အတီးက်ဆံုးခဲ့တဲ့ ညက ေကာ္သူးေလေကာင္းကင္ယံမွာ ၾကယ္ႀကီးတလံုး လင္းလက္ခဲ့တယ္ အတီးေရ။ အဲဒီၾကယ္ႀကီးကို ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚကပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ပဲခူး႐ိုးမေပၚကပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ေဒါနေတာင္စဥ္ ေတာင္တန္းေပၚက ၾကည့္ၾကည့္၊ သံလြင္ ေသာင္းရင္းနဲ႔ ယြန္စလင္းကမ္းနံေဘးကပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ရႊန္းျမလင္းလက္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီၾကယ္ႀကီးရဲ႕ လင္းလက္မႈမွာ တည္ၾကည္တဲ့ သစၥာတရားေတြ၊ ျမင့္ျမတ္မႈ၊ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီၾကယ္ႀကီးဟာ က်မတို႔အားလံုးကို ခြန္အားမ်ားစြာေပးခဲ့တဲ့ ပဒိုမန္းရွာလားဖန္း ဆိုတဲ့ ၾကယ္ႀကီးပါပဲ အတီးရယ္။
ပဒိုမန္းရွာလားဖန္းဆိုတဲ့ အတီးကို ေတာ္လွန္ေရးခရီးတေကြ႔မွာ စၿပီးေတြ႔ခဲ့ရေပမယ့္လို႔ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚထားတဲ့ အတီးရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ အတီးရဲ႕သစၥာတရားေတြကေတာ့ က်မ ဘဝ သက္ဆံုးတိုင္ေအာင္ သတိတရ ရွိေနဦးေတာ့မွာပါ၊ အတီးဟာ က်မ ဆံုဖူး ေတြ႔ဖူးတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ ထူးျခားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တဦးပါ။ က်မအတြက္ေတာ့ အတီးဟာ ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္႐ံုမက ဖခင္ဆိုလည္း ဟုတ္၊ ဆရာသမားဆုိလည္း ဟုတ္၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လည္း ဟုတ္၊ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ဆိုလည္း ဟုတ္ခဲ့တယ္။
ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ႀကီးတခုျဖစ္တဲ့ မာနယ္ပေလာ ေသာင္းရင္းျမစ္ကမ္းနံေဘးက ဥယ်ာဥ္ျခံတခုထဲမွာ အတီးကို က်မ စၿပီးေတြ႔ခဲ့ရတာပါ။ ကရင္ပုဆိုးအေဟာင္းတထည္ကို ခပ္တိုတိုဝတ္ၿပီး ဓားမႀကီးတေခ်ာင္းနဲ႔ ေပါင္းျမက္ေတြရွင္းေနတဲ့ အတီးကို ေတြ႔လိုက္ရတုန္းက က်မ ယံုေတာင္ မယံုခဲ့ဘူး။ အဲဒီကတည္းက ငါတို႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီးဟာ ႐ိုးသားလိုက္တာ၊ ႏွိမ့္ခ်လိုက္တာ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား ပီသလိုက္္တာဆိုၿပီး က်မ ေလးစားဂုဏ္ယူခဲ့ရတာပါ။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ မာနယ္ပေလာ ေသာင္းရင္းျမစ္ကမ္းနံေဘးက အတီးတို႔ရဲ႕အိမ္ေလးကို က်မတို႔ မၾကာခဏ ေရာက္ခဲ့တယ္။ အတီးနဲ႔ မူဂါး စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ အသီးအႏံွမ်ဳိးစံုကို က်မတို႔ စားသံုးခဲ့တယ္။ အတီးတို႔ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး ျဖတ္သန္းမႈ၊ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈ၊ ကရင္ေတာ္လွန္ေရး သမိုင္းအစ၊ အလွည့္အေျပာင္း အခ်ဳိးအေကြ႔၊ အတက္အဆင္းေတြကို က်မတို႔ သင္အံေလ့လာခဲ့ရတယ္။ “ေတာ္လွန္ေရးသမားေကာင္းေတြဟာ အရာရာကို ေပးဆပ္ရဲၾကတယ္၊ စိတ္ေနစိတ္ထား ႏွိမ့္ခ်တယ္၊ လိုအပ္ရင္ သူတို႔အသက္ကိုေတာင္ေပးၾကဖို႔ ဝန္မေလးၾကဘူး၊ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ ဒီလိုေပးဆပ္သြားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရဲေဘာ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္” လို႔ အတီး ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ အတီးေျပာခဲ့တဲ့ စကားအတိုင္းပဲ အတီးကိုယ္တိုင္ က်မတို႔ကို လက္ေတြ ့လုပ္ေဆာင္ျပသခဲ့တယ္ေနာ္။
မယ္သေရာထာ တိုင္းရင္းသားႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲႀကီး က်င္းပၿပီးတဲ့ေနာက္ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ(၆)ေဒသကို နဝတက အင္အားအလံုးအရင္းနဲ ့ ထိုးစစ္ဆင္ေတာ့ တပ္မဟာ(၆) အေျခခံေဒသက ျပည္သူေတြဟာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ကို ကမၻာပ်က္သလို ထြက္ေျပးလာၾကတယ္။ ကေလးသူငယ္ေတြ၊ သားသည္မိခင္ေတြ၊ မသန္မစြမ္းတဲ့သူေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြဟာ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ မကူႏိုင္မကယ္ႏိုင္ဘဲ ေျပးလႊားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ပလိုင္းရွည္ႀကီးတလံုးကို ေက်ာမွာပိုး၊ ႏို႔စို႔ကေလးတဦးကို ရင္ဘတ္မွာလြယ္ၿပီး က်န္ကေလးငယ္ ၂ ေယာက္ကို ဘယ္ညာဆြဲကာ လူတန္းရွည္ႀကီးေနာက္ကို အမွီလိုက္ေနတဲ့ သားသည္မိခင္တဦးအနားကို အတီး အေျပးေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အတီးက အဲဒီအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ပလိုင္းရွည္ႀကီးကိုယူၿပီး ေက်ာမွာပိုး၊ ကေလးတေယာက္ကို ေပြ႔ခ်ီၿပီးေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြစုေဝးရာ သက္ကယ္ေတာအထိ အေရာက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ ပလိုင္းရွည္ႀကီးကိုလြယ္ပိုးၿပီး ဖုန္ထူထူထဲမွာ ဒုကၡသည္ေတြနဲ႔အတူ လိုက္ပါသြားတဲ့ အတီးရဲ႕ပံုရိပ္ကို က်မရဲ႕အျမင္အာ႐ံုထဲမွာ ဒီေန႔အထိ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပါ အတီးရယ္။
အတီးနဲ႔ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အတီးအေၾကာင္းကို ပိုၿပီးေတာ့ သိလာခဲ့ရသလို ပိုၿပီးေတာ့လည္း ေလးစားလာခဲ့ရပါတယ္။ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး ေနရာေဒသေတြ ဘယ္လိုပဲေျပာင္းေျပာင္း၊ ရာထူးတာဝန္ေတြ ဘယ္လိုပဲေျပာင္းေျပာင္း အတီးရဲ႕႐ိုးသားမႈ၊ ႏွိမ့္ခ်မႈ၊ မာန္မာနကင္းမႈ၊ အေနအထိုင္၊ အစားအေသာက္၊ အသံုးအေဆာင္၊ အဝတ္အထည္အေပၚမွာ ၿခိဳးျခံေခၽြတာမႈေတြကေတာ့ မေျပာင္းမလဲပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။
ေကအဲန္ယူ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ပဒိုမန္းရွာလားဖန္းဆိုတဲ့ အတီးမွာရွိတဲ့ အဝတ္အစားေတြကို ေရတြက္ၾကည့္ရင္ လက္ ၁၀ ေခ်ာင္းေတာင္ မျပည့္ပါဘူး။ ေခါက္ဆြဲကို သိပ္ႀကိဳက္တဲ့အတီးဟာ ေစ်းခ်ဳိတဲ့ ၃ ဘတ္တန္ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ကိုေတာင္မွ တရက္ျခား၊ ႏွစ္ရက္ျခားေလာက္မွ တခါစားခဲ့တယ္။ တကယ္ဆို ဒီထက္မကေဈးႀကီးတဲ့ ေခါက္ဆြဲထုတ္ကို ေန႔တိုင္းလိုလို အတီးစားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတီးက မစားခဲ့ဘူး။ အတီးရင္ထဲမွာ ထမင္းငတ္ေန၊ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ေနရတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြ ဝဥ၊ ေႂကြးဥနဲ ့ မၽွစ္ေတြကိုသာ စားေနရတဲ့ ကရင္ျပည္တြင္းဒုကၡသည္ေတြ ရွိေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
အေျခအေနအရ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ တိုက္နဲ႔ကားနဲ႔ေနရေပမယ့္ အတီးတေန႔မွ မေပ်ာ္ဘူးဆိုတာ က်မ သိတယ္။ “က်ေနာ္ ဒီတိုက္အိမ္ႀကီးေပၚမွာ မေနခ်င္ဘူး၊ ကားေတြလည္း က်ေနာ္ မစီးခ်င္ဘူး၊ ဇိမ္ခံရတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း က်ေနာ္ မလုိခ်င္ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔က တုိက္ႀကီးေပၚမွာေနရေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတာ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေနရတာကို က်ေနာ္ မေနခ်င္ဘူး”လို ့ အတီး မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘဝျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္တဲ့ အတီးဟာ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမမွာပဲ လႈပ္ရွားသြားလာခ်င္သူပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ(၇)နယ္ေျမထဲက အတီးရဲ႕စခန္းေလးကို အျမဲလိုလိုသြားတယ္။ အတီးကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ တဲေတြ ေဆာက္၊ သင္တန္းခန္းမေတြ ေဆာက္ခဲ့တယ္။ သီးပင္စားပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ပန္းမာန္ေတြစိုက္ပ်ဳိးၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ေရေလာင္းေပါင္းသင္ လုပ္ခဲ့တယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းေတြကိုလည္း အတီးေရာက္တာပါပဲ။ အတီးနဲ႔အတူ ဒုကၡသည္စခန္းတခုကို သြားခဲ့တုန္းက ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာနဲ ့ ေျပးလႊားကစားေနတဲ့ ကေလးေတြကိုျမင္ေတာ့ အတီးက အတီးရဲ႕ငယ္ဘဝကို သတိတရနဲ ့ ျပန္ေျပာျပတယ္။ “က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က မိဘေတြက အရမ္းခ်ဳိ႕တဲ့တာ၊ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ေလးထဲကေန အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္အထိ အေမက က်ေနာ့္ကို ဖိနပ္တခါ မဝယ္ေပးဖူးဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႔ရြာက ကေလးေတြမွာလည္း ဖိနပ္မရွိၾကဘူး၊ က်ေနာ္ဆို အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္အထိ ေျခဗလာနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာ”။ ဒါေၾကာင့္လည္း အတီးဟာ ဖိနပ္ေဟာင္းေတြဆို မပစ္ရက္ဘူး၊ ေဟာင္းလို႔ပစ္ထားခဲ့တဲ့ သားသမီးေတြရဲ႕ဖိနပ္ေတြကို အတီးကိုယ္တိုင္ ျပဳျပင္ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးေတာ့ ျပန္စီးခဲ့တယ္။ အတီးအတြက္ ဒီလို ၿခိဳးျခံေခၽြတာေပမယ့္ ေရွ႕တန္းကရဲေဘာ္ေတြ ေျခ၊ လက္၊ မ်က္စိ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္လိုက္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ၊ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအတြက္ေတာ့ အတီးဘယ္ေတာ့မွ လက္မေႏွးခဲ့ဘူး။
အတီးက အမ်ဳိးသားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေတြအေပၚမွာလည္း အားေပးခဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့၊ ယံုၾကည္အားထားခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တဦးပါ။ မိခင္အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ လုပ္ငန္းတာဝန္ေတြ၊ တပ္ေပါင္းစုတာဝန္ေတြကို အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး ထမ္းေဆာင္ေနရေပမယ့္ လူငယ္ေတြ၊ အမ်ဳိးသမီးေတြ ဖိတ္ၾကားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ စကားဝိုင္းေတြကိုလည္း မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ၿပီးေတာ့ အားေပးစကားေတြေျပာခဲ့၊ ႏိုင္ငံေရးတရားေတြ ေဟာခဲ့သူပါ။ လူႀကီးလူငယ္ မခြဲ၊ လူမ်ဳိးဘာသာ မခြဲ၊ ရာထူးအဆင့္အတန္း မခြဲ၊ အေတြးအေခၚ အယူအဆမခြဲဘဲ လူတိုင္းကို တန္းတူရည္တူ တန္ဖိုးထားၿပီး တေလးတစားရွိတဲ့အတီးကို က်မတို႔ ဘယ္လိုေမ့ေပ်ာက္လို ့ ရႏိုင္မွာလဲ။
က်မအတြက္ကေတာ့ အတီးရဲ႕ စာေတြ ကဗ်ာေတြအေပၚ ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ သစ္ပင္ပန္းမာန္ေတြအေပၚမွာ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာစိတ္က အမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ ထူးထူးျခားျခား အမွတ္ရစရာေတြပါ။ က်မေရးတဲ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိေသးတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက အတီးက က်မကို အားေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း စာေတြ အေရးစိပ္လာတဲ့အခါမွာလည္း က်မရဲ႕စာေတြ၊ က်မရဲ႕ကဗ်ာေတြကိုဖတ္ၿပီး တေလးတစားနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးခဲ့တယ္။ “ခိုင္မာေရ ခင္ဗ်ားေရးတဲ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကရင္ထဲမွာ ဒီလို စာေတြ ကဗ်ာေတြေရးတဲ့လူက သိပ္ရွားတယ္၊ တကယ္ဆို က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အေၾကာင္းအရာ၊ အျဖစ္အပ်က္၊ အေျခအေနေတြကို ေရးမယ္ဆို ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ေရးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ အားေပးတယ္”။ က်မကို ဒီလိုအားေပးခဲ့သလို တရင္းတႏွီးနဲ႔လည္း ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ဘူးတယ္၊ “က်ေနာ္က စာေရးဆရာမ၊ ကဗ်ာဆရာကို ေခၽြးမ သိပ္ေတာ္ခ်င္တာ၊ က်ေနာ္ ေတာ္ခ်င္တဲ့ ေခၽြးမကလည္း က်ေနာ့္ သားကို မႀကိဳက္၊ က်ေနာ့္သားကလည္း က်ေနာ္ေတာ္ခ်င္တဲ့ ေခၽြးမကို မႀကိဳက္”လို႔ ေျပာၿပီး ရယ္ေမာေနတဲ့ အတီးမ်က္ႏွာကို က်မ ျမင္ေယာင္ေနေသးတယ္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝထဲက စာေပေတြကို ေလ့လာလုိက္စားၿပီး ကေလာင္စေသြးခဲ့တဲ့ အတီးဟာ ေရဆန္၊ မန္းရွာ၊ မန္းရွာလားဖန္း၊ နန္႔ဇိုယာဖန္း၊ ေလ့လာသူတဦး၊ တိုက္ပြဲဝင္ရဲေဘာ္တဦးဆိုတဲ့ ကေလာင္အမည္ေတြနဲ႔ ကဗ်ာေတြ အေတြးအေခၚနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး ေဆာင္းပါးေတြကို ေကအဲန္ယူကထုတ္တဲ့ သႏူးထူးဂ်ာနယ္၊ ေထာမဲပါဂ်ာနယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမထုတ္ မဒတ ဂ်ာနယ္နဲ ့ အျခားသတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ အျမဲလိုလို စာေတြေရးခဲ့တယ္။ စာေတြ ကဗ်ာေတြကိုခ်စ္ စာေတြ ကဗ်ာေတြကိုကိုယ္တိုင္လည္း သီကံုးေရးဖြဲ႔တဲ့ အတီးဟာ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္း စတဲ့ စာေပေရးရာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးငယ္အားလံုးကိုလည္း တန္ဖိုးထားေလးစားသူပါ။
မာနယ္ပေလာက်ၿပီးေနာက္ သႏူးထူးဂ်ာနယ္ ထုတ္ေဝေရးကို အတီးကိုယ္တိုင္ တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဂ်ာနယ္ထုတ္ေဝေရးအတြက္ က်မကို အျမဲလိုလို တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးခ့ဲ၊ အတီးကိုယ္တိုင္လည္း ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမေရာက္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြဆီမွာ တေလးတစားနဲ ့ စာမူေတြ ေတာင္းခဲ့၊ က်မကိုလည္း ကဗ်ာေတြစာေတြေရးဖို႔ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ခဲ့၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ကေလာင္အမည္မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တကုန္းကုန္းနဲ႔ ေရးခဲ့တာေတြဟာ က်မ မ်က္ဝန္းထဲမွာ တရစ္ဝဲဝဲပါ။ က်မ ဘယ္လိုမွ ေမ့လို႔မရႏိုင္တာက ဂ်ာနယ္အတြက္ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ က်မတို႔ စာစီ၊ စာ႐ိုက္၊ ဒီဇိုင္းေတြျပင္ဆင္ခ်ိန္မွာ အတီးက ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ င႐ုပ္သီးစိမ္းေတြ ေထာင္း၊ ဟင္းရြက္စံု တာလေပါ့ဟင္းကို က်က်နနခ်က္ၿပီး က်မတို႔ကို ေကၽြးခဲ့၊ က်မတို႔စားခဲ့တဲ့ ပန္းကန္ေတြကိုလည္း အားလံုးသိမ္းက်ဳံးၿပီး ေဆးေၾကာေပးခဲ့တာေတြပါ။
အတီးက တပည့္၊ ရဲေဘာ္ေတြအေပၚမွာ နားလည္မႈ၊ ၾကင္နာမႈရွိ႐ံုမက သားသမီးနဲ႔ ဇနီးသည္အေပၚမွာလည္း ၾကင္နာမႈအျပည့္ ရွိသူပါ။ မူးဂါး နမ့္က်င္ေရႊ အိပ္ယာထဲ ဘုန္းဘုန္းလဲေတာ့ အလုပ္တာဝန္ေတြၾကားက ေန႔မအိပ္၊ ညမအိပ္ ျပဳစုခဲ့တာေတြ၊ မူးဂါးရဲ႕အက်ႌေတြ၊ ထမီေတြကို ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးခဲ့တာေတြ၊ အ႐ိုးစုလိုျဖစ္ေနတဲ့ မူးဂါး ခႏၱာကိုယ္ေလးကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ထူမတ္ၿပီး ဆန္ျပဳတ္ပူပူေလးကို တယုတယနဲ႔ တိုက္ေကၽြးခဲ့တာေတြကို က်မ ဘယ္လို ေမ့လို႔ရမွာလဲ။ အတီးရဲ႕ ငယ္ေပါင္းႀကီးဖက္လည္းျဖစ္၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လည္းျဖစ္၊ တိုက္ေဖာ္တုိက္ဖက္လည္းျဖစ္၊ အတီးရဲ႕ စတုတၳေျမာက္ သူရဲေကာင္းလည္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ မူးဂါး နမ့္က်င္ေရႊ ဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အတီးဟာ ပန္းပင္ေတြအေပၚမွာ ပိုၿပီး သံေယာဇဥ္ႀကီးတာလာကိုလည္း က်မ သတိထားမိတယ္။
တနယ္တည္းသား၊ ေတာသူေတာင္သား သားသမီးေတြျဖစ္ၾကတဲ့ အတီးနဲ႔ မူဂါးဟာ ဘဝတူ၊ ဝါသနာတူ၊ စိတ္တူသေဘာတူ ရွိခဲ့တယ္။ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးခရီးၾကမ္းထဲမွာ အတူျဖတ္သန္းခဲ့ၾကၿပီး တဦးနဲ႔တဦး နားလည္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ ေလးစားမႈေတြ ပိုမိုခိုင္မာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ မူးဂါး နမ့္က်င္ေရႊ အတီးနားက ထြက္ခြာသြားေတာ့ အတီး အေတာ္ ေၾကကြဲခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။ အတီးက မူဂါးကို သားသမီးေတြ အေတာင္အလက္စံုတဲ့ အထိ၊ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးခရီးဆံုးအထိ ေအးအတူပူအမွ် အတူရွိေနေစခ်င္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ မူးဂါး ဆံုးပါးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အတီးရဲ႕အေဖာ္ဟာ မူဂါး နမ့္က်င္ေရႊ ႏွစ္သက္တဲ့ ယုဇနပန္းေတြ ျဖစ္လာတယ္။ မူဂါးအတြက္ရည္စူးၿပီး စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ ယုဇနပန္းပင္ေလးကို ညေနတိုင္း ေရေလာင္းေပးရင္းနဲ႔ မူဂါးကိုလြမ္းတဲ့စိတ္ေတြကို အတီးေျဖသိမ့္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အတီးရဲ႕စာအုပ္စဥ္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလးေပၚမွာက မူးဂါး နမ့္က်င္ေရႊရဲ႕ဓာတ္ပံုေရွ႕မွာ ယုဇနပန္းေတြကို အတီး အျမဲစိုက္ထိုးေပးခဲ့တယ္ေနာ္။
အတီးဟာ သားသမီးနဲ႔ ဇနီးသည္ကို ၾကင္နာခဲ့၊ စာေပေတြကို ျမတ္ႏိုးခဲ့၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို တန္ဖိုးထား ေလးစားခဲ့သလို ကရင္အမ်ဳိးသားထုတရပ္လံုးကိုလည္း လြတ္လပ္မႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ စည္းလံုးခ်စ္ၾကည္မႈေတြကို အျပည့္အဝ ရရွိခံစားေစခ်င္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တဦးပါ။ နဝတက ေကအဲန္ယူကို ဘာသာေရးအရ သပ္လွ်ဳိေသြးခြဲခဲ့လို႔ သူးမြဲထာေဒသ ျမစ္ဆံုအေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ အတီးနဲ႔ ေကအဲန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္ခဲ့ၾက၊ ေစ့စပ္ညႇိႏိႈင္းေရးေတြ လုပ္ခဲ့ၾက၊ အတီးအပါအဝင္ မဟာမိတ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ေကအဲန္ယူထဲက ကရင္ဗုဒၶဘာသာဝင္တခ်ဳိ႕ ခြဲမထြက္သြားေအာင္ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကေပမယ့္ နဝတရဲ႕ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲကို ေရာက္ရွိသြားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ကရင္တခ်ဳိ ့ကို ဘယ္လိုမွ ေဆြးေႏြးလို႔မရေတာ့တဲ့အျပင္ အတီးတို႔ကိုေတာင္ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ဖို႔အထိ လုပ္ခဲ့တာေတြ၊ အတီးတို႔ အသက္ေဘးကလြတ္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ခဲ့ရတာေတြကိုသိရေတာ့ က်မတို႔ အေတာ့္ကို ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့ရတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတဦးျဖစ္တဲ့ အတီး ခံစားရတာကေတာ့ က်မတို႔ထက္ အမ်ားႀကီးပိုမွာပါ။ ကရင္ဗုဒၶဘာသာဝင္တခ်ဳိ႕ ေကအဲန္ယူထဲကခြဲထြက္ၿပီး နဝတ လက္ေအာက္ေရာက္သြားေတာ့ အတီး ယူက်ဳံးမရျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္က်တယ္လို႔ မူးဂါး နမ့္က်င္ေရႊ ျပန္ေျပာျပလို႔ က်မတို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။
ဒီေကဘီေအ ခြဲထြက္သြားတဲ့ကိစၥမွာ “က်ေနာ္တို႔ကရင္ေတြ ႏိုင္ငံေရး အေတာ္အားနည္းေနေသးတယ္၊ ႏိုင္ငံေရး အားနည္းေတာ့ ရန္သူဟာ က်ေနာ္တို႔အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ေကာက္က်စ္တယ္၊ ယုတ္မာရက္စက္တယ္ဆိုတာကို မသိၾကဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ကြဲျပားျခားနားခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြကို အသံုးခ်ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ေကအဲန္ယူကို အျပဳတ္တိုက္ဖို႔ ၾကံစည္လုပ္ေဆာင္ေနတယ္ဆိုတာကို နားမလည္ၾကဘူး။ ေတာ္လွန္ေရး ႏိုင္ငံေရးမွာ အေတြးအေခၚအရ ကြဲလြဲမႈေတြ ရွိပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး တေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း ရွိခဲ့တာပါပဲ။ ဒီတခါကြဲတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ႀကီးမားတဲ့ ဆံုး႐ႈံးမႈႀကီးပဲ” လို႔ အတီး မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တာကို က်မ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါတယ္။
ဒီေကဘီေအ ခြဲထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကရင္အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္း ျပန္လည္ေပါင္းစည္းဖို႔အတြက္ အတီး အပါအဝင္ ေကအဲန္ယူေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ နအဖရဲ႕ ညြန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ေကအဲန္ယူစခန္းေတြကို ဒီေကဘီေအဘက္ကေန အႀကိမ္ႀကိမ္ တိုက္ခုိက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ သတင္းမီဒီယာေတြကေန ရန္ငါ စည္းျခား ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာခဲ့သူဟာ အတီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကရင္ေတြ အကြဲကြဲအျပားျပားျဖစ္ေန၊ ကရင္အခ်င္းခ်င္း ျပန္တိုက္ေနရတာကိုေတာ့ အတီး ႏွလံုးေၾကကြဲမတတ္ ခံစားခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေကဘီေအကိစၥ ေဆြးေႏြးလိုက္တိုင္း ၾကည္လင္ေနတဲ့ အတီးမ်က္ႏွာဟာ ရြာေတာ့မယ့္မိုးလို မႈန္မိႈင္းသြားၿပီး “က်ေနာ္တို ့ ကရင္ေတြ စုစုစည္းစည္း ညီညီညြတ္ညြတ္ျဖစ္ၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္ဗ်ာ”လို႔ေျပာၿပီး သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို အတီး ခ်တတ္တယ္။
ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ဧရာဝတီျမစ္ဝွမ္းလြင္ျပင္ ဇာတိ၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အေနာက္ပိုးကရင္တဦးျဖစ္တဲ့ အတီးဟာ ေတာင္ေပၚေျမျပန္႔ မခြဲဘဲ စေကာကရင္၊ ပိုးကရင္ မခြဲ၊ အေရွ႕ပိုး၊ အေနာက္ပိုး မခြဲဘဲ ကရင္တမ်ဳိးသားလံုးကို တန္းတူရည္တူ ခ်စ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ အတီးခ်စ္တဲ့ ကရင္ေတြက “မဂၤလာညေနခင္းပါ အတီး”လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ အတီး ရင္ဝတည့္တည့္ကို က်ည္ဆံေတြ ပစ္သြင္းသြားခဲ့တယ္။ အတီး အံ့အားသင့္ေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ အတီး တခ်က္ကေလးမွ မညီးျငဴခဲ့သလို အဲဒီကရင္ေတြကိုလည္း အတီး အျပစ္မယူခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။ ဒီအေၾကာင္းကို အတီးကိုယ္တိုင္ သတင္းသမားေတြကို ေျပာခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ “ဒါဟာ အိမ္ၾကက္အခ်င္းခ်င္း အိုးမဲသုတ္တဲ့ နအဖရဲ႕ ရက္စက္ယုတ္မာမႈ၊ နအဖ စစ္အစိုးရရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈ”လို႔ အတီးေျပာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အတီး က်ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ ညေနခင္းဟာ ခ်စ္သူမ်ားရဲ႕ညေနခင္းပါ။ က်မတို႔အားလံုးအတြက္ေတာ့ အတီးကို မွတ္မွတ္ရရ အျမဲရွိေနမယ့္ ညေနခင္းပါပဲ အတီးရယ္။
အတီးေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ လြမ္းစရာေတြအတိနဲ႔ပါ။ အခုေတာ့ ေရဆန္ ဆိုတဲ့ မန္းရွာလားဖန္းရဲ႕အ႐ိုးျပာကို သူ႔ရဲ႕ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြက ေသာင္ရင္းျမစ္ေရလ်င္ထဲမွာ ေမ်ာခ်ေနၾကၿပီ အတီးေရ။ အတီးရဲ႕အ႐ိုးျပာထဲမွာ ကရင္ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစံုကိုခ်စ္တဲ့ အတီးရဲ႕အခ်စ္ေတြ ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္သူလူထုတရပ္လံုး စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အတီးရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ပါတယ္။ စစ္အာအာဏာရွင္စနစ္ မုခ်က်ဆံုးရမယ္ဆိုတဲ့ အတီးရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ေတြပါတယ္။ ေသာင္းရင္းျမစ္ေရလ်င္ေၾကာမွာ မန္းရွာလားဖန္းရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ စီးေမ်ာေနၿပီ အတီးေရ။ အတီးရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ ေသာင္းရင္းျမစ္ထဲကေန သံလြင္ျမစ္မႀကီးထဲကို စီးေမ်ာသြားလိမ့္မယ္။ သံလြင့္ျမစ္မႀကီးရဲ႕ ျမစ္လက္တက္ ျမစ္ခြဲေတြဆီကတဆင့္ အတီးရဲ႕ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေမြးရပ္ေျမက ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးထဲကို စီးဝင္ေရာက္ရွိသြားလိမ့္မယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးထဲေရာက္ရွိသြားတဲ့ အတီးရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ ရပ္တန္႔မေနဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံတဝွမ္းဆီကို ျပန္႔ႏွံ႔ေရာက္ရွိသြားမယ္ဆိုတာ က်မ အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ေနပါတယ္။ ။
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ
(ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၊ ၂၀၀၈)
No comments:
Post a Comment