ဒီဗြီဘီ ေရဒီယိုက ေဒါက္တာစိန္ဝင္း အေဝးေရာက္အစိုးရ (NCGUB)ရဲ႕ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္လည္း ျဖစ္ျပန္၊ သူတို႔ စကင္ဒီေနးဗီးယန္းႏိုင္ငံေတြနဲ႔လည္း အလြမ္းသင့္ျပန္၊ သတင္းဌာနလည္းျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ယံုၾကည္ရေလာက္စရာေတြ ရွိတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ လာ စနည္းနာတာပါ။ ကိစၥက ျမန္မာျပည္တြင္းကို ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ခ်င္တယ္ေပါ့။ အဲဒါ ဘယ္လုိ အေနအထား ရွိမလဲေပါ့။
ဒါနဲ႔ ကိုေအးခ်မ္းႏုိင္ (အခုဒီဗြီဘီ CEO) က “ျမန္မာျပည္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ ခုခ်ိန္ကူညီလို႔ကေတာ့ ျပည္သူေတြလက္ထဲ ၅၀ ရာႏႈန္းပဲေရာက္မယ္။ က်န္တဲ့ ၅၀ ရာႏႈန္းက စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ေရာက္သြားမွာေပါ့” လို႔ ပိုပိုသာသာ အျပတ္ ေျပာခ်ျပစ္လုိက္တယ္။ ဒိုနာ ‘လန္’ သြားေအာင္။ ဒီမွာ အဲဒီ NGO ဒိုနာဆရာသမားေတြက “ဟာ… ဟုတ္လား” ဆိုၿပီး ထခုန္မတတ္ အ့ံအားသင့္ ထေအာ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ “ငါတို႔က ဗမာျပည္သူေတြလက္ထဲ ၁၀ ရာႏႈန္းေလာက္ပဲ ေရာက္မယ္ မွတ္ေနတာ။ မင္းေျပာေတာ့မွ ၅၀ ရာႏႈန္းဆိုေတာ့ ဗမာလူထုလက္ထဲေရာက္မွာက ဟ… အမ်ားႀကီးပါလား” တဲ့။ ေသေရာ ေအးခ်မ္း (က်ေနာ္လည္း အပါအဝင္)။ ဒိုနာေခါင္းက အဲဒီလိုေခါင္းမ်ဳိး။ ဒိုနာစ႐ိုက္က အဲဒီလိုစ႐ိုက္မ်ိဳး။
ျပည္ပႏုိင္ငံေရး ေခတ္ေကာင္းတုန္းက (ေခတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာကလည္း ၂၀၁၀ ေနာက္ပိုင္း ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး အေျခအေနေတြေၾကာင့္ပါ) လူတစ္ဦး၊ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္ ေအာင္ျမင္ မေအာင္ျမင္၊ အလုပ္ျဖစ္ မျဖစ္၊ ဝိုင္းအတိုက္ခံရ မခံရ၊ ေခါင္းေမာ္ႏုိင္ မေမာ္ႏုိင္၊ ေသြးနားထင္ေရာက္ မေရာက္ဆိုတာေတြက အဲဒီလူပုဂၢိဳလ္၊ သို႔မဟုတ္ အဖြဲ႔အစည္းကို ဒုိနာ (ျပည္ပအလွဴရွင္၊ ေငြေထာက္ပ႔ံသူ)ေတြက ဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္အထင္ႀကီးသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ယံုၾကည္သလဲ၊ ဒိုနာေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္နီးစပ္သလဲ ဆိုတဲ့အေပၚမွာ မူတည္တာပါ။ ဒီေတာ့ ဒုိနာႀကိဳက္ေအာင္ ဒိုနာယံုေအာင္ ဒိုနာနားေပါက္ေအာင္လုပ္တတ္တဲ့ အရည္အခ်င္း (Capacity)နဲ႔ ျပည့္စံုဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ရတာပါ။ ဒီေတာ့မွ မ်ားမ်ား အလုပ္လုပ္ႏုိင္တာပါ။ (ထိေရာက္မႈအပိုင္း ဘာညာကေတာ့ ေနာက္မွ ေဆြးေႏြးပါခင္ဗ်ား…။)
က်ေနာ္ ေထာင္ကထြက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ (သံုးႀကိမ္ေျမာက္) ထိုင္းကိုေရာက္ေတာ့ ABSDF ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႔ ကြဲေနပါၿပီ။ ကိုမိုးသီးဇြန္နဲ႔ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္အကုန္ ထုိင္းကို က်ေနာ္ေရာက္တုန္းက အဖြဲ႔ မကြဲေသး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ႏွစ္ဖြဲ႔စလံုး-အထူးသျဖင့္ ႏွစ္ဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္သူ၊ သူတို႔ကလည္း က်ေနာ့္ကို ဟိုဘက္ဒီဘက္ ဘက္မလိုက္သူ၊ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ႏွစ္ဘက္စလံုးကို တန္ဖိုးထားတတ္သူအျဖစ္ ႐ႈျမင္ၾကပါတယ္။ (ေက်းဇူးပါ။)
“ေထာင္ေလးတစ္ခါက်ဖူး႐ံုနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ရာဇဝင္႐ိုင္းလွသကြာ။ ဒီမွာလည္း လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏုိင္တဲ့လူ သိပ္ရွိတာမဟုတ္ဘူးကြ” ဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္မိုးသီးဇြန္ရဲ႕စကား နားေယာင္ၿပီး က်ေနာ္ ထိုင္းေရာက္သြားတာပါ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေရြးစရာက ႏွစ္ခုထဲ။ မိုးသီးလား။ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္လား။ ကိုႏုိင္ေအာင္အျခမ္းမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ရင္းႏွီး ကၽြမ္းဝင္သူေတြ မ်ားတယ္။ ကိုႏုိင္ေအာင္၊ ေဒါက္တာေသာင္းထြန္း၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကိုစိုးေအာင္၊ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း (အခု ဒီဗြီဘီ Deputy Executive Director)၊ မိသက္ (သက္သက္လြင္၊ ဆံုးသြားပါၿပီ)… စသည္ စသည္ အမ်ားႀကီး။ ကိုမိုးသီးဇြန္ဘက္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္ အရင္ကသိခဲ့ဖူးသူ တစ္ေယာက္မွမရွိပါ။ ကိုသူရိန္ (၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဗကသ ျပန္ၾကားေရးတာဝန္ခံ) တစ္ေယာက္က လြဲလုိ႔ေပါ့။ အဖြဲ႔ကြဲေတာ့ ျပည္တြင္းရဲေဘာ္သံေယာဇဥ္နဲ႔ မိုးသီးဘက္ သူက ပါသြား။
သူရိန္က က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။ “ကိုဝင္းႏုိင္ဦး။ ကိုမိုးသီးနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔၊ ကိုႏုိင္ေအာင္နဲ႔ ေပါင္း။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က စုတ္ျပတ္ေနတာ။ ကိုႏုိင္ေအာင္တို႔အဖြဲ႔က ႏုိင္ငံတကာအဆက္အသြယ္ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ရံပံုေငြလည္း ေတာင့္တယ္။ အကိုလုပ္ခ်င္တာေတြကို သူတို႔ကမွ လုပ္ေပးႏုိင္မွာ။ ကိုမိုးသီးနဲ႔ဆို ဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး” လို႔ နားမဝင္ဝင္ေအာင္ အၾကံေပးရွာပါတယ္။ ေနာက္ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ကိုႏိုင္ေအာင္တို႔ဘက္က က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ခ်င္လို႔ဆုိတာနဲ႔ သူရိန္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ သြားၾကပါတယ္။ သူတို႔ဘက္ကလည္း က်ေနာ့္ကို ေလးစားအသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေၾကာင္းေျပာၿပီး သူတို႔နဲ႔ေပါင္းဖို႔ ေခၚပါတယ္။ အက်ဳိးနဲ႔ အေၾကာင္းနဲ႔ပါ။ သူရိန္ ေျပာသလိုပါပဲ။ သူတို႔အေနနဲ႔ က်ေနာ္လုပ္ခ်င္တာေတြကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္ေၾကာင္း၊ လုပ္ေပးႏုိင္စြမ္းလည္းရွိေနေၾကာင္း၊ ကိုမိုးသီးနဲ႔ အရင္းအခ်ာဆိုေပမယ့္ အလုပ္ျဖစ္မျဖစ္ကို ဦးစားေပးေစလိုေၾကာင္း၊ အဖြဲ႔အစည္းသေဘာအရ စည္း႐ံုးတာ မဟုတ္ပါေၾကာင္း၊ ကိုဝင္းႏုိင္ဦး ႀကိဳက္သလို ဆံုးျဖတ္ႏုိင္ပါေၾကာင္း စသျဖင့္ ရည္ရည္မြန္မြန္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ပါ။
က်ေနာ္က ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။ အခုလို ဖိတ္ေခၚတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအင္မတန္တင္ပါေၾကာင္း၊ သူတို႔အဖြဲ႔နဲ႔ တြဲၿပီးေတာ့လည္း အလုပ္လုပ္ခ်င္ပါေၾကာင္း၊ သူတို႔အဖြဲ႔နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္ ခရီးေပါက္မွာကိုလည္း က်ေနာ္သိပါေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ မိုးသီးနဲ႔က သစၥာဆိုထားသလိုျဖစ္ေနလို႔ ေပါက္ေရာက္ေရာက္ မေရာက္ေရာက္ သူနဲ႔ပဲ ေပါင္းမယ့္အေၾကာင္း၊ မိုးသီး ခုလိုအားနည္းေနခ်ိန္မ်ဳိမွာ သူ႔ကို ျပစ္သြားတာမ်ဳိး မလုပ္ခ်င္ပါေၾကာင္း စသျဖင့္ က်ေနာ္ကလည္း သံခင္းတမန္ခင္းပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း “ထပ္စဥ္းစားပါဦး”လို႔ ေျပာၿပီး လူစုခြဲလိုက္ၾကပါတယ္။ (သူရိန္ကေတာ့ ေဒါသတျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။)
ဟုတ္ပါတယ္။ သူရိန္ေျပာသလို အဲဒီအခ်ိန္ (၁၉၉၅၊ ၉၆)တုန္းက ကိုႏုိင္ေအာင္အဖြဲ႔က လူအင္အားလည္း ေကာင္းတယ္၊ ေငြေရးေၾကးေရးလည္း ေတာင့္တယ္၊ ႏုိင္ငံတကာေရာ ျပည္တြင္းမွာပါ လႈပ္ရွားႏုိင္စြမ္း ႀကီးတယ္။ လက္တံရွည္တယ္ေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံတကာကို ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းကို ‘ေပါက္’တယ္။ အရင္ ABSDF တစ္ဖြဲ႔တည္းကာလတုန္းက ေရႊလက္တြဲခဲ့တဲ့ ဒုိနာေတြထဲက အမ်ားစုဟာ အဖြဲ႔ကြဲေတာ့ ကိုႏိုင္ေအာင့္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္သြားၾကတာကိုး။ ဘာလို႔လဲ။ ကိုႏုိင္ေအာင္ကို ဒိုနာေတြက ႀကိဳက္တယ္ေလ။ သူက ‘ျပည္ပႏုိင္ငံေရးခြင္’ ကို နားလည္သူ၊ ျပည္ပႏိုင္ငံေရးအေနအထားနဲ႔ အဟပ္မိေအာင္ လုပ္ႏုိင္စြမ္းသူ။ (ဒီလိုေျပာလို႔ ကိုႏုိင္ေအာင့္မွာ ႏုိင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္ မရွိဘူး၊ မ႐ိုးသားဘူး ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္အစြန္းထြက္သြားရင္ မဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းပါရေစ။)
ခက္တာက ျမန္မာ့အေရးဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံတကာႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငင္ ငိုျပ၊ ရင္ဘတ္ႀကီး တထုထုလုပ္၊ လက္သီးလက္ေမာင္းေတြ တန္း၊ ရဲရဲေတာက္စကားေတြ ၾကက္သီးထေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေျပာေန႐ံုေလာက္နဲ႔ လူေတာမတိုးပါ။ အဲဒီတုန္းက ထိုင္းဘက္မွာ ေျပာေလ့ရွိၾကတဲ့စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ ေနာက္ေျပာင္ေျပာၾကတာပါ။ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကို မိုးသီးအဖြဲ႔ကလား၊ ႏုိင္ေအာင့္အဖြဲ႔ကလား ခြဲျခားသိခ်င္ရင္ အနားသာ ကပ္ၾကည့္။ နံရင္ မိုးသီးအဖြဲ႔က၊ ေမႊးေနရင္ ႏုိင္ေအာင့္အဖြဲ႔ကတဲ့။
တကယ္ေတာ့ ျပည္ပႏုိင္ေရးက အမ်ားထင္ၾကသလို ႏုိင္ငံေရးဆိုဆို ေတာ္လွန္ေရးေခၚေခၚ၊ အဲဒါတစ္မ်ဳိးတည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရး (Survival, Struggle for Existence) လည္း ပါတယ္။ ေသြးပ်က္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပါတယ္။ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ရာ ေဟာက္ပက္ႀကီးျဖစ္သြားေအာင္ကို ပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းမွာေရာ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္မွာေရာ။ ဗမာျပည္မွာက စားစရာ မရွိရင္ ရပ္ကြက္ထဲ လည္စားလုိ႔ရတယ္၊ အသိအိမ္ သြားေနလို႔ရတယ္။ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ မရဘူးဗ်။ ေသသြားမွာ။ လူျဖစ္ျဖစ္ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ျဖစ္ ေသသြားမယ္။ ဘာမွ လႈပ္လို႔ မရဘူး။ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ မေပါက္ေရာက္ဘူး။ လူ မေလးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒိုနာေနာက္ လုိက္ၾကရတာ။ ဒိုနာအႀကိဳက္ေတြ လုပ္ရတာ၊ ဒီလိုနဲ႔ ဒိုနာႀကိဳက္ေတြ ျဖစ္သြားၾကတာ။
ျပည္ပအဖြဲ႔အစည္းေတြက ဒိုနာႀကိဳက္နဲ႔ ဒိုနာလိုက္ (ဒိုနာလိုက္ရွာသူ)ေတြမွာ က်ေနာ္သိသေလာက္ အၾကမ္းဖ်ဥ္း သံုးစား ကြဲျပားပါတယ္။ ၁။ ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္ကို အနည္းဆံုးအဆင့္ေလာက္သာ အထိခံသူ (လံုးလံုးအထိ မခံလို႔ေတာ့ မရပ္တည္ႏိုင္ဘူးေနာ။) ၂။ ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္ ပြန္းတန္ပြန္း ပဲ့တန္ပဲ့တာခံၿပီး ဒိုနာနဲ႔ဆက္ဆံေရးကို သတိနဲ႔ခ်ိန္ဆ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္လုပ္သူ ၃။ ရပ္တည္ခ်က္ကို ျပစ္ခါခ်လိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဒိုနာထံ ေရာင္းစားသူ။ မူလရပ္တည္ခ်က္တစ္ခုလံုး က်ဳိက်ဳိး၊ ေက်ေက်။ (က်ေနာ္ အမ်ဳိးအစားခြဲလုိက္တာက မူလရပ္တည္ခ်က္ ရွိသူေတြကိုပါ။ ‘ႏုိင္ငံေရး လူေလလူလြင့္ေတြ’ အေၾကာင္း ထည့္မေျပာပါ။)
ဒိုနာနဲ႔ပတ္သက္ခ်င္ရင္ ဒိုနာႀကိဳက္လည္း လုပ္ရတယ္ဆိုတာ ‘ဒိုနာနီတိ’ပါပဲ။ ကြန္ျပဴတာ Software ေတြ Download လုပ္ခ်င္ရင္ ေတြ႔ရျမဲျဖစ္တဲ့ Terms and Regulations ေခၚေခၚ၊ Terms and Conditions ဆိုဆိုေပါ့ဗ်ာ။ ‘YES’ မလုပ္လို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ား အဲဒီ Software ကို ဘယ္ေတာ့မွ Download လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ဒိုနာသေဘာထား၊ ဒုိနာစ႐ိုက္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ္ သတိထားမိတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အလြယ္တကူရွင္းသြားေအာင္ က်ေနာ္ ဥပမာတစ္ခု ေပးပါမယ္။ နာမည္ေဖာ္ျပၿပီး ဥပမာ အေပးခံရသူမ်ား က်ေနာ့္အား ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ တစံုတဦးကို တိုက္ခုိက္ဖို႔ မေကာင္းေျပာဖို႔ အကဲျဖတ္ဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီစာကို က်ေနာ္ ေရးတာမဟုတ္ပါ။ (အဲဒီလိုေရးမယ္ဆိုရင္လည္း ဒီလိုပံုစံမ်ဳိး မေရးပါ။) က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကို ေပၚလြင္ေစမယ့္ တျခား ဥပမာေကာင္းေကာင္း ကံနည္းစြာ က်ေနာ့္မွာ မရွိလို႔ပါ။ ဒီဥပမာကလည္း ျပည္ပက လူစံုတဲ့ပြဲမ်ဳိးေတြမွာ တိုက္ဆုိင္တိုင္း မၾကာခဏ က်ေနာ္ ရယ္ရႊမ္းပတ္ရႊမ္း ေျပာတာလည္း ျဖစ္လို႔ပါ။ ဒီလို၊ ဒီလို…။
ေဒါက္တာစိန္ဝင္း NCGUB အစိုးရ စီးပြား ၃ ခါ ပ်က္ဖူးပါတယ္။ ဦးဟန္ေညာင္ေရႊနဲ႔ တစ္ခါ၊ ကိုေဇာ္ဦး (ခု သမၼတ စီးပြားေရး အၾကံေပး၊ ေဒါက္တာေဇာ္ဦး)နဲ႔ တစ္ခါ။ ေနာက္… တစ္ခါ။ NCGUB (NCG) မွာ ျမန္မာ့ရံပံုေငြအဖြဲ႔ Burma Fund ဆိုၿပီး ရွိတယ္။ NCG က သူပုန္အစိုးရျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကုလသမဂၢစည္းမ်ဥ္းအရ အေနာက္ႏုိင္ငံအစိုးရေတြအေနနဲ႔ ေငြေၾကး တိုက္႐ိုက္ေပးဖို႔၊ ကူညီဖို႔မွာ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ခက္ခဲလာတယ္။ ဒါနဲ႔ Burma Fund ကို ေထာင္လုိက္တာပါ။ ႏုိင္ငံတကာ အလွဴေငြေတြက အဲဒီ ‘NGO ပံု’ ႐ိုက္ထားတဲ့ Burma Fund ကို သြား။ အဲဒီကမွတဆင့္ NCG ကို ေငြျပန္လႊဲေပး။ ဒါပါပဲ။ ႏိုင္ငံတကာက်င့္ထံုးအရ ဒီနည္းပဲ ထြက္ေပါက္ရွိတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔မွာ ဘ႑ာေရးနဲ႔ သုေတသနဆုိၿပီး ဌာနႏွစ္ခု၊ ဒါ႐ိုက္တာ ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ဘ႑ာေရးဌာနရဲ႕ ဒါ႐ိုက္တာက ေဒၚဥဥခင္ (ေျပာမယ္ဆိုရင္ Burma Fund အဖြဲ႔ဟာ NCG ဒါ႐ိုက္တာ ဦးစိုးပိုင္နဲ႔ ေဒၚဥဥခင္ စေထာင္ခဲ့ၾကတာပါ)၊ အဲ… သုေတသနဌာန ဒါ႐ိုက္တာကေတာ့ ကိုေဇာ္ဦး။
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီဌာနႏွစ္ခုလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ဒါ႐ိုက္တာခ်ဳပ္(Executive Director) ခန္႔ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဦးဟန္ေညာင္ေရႊကို ခန္႔လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ဦးဟန္က NCG ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္နဲ႔ ကမၻာပတ္ေနတာ။ ေျမႀကီးေပၚမွာထက္ ဘိုးရင္းဂ်က္ေပၚမွာေနရတာ ပိုမ်ားတယ္။ တၿပိဳင္တည္းမွာ ဒီဗြီဘီ ေရဒီယိုရဲ႕ ဒါ႐ိုက္တာလည္း လုပ္ေနရေသး။ ဒါေပမယ့္ NCG Capicity ထက္ျမက္လာဖုိ႔က သူပဲ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးဆိုၿပီး ဦးဟန္ကို Executive Director ခန္႔လိုက္တယ္။ NCG ပိုက္ဆံ ပိုရလာတယ္။ အလုပ္ ပိုလုပ္လာႏိုင္တယ္။ ခ်ဲ႕လာႏုိင္တယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဦးဟန္နဲ႔ NCG ၾကား ျပသနာတက္ၾကေရာ။ (ဘာျပသနာလဲဆိုတာ က်ေနာ္ သိပါတယ္။ သိႏုိင္တဲ့ အေနအထားတစ္ရပ္လည္း က်ေနာ့္မွာ ရွိေနတာကိုး။)
မေျပလည္ၾကတဲ့အဆံုး NCG နဲ႔လမ္းခြဲၿပီး Burma Fund ရဲ႕ Executive Director ရာထူးကေန ဦးဟန္ ထြက္သြားတယ္။ နယ္စပ္မွာ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ ေထာင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပတိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္၊ မကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြအေပၚ ေပးႏုိင္ ကမ္းႏုိင္ Road Map ေတြ Idea ေတြ ခ်ေပးႏုိင္လို႔ ၾသဇာအင္မတန္ႀကီးလာတဲ့ တိုင္းရင္းသားေရးရာအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ (Ethnic Nationalities Council) ျဖစ္လာတယ္။ ဘာလို႔လဲ။ ပိုက္ဆံေပါလို႔။ ဘာလို႔ေပါလဲ။ ဦးဟန္ကို ဒိုနာေတြ ႀကိဳက္လို႔။ ဦးဟန္ရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြကေနတဆင့္ NCG ကို ပိုက္ဆံေပးေထာက္ပံ့ေနတဲ့ ဒုိနာ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဦးဟန္ထြက္သြားေတာ့ NCG ကို ဆက္မေပးေတာ့ဘဲ ဦးဟန္ေနာက္ကို လုိက္သြားၾကပါေလေရာ။ ဒီမွာ NCG စီးပြား စပ်က္တယ္။
ေနာက္တစ္ခါက ဦးဟန္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း Burma Fund မွာ Executive Director ေနရာ လစ္လပ္သြားေတာ့ လူသစ္ခန္႔ရမယ္။ ကိုေဇာ္ဦးက အဲဒီေနရာ ယူခ်င္တယ္၊ လုပ္ခ်င္တယ္။ က်ေနာ့္တစ္ဦးခ်င္းအျမင္အရ ေျပာရရင္ အဲဒီေနရာက သူနဲ႔ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို မခန္႔ဘူး။ NCG ကုလသမဂၢကိုယ္စားလွယ္လုပ္ေနတဲ့ ေဒါက္တာေသာင္းထြန္းကို ခန္႔လိုက္တယ္။ ေဒါက္တာေသာင္းထြန္း လူေတာ္တစ္ေယာက္ဆိုတာ အားလံုးအသိ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ သူလုပ္လက္စ အလုပ္ေတြက ပံုေအာေနတာ။ ဒီၾကားထဲကမွ သူ႔ကို ခန္႔လိုက္တယ္။ (တခါက က်ေနာ့္အိမ္ကို ေဒါက္တာေသာင္းထြန္းလာေတာ့ က်ေနာ္က ေျပာတယ္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားတယ္။ အမွန္က ေဇာ္ဦးကို ခန္႔ရမွာ။ Burma Fund အလုပ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း” လို႔။ ကိုေသာင္းထြန္းက ျပန္ေျပာတယ္။ “က်ဳပ္ လုပ္ခ်င္လို႔လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အစိုးရ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ လုပ္ရတာ။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး။ ဒီကိစၥက ခင္ဗ်ားနဲ႔ေရာ ဘာဆုိင္လို႔တုန္း” တဲ့။ ဟုတ္သား။)
သိပ္မၾကာဘူး။ ကိုေဇာ္ဦး NCG ကေန ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မထြက္ခင္ သူက အကုန္ျပင္ဆင္ၿပီးသြားၿပီ။ လူလည္း စုၿပီးသြားၿပီ။ ဗဟုအဖြဲ႔ ေရွ႕ေတာ္ေျပး။ NCG က သူထြက္ၿပီးတာနဲ႔ ဗဟုအဖြဲ႔ ဘြားခနဲ ေပၚလာေရာ။ အဖြဲ႔က တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရး ေတာင့္တင္းလာတယ္။ ဘာလို႔လဲ။ NCG နဲ႔ဆက္စပ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ NCG ကို ေငြေပးေနတဲ့ ဒိုနာအေတာ္မ်ားမ်ားက NCG ကို ျပစ္ထားခဲ့ၿပီး ကိုေဇာ္ဦးေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားၾကတာကိုး။ ဒီမွာ NCG ဒုတိယအႀကိမ္ စီးပြားပ်က္တယ္။
တတိယအႀကိမ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းအစိုးရ NCG စီပြားပ်က္႐ံုမက ေဒဝါလီပါခံလိုက္ရတာကေတာ့ သူ႔ ညီမေၾကာင့္ပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းလည္း ေရြးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေရာ၊ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းအစိုးရလည္း ပတ္စာခြာဖ်ာသိမ္းလိုက္ရေရာ။ ၿပီးေရာ…။ နားေရာ…။
အဲဒါ ဒိုနာပဲ။ ဒိုနာစ႐ိုက္ပဲ။ ဒိုနာႀကိဳက္ပဲ။ ဒိုနာက သစၥာရွိတယ္။ အခ်စ္ႀကီးတယ္။ သူ ႀကိဳက္မိၿပီဆိုလို႔ကေတာ့ ဘယ္သူ ဝိုင္းဖ်က္ဖ်က္ မပ်က္ေတာ့ဘူး။ တေဆြလံုး တမ်ဳိးလံုး တရြာလံုး မ်ဳိးတုန္းကုန္တဲ့အထိ လုိက္ဖ်က္၊ မပ်က္ဘူး။
၂၀၁၀ မတိုင္ခင္ ျပည္ပဒိုနာစတားေတြထဲမွာ စတား၊ စူပါစတားတင္မက မက္ဂါစတားေတြပါ ရွိလာပါတယ္။ အဲဒီ မက္ဂါစတားေတြထဲမွာ ဦးဟန္ေညာင္ေရႊနဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္ (ျပည္သစ္ညြန္႔ေဝ။ ျပည္ပအေျခစိုက္အလုပ္သမားသမဂၢ၊ ဥကၠ႒)တို႔ ထိပ္ဆံုးက ပါတယ္။ (ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ ‘အစိုးရႀကီး’ နာမည္ခံၿပီး ႐ံုးခန္းမရွိျဖစ္ေနတဲ့ NCG ကို ႐ံုးခန္းစေထာင္ေပးခဲ့သူက ကိုေမာင္ေမာင္ပါပဲ)။ မီဒီယာနယ္မွာေတာ့ ဒီဗြီဘီက ကိုခင္ေမာင္ဝင္း၊ ဧရာဝတီက ကိုေအာင္ေဇာ္၊ Mizzima က ကိုစိုးျမင့္။ ေနာက္…။ နာမည္ေတြ ဆက္ေရးလို႔ ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ပါၿပီ။ ဟုတ္ကဲ့။ အားလံုးက က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြခ်ည့္ပါပဲ။
(ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားေနတဲ့ ျပည္ပ အဖြဲ႔အစည္းတိုင္းလုိလိုမွာ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အဖြဲ႔အစည္းပိုင္းဆိုင္ရာ Institution အေတာ္ ခုိင္ၾကၿပီးသားပါ။ ဒါေတြ ပ်က္သြားၿပီဆိုေတာ့ ေနာင္မွာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ျပႆာနာတက္လာရင္၊ ျပည္တြင္း ႏုိင္ငံေရး အၾကပ္အတည္းဆုိက္လာရင္၊ အမ်ားေျပာေနတဲ့ ‘ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္သြားရင္’…။ သြားၿပီ။ ဒါကို ဝိုင္းကူဖို႔ တခ်ိန္က အားေကာင္းေမာင္းသန္ ျပည္ပအဖြဲ႔အစည္းေတြ အခု မရွိေတာ့ဘူး။ Institution နဲ႔ လုပ္မွ ထိေရာက္ႏိုင္တဲ့ လုပ္ငန္းမ်ဳိးေတြ၊ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အခ်ိန္ကိုက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔လိုအပ္တဲ့ လုပ္ငန္းမ်ဳိးေတြ အခု မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလိုလုပ္ႏိုင္ေအာင္ အရင္က ကူညီပံ့ပိုးေပးခဲ့တဲ့ ဒိုနာေတြလည္း သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ အထဲကို ဝင္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ႏုိင္ငံေရးလိုအပ္ခ်က္အရ အေရးတႀကီးေတာင္းဆိုလာလို႔ အဲဒီလုပ္ငန္းေတြ ျပန္လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အရင္ရွိဖူးတဲ့ Institution ေတြကို အစက ျပန္စရဦးမယ္။ တစ္စစီ ေကာက္သင္းျပန္ေကာက္ရဦးမယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတာ ႏွေမ်ာစရာ။ ဒီအေၾကာင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာစရာေတြက အမ်ားသား။ ထားပါေတာ့။)
ကဲ… ေျပာမယ့္ေျပာေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဆက္လိုက္ပါဦးမယ္။ တခ်ိန္က ျပည္ပဒိုနာစတားေတြထဲမွာ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ေလယာဥ္စီးရင္ေတာင္ အမ်ားသူငါစီးတဲ့ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း Economy Class က မစီးဘဲ သူေဌးႀကီးေတြမွစီးတဲ့ Business Class က စီးပါတယ္။ အားလံုး မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ပါ။ အဲဒီလို Business Class ကစီးလို႔ ဒိုနာက ကိြဳင္ရွာမယ္ ထင္လား။ ေဝးေသး။ “သူ႔ခမ်ာ အလုပ္မ်ားလြန္းလို႔ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆး အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေအာင္ Business Class က စီးရရွာတယ္” လို႔ေတာင္ အထင္ႀကီးတာ ခံရႏိုင္ေသး။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ နယ္စပ္မွာ ဒိုနာပိုက္ဆံကိုသံုးရင္ ထံုးစံက ေျပစာျဖတ္ပိုင္း Receipt ေတြကို မူရင္း ထုိင္းဘာသာနဲ႔ေရာ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္နဲ႔ပါ ဒိုနာဆီ တြဲတင္ျပရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ထဲမွာက ‘စာေရးကိရိယာမ်ား’ လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေပမယ့္ အမွန္ဝယ္တာက (ထိုင္းဘာသာနဲ႔ Receipt မွာက) ေလဒီအတြက္ ႐ွဴးဖိနပ္တစ္ရံ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုပါေတာ့ (ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ လက္ေထာက္ခ်မယ့္သူကလည္း ကိုယ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနတယ္ဆိုပါေတာ့) အဲဒါမ်ဳိးေပၚသြားရင္ေတာ့ ဒိုနာက ျဖတ္လိုက္မွာပဲ။ ‘ဒိုနာလန္’ ျဖစ္သြားကေရာ။ Business Class က ေလယာဥ္စီးတာမ်ဳိးကေတာ့ ရတယ္။ ေနာက္ တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေခၽြေခၽြတာတာ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္းနဲ႔ ပါတီပါခ်က္ ႐ံုးခန္းေတြ ဘာေတြမ်ားေတာ့ သြားမဖြင့္လိုက္ေလနဲ႔။ တဲစုတ္နဲ႔ေနတာကို ဒုိနာေတြ႔သြားရင္ ဓနိဖိုးပဲ ရမယ္။ ေဟာ္နန္းႀကီးလို ခမ္းခမ္းနားနားေန။ ဒုိနာလာလို႔ ေတြ႔သြားရင္ “Oh My Gosh”လို႔ လက္ဖ်ားခါၿပီး ဖ်ာခင္းသလို ေငြခင္းေပးမယ္။
‘ဘာညာ လာမလုပ္နဲ႔။ ေလာ္ဘီပဲ’ ဆိုတဲ့ Post ကို က်ေနာ္တင္ခဲ့တုန္းက “ျပည္ပဒိုနာေတြရဲ႕ အလွဴေငြနဲ႔ ရပ္တည္ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ျပည္ပအဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ အလြဲသံုးစားလုပ္မႈေတြ ရွိေနတာပဲ။ အဲဒါေတြလည္းေရးမွ မွ်တမွာေပါ့” လို႔ ေျပာသူ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ မေရးခ်င္ပါ။ အဲဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမ်ားသိသေလာက္ပဲ က်ေနာ္ သိလို႔ပါ။ တခ်ဳိ႕လူေတြ က်ေနာ့္ထက္ ပိုသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ဒိုနာစား ဘယ္လူပုဂၢိဳလ္၊ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းမွ လက္ညႇိဳးထိုးမလြတ္၊ ေျပးမလြတ္တဲ့ အဓိကအားနည္းခ်က္ေတြကိုေတာ့ ေယဘုက်အားျဖင့္ က်ေနာ္ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ပြဲခင္းထဲ ခဲပစ္ထည့္လိုက္သလို ထိကို ထိမွာ။ မလြဲဘူး။ စိတ္ခ်။ အဲဒါေတြကေတာ့…
၁။ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲပံု ေလ်ာ့ရဲမႈ
၂။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိမႈ (ရ/သံုးေငြ၊ ေဆာင္ရြက္ၿပီးစီးသည့္လုပ္ငန္းမ်ား၊ ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားအား ထုတ္ျပန္ အသိေပးျခင္း… စသျဖင့္) [‘ျပည္တြင္းမွာလုပ္တဲ့ကိစၥေတြက ‘လွ်ဳိ႕ဝွက္’ ဆိုေတာ့ကာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာလိုက္ရင္ ျပည္တြင္းကလူေတြ ထိခိုက္သြားမွာေပါ့’ ေတြ ဘာေတြ လာမလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ အေၾကာင္းသိေတြပဲဟာ။ ေျပာလို႔ရတာေတြ၊ ေျပာလို႔ရတဲ့ပံုစံေတြ၊ ေျပာလို႔ရတဲ့နည္းနာေတြ တပံုႀကီးပါ။]
၃။ အလြဲသံုးစားလုပ္မႈမ်ား (ေငြေၾကး၊ စာရင္းလိမ္မႈႏွင့္ အျခားမ႐ိုးမသားမႈမ်ား) [သက္ဆုိင္ရာအစိုးရနဲ႔ လံုးဝ ကင္းရွင္းတဲ့ ဒိုနာဆိုတာ ဒိုနာေလာကမွာ မရွိသေလာက္ပါ။ ဒီေတာ့ ဒိုနာေပးတဲ့ေငြေတြဟာ သက္ဆုိင္ရာႏုိင္ငံက အခြန္ထမ္းျပည္သူေတြရဲ႕ အခြန္ေငြေတြ ေခၽြးနည္းစာေတြ ပါပါတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အပါအဝင္ ဘယ္ႏုိင္ငံျဖစ္ျဖစ္ လူအမ်ားစုက ပင္ပင္ပန္းပန္းအလုပ္ေတြ လုပ္ၾကရတာမဟုတ္လား။ အဲဒီအခြန္ေငြေတြကို ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ အလြဲသံုးစားလုပ္သူေတြကို အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာ ‘သူခိုး (Thief)’ လို႔ ေခၚပါတယ္။ သတ္မွတ္ပါတယ္။
၄။ ဒိုနာစား အဖြဲ႔အစည္းအခ်င္းခ်င္းၾကား ပူးတြဲဆက္စပ္လႈပ္ရွားမႈ နည္းပါးမႈ (မာန္ ခံတာေပါ့ဗ်ာ)
၅။ ဒိုနာေတြၾကားမွာ ဒိုနာစားေတြအခ်င္းခ်င္း တစ္ဖြဲ႔ကိုတဖြဲ႔ ေျခထိုးအေကာက္ၾကံမႈ
၆။ “ရာရာသသ… က်ဳပ္က ဘယ္သူ႔ကို ဘာမို႔လို႔ ဘာေတြ ရွင္းျပရမွာတုန္း။ ေသာက္ဂ႐ုစိုက္လို႔” ဆုိတဲ့ ‘ဒိုနာယံုရင္ ၿပီးေရာစိတ္’ နဲ႔ ေသြးနားထင္ေရာက္မႈ၊ ေမာက္မာလာမႈေတြပါပဲ။
အေမရိကန္သမၼတ Bush လက္ထက္တုန္းက တစ္ခါမွာ ဦးဟန္ (ေညာင္ေရႊ)က တိုင္းရင္းသား (အမ်ဳိးသမီး) ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ကိုေခၚလာၿပီး သမၼတအိမ္ျဖဴေတာ္အေရာက္ ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ သမၼတကေတာ္ Laura Bush နဲ႔ ဘာနဲ႔ ေတြ႔ၾကျပဳၾကေပါ့။ သတင္း အႀကီးႀကီးေပါ့။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေနာက္ ဒိုနာမက္ဂါစတားတစ္ေယာက္က ေခါင္းစဥ္တမ်ဳိးနဲ႔ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို ‘မ’ခ်လာျပန္ပါေလေရာ။ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ေရာက္လာေတာ့ RFA မွာ သူနဲ႔ က်ေနာ္ ဆံုပါတယ္။ သူ႔ကို က်ေနာ္က ေနာက္တယ္။ ရင္းႏွီးၾကတာကိုး။
“ဒီမယ္ ကိုယ့္လူ။ ဒီတုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို အိမ္ျဖဴေတာ္ မပို႔ေတာ့ဘူးလား” လို႔။ က်ေနာ္က ဦးဟန္ လုပ္သြားတာကို ညႊန္းလိုက္တာပါ။ ဒီမွာ မက္ဂါစတား မ်က္ႏွာနီရဲသြားၿပီး ေဒါသတႀကီးနဲ႔ “ဒီမွာ ခင္ဗ်ား သိလား။ အဲဒါ ဟန္ေညာင္ေရႊ သက္သက္ လူလည္က်သြားတာဗ်၊ လူလယ္က်သြားတာ။ တေကြ႔ေတာ့ ေတြ႔ဦးမယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဒီေကာင့္ကို အၿမႇီးလွန္ခ်ဳိးပစ္ဦးမယ္။ မေအ…” တဲ့။ ကိုင္း…အရပ္ကတို႔ေရ။
ဒါမ်ဳိးေတြ ျပည္ပမွာ ၾကံဳဖူးလွပါၿပီ။ နာမည္အဖတ္ဆယ္မရ ျဖစ္သြားသူေတြလည္း ျဖစ္သြားၿပီးၾကပါၿပီ။ (သူတို႔ေတြ အလုပ္ မလုပ္ဘူး၊ အလုပ္မျဖစ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ မေျပာဘူးေနာ္)။ အခုဆို ဒိုနာေတြလည္း ျပည္တြင္း လွည့္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ျပည္တြင္းမွာလည္း ဒုိနာစား၊ ဒိုနာစတား၊ ဒိုနာမင္းသားသစ္ေတြ ေပၚေနပါၿပီ။ လူထုအက်ဳိးျပဳ အလုပ္မ်ိဳးစံုကိုလည္း လုပ္ႏုိင္ေနၾကပါၿပီ။ တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ အျပင္မွာၾကံဳဖူးတဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြကို အထဲမွာလည္း ေတြ႔ေနျမင္ရပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ပူညံပူညံေတြလည္း ၾကားေနရပါၿပီ။
က်ေနာ့္ပုဂၢလသေဘာကေတာ့ ဒိုနာေတြဆီက အလွဴေငြကို ယူသာယူၾကပါ။ ဒိုနာစား၊ ဒိုနာစတားနဲ႔ ဒိုနာမင္းသားေတြ လုပ္ၾကပါ။ လက္ရွိ ႏိုုင္ငံေရးအေနအထားအရေတာ့ ဒီနည္းဟာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ျပည္သူေတြအတြက္ သက္သာရာ နားခိုရာ ျဖစ္ႏိုင္ေနလို႔ပါ။ (ဒီစာအဖြင့္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့သလို ျပည္သူေတြ ၁၀ ရာႏႈန္းပဲ ရရေပါ့။ ၅၀ ေလာက္ရရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ၇၀ ေလာက္သာ ရလိုက္လို႔ကေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္၊ သား ေရႊအိုးထမ္း ေငြအိုးထမ္း။) ဒါေပမယ့္ အလုိအေလ်ာက္ ကပ္ပါလာမယ့္ အားနည္းခ်က္ေတြအေပၚမွာေတာ့ ေလးနက္ၾကေစလုိပါတယ္။ ဒိုနာဟာ အႆျပာနဲ႔အတူ က်ိန္စာပါ ယူလာပါတယ္။ ဒိုနာကို ယူပါ။ က်ိန္စာေတာ့ အသင့္မခံၾကပါနဲ႔။
(လွ်ာအရွည္လြန္သြားတဲ့အတြက္ သည္းခံပါခင္ဗ်ား။)
No comments:
Post a Comment