စစ္အုပ္စု သက္တမ္းရွည္ေနသေရြ႕

စာအုပ္မွတ္တမ္း

စာအုပ္အမည္

စစ္အုပ္စု သက္တမ္းရွည္ေနသေရြ႕

ေရးသားသူ

တိုက္ပြဲဝင္ ရဲေဘာ္တဦး

ထုတ္ေဝသည့္ခုႏွစ္

၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ

အုပ္ေရ

၁ဝဝဝ (ပထမအႀကိမ္)

တန္ဖိုး

ထိုင္းႏိုင္ငံျပင္ပ (၁ဝ) ေဒၚလာ

ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္း (၁ဝဝ) ဘတ္

ထုတ္ေဝ၊ ျဖန႔္ခ်ိ

ေရစီးသံ ဂ်ာနယ္

ကြန္ပ်ဴတာ ႏွင့္ စာအုပ္အလွ

ေမာင္ေတာက္

ေမာင္ေမာင္ဦး ႏွင့္ ေရစီးသံ ရဲေဘာ္မ်ား

ကိုကိုးကၽြန္း အပါအဝင္ စစ္အစိုးရ၏ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားတြင္ က်ဆုံးသြားခဲ့ရေသာ

ရဲေဘာ္မ်ား တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္မ်ားကို ရည္ၫႊန္းပါသည္။

အမွာစာ

ကိုကိုးကြၽန္းအေၾကာင္းေရးပါလို႔ က်ေနာ့္ကိုတိုက္တြန္းသူ အမ်ားႀကီး ၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ပထမဆံုးနဲ႔ အေလးနက္ဆံုး တိုက္တြန္းသူဟာ က်ေနာ့္အေမပါ။

က်ေနာ္ ေထာင္ကထြက္လို႔ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ တိုက္တြန္းတာပါ။ “ငါ့သားအခုလို မွတ္မိတုန္းေရးထား၊ ေနာင္ ေမ့ကုန္ရင္ ႏွေျမာစရာႀကီး” လို႔လည္း အေမက ေျပာပါေသးတယ္။ က်ေနာ္က စာေရးလည္း ပ်င္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေရးရမွာလည္း ဝန္ေလးမို႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါ။

အခု ဒီစာအုပ္မွာ အမွာေရးဖို႔ဆိုေတာ့လည္း က်ေနာ္ နည္းနည္း လက္တြန္႔မိျပန္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီစာအုပ္ေရးသူနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ အဖမ္းခံရေတာ့လည္း အမႈတြဲတခုထဲ၊ မႏၱေလး ေထာင္မွာ လည္း တတိုက္ထဲ၊ ကိုကိုးကြၽန္းက်ေတာ့လည္း တေဆာင္ထဲ၊ တေဆာင္ထဲမွ အိပ္ရာခ်င္း ကပ္ရက္၊ အနီးကပ္ဆံုး တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္၊ တိုးတိုးေဖာ္တိုးတိုးဖက္လို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္ေသး၊ ကြၽန္းကျပန္လာၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့မွသာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လူခ်င္းကြဲသြားၾကတာ။

ဒါေတာင္ ေထာင္ကထြက္လာလာခ်င္း သူ မႏၱေလးကိုတက္လာၿပီး ရွာတဲ့လူေတြထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ ေရွ႕ဆံုးက၊ အဲေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း ဟာ က်ေနာ့္အေၾကာင္းတပိုင္းလိုျဖစ္ေနတာမို႔ အမွာေရးပါဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဆ’ေနမိတယ္။

တကယ္ပါပဲ။ ကိုကိုးကြၽန္းအေၾကာင္း သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ဟာ အခုအထိ မျဖည့္ရေသးတဲ့ ကြက္လပ္ႀကီးတခုအျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ တည္ရွိေနပါတယ္။

အဓိကနဲ႔ တခုတည္းေသာအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ေရးခြင့္မရလို႔ပါ။ ပထမအႀကိမ္ ကိုကိုးကြၽန္းအပို႔ခံရတဲ့အေၾကာင္း ဦးႏုရဲ႕ ပထစ အစိုးရ လက္ထက္မွာ စာအုပ္အေတာ္အသင့္ ထြက္ခဲ့တယ္။

အခု ဒုတိယအႀကိမ္ ကိုကိုးကြၽန္းအပို႔ခံရတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ေရးခြင့္သာရၾကလို႔ကေတာ့ ေရးလိုက္ၾကမယ့္ျဖစ္ျခင္း။ ကြၽန္းကို ဦးေလး ဦးတင္ေအာင္(ဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္) ဦးေလးျမသန္းတင့္တို႔လို စာေရးဆရာေတြ အမ်ားႀကီးပါလာတာပဲ။

သတင္းစာေလာကသားေတြလည္း နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးအခုအခါ စာေပေလာကမွာ နာမည္ရေနတဲ့ လူထု ကိုစိန္ဝင္း၊ ထက္ျမက္၊ ေဇာ္ဝင္းကို (ပ်ဥ္းမနား)၊ မင္းသိခၤ၊ မိုးေဝ အယ္ဒီတာ ကိုသန္းႏိုင္၊ ကဗ်ာဆရာ ကိုအုန္းျမင့္လိႈင္၊ ေမာင္ေလးမြန္ (ပ်ဥ္းမနား) စတဲ့ ကြၽန္းျပန္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတာပဲ။

ျပည္ပမွာ မန္းၿငိမ္းေမာင္ရဲ႕ ‘မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ’ စာအုပ္ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္ကို ဝမ္းသာမိပါတယ္။ မုဒိတာလည္း ပြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္ တကယ္ဖတ္ေစခ်င္တာက က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံထဲကလူေတြပါ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သစ္ မရွိခင္ ဝါးေပါင္းကြပ္ရသလို ျပည္ပမွာထြက္လာတဲ့ ကြၽန္းအေၾကာင္းစာအုပ္ေတြကို ဝမ္းပမ္းတသာ ႀကိဳဆိုရမွာပါ။

ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ကိုကိုးကြၽန္းပို႔ခဲ့တာအားလံုးဟာ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ စစ္အစိုးရ လက္ထက္မွာခ်ည္း ျဖစ္ ပါတယ္။

တတိယကမၻာႏိုင္ငံေတြမွာ ေတြ႔ရေလ့ရွိတဲ့ ဖိႏွိပ္သူေတြရဲ႕အေလ့အထတခုက တခါတခါမွာ ကိုလိုနီအုပ္စိုးသူထက္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသား အုပ္စိုးသူက ပိုရက္စက္တတ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။

အင္ဒိုနီးရွားမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ အလုပ္သမား - လယ္သမားေတြကို သတ္တာမ်ဳိး ဒပ္ခ်္ကိုလိုနီသမားေတြ မလုပ္ဝံ့ပါဘူး။ (စစ္တိုက္ရင္း သတ္တာျဖတ္တာကို မဆိုလိုပါ။)

ကိုကိုးကြၽန္းကိုပို႔ခဲ့တာေတြမွာ က်ေနာ္သတိထားမိတဲ့ ထူးျခားခ်က္တခ်ဳိ႕ရွိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ပထမတခါ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ကိုကိုးကြၽန္းပို႔တုန္းက ပုဂၢလိကသတင္းစာ အပါ ဖဆပလ အစိုးရလက္ထက္က ဒီမိုကေရစီအႂကြင္းအက်န္ ရွိတန္သေလာက္ ရွိေနပါေသးတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္းကိုပို႔တယ္ဆိုတာနဲ႔ ျပည္တြင္းက လူထုေတြသိၾကၿပီး ကန္႔ကြက္တာေတြ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္မွာ ဒုတိယ အႀကိမ္ပို႔ေတာ့ စစ္အစိုးရဟာ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ဖံုးဖိထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ဒုတိယအႀကိမ္ ကြၽန္းေပၚကတိုက္ပြဲေတြဟာ ပိုမိုႀကီးမားတဲ့ စြန္႔လႊတ္မႈေတြ အရင္းအႏွီးေပးရတာျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံႀကီးေတြဟာ စစ္ေအးစစ္ပြဲကိုသာ အာ႐ံုစိုက္ေနတာဆိုေတာ့ ဗမာျပည္အေရးကို ဂ႐ုမထားပါဘူး။

အက်ဥ္းသားအခြင့္အေရး ကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔တို႔၊ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔အစည္း စတာေတြကလည္း ေနာဇာနာမိ ငါမသိပဲ လုပ္ေနၾကတာပါ။ အက်ဥ္းက်ေနသူေတြဟာ လက္ဝဲႏႊယ္သူေတြျဖစ္လို႔ကလည္း အေၾကာင္းတခ်က္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္ ကိုကိုးကြၽန္းအေၾကာင္းေျပာၾကရာမွာ မပါမျဖစ္ေျပာၾကရတာက ကြၽန္းေပၚကတိုက္ပြဲေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ရဲေဘာ္ ၈ ေယာက္ က်ဆံုးရတဲ့ ၅၃ ရက္တိုက္ပြဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီတိုက္ပြဲဟာ အထက္မွာေျပာခဲ့သလို ျပည္တြင္းျပည္ပအားလံုးနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ခံထားရတဲ့ အေနအထားမွာ အရက္စက္ဆံုး အစိုးရကို ရင္ဆိုင္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕မူအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေပၚလစီကို တိုက္ရတာမို႔ ပိုမိုခက္ခဲ၊ ပိုမိုစြန္႔လႊတ္ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ေနေန သူတို႔ရဲ႕တိုက္ပြဲဟာ ေအာင္ပြဲခံခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔စံျပဳေလ့လာရမယ့္အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

အေျခအေနခ်င္းမတူတာကို အတင္းပံုတူကူးဆြဲလုပ္ကိုင္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အခ်က္တခ်က္ကျဖင့္ အားလံုး အသိအမွတ္ျပဳ အတုယူစံထားရမယ္ ထင္ပါတယ္။

အဲဒါက ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္၊ ရဲေဘာ္ အံုးေမာ္၊ ရဲေဘာ္ ခ်စ္ေဆြ၊ ရဲေဘာ္ ထြန္းျမင့္၊ ရဲေဘာ္ စိန္ခ်င္း၊ ရဲေဘာ္ ေမာင္ေမာင္စိုး၊ ရဲေဘာ္ ေလးေမာင္၊ ရဲေဘာ္ ထြန္းဝင္းတို႔ရဲ႕ အေသခံ တိုက္ပြဲဝင္စိတ္ဓာတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်ာမဏီက ကမၻာေက်ာ္ ျပဇာတ္ဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ ဘားေတာ့ဘရက္က သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာတပုဒ္မွာ “သူရဲေကာင္းမရွိတဲ့ႏိုင္ငံဟာ သနားစရာ မဟုတ္ဘူး၊ သူရဲေကာင္းလိုေနတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ သနားစရာ” လို႔ ေရးဖူးပါတယ္။

ကိုကိုးကြၽန္းမွာေတာ့ သူရဲေကာင္းေတြရွိေနခဲ့လို႔ ဂုဏ္ေျပာင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေအာင္ပြဲလည္း ခံခဲ့ပါတယ္။

အဆံုးအျဖတ္က်တဲ့ တိုက္ပြဲတခုကိုတိုက္မယ္ဆိုရင္ စြန္႔လႊတ္ဖို႔ပိုင္းျဖတ္မႈမရွိဘဲ မရႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီတရားဟာ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ အႂကြင္းမဲ့မွန္ကန္တယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ေနာက္တခုက ကိုယ့္လြတ္လပ္မႈအတြက္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ တိုက္ၾကရတယ္ဆိုတာပါ။

ကိုကိုးကြၽန္းအာဇာနည္မ်ားရဲ႕ ေသရဲတဲ့ တိုက္ပြဲဝင္ရဲတဲ့ ေအာင္ပြဲယူရဲတဲ့စိတ္ဓာတ္ အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။

ရဲေဘာ္ ဖိုးသံေခ်ာင္း

၇ ၊ ၉ ၊ ၂ဝဝ၃

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။