ျပည္သူ႔ သူရဲေကာင္းမ်ား
ကြၽန္းပါတီက ဇူလိုင္လ ၃၁ ရက္ကို ‘ျပည္သူ႔ သူရဲေကာင္းမ်ားေန႔’ လို႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။ အာဇာနည္ေတြရဲ႕ အသုဘအခမ္းအနားကို ပါတီေန႔ (ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္)မွာ က်င္းပမယ္လို႔ ေၾကညာခဲ့တယ္။
ဒီရက္ေတြအတြင္း (အာဇာနည္ ၂ ေယာက္အတြက္ သီခ်င္း ၂ ပုဒ္ စပ္ထားၿပီးၿပီမို႔) က်န္ အာဇာနည္ ၆ ေယာက္အတြက္ သီခ်င္းစပ္ဖို႔ အဖြဲ႔ ၃ ဖြဲ႔ (၅ ေယာက္စီ) ဖြဲ႔လိုက္ပါတယ္။ တဖြဲ႔ကို ၂ ေယာက္ႏႈန္း သတ္မွတ္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္က ရဲေဘာ္ျမေအာင္ ဦးေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔မွာ ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ စပ္ရမွာက ရဲေဘာ္ စိန္ခ်င္းနဲ႔ ရဲေဘာ္ ေမာင္ေမာင္စိုးအတြက္ ...
ရဲေဘာ္ ျမေအာင္က သီခ်င္းစပ္ရာမွာ ကြၽမ္းက်င္ၿပီးသားမို႔ က်ေနာ္တို႔က ပါေစခ်င္တဲ့အခ်က္အလက္၊ အေၾကာင္းအရာပဲ ေရြးေပးရပါတယ္။ ၾသဂုတ္လ ၁ဝ ရက္မတိုင္မီ တီးဝိုင္းအဖြဲ႔ကို အဖြဲ႔အသီးသီးက သီခ်င္းအပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ပါတီ ဂီတဝိုင္းကလည္း ရဲေဘာ္ ၈ ေယာက္စလံုးအတြက္ ရည္ၫႊန္းတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ စပ္ပါတယ္။
ပါတီေန႔မေရာက္မီအတြင္း အာဏာပိုင္ေတြဆီက ဘိလပ္ေျမေတြေတာင္းၿပီး အာဇာနည္ ေက်ာက္တိုင္တခု ‘ထူ’လိုက္ၾကပါတယ္။
ရဲေဘာ္အားလံုးရဲ႕စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ေပါင္းစပ္ကာ ထူေဆာက္လိုက္တဲ့ အာဇာနည္ေက်ာက္တိုင္ဟာ အျမင့္ ၈ ေပရွိၿပီး အေပၚမွာ ၈ လက္မအရြယ္ ၾကယ္နီတခု ထြင္းထုတင္စိုက္လိုက္လို႔ စုစုေပါင္း ၈ ေပနဲ႔ ၈ လက္မ ျမင့္ပါတယ္။
ေက်ာက္တိုင္ဟာ ၈ ေျမႇာင့္၊ ၈ မ်က္ႏွာပံုသ႑ာန္ ျဖစ္တယ္။ တမ်က္ႏွာစီရဲ႕ေအာက္မွာ အုတ္ဂူေလးေတြ ရွိတယ္။ ဒီအေပၚမွာ က်ဆံုးသူ ရဲေဘာ္အမည္၊ အသက္၊ ပါတီဝင္၊ တိုက္ပြဲဝင္ရက္ေတြ ေရးထားတယ္။ အထက္ေက်ာက္တိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာေတာ့ သက္ဆိုင္ရာရဲေဘာ္ရဲ႕ အဆိုအမိန္႔တခုကို ကမၺည္းထိုးလိုက္ၾကတယ္။
အေရွ႕အရပ္မွာ ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္ရဲ႕အုတ္ဂူရွိၿပီး အစဥ္အတိုင္း ပတ္ဝိုင္းထားတာပါ။
ေက်ာက္တိုင္ လက္စသတ္လိုက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕စိတ္ကူးနဲ႔လက္ရာကို က်န္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက လက္ဖ်ားခါၾကတယ္။ ရဲေဘာ္ ျမေအာင္ ေရးဆြဲထားတဲ့ အာဇာနည္ရဲေဘာ္ ၈ ဦးရဲ႕ ပံုတူ ပန္းခ်ီကားႀကီးေတြလည္း အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
အခမ္းအနားေန႔အတြက္ လိပ္ရွာ၊ လိပ္ဥစု၊ ငါးဖမ္း လုပ္တဲ့သူေတြလည္း လိုအပ္သေလာက္ စုထားလိုက္ၾကပါၿပီ။
ေၾသာ္ … သူတို႔သာရွိၾကရင္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ … လႈပ္ရွားေနၾကရတာပါ။
ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေရာက္ပါၿပီ။
အာဇာနည္ဗိမာန္ကေနၿပီး ေခါင္း ၈ လံုးကို ရဲေဘာ္ ၈ ေယာက္စီ ထမ္းထုတ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က ရဲေဘာ္ ေလးေမာင္ရဲ႕ေခါင္းကို ထမ္းခြင့္ရတယ္။ ကိုရန္ေရႊလည္း ပါတယ္။ ကိုသိန္းျမကေတာ့ ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္စိုးရဲ႕ ေခါင္းကိုထမ္းတာ ေတြ႔ရတယ္။
မုန္တိုင္းလည္း စဲသြားပါၿပီ။ လႈိင္းေလကလည္း တလိမ့္လိမ့္ တျဖဴးျဖဴး ညႇင္းညႇင္းသာသာ ရွိပါတယ္။ ေကာင္းကင္တျပင္လံုး ၾကည္လင္ေနပါတယ္။
စခန္းဝင္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္၊ အိုနာဆစ္သေဘၤာႀကီးနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး၊ ပင္လယ္ကမ္းထိပ္နားမွာ အုန္းသံုးပင္က ႀတိဂံပံု ေပါက္ေနတယ္။ အလယ္မွာေတာ့ က်င္းအက်ယ္ႀကီးတက်င္း တူးထားၿပီးပါၿပီ။
ေခါင္းေတြမွာေတာ့ ၄ ေထာင့္ေၾကးျပားႀကီး တခ်ပ္စီထည့္ထားခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။ ေၾကးျပားတိုင္းမွာ အာဇာနည္ ေက်ာက္တိုင္ေပၚနဲ႔ အုတ္ဂူေလးေတြေပၚမွာ ေမာ္ကြန္းတင္ထားတဲ့အတိုင္း ကမၺည္းထိုးထားပါတယ္။
ထမ္းထုတ္သယ္ယူလာတဲ့ ေခါင္း ၈ လံုးေစ့တာနဲ႔ ပါတီတီးဝိုင္းက အင္တာေနရွင္နယ္သီခ်င္းကို တေယာ ၈ လက္ အပါအဝင္ တူရိယာစံုနဲ႔ တီးမႈတ္ရင့္က်ဴးပါတယ္။
ေနာက္ က်ဆံုးသြားတဲ့ အစီအစဥ္အတိုင္း ရဲေဘာ္တေယာက္စီရဲ႕ေခါင္းကို သူ႔အတြက္ စပ္ဆိုထားတဲ့ ဂုဏ္ျပဳေတးနဲ႔ ေျမခ်ပါတယ္။ ၈ ေယာက္စလံုးကို ေပါင္းစုဂုဏ္ျပဳတဲ့ သီခ်င္းတီးမႈတ္သီဆိုၿပီးမွ ေျမဖို႔ပါတယ္။
ေနာက္ ပန္းေခြခ် အခမ္းအနား စပါတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက စၿပီး လြမ္းသူ႔ပန္းေခြခ် အေလးျပဳပါတယ္။ ဦးၫႊတ္အေလးျပဳလိုက္ၾကရတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြရဲ႕မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းေနၾကတယ္။
ေနာက္မွ တဖြဲ႔ၿပီးတဖြဲ႔ ပန္းေခြခ် အေလးျပဳတာပါ။ တသီးပုဂၢလမ်ားကလည္း ကိုယ္စီ အေလးျပဳၾကျပန္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အလံနီ (ေဟာင္း) မႏၲေလးသား သခင္ ရန္ေခြၽႀကီးက တို႔ဗမာေခတ္ပံုစံ ဓားမႀကီးထမ္းကာ အေလးျပဳခဲ့ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးဟာ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ ျဖတ္သန္းၾကရင္း အျပန္အလွန္ ဂိုဏ္းဂနေတြ၊ အသိအမွတ္ မျပဳႏိုင္မႈေတြ၊ ပြတ္တိုက္မႈေတြ ရွိခဲ့ၾကတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ဒီတပြဲမွာေတာ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ဒီ ရဲေဘာ္ ၈ ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံမႈေၾကာင့္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစီမံကိန္း ဖ်က္ေပးရတာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုး ျပည္မ ျပန္ေရာက္ၾကရတာကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။
မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ ႏုတ္ဆက္ခဲ့ၾကျခင္း
က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ ျပည္မ မျပန္ရမီ မိုးမရြာတဲ့ ညမ်ားမွာ အုန္းသံုးပင္အရပ္ကိုသြားၿပီး ထိုင္မိတတ္ၾကတယ္။ မီးေတြဖိုၿပီး စကားစု,ေျပာၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ ဂုဏ္ျပဳေတးေတြ ဆိုခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ကို လြမ္းစိတ္နဲ႔တမ္းတခဲ့ၾကတယ္။ တလျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ သူတို႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ ထုတ္ခဲ့တယ္။
ျပည္မ ျပန္ပို႔ရက္ သေဘၤာေပၚမတက္ခင္မွာလည္း အသုတ္လိုက္သြားၿပီး ႏုတ္ဆက္ အေလးျပဳခဲ့ၾကတယ္။
မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ … ေပါ့။
နိဂံုး
(၁) ၅၃ ရက္တိုက္ပြဲ ႏွစ္ ၃ဝ ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေရးျခစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ၾကာတာနဲ႔အမွ် အမွတ္မွားတာ ေမ့က်န္တာေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းမွတ္တမ္းတင္တဲ့ဘက္ အေလးမကဲဘဲ ျပန္ေျပာင္းသတိရခ်က္ တခုအျဖစ္သာ သေဘာထားေစခ်င္ပါတယ္။
တိုက္ပြဲႀကီးတခုလံုးမွာ ေအာက္ေျခမွ က်ေနာ္ေပါင္းစပ္ေပးခဲ့တာက အစိတ္အပိုင္းေလးတခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိက ေသာ့ခ်က္ေနရာမွာပါဝင္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေကဒါေတြ ႏွစ္ ၃ဝ အတြင္းမွာ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕က ျပန္အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ထဲမွာပဲ က်ဆံုးကုန္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ ေရးမသြားႏိုင္ၾကပါ။
(၂) ၅၃ ရက္ တိုက္ပြဲအတြင္း က်ဆံုးသြားခဲ့သူေတြေရာ ေနာက္ပိုင္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ရင္း က်ဆံုးသြားၾကတဲ့ ကြၽန္းရဲေဘာ္ေတြထဲမွာပါ၊ ကြၽန္းကာလ အယူအဆ ၃ မ်ဳိးကို သီးျခားစီ ကိုယ္စားျပဳခဲ့သူေတြခ်ည္းပါ။ ဒီမွာေတြ႔ရတာက လမ္းစဥ္ အယူအဆ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကြဲကြဲ၊ အရင္းခံ မူႏွစ္ခ်က္ကို လက္မလႊတ္သမွ် ကိုယ္စီ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ႏိုင္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကို အလုပ္အေကြၽးျပဳႏိုင္တယ္ … ဆိုတာပါပဲ၊ ဒီႏွစ္ခ်က္ကေတာ့
(၁) ပါတီကို ယံုၾကည္ရမယ္။
(၂) ျပည္သူကို ယံုၾကည္ရမယ္ … ဆိုတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
(၃) ေရးႏိုင္သူ ေပါင္းစပ္ႏိုင္သူေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုက ဒီမိုကေရစီဆိတ္သုဥ္းတဲ့ေနရာမွာ ရွိေနၾကတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကြၽန္းရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ကြၽန္းမွာအတူေနခဲ့ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ မဟာမိတ္ေတြပါ။ သူတို႔ေရးႏိုင္လာတဲ့တေန႔မွာ ဒီ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီး အေတာ္အတန္ ျပည့္စံုသြားႏိုင္ပါတယ္။
ေရးႏိုင္မယ့္တေန႔ကို ေစာင့္ႀကိဳၾကပါစို႔။ ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
