မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၁၃)

တန္းလ်ားမွာ သမံတလင္းခင္း ပ်ဥ္ကာ သြပ္မိုး မ်က္ႏွာက်က္ႏွင့္ သစ္သားအိပ္စင္ တဖက္တခ်က္တြင္ရွိၿပီး အလယ္မွ စႀကႍလမ္းႏွင့္ျဖစ္ပါသည္။ စခန္းဝင္းတည္ေဆာက္ထားပံုမွာ သြပ္ဆူးႀကိဳးဝင္း ၂ ထပ္ခတ္ထားၿပီး တဖက္ကို တန္းလ်ား ၆ လံုးစီေဆာက္ထားသည္။ ၁၂ လံုးတြဲျဖစ္ပါသည္။

ကိုကိုးကၽြန္း၏ေတာင္ဘက္စြန္း၊ ကၽြန္း၏အေရွ႕ဘက္ကမ္းေျခတြင္ တည္ေဆာက္ထားၿပီး တန္းလ်ား ၂ တန္း၏ထိပ္ ကမ္းေျခဘက္တြင္ ေပ ၁၀၀ ခန္႔ရွည္မည့္ စုေပါင္းရိပ္သာ (မက္) ကို တည္ေဆာက္ထားပါသည္။ သြပ္မိုး၊ ပ်ဥ္ကာ၊ မွန္ျပဴတင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာက်က္၊ စႀကႍလမ္း စသည္ျဖင့္ အေတာ္ေလး သပ္ရပ္ပါသည္။

စားရိပ္သာ၏ ထိပ္တဖက္တခ်က္တြင္ ခ်က္ျပဳတ္သည့္ မီးဖိုခန္းေနရာ တခုစီႏွင့္ စတိုခန္း တခုစီပါသည္။ ဝင္းႀကီးမွာ ၁၂ ေပခန္႔ျမင့္၍ သြပ္ဆူးႀကိဳးဝင္း ၂ ထပ္ခတ္ထားသည္။ တဖက္ ၆ ေဆာင္စီ၏ ၂ ခုၾကားတြင္ တဖန္ သြပ္ဆူးႀကိဳးတန္း ၂ ထပ္ ခတ္ထားျပန္ပါသည္။ က်ေနာ္ေနရာယူေသာ အေဆာင္မွာ အေဆာင္အမွတ္ ၈ ျဖစ္ပါသည္။

ကိုးကိုးကၽြန္းမွာ အလ်ား ၇ မိုင္၊ အနံ ၃ မိုင္ ရွိၿပီး ကၽြန္း၏ေျမာက္ဘက္တြင္ က်ယ္ဝန္းၿပီး ေရတပ္စခန္းရွိသည္။ အျမင့္ဆံုး ေတာင္ထိပ္တြင္ ေရဒါစခန္းရွိပါသည္။ (ယခု အဆင့္ျမင့္ေရဒါစခန္းအျဖစ္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္အား အသံုးျပဳခြင့္ေပးထားသည္မွာ ၎ေတာင္ထိပ္ ေရဒါစခန္းျဖစ္ပါသည္) ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းအေဟာင္းလည္း ရွိပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေနေသာ အက်ဥ္းစခန္းမွာ ကၽြန္း၏ေတာင္ဘက္စြန္း၊ အေရွ႕ဘက္ကမ္းေျခတြင္ တည္ေဆာက္ထားပါသည္။ ကၽြန္း၏ေျမာက္ဘက္တြင္ က်ယ္ဝန္းၿပီး ေတာင္ဘက္သို႔ အဖ်ား႐ွဴးသြားပါသည္။ ကိုကိုးကၽြန္းစု၏ဖြဲ႔စည္းပံုမွာ အေနာက္ဘက္တြင္ ကိုကိုးေလးကၽြန္းတည္ရွိၿပီး အလ်ား ၃ မိုင္၊ အနံ တမိုင္ခန္႔ရွိၿပီး လူမေနပါ။ ကိုကိုးႀကီးကၽြန္းႏွင့္ ကိုကိုးေလးကၽြန္းမွာ ၁၃ မိုင္ကြာ ေရလက္ၾကားတခု ျခားပါသည္။

ကိုကိုးႀကီးကၽြန္းမႀကီး၏ ေျမာက္ဘက္တြင္ စားပြဲကၽြန္း ရွိသည္။ ၎ကၽြန္းတြင္ မီးျပတိုက္ရွိသည္။ ကိုကိုးကၽြန္းႏွင့္ကပ္လ်က္နီးပါး အေနာက္ဘက္တြင္ ႂကြက္ကၽြန္းရွိသည္။ ေသးငယ္ပါသည္။ ၎အျပင္ ကိုကိုးႀကီးကၽြန္း၏ ေတာင္ဘက္အဆံုးတြင္ ကိုက္ ၃၀၀ ခန္႔ ေသာင္ခံုတခု ဆက္လ်က္ရွိၿပီး အဆံုးတြင္ ကိုက္ ၅၀ ခန္႔က်ယ္သည့္ ေရလက္ၾကားေလးတခု ခံေနကာ ကၽြန္းေလးတခု တည္ရွိေနျပန္သည္။ ကၽြန္းေလးမွာ အလ်ား မိုင္ဝက္ အနံ ကိုက္ ၁၅၀ ခန္႔က်ယ္ပါသည္။ ၎ကၽြန္းကို ဂ်ယ္ရီကၽြန္း ဟု အမည္တြင္ပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေနထုိင္ေသာ ဝင္းကဲ့သို႔ ၁၂ လံုးတြဲဝင္း ၃ ခုရွိပါသည္။ ေထာင္မွဴး၊ ေထာင္ပိုင္၊ ဝါဒါမ်ားေနေသာ အေဆာက္အဦမွာ သီးသန္႔ရွိပါသည္။ ၎အျပင္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ေနဝင္း အိမ္ေစာင့္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ကၽြန္းသို႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပို႔ခဲ့ေသးရာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ လူမေနေတာ့သည့္ အေဆာက္အဦေဟာင္းမ်ား ရွိပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေရာက္စညေနတြင္ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးသူမ်ားကေတာ့ ေတာင္တြင္းႀကီးမွ ဦးမွတ္ႀကီး၊ မံုးမွ ဆရာဦးေအာင္ေငြတို႔ဦးေဆာင္ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးပါသည္။ အခ်ိန္လုၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ရျခင္း၊ အေတြ႔အၾကံဳ မရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ထမင္းေရာ ပဲဟင္းပါ မႏူးမနပ္ ဇိမ္းဇတ္ဇတ္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔အားလံုးမွာ သည္းခံၿပီး စားလိုက္ၾကပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေနသည့္ အက်ဥ္းစခန္းဝင္းႏွင့္ကပ္လ်က္ အေရွ႕ကမ္းေျခေသာင္ခံုတြင္ မီးေလာင္ၿပီး ထိုးဆိုက္ထားသည့္ တန္ခ်ိန္ ၃ ေသာင္းခန္႔ရွိမည့္ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာပ်က္ႀကီးတစီး တင္ရွိေနသည္။ ေရငံေငြ႔႐ိုက္ထားၿပီး နီက်င့္က်င့္အသြင္ျဖင့္ ဇရာ႐ုပ္ကို သ႐ုပ္ေဆာင္ကာ ကမ္းေျခကို ထိုးဆိုက္ထားပါသည္။ ေပ ၆၀ ခန္႔အျမင့္ရွိၿပီး ဓာတ္ခဲႀကီးအရြယ္ခန္႔ရွိမည့္ သံမဏိႀကိဳးႀကီးမ်ား ေလးငါးေခ်ာင္းသည္ တြဲေလာင္းေအာက္သို႔ က်ေနပါသည္။

ဤသေဘၤာပ်က္ႀကီးအေၾကာင္း ေနာက္မွ ေလ့လာသိရွိရသမွ် ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ဆန္ျပတ္လပ္ ရွားပါးသည့္ အခါက စစ္အစိုးရသည္ သီဟို (သီရိကၤာ) သို႔ ဆန္ခိုး ေရာင္းခဲ့သည္။ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားႀကီးမ်ားက တိုင္းျပည္မွာ ဆန္ျပတ္၊ လူထုမွာေတာ့ ထမင္းငတ္၊ အစိုးရက်ေတာ့ ဆန္ခိုးေရာင္းၾကသည့္အတြက္ အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ ေဒါသကို ထုတ္ျပလိုက္ပါေတာ့သည္။ သေဘၤာဝမ္းေခါင္းထဲသို႔ ေဆးလိပ္မီးညွႇိသည့္ အုန္းဆံႀကိဳးေခြကို မီးႏွင့္တို႔၍ ထည့္ေပးလိုက္ရာ သေဘၤာႀကီး ပင္လယ္ျပင္အေရာက္တြင္ မီးေတြ ထေတာက္ ပါေတာ့သည္။ ကတိုက္က႐ိုက္ႏွင့္ ကၽြန္းေပၚသို႔ ထိုးဆိုက္ခဲ့ရပါသည္။ သေဘၤာပိုင္ရွင္မွာ ဂရိသေဘၤာသူေဌးႀကီး အိုနာဆစ္ ျဖစ္ပါသည္။ သေဘၤာအမည္မွာ (အိုကီရာႏိုပို႐ို) ျဖစ္ပါသည္။

ဤသေဘၤာပ်က္ႀကီးမွာ က်ေနာ္တို႔ အက်ဥ္းသားမ်ားကို မ်ားစြာေက်းဇူးျပဳခဲ့ပါသည္။ သေဘၤာမွ သံတိုသံစ မ်ဳိးစံုျဖင့္ က်ေနာ္တို႔မွာ ဓား၊ လွံ၊ မွိန္း၊ စူးေဆာက္ တန္ဆာပလာ ကရိယာမ်ား၊ တေယာႀကိဳး ဒံုမင္းႀကိဳး၊ မယ္ဒလင္ႀကိဳး စသည္ စသည္ျဖင့္ မ်ားစြာ ဖန္တီးယူ၍ ရခဲ့ပါသည္။

ဘေဝဘဝက မေသြအတူတကြ ျပဳခဲ့ၾကရေသာ ပဌာန္းဆက္ ကုသိုလ္ထူးေၾကာင့္လို႔ပဲ ထင္ပါသည္။ ကိုကိုးကၽြန္း အက်ဥ္း စခန္းသို႔ ေပါင္းစည္းဆံုေတြ႔ မေပ်ာ္ဘဲေမြ႔ၾကရေတာ့မည့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားမ်ားမွာ အရပ္က လည္းစံု၊ လူ႔အလႊာကလည္း စံု၊ ႏိုင္ငံေရးအေရာင္အေသြးကလည္း စံုလိုက္ၾကပါဘိ။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ အလံနီ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ ပမညတ၊ လူငယ့္တပ္ဦး၊ လူမ်ဳိးစု အျခားျခားေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ဗကသ၊ တကသ၊ ရကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အမႈထမ္း၊ အလုပ္သမား၊ စစ္သား စသည္ျဖင့္ မ်ားျပားလွပါသည္။ လူမ်ဳိးစုမ်ားတြင္ ရခိုင္အမ်ဳိးသားမ်ားကေတာ့ အမ်ားစုျဖစ္ပါသည္။

ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီထဲမွာလည္း ရခိုင္ရွိ၊ အလံနီထဲမွာလည္း ရခိုင္ရွိ၊ ေက်ာ္ဇံရွီး အလံနီထဲမွာလည္း ရခိုင္ရွိ၊ အျခားအျခားထဲမွာလည္း ရခိုင္ရွိ၊ ရခိုင္ကေတာ့ လူတတ္ေတြမ်ားသည့္အတြက္ အဖြဲ႔ အစည္းစံုတြင္ ျဖန္႔က်က္ၿပီး ေနရာယူတာက လြန္စြာပင္ သဘာဝက်သည္လို႔ ဆိုရမလိုျဖစ္ေနပါသည္။ ထိုစဥ္အခါက ရခိုင္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးပါတီ ALP မွာ သေႏၶတည္ကာစ အျမဳေတဘဝပင္ရွိေသးသည့္အတြက္ ALP ရခိုင္ရဲေဘာ္မ်ား လည္း ပါရွိပါသည္။

ကရင္ထဲက ရွားရွားပါးပါး ၄ ေယာက္သာရွိပါသည္။ ABKO ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ကရင္အမ်ဳိးသားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး မန္းေအာင္ၾကည္၊ ABKO ဗဟုိေကာ္မတီဝင္ ေစာေမာင္ေမာင္၊ ေလတပ္ ေထာက္လွမ္းေရးမွ တပ္ၾကပ္ႀကီး မန္းဝင္းျမင့္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ျဖစ္ပါသည္။

ရိကၡာမွာ အမဲသားဗူး တပတ္ ၂ ႀကိမ္၊ တဗူးကို ၄ ေယာက္ႏႈန္း၊ ပင္လယ္ေရကေတာ့ တပါတ္ကို ၂ ႀကိမ္ခ်ဳိး၊ အိုနာဆစ္ သေဘၤာႀကီးေဘးတဝိုက္ ကန္႔သတ္ၿပီး စည္းကမ္းထားလိုက္သည္။ ညေန ၅ နာရီ ဝင္းတံခါးပိတ္၊ ကိုယ့္အိပ္ရာမွာ ပံုစံထိုင္ေပး လူစစ္ခံရ၊ မနက္ ၅ နာရီ အိပ္ရာမွာ ထိုင္ေပး၊ လူစစ္ခံရ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။