တပြင့္ႏွင္းဆီ (ေမာင္သာမည)

ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ ထိုေႏြဦးရာသီတေလွ်ာက္လံုး စေနေန႔ညေရာက္ၿပီဆိုတုိင္း က်ေနာ္သည္ မစၥကယ္႐ိုလင္းထံသို႔ ႏွင္းဆီပန္းတပြင့္ သြားပို႔ရပါသည္။ ရာသီဥတုေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မိုးေတြရြာသြန္းေနသည္ျဖစ္ေစ စေနေန႔ညဆိုလွ်င္ ရွစ္နာရီ ေဒါင္ခနဲထိုးသည္ႏွင့္ မစၥကယ္႐ိုလင္းထံအေရာက္ ႏွင္းဆီပန္းကို ပို႔ရစျမဲ။

ပို႔ေပးရသည့္ ႏွင္းဆီပန္းသည္ အျမဲတန္းပင္ ဆိုင္တြင္ရွိသမွ်ပန္းမ်ားအနက္ အလွဆံုး၊ အေမႊးဆံုးပန္းျဖစ္ပါသည္။

ယင္းပန္းျမတ္ႏွင္းဆီကို အဘိုးႀကီး ၾသဆန္သည္ အစိမ္းေရာင္ တစ္႐ွဴးစာရြက္မ်ား၊ သစ္ရြက္ရွည္မ်ားျဖင့္ ဖံုးအုပ္ ထုပ္ပိုးေနသည္ကို က်ေနာ္ ေစာင့္ၾကည့္မည္။ ၿပီးေနာက္ ယင္းႏွင္းဆီပန္းထည့္္ထားေသာ ေသတၱာပံုးရွည္ရွည္ကို ယူကာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ လမ္းမ်ားအတိုင္း စက္ဘီးကိုအားကုန္နင္း၍ မစၥကယ္႐ိုလင္းထံ ပို႔မည္။

ထိုေႏြဦးရာသီတြင္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ႏွင့္ စေနေန႔တို႔၌ ၾသဆန္ ပန္းဆိုင္အတြက္ ပန္းပို႔ေပးသည့္အလုပ္ကို က်ေနာ္ လုပ္ေနခဲ့သည္။ တပတ္လွ်င္ သံုးေဒၚလာမွ်သာပါ၏၊ သို႔ေသာ္ သံုးေဒၚလာ ဟူေသာေငြသည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေက်ာင္းသားငယ္တေယာက္ အတြက္ကား အေတာ္မ်ားပါသည္။

အစကတည္းကပင္ ယင္းႏွင္းဆီပန္းတို႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ သို႔မဟုတ္ ႏွင္းဆီပန္းမ်ားပို႔ေပးရသည့္ အလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ထူးျခားမႈ တခုေတာ့ရွိေနခဲ့သည္ အမွန္ပင္။

ပထမဆံုး ႏွင္းဆီပန္းမ်ားကိုသြားပို႔သည့္ညက ပန္းပို႔ရာတြင္ ေရးသားပါတတ္ေသာ ကဒ္ျပားကိုမေတြ႔သျဖင့္ ထည့္ဖို႔ေမ့သြားေလသလား ဟု အဘိုးႀကီးၾသဆန္ကို ေထာက္ျပလိုက္ပါသည္။ ထုိအခါ အဘိုးႀကီးၾသဆန္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚက မ်က္မွန္ကိုျဖတ္ေက်ာ္၍ သူၾကည့္ေနပံုမွာ ဥစၥာသိုက္ေစာင့္တဦးက မစမည့္သူတဦးကို ၾကည့္ပံုမ်ဳိး။

“ဘာကဒ္မွမပါဘူး ဂ်ိမ္းစ္”

အဘိုးႀကီး ၾသဆန္သည္ က်ေနာ့့္ကို ဂ်င္မီ ဟု ဘယ္ေတာ့မွ မေခၚပါ။

“ေနာက္ၿပီးေတာ့ကြာ ဒီႏွင္းဆီပန္းကိုပို႔တဲ့သူက ဒီကိစၥကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ လူမသိေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိစၥကို မင္းတေယာက္ပဲသိပါေစ။ တျခားဘယ္သူကိုမွ မေျပာနဲ႔။ ဟုတ္ၿပီေနာ္”

မစၥကယ္႐ိုလင္းတေယာက္ ႏွင္းဆီပန္းေတြရရွိသည့္အျဖစ္ကို က်ေနာ္ ဝမ္းေျမာက္မိပါသည္။ သူႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သည္အေၾကာင္းကို က်ေနာ္တို႔တၿမိဳ႕လံုး သိၾကပါသည္။ သူကား အဆိုးရြားဆံုးေသာ ကံၾကမၼာမုန္တိုင္း၏ ဒဏ္ကို ခံခဲ့ရသူျဖစ္ပါ၏။ သူ လက္ထပ္မည့္သူက သူ႔အေပၚ သစၥာေဖာက္ၿပီး စြန္႔သြားခဲ့သည္။

မစၥကယ္႐ိုလင္းသည္ ဂ်က္ဖရီပင္နီမန္ႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းထားခဲ့ပါသည္။ ပင္နီမန္ကား က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က လူပ်ဳိမ်ားထဲတြင္ အေတာ္ဆံုးလူပ်ဳိတေယာက္။ ဂ်က္ဖရီက ေဆးေက်ာင္းတက္ၿပီး ဆရာဝန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနသည့္အခုိက္တြင္ မစၥကယ္႐ိုလင္းသည္ အေစာင့္ႀကီးေစာင့္ေနခဲ့သည္။ အလုပ္သင္ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ပန္နီမန္က သူ႔ထက္ ပိုမိုႏုပ်ဳိခ်ာေမာေသာ မိန္းကေလးတေယာက္ႏွင့္ ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္ကာ လက္ထပ္ထိမ္းျမားလိုက္ပါသည္။

ပင္နီမန္၏လုပ္ရပ္ကို အက်င့္ပ်က္မႈႀကီးတခုအျဖစ္ ဝိုင္းဝန္းေျပာဆိုၾကသည္။

“ေယာက်္ားေတြဟာ တကယ့္တိရစၧာန္ေတြပဲ။ ပင္နီမန္ဆိုတဲ့ေကာင္ကို ျမင္း႐ိုက္ၾကာပြတ္နဲ႔ နာနာႏွက္ဖို႔ေကာင္းတယ္” ဟု က်ေနာ့္အေမက ေျပာပါသည္။

အေဖကေတာ့ အေမႏွင့္ေျပာင္းျပန္။

“ကိုယ့္ကိုလက္သင့္ခံမယ့္ အေခ်ာအလွဆံုး မိန္းကေလးကို လက္ထပ္ေရးဟာ ေယာက်္ားတိုင္းရဲ႕အခြင့္အေရးပဲကြ။ ဒါေတာင္မဟုတ္ေသးဘူး၊ တကယ္ေျပာရရင္ ေယာက်္ားေတြရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့တာဝန္ပဲကြ” ဟု ေျပာပါသည္။

ပန္နီမန္ လက္ထပ္ယူသြားေသာ မိန္းကေလးသည္ တကယ့္အလွမယ္တပါးျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ႀကီးသူတေယာက္ျဖစ္၍ အမည္သညာ ေခၚစရာကား ခရစၥတင္းမာလိုဝီ တဲ့။ ခရစၥတင္းသည္ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕သို႔ ေယာင္ေနာက္ဆံထံုးပါ ေရာက္ရွိေနထိုင္ရသည့္အခါ ထံုးစံအတိုင္း ၿမိဳ႕ခံအမ်ဳိးသမီးတို႔၏ အတင္းအဖ်င္းေျပာဆိုမႈ၊ ပစ္ပစ္ခါခါလုပ္မႈတို႔ကိုခံရၿပီး အေနခက္အထိုင္ခက္ ျဖစ္ရရွာသည္။

ကံေခေသာ မစၥကယ္႐ိုလင္းလည္း ဘဝပ်က္သည္အထိ ခံစားရပါသည္။

ေျခာက္လတိတိၾကာေအာင္ လူေရွ႕သူေရွ႕မထြက္ဘဲ အိမ္တြင္းပုန္းလုပ္ေနသည္။ သူ ဦးစီးေနသည့္ အမ်ဳိးသမီးေရွ႕ေဆာင္အသင္းကို လည္း လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ လူမႈေရးကိစၥမွန္သမွ်ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။ အဆံုးစြန္အားျဖင့္ ဘုရားေက်ာင္း၌ ေအာ္ဂင္တီးသည့္ အလုပ္ကိုပင္ ျငင္းဆန္ပါသည္။

စင္စစ္ မစၥကယ္႐ိုလင္းသည္ အိုစာသူတေယာက္လည္းမဟုတ္သလို အက်ည္းတန္ အ႐ုပ္ဆိုးသူလည္းမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူကား သူ႔ကိုယ္သူ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ မိန္းမအိုႀကီးတေယာက္အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲပစ္ရန္ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံုရသည္။

ပထမဆံုးႏွင္းဆီပြင့္ကို သြားေပးသည့္အခ်ိန္က က်ေနာ္ျမင္ရသည့္ သူ႔အသြင္ျပင္မွာ တေစၧလိုလုုိ၊ သရဲလိုလိုမ်ဳိး ေပါက္ေနပါသည္။

“ဟယ္လို ဂ်င္မီ” ဟု ႏႈတ္ဆက္ေသာ္လည္း ေလသံခပ္ယဲ့ယဲ့။ ႏွင္းဆီပန္းထည့္သည့္ပံုးကို လွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ တအံ့တၾသျဖစ္ၿပီး တုန္လႈပ္သြားသည္။ ပါးစပ္ကလည္း စကားတခြန္းထြက္လာ၏။

“ဒါဟာ ငါ့အတြက္တဲ့လား”

ေနာက္စေနေန႔ညမွာလည္း သည္အခ်ိန္ သည္နာရီတြင္ပင္ ႏွင္းဆီပန္းတပြင့္ သြားပို႔ရျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ စေနေန႔ညမွာလည္း ႏွင္းဆီတပြင့္။ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္သြားပို႔သည့္အခါ က်ေနာ္ သူ႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္သည္ႏွင့္ သူက အိမ္တံခါးကို အလ်င္အျမန္ ဖြင့္ေပးသည္။ က်ေနာ့္ကို သူေမွ်ာ္ေနေၾကာင္း သိလိုက္သည္။ သူ႔ပါးျပင္ကလည္း ေသြးေရာင္နည္းနည္း သန္းလ်က္။ ဆံပင္ကလည္း ယခင္ကလို ဖြာလန္က်ဲမေနေတာ့။

စတုတၱအႀကိမ္ေျမာက္ ႏွင္းဆီပန္းပို႔ၿပီးသည့္ေနာက္ တနဂၤေႏြနံနက္တြင္ကား မစၥကယ္႐ိုလင္းသည္ ဘုရားေက်ာင္းအတြင္း၌ ေအာ္ဂင္ျပန္တီးေနေလၿပီ။ ႏွင္းဆီပန္းကိုလည္း သူဝတ္သည့္ ဘေလာက္အကႌ်မွာ တြယ္ခ်ိတ္ျဖင့္ တြယ္ထားသည္။ ေအာ္ဂင္တီးသည့္အခါ ေခါင္းကိုေအာက္သို႔ မငံု႔ဘဲ မတ္မတ္ထား၍ တီးသည္။ သတို႔သမီးအလွမယ္ကေလးႏွင့္ ယွဥ္တြဲထိုင္ေနေသာ ေဒါက္တာ ပင္နီိမန္ရွိရာ ခံုတန္းဘက္သို႔ကား တခ်က္ကေလးမွ် ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ျခင္းမရွိ။

“တကယ့္သတၱိခဲမေလး ဟဲ့။ တကယ့္ ရဲရဲေတာက္မေလး ဟဲ့” ဟု က်ေနာ့္အေမက ေျပာပါသည္။

က်ေနာ္သည္ တပတ္ၿပီးတပတ္ ႏွင္းဆီပန္းမ်ား ဆက္ပို႔ေနခဲ့သည္။ မစၥကယ္႐ိုလင္းသည္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပံုမွန္အေျခအေနကို ျပန္လည္ရရွိလာပါသည္။ ယခုအခါတြင္ကား သူ႔ဘက္က ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစရာရွိလာေလၿပီ။ လက္မေထာင္မည္ဆိုလွ်င္ ေထာင္ႏိုင္ ေလာက္ၿပီ။ အျပင္ပန္းအျမင္မွာကေတာ့ သူသည္ အ႐ႈံးေပးလိုက္ရသူ။ သို႔ေသာ္ တကယ္က သူသည္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈခံေနရဆဲသူျဖစ္ ပါ၏။

က်ေနာ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးႏွင္းဆီပြင့္သြားပို႔ရသည့္ညသို႔ ေရာက္လာပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ႏွင္းဆီပန္းထည့္ထားသည့္ ေသတၱာပံုးကို လွမ္းေပးရင္း …

“က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ပဲ မစၥကယ္႐ိုလင္းေရ။ လာမယ့္ အပတ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ေျပာင္းၾကေတာ့မယ္။ မစၥတာၾသဆန္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားဆီကို ႏွင္းဆီပန္းေတြ ဆက္ပို႔ေပးမယ္ ေျပာပါတယ္ခင္ဗ်” ဟု ေျပာလိုက္သည္။

မစၥကယ္႐ိုလင္းသည္ အတန္ငယ္ ေတြသြားပါသည္။ ထို႔ေနာက္ …

“အထဲကို ခဏေလာက္ဝင္ပါဦးလား၊ ဂ်င္မီ” ဟု ေျပာသည္။

သပ္သပ္ယပ္ယပ္ရွိလွေသာ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေခၚသြားပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မီးလင္းဖုိ၏ စင္ေပၚက လက္ရာေျမာက္လွေသာ သေဘၤာ႐ုပ္ကေလးကိုယူကာ …

“ဒီအ႐ုပ္ကေလးဟာ ငါ့အဖိုးပိုင္တဲ့အ႐ုပ္ပဲ။ မင္းကို ဒီအ႐ုပ္ကေလး ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ မင္းဟာ ငါ့ဆီကို ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕မႈေတြကို ယူေဆာင္လာတဲ့သူပဲ ဂ်င္မီ။ အင္း … မင္းယူလာတဲ့ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြေရာေပါ့ကြာ”

ႏွင္းဆီပန္းထည့္ထားေသာ ေသတၱာပံုးကို သူ ဖြင့္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ပြင့္ခ်ပ္ႏုႏုေလးမ်ားကို လက္ျဖင့္ အသာထိကိုင္လိုက္သည္။

“ပန္းပြင့္ကေလးေတြဟာ ဘာမွ အသံမထြက္ၾကေပမယ့္ စကားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေျပာတဲ့ ပန္းကေလးေတြပဲကြဲ႔။ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ စေနေန႔ေတြအေၾကာင္းကို သူတို႔ေျပာေနၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ စေနေန႔ညေတြေပါ့ကြယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းလည္း ေျပာေသးတယ္ကြဲ႔”

မစၥကာ႐ိုလင္းသည္ သူေျပာလုိက္သည့္ စကားလြန္သြားၿပီဆိုသည့္ပံုမ်ဳိးျဖင့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္သည္။

“သြားေတာ့ ဂ်င္မီ၊ သြားေတာ့ေနာ္”

က်ေနာ္သည္ ရြက္ေလွသေဘၤာ႐ုပ္ကေလးကို လက္ျဖင့္ ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ကာ စက္ဘီးျဖင့္ တခ်ဳိးတည္း သုတ္ေျခတင္ပါေတာ့သည္။ ဆိုင္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္ဝ့ံခဲ့ဖူးေသာ အလုပ္တခုကို စြန္႔စြန္႔စားစား လုပ္လိုက္ပါသည္။

အဘိုးႀကီးၾသဆန္၏ မွတ္တမ္းစာအုပ္ကို အခြင့္မရွိဘဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ မစၥတာၾသဆန္သည္ အေရာင္းအဝယ္ ေငြေရးေၾကးေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္တို႔ကို ယင္း မွတ္တမ္းစာအုပ္အတြင္း၌ မသပ္မယပ္ ေရးမွတ္ထားသည္။ က်ေနာ္သိလိုေသာအခ်က္ကိုလည္း ေတြ႔ရပါသည္။

‘ပင္နီမန္၊ အေမရိကန္ ဗ်ဴတီႏွင္းဆီပန္း ၅၂ ပြင့္၊ ၂၅ ဆင့္ႏႈန္း က်သင့္ေငြ စုစုေပါင္း ၁၃ ေဒၚလာ၊ ႀကိဳတင္ေငြရွင္းၿပီး’ ဟု မစၥတာၾသဆန္က ပဲပင္ေပါက္လက္ေရးျဖင့္ ေရးမွတ္ထားသည္။

‘ေကာင္းပါေပ့ဗ်ာ၊ ေကာင္းပါေပ့’

က်ေနာ့္ဘာသာ စိတ္ထဲမွာေျပာေနမိသည္။

ႏွစ္ေပါင္း အတန္ၾကာလာၿပီးေနာက္ တေန႔ေသာအခါတြင္ ၾသဆန္ပန္းဆိုင္သို႔ က်ေနာ္ေရာက္သြားသည္။ ယခင္ပံုစံအတိုင္းပင္ျဖစ္ပါ၏။ ဘာမွေျပာင္းလည္းျခင္း မရွိပါ။ အဘိုးႀကီးၾသဆန္သည္ သူလုပ္ေနၾကအတိုင္း သတို႔သမီးကိုင္ ဇီဇဝါ ပန္းစည္းတစည္းကို စည္းေႏွာင္ဖန္တီးလ်က္။

က်ေနာ္သည္ က်ေနာ့္အလုပ္ရွင္ေဟာင္းႏွင့္ အတန္ၾကာေအာင္ စကားစျမည္ေျပာေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ …

“မစၥကယ္႐ိုလင္း တေယာက္ေကာဗ်။ ဘာျဖစ္သြားတုန္း။ ဟိုေလဗ်ာ။ ႏွင္းဆီပန္းေတြအပို႔ခံရတဲ့ အမ်ဳိးသမီး။ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား” ဟု ေမးလိုက္မိသည္။

“မစၥကယ္႐ိုလင္းလား”

အဘိုးႀကီးၾသဆန္က ေခါင္းညိတ္ရင္းေျပာသည္။

“ဘာျဖစ္ရမွာလဲကြ။ ေဆးဆိုင္ပိုင္ရွင္ ေဂ်ာ့ဟယ္လ္ဆီနဲ႔ ယူသြားတယ္ေလကြာ။ လူေကာင္းတေယာက္ပါပဲ။ အခုဆိုရင္ အႁမြာပူးေလး ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရေနေပါ့”

“အို … ဟုတ္လား”

က်ေနာ္သည္ တအံံ့တၾသျဖစ္ကာ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္လ်င္ေၾကာင္း မစၥတာၾသဆန္ကို ျပလိုက္ဦးမွပဲ ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

“ေဒါက္တာပင္နီမန္က သူ႔အဆက္ေဟာင္းဆီကို ႏွင္းဆီပန္းပို႔ေနတာကို သူ႔မိန္းမ သိမယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္သလား’

က်ေနာ့္အေမးစကားကိုၾကားေတာ့ မစၥတာၾသဆန္ သက္ျပင္းခ်သည္။

“ဂ်ိမ္းစ္ မင္းကေတာ့ အျမဲတမ္း ႏံုေနတာပဲေနာ္။ ေဒါက္တာမင္နီမန္က ဘယ္တုန္းကမွ ႏွင္းဆီပန္း မပို႔ခဲ့ပါဘူးကြာ။ မစၥကယ္႐ိုလင္းဆီ ႏွင္းဆီပန္းေတြ ပို႔ေနတဲ့အေၾကာင္းကို သူျဖင့္ သိေတာင္မသိပါဘူး’

က်ေနာ္သည္ အဘိုးႀကီးၾသဆန္ကို အေတာ္ၾကာၾကာစိုက္ၾကည့္ၿပီး …

“ဒါဆိုရင္ ဘယ္သူက ပို႔ေပးတာလဲဗ်”

“အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ေပါ့ကြာ” ဟု မစၥတာၾသဆန္က ျပန္ေျပာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဇီဇဝါပန္းစည္းကို ေသတၱာပံုးတခုထဲသို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္သည္။

“အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးကဘာေျပာသလဲဆိုရင္ သူဟာ တဲ့၊ မစၥကယ္႐ိုလင္း တေယာက္ သူ႔ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အာဇာနည္မႀကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတာကို လက္ပိုက္ ၾကည့္မေနႏုိင္ဘူး တဲ့။ ဒီႏွင္းဆီပန္းေတြ အားလံုးကို ေဒါက္တာပင္နီမန္ရဲ႕မိန္းမ ခရစၥတင္းပင္နီမန္က ပို႔ေပးခဲ့တာကြ”

ထို႔ေနာက္ အဘိုးႀကီး ၾသဆန္က ေနာက္ဆံုးပိတ္အၿပီးသတ္အေနႏွင့္ ပန္းေသတၱာပံုး၏ အဖံုးကိုပိတ္လိုက္ၿပီး “အဲဒါ မင္း စံထားရမယ့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကြ” ဟု က်ေနာ့္ကို ေျပာပါသည္။ ။

ဘာသာျပန္ - ေမာင္သာမည ‘ႏွလံုးသားထဲက ပန္းတပြင့္’

(A rose for Miss Caroline by Author Gordon)