“ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႔
ေသေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့”
ဤကား ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔ေျပာေနက် ဆို႐ုိးစကားပင္ျဖစ္သည္။
ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆို႐ိုးစကားလည္းျဖစ္ပါ၏။
အထူးသျဖင့္ အခ်ိန္ကာလၾကာျမင့္လာေသာ္ ေသေသာသူအား တျဖည္းျဖည္း ေမ့ေလ်ာ့ကာ ေနာက္ဆံုး လံုးလံုး သတိမရေတာ့ေသာ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္လာတတ္သည္။
ဤသို႔လွ်င္ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆို႐ုိးစကားႏွင့္ပတ္္သက္၍ ခြၽင္းခ်က္ေတာ့ရွိေနပါသည္။
ယင္းခြၽင္းခ်က္ကား လြန္ခဲ့ေသာ ၄၈ ႏွစ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျမန္မာ့ သမိုင္းတြင္ အလြန္အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ၿပီး မည္သို႔မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္၍မရႏုိင္သည့္ အစြန္းအထင္း၊ အမည္းကြက္ႀကီး (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီးျဖစ္ရာမွ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ အေပါင္းပါ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား အတုံးအ႐ုံးႏွင့္ ေရတိမ္နစ္ က်ဆုံးခဲ့ရျခင္း သည္ အခ်ိန္ကာလ မည္မွ်ပင္ ၾကာျမင့္ေစကာမူ ေမ့ေပ်ာက္၍မရႏိုင္သည့္ ခြၽင္းခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသတည္း။
အထူးသျဖင့္ ၁၉-၇-၄၇ ေန႔က ျဖစ္ရပ္ႏွင့္တကြ ယင္းျဖစ္ရပ္မတိုင္မီ တလအတြင္းက ျဖစ္ရပ္မ်ားကို အနီးကပ္သိရွိခဲ့ရသူ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ မေမ့ႏုိင္႐ုံမက ျပင္းစြာ နာက်ည္းေၾကကြဲျခင္း၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျခင္း၊ ေျဖမဆယ္ႏိုင္ေအာင္ ပူေဆြးဝမ္းနည္းျခင္း စေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈဒဏ္ကို ႏွစ္စဥ္ ဇူလိုင္လနီးကပ္လာတိုင္း အလူးအလဲ ခံစားရတတ္ပါသည္။
ဘာေၾကာင့္ ဤသို႔ဆိုရေၾကာင္းကိုလည္း ယခု ဆက္လက္ေဖာ္ျပလတၱံေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားက အေျဖေပးႏုိင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
၁၉၄၇ ခုနစ္၊ ဇူလုိုင္လဆန္းတြင္ ‘ဘီအိုဒီ’ ေခၚ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ ပင္မလက္နက္ခဲယမ္း သိုေလွာင္ေရးတပ္မွ ဘရင္းဂန္း၊ ေတာ္မီဂန္း၊ စတင္းဂန္းစေသာ ေမာင္းျပန္လက္နက္မ်ားႏွင့္တကြ ခဲယမ္းက်ည္ဆန္ အေျမာက္အျမားကို ပစၥည္းထုတ္ပံုစံအတုမ်ားျဖင့္ မသမာသူတစုက ထုတ္ယူသြားေၾကာင္းကို Special Branch ေခၚ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဌာနခ်ဳပ္၏ ‘သတင္းတပ္ဖြဲ႔’ က သတင္းရသျဖင့္ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးမွတဆင့္ အစိုးရအဖြဲ႔ထံ သတင္းပို႔ အစီရင္ခံခဲ့ပါသည္။
ထုိအခ်ိန္က ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသည္ ႏိုင္ငံျခားခရီးထြက္ေန၍ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးဝန္ႀကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမက ေခတၱ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ တာဝန္ယူေနပါသည္။
ေဖာ္ျပပါလက္နက္ခဲယမ္းမ်ား လိမ္လည္ထုတ္ယူသြားျခင္းႏွင့္ ပတ္္သက္၍ အစိုးရအဖြဲ႔က လိုအပ္သလို ေဆာင္ရြက္ရန္ ေခတၱျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးအား တာဝန္ေပးလိုက္ပါသည္။
ဝန္ႀကီးဦးျမလည္း ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာနက တိုက္႐ိုက္ကြပ္ကဲေသာ (ေနာက္ပိုင္း ျပည္ေထာင္စုစစ္ရဲတပ္ UMP ျဖစ္လာသည္။) ေသာင္းက်န္းမႈ ႏွိမ္နင္းေရးတပ္မွ တပ္စိတ္တစိတ္ကို လက္နက္ခဲယမ္း အျပည့္အစုံ (ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ား အပါအဝင္)ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႐ုံးခန္း ျပင္ဘက္တြင္ လုံၿခံဳေရး တာဝန္ခ်ထားလိုက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သေဘာထားကိုသိထားသူ ဝန္ႀကီးဦးျမသည္ လက္နက္ကိုင္တပ္စိတ္ လုံၿခံဳေရး အေစာင့္ခ်ထားျခင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား လံုးဝ အသိမေပးခဲ့ေခ်။ ထို႔ျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔၍ ႐ံုးခန္းအျပင္ဘက္ လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ခ်ထားေၾကာင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္အားမေျပာရန္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း အလိုက္သိစြာႏွင့္ပင္ ဦးျမအား ကတိေပးၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား မေျပာဘဲေနလိုက္ပါသည္။
သို႔ရာတြင္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ တေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႐ုံးဘက္လာၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းဘက္ တံခါးေပါက္မွ ႐ုံးခန္းသို႔အဝင္တြင္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးဌာနဘက္သို႔ ခ်ဳိးေကြ႔သည့္ ေထာင့္နား ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကိုင္ ရဲေဘာ္သံုးေလးဦးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လွမ္းျမင္သြားပါသည္။
ခ်က္ခ်င္း ဘာမွမေျပာဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႐ုံးခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အား ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေခၚေမးပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့႐ုံးခန္းေရွ႕က လက္နက္ကိုင္ရဲေဘာ္ေတြက ဘာလုပ္တာလဲ”
“ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးက လိုအပ္တယ္ထင္လို႔ လုံျခံဳေရးအေစာင့္ခ်ထားတာပါ”
ကြၽန္ေတာ္က ရွင္းျပသည္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သေဘာက်ဟန္မတူပါ။
“မလိုပါဘူးကြာ။ ငါ့ကို ဘယ္သူကမွလည္း လုပ္ၾကံမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါကလည္း မစိုးရိမ္ဘူး။ ငါ့႐ုံးခန္းေရွ႕မွာ လက္နက္ကိုင္ ရဲေဘာ္ေတြ ခ်ထားတာကို ငါ မျမင္ခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ ခုခ်က္ခ်င္း ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဦးျမဆီ သြားၿပီး ငါက ၫႊန္ၾကားတယ္လို႔ေျပာ။ ငါ့႐ုံးခန္းေရွ႕က လက္နက္ကိုင္ ရဲေဘာ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္႐ုပ္ခိုင္းလိုက္။ ကဲ…မင္း အခုပဲ သြားေျပာေပေတာ့”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တိက်ျပတ္သားစြာေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာနသို႔ အျမန္သြားေရာက္၍ ဝန္ႀကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမအား ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အမိန္႔ေပးလိုက္ပံုကို ေျပာျပလိုက္ပါသည္။
ဝန္ႀကီး ဦးျမသည္ အလြန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပံုရပါသည္။
“ခက္ေတာ့တာပဲကြာ၊ ငါတို႔က လံုျခံဳေရးအတြက္ လိုအပ္တယ္ထင္လို႔ လက္နက္ကိုင္ တပ္စိတ္ခ်ထားတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ျမင္သြားတာ ဆိုးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ သူ႔အမိန္႔ကိုလည္း တို႔က မနာခံလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ငါေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ”
ဤသို႔ ၿငီးျငဴရင္းႏွင့္ပင္ ဝန္ႀကီးဦးျမသည္ သက္ဆိုင္ရာသို႔ တယ္လီဖုန္းဆက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုံးခန္းေရွ႕မွ လက္နက္ ကိုင္ လုံျခံဳေရးတပ္စိတ္ကို ခ်က္ခ်င္း႐ုပ္သိမ္းရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ရပါေတာ့သည္။
ထိုေန႔ ညေနဘက္ ႐ုံးမွအိမ္သို႔အျပန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာဘဲ တစံုတခုကို စဥ္းစားေနဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္ေနရင္းမွ ႐ုတ္တရက္ ေကာက္ခါငင္ခါ ကြၽန္ေတာ့္အား ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။
“ေဟ့ တို႔အိမ္မွာေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမွာ လက္နက္ရွိသလား”
“မရွိပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သူတို႔က ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြဆိုေတာ့ တရားဝင္ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ လက္နက္မရွိၾကပါဘူး”
ကြၽန္ေတာ္က အမွန္အတိုင္းေျပာလိုက္ပါသည္။ သည္ေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏ စိတ္ထဲ ျဖစ္ေပၚခံစားမိပံုကို ေျပာပါသည္။
“ငါကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း ငါ့ကို လုပ္ၾကံမယ္မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကြာ အိမ္မွာရွိတဲ့ကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ ငါစိုးရိမ္သလို ျဖစ္မိတယ္။ ဒီေတာ့ လိုလိုမယ္မယ္ေပါ့ကြာ။ သက္ဆိုင္ရာကို ဒီေန႔ပဲ မင္းကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ငါကခိုင္းတယ္လုိ႔ေျပာ။ သင့္ေတာ္မယ့္ လက္နက္ နည္းနည္းပါးပါး ထုတ္ယူၿပီး အိမ္က ရဲေဘာ္ေတြကို ေပးထားလိုက္ ဒါပဲ”
ဤသို႔အမိန္႔ေပးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သက္ဆိုင္ရာႏွင့္ ဆက္သြယ္ အစီအစဥ္ လုပ္ၿပီး ေတာ္မီဂန္းတလက္၊ စတင္းဂန္းတလက္၊ ေျခာက္လံုးျပဴး ႏွစ္လက္တို႔ကို က်ည္ဆံမ်ားႏွင့္တကြ ထုတ္ယူကာ တာဝါလိန္းလမ္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္တြင္ေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားအား ေပးထားလိုက္ပါသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီးျဖစ္ပြားခဲ့သည္မွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ စေနေန႔ ျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ဝန္ႀကီးမ်ား (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေဝးက်င္းပေနခိုက္ မသမာသူ လူသတ္သမားအဖြဲ႔က ဝင္ေရာက္လုပ္ၾကံပစ္ခတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုကို အင္တာနက္မွ ရပါတယ္။
No comments:
Post a Comment