ျမဳပ္ကြယ္ေနေသာ ဇာတ္ေကာင္ဆရာဦးေအာင္ေငြ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕အစပိုင္းမွာေတာ့ ဆရာဦးေအာင္ေငြက အစကတည္းက ႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ ပါဝင္လာခဲ့တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြက ႏြယ္လာဝင္လာေတာ့ အေတာ္ေလးသတိထားၿပီး ကိုင္ရ တြယ္ရ ထိန္းသိမ္းခဲ့ရတာ။ ျဖစ္ပံုကေတာ့ ဒီလိုပါ။
ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ရဲ႕ ဒီတိုက္ပြဲအစီအစဥ္ကို ရိပ္စားမိသူေတြ ရွိတယ္။ ဒီမွာတင္ ဆရာဦးျမသန္းတင့္က ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ကို သေဘာထား တီးေခါက္ၾကည့္တယ္။ အတည္ျပဳခ်က္ရေတာ့ ဒီတိုက္ပြဲဟာ မွန္တယ္၊ တိုက္ရမယ္။ သူလည္း ပါဝင္ၿပီး တိုက္မယ္ေပါ့။ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ကလည္း လႈိက္လွဲပ်ဴငွာစြာ ႀကိဳဆိုတာေပါ့ဗ်ာ။
ဆရာျမသန္းတင့္တို႔၊ ဆရာဗန္းေမာ္တို႔ဟာ ဟို ေျမေပၚမွာကတည္းက ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္တို႔၊ မန္းဒါဝိတ္တို႔နဲ႔ ရင္းႏီွးပြင့္လင္းတဲ့ ဆက္ဆံမႈေတြ ရွိခဲ့တာမဟုတ္လား။ တိုက္ပြဲအစီအစဥ္အထဲမွာ ဆရာဦးေအာင္ေငြ ပါဝင္ ပတ္သက္ေနတာကိုလည္း ဆရာဦးျမသန္းတင့္ သိသြားတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ တာဝန္ရွိတဲ့ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာေတြ သိသြားပါတယ္။
ဆရာဦးေအာင္ေငြကလည္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကျဖစ္ေနေတာ့ ဆိုင္ရာသူ႔ပါတီက ဆရာဦးေအာင္ေငြကို ေခၚေဆြးေႏြးတာေပါ့။ သူ႔ပါတီသေဘာထားကေတာ့ တကယ္လုိ႔ ဒီတိုက္ပြဲကို တိုက္မယ္ဆိုရင္ ပါတီရဲ႕ အစဥ္အလာနဲ႔ ပါတီရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ တိုက္သင့္တာေပါ့။ သူမ်ားပါတီရဲ႕ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္မွာ ဘယ္တိုက္သင္ပါ့မလဲဆိုၿပီး သေဘာထားေပး ေဆြးေႏြးေတာ့ ၂ ပါတီရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက ႏိုင္ငံေရးျဖစ္လာတယ္။
ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္လည္း ကိုယ္ရွိန္သတ္ၿပီး ရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ KNUP ဟာ (မဒညတ) အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု မဟာမိတ္ေတြျဖစ္ေနတယ္။ ႏွစ္ပါတီရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စည္း႐ံုးေရး၊ ဆက္ဆံေရးေတြ ထိခိုက္မွာစိုးတယ္။
ဆရာဦးေအာင္ေငြက ၁၁ ေဆာင္မွာေနတယ္။ ဆရာဦးလွေဖနဲ႔က အိပ္ရာခ်င္းကပ္ရက္။ တေန႔ေတာ့ ဆရာဦးေအာင္ေငြက ဆရာဦးလွေဖကို ေမးတယ္။ ကြန္ပတ္ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ လုပ္ပံုလုပ္နည္းကို ေမးတယ္။ ဆရာဦးလွေဖက …
“ဦးေအာင္ေငြ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
လို႔ ဆရာက ျပန္ေပးတယ္။
“ေတာတိုးရင္ အရပ္မ်က္ႏွာသိေအာင္၊ လမ္းမမွားေအာင္လို႔ပါ”
ဆရာဦးလွေဖကလည္း သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ လုပ္ပံုလုပ္နည္းကို နည္းေပးလမ္းျပ ေျပာျပလိုက္တယ္။
ဒီမွာတင္ ဆရာဦးေအာင္ေငြက လက္ေတြ႔လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ေဆးပုလင္းျဖတ္တဲ့ စတီးလႊကေလးကို အဖ်ား ၂ ဖက္ကို ေသြး၊ ဖင္ခၽြန္း ေခါင္းခၽြန္းမွာ ထားၿပီးေတာ့မွ သေဘၤာပ်က္ႀကီးေပၚက ေမာ္တာပ်က္အိုးထဲက သံလိုက္တံုးကိုယူ၊ အဖ်ား ၂ ဖက္ ခၽြန္ေနတဲ့ စတီးလႊကေလးကို ေတာင္နဲ႔ေျမာက္မွန္းၿပီး ေျမႀကီးေပၚမွခ်၊ ေစာေစာက သံလိုက္တံုးနဲ႔ စတီးဓားခၽြန္ေလးကို ေတာင္ကေန ေျမာက္ကိုကပ္ၿပီး အႀကိမ္ေပါင္း ရာနဲ႔ခ်ီ ပြတ္ေပးၿပီးေတာ့မွာ စတီးဓားခၽြန္ေလးနဲ႔ သံလိုက္တံုးကို ပူးၿပီး ေျမႀကီးထဲမွာ တလေက်ာ္ေက်ာ္ ျမႇဳပ္ထား။ အဲဒါကို ျပန္ေဖာ္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေသြးထားတဲ့စတီးဓားခၽြန္ေလးဟာ သံလိုက္ဝင္သြားတယ္။
သံလိုက္ဝင္ေနတဲ့ အိမ္ေျမႇာင္ေလးကို အလယ္တည့္တည့္မွာ သံခၽြန္ေလးနဲ႔ ခ်ဳိင့္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ထု၊ ငါးႀကီးဆီ ေဆးပုလင္း အဖံုးကေလးကို သံခၽြန္ကေလးတခုစိုက္ ခ်ဳိင့္ခြက္ျဖစ္ေနတဲ့ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ကေလးကို သံခၽြန္ဖ်ားကေလးေပၚတင္လိုက္ေတာ့ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ျပတဲ့ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္တခု ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။
ေျမာက္ဘက္ကိုျပတဲ့ အဖ်ားခၽြန္ကို သေဘၤာေဆး အျဖဴသုတ္၊ ေတာင္ဘက္ျပတာကို အနီသုတ္၊ အေပၚက မွန္ကေလးတခုနဲ႔ အုပ္၊ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ကို ထင္ထင္ရွားရွားျပတဲ့ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္တခုရဲ႕ အက်ဳိးျပယုဂ္။
ဆရာဦးေအာင္ေငြက စိတ္ရွည္သည္။ အႏုစိတ္လုပ္တတ္သည္။ အဲဒီလို သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္မ်ဳိး ၂ ခုေတာင္ လုပ္ေပးထားတာ။ ၂ ခုလုပ္တဲ့သေဘာကေတာ့ လက္လုပ္ဆိုေတာ့ သိပ္မေသခ်ာမွာစိုးလို႔။ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ ၂ ခုကိုယွဥ္ၿပီးခ်လိုက္ရင္ ေျမာက္အရပ္ကို အနီးဆံုးျပတဲ့ ရပ္ၫႊန္းကို သိရတာေပါ့။ တကယ္က ဆရာဦးေအာင္ေငြရဲ႕ ပညာလက္စြမ္းျပတာ တကယ္ပဲေကာင္းပါတယ္။
ရိကၡာကိစၥကလည္း လိပ္သားက်ပ္တိုက္ေျခာက္ေတြလည္း ျပည့္စံုပါၿပီ။ ကန္စြန္းဥပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ဗိုလ္တင့္တယ္နဲ႔ ဖထီးေစာေမာင္ေမာင္တို႔ ေတာင္ယာကလည္း အသီးအႏွံကလည္း မ်ဳိးစံုပါဘိ။ တစခန္းလံုးမွာ အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ မေရြး၊ အနီအျဖဴ အေရာင္အေသြး မည္သူ႔ကိုမွ မေပးဘဲ မရွိေစရ။ ေခၚေခၚၿပီး ေပးတာေတာင္ တစခန္းလံုး ဝလင္ေအာင္ စားရတဲ့ဘဝပါ။
ပုဂံေခတ္က ေတာင္သူႀကီးမင္းရဲ႕ေတာင္ယာဟာ ဒီေတာင္ယာကို မီမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဗိုလ္တင့္တယ္ကို က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြက “ေတာင္သူႀကီးမင္း” “ေတာင္သူႀကီးမင္း” နဲ႔ ကြယ္ရာမွာ ဂုဏ္ျပဳ ခ်ီးေျမႇာက္ၾကပါတယ္။ ပုဂံေခတ္ေတာင္သူႀကီးမင္းရဲ႕ ေတာင္ယာက သခြားသီးေတြဟာ ေခြးငယ္ႏို႔စို႔သလိုပဲလုိ႔ သင္ခဲ့၊ သိခဲ့၊ မွတ္ခဲ့ရတယ္။
ဗိုလ္တင့္တယ္တို႔၊ ဖထီးေစာေမာင္ေမာင္တို႔ ေတာင္ယာမွာရွိတဲ့ ဘူးစင္က ဘူးသီးေတြကေတာ့ ႁပြတ္ခဲေအာင္ သီးေနတာပဲ။ က်ေနာ္စိတ္ဝင္စားတာက တိုးလိုးတြဲေလာင္းနဲ႔ ႁပြတ္ခဲေနေအာင္သီးတဲ့ ဘူးသီးေတြ မဟုတ္ပါ။ ေျမာင္းေဘာင္မို႔မို႔၊ လွလွပပ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ စိုက္ထားတဲ့ ေျမာင္းေဘာင္ေအာက္က လက္ေမာင္းထက္ မေအာက္ေအာင္ အင္မတန္ ဖြ႔ံၿဖိဳးေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ကန္စြန္းဥႀကီးေတြပါ။
က်ေနာ္ အလြန္႔အလြန္ကိုပဲ စိတ္ဝင္စားတာပါ။ က်ေနာ္တို႔တိုက္ပြဲမွာ မပါမျဖစ္ မရွိမျဖစ္တဲ့ ရိကၡာျပႆနာေလ။
ဗိုလ္တင့္တယ္ကို တေန႔မနက္ေတာ့ ကန္စြန္းဥ နည္းနည္းစားခ်င္တဲ့အေၾကာင္း အသားလိုလို႔ အ႐ိုးေတာင္းၾကည့္ပါတယ္။ မဆိုင္းမတြဘဲ တူးဆြၿပီး ကန္စြန္းဥေတြကို ေပးစားပါတယ္။ တအိုးျပဳတ္စာေပါ့။
စိတ္ထဲကေတာ့ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဦးရယ္ … က်ေနာ္စားခ်င္တာက တအိုးတျပဳတ္စာ မဟုတ္ပါဘူး။ တထမ္းတထုတ္ေလာက္ လိုခ်င္တာပါ။
မေတာ္ေလာဘကို ေဖာ္ေျပာျပလို႔ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။ ဗိုလ္တင့္တယ္တူးေပးလိုက္တဲ့ ေစတနာ ကန္စြန္းဥကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အခါခါ ဦးၫြတ္ေျပာရင္း ျပန္လာခဲ့တယ္။
စိတ္ထဲကေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပါၿပီ။ ထြက္ခါနီး လသာသာ ညတညမွာေတာ့ ကန္စြန္းဥေတြကို တထမ္းတထုတ္ေလာက္ လာၿပီး တူးထုတ္လိုက္မယ္ေပါ့။ ဒီ မေကာင္းတဲ့ မေနာကံစ႐ိုက္လည္း တကယ္မလုပ္ျဖစ္လိုက္ပါ။ ျဖစ္ပံုက ေနာက္မွ ေရးေျပာျပမယ္။
မတို႔ရဲ မထိရဲတဲ့ ရိကၡာ
ကန္စြန္းဥထက္ အဆမ်ားစြာ သာလည္းသာ ေကာင္းလည္းေကာင္းတဲ့ ရိကၡာက ရွိေန ျမင္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတို႔မထိရဲဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဖိုႀကီးက ထမင္းခ်က္တဲ့ဒယ္အိုးႀကီးက တတင္းခြဲေလာက္ဆန္႔တဲ့ ဧရာမ မိုးျဗဲဒယ္အိုးႀကီး။ကၽြန္းကိုေရာက္စတုန္းကေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳက မကၽြမ္းက်င္ေသးေတာ့ ခ်က္လိုက္တဲ့ထမင္းေတြဟာ မနပ္တဲ့အခါ မနပ္၊ တူးတဲ့အခါလည္း ထမင္းနံ႔သင္းသင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ခ်ဳိးန႔ံစူးစူး ျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း အေတြ႔အၾကံဳက ဘဝကိုသင္ေပးလိုက္တာ ထမင္းခ်က္တဲ့ ဒယ္အိုးႀကီးကိုတူးေနတာကို စင္ေအာင္ျခစ္ထုတ္၊ ေရနဲ႔စင္ေအာင္ေဆး၊ ေရခမ္းေအာင္သုတ္၊ မီးကေလးနဲ႔ကင္၊ ေရေျခာက္ၿပီဆိုေတာ့ ဆီပါးပါးေလးသုတ္၊ မီးနဲ႔ နည္းနည္းကင္လိုက္၊ ေရထည့္၊ ေရဆူေတာ့မွ ေဆးထားတဲ့ဆန္ကိုထည့္။ ထမင္းဟာ လံုးဝ မတူးေတာ့ဘူး။ မႏူးမနပ္ျဖစ္တာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။
ထမင္းကိုခူးၿပီးလို႔ က်န္တဲ့ အိုးဖင္ကပ္ ထမင္းခ်ဳိး အခ်ပ္လိုက္ႀကီးကို ဆီကေလးနဲ႔ ရႊဲေအာင္လူး၊ မီးက်ည္ခဲနဲ႔ ႏွပ္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ခ်ဳိးအခ်ပ္လိုက္ႀကီးကို ခြာလိုက္ရင္ ဝါဝင္းၿပီး အနံ႔သင္းေနတဲ့ ခ်ဳိးခ်ပ္ဟာ ႂကြပ္ႂကြပ္ရြရြနဲ႔ စားလို႔လည္းေကာင္း၊ ဝါးလို႔လည္းေကာင္းပါ့။
အစတုန္းက ခ်ဳိးကပ္ကို သူစားခ်င္ ငါစားခ်င္နဲ႔ ပံုစံနဲ႔ေတာင္ ေဝေဝေပးခဲ့ရတာ က်ေနာ္ ျပန္ျမင္ေယာင္ေသးတယ္။ မနက္မိုးလင္းၿပီဆိုရင္ ဆရာ ဗန္းေမာ္ႀကီးက လက္ဖက္ရည္ထည့္တဲ့ ဆြဲပံုးကေလးရယ္၊ ဆန္ျပဳတ္ထည့္တဲ့ ဆြဲပံုးကေလးရယ္ဆြဲၿပီး မီးဖိုႀကီးကိုသြား၊ ျပန္လာရင္ ခ်ဳိးခ်ပ္ေဝစုကေလးကို ယူလာၿပီး ရဲေဘာ္ေလးေတြကို ေဝေပးပါတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကို အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရွာတယ္။ ရက္ေတြမ်ားစြာ၊ လေတြပါ ၾကာလာတဲ့အခါက်ေတာ့ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ ထမင္းခ်ဳိးခ်ပ္ကို ဘယ္သူမွ မေလြးခ်င္ၾကေတာ့ပါဘူး။
ခ်ဳိးဟာ အခ်ပ္လိုက္ႀကီး ႏွေျမာစရာလည္းေကာင္းလွေတာ့ ဒလ ဦးထြန္းစိန္ႀကီးက အေျခာက္လွမ္းရွာတယ္။
က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ကန္စြန္းဥထက္ အဆမ်ားစြာ သာလည္းသာ၊ ေကာင္းလည္းေကာင္းတဲ့ ရိကၡာဆိုတာ အဲဒီ ထမင္းခ်ဳိးအခ်ပ္ႀကီးကို ေျပာတာပါ။
ဒီ ထမင္းခ်ဳိးအခ်ပ္ႀကီး ၁၀ ခ်ပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ စုလိုက္ရင္ ရိကၡာေျခာက္အျဖစ္နဲ႔ သိပ္ကိုေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒါေပမယ့္ေပါ့ဗ်ာ၊ ထမင္းခ်ဳိးကို ဒီေလာက္ တပံုတေခါင္းႀကီးစုတာ ဘာလုပ္မလို႔လဲဆိုတဲ့ စူးစမ္းမႈ၊ သံသယေတြ ဝင္လာရင္ ျပႆနာရွိႏိုင္တယ္ေလ။
ပါတီတိုင္း၊ အဖြဲ႔အစည္းတိုင္းကလည္း ကိုယ့္ပါတီေခါင္းေဆာင္မႈ ကိုယ္ထူေထာင္ေနၾကတာ၊ တေယာက္အရိပ္အကဲကို တေယာက္ၾကည့္ေနတာ။ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ၾကတဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲ။ ျမင္႐ံုသာျမင္ရၿပီး မစုေဆာင္းရဲတဲ့ အေျခအေနက်မွေတာ့ ထမင္းခ်ဳိးကိစၥကို က်ေနာ္လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ေနလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment