ကရင္တစီး၊ ဗမာတစီး ခ်က္ျခင္းစီး (ေဇာ္မင္း)

ေဆာင္းပါးေတြေရးေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္ရတာေပါ့။ အတည္ေပါက္ေတြ ေရးရတာမို႔ တခါခါ ေဆာင္းပါး ဆိုတာေတြဟာ လူေတြကို ဆရာလုပ္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဆရာလုပ္တာကို ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္သူမွ မခံခ်င္ပါ။ မႀကိဳက္ၾကပါ။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ကို ဆရာလာလုပ္ရင္ မႀကိဳက္တတ္သူတဦးပါ။ တျခားသူေတြလည္း ဘယ္ခံခ်င္ပါ့မလဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြကို ဆရာလုပ္ရတဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ဳိးေတြကိုေရးဖို႔ တခါတခါ ၿငီးေငြ႔လာတယ္။ အေျပာင္အပ်က္ စာကေလးေတြ ေရးရရင္ အပ်င္းလည္းေျပသလို စိတ္မွာလည္း ေပါ့ပါးတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ 

လက္နက္ကုိင္ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔ေတြ အစုိးရနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေျပာၾကေတာ့ အစိုးရဆီက အခြင့္အလမ္းေတြရခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ေက်ာက္စိမ္းတူးခြင့္တို႔၊ မုိင္း႐ွဴးရတနာေျမတို႔၊ တျခားသတၳဳမုိင္းေတြ တူးေဖာ္ခြင့္တို႔၊ သစ္ခုတ္ခြင့္တို႔၊ ေရႊတူးခြင့္တို႔၊ ဘာကုမၸဏီ ညာကုမၸဏီေတြ ထူေထာင္လုပ္ကုိင္ခြင့္တို႔ရခဲ့တာကို မွတ္မိေနပါတယ္။ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြက ဆင္းရဲေလေတာ့ အစိုးရကျပန္ၾကည့္တဲ့ သေဘာမ်ဳိးလားေတာ့ မသိဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ သြယ္ဝိုက္ၿပီး လာဘ္ထိုးတာ မ်ားလားေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္တာပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္တင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ 


သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရတက္လာေတာ့ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္မ်ားနဲ႔ စကားေျပာၾကတဲ့အခါမွာ အေပးအကမ္းလုပ္တဲ့ ေခတ္အစားဆံုး ကိစၥတခုကေတာ့ ကားပါမစ္ပါ။ ေကအန္ယူအဖြဲ႔ဆိုရင္ ကားပါမစ္ ၁၈ဝ ဆိုလား ၂ဝဝ ဆိုလားေတာင္ ရသတဲ့။ မ်ားလွခ်ည္လားလို႔ ပထမေတာ့ ထင္မိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကအန္ယူက ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္တဲ့ မန္းၿငိမ္းေမာင္က ေကအန္ယူဟာ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးတခုျဖစ္တာမို႔ တကယ္တမ္းဆိုရင္ လိုအပ္ေနတဲ့ ကားပါမစ္က ဒီထက္ေတာင္ မ်ားမ်ားရသင့္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာကိုလည္း ၾကားလုိက္မိတယ္။ ဟုတ္မွာေပါ့။ က်ားႀကီးေတာ့ ေျခရာႀကီးလို႔ ဆိုထားတယ္ မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေတာင္ ကားပါမစ္ အစင္း ၆ဝ ရတယ္ဆိုေတာ့ ေကအန္ယူက ဒီထက္ပုိမ်ားမ်ား လိုလိမ့္မယ္ဆိုတာက ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္။ 

ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးထဲမွာ ေနာက္တခုကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား စီးပြားေရး တရားဝင္လုပ္ကုိင္ခြင့္ျပဳတယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္လာျပန္တယ္။ အစိုးရက မရိွႏြမ္းပါးတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ အသက္႐ႈေပါက္ေခ်ာင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတာမ်ဳိးဆိုေတာ့ ဒါကိုလည္း အျပစ္မတင္လိုေတာ့ပါဘူး။ လုပ္ၾကပါေလ စီးပြားေရးေမာင္တို႔ ေကာင္းစားေရးလို႔ သေဘာပုိက္ရေတာ့တာေပါ့။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြက ရလာတဲ့အက်ဳိးအျမတ္ေတြကို ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြက ေခါင္းေဆာင္ေတြ သူတို႔အိတ္ထဲ အကုန္မထည့္ဘဲ ပါတီဝင္ေတြ အက်ဳိးအတြက္ အသံုးခ်မယ္လို႔ ထင္ရတာပဲ။

ေဟာ ရက္မ်ားမၾကာမီကလည္း ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ႐ံုးဖြင့္ဖို႔ ေျမေနရာ၊ အေဆာက္အဦေနရာေတြ ေပးဦးမယ္လို႔ အစိုးရက ေျပာလာတယ္။ ဒါဟာ လာဘ္ထိုးတယ္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဝမ္းသာပါတယ္လို႔ ေျပာရမွာလား။ လာဘ္ထိုးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဝမ္းနည္းရမွာလား မိသိန္းၾကည္လို႔ ေမးရမွာပဲ။ သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပေအာင္ ပါတီတခုကို ကားငါးစီးစီ ကားပါမစ္လည္း ထုတ္ေပးဦးမယ္လို႔ ၾကားရေသးတယ္။ ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြ အခုကထဲက ကားေမာင္းသင္ထားရင္ အဆင္ေျပလိမ့္မယ္။ ကားမေမာင္းတတ္လို႔ ကားသမားငွားရင္ လခေပးေနရမွာေပါ့။ လခေပးရရင္ ပါတီပုိက္ဆံပဲ ကုန္ေတာ့မွာေပါ့။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ 

တခ်ိန္တုန္းက ကရင္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဗမာေခါင္းေဆာင္ေတြ ေဆြးေႏြးၾကေတာ့ တန္းတူေရးအတြက္ အဓိကထားၿပီး ေဆြးေႏြးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကရင္တက်ပ္ ဗမာတက်ပ္ ဆိုၿပီး လူသိမ်ားခဲ့တယ္။ ေျပာစမွတ္ျပဳခဲ့တယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ တန္းတူေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေျပာၾကရင္ ကရင္တက်ပ္ ဗမာတက်ပ္ကို နမူနာထားၿပီး ရွမ္းတက်ပ္ ဗမာတက်ပ္၊ မြန္တက်ပ္ ဗမာတက်ပ္ စသျဖင့္ စံထားေျပာခဲ့ၾကတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ 

ေနာက္ထပ္ကိစၥတခုကေတာ့ လူႀကီးေတြေျပာဖူးလို႔သိခဲ့ရတဲ့ ပါးစပ္ရာဇဝင္တခု ရိွတယ္။ အဲတာက ေကအန္ယူမွာ ခိုးလိုးခုလုျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကိစၥေလးတခု ရိွခဲ့တယ္။ အခုေခတ္ အစိုးရနဲ႔ ေကအန္ယူ ေဆြးေႏြးသလို ဟိုတုန္းကလည္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု လက္ထက္မွာ ေကအန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးႀကီးနဲ႔ ေဆြးေႏြးေတာ့ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲအၿပီးမွာ ဦးႏုက ဥကၠ႒ ေစာဘဦးႀကီးကို ဒီလိုေျပာတယ္။ ဥကၠ႒ႀကီး ခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေျခာက္လံုးပူးကို စတိအေနနဲ႔ က်ေနာ့္လက္ထဲလဲႊေပးပါ။ ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္က ဥကၠ႒ႀကီး ေသနတ္ကို ခ်က္ျခင္း ျပန္ေပးပါမယ္လို႔ ဆိုသတဲ့။ လက္နက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လဲလွယ္တယ္ဆိုတာေလး အျမင္ေကာင္းေအာင္လို႔ပါဆိုၿပီး ထပ္ေျပာေသးသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဥကၠ႒ ေစာဘဦးႀကီးက ဒါေလာက္ေတာ့ ဘာမွျဖစ္ေလာက္တာ မဟုတ္လို႔ ရပါတယ္ဆိုၿပီး သူ႔ေျခာက္လံုးပူးကို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုလက္ထဲ ထည့္လုိက္တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သတင္းေထာက္ေတြက အဲဒီပံုကို ရေအာင္ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ယူလုိက္ၾကတယ္။ 

ေနာက္ေန႔ သတင္းစာေတြထဲမွာ ေရးၾကေတာ့ လက္နက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လဲလွယ္တဲ့ေဆြးေႏြးပြဲ သေဘာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ေစာဘဦးႀကီးကိုယ္တုိင္က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု ေရွ႕မွာတင္ပဲ လက္နက္ခ်သလိုလို ဘာလိုလို ေရးၾကတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အဲဒီေတာ့ နယ္ေတြမွာ ေသနတ္ကုိင္ၿပီး အစိုးရတပ္ေတြနဲ႔တုိက္ေနတဲ့ ေကအန္ယူရဲေဘာ္ေတြ ျပာေလာင္ခတ္သြားတာေပါ့။ ဒို႔ ကရင္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဘယ္ႏွယ့္လုပ္လုိက္သလဲေပါ့။ အဲဒါကို ေနာက္ပုိင္းမွာ ေစာဘဦးႀကီးလဲ သေဘာေပါက္သြားေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ရတာေပါ့။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုနဲ႔ အေစာပုိင္းမွာ ေဆြးေႏြးခဲ့တာေတြလည္း ပ်က္ျပားကုန္တာေပါ့။ ခဲမွန္ဖူးတဲ့ စာသူငယ္လို ျဖစ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေစာဘဦးႀကီးက သူရဲ႕ မူေလးခ်က္ကိုခ်မွတ္ေတာ့ တခ်က္က ဘာတုန္းဆိုေတာ့ ကရင့္လက္နက္ ကရင့္လက္ထဲမွာ ရိွရမည္ ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္သံုးခ်က္ကေတာ့ လက္နက္ခ်စကား အလွ်င္းမေျပာရ။ ကရင့္ကံၾကမၼာ ကရင္ဖန္တီးမည္။ ကရင္ျပည္နယ္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ၿပီးျပည့္စံုရမည္။ ကရင္တက်ပ္ ဗမာက်ပ္ကေန ေစာဘဦးႀကီးမူ ေလးခ်က္ကို ကေန႔ ကားပါမစ္ေတြနဲ႔ ႏုိင္းယွဥ္ၾကည့္မိေတာ့ ဒီလိုေလး အေသာေဖာက္ခ်င္ပါတယ္။ 

ကရင္တစီး ဗမာတဦး ခ်က္ျခင္းစီး။ 
ကရင့္ကား ကရင့္လက္ထဲတြင္ ရိွရမည္။ 
ကရင့္ကား သူမ်ားကိုေပးရမည္ဆိုေသာစကား အလွ်င္းမေျပာရ။
ေရာင္းခ်င္ေရာင္း ေမာင္းခ်င္ေမာင္း ကရင့္ကားရဲ႕ကံၾကမၼာကို ကရင္ပဲ ဖန္တီးမည္။ 
ကရင္ျပည္နယ္ထဲတြင္ ကားပါမစ္ေၾကာင့္ ကားမ်ားႏွင့္ ၿပီးျပည့္စံုရမည္။ 

ဒီၾကားထဲမွာလည္း မန္းၿငိမ္းေမာင္က သမၼတဦးသိန္းစိန္ ေနာက္တေခါက္ သမၼတျပန္ျဖစ္ဖို႔ ဆုေတာင္းေသးတယ္ဆိုေတာ့ မဟုတ္မွလြဲေရာ ေကအန္ယူအတြက္ ေနာက္ထပ္ ကားပါမစ္မ်ားမ်ား လိုခ်င္တာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူမ်ားေတြ ထင္သလို ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ သိမီလုိက္တဲ့ လူႀကီးေတြ အေျပာအရေတာ့ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ငယ္နာမည္က မန္းသိန္းစိန္တဲ့။ ဗိုလ္သင္တန္းေလွ်ာက္ေတာ့ အေရြးမခံရမွာ စိုးရိမ္လို႔ မန္း ဆိုတာကို ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သမၼတကလည္း ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသားဆိုေတာ့ ဟုတ္ေလာက္တယ္။ ခ်စ္လို႔ခင္လို႔ စခ်င္လို႔ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေရးတာပါဗ်ာ။ တကယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကာယကံရွင္မ်ား စိတ္မဆိုးၾကပါနဲ႔လို႔။ ဟဲဟဲဟဲ။ ။

ေဇာ္မင္း 
၁၈ ရက္ ဇြန္လ၊ ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္ 

ရြက္မြန္ဘေလာ့ဂ္က ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။