ေအာင္ဆန္း (သို႔မဟုတ္) အ႐ိုင္း - ဒဂုန္တာရာ

သူ၏ေအာက္မွ လူထုႀကီးသည္ စည္းကမ္းေသဝပ္ျခင္း အတန္ငယ္ ကင္းမဲ့စြာ နားေထာင္လ်က္ရွိ၏။ လူထုႀကီးသည္ စူးစိုက္ျခင္း မရွိ၊ တခ်ဳိ႕က ျပံဳးရယ္၍ ေန၏။ ေနာက္နားရွိ လူထုအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကား အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္းကပ္ကာ တီးတိုးေျပာေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ ျပက္ရယ္ျပဳျခင္းကား မရွိ၊ ေလးစားျခင္းသည္ အားလံုး၌ တစ္ညီတညြတ္တည္း တည္ရွိ၏။ 

အစိမ္းေရာင္ ကတီၱပါကားႀကီးသည္ သူ႔ကို ေနာက္ကားခံ၍ ထား၏။ ကားလိပ္ႀကီးမွာ ဘာ႐ုပ္ပံုေတာေတာင္မွ ျခယ္လွယ္ထားျခင္း မရွိ။ ပကတိ ပိန္းေျပာင္ေျပာင္ျဖစ္၏။ ကတၱီပါကားသည္ အျခား ဘာအဓိပၸာယ္ကိုမွ် ထူးထူးေထြေထြ မေဖာ္ျပ။ သို႔ေသာ္ မႈိင္းညိဳ႕ျခင္းတစ္ခုတည္းကိုသာ ရဲဝံ့စြာေဆာင္၍ေနသည္။ 


သူသည္ စိမ္းညိဳေသာ ကားႀကီး၏ေရွ႕ စင္ျမင့္ဇာတ္ခံုေပၚ၌ ရပ္ကာ စကားေျပာ၍ေနသည္။ သူသည္ ဗမာပထဝီေျမႀကီးမွ ဗမာဝါဂြမ္းျဖင့္ရက္လုပ္သည့္ ပင္နီဖ်င္ၾကမ္းႀကီးကို ဝတ္ထား၏။ လံုခ်ည္မွာ နီရဲေသာ ေရႊေတာင္ပိုးလံုခ်ည္ျဖစ္၏။ ေခါင္းမွာ ပြေရာင္းေရာင္းႏွင့္ မေသသပ္။ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္မွာ အပူပိုင္းေဒသ အီေကြတာေပၚရွိ ကြၽန္းစုမ်ားတြင္ ေနထိုင္ေသာ မြန္ဂိုလီယံအႏြယ္ လူ႐ိုင္းမ်က္ႏွာႏွင့္ တူ၏။ သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေပၚခ်င္းတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာႏွင့္လည္း တူ၏။ 

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လူလတ္တန္းစား၏ လကၡဏာျဖစ္ေသာ ထည္ဝါျခင္း၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ျခင္းတို႔သည္ သူ႔တြင္ လံုးဝ မခိုေအာင္း။ လမ္းေပၚတြင္ ေနရာတကာ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေသာ သာမန္ဆင္းရဲသားတစ္ဦးႏွင့္သာ တူ၏။ လူထုထဲမွ သူတစ္ဦး၏ အသြင္အျပင္မ်ဳိးသာ ျဖစ္၏။ 

သူသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ကား၍ လႈပ္ကာလႈပ္ကာ စကားေျပာ၏။ သူ၏ စကားလံုးမ်ားကား ေျပျပစ္ျခင္း မရွိ။ ေခ်ာေမြ႔ျခင္း မရွိ။ သို႔ေသာ္ အတြင္း၌ကား အနက္ပါ၏။ 

သင္ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ျမင္ေသာ ေအာင္ဆန္း၏ပံုပန္းကို ေရးျပပါဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သည္ပံုကို ေရးျပမည္ ျဖစ္ေပသည္။ 

ထိုအခါကား ၁၉၃၆ ခု ပထမဆံုး က်င္းပအပ္ေသာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ညီလာခံႀကီးကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဂ်ဴဗလီေဟာခန္းမတြင္ ဆင္ယင္ေသာအခါ ျဖစ္ေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားလ်က္ရွိရာ နယ္မွေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ေက်ာင္းသားညီလာခံသို႔တက္ေရာက္စဥ္ ေအာင္ဆန္း စကားေျပာသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ 

၁၉၃၆ ခု၊ သပိတ္ေမွာက္ကိစၥ ေတာက္ေလာင္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ မီးခိုးမ်ား အူေနသည့္အခိုက္ ‘ေအာင္ဆန္း’ အမည္ကို သတင္းစာမ်ားတြင္ ဖတ္ရေသာအခါ သူ႔ကို သိခ်င္ေသာစိတ္ ထက္သန္ခဲ့သည္။ ထိုအခါ ေအာင္ဆန္းမွာ တကၠသိုလ္ သမဂၢအသင္း၏ ေႂကြးေၾကာ္သံျဖစ္ေသာ အိုးေဝမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအျဖစ္ စိတ္ဝင္စား၏။ အားက်၏။ သူ႔အေၾကာင္းကို သိခ်င္၏။ ေတြ႔ဖူးခ်င္၏။ 

သို႔ေသာ္ ဂ်ဴဗလီေဟာ ေက်ာင္းသားမ်ား ညီလာခံတြင္ သူ၏႐ုပ္သြင္ႏွင့္ သူစကားေျပာသည္ကို ေတြ႔ျမင္ ၾကားနာရေသာအခါ အထင္ႏွင့္အျမင္ ကြာေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကြၽန္ေတာ္ထင္ထားသည္မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၊ ႐ုပ္ေျဖာင့္၊ ဂိုက္က်၊ စကားေျပာေကာင္းဟု ျဖစ္၏။ အယ္ဒီတာလည္းျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္အထင္ႀကီးထားေလ၏။

ေတြ႔ရေသာအခါ ႐ုပ္ကလည္း မေျဖာင့္၊ စကားေျပာကလည္း မေျပျပစ္။ သို႔ျဖစ္၍ စိတ္ထဲက မေက်နပ္။ 

ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္မွာ အရြယ္ႏုနယ္ေသး၍ စိတ္ကူးယဥ္ယဥ္ျဖင့္သာ ေအာင္ဆန္းကို ႐ုပ္ေျဖာင့္ေစခ်င္၊ စကားေျပာ ေကာင္းေစခ်င္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထဲက မေက်နပ္။ 

ေနာက္တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္၍ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္သည့္ ၁၉၃၇-၃၈ ခုႏွစ္က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ ဒုတိယဥကၠ႒၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတြင္ ဥကၠ႒ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ အသိျဖစ္လာ၏။ အသိသာ ျဖစ္႐ုံျဖစ္သည္၊ မရင္းႏွီးခဲ့ေပ။ 

သူႏွင့္ကား ရင္းႏွီး၍ မျဖစ္။ သူသည္ ရင္းႏွီး၍ရေသာ လူစားမ်ဳိး မဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရး အတူတူ တြဲဖက္လုပ္လွ်င္သာ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးမည္ျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္တြင္ေနစဥ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သမဂၢႏိုင္ငံေရးကိုသာ တစ္ဖက္သတ္မလိုက္။ စာေပကဗ်ာလည္း ေရးခ်င္၏။ ဂီတကိုလည္း လိုက္စား၏။ သည္လို အစံုလုပ္ခ်င္သျဖင့္ သူႏွင့္ မရင္းႏွီးႏိုင္ေပ။ သူကား ႏိုင္ငံေရးသမား သက္သက္ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို သခင္ဗဟိန္းက အသိဖြဲ႔ေပးခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေရးသမားသက္သက္ မဟုတ္သျဖင့္ သူ၏အသိထက္ လြန္ေျမာက္၍ ရင္းႏွီးေသာအျဖစ္သို႔ မေရာက္သြားခဲ့ေပ။ 

သခင္ဗဟိန္းႏွင့္ကား သည္လိုမဟုတ္။ သခင္ဗဟိန္းသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ ျဖစ္၏။ စာေပကဗ်ာ အလကၤာကို ႏွစ္သက္၏။ ဂီတကို ခ်စ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ ခဏႏွင့္ပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ကာ သူ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေနသည့္ ဘဝအထိပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ျခင္း မပ်က္။ ကြၽန္ေတာ္ကား ႏိုင္ငံေရးသမားလည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီး၏။ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ကား သည္ကဲ့သို႔ မဟုတ္။ 

ကြၽန္ေတာ္ စာေရးဝါသနာပါသည္ကို ကိုေအာင္ဆန္း သိ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့ေသာ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွ ရတုပိုဒ္စံု စေသာ ကဗ်ာမ်ား၊ ဝတၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး စသည့္ စာေပမ်ားကို သူ အကုန္ဖတ္ဖူးလိမ့္မည္ မထင္။ ဂ႐ုစိုက္၍ ဖတ္မည့္လူမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ 

သို႔ေသာ္ တခါက သခင္ဗဟိန္းႏွင့္အတူ သမဂၢအမႈေဆာင္ ေကာ္မတီခန္းတြင္ ပင္းယမဂၢဇင္း၌ ပံုႏွိပ္ထားေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ ေဆာင္းပါးတစ္ခုကိုကား ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ပင္ ဖတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရဖူး၏။ ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ေဝဖန္ခ်က္ေပး၏။ 

ကိုေအာင္ဆန္းသည္လည္း အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ေဆာင္းပါးရွင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားေသာ သူ၏ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဂႏၴေလာက မဂၢဇင္းတြင္ ဖတ္ရဖူးသည္။ သူသည္ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရး၏ ေက်ာင္းသားမ်ား အဝတ္အစား ဝတ္ဆင္ေရး ျပႆနာကို သူသည္ ဂႏၴေလာကတြင္ ပန္းတေနာ္ဦးသန္႔ႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေရးသည္။ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢအသင္း၏ ေႂကြးေၾကာ္သံ ‘မ်ဳိးညြန္႔’ မဂၢဇင္းတြင္ ပါေသာ သူ၏ ‘ေလာကဝိဟာ’ အမည္ရွိ ေဆာင္းပါးတိုကေလးကိုကား သေဘာက်ခဲ့၏။ 

ကမၻာေလာကႀကီးကို ကိုယ္ေတြ႔ ပညာဗဟုသုတ အျမင္တို႔ကို ေပးေသာ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ဥပမာတင္၍ ေရးသားထားသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာစာအေရးညံ့သူ မဟုတ္ေပ။ တိတိက်က် ေရးတတ္၏။ ပါဠိကို မွန္ကန္စြာသံုး၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ဟာသဉာဏ္ပါ၏။ 

ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္က်င္းပေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံ၌ သူ၏ ဥကၠ႒မိန္႔ခြန္းတြင္ ကင္းဘဲလ္ အစီရင္ခံစာကို ‘ပညာေရး ပူရာမ္က်မ္းႀကီး ေပတကား’ ဟု ေျပာင္ေလွာင္ထားသည္မွာ သေရာ္ခ်က္ပါေပသည္။

ေက်ာင္းမွထြက္ၿပီး ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးသို႔ ဝင္ေသာအခါ ငတ္ျပတ္လာ၍လား မေျပာတတ္၊ ဒဂုန္မဂၢဇင္းတြင္ ေရးလိုေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာ၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တိုက္ရွင္တို႔ႏွင့္စီစဥ္၍ လစဥ္ ကိုေအာင္ဆန္း ေဆာင္းပါးမ်ား ပါေစသည္။ 

ဒဂုန္မဂၢဇင္းက ကိုေအာင္ဆန္းေရးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားအတြက္ ေငြခ်ီးျမႇင့္၏။ သူေရးေသာ ေဆာင္းပါးကား ‘ႏိုင္ငံေရး အမ်ဳိးမ်ဳိး’ ဟူေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။ ဂရိတ္ႏိုင္ငံေရးက အစခ်ီ၍ မ်က္ေမွာက္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနထိ ေရး၏။ စာေျပာင္၏။ ဖတ္၍ေကာင္း၏။ 

သူလည္း ဒဂုန္တြင္ ၾကာၾကာ မေရးရ။ မၾကာခင္ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ ထြက္သြားသျဖင့္ သူ႔ေဆာင္းပါးလည္း ရပ္၍သြား၏။ အစိုးရကလည္း ၿငိဳးထား၍လား မေျပာတတ္။ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာ ထိုႏွစ္မွာပင္ ပိတ္ျခင္းခံရရွာေလသည္။ 

သမဂၢဥကၠ႒ျဖစ္ေသာ ၁၉၃၈-၃၉ ခုႏွစ္က သူသည္ ဘီအယ္လ္တန္းတြင္ရွိ၍ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္ အလယ္ထပ္တြင္ ေနသည္။ သူ၏အခန္းသည္ သပ္ရပ္ျခင္း ကင္းမဲ့၏။ အခန္းတြင္ စာအုပ္မ်ား ျပည့္ႏွက္ေန၏။ 

စာအုပ္မ်ားသည္ စားပြဲေပၚတခ်ဳိ႕၊ ဗီ႐ိုေပၚတခ်ဳိ႕၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္တခ်ဳိ႕ ျပန္႔က်ဲကာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္၍ ေနၾက၏။ သူသည္ အင္မတန္ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ 

သူသည္ ေဒါသႀကီးသူတစ္ဦး ျဖစ္၏။ သည္လို အမ်ားက ထင္၏။ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ကား ေဒါသႀကီးသည္၊ မႀကီးသည္ကို မသိ။ သူ႔တြင္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ စိတ္ေတြရွိသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္၏။

ႏွစ္ကိုကား အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့။ သပိတ္ေမွာက္ႏွစ္လည္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲတစ္ခု တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ က်င္းပ၏။ ပရိသတ္ထဲကထ၍ ေဝဖန္စကားမ်ား ေျပာၾက၏။ ထိုသို႔ ေျပာၾကသည့္အထဲတြင္ စစ္ကိုင္းေက်ာင္းေဆာင္မွ ကုလားေက်ာင္းသားတစ္ဦးက ဥကၠ႒ေဟာင္းမစၥတာရာရွစ္ကို ေဝဖန္ရာ၌ အေတာ္ထိခိုက္ေသာ အျပစ္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာေလသည္။ ကုလားေက်ာင္းသားေျပာသည့္ စကားမ်ားသည္ အေျခခိုင္သည္၊ မခိုင္သည္ကိုကား မမွတ္မိေတာ့ေပ။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ မစၥတာရာရွစ္အတြက္ ေဒါပြကာ ထိုကုလားကို ႀကိမ္းေမာင္း၍ ‘ရဲရင္ထြက္’ စေသာ အသံုးမ်ဳိး သံုး၏။ လက္သီးဆုပ္ကာ ကုလားအပါးသို႔ တိုး၍သြား၏။ ေဘးက ေက်ာင္းသားမ်ားက ဝိုင္းဆြဲထားရေလ၏။ 

သူသည္ ေဒါသေၾကာင့္ ဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ ရွိေလသည္။ 

ကုလား-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းအၿပီး ေဒါက္တာဘေမာ္၏ တကၠသိုလ္ဥပေဒျပင္ဆင္ေရး အဆိုၾကမ္းကို သမဂၢက ျငင္းပယ္လိုက္သည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ညိဳျမ အမွဴးရွိေသာ ေက်ာင္းသားတစ္စုက မေက်နပ္သျဖင့္ သမဂၢကို အယံုအၾကည္မရွိ အဆိုတင္သြင္း၏။ 

ထိုအစည္းအေဝး၌ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ညိဳျမကိုေဒါပြကာ ဥကၠ႒ ကုလားထိုင္မွေန၍ ညိဳျမ အတင္းကို အေတာ္ေျပာလိုက္ေလသည္။ 

သည္လို စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာၿပီးေနာက္ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ထိုေန႔က ေအာင္ဆန္းက ညိဳျမအား ႐ႈတ္ခ်ေသာစကားမ်ားကို ႐ုပ္သိမ္းလိုက္ေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာစာကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေဆာင္ အသီးသီးတြင္ ထြက္ေပၚ၍ လာေလသည္။ 

တကၠသိုလ္တြင္ရွိစဥ္က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ျပံဳးေသာမ်က္ႏွာထားကို ထားခဲ၏။ 

သူ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ သုန္မႈန္၏။ တစ္ခါေတြ႔ဖူးေသာသူကို ေနာက္တစ္ခါေတြ႔လွ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္မွ ဆက္၏။ သူ႔ကို သိသူက ျပံဳးျပေသာ္လည္း သူသည္ တံု႔ျပန္၍ ျပံဳးခ်င္မွ ျပံဳး၏။ ဥကၠ႒ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကိုကား ေက်ာင္းသားတိုင္းက သိၾက၏။ သူကလည္း အစဥ္လိုလို ႏိုင္ငံေရးကိုသာ ေတြးေနဟန္တူ၏။ ျမန္မာျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စိတ္ပူပံုရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သုန္မႈန္လ်က္ ရွိေနသည္။ 

သူ စကားေျပာလွ်င္လည္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကိုသာ ေျပာသည္။ သူေျပာေနစဥ္ ေဘးရွိလူမ်ားက နားေထာင္ေနရသည္။ ေဘးကလူမ်ား၏စကားကို သူ မၾကား၊ သူေျပာခ်င္တာေတြကိုသာ စြတ္၍ ေျပာေနတတ္သည္။ 

တခါက ရန္ကုန္ကို ဂ်ပန္သိမ္းပိုက္စ အခ်ိန္၊ ဝိတိုရိယရိပ္သာရွိ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ သခင္ျမႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ား ေနထိုင္လ်က္ရွိၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္မွာလည္း ေတာကေရာက္ခါစ ျဖစ္သည္။ ဧည့္ခန္းရွိ စႏၵရားတြင္ ကြၽန္ေတာ္က ထိုင္ကာတီးေန၏။ ေဘးမွ သခင္စံေဝႏွင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕က ဝိုင္း၍ သီခ်င္းလိုက္ဆိုလ်က္ရွိ၏။ ဘီအိုင္ေအသမားမ်ားမွာ ဂီတ အင္မတန္ငတ္ေန၍ သီခ်င္းသံကို ေတာင့္တသျဖင့္ အတင္းတီးခိုင္းၾက၏။ စႏၵရားမွာ အသံေတြပ်က္ေန၏။ 

‘ခ်စ္ခင္မွာလား၊ ၾကင္နာမွာလား 
ခင္ခင္ရယ္ . . . 
ခ်စ္သည္းႏြယ္ 
အဟုတ္ကို ခ်စ္ေတာ့မယ္ 
ခင္ရယ္ ၾကင္မယ္ . . .’ 

ဝိုင္း၍ ဆိုေနၾကရာမွ သည္ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေဂါက္ေဂါက္ေဂါက္ႏွင့္ တစ္ဖက္မွ ေလွ်ာက္လာကာ စႏၵရားအပါးတြင္ လက္ေထာက္ကာ ရပ္လ်က္ ...

ေေဟ့ . . . ရပ္ၾက၊ ခုလိုအခါမ်ဳိးမွာ ရဲစိတ္ရဲမာန္တက္ေစမယ့္ ရဲတင္းသံတို႔ကိုသာ ဆိုရမယ္ဗ်။ ဒီ ခ်စ္မယ္၊ ၾကင္မယ္ သီခ်င္းမ်ဳိးက မဟန္ဘူး’ 

႐ုတ္တရက္ေၾကာင္၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ စႏၵရားကို ေခတၱရပ္လိုက္၏။ သူသည္ သူေျပာခ်င္တာ ေျပာၿပီး၍ ထြက္သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဆက္လက္သီဆိုကာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ သူကား သည္လိုလူစားမ်ဳိး။ 

သမဂၢဥကၠ႒ ကိုလွေမာင္ (ယခုသံအမတ္) ၏ လက္ထပ္ပြဲသည္ ဘီအိုင္ေအေခတ္၌ ေရႊေတာင္ၾကားတြင္က်င္းပသည့္ သူ၏လက္ထပ္ပြဲသည္ ဘီအိုင္ေအသမားမ်ားတြင္ ပထမဆံုး ျဖစ္၏။ လက္ထပ္ပြဲၿပီးေသာအခါ ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ မိတ္ေဆြမ်ား စု႐ုံးလ်က္ ရွိၾက၏။ စႏၵရားဆရာတစ္ဦးက တီးကာ ေဖ်ာ္ေျဖလ်က္ရွိသည္။ 

သည္အတြင္း ကိုေအာင္ဆန္းသည္ စႏၵရားဆရာကိုရပ္ေစကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို လူၾကားထဲမွ အတင္းဆြဲေခၚ၍ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဇြတ္တီးေစ၏။ သူသည္ စႏၵရားကို လက္ေထာက္ကာ မရတရျဖင့္ လိုက္ဆိုေန၏။ တီးေသာသီခ်င္းမွာ ‘ကဥၥန’ သီခ်င္းပင္ ျဖစ္၏။ ေတးဆံုးလွ်င္ လက္ခုပ္တီးကာ ေနာက္တစ္ပုဒ္ တီးခိုင္းျပန္၏။ 

တခါက ဂ်ပန္ေခတ္ ဝန္ႀကီးတစ္ဦး၏ ထမင္းစားပြဲတြင္ သူလာ၏။ ထမင္းစားပြဲ အစမည္ျပဳေသာအခါ သူ႔ကို စစ္ေသနာပတိဟု အားလံုးက ေလးစားေသာအားျဖင့္ ထမင္းစားခန္းႀကီးထဲသို႔ သူ႔ကို အရင္ဝင္ေစ၏။ ဧည့္သည္မ်ားကား အဝတြင္ရပ္၍ သူ႔အဝင္ကို ေစာင့္လ်က္ေနၾကသည္။ သူသည္ စစ္ဝတ္စစ္စားႏွင့္ ဝင္လာကာ ႐ုတ္တရက္ စားပြဲထိပ္ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ဆတ္ခနဲ ဗယာေၾကာ္တစ္တံုးကို ယူစားလိုက္ေလ၏။ 

သူ ထမင္းစားေနစဥ္ ဧည့္သည္ဝင္လာလို႔လည္း ျမန္မာ့ဧည့္ဝတ္ထံုးစံအရ ထမင္းစားပါဦးလားဟု ေခၚခ်င္မွေခၚေသာ လူစားမ်ဳိး ျဖစ္၏။ ဒါေတြေၾကာင့္ သူ႔ကို မိတ္ေဆြရင္းမ်ားက ‘ေၾကာင္’ သည္ဟု အမွတ္ထားၾကေလ၏။ 

သူ႔တြင္ သိမ္ေမြ႔ျခင္း မရွိ၊ အလွအပကုိ သူ မမက္ေမာ။ သူသည္ ၾကမ္းတမ္းသည္ ႐ိုင္းသည္၊ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းေရးတြင္ရွိေသာ ဧည့္ဝတ္ထံုးစံ၊ ယဥ္ေက်းျခင္း စသည္တို႔ကို သူသည္ လံုးဝ ဂ႐ုမစိုက္။ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ သဘင္ စေသာ အႏုပညာရပ္မ်ားကုိ မလိုက္စား။ သူ႔ကိုယ္သူ အတင္းယဥ္ေက်းေအာင္ မလုပ္။ သူ၏ နဂိုအတိုင္း ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ မျပဳမျပင္ဘဲ ေန၏။ သူ႔တြင္ ႏိုင္ငံေရးဝိဉာဥ္ကား ျပင္းထန္လွေခ်၏။ သူသည္ ႏိုင္ငံေရးတစ္ခုတည္းကိုသာလုပ္ေသာ လူတစ္ဦးျဖစ္၏။ သူသည္ ႐ိုင္း၏၊ ၾကမ္း၏၊ ေၾကာင္၏၊ ကိစၥမရွိ။ 

သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္း မဟုတ္၊ တစ္ခုတည္းေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခုတည္းကိုသာ မဲ၍လုပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးသတၱ၀ါ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိစၥမရွိ။ 

၁၉၄၂-၄၃ ခုႏွစ္တြင္ သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ရ၏။ သူသည္ အႏုပညာအေၾကာင္းကို ေျပာျပ၏။ 

‘အႏုပညာဆိုတာ ရွိတာပဲ၊ လင္မယားဘဝမွာလည္း အႏုပညာမဲ့ရင္ လင္မယားကြဲမွာေပါ့၊ ဒီလိုပဲ ေတာ္လွန္ေရးမွာလည္း အႏုပညာ ရွိတာပဲ။ အႏုပညာေျမာက္မွ ေတာ္လွန္ေရးဟာလည္း တကယ့္ေတာ္လွန္ေရး အစစ္ပဲ’ 

ဆရာမ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ ေစ့စပ္ၿပီးစ လက္မထပ္ခင္ သံုး၊ ေလးရက္အလိုက ကိုဗဟိန္းကိုလာရွာရင္း ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သြားေတြ႔၏။ 

သူသည္ ဧည့္ခန္းရွိ အဖံုးပိတ္ထားေသာ စႏၵရားတြင္ လက္ေထာက္ကာ ‘ဒီမယ္ . . . အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ သိပ္ . . . စဥ္းစားေတြေဝေနလို႔ မရဘူး။ တစ္ခါတည္း ဇြတ္လုပ္လိုက္ရတယ္. . .’ ဟု မေမးဘဲ သူ႔ဘာသာသူ ေျပာေန၏။ 

လက္ထပ္ၿပီးစက ကြၽန္ေတာ္ေရးလ်က္ရွိေသာ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ စာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းရွိ သူ႔အိမ္သို႔ ေရာက္သြား၏။ 

ဧည့္ခန္းတြင္ ေခတၱေစာင့္ေနရ၏။ ထြက္လာေသာအခါ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ရဲေနသည္ကို ေတြ႔ရ၍ မျပံဳးမိေအာင္ ဟန္ေဆာင္ေနရ၏။ 

သည့္ေနာက္ သူႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႔ေတာ့။ ေတြ႔ဆံုဖို႔လည္း အေၾကာင္းမရွိ။ အေၾကာင္းမရွိဘဲ သူ႔ဆီသြားလည္ကလည္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ေလာကြတ္ပ်ဴငွာေခၚမည့္ လူစားမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ 

တခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘဝတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးထဲ၌ သူ၏ဇနီး၊ ကေလးမ်ားႏွင့္ တစ္ျပံဳႀကီးကို ျမင္လိုက္၏။ 

‘ေၾသာ္ . . . သားနဲ႔ မယားနဲ႔မို႔ လူစိတ္ ေတာ္ေတာ္ေပါက္လာၿပီ၊ အရင္ကလို ‘ေၾကာင္’ ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ အၾကမ္းအ႐ိုင္းမွ ယဥ္ေက်းလာေတာ့မည္’ ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္၏။ မွန္၊ မမွန္ကား မေျပာတတ္။ 

ဖဆပလ ဥကၠ႒၊ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ ဦးေဆာင္ဆန္းကိုကား ကြၽန္ေတာ္ မသိ။ သူ၏ ႏိုင္ငံေရးကို ေဝဖန္ျခင္း မဟုတ္။ သူ၏ လူအျဖစ္သာ ကြၽန္ေတာ္သိသည္အထိ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ 

တစ္ခုေတာ့ ထင္သည္။ သူသည္ လူထုထဲမွ သူတစ္ဦးျဖစ္၍၊ လူထုႏွင့္ ဆက္စပ္ေန၍ လူထုေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ။ 

(၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာက ထြက္ရွိခဲ့သည့္ တာရာမဂၢဇင္း အမွတ္ (၁) တြင္ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ ေရးသားခဲ့ေသာ ေအာင္ဆန္း သုိ႔မဟုတ္ အ႐ိုင္း ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။) 

သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေဒါင္းနီ