တိုက္ပြဲကေလး ႏိုင္ပြဲကေလးေတြကေန စတိုက္“အိပ္ရာမွာ ခဏေလး ထုိင္ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ”
ေျပာသူက ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔တေတြက သေဘာႏွင့္ေတြ႔သူမ်ား မဟုတ္ၾကသည့္အတြက္ လွည္၍မွ်ပင္ မၾကည့္ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေထာင္မွဴး၊ ဝါဒါေတြ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရပါသည္။ အိပ္ရာေတြကိုပဲလုိက္စစ္ၿပီး တန္းပိတ္လိုက္ရပါသည္။
တိုက္ပြဲေလး ႏိုင္ပြဲေလးေတြကေန တစစ တုိက္ေတာ့မွာပါ။ က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြမွာ တက္ႂကြလိုက္ၾကသည္မွာ ညီလိုက္တာလည္း မေျပာႏွင့္။ စြန္႔လႊတ္မႈမွာလည္း အၿပိဳင္၊ အနစ္နာခံမႈမွာလည္း အၿပိဳင္၊ အလုပ္အေကၽြးျပဳမႈမွာလည္း အၿပိဳင္၊ ေလ့လာမႈမွာလည္း အၿပိဳင္။
တပတ္ ပင္လယ္ေရခ်ဳိးရက္ ၂ ရက္၊ တသုတ္ကို ၂၀ ေယာက္၊ တသုတ္ကို ၂ နာရီကေန က်ေနာ္တို႔ တိုက္ခ်လိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခ်ဳိးခ်င္သလိုခ်ဳိး၊ ဝင္ခ်င္သလိုဝင္၊ ထြက္ခ်င္သလိုထြက္၊ ေရခ်ဳိးနယ္ေျမ အကန္႔အသတ္ေတြကိုလည္း တစစီ၊ တခုစီ ခ်ဳိးဖ်က္ပစ္လိုက္တာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်ဳိးလို႔ရသြားတယ္။
ရိကၡာထုတ္ေပးတာကလြဲၿပီး က်န္တာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခ်က္ျပဳတ္စားရတာဆိုေတာ့ ထင္းျဖတ္၊ ေရခပ္၊ ထမင္းခ်က္၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ရိကၡာထုတ္၊ အပင္ပန္းဆံုးအလုပ္ျဖစ္ သည့္ ထင္းျဖတ္ႏွင့္ ရိကၡာထုတ္ကို ေတာင့္တင္း သန္မာေသာ လူငယ္ေတြက ပင္တုိင္တာဝန္ယူသည္။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ ကိုအုန္းေမာ္ (ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းေရး တိုက္ပြဲ ၅၂ ရက္ၾကာ အစာငတ္ခံဆႏၵျပပြဲတြင္ က်ဆံုး)၊ ကိုခ်စ္ေဆြ (ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းေရး တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုး)၊ ကိုေမာင္ေမာင္စုိး (ခ) ကိုလတ္ (ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းေရးတိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုး)၊ ဘဖူးၫြန္႔ (ေက်ာင္းသား)၊ ကိုရန္ေအာင္ (အမႈထမ္း)၊ ကိုေတဇ (ေလတပ္)၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ အဆစ္တေယာက္ကေတာ့ ဗလမေတာင့္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြနဲ႔ ေနအတူ၊ သြားအတူ၊ အလုပ္အတူ၊ စားအတူ၊ အျမဲတမ္းတြဲေနတာကေတာ့ စာေရးဆရာႀကီး ဦးျမသန္းတင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ထင္းျဖတ္ၿပီး ေထာင္ကေပးသည့္ ႏြားလွည္းႏွင့္ ဝင္းထဲသို႔ တုိက္ရပါသည္။ ဝင္းအေပါက္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ကိုက္ ၁၀၀ နီးပါးေဝးသည္။ ထမ္းရ ျပဳရ ပင္ပန္းသည္။ ဝင္းေဘး ျခံစည္း႐ိုးအတိုင္းေမာင္းသြားၿပီး မီးဖိုေဘးနားက သြင္းလိုက္လွ်င္ ၁၅ ကိုက္ခန္႔သာ ေဝးသည္။ က်ေနာ္တို႔က မီးဖိုေဘးနားအထိေမာင္းၿပီး လွည္းကို ရပ္၊ အကာအရံ သံဆူးႀကိဳး ၂ ထပ္ကို႐ိုက္ဖြင့္၊ ထင္းေပါက္ျခမ္းႀကီးေတြ ပစ္သြင္း၊ ဘယ္ေလာက္သက္သာသလဲ။ ဝါဒါေတြက တားသည္။ မရ။ ထင္းသြင္းၿပီးရင္ ဝါဒါေတြက ျပဳတ္သြားသည့္ သံဆူးႀကိဳးကို ျပန္ခ်ိတ္၊ ျပန္႐ိုက္။ က်ေနာ္တို႔က ထင္းသြင္းရင္ တခါ သံဆူးႀကိဳးကို ျပန္႐ိုက္ဖြင့္၊ ၿပီးရင္ ဝါဒါ ေတြက ျပန္ပိတ္၊ ၁၀ ခါေလာက္ရွိတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက မီးဖိုေဘးနားက ထင္းသြင္းဖို႔ တရားဝင္ တံခါးေပါက္တေပါက္ ေဖာက္ေပးလိုက္ရပါသည္။
ဆန္ထုတ္သည့္ေန႔က်လွ်င္လည္း ဆန္ဂိုေထာင္ႏွင့္ မီးဖိုမွာ ကိုက္ ၁၀၀ ေက်ာ္ ေဝးပါသည္။ ဟုိစဥ္အခါက ဆန္အိတ္မွာ ေပါင္ ၁၆၀ အိတ္(ႏွစ္တင္း တစိတ္)ရွိပါသည္။ ဆန္အိတ္ကို ထမ္းလာၿပီးေနာက္ ဝင္းထဲကိုေရာက္လွ်င္ ရိကၡာေထာင္မွဴး မ်က္ကြယ္သြားတာနဲ႔ ပုခံုးေပၚက ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့တာပဲ။ ဆန္အိတ္က ကြဲသြားပါေလေရာ။ ေနာက္လူက ကြဲေနသည့္ ဆန္အိတ္ေပၚ ဆက္တိုက္ ေလးငါးေယာက္ တက္နင္းသြားေတာ့ ဆန္ေတြ ျပဲပ်ားကုန္တာေပါ့။ ေထာင္မွဴးကို ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“ေထာင္မွဴးေရ၊ ခင္ဗ်ားဆန္အိတ္ႀကီးက မႏိုင္မနင္းနဲ႔ဗ်ာ၊ ပုခံုးေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီး အစားျပန္ထုတ္ပးပါ”
ေထာင္မွဴးက လိုက္ၾကည့္သည္။ ျပဲလ်ားစင္ေနေသာ ဆန္အေဖြးသားကို မသက္မသာၾကည့္ၿပီး ေနာက္ထပ္တႀကိမ္ ထုတ္ေပးလိုက္ရသည္။
က်ေနာ္တို႔တုိက္ပြဲက တဆင့္တိုးလိုက္ၿပီေလ။ (ရန္သူ႔ပစၥည္းမွန္သမွ် အကုန္ဖ်က္ဆီးပစ္)
က်ေနာ္တို႔လူငယ္တသိုက္မွာ မနက္ဖက္ ထင္းျဖတ္ထြက္ပါသည္။ မနက္ဖက္ေကၽြးသည့္ ဆန္ျပဳတ္အပိုကို လက္လုပ္ဆြဲပံုးႏွင့္တပံုး ဆြဲလာသည္။ ဆန္ျပဳတ္မွာ အုန္းသီး၊ ႏို႔ဆီ၊ သၾကားႏွင့္ အာဟာရျပည့္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔လွဲေသာထင္းမွာ ကနစို ထင္းကဲ့သို႔ အသားနီသည့္အတြက္ သစ္နီသားလို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ နာမည္ေပးပါသည္။ ထင္းျဖတ္ ထင္းခြဲၿပီး ၉ နာရီေက်ာ္ ေလာက္က်ရင္ အနားယူ ဆန္ျပဳတ္ ေသာက္ေလ့ရွိပါသည္။ ဤလိုနားသည့္အခါမ်ဳိးတြင္ ဆရာဦးျမသန္းတင့္က က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြကို ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ရာ ေျပာျပတတ္ပါသည္။
တခါေတာ့ ဦးျမသန္းတင့္က ခါးေလာက္ျမင့္သည့္ အနီးရွိ အုန္းပင္ပ်ဳိကို လက္ညွိဳးထိုးၿပီး “အုန္းပင္ရဲ႕ဇက္မွာ အုန္းေခါင္းလို႔ေခၚတဲ့ အုန္းအႏုသား ရွိတယ္။ အဲဒါဟာ အင္မတန္ အရသာရွိတာ၊ ဟာဝိုင္အီကၽြန္း ဟိုႏိုလူလူ မွာဆိုရင္ ဖိုက္စတား ဟိုတယ္မွာမွ ရွိတာ။ တကယ့္ မီလွ်ံနာေတြမွ စားႏိုင္တယ္။ ေစ်းသိပ္ႀကီးတယ္ မဟုတ္လား”
ဘာရမလဲ၊ က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြက ေျချမန္လက္ျမန္သမားေတြ ေပါက္ဆိန္ႏွင့္ ဆက္တိုက္ ကပၸိလုိက္တာ အုန္းႏုသားကို ရပါသည္။
“စားၾကကြာ၊ စားၾက ဖိုက္စတားဟိုတယ္က မီလွ်ံနာမွစားႏိုင္တဲ့ အစာ။ တို႔က ပိုက္ဆံတျပားမွ မကုန္ဘူး၊ စားသာ စား” ရဲေဘာ္တေယာက္က ေလာကြတ္ပ်ဴငွာႏွင့္ လိုက္ေကၽြးသည္။
ဦးျမသန္းတင့္ေျပာတာ တကယ္မွန္ပါသည္။ ခ်ဳိဆိမ့္ၿပီး ေအးသည္။ အရသာအလြန္ရွိပါသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ဦးျမသန္းတင့္ ပညာေပးမႈေၾကာင့္ ဖိုက္စတားက မီလွ်ံနာစာႀကီးကို စားေသာက္ပစ္လိုက္တာ အုန္းပင္ပ်ဳိ ၃၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေခ်ာမည္ ထင္ပါသည္။ တခါတရံ ထင္းျဖတ္ၿပီးနားခ်ိန္တြင္ ဆရာျမသန္းတင့္က ဗဟုသုတ ျဖစ္ဖြယ္ရာ က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြကို ေျပာျပတတ္ပါသည္။
ေတာ္လွန္တဲ့ဘဝဆိုတာ
ယင္အန္းကိုေရာက္လာၾကတဲ့ တ႐ုတ္ေခတ္ပညာတတ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို ဥကၠ႒ေမာ္က ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒဆိုတာ ေတာင္တက္တာရယ္၊ ျမက္ဖိနပ္စီးတာရယ္၊ ျမင္းစားဂ်ဳံစားတာရယ္၊ အဲဒါ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒပဲ လို႔ ၾသဝါဒေပးပါတယ္။အဲဒီစကား ၃ ခြန္းရဲ႕အဓိပၸာယ္ကို ဦးျမသန္းတင့္က က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြကို အႏုဋိကာ ထပ္ဖြင့္ျပပါတယ္။
“ေတာင္တက္တာလည္း အင္မတန္ ပင္ပန္းၿပီး ေမာတယ္မဟုတ္လား၊ ျမက္ဖိနပ္စီးတာလည္း အလြန္ ၾကမ္းတယ္ မဟုတ္လား။ ျမင္းစားဂ်ဳံစားတယ္ဆိုတာလည္း စားေသာက္ရတာ အရသာနည္းၿပီး ၾကမ္းတယ္ မဟုတ္လား၊ ဥကၠ႒ေမာ္က တင္စားၿပီး ဆိုလိုတာပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ေကာင္းတေယာက္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ခက္ခဲပင္ပန္း ဆင္းရဲတဲ့ တိုက္ပြဲေတြကို ျဖတ္ရမယ္၊ မိုးသက္မုန္တိုင္းထဲမွာ ျဖတ္သန္းရမယ္၊ ဒါမွ ကြန္ျမဴနစ္ေကာင္း တေယာက္ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူကို အလုပ္အေကၽြးျပဳႏိုင္မယ္။ တ႐ုတ္ျပည္အရပ္ေဒသအသီးသီးက ေရာက္လာတဲ့ တ႐ုတ္ေခတ္ပညာတတ္လူငယ္ေတြဟာ ကမၻာႀကီးႏွစ္ခုကို ျဖတ္သန္း လာၾကရတာျဖစ္တယ္။ ခ်န္ေကရွိတ္ အုပ္စိုးတဲ့ ေဒသဟာ အေမွာင္ေဒသျဖစ္တယ္။ ပုပ္သိုးေဆြးေျမ့ၿပီး ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္တယ္။ ယင္အန္းကိုေရာက္လာၾကတဲ့ တ႐ုတ္ေခတ္ပညာတတ္လူငယ္ေတြဟာ ကမၻာသစ္ကို ေရာက္လာၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တိုးတက္ထြန္းလင္းတဲ့ လူ႔အဖြ႔ဲအစည္း ျဖစ္တယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕အေတြးအေခၚေတြကို လွည့္ေျပာင္းရမယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားေတြ အမွတ္ ၄ တပ္နီေတာ္သားေတြရဲ႕ဘဝကို ေလ့လာရမယ္၊ ဒါကို ဆိုလိုတာပဲ”
တေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားေလး ေမာင္ျမင့္သိန္း အုန္းပင္တက္ရင္း လက္အံေသၿပီး ျပဳတ္က်ရာ လက္က်ဳိးသြားၿပီး ျပည္မသို႔ ျပန္ပို႔လိုက္ရပါတယ္။ ထိုေန႔မွစ၍ အုန္းသီး အုန္းရည္ စားခ်င္ေသာက္ခ်င္ရင္ က်ေနာ္တို႔ အုန္းပင္ မတတ္ေတာ့ပါ။ အုန္းပင္ ေျခရင္းက လႊႏွင့္တိုက္ၿပီး လွဲပစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ အုန္းသား အုန္းရည္ ေသာက္စားပါသည္။ အုန္းတပင္က အုန္းသီး၊ တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုလုပ္စားကုန္မလဲ။ ပူစရာမလိုပါ။ လူႀကီးပိုင္းေတြက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူတို႔ ေသာက္ဖို႔ စားဖို႔ အဆင္သင့္ပါပဲ။
မီလွ်ံနာႀကီးေတြစားတဲ့ အုန္းပင္မ်ဳိးေရာ၊ လူတကာစားတဲ့ အုန္းပင္အိုေတြေရာ က်ေနာ္တို႔ စားပစ္လိုက္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ က်ေနာ္တို႔လက္ခ်က္နဲ႔ အုန္းပင္ ၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွင္းသြားပါသည္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ ရင္ထုပါသည္။
လူမေနတဲ့ ၅၈ ခုႏွစ္က အေဆာက္အဦးလြတ္ေတြ ရွိပါသည္။ ပ်ဥ္ေတြခြာ၊ သြပ္ေတြခြာ၊ ဝိုင္ယာမီးႀကိဳးေတြျဖဳတ္၊ ပ်ဥ္ေတြကို စားပြဲ ကုလားထုိင္ေတြလုပ္၊ သြပ္ျပားေတြ ျပန္ျဖန္႔ ပံုးေတြ၊ အိုးေတြ၊ ခြက္ေတြ႐ိုက္၊ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိတဲ့အဆံုးက်ရင္ ပ်ဥ္ေတြကို မီးဆိုက္ပစ္လိုက္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြက ေပၚလစီႏွင့္ သေဘာထားႏွင့္ တမင္တကာလုပ္ေနတာ။ (ရန္သူ႔ပစၥည္းမွန္သမွ် အကုန္ဖ်က္ဆီး ပစ္ေရး ေပၚလစီေလ)။
ပင္လယ္ေရ ခ်ဳိးရာမွာလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ က်ေနာ္တို႔လက္ထဲေရာက္လာၿပီ မဟုတ္လား။ ပင္လယ္ေရစစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အိုနာဆစ္ သေဘၤာႀကီးေပၚကို တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ သံမဏိႀကိဳးေတြကေန တြယ္တက္ေတာ့တာပဲ။ သေဘၤာႀကီးအရွည္ကလည္း ေပ ၃၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိမည္ထင္သည္။ မီးေလာင္ထားေတာ့ နီက်င့္က်င့္နဲ႔ တိုက္အို တိုက္ပ်က္ႀကီးနဲ႔ အလြန္တူပါသည္။
သေဘၤာပ်က္ႀကီးရဲ႕ ကုန္းပတ္ေပၚမွာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားရတာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာအေတာ္ ေကာင္းပါသည္။ တခါတေလလည္း သေဘၤာဝမ္းေခါင္းထဲဆင္းၿပီး အသံုးဝင္မယ္ထင္တဲ့ပစၥည္းေတြ လုိက္ရွာပါသည္။ သေဘၤာဝမ္း ေခါင္းထဲမွာဝင္ေနသည့္ ပင္လယ္ေရႏွင့္ စက္ေခ်းဆီေတြက ေရာေနသည္။ မျမင္ဘူးတဲ့ ဧရာမ သေဘၤာအင္ဂ်င္စက္ႀကီးေတြ၊ စက္အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြထဲ ေလွ်ာက္သြားရတာ စက္႐ံုတခုထဲကို ေရာက္ေနသလိုပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဧရာမ ကုန္ေလွာင္႐ံုခန္းေတြကို ျမင္ရ ေတြ႔ရတာ အထူးအဆန္းႀကီးပါပဲ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment