ငံုေနတဲ့ မနက္ခင္း
ၿငိမ္းသစ္ (၁၉၉၈)
မနက္ခင္းဟာ
စပယ္ပန္းေတြ ပြင့္ေလမလားလို ့
ေငးၾကည့္ရင္းနဲ ့
သူ ့အသက္႐ွွဴသံေတြ တိမ္ေနေတာ့တယ္
လူေတြ ၿမိဳ႕ဆန္ေနပံုကလည္း
နားမ်က္စိေတြ ျပန္႔ကားၿပီး
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ အစာေကာက္ေနရတဲ့
ငွက္တေကာင္အျဖစ္လိုပ။
ဒို႔ေသြးခ်င္းေတြက်ေတာ့ေကာ
႐ိုးရာပြဲေတြ ကင္းပ
သူတို႔ဘဝ သူတို႔ မရၾကဘူး
လံုးတက္လာတဲ့ မီးခိုးအလိပ္လိပ္ေတြထဲက
သူတို ့ရြာ၊ သူတို ့စပါးေတြကို
ေငးဆေနေပမေပါ့၊
ဟိုေတာင္ေၾကာ ေတာင္မေတြထဲက
စစ္ေရွာင္ပုန္းရင္းနဲ ့
ခိုးလုပ္ရတဲ့ လယ္ကြက္ကေလး
ၾကည့္စမ္း
ေသနတ္သံမၾကားရင္
ေဟာဒီ စပါးေတြ
ဘယ္ေလာက္ သန္လိုက္မလဲ၊
ယမ္းေငြ ့မလႊမ္းရင္
ေဟာဒီ ေတာပန္းေတြ
ဘယ္ေလာက္ ပြင့္လန္းလိုက္မလဲ၊
အဲဒီ ျမည္တမ္းမႈေတြ ေၾကမြ
ငါတို ့သကၠရာဇ္ေတြ ျပန္မရေသးဘူး၊
ရြာဦးေက်ာင္းက တံုးေမာင္းဟာလည္း
က်ည္ဆံရာ ဗရပြနဲ ့ထံုအေနပါၿပီ၊
အမိုးပြင့္ေနတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းက ကေလးေတြ
ဗံုးခိုက်င္းေတြထဲမွာ ဆြံ ့အ
ဘယ္က အစာလာခ်မလဲ
ေမွ်ာ္တေနေရာ့မယ္
စစ္ၿပီးရင္း စစ္
ငါတို ့လူမျဖစ္ေတာ့ဘူး
ျပည္တြင္းစစ္ေတြ ရပ္ပါေတာ့
အဓမၼစစ္ေတြ ရပ္ပါေတာ့ ၊၊ ၊၊
No comments:
Post a Comment