလၿပီလား မသိပါ။ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အဓိက ပဋိပကၡဟာ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ျပည္သူလူထုအၾကားက ပဋိပကၡျဖစ္ေနေသးသေရြ႕ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု စိတ္ဓာတ္ကို ကိုင္စြဲေနရ၊ ေျပာေနရဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္က်ေတာ့ ဇာတ္လမ္းက အခုမွရွိပါေသးတယ္။ မၾကာခင္မွာ အမ်ားအျပား ပြင့္က်လာၾကဦးမွာပါ။ အကြဲေတြ၊ စုစည္းမႈေတြ။ ေျခလွမ္းတလွမ္းဟာ ဇာတ္လမ္းတလမ္း ျဖစ္သြားပါေတာ့မယ္။ သတိျပဳသင့္တဲ့ အခ်က္တခုက အခုေတြ႔ေနရတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ေျပာင္းတယ္ဆိုရာမွာ သာမန္ေျပာင္းသြားတာ မဟုတ္ဘဲ မူလက နအဖရဲ႕ လူဆိုးစာရင္း၀င္အျဖစ္ကေန နအဖ အႀကိဳက္အျဖစ္ ေျပာင္းသြားတာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာပါ။ နဂို အတိုက္အခံကေန ၾကားေနသမား ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီအေျပာင္းအလဲေတြ၊ ေျခလွမ္းေတြဟာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ပါတီကို အဖ်က္သိမ္းခံဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရာကေန ေပၚလာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲေတြလားလို႔ စဥ္းစားသူမ်ား ရွိေကာင္းရွိပါမယ္။ မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ နအဖက ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ဖို႔ ေၾကညာလိုက္ကတည္းက ျပင္ထားတဲ့ေျခလွမ္းေတြ လို႔ ယူဆရပါတယ္။ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရပ္တည္ေနတဲ့ စစ္အစိုးရကို တိုက္မရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ ျပည္ပအစိုးရေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြထဲမွာေတာင္ ေပၚေနတာပါ။
ေျပာရရင္ စစ္အစိုးရကို အထင္ႀကီးလာတာကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စဥ္းစား ေတြးေခၚနည္းပါ။ တကယ္က်ေတာ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာလမွာ အဲဒီ ျပည္ပအစိုးရေတြေရာ၊ အခု ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ေရးကို ေျပာေနတဲ့ လူေတြေရာ စစ္အာဏာရွင္ ျပဳတ္က်ေရးအတြက္ ဘာမ်ား ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ခဲ့ၾကလို႔လဲ။ ဗမာျပည္ ျပည္သူလူထုကို ပစ္ထားၿပီး လက္သင့္သလို လုပ္ေနၾကတာက မ်ားပါတယ္။
တဆက္ထဲမွာ ျဖစ္လာတာက အဲဒီလို ေလွ်ာက္လုပ္ရင္း၊ ေလွ်ာက္လုပ္ရင္းနဲ႔ ျပည္သူလူထုကို အထင္ေသးလာတာပါ။ တခ်ဳိ႕ကဆိုရင္ ျပည္သူလူထုကို “နအဖလက္မွာ ေခြးေသဝက္ေသ ေသရစ္ေတာ့” လို႔ မေျပာ႐ံုတမယ္ပါ။ အဲဒါက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကယ္တင္ရွင္လို႔ ယူဆသူေတြရဲ႕ စဥ္းစားနည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေရာ၊ ဗမာျပည္သားေရာ ပါပါတယ္။
သူတို႔ဟာ တရားခံရရွာ အျပစ္ဖို႔တာလည္း ဝါသနာပါတတ္ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ မေအာင္ျမင္ရတာဟာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ ေဒၚစု ေခါင္းမာလို႔ ... လို႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ဗမာျပည္ရဲ႕ကံၾကမၼာကို တကယ္ အဆံုးအျဖတ္ေပး၊ ဖန္တီးမယ့္ အင္အားဟာ ျပည္တြင္းမွာသာ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို လက္ခံေျပာဆိုလာၾကတာဟာေတာင္မွ သိပ္မၾကာလွေသးဘူး မဟုတ္လား။
မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚတရပ္ကို လက္ခံလာေအာင္၊ က်ေအာင္ လုပ္တယ္ဆိုတာ အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ ႏွစ္နဲ႔ေတာင္ ခ်ီတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျပည္သူလူထုဟာ မလႈပ္ဝံ့ဘူး၊ သနားစရာေကာင္းတယ္၊ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းေတြနဲ႔ လံုးခ်ာလိုက္ေနတယ္ ဆိုတာေတြကို ကယ္တင္ရွင္မ်ားက တဖြဖြေျပာေပးေနၾကတဲ့ အၾကားက စက္တင္ဘာ သံဃာ့လႈပ္႐ွားမႈႀကီး ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ လိႈင္သာယာ၊ ေ႐ႊျပည္သာ စတာေတြမွာ ဇန္န္၀ါရီလကေန မတ္လလယ္အထိ ၂ လတာကာလမွာ ေထာင္ခ်ီ အလုပ္သမသပိတ္ေတြ ၁၄ ႀကိမ္ေတာင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ပါကေရာလား။ ဒါဟာ သတၱိေၾကာင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနတာလား။
အဲဒီလိုအေျခအေနေတြ ရွိပါလ်က္ကနဲ႔ နအဖလို စစ္အာဏာရွင္ေတြကို အေလွ်ာ့ေပးၿပီး ေရလိုက္ငါးလိုက္လုပ္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ ေပၚလာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုအယူအဆေတြ ေပၚတယ္ဆိုတာ လူတေယာက္နဲ႔တေယာက္ အေၾကာင္းရင္းေတြက တူခ်င္မွတူၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆံုစည္းရာအရပ္ကိုေတာ့ တခုတည္းလို ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္တယ္လို႔ပဲ ထားလိုက္ၾကပါဦးစို႔။
တခုပဲသတိေပးဖို႔လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါက အဲဒီ ကတြတ္ေပါက္မွာ စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ လက္႐ံုးတပ္မ်ားက ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္ဆိုတာပါ။ ဗိုလ္သိန္းစိုးေကာ္မရွင္ ‘ေၾကာင္ႀကီး’က ‘ယက္သဲ့ၾကား တင္တဲ့ငါး ေၾကာင္စား’ ဖို႔ အစစ ျပင္ထားၿပီးပါၿပီ။ မၾကာခင္ ေပါက္ေကာင္ေပၚေတာ့မွာပါ။ ျပည္ပေရာက္ေနသူေတြကေတာ့ အစားမခံရဘူးေပါ့။ ျပည္တြင္းမွာေနတဲ့ လူမ်ားထဲကေတာ့ ကံအေကာင္းဆံုးလူဟာ လႊတ္ေတာ္ထဲက လူျပက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
တကယ့္ျပႆနာက ျပည္တြင္းကလူေတြကို ဘယ္လို ရဲရင့္လာေအာင္ လုပ္မလဲဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။ တူညီတဲ့ အေတြးအေခၚတခုခ်ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ နအဖဟာ မေကာင္းဘူး၊ ခ်ပစ္ရမယ္ ဆိုတာေလာက္က အေတြးအေခၚ မမည္ပါဘူး။ သာမန္ အသိသက္သက္သာ ျဖစ္ပါေသးတယ္။
ဒီ့ထက္နက္႐ိႈင္းတဲ့ စဥ္းစားေတြးေခၚနည္းေတြ ေပးႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွသာ အလိမ္အညာေတြ၊ အတုအေယာင္ေတြကို ခြဲျခားသိရွိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္သူေတြ၊ မီဒီယာေတြဟာ ျပည္သူေတြ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွားေတြ ေပးေနလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္မႈေတြ ေပ်ာက္သြားမွ လူထုဟာ ရဲရင့္လာမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲဒီ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္မႈေတြကိုလည္း အတိုက္အခံဆိုတာေတြက ျဖန္႔ျဖဴးတာခ်ည္း ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
အေျခခံအက်ဆံုး စိုက္ထူေပးရမယ့္ အေတြးအေခၚဟာ နအဖ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပည္သူ႔အားနဲ႔ တိုက္ဖ်က္မွသာ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္မယ္ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တျခားႏိုင္ငံတခုက ဖယ္ရွားေပးႏိုးႏိုး၊ ကုလသမဂၢမွာ အေျဖထြက္ႏိုးႏိုး၊ သိုက္စာေတြ ဖတ္ျပတာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ညီၫြတ္တဲ့ အေတြးအေခၚတခု ရွိဖို႔လိုေၾကာင္း သေဘာေပါက္ေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။ တိုက္ပြဲေပၚမွာအေျခခံတဲ့ ညီၫြတ္မႈမ်ဳိးကို ဘယ္လိုတည္ေဆာက္မယ္ ဆိုတာကိုလည္း ဆက္တိုက္ေတြးေတာ ျပင္ဆင္ရပါမယ္။ အဲဒီ တူညီတဲ့ အေတြးအေခၚရွိေတာ့မွ တူညီတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ ခ်မွတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု၊ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ အေထြေထြသပိတ္ စတာေတြဟာ တူညီတဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ တူညီတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ တျခားႏိုင္ငံေတြကို ရွည္ရွည္ေဝးေဝး လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ သမိုင္းဝင္ ေအာင္ပြဲခံ အေတြ႔အႀကဳံေတြဟာ ျပည္တြင္းမွာပဲ ရွိပါတယ္။
ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
No comments:
Post a Comment