“ဆိုပါေတာ့။ စစ္ေအးေခတ္ ေျခပုန္းခုတ္ ျပဇာတ္ရွည္ႀကီးကို တင္ဆက္ၾကရင္းက ဇာတ္ေခါင္းကြဲၾကေတာ့၏။
ေဆာ္ဒီႏြယ္ဖြား အိုစမာဘင္လာဒင္က ငယ္ရြယ္စဥ္အခါက ကစားေဖာ္ကစားဖက္
အင္အားလြန္ႏိုင္ငံႀကီးကို စိတ္နာကာ ဇာတ္အသစ္ ေထာင္သည္။ ေက်ာက္ဂူေတြထဲႏွင့္
သဲကႏၲာရတြင္ ဇာတ္တိုက္သည္။ ႐ံုတင္ေတာ့ ကမၻာတခြင္ … …။ ေနာက္ဆံုးတင္ဆက္သည့္ ျပဇာတ္ႀကီးက ထိတ္လန္႔ သဲဖို ေၾကကြဲမႈအတိႏွင့္ဇာတ္သိမ္းေသာ စက္တင္ဘာ ၁၁ ရက္ နယူးေယာ့စ္၊ ဝါရွင္တန္ ျဖစ္ရပ္မွန္။
ကမၻာ့့ဇာတ္ခံုေပၚတြင္ ႐ံုတင္ေနေသာ ဇာတ္ကားႀကီးကား မၿပီးဆံုးေသး။
တခ်ိန္ကေတာ့ … …
ပထမကမၻာစစ္ႀကီး စတင္ေနေသာ္လည္း မဟာမိတ္တုိ႔၏ ရိကၡာတုိက္ႀကီးက ေငြစကၠဴေတြကုိသာ ေရတြက္ေနခဲ့သည္။ ဂ်ာမနီ ေရငုတ္သေဘၤာတုိ႔က ကုန္တင္သေဘၤာ ၅ စင္းကုိ တုိက္ခုိက္ နစ္ျမႇဳပ္ပစ္လုိက္မွ အေမရိကန္တို႔ စစ္ထဲဝင္ပါခဲ့၏။
ထို႔ေနာက္ … … ဟစ္တလာက ဂ်ဴးတုိ႔၏ အတၴဳပၸတၱိကုိ ဖြင့္ဖတ္ၿပီး ဂ်ပန္တုိ႔က ပုလဲဆိပ္ကမ္းကုိ တုိက္ခုိက္ေသာအခါ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး၏ ဇာတ္သိမ္းတီးလုံးကုိ အေမရိကန္က အႏုျမဴဗုံးျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတီးခတ္ၿပီး အဆုံးသတ္ေပးလုိက္ေတာ့သည္။
ထုိ႔ေနာက္တြင္ကား အင္အားလြန္ႏိုင္ငံႀကီး၏ ဂ်ဴးေက်ာ႐ိုးျပဳ ျပဇာတ္သစ္ေတြက တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ လႊင့္ထုတ္လာေတာ့သည္။ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြလည္း ပါ၏။ အလြမ္း၊ အေဆြး၊ အရယ္ အျပံဳးႏွင့္ ယမ္းေငြ႔ၾကားမွ ႐ိႈက္သံမ်ားလည္း ၾကားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဂါဇာကမ္းေျမာင္တြင္ လမ္းေတာင္မေလွ်ာက္ရဲၾကေတာ့။
‘ေအဒင္ဥယ်ဥ္ထဲမွ ကင္ဆာ’ ဟု သတင္းစာဆရာတဦး သံုးႏႈန္းခဲ့ေသာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းျပႆနာသည္ ကမၻာ့သတင္းစာေပါင္းစံု၏ စာမ်က္ႏွာတခ်ဳိ႕ကို ကန္ထ႐ိုက္ဆြဲထားသည္။ တႏွစ္ မဟုတ္ … ႏွစ္ႏွစ္ မဟုတ္ … အစိုးရအဆက္ဆက္ … ။
အိမ္နီးနားခ်င္းႏွင့္ ကမၻာအရပ္ရပ္တြင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား၊ ၿပိဳကြဲမႈမ်ား၊ ျပန္လည္ေမြးဖြားမႈမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကာလတို႔ စီးဆင္းသြားၾကေသာ္လည္း အဆိုပါ ‘ေအဒင္ဥယ်ဥ္ထဲမွ ကင္ဆာ’ ကျဖင့္ ယခုထိ အျမစ္မျပတ္ေသး။
ကာယကံရွင္လူနာႏွစ္ဦး၏ ကိုယ္တိုင္ကုစားခ်က္မ်ားအၾကားႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ပါရဂူအစံုစံုတို႔က မည္သို႔မည္ပံု လမ္းၫႊန္စြက္ဖက္ေနၾကသည္မသိ။ ကင္ဆာအျမစ္က ေနရာသစ္ေတြဆီ ျပန္႔ပြားလာသည္။
တဖက္က သမိုင္းစာအုပ္ကို အဖံုးလွလွ ခ်ဳပ္၏။ တဖက္ကေတာ့ လက္နက္ႏွင့္ ပုတ္ျပသည္။ တဖက္က ဘာသာေရး အထြဋ္အျမတ္ကို ရင္ဘတ္ထဲထိုးထည့္သည္။ တဖက္က ေဂ်႐ုစလင္ကို အေမြေတာင္းသည္။
သို႔ႏွင့္ စစ္ေအးေခတ္အတြင္း လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာတရား၊ သမိုင္းေရးရာပဋိပကၡႏွင့္ ဟစ္တလာ ေထြးထုတ္ထားခဲ့ေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ား အၾကား အင္အားႀကီးႏိုင္ငံတို႔၏ စစ္တုရင္ကြက္က လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသည္။ အလည္အပတ္ မဟုတ္။ တကိုယ္တည္း မဟုတ္။
နည္းပညာ၊ ေစ်းကြက္၊ လက္နက္၊ ေခ်ာကလက္ႏွင့္ လုပ္ထားေသာ ဆက္ဆံေရး၊ ကမၻာအရပ္ရပ္သို႔ ပါဝါမ်က္မွန္ျဖင့္ အကဲခတ္ေရး … … စသည္ျဖင့္ စံုလွသည္။
သည့္ေနာက္ေတာ့ … မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသာ ျပဇာတ္ရွည္ႀကီးထဲတြင္ ဇာတ္ေကာင္ေတြက မ်ားလာသည္။ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြကလည္း ႐ႈပ္ေထြးလာသည္။ ဒါ႐ိုက္တာက ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ႀကိဳတင္ၿပီး အမည္ေပးမထားဘဲ … ျပဇာတ္တဝက္က်ဳိးေတာ့မွ နာမည္ထိုးေတာ့၏။
တခ်ဳိ႕က တံဆိပ္လွလွ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တံဆိပ္ မလွ။ သည္ၾကားထဲ တံဆိပ္ပင္ မရသူလည္းရွိ၏။
ေဟာ … … ေရႊပြဲလာတို႔ ေညာင္းညာသြားၾကသည္ထင့္။ ျပဇာတ္ရွည္ႀကီးကို အားလပ္ခ်ိန္ေပးသည္။
တကယ္ေတာ့ ေညာင္းညာေနေသာ ေရႊပြဲလာတို႔ကို အားလပ္ခ်ိန္ေပးျခင္းမဟုတ္။ အေရာင္းအဝယ္သမားတို႔အတြက္ အားလပ္ခ်ိန္ေပးျခင္းပင္။
ေကာင္းလိုက္သည့္ အေရာင္းအဝယ္။ သို႔ေသာ္ ဇီးထုပ္၊ ေနၾကာေစ့ႏွင့္ ေကာ္ဖီ၊ အေအးတို႔ မဟုတ္။ တိုက္ခ်င္းပစ္၊ တိုက္ေလယာဥ္၊ ခ႐ုဇ္ဒံုးက်ည္ႏွင့္ လက္နက္ငယ္ အသစ္အဆန္းမ်ားသာျဖစ္၏။
ဆိုပါေတာ့။ စစ္ေအးေခတ္ ေျခပုန္းခုတ္ ျပဇာတ္ရွည္ႀကီးကို တင္ဆက္ၾကရင္းက ဇာတ္ေခါင္းကြဲၾကေတာ့၏။ ေဆာ္ဒီႏြယ္ဖြား အိုစမာဘင္လာဒင္က ငယ္ရြယ္စဥ္အခါက ကစားေဖာ္ကစားဖက္ အင္အားလြန္ႏိုင္ငံႀကီးကို စိတ္နာကာ ဇာတ္အသစ္ ေထာင္သည္။
ေက်ာက္ဂူေတြထဲႏွင့္ သဲကႏၲာရတြင္ ဇာတ္တိုက္သည္။ ႐ံုတင္ေတာ့ ကမၻာတခြင္ … …။ ေနာက္ဆံုးတင္ဆက္သည့္ ျပဇာတ္ႀကီးက ထိတ္လန္႔ သဲဖို ေၾကကြဲမႈအတိႏွင့္ဇာတ္သိမ္းေသာ စက္တင္ဘာ ၁၁ ရက္ နယူးေယာ့စ္၊ ဝါရွင္တန္ ျဖစ္ရပ္မွန္။
ရွိေသး၏။ ဘာသာေရးက်မ္းစာထဲမွ လမ္းၫႊန္မႈျဖင့္ ေဖာ္စပ္သည္ဟုဆိုကာ နည္းပညာေခတ္ႀကီးကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္၍ ႏွစ္လြန္ အေတြးအျမင္ အယူအဆေဆးခါးႀကီးျဖင့္ အာဖဂန္နစၥတန္ႏွင့္လူထုကို ကမၻာ့အျပင္ဆြဲထုတ္ၿပီး ကုသေနေသာ တာလီဘန္အစိုးရ …။
တခ်ဳိ႕က ဆို၏။ အမ်ဳိးသားေရးဆိုင္ရာ ခလုတ္တံသင္းေတြက ကမၻာ့့အႏၲရာယ္ဆိုးမ်ား ျဖစ္လာတတ္ၾကသည္ တဲ့။
သို႔ဆိုလွ်င္ ကမၻာ့အႏၲရာယ္ဆိုးမ်ားျဖစ္မလာေစရန္ အဓိကတာဝန္ရွိသူတို႔မွာ အဆိုပါ အမ်ဳိးသားေရး ခလုတ္တံသင္းတို႔ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေနၾကရသူမ်ား မဟုတ္ေပဘူးလား။
ထားဦး။ ရွီမြန္ပီရက္စ္က ဆို၏။ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ အႏၲရာယ္တို႔မည္သည္ နယ္နမိတ္ မရွိ။ ေနရာေဒသ မေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး က်ေရာက္လာႏိုင္သည္ … … တဲ့။
ရွီမြန္ပီရက္စ္ေျပာေသာ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ အႏၲရာယ္ဆိုသည္မွာ အၾကမ္းဖက္မႈကိုသာ ရည္ၫႊန္းေျပာဆိုျခင္းလား။ အျခားအရာမ်ားေရာ မပါေပဘူးလားဟု ေမးခ်င္သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ … …
စီးပြားေရးနယ္ခ်ဲ႕မႈႀကီး မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သည့္ေနရာက ျဖတ္ေက်ာ္ဝင္ေရာက္ အႏၲရာယ္ေပးခဲ့မွန္း အခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံမ်ား သိပင္မသိလိုက္ေသာ သာဓကမ်ား ရွိျခင္းေၾကာင့္ပင္။
ရွီမြန္ပီရက္စ္ကေတာ့ ‘စီးပြားေရးနယ္ခ်ဲ႕မႈ အႏၲရာယ္’ ဟူေသာ စကားလံုးကို တံေတြးဆြတ္ၿပီး ဖ်က္ပစ္ေနခ်င္သလား က်ေနာ္ မေျပာတတ္။
ယခုတေလာ ကမၻာာ့ဇာတ္ခံုေပၚက အေၾကာင္းအရာစံုကို က်ေနာ္ျဖင့္ ရင္ခုန္လို႔မရ ျဖစ္လာသည္။ ေဒါသႏွင့္ နာက်ည္းမႈမ်ားၾကားမွ ေမြးဖြားလာေသာ အၾကမ္းဖက္မႈလား (သို႔တည္းမဟုတ္) ေဒါသႏွင့္ နာက်ည္းမႈတို႔ ႀကီးျပင္းလာေစရန္ အင္အားသံုး စြက္ဖက္ဗိုလ္က်မႈက ျပဳလုပ္ခဲ့သလားဟု ေတြးေနမိသည္။
သို႔ေတြးေနမိစဥ္မွာပင္ ကိုဖီအာနန္ ႏွင့္ကုလသမဂၢတို႔ ကမၻာာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဗဲလ္ဆုကို ပူးတြဲရရွိသြားၾကျပန္သည္။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ … အေမရိကတိုက္ကို ခရစၥတိုဖာ ကိုလံဗတ္ ပထမဆံုးရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ေသာ္လည္း အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားကို ပထမဆံုးရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ၾကသူမ်ားမွာ အေမရိကန္တို႔ မဟုတ္ေရးခ် မဟုတ္ၾကပါေပ။
ေရးသာ ေရးရ၏။ က်ေနာ္သိသည္မွာလည္း သူငယ္ႏွပ္စားမွ်သာျဖစ္ၿပီး၊ မသိေသးသည္က အမ်ားႀကီးပင္။
ထိုမသိေသးေသာ အမ်ားႀကီးထဲတြင္ အေမရိကတိုက္ကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့သူ ခရစၥတိုဖာ ကိုလံဗတ္တေယာက္ ဗီယက္နမ္ကို ေရာက္ခဲ့ဖူးသလားဆိုသည့္ အခ်က္ကလည္း မေရမရာ။ ။
ေရစီးသံဂ်ာနယ္
အတြဲ ၄ အမွတ္ ၁၄
ေအာက္တိုဘာလ ၁၆ ရက္ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္
No comments:
Post a Comment