ကိုၾသဘာအလြမ္း
(ကြယ္လြန္သူ ကိုစိုး၀င္းညိဳ သို႔)
တူေမာင္ညိဳ
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္
'ကိုၾသဘာအလြမ္း'
ဒီလိုပဲ ေခါင္းစဥ္တပ္ရပါေတာ့မည္။
သြားတဲ့လူက ဘာကိုမွ် ငဲ့ကြက္ေထာက္ထားမေနဘဲ စိမ္းစိမ္းကားကား ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားတဲ့အခါ က်န္ရစ္သူတုိ႔မွာ အလြမ္းႏွင့္ မ်က္ရည္ကို ေထြးေပြ႔ထား႐ုံသာ။
မည္မွ်ၾကာျမင့္ေအာင္ လြမ္းၾကမည္ကိုကား တပ္အပ္ေသခ်ာ က်ေနာ္မသိႏိုင္ပါ။ ထိုအခါ “…… ၾကာရင္ေမ့” ဆိုတဲ့ စကားတရပ္ကို နာက်င္စြာ သတိရမိပါသည္။ လူမႈေရး ဆန္ဆန္၊ ၀တၱရားဆန္ဆန္ လြမ္းဆြတ္သတိရေနတာထက္ ဘယ္ေလာက္ ပိုမိုႏိုင္ၾကမည္နည္း။
လြမ္းဆြတ္သတိရျခင္းသည္ ၀တ္ေက်တန္းေက် ေဖာ္ျပၾကရသည့္ လူမႈဆက္ဆံေရး အသြင္သ႑ာန္တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏွလုံးသားမွ ယုိစိမ့္စီးဆင္းလာေသာ တကယ့္ ခံစားမႈတရပ္လား။
ယခုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ ကိုၾသဘာကို လြမ္းတ႐ုံသာ တတ္ႏိုင္ပါေတာ့မည္။ ကိုၾသဘာကား လူ႔ေလာႀကီးမွ အၿပီးအပိုင္ ထြက္ခြါသြားခဲ့ပါၿပီ။ ျဖဴေဖြးေသာ ဒီဇင္ဘာ ႏွင္းပြင့္ကေလးမ်ားပင္ သူ႔အုတ္ဂူထက္တြင္ ထူထပ္စြာ က်ေနခဲ့ၿပီလား မသိပါ။
ကိုၾသဘာ မဆုံးခင္ကပင္ ကိုၾသဘာ၏အေျခအေနကို က်ေနာ္ သိေနရသည္။ ကိုၾသဘာ ေဆး႐ုံတင္ ထားရၿပီ၊ အသက္႐ွဴစက္ တပ္ထားရၿပီ၊ အခုထိ သတိမရေသးဘူး။ အသည္း အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အစာအိမ္ထဲမွာ ေသြးယိုေနတာ မရပ္ေသးဘူး။ သူ႔ႏွမ ၿငိမ္းၿငိမ္း ေနာ္ေ၀ေရာက္လာၿပီ စတဲ့ စတဲ့ သတင္းမ်ားကို က်ေနာ္ ၾကားသိေနခဲ့ရပါသည္။ ယင္းျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ကိုၾသဘာ၏ ေနာက္ဆုံးခရီးအတြက္ ကနဦး ျပင္ဆင္မႈမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
မ်ားမၾကာမီ ကိုၾသဘာ၏ ေနာက္ဆုံးသတင္းစကားကို ၾကားရေတာ့မည္ဟု အားလုံးက အလိုလိုပင္ သေဘာေပါက္ေနၾကၿပီးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ခဲ့ၿပီေပါ့ ... ကိုၾသဘာ။
ကိုၾသဘာ၏ေနာက္ဆုံးသတင္းကို ေရဒီယိုကတဆင့္ က်ေနာ္ၾကားခဲ့ရသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသား သတင္းမုိ႔ တုန္လႈပ္ျခင္းေတာ့ မျဖစ္ခဲ့မိပါ။
ကိုၾသဘာသည္ ၁၉၈၈ မွ ယခု ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး ဘက္တြင္ ရပ္တည္သြားခဲ့သည္။ ယင္းသည္ပင္ ကိုၾသဘာ၏သမိုင္း၊ ကိုၾသဘာ၏ဘ၀ ျဖစ္ပါသည္။
ပထမေတာ့ ကိုၾသဘာသည္ မာနယ္ပေလာ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ေခါင္းေဆာင္တ္ဦး။ ထို႔ေနာက္ အေျပာင္းအလဲ၏ေရစီးမ်ား၊ လိႈင္းေလမ်ား၊ အေျပာင္းအလဲမ်ားက က်ေနာ္တုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးေသာ သံလြင္၊ ေသာင္ရင္း ျမစ္ေရေတြလိုပင္ ထာ၀စဥ္ စီးဆင္းေနမည္သာ။
ထိုသို႔ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ အေျပာင္းအလဲျမစ္ေရမ်ားတြင္ ကိုၾသဘာတုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အတူ ကူးခတ္ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုၾသဘာတုိ႔ ေ၀းသြားၾကသည္။ တခါတရံ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ဆုံျဖစ္ၾကေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကမၻာတစ္ျခမ္းစီ ေဝးသြားၾကသည္။
ေနာက္ေတာ့ သူသည္ ေရဒီယိုသတင္းသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသည္။ ေရခဲေသာ၊ ႏွင္းမႈန္ေဖြးျဖဴေသာ၊ သန္းေကာင္ယံေနထြက္ေသာ ဗုိက္ကင္းတုိ႔၏ ဇာတိရပ္ေျမ ေနာ္ေ၀မွ သူ၏ ျပာအက္အက္ ရွတတအသံျဖင့္ သတင္းဖတ္သည့္အသံကို ၾကားလာရသည္။ ေနာက္ ၾကာေတာ့ ‘အသက္ရွည္ရာ အနာမဲ့ေၾကာင္း’ ၏တြင္ ကိုၾသဘာအမည္ျဖင့္ သူ႔အသံကို အပတ္စဥ္ ၾကားလာရေတာ့သည္။
ထိုအစီအစဥ္တြင္ သူက ကိုၾသဘာအျဖစ္ က်န္းမာေရးရာ သုတအျဖာျဖာကို ေမးျမန္းသူ၊ သိလုိသူ။ သူသည္ ထိုအစီအစဥ္၌ သူ၏ နဂိုအသံျဖစ္သည့္ ျပာအက္အက္ ရွတတအသံကို ခၽြဲျပစ္ျပစ္လုပ္၍ ေျပာထားသျဖင့္ က်ေနာ္ ျပံဳးမိေသးသည္။ သ႑ာန္လုပ္ သ႐ုပ္တူရမည္ဟူေသာ စကားရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပဲ ထင္သည္။ သူလည္း ကိုၾသဘာႏွင့္တူရန္ အသံလုပ္၍ သ႐ုပ္တူခဲ့ရသည္လား မသိ။ ေနာင္တြင္ သူ႔ကို ကိုၾသဘာအျဖစ္ သေဘာက် သြားခဲ့သည္။ သူႏွင့္ အသံ လႊင့္ဘက္ ဆရာမ (DR ေဒၚခင္ေစာ၀င္း)၏ အေျဖကလည္း သဘာ၀က်လွသည္။ အေပးအယူ ရွိလွသည္။ အံ၀င္ခြင္က် ရွိလွပါသည္။
ထုိသို႔ ခြင္က်လွသည့္ အသံလႊင့္ခ်က္မ်ားရွိပါသည္။ ‘ဖုိးခ်စ္ပုံ ဖြားခ်စ္ပုံ’၊ ‘ကိုေအာင္ဒင္ မေရႊပြင့္’ စသျဖင့္ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ႏွစ္သက္မႈႏွင့္ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ကိုသာ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လူႏွစ္ဦးတည္း အသံျဖင့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ၾကရသည္မွာ မလြယ္ကူပါ။ ေဘးကေန ေကာင္း၊ မေကာင္း ေ၀ဖန္ရသည္မွာ လြယ္ကူပါ သည္။ ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ၾကည့္လွ်င္ မလြယ္ကူေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိႏိုင္ပါသည္။ သူတုိ႔၏ အသံျဖင့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ခ်က္မ်ားသည္ ပိုင္ႏိုင္သ႐ုပ္ေပၚလွပါသည္။ အသက္၀င္၍ သဘာ၀က်ေနပါသည္။
ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ ထုတ္လႊင့္ေနေသာ “ဟုတ္တာေပါ့ ကိုရာ…. မွန္တာေပါ့ ညီရာ” ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ကဲ့သို႔ အသက္မဲ့ၿပီး စက္႐ုပ္ဆန္ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ဳိး မဟုတ္၊ ျမန္မာ့႐ုပ္သံမွ ပုဂိၢဳလ္ႏွစ္ဦး၏ လႈပ္ရွားမႈသည္ ၀န္ထမ္းဆန္လြန္းလွသည္။ စိတ္ပါလက္ပါ မရွိေခ်။ တာ၀န္အရ ရရွိလာမည့္ လစာရိကၡာအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကရျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ ကၽြန္းကုလားထိုင္တြင္ အၿမိဳင့္သားထိုင္၍ ကိုယ္ဖတ္ရမည့္ စာပုိဒ္ကို အလွည့္က် မမွားမယြင္းေအာင္ သတိထား ဖတ္ေနၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ခံစားခ်က္မပါ။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ မပါ။ သို႔အတြက္ အသက္ ကင္းမဲ့၍ ေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။ သဘာ၀မက်။ သို႔အတြက္ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္း လွသည္။ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ပါ။
ထိုသို႔ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ ထုတ္လႊင့္ခ်က္ႏွင့္ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ‘ဖုိးခ်စ္ပုံ ဖြားခ်စ္ပုံ’၊ ‘ကိုေအာင္ဒင္ မေရႊပြင့္’၊ ကိုၾသဘာတုိ႔ အသံလႊင့္မႈမ်ားႏွင့္ အျခားနားႀကီး ျခားနားလွပါသည္။ ကိုေအာင္ဒင္တုိ႔၊ မေရႊပြင့္တုိ႔၊ ကိုၾသဘာတုိ႔၊ ဖိုးခ်စ္ပုံ ဖြားခ်စ္ပုံတို႔သည္ အသက္၀င္လြန္းလွသည္။ ျပင္ပတြင္ ေျပာဆိုေနၾကသလိုပင္ စိတ္ပါလက္ပါ။ စိတ္ေအးလက္ေအး ရွိလွပါသည္။ ယင္းသို႔ျဖစ္ရသည္မွာ ကိုေအာင္ဒင္၊ မေရႊပြင့္၊ ကိုၾသဘာ၊ ဖိုးခ်စ္ပုံ၊ ဖြားခ်စ္ပုံ အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္(အသံျဖင့္)ၾကသူမ်ား၏ ေနာက္ခံကားျဖစ္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈ၊ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးဘက္က ရပ္ခံမႈမ်ား၊ သက္၀င္ယုံၾကည္မႈ မ်ားေၾကာင့္ဟုပင္ က်ေနာ္ ထင္ျမင္ယူဆမိပါသည္။
က်ေနာ္၏ အဆိုပါ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မွာ ညိႇႏိႈင္းအဆိုျပဳလုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအသံလႊင့္ခ်က္မ်ားတြင္ ဖိုးခ်စ္ပုံ ဖြားခ်စ္ပုံတုိ႔ ဇာတ္လမ္းသည္ အသက္ပါဆုံး ျဖစ္ပါသည္။ ‘မိခ်စ္ပုံတုိ႔ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ’ ဆိုၿပီး တဟားဟားႏွင့္ ရယ္ကာ အဆုံးသတ္လိုက္ေသာ ဖိုးခ်စ္ပုံ၏ အသံကို ၾကားေယာင္ေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
ယေန႔လို လမ္းျပေျမပုံ ‘အဆင့္ ၄’ (ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲ) အတြက္ စည္း႐ုံးျပင္ဆင္ၾကရာ တြင္ ထိုသို႔ အသက္ပါလွေသာ အသံလႊင့္ဇာတ္လမ္းမ်ား၏ တန္ဖိုးကို က်ေနာ္ စဥ္းစားတြက္ခ်က္ေနမိပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ သင့္ေတာ္ေသာ အသံလႊင့္ဇာတ္လမ္းမ်ား ထုတ္လႊင့္ႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းေလစြဟုလည္း ဆႏၵျဖစ္ေပၚပါသည္။ ဒါေတြထားပါေတာ့။
သို႔ျဖင့္ ကိုၾသဘာသည္ အသံလႊင့္သတင္းသမားျဖစ္ခဲ့သည္။ ‘တိုင္းေက်ာ္’ အမည္ျဖင့္လည္း ေ၀ဖန္သုံးသပ္ခ်က္ေတြ အသံလႊင့္သြားခဲ့သည္။ အျခားသူမ်ားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ ကိုၾသဘာသည္ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွ အသံလႊင့္သတင္းသမားနယ္ပယ္သို႔ ေရာက္သြားသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔တြင္ ႏိုင္ငံေရးစိတ္၀ိဉာဥ္ ရွိေနသည္၊ သူ၏တင္ျပခ်က္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေရး၀ိညာဥ္ ပါရွိေနသည္။ သို႔အတြက္ သူ႔တင္ျပခ်က္မ်ားသည္ အသက္၀င္ေနျခင္း၊ ခံစားမႈ ပါေနျခင္းျဖစ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။
ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ သုံးႏႈန္းသြားေသာ စကားလုံးတခ်ဳိ႕မွအပ သူ႔တင္ျပခ်က္မ်ားကို က်ေနာ္ ႏွစ္သက္မိပါ သည္။ သူသည္ ပိႆေလးနဲ႔ နံေဘးျပစ္ဆိုသလို စကားလုံး ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ သုံးရသည္ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ဟန္ တူပါ သည္။ သူက စကားေျပာရာတြင္ပင္ သူႏွင့္ရင္းႏွီးသူ၊ သူနဲ႔ တရပ္တည္းသား ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္မ်ား ႏွင့္ဆုိလွ်င္ အဆဲကေလးႏွင့္ စတတ္ပါသည္။ ယင္းသည္ နစ္နာေစလုိသည့္သေဘာ ဟုတ္ဟန္မတူပါ။ သူ၏ ရင္းႏွီးမႈကုိ ေဖာ္ျပသည့္ သူ၏ ကုိယ္ပုိင္ဟန္ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ယင္းသုိ႔ေသာ အမူအက်င့္ႏွင့္ ဟန္သည္ ျပင္ရခဲ ေဖ်ာက္ရခဲ အက်င့္ ျဖစ္ပါ လိမ့္မည္။ မရင္းႏွီးၾကေသာသူမ်ား၊ တစိမ္းတရံဆန္မ်ားကေတာ့ အစတြင္ တမ်ဳိးထင္ၾကလိမ့္မည္။ ၾကာလွ်င္ သူတုိ႔လည္း ကုိၾသဘာကုိ နားလည္သြားၾကပါလိမ့္မည္။
သူ ေနာ္ေ၀ေရာက္ၿပီးမွ က်ေနာ္ႏွင့္ တခါသာ ျပန္ဆုံျဖစ္ပါသည္။ ထုိသုိ႔ ျပန္လည္ဆုံ ေတြ႔မႈသည္ ယခုအခါ က်ေနာ္နဲ႔ သူ၏ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ခဲ့ၾကသည့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ထုိသုိ႔ဆုံၾကစဥ္က ယင္းသုိ႔ျပန္လည္ဆုံေတြ႔မႈကုိ သူေရာ က်ေနာ္ပါ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ျဖစ္လိမ့္ မည္ဟု မေတြးခဲ့ မထင္ခဲ့ၾကပါ။ ယခုေတာ့ ေနာက္ဆုံးျပန္လည္ဆုံေတြ႔ျခင္း ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။
ထုိစဥ္က သူ႔သဏၭာန္သည္ ေနေလာင္ခံထားရသည့္ ခရမ္းညိဳသီးတလုံးကဲ့သုိ႔ မဲျပာေဖ်ာ့ေတာ့ေန ပါသည္။ အသံကေတာ့ နဂုိအသံပင္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေမာလိႈက္သံစြက္ေနခဲ့ၿပီ။ ေသာက္လုိက္ရသည့္ေဆးက လည္း မနည္းမေနာပင္။
ထုိညက မိေက်ာင္းမ်က္ရည္ဆုိင္တြင္ သူက ဧည့္ခံေကၽြးေမြးခဲ့သည္။ ထုံးစံအတုိင္း စားၾကေသာက္ၾက သည္။ သူက ဟုိတုိ႔ဒီတုိ႔သာ စားသည္။ ေရကလြဲ၍ ဘာမွ်မေသာက္၊ ဟုိေရာက္သည္ေရာက္ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ၾက သည္။ အတိတ္၏အရိပ္မ်ား၊ ပစၥဳပၸန္တြင္ ေျပာင္းလဲေနၾကသူမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ တခါက မာနယ္ပေလာ၊ မယ္ေဖာထက ယစ္ေရႊရည္၊ ဒီကေန႔ႏုိင္ငံေရး၊ ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ သူ၏ အသံလႊင့္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားထဲက ရယ္စရာ၊ ေမာစရာ၊ ေသာစရာ အေၾကာင္းအရာမ်ား။ သုိ႔ျဖင့္ ထုိညက အေတာ္ညဥ့္နက္ သြားသည္။ ေနာက္ဆုံး သူ တည္းခုိေနသည့္ ဖြန္ထစ္ဟုိတယ္ကုိလုိက္ပုိ႔ေတာ့ မုိးကေလးမ်ားပင္ ခပ္စိတ္စိတ္ ရြာေနခဲ့ၿပီ။
ယင္းေနာက္ သူ ေနာ္ေ၀ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ဖုန္း တစ္ခါႏွစ္ခါဆက္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ အဆက္ျပတ္သြားသည္။ သိပ္မၾကာခင္ ႏုိ၀င္ဘာလလယ္ေလာက္တြင္ ထင္သည္၊ ကုိမင္းမင္းဦးေျပာသျဖင့္ သူ၏ ေနာက္ဆုံးအေျခအေနကုိ သိရျပန္သည္။
သုိ႔ျဖင့္ ေရဒီယုိသတင္းသမားတစ္ဦး၏ ေနာက္ဆုံးခရီးသတင္းကုိ ေရဒီယုိသတင္းက တဆင့္ ၾကားသိရပါေတာ့သည္။
ဤသည္မွာ ကုိၾသဘာႏွင့္ပတ္သက္၍ က်ေနာ္၏ အလြမ္းျဖစ္ပါသည္။ သတင္းၾကားခါစက အလြမ္း သည္ လႈပ္ခတ္ေနခဲ့သျဖင့္ မေရးျဖစ္ပါ။ အနည္မထုိင္ေသးေသာ အလြမ္းကုိ ေရးျပလုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ဟု ထင္ပါသည္။ ဟုိတစ သည္တ္စ လႈပ္ခတ္ေနသျဖင့္ ဆက္စပ္ရခက္ေနပါသည္။ ဖမ္းဆုပ္ရ ခက္ေနပါသည္။ ေ၀့၀ဲ၀ုိး၀ါးေနပါသည္။ သုိ႔ျဖင့္ က်ေနာ္သည္ က်ေနာ္၏ အလြမ္းအနည္ထုိင္ခ်ိန္ကုိေစာင့္ၿပီး အနည္ထုိင္ခ်ိန္တြင္ ေရးခ်လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္၏ ကုိၾသဘာကုိလြမ္းေသာ အလြမ္း၌ အတိတ္တခ်ိန္က အတူျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည့္ ပုံရိပ္အခ်ဳိ႕၊ အမွတ္ရခ်က္အခ်ဳိ႕၊ ထင္ျမင္ခ်က္အခ်ဳိ႕၊ ေ၀ဖန္အကဲျဖတ္ခ်က္အခ်ဳိ႕တုိ႔ ပါဝင္ေနပါလိမ့္မည္။ ထုိအခ်က္မ်ား သည္ပင္ ကုိၾသဘာကုိလြမ္းေသာ အလြမ္းမ်ား၏ အခက္အလက္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကုိၾသဘာသည္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ဆန္႔က်င္သူ၊ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူ၊ ထုိအေရးေတာ္ပုံအတြက္ သူစြမ္းသေလာက္၊ သူ႔တာ၀န္သူ ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့သူ၊ ယင္းအခ်က္သည္ ကုိၾသဘာအလြမ္းတြင္ လြမ္းစရာအေကာင္းဆုံးအခ်က္၊ အမွတ္ရစရာ အေကာင္းဆုံးအခ်က္၊ ဂုဏ္ယူစရာအေကာင္းဆုံးအခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိသုိ႔ေသာအလြမ္းမ်ားျဖင့္ ကိုၾသဘာကုိ က်ေနာ္ လြမ္းပါသည္။
٭٭٭٭٭
တူေမာင္ညိဳ
႐ိုးမ ၃ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment