လူတေယာက္နဲ႔ ဝက္တေကာင္ (ေမာင္သာရ)

ကုသိုလ္မ်ားေကာင္းခ်င္ေတာ့ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲ ဆိုသလို ၾကံၾကံဖန္ဖန္ က်ဳပ္နဲ႔ ျခံခ်င္းကပ္ရပ္အိမ္မွာ လူတေယာက္နဲ႔ ဝက္တေကာင္ ေျပာင္းေရာက္လာၾကတယ္။ ဝတၴဳတိုတပုဒ္ျဖစ္ဖို႔ ကုန္ၾကမ္းေပါ့။ လူကေတာ့ လူငယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့။ အေကာင္ကထြားၿပီး တရားလြန္ ဝေနလို႔သာကို …။ ဘာရွိအံုးမွာလဲ။ အလြန္ဆံုးရွိလွ သံုးဆယ္ေက်ာ္စေပါ့။

သူတို႔အေနာက္တိုင္းထံုးစံက ေနာက္မွေျပာင္းေရာက္လာတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္းလူသစ္လဲပဲ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ စကားမရွိစကားရွာၿပီး မိတ္ဖြဲ႔စပ္စုေလ့ မရွိၾကေတာ့၊ က်ဳပ္လဲ ဖါသိဖါသာပဲ ေနလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မဟုတ္လား။ လူက ဗမာလဲျဖစ္ျပန္ စာေရးဆရာလဲျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ပါးစပ္က ပိတ္ေနႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္က မေနႏိုင္ဘူး။ မ်က္စိက မေနႏိုင္ဘူး။ စ႐ိုက္က ေခါက္႐ိုးက်ဳိးေနၿပီေလ …။ ကြယ္ရာက မသိမသာ ေလ့လာေနျဖစ္တာေပါ့။

လူက ၾကည္ရပံုေထာက္ေတာ့ အေမရိကန္အျဖဴပါ။ လက္တင္အေမရိကဘက္ကလာတဲ့ စပိန္စကားေျပာ hispanic အျဖဴပံု မေပါက္ပါဘူး။ ၿပီး သူနဲ႔ပါလာတဲ့ ဝက္ကလဲ ေန႔စဥ္သန္႔စင္ထားလုိ႔ပဲလား၊ က်ဳပ္တို႔ေျမာက္ဖ်ားေဒသရဲ႕ ဝင္႐ိုးစြန္းရာသီဥတုေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အျဖဴပဲ။

သိတယ္ေနာ္ …၊ က်ဳပ္တို႔ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ‘ကေလာ’ အတက္နားမွာေတာင္မွ ‘ဝက္ျဖဴေတာင္’ ဆိုတာ ရွိတယ္မဟုတ္လား။

ၿပီးေတာ့လဲ လူေရာ ဝက္ေရာက ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ အၿပိဳင္စားထားေသာက္လားၾကေလတယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ သူတို႔အိမ္ အဝင္တံခါးေပါက္မွာ သူတို႔ၿပိဳင္တူ ဝင္ထြက္လို႔ မရၾကဘူးရယ္။ လုဝင္ရင္ တစ္ေနၾကေရာ။

ေျပာရအံုးမယ္။ သည္အေမရိကားမွာက သူေဌးသူႂကြယ္ေတြစံရာ အိမ္ႀကီးရခိုင္ ခုႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ mansion ႀကီးေတြသာ မဟုတ္လို႔ကေတာ့၊ သာမန္အိမ္တိုင္းမွာ လူတကိုယ္စာ ဝင္သာထြက္သာ႐ံု ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း တံခါးေပါက္ကေလးတေပါက္ပဲ ရွိတတ္ၾကတယ္။

အဲသည္မွာ … သံဇကာတံခါးတထပ္၊ သစ္သားတံခါးတထပ္နဲ႔ ျခင္ယင္လဲလံု၊ ေလလဲ လံုရတယ္။ ၿပီး တဖက္ဖြင့္ တံခါးရြက္တရြက္ပဲ တပ္ၾကေလ့ရွိတယ္။ အျမဲတမ္းလဲ ပိတ္ထားတတ္ၾကတယ္။ မက်ယ္ဘူးရယ္။ သည္ေတာ့ သူတို႔ ခ်မ္းလို႔ အိမ္ထဲ အျမန္လုဝင္ခ်င္လို႔မရဘူး။ တေကာင္ၿပီးမွ တေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ တေယာက္ၿပီးမွ တေကာင္ပဲ။

ကိုယ့္လူရဲဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အတၱေဘာႀကီးကိုလဲ ၾကည့္အံုးေလ …။ အရပ္က ေျခာက္ေပေက်ာ္ မိုးထိုးေနလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ထက္ကို ႏွစ္ဆေလာက္ ဝေနတယ္ဆိုေတာ့၊ အနည္းကေလး ေပါင္ခ်ိန္ ၃၆၀ ရဲ႕အထက္မွာပဲ ရွိမယ္။ ေနာ့ … လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခေထာက္မွ ေရွ႕တည့္တည့္ လွမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ တာပဲ။

သူ႔ခါးက ဝတ္ေနက် ေဘာင္းဘီေတြကိုလဲ ၾကည့္အံုးေလ။ သူမ်ားတကာေတြလို ၾကယ္သီးတပ္၊ ဇစ္တပ္၊ ခါးပတ္ ပတ္ ဝတ္ရတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ေတာ့တာပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္က ေက်ာင္းထားခါစ ေဘာင္းဘီမျမဲတတ္ေသးတဲ့ အရြယ္ေတြမွာလို ခါး႐ႈံ႕ေမွ်ာ့ႀကိဳးတပ္ ပုခံုးသိုင္းႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲဝတ္ေနရေတာ့တာေလ။

ေဆာင္းတြင္းမွာသာ အေပၚက အင္းက်ီအထပ္ထပ္ ဝတ္ထားလုိ႔ မျမင္ရတာကို။ ေႏြေရာက္ေတာ့ T ရွပ္ေပၚမွာက အတိုင္းသား။ ေက်ာဘက္ စလြယ္သိုင္း y ႀကိဳးနဲ႔။ က်ဳပ္ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ကူးနဲ႔ စမ္း ဝတ္ၾကည့္တာေပါ့ေလ …။ က်ဳပ္တု႔ိရဲ႕ ရခိုင္ပုဆို အနံႀကီး ကြင္းက်ယ္တထည္သာ ေပးဝတ္လိုက္ရရင္ သူ႔ခါးနဲ႔ကေတာ့ အံကိုက္ ခြေခါင္းအံုးစြပ္လို ျဖစ္သြားမယ္ ထင္တယ္။

သိတယ္ေနာ္ …။ က်ဳပ္တို႔ ny ျပည္နယ္အေနာက္ေျမာက္ပိုင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ရာသီဥတုဆိုးဝါးမႈအေၾကာင္းကို။ ေသာင္းက်န္းသလား မေမးနဲ႔။ အေမရိကန္ဇာတိ ႏိုင္ငံသားေတြေတာင္ လက္ဖ်ားခါတတ္ၾကတဲ့ေဒသ။ တႏွစ္မွာ ေဆာင္းရာသီက ေအာက္တိုဘာကေန မတ္လကုန္အထိ ေျခာက္လေလ…။

ျပကၡဒိန္အရမဟုတ္တဲ့ လက္ေတြ႔ရာသီေပါ့ေနာ္။ သည္ေျခာက္ေလးထဲမွာလဲ မ်ားေသာအားျဖင့္က ႏွင္းေတြဖံုးထားတဲ့အတြက္ ေျမႀကီးမျမင္ရ ျမက္မျမင္ရ၊ သစ္ပင္ေတြမွာလဲ သက္ရြက္မျမင္ရ၊ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း။ ၿပီး ႏွင္းဖတ္ႏွင္းလႊာ တလွည့္၊ ႏွမ္းႏွင္းမိုးတလွည့္၊ ႏွင္းမိုးသီးမိုးေပါက္တလွည့္၊ ေရခဲမိုးတလွည့္၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းတလွည့္နဲ႔ … ႏွင္းလြတ္တဲ့ေန႔ရယ္လို႔မွ ဟုတ္တိပတ္တိ မရွိေတာ့တာပဲ။

အဲ … ေဆာင္းေနတာတိုကေလးေတြထဲမွာ တခါတခါ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေနကေလး ပြင့္လာလို႔မ်ား ခဏတျဖဳတ္ ျမင္လိုက္ၾကရရင္ … အို လူေတြမွာ ျပံဳးၾကေပ်ာ္ၾကလို႔။ tv,radio မွာ ေဒသမိုးေလဝသဌာနကလဲ ၁၅ မိနစ္တႀကိမ္ လက္ပန္းေပါင္းခတ္ ေက်ညာသေလ …။ beautiful day ခ်င္းကို မိုးမႊန္လို႔။ ေန႔က လွမွ လွ၊ သာမွ သာ ဆိုပဲ။

က်ဳပ္ မွတ္မိေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္က တပိုင္းတစ လုိက္ဆိုခဲ့ၾကဖူးတဲ့ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေလ …။ you are my sunshine; my only sunshine; you never know dear; how much I love you; please don’t take my sunshine away … ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ ေနေရာင္ကို ခ်စ္သူအျဖစ္နဲ႔ တင္စားၿပီး သံုးထားတာေပါ့။

ဘယ္ က်ဳပ္ လုိက္ေလ်ာခံစားလု႔ိ ရပါ့မလဲ။ က်ဳပ္က ဗမာျပည္မွာမွ အဝါေရာင္ အပူပိုင္းဇံုရဲ႕အလယ္ေကာင္ မႏၱေလးမွာေမြးတဲ့ အညာသား။ ဖြတ္က်ား …။ ၾကားရတာနဲ႔ကို စိတ္ကုန္လိုက္တာ။ ေနေရာင္ႀကီး သည္ေလာက္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတာကိုမ်ား ‘ခ်စ္သူ’ တဲ့။ သီခ်င္းေရးဆရာ စိတ္မွႏွံ႔ရဲလား ေအာက္ေမ့ခဲ့မိတယ္။
အခုေတာ့ က်ဳပ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ ဥဒါဟ႐ုဏ္ကေလးကိုလဲ က်ဳပ္ ခံစားလို႔ရပါၿပီ။

ေျပာရအံုးမယ္။ အဲသည္ေတာ့ ေဆာင္း ဝင္ၿပီတဲ့ေဟ့ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔မွာေတာ့ ပရြက္ဆိတ္ထံုး ႏွလံုးမူၿပီး ရိကၡာဗူးေတြ ရိကၡာေျခာက္ေတြ စုေဆာင္းသိုေလွာင္ ကုန္ၾကရၿပီ။ ခါတိုင္းလို ႏို႔ဆီတလံုး ဆပ္ျပာတခဲနဲ႔ အျပင္ထြက္ဝယ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ …။

လူေတြလဲ ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ ေထာင္က်ကုန္ၾကတာေပါ့။ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ မရွိပဲ၊ ဘယ္သူမွ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ မထြက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ အဲ … ေက်ာင္းသားေတြ အလုပ္သမားေတြကေတာ့ မလႊဲမေရွာင္သာ ထြက္ၾကရတာေပါ့ေနာ္ …။ ဒါလည္း သူတို႔သြားၾကရတဲ့ ကားေတြ ရထားေတြထဲမွာနဲ႔ ေက်ာင္း ႐ံုး အလုပ္ခြင္ ေစ်းဆိုင္ စသည္ေတြထဲမွာက အပူဓာတ္ လႊတ္ေပးထားေတာ့ ေႏြးပါတယ္။

တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ …။ အျပင္ဘက္ လမ္းေပၚမွာ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားရလာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့လဲ တမ်ဳိးေပါ့။ ဝတ္ေပေတာ့ အေႏြးထည္ အမ်ဳိးမ်ဳိး အထပ္ထပ္။ သာမန္ ဖလံထည္ သိုးေမႊး သကၠလပ္ ဆိုတာေတြနဲ႔ကေတာ့ မလံုတတ္ဘူး။ အ႐ိုး ခိုက္တယ္။ ေခြးေတြ ေၾကာင္ေတြေတာင္ ေမး႐ိုက္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်မ္းမ်ဳိးရယ္။

အဲသည္ေတာ့ ေဒသသံုး ကိုယ္ေငြ႔ထိန္း thermos အသားကပ္ အင္းက်ီေဘာင္းဘီေတြ ေအာက္ကခံ ဝတ္ၾကရတယ္။ ၿပီး နားရြက္အုပ္ စြပ္၊ လက္အိတ္စြပ္၊ မ်က္လံုးပဲ ေဖၚတဲ့ ေခါင္းစြပ္ ဝတ္၊ ေကာ္မ်က္မွန္အျဖစ္ တပ္၊ သိုးေမႊးထူေျခအိတ္ရွည္နဲ႔ ႏွင္းေတာတိုး သားေရဖိနပ္ရွည္စီး၊ ႏွင္းကာမိုးကာ ဒူးဖံုးအေပၚအင္းက်ီနဲ႔ တကိုယ္လံုးကို အထပ္ထပ္ ထုပ္ၿပီးမွ အျပင္ထြက္ရတယ္။ ေျပာပေကာ …။

ေဒသမိုးေလဝသဌာနကလဲ အျပတ္ သတိေပးလႈံ႔ေဆာ္ေနတာပဲ။ အျပင္ဘက္ ထြက္ၾကရရင္လဲ ၁၅ မိနစ္ထက္ ပိုၾကာၾကာ မေနဖို႔၊ ႏွာဖ်ား ႏႈတ္ခမ္း နားရြက္ေတြ ေႂကြမက်ရေအာင္ သတိထား ဖံုးအုပ္ဖို႔၊ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ အေရခြံေတြေဖါင္းၿပီး မီးေလာင္ဖုေတြလို ျဖစ္လာခဲ့ရင္လဲ နီးရာေဆး႐ံုေဆးခန္း အျမန္ေျပးဖို႔ … စသျဖင့္ စိုးရိမ္ႀကီးစြာ ေက်ညာေနတာပဲ။

က်ဳပ္ ေျပာခ်င္တာက … ဒါ က်ဳပ္ဝတၳဳရဲ႕ ေနာက္ခံပန္းခ်ီကားပါ။ တရားလြန္ ေအးတယ္ေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ ဗမာစာေပထဲက လက္ဝဲသုႏၵရရဲ႕ ‘မဲဇာေတာင္ေျခ’ ခ်ီရတု … သံဝါေျဖာက္ေျဖာက္၊ ဆီးႏွင္းေပါက္လည္း၊ မိုးေလာက္သည္းထန္၊ သြန္းခ်ျပန္ေသာ္ … ဆိုတာကို သြား သတိရတယ္။ သည္မွာက ‘မဲဇာ’ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုေအးတယ္။

သည္ေတာ့ ကိုယ္ကို အေႏြးထည္နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းဆိုင္းထုပ္လို႔ ထုပ္၊ ၿပီးမွ ပင္ဂြင္းငွက္လို လက္ကားယား ေျခကားယား လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္နဲ႔ မႏိုင္တႏိုင္ ေလွ်ာက္ၿပီးထြက္။ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ အဝတ္ထုပ္အထုပ္ႀကီး ေရြ႕လာသလိုေပါ့။

အသိတေယာက္နဲ႔တေယာက္ လမ္းမွာေတြ႔လို႔လဲ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္မွတ္မိၾကလိမ့္မလဲ။ ၿပီးေတာ့ အသက္႐ွဴလိုက္တိုင္း တေထာင္းေထာင္းထြက္ေနတဲ့ ႏွာေငြ႔ေတြက မ်က္ခံုးေမႊးေပၚမွာ မ်က္မွန္ေပၚမွာ တြယ္ကပ္ၿပီး ႏွင္းဖတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။ သည္ေတာ့ ေရးေတးေတးသာ ျမင္ရေတာ့တာကလား။

အမွန္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ အျပင္ဘက္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ထြက္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူးရယ္။ သဲထဲ ေျခကၽြံတာနဲ႔ ႏွင္ေတြ ေရခဲမႈံေတြထဲ ေျခကၽြံတာကလဲ လံုးဝ မတူဘူး။ ျပန္ အႏုတ္ရ ခက္တာခ်င္း တူတယ္ထားအံုးေတာ့၊ သဲသဘာဝက ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္မွာ ကပ္မပါလာဘူး။ ႏွင္းကေတာ့ ေျခနင္းရွည္တဖက္တဖက္ အနည္း တပိႆာ ႏွစ္ပိႆာ ကပ္ပါလာတတ္တာ။

ၿပီးေတာ့ သဲထဲမွာက ေခ်ာ္လဲစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ႏွင္းထုထဲမွာကေတာ့ ေအာက္ပိုင္းကခဲၿပီး ေရခဲျပင္ ျဖစ္ေနရင္ ကေလးလူႀကီး အကုန္ေခ်ာ္လဲတတ္ၾကတာပဲ။ သည္လို ေခ်ာ္လဲၾကလို႔ ႏွစ္စဥ္ က်ဳိးတဲ့လူ ေသတဲ့လူေတြေတာင္ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ဆိုရင္ ေထာင္ဂဏန္းနဲ႔ခ်ီ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။

ၿပီးေတာ့လဲ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ဝတ္ထားၾကရတဲ့အဝတ္ေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္က ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္အေလးခ်ိန္ထက္ ပိုရင္သာပိုမယ္၊ ေလ်ာ့မယ္မထင္ဘူး။ သည္ေတာ့ ႏွင္းထဲေလွ်ာက္ရတာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထမ္းသယ္သြားရသလို ျဖစ္ေနတာေလ …။ ဘယ့္ႏွယ့္ ဆယ္လွမ္း ဆယ့္ငါးလွမ္း လွမ္းလိုက္ရင္ပဲ အတြင္းထဲမွာက ေခၽြးစို႔ခ်င္လာၿပီ။ ေမာခ်င္လာၿပီ။

ကိုယ့္လူ အိမ္နီးနားခ်င္းခမ်ာလဲ က်ဳပ္လိုပဲ အျပင္ဘက္ သိပ္မထြက္ႏိုင္ပါဘူး။ သူကမွ က်ဳပ္ထက္ ပိုဆိုးအံုးမယ္။ မေတာ္ သူ႔ခႏၶာႀကီးနဲ႔မ်ား ႏွင္းေတြထဲ ပစ္လဲလိုက္ရလို႔ကေတာ့၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ထႏိုင္ဖို႔က ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ ဘဲဥကို မွန္ေပၚ ျပန္ေထာင္ရသလို ေနမွာ …။

ခက္တာက သူ႔မွာလဲ က်ဳပ္လိုပဲ အိမ္ရွင္မ မရွိဘူး။

အေရးထဲ အိမ္ထဲမွာ ဝက္တေကာင္ကလည္း ထည့္ ေမြးထားေသးတယ္။ လူစာေရာ ဝက္စာေရာ ဝယ္ဖို႔ျခမ္းဖို႔အတြက္က အနည္းဆံုး တပတ္အခါေတာ့ ေစ်းသြားဖို႔ လိုမွာေပါ့။ ၿပီး သူလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္အတြက္ကလဲ သူမ်ားတကာလို႔ တပတ္မွာ ငါးရက္ကေတာ့ ထြက္ရမွာေပါ့။ သူ ဘာလုပ္သလဲ။ သူ႔အလုပ္က ဘယ္မွာလဲ။ က်ဳပ္ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္သြားဖို႔ အျပင္ထြက္ဖို႔ကေတာ့ သူ႔မွာလဲ ကိုယ္ပိုင္ မွန္လံုထရပ္ကား ရွိပါတယ္။

အဲ … ကားဆိုလို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ သူ႔ရဲ႕အေျခအေနအရာ သူ႔ကားကိုလဲ သူ႔အိမ္နဲ႔တြဲရက္က ကားဂိုေဒါင္ထဲမွာ ထည့္ထားရတယ္ေလ။ သိတယ္ေနာ္ … သည္ႏိုင္ငံမွာက ကားကို ဂိုေဒါင္နဲ႔ထားႏိုင္တယ္။ ကားဂိုေဒါင္ တြဲရက္ပါတဲ့ လံုးခ်င္းတထပ္တည္းအိမ္ ငွားေနႏိုင္တယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့အဆင့္မဟုတ္ဘူး။

ဂိုေဒါင္ငွားခပါ ေပးရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အိမ္လခ ေစ်းႀကီးမယ္။ ေပးႏိုင္ဖို႔အတြက္ကလည္း ဝင္ေငြေကာင္းရမယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လူရဲ႕အေျခအေနက ကားထည့္ထားဖို႔ ဂိုေဒါင္ပါမွကို ျဖစ္မယ္။ သူမ်ားတကာေတြလို ကားကို အိမ္ေရွ႕လမ္းေဘး ရပ္ထားလို႔မျဖစ္ဘူး။ ကားက အဖိုးတန္လို႔ ေကာင္းလွသစ္လွလို႔ မဟုတ္ဘူး။ သူက သူ႔ကိုယ္သူမွ အႏိုင္ႏိုင္မဟုတ္လား။

ခုလို ေဆာင္းတြင္းမွာ သူမ်ားတကာရဲ႕ကားေတြလို အျပင္မွာရပ္ထားလိုက္လို႔ … တညေလာက္မ်ား ႏွင္းက်မ်ားတာနဲ႔ၾကံဳလိုက္ရင္ သူ႔အဖို႔က ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ တခါတေလ ႏွင္းက အက်မ်ားရင္း ထူရင္၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းနဲ႔ ၾကံဳရင္ … တညဆို ဆိုသေလာက္ မနက္မိုးလင္းလို႔ သြားစရာရွိရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႏွင္းထုေအာက္က ျပန္တူးေဖၚယူရတတ္တာေလ …။ ႏွင္း ဆိုတာကလဲ မိုးလိုပဲေပါ့။ က်ခ်ိန္ကန္သတ္ခ်က္ ဘယ္ရွိမွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ တခါတရံ မိုးေစြသလို ေစြတတ္တာမ်ဳိးပဲ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။