လူတေယာက္နဲ႔ ဝက္တေကာင္ (ေမာင္သာရ) - နိဂံုးပိုင္း

မႏွစ္က ဒီဇင္ဘာ ခရစ္စမတ္အႀကိဳည၊ တႏွစ္က ႏိုဝင္ဘာ ၁၀ ရက္နဲ႔ ဇန္နဝါရီ ၁၁ ရက္ေတြမွာက်တဲ့ ႏွင္းမုန္တိုင္းမ်ဳိးေတြနဲ႔သာ တိုးလိုက္ရလို႔ကေတာ့၊ ေျမျပင္ေပၚမွာ အျမင့္ ၇ ေပခြဲတို႔၊ ၉ ေပတို႔အထိ ရွိတာေလ။

ၿပီးေတာ့လဲ ၀၆ ခုႏွစ္ကဆိုရင္ ႏွင္းက ၃၂ နာရီဆက္တိုက္ တဖြဲဖြဲနဲ႔ က်ေနတာ။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ ျပတင္းမွန္တံခါးေတြအထိ တက္ပိတာ။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ တံစက္ၿမိတ္ေရတံေလွ်ာက္ေတြ ျပဳတ္က်၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ အမိုးျပန္႔ေတြ ၿပိဳက်၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ လွ်ပ္စစ္ေတြ ျပတ္ အေမွာင္က်၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ေရပိုက္ေတြ ေပါက္ကြဲ ေရမရ၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ အပူေပးဓာတ္ေငြ႔ပိုက္ေတြ ပ်က္နဲ႔ … လူထုကို အေတာ္ဒုကၡေရာက္လိုက္ၾကတာ။

နယ္ေျမအစိုးကလဲ အေရးေပၚအေျခအေန ေက်ညာလို႔ အကူအညီေတြ ေတာင္း။ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ကလဲ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ အကုန္ျပတ္။ ေလယာဥ္ကြင္းေတြကလဲ သံုးမရ။ ခရီးသည္ေတြလဲ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ေသာင္တင္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြတခ်ဳိ႕ေတာင္ ခႏၶာေႂကြကုန္ၾကရတယ္။ ေလေဘး ေရေဘး ဒုကၡလို ႏွင္းေဘးဒုကၡ ဆိုရမွာေပါ့။

ကဲ သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ့္လူရဲ႕ကားသာ အျပင္လမ္းေဘးရပ္ထားလို႔ကေတာ့ ဘယ္သူက ေရခဲထဲက ျပန္ေဖၚေပးမလဲ။ ေပါက္ျပားေပါက္ခၽြန္းေတြ ေဂၚျပားငန္းျပားေတြနဲ႔ ႏွင္းထဲမွာ ျပန္ေဖၚထုတ္ရမွာေလ။ သည္အခ်ိန္မွာ ေတာင္မင္းေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္၊ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္ ဘယ္သူကမွလဲ လာမကူႏိုင္ဘူး။ ေငြေပးခိုင္းလို႔လဲ မရႏိုင္ဘူး။ မွန္တယ္။ သူ႔တြက္ကိန္းနဲ႔ သူ။ ကားဂိုေဒါင္တြဲရက္ပါတဲ့ အိမ္ကို ရွာ ငွါးတာ မွန္တယ္။

ဒါေတာင္မွ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ ကိုယ့္လူ မသက္သာရွာပါဘူး။ ကားဂိုေဒါင္တံခါးဖြင့္ဖို႔နဲ႔ ဂိုေဒါင္ထဲကေန ကားလမ္းေပၚေရာက္တဲ့အထိ ကားေမာင္းထြက္ဖို႔က ဝါးတ႐ိုက္သာသာေလာက္ကေတာ့ ႏွင္းေကာ္ လမ္းေဖါက္ရအံုးမွာပဲေလ။ ခက္တာက ႏွင္းထုေရခဲထုကို ေရပိုက္နဲ႔ ေဆးပစ္လို႔ကလဲ မရဘူး။

ၿပီးေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေခြလိုက္ထားတဲ့ ေရပိုက္ေတြထဲမွာက ေႁမြကိုအစာသြပ္ထားသလို ေရေတြက ခဲေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သည္မွာက ကိုယ့္လူလိုသာ ပိုက္ဆံတက္ႏိုင္ရင္ လူတကိုယ္တက္ထိုင္ၿပီးေမာင္းလို႔ရတဲ့ ႏွင္းခုတ္စက္ကေလးေတြ ဝယ္လို႔ရပါတယ္။

စစ္ေျမျပင္ေရွ႕တန္းမွာ ေျမာင္းရွည္ကတုတ္က်င္းတူးသလို အလ်ားလိုက္တူးၿပီး လမ္းလုပ္ရတာေပါ့။ ေအာက္ကေပၚလာတဲ့ ေျမႀကီးနဲ႔ကပ္ရက္ ေရခဲျပင္ကိုလည္း ျမန္ျမန္အရည္ေပ်ာ္သြားေအာင္နဲ႔ ျပန္မခဲေအာင္ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ ဆားၾကမ္းေတြ ပက္ျဖဴးေပါ့။ အဲသည္လို လုပ္တာကိုပဲ ကားတကားစာ ေမာင္းထြက္ႏိုင္ဖို႔က တနာရီေလာက္ ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က် သူ႔ခမ်ာ လုပ္ရရွာတယ္။

အင္း … ကားလမ္းမေတြေပၚကေတာ့ စည္ပင္သာယာတို႔၊ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔တို႔၊ ႏွင္းရွင္းတပ္ဖြဲ႔တုိ႔၊ အေရးေပၚယႏၱားတပ္ဖြဲ႔တို႔၊ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းတပ္ဖြဲ႔တို႔၊ စစ္တပ္တို႔က စုေပါင္းတာဝန္ယူၾကတယ္ေလ …။

သူတို႔တေတြကေတာ့ ဧရာမ ကၽြဲ႐ိုင္းစက္တပ္ ယာဥ္ႀကီးေတြနဲ႔ ၂၄ နာရီမနားတမ္း လွည့္ပတ္ရွင္းေနၾကတာေပါ့။
အဲ … ကိုယ့္လူရဲ႕အလုပ္ကလဲ ဘယ္မွာ ဘာလုပ္တယ္သာ မေျပာတတ္တာ။ မနက္ပိုင္းေတာ့ အိမ္ကထြက္တာ ျမင္ရတာပဲ။ သူမ်ားတကာကမွ စေနတနဂၤေႏြ နားၾကရေသးတယ္။ သူကေတာ့ တခါတရံမွ တနဂၤေႏြလိုရက္မ်ဳိးနဲ႔ အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြလိုရက္မ်ဳိးမွာသာ အိမ္ကပ္တာ ေတြ႔ရတယ္။

မနက္ဖက္ဆိုရင္ က်ဳပ္အိပ္ရာကႏုိးလို႔ ေရေႏြးအိုးတည္ရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းငံု႔ၾကည့္လိုက္။ သူ႔ကို ကားဂိုေဒါင္မွာ အျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္ေနတာ ေတြ႔ရၿပီ။ အခ်ိန္ကို မွန္လို႔။ ညေနဘက္က်ေတာ့လဲ သူ႔ဥစၥာက အခ်ိန္ပို အလုပ္ဆင္းရလို႔ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အလုပ္နဲ႔အိမ္က ေဝးေနလို႔ပဲလား မေျပတတ္ဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဆာင္းတြင္းဆို ေမွာင္မွ မီးထြန္းခ်ိန္ေရာက္မွသာ ကားဆိုက္သံ ဂိုေဒါင္တံခါးပိတ္သံ ၾကားရတာပဲ။

အင္း … အခ်ိန္ပိုသာ လုပ္ေနရလို႔ကေတာ့၊ တပတ္ကို အလုပ္ခ်ိန္ အနည္းဆံုး နာရီ ၅၀ ေလာက္အထိ ရွိႏိုင္တယ္။ သူ႔ကားပံုပန္းအရ သူ႔ကိုယ္ဝတ္စားထားပံုအရ သူတို႔လို ေကာ္လာျဖဴ ဉာဏအလုပ္သမားေတြ ရၾကေလ့ရွိတဲ့ အနည္းဆံုး လုပ္ခ တနာရီ ၁၄ ေဒၚလာႏႈန္းနဲ႔ပဲ တြက္ၾကည့္အံုး။ အခြန္အေကာက္မ်ဳိးမ်ဳိး ႏုတ္ၿပီး၊ အာမခံေၾကးေတြ ဘာညာေၾကးေတြျဖတ္ၿပီး တပတ္ဝင္ေငြ အသားတင္ ေဒၚလာ ၇၀၀ ေလာက္ ရႏိုင္တယ္။ ၆၀၀ ပဲထားအံုး။ တႏွစ္ဝင္ေငြ သံုးေသာင္းေက်ာ္ ရႏိုင္တယ္။

ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သည္ဝင္ေငြမ်ဳိးနဲ႔မို႔ သည္လိုအိမ္မ်ဳိး ငွားေနႏိုင္တာေပါ့။ က်ဳပ္ေနတဲ့အိမ္နဲ႔က ဘာမွ မႏႈိင္းယွဥ္သာဘူး။ သူ႔အိမ္မွာက အိမ္ခန္းႏွစ္ခန္း။ ေျမေပၚမွာ တထပ္တည္း။ လံုးခ်င္းအိမ္။ အိမ္ခန္းတြဲ မရွိဘူး။ ၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္မွာကလဲ ေျမပိုကြက္လပ္ တအိမ္စာေလာက္ ရွိေသးတယ္။ သီးသန္႔ပါတီလုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္လို႔ရေအာင္ ထားတဲ့သေဘာ။ ။

က်ဳပ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္။ အိပ္ခန္းတခန္း၊ ေရခ်ဳိးခန္းတခန္း၊ အိမ္ေရွ႕ခန္းတခန္းနဲ႔ မီးဖိုခန္းတခန္။ ဒါပဲ။ က်ဳပ္က အေပၚထပ္မွာ ေနတယ္။ ေအာက္ထပ္မွာက စံုတြဲတတြဲ ေနတယ္။ ၿပီး ေနာက္ေဖးပိုင္း ေျမပိုမွာက ေနာက္တအိမ္။ ေနာက္အိမ္ငွား ႏွစ္ဦး။ ျခံဝင္းတဝင္းထဲမွာ အိမ္ႏွစ္လံုး။ လူငွား ေလးဦး။ ကားထားစရာ ေနရာပို မရွိဘူး။ ရွိသမွ်ကားေတြ အကုန္ လမ္းမေပၚ စႀကႍနဲ႔ကပ္ ရပ္ထားၾက။ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရပ္ကြက္က သန္႔ေတာ့၊ လူေတြကလဲ မြန္ရည္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္ေတာင္မွ အဖိုးႀကီးအို စာေရးဆရာ တေယာက္တည္းေနမွာ ဆိုလို႔ အိမ္ရွင္က ငွားတာရယ္။


က်ဳပ္တြက္ရင္ လြဲခဲပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူ႔အိမ္ရွင္က လဆန္းပိုင္း အိမ္လခလာယူတဲ့ က်ဳပ္တို႔အိမ္ရွင္ကို ပါးစပ္ဖြာၿပီး ႂကြားေတာ့မွ က်ဳပ္လဲ ၾကားရတယ္။ သူ႔အိမ္လခက တလ တေထာင့္တရာတဲ့။ တရာက တိရစၦာန္ပါ လက္ခံထားခ တဲ့။ တျခား ဂက္စ္မီတာခ၊ လွ်ပ္စစ္မီတာခ အိမ္ဖုံးေၾကး ဆဲလ္ဖံုးေၾကးနဲ႔ အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ ေထာင့္ေလးငါးရာ ဘယ္ေျပးလြတ္လိမ့္မလဲ။ ဘယ္ က်ဳပ္အိမ္လခက ၄၅၀ ရယ္။ ထီးဝန္းနဲ႔ မိႈျဖဴ … ဘာမွမဆိုင္ဘူး။

ဒါေတာင္ေနာ္ တျခားစားသံုးစရိတ္ေတြ မပါေသးဘူး။ ခန္႔မွန္းသာ ၾကည့္ေတာ့ေလ။ လူစာသာမက ဝက္ကလဲရွိအံုးမွာ မဟုတ္လား။ ။ အဲ … ေျပာဖို႔ ေမ့ေနတယ္။ ကိုယ့္လူကသာ စက္ခ်လင္ တာယာေၾကာ္ျငာပံုလို ေလထိုး႐ုပ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဝက္ကလဲ ေႏြရာသီေရာက္လို႔ ေနာက္ေဖးဘက္ျမက္ခင္းေပၚ ထြက္ ေဘာလံုးနဲ႔ေဆာ့ၾကေတာ့မွ သိရတယ္။ ဗိုက္က ေျမႀကီး ရွပ္တိုက္ေနၿပီ။

ဝက္ ဆိုတဲ့သတၱဝါရဲ႕ သေဘာကလဲ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ စားခြက္ထဲမွာ အစာရွိေနလို႔ကေတာ့ မအိပ္ပဲ မနားပဲ အစားနဲ႔ပါးစပ္ မျပတ္ စားေနဝါးေနတဲ့အမ်ဳိးေလ …။

က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္မွာေတာ့ ဝက္ေမြးတဲ့လူတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ဖူးပါရဲ႕။ အရပ္ထဲက အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို ေသာက္ေရအိုးေဟာင္းေတြ လိုက္ပို႔ထားၿပီး၊ တမင္းရည္ ထမင္းၾကမ္း စားႂကြင္းစားက်န္နဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အမိႈက္ေတြ လႊင့္မပစ္ပဲ စုထည့္ေပးထားဖို႔ ေတာင္းမယ္ေလ …။

ၿပီးေတာ့ ေစ်းထဲသြား။ အမႈိက္ပံုမွာ ပစ္ထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြထဲက နည္းနည္းလတ္ေသးတာေတြ ေရြး ေကာက္ယူ … အဲဒါေတြအားလံုး ေရာေမႊ … ဖြဲႏု ႏွမ္းဖက္ကေလး ပါေလကာျဖဴးၿပီး သစ္သားဇလားႀကီးထဲထည့္ ေကၽြးၾကတာပဲ။ သူ႔လို တကူးတကန္႔ ေႁမြေရခြံအိတ္နဲ႔ထည့္ေရာင္းတဲ့ ဝက္စာကို ဝယ္ေကၽြးတယ္လို႔ရယ္လို႔ မၾကံဳဘူး မၾကားဘူးေပါင္။

အဲ … ေကာင္ေရအမ်ားႀကီးေမြးတဲ့ ေမြးျမဴေရးသမားေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ေစ်းထဲက က်ဳပ္တို႔ဝယ္စားၾကတဲ့ ဝက္သားဆိုတာကလဲ … သည္လို တႏိုင္တပိုင္ ေမြးထားတတ္ၾကတဲ့ ဝက္ေတြသာ မ်ားတာပါပဲ။ ဝက္သတ္လိုင္စင္ရ တ႐ုတ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက သည္လို အရပ္တကာ ရြာတကာ နယ္တကာ ေလွ်ာက္လွည့္ၿပီး ဝယ္ၾကတာပါပဲ။

အဲ … သည္အေမရိကားႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဘယ္ က်ဳပ္တို႔လိုပံုစံနဲ႔ ေမြးလို႔ရပါလိမ့္မလဲ။ တိရစၦာန္ကိုေတာ့ ေမြးထားၿပီး အစာ ဝဝလင္လင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မေကၽြးပါဘူး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီၫြတ္တဲ့ အပုပ္အစပ္ ပိုးထိုးေလာက္ကိုက္ေတြ ေကာက္ေကၽြးပါတယ္။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းလဲ မထားပါဘူး။ တိေမြးကုဆရာဝန္နဲ႔လဲ စနစ္တက်မွတ္ပံုတင္လား အခ်ိန္မွန္ ေဆးဝါးကုသလားလဲ မလုပ္ပါဘူး … ဆိုတဲ့ တိရစၦာန္ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပမ္းမႈ ကာကြယ္ေရးပုဒ္မေတြနဲ႔ တရားစြဲခံလိုက္ရ အဖမ္းအခ်ဳပ္ခံလိုက္ရမယ့္အမ်ဳိး။

တရားဝင္ မွတ္ပံုတင္ၿပီး အာမခံ ထားလိုက္လို႔၊ ေလ်ာ္ေၾကးေပးလိုက္လို႔၊ ဒဏ္ေငြေဆာင္လိုက္လို႔ …၊ အမႈက ၿပီးျပတ္သြားရင္ ေတာ္ရဲ႕။ အခန္႔မသင့္လို႔မ်ား တိရစၦာန္တေကာင္ေကာင္မွာ ကူးစက္ေရာဂါ တစံုတရာ ရွာေတြ႔သြားရင္ … အဲဒါ သြားေလေရာ့ မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုး။ ပိုင္ရွင္ ေထာင္ထဲအထိ ေရာက္ႏိုင္တယ္။

ေျပာရအံုးမယ္။ သည္အေမရိကားမွက တိရစၦာန္ေမြးျမဴေစာင့္ေရွာက္ေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဥပေဒစည္းကမ္းေတြ ရွိတယ္။ ၿပီး ႏိုင္ငံတိုင္းမွာလိုပဲ s.p.c.a ဆုိတဲ့ တိရစၦာန္ႏွပ္စက္ညႇဥ္းပမ္းမႈ ကာကြယ္ေရး ရဲတပ္ဖြဲ႔ သီးသန္႔ရွိတယ္။ တျခား မႈခင္းရဲေတြလို လက္နက္ကိုင္ ယႏၱရားတပ္ဖြဲ႔ပဲ။ ရဲကားေတြ အခ်ဳပ္ကားေတြ တိရစၦာန္နာတင္ကားေတြ သူနာျပဳေတြနဲ႔။

လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကားေတြကအစ အျမဲတမ္း ကင္းလွည့္ေနၾကတာ။ အဲ … မေတာ္လို႔မ်ား သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ တစံုတေယာက္က သူတို႔ကို လွမ္းဖံုးဆက္တိုင္ၾကားလိုက္ရင္ … ပိုင္ရွင္ေတာ့ ရွင္းေလေရာ။ ဝလင္ေအာင္ ေကၽြးစရာ၊ ဆရာဝန္ျပ ေဆးကုသစရာ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္လို႔ပါ … ဆိုတဲ့ ေလွ်ာက္လဲခ်က္လဲ လက္မခံဘူး။ အဲ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပမ္းမႈပဲ။ မတတ္ႏိုင္ရင္ ေမြးမထားနဲ႔ပဲ။ သူတို႔အဖြဲ႔ကိုအေၾကာင္းၾကားၿပီး အပ္ႏွံရမယ္တဲ့။ ‘မုတ္ဆိတ္ေမြးမႏိုင္ပဲ ပဲႀကီးဟင္း မေသာက္နဲ႔’ ဆိုသလိုေပ့ါ။ ျပတ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္နီးနားခ်င္းသူငယ္ကေတာ့ အဲလိုလူမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဝက္ကို သူ႔သား သူ႔ညီလို သေဘာထားတာရယ္။ ၿပီးေတာ့ တတ္ႏိုင္တယ္ေလ …။ သူ႔ဝက္ကို သူ႔အိမ္ထဲက က်ဳပ္တို႔ျခံဘက္အခန္းမွာ သူကိုယ္တိုင္လိုပဲ သီးသန္႔အခန္းနဲ႔ ထားတာရယ္၊ ၿပီး ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ ညစဥ္ညတိုင္း အိမ္ေရွ႕ခန္းထဲမွာ ေဘာလံုးလွိမ့္ကစားေနၾကတာ ျမင္ေနရတာပဲ။ ေဘာလံုးကေတာ့ တင္းနစ္ေဘာလံုး ထင္ပါရဲ႕။

တခါတရံ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ နပမ္းလံုးေနလား ေနၾကရဲ႕။ အဲသလို တနာရီေလာက္ ေဆာ့ၾကၿပီးမွ လူေရာဝက္ေရာ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ညေနစာ စားၾကတာပဲ။ လူကေတာ့ စားၿပီး မီးပိတ္ အိပ္ေနမွာေပါ့။ ဝက္ကေတာ့ တညလံုး တဆြတ္ဆြတ္နဲ႔ စားေနသံ ၾကားရတာပဲ။

အမွန္ကေတာ့ ေန႔ဘက္ ကိုယ့္လူအလုပ္သြားေနတုန္း တေနကုန္ အခန္းတံခါးပိတ္ ထားခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ၿပီး ညေနျပန္လာမွ သူ႔အတြက္ေရာ ဝက္အတြက္ေရာ စားစရာျပင္ဆင္မယ္။ ၿပီး ေဘာလံုးနဲ႔ ေဆာ့ၾကမယ္။ ေနာက္ ေရခ်ဳိးၾကမယ္။ ၿပီးမွ တဝ စားၾကမယ္။ ။ ၾကာေတာ့ ဝက္ကလဲ သည္အခ်ိန္စာရင္းကို သိေနၿပီေပါ့။ သူ႔သခင္ ျပန္လာမွ၊ ေဘာလံုးကစားၿပီးမွ အစာစားရမယ္ဆိုတာလဲ နားလည္ေနၿပီေပါ့။

အဲ … ေႏြရာသီေရာက္ေတာ့ အိမ္ေနာက္ဖက္က ျမက္ခင္းျပင္မွာ … ငယ္ လတ္ ႀကီး ေဘာလံုးသံုးလံုး လိမ့္ေနၾကတာ က်ဳပ္ အတိုင္းသား ျမင္ရပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ၿမိဳ႕ေတြထဲက လမ္းလယ္ေကာင္မွာ ကစားတတ္ၾကတဲ့ ကေလးေဘာလံုးပြဲေတြမွာလိုမ်ဳိး … ပိုက္တပ္ ဂိုးတိုင္းအေသးစားကေလးေတြ တဖက္တခ်က္ ေနရာခ်ထားလို႔။ လူကေတာ့ ေျခေတာက္နဲ႔ တို႔ တို႔ၿပီး လွိမ့္တာေပါ့ေလ…။

အဲ … ဝက္ကေတာ့ ႏႈတ္သီးနဲ႔ ထိုးလိုက္ ကေလာ္လိုက္လိုက္ေပါ့။ သူဖက္ကိုယ္ဖက္ မရွိ၊ ၾကံဳရာဂိုးေပါက္ထဲေရာက္ေအာင္ လု သြင္းၾကတာပဲ။ သူ႔ဝက္ကိုသူ အစားနဲ႔ မွ်ားၿပီး ေလ့က်င့္ထားတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ဝက္ကလည္း လည္လွၿပီ။ ဂိုးေပါက္ထဲ ဝင္သြားၿပီဆိုရင္ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္လံုး ေပ်ာ္တဲ့ပံုနဲ႔ ျမက္ခင္းေပၚ လွဲအိပ္ခ်လိုက္ၾကၿပီး လူးၾကလွိမ့္ၾကေတာ့တာပဲ။

ဗဟုသုတ ေျပာရအံုးမယ္။ သည္အေမရိကားမွာ pet shaw ဆိုတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ ေခြးတို႔ ေၾကာင္တို႔ရဲ႕ ‘အလွျပပြဲ’ ‘အလွၿပိဳင္ပြဲ’ … တို႔၊ pet star ဆိုတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ ‘အလိမၼာၿပိဳင္ပြဲ’ … တို႔၊ pet cop ဆိုတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ … ‘ေထာက္လွမ္းေရးျပပြဲ’ … တို႔ ဆိုတာေတြ ရွိတယ္။ (သည္မွာ မိုင္းဗံုးရွာတဲ့ စစ္ေခြးတို႔ … မူးယစ္ေဆးဝါးနဲ႔ တရားခံေျပးကို အနံ႔ခံရွာတဲ့ ရဲေခြးတို႔ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ မရွိဘူး။)

က်ဳပ္ tv ေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးတာေတာ့ ေရခဲေသတၱာတို႔ ေၾကာင္အိမ္တံခါးတို႔ကို ဖြင့္တတ္တဲ့ ေၾကာင္တို႔လို႔ … ဓာတ္ႀကိဳးတို႔ သစ္ကိုင္းတို႔ေပၚ ေလွ်ာက္ၿပီး ငွက္သိုက္ေတြလိုက္ရွာ ငွက္ဥေတြ ခိုးေဖာက္စားတတ္တဲ့ ရွဥ့္တို႔လို … သစ္ၾကားသီးတို႔ သစ္ဧည့္သီးတို႔ကို ကိုက္ခ်ီယူလာၿပီး ဓာတ္ႀကိဳးေပၚနား လမ္းမေပၚလႊတ္ခ်၊ ေမာ္ေတာ္ကားက တက္က်ိတ္သြားေတာ့မွ ဆင္း အထဲက အဆံကို ေကာက္စားတဲ့ က်ီးကန္းတို႔လို … စံုလို႔ပါပဲ။

အဲဒါကေတာ့ pet smart တဲ့။ အိမ္မွာ ေမြးထားၾကတဲ့ တိရစၦာန္ေတြရဲ႕ ျပပြဲၿပိဳင္ပြဲေတြပဲ။ ျပည္နယ္တကာ ၿမိဳ႕တကာလွည့္ၿပီး ျပပြဲၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္ tv ေတြ႐ိုက္ၿပီး ျပန္ေရာင္းစားေနၾကတာပဲ။

အဲသည္မွာ က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္နီးနားခ်င္းသူငယ္က သူ႔ဝက္နဲ႔ၿပိဳင္ပြဲ ဝင္သတဲ့ေလ …။ သည္ႏွစ္ ဆန္းစက ohio ျပည္နယ္ Cincinnati ၿမိဳ႕မွာလုပ္တဲ့ pet athlete တိရစၦာန္အားကစားသမားျပပြဲၿပိဳင္ပြဲမွာ ကိုယ့္လူညီအကို သြားၿပိဳင္ခဲ့ၾကတာ ပထမဆု ရခဲ့တယ္တဲ့။ မေသးဘူးေနာ္။ ပထမ က ဆုေငြ ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းငါးေထာင္။ ကိုယ့္လူဟန္က်လာတာေပါ့။ တိရစၦာလဲ ခ်စ္တတ္၊ တိရစၦာန္ ကရိကထလဲ ခံႏိုင္၊ အပင္ပန္းခံ ေလ့က်င္ႏိုင္တယ္လဲ ဆိုေတာ့ … တဖက္တလမ္းက ဝင္ေငြရတာေပါ့။

မသိပါဘူး။ က်ဳပ္က ကိုယ့္လူ အေပ်ာ္တမ္း ဝါသနာပါလို႔ ေမြးထားတယ္ပဲ ထင္တာ။ စိတ္ထဲကလဲ က်ိတ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းေနမိတာ။ ဘာဟုတ္မွာလဲ …။ သူတို႔ အေမရိကားမွာက ဒါလဲ အလုပ္တခုပဲကို။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနရာတကာမွာ တိရစၦာန္အလိမၼာေလ့က်င့္ေရးသင္တန္းေတြ ဖြင့္ထားၾကတာကို။

ေမာင္သာရ