ပ်ံလြင့္ေနဆဲ... ဂီတာတစ္လက္ရဲ႕ေတးသြား (သို႔မဟုတ္) စည္သူ - ခင္ၿငိမ္းသစ္

လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔ ေတးသီခ်င္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ တီးခတ္ႏိုင္သလို၊ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ႏုလံုးထဲမွာ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့ စိတ္ကလည္း အျမင့္မားဆံုးမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ခင္ေမာင္တိုး၊ ခင္ဝမ္း၊ စိုင္းထီးဆိုင္၊ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ သူဟာ ေတးသြားတစ္စျဖစ္ပါတယ္။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ သူဟာ အာဏာရွင္ေတြကို ေတာ္လွန္ခဲ့တယ္။ သူဟာ အမွန္တရားကိုလက္ကိုင္ျပဳခဲ့တယ္။ 

သူဟာ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကေန ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားတဲ့အခါမွာ သူ႔အတြက္ မိတ္ေဆြေတြက မ်က္ရည္မိုးေတြသြန္းၿဖိဳးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ့ လူငယ္ေလးမွာ ဘာအျပစ္ေတြရွိေနပါသလဲ၊ အဲဒီ့လူငယ္ေလးက တည္ဆဲဥပေဒလို႔ ဆိုတဲ့ မတရားသျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ ေမ်ာ့ႀကိဳးေတြကို ကိုက္ျဖတ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီ့အတြက္ အျပစ္မရွိတဲ့အေၾကာင္း သူ႔ကို မတရားစီရင္တဲ့ တရားသူႀကီးကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ 

ကိုစည္သူဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က ႐ုကၡေဗဒ (ဒုတိယႏွစ္)ကို တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားေနတဲ့ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္မွာ ေငြစကၠဴအေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ သူလည္း ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္၊ သူက အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးတယ္၊ ျပည္သူလူထုရဲ႕ေသာကကို သူ႔မိသားစုရဲ႕ေသာကလို သေဘာထားတာေၾကာင့္ သူ ပါဝင္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီလိုပါဝင္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုစည္သူရဲ႕ဖခင္ဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ ေရွ႕တန္းတစ္ေနရာမွာ အသက္စြန္႔ခဲ့တဲ့လူျဖစ္ပါတယ္။ ကိုစည္သူရဲ႕ဖခင္ကလည္း တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္ခဲ့သလို သူကိုယ္တိုင္လည္း သူ႔တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ပါတယ္။ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြရွိေနေပမယ့္ တိုင္းျပည္ႀကီးက ဆင္းရဲနိမ့္ပါးေနတာဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြေၾကာင့္လို႔ နားလည္ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြထဲမွာ ကိုစည္သူလည္း ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ 


ဒါေၾကာင့္ ၁၉၈၈ မတ္လမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပြဲေတြမွာ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ အၿပီးတိုင္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစဖို႔အတြက္ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္လာေစရန္ စည္း႐ံုးလႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကေရစီေရးဆိုင္ရာ လႈပ္ရွားမႈအစည္းအ႐ံုး (မကဒ) မွာ ဗဟိုအလုပ္ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သလို၊ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းေရး ေကာ္မတီ (မကဒဖ) မွာလည္း အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ၈၈အေရးေတာ္ပံုကာလအတြင္းက ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္ ၁၁၆ ဦးလက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႔စည္းေရး လႈပ္ရွားမႈကို တက္တက္ႂကြႂကြ လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ 

စစ္တပ္က အာဏာလြဲေျပာင္းယူလိုက္ၿပီး လမ္းမေတြေပၚမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအပါအဝင္ ျပည္သူလူထုကို ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္သတ္ျပလိုက္တဲ့အခါ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူေတြကို အင္အားသံုးဖိႏွိပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားက စစ္အာဏာရွင္ေတြကို အႏုနည္းတစ္မ်ဳိးထဲနဲ႔ ဖယ္ရွားလို႔မရေတာ့ဘူးလို႔ နားလည္ခဲ့ၾကသလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုလည္း အားက်ခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ လက္နက္ကိုင္ၾကမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေတာခိုၾကပါတယ္။ 

အဲဒီလို ေတာခိုၾကတဲ့သူေတြထဲမွာ ကိုစည္သူလည္း ပါဝင္ခဲ့ၿပီး ကိုစည္သူက ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းျဖစ္တဲ့ ကခ်င္ေဒသထဲကို ေတာခိုသြားခဲ့တာပါ။ အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ ကိုစည္သူဟာ ျမန္မာျပည္ထဲကိုျပန္လာခဲ့ၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ ပုန္းေအာင္းေနစဥ္မွာပဲ ၁၉၉၁ ဇြန္လအတြင္းမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းကိုခံခဲ့ရပါတယ္။ ကိုစည္သူနဲ႔အတူတူ သူ႔ရဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္ တစ္ရပ္ကြက္တည္းအတူေနသူ ကိုစိုးထိုက္၊ တစ္ဖြဲ႔တည္းအတူတူ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ခဲ့သူ ကိုေဌးႂကြယ္တို႔လည္း ဖမ္းဆီးျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ 

စစ္ေၾကာေရးမွာ ကိုစည္သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကိုစည္သူက မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုစည္သူရဲ႕လက္ေတြကို ဘလိတ္ဓားေတြနဲ႔ မြန္းထားတာကိုေတာ့ သူနဲ႔ အတူတူအဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုစိုးထိုက္တို႔ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ သံုးဦးကို ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ၄ လပိုင္း ၂ဝ ရက္ က စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္မွာ ေပါက္ကြဲခဲ့တဲ့ဗံုးနဲ႔ ပတ္သက္တယ္လို႔ မသကၤာတာေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးခဲ့တာပါ။ သူတို႔ကို စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြကေနၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔ထားပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ဖမ္းဆီးတဲ့အခါမွာ စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြကိုေခၚသြားၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးေတြက သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ အမႈသြားအမႈလာရေအာင္ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စစ္ေၾကာပါတယ္။ 

အဲဒီလိုစစ္ေၾကာၿပီးတာနဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္က တိုက္ခန္းေတြထဲကိုပို႔ၿပီး တိုက္ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ရာဇဝတ္မႈေတြကိုေတာင္ အခ်ဳပ္ဘဝမွာ အခ်ဳပ္ေထာင္ဝင္စာေပးေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုေတာ့ ေထာင္ဝင္စာ မေပးတဲ့အျပင္ သူတို႔ကို ဘယ္ေနရာမွာထားတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ မိသားစုဝင္ေတြ မသိေစရပါဘူး။ ကိုစည္သူတစ္ဦးတည္းကို သီးသန္႔ခြဲခ်ဳပ္ထားၿပီး ကိုေဌးႂကြယ္နဲ႔ ကိုစိုးထိုက္ကို သပ္သပ္ခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေလာင္းလ်ာေတြကို အဲဒီ့အခ်ိန္က အာဏာယူထားတဲ့ နဝတအစိုးရအေနနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ က်ဆင္းသြားေအာင္လို႔ ႏွိပ္စက္ခဲ့ပါတယ္။ 

ဒီလိုခ်ဳပ္ေႏွာင္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအခ်ဳပ္သားေတြအေပၚ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ခံရၿပီးၿပီျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားစစ္စစ္ေတြက ပစ္ပယ္မထားပါဘူး၊ သူတို႔ရတဲ့ အခြင့္အေရးထဲေန ခိုးဝွက္ၿပီး ေကြၽးေမြးၾကရပါတယ္။ အဲလိုခိုးဝွက္ေကြၽးေမြးတာကို ေထာင္အာဏာပိုင္ သိသြားရင္ ေကြၽးတဲ့လူေတြလည္း ျပစ္ဒဏ္ထိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ကဝန္ထမ္းေတြ မသိေအာင္ ခိုးဝွက္ေကြၽးရတာရယ္၊ ေထာင္ဝင္စာလာတဲ့ လူေတြရဲ႕ေထာင္ဝင္စာကို ေထာင္ဝင္စာမလာတဲ့ လူေတြပါ အားလံုးစုေပါင္းစားၾကရတာျဖစ္လို႔ စားလို႔ရယံုေလာက္ပဲရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၆ လၾကာေအာင္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရၿပီး ၁၉၉၁ ဒီဇင္ဘာလ ၃ဝ ရက္ေန႔မွွာ အထူးစစ္ခံု႐ံုးကေန ကိုစည္သူ ေထာင္ဒဏ္ ၁၂ ႏွစ္၊ ကိုေဌးႂကြယ္ ေထာင္ဒဏ္ ၁၅ ႏွစ္နဲ႔ ကိုစိုးထိုက္ ေထာင္ဒဏ္ ၁ဝ ႏွစ္ခ်မွတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ 

စစ္ခံု႐ံုးေတြကေန အမိန္႔ခ်တဲ့အခါမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအတြက္ ေရွ႕ေနငွားၿပီး ေခ်ပခြင့္မေပးပါဘူး။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက အခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုအတြင္းမွာ တရား႐ုံးပံုစံ ႏိုင္ငံေတာ္အလံတစ္ခုကို နံရံမွာခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး တရားသူႀကီးထိုင္ဖို႔ စားပြဲကုလားထိုင္တစ္စံုနဲ႔ အခ်ဳပ္သားထိုင္ဖို႔ ထိုင္ခံုေတြပဲရွိၿပီး တရားစီရင္တာကို လာေရာက္နားေထာင္ခြင့္ေတြလည္း မေပးပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔လံုးဝမသိတဲ့လူေတြက တရားလိုဘက္က 'လိုျပသက္ေသ' အျဖစ္ သင္ေပးထားတဲ့အတိုင္း ထြက္ဆိုၾကပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ တရားသူႀကီးက သူ႔ေရွ႕က စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ စာအိတ္ေတြကိုဖြင့္ၿပီး ဖတ္ျပပါတယ္။ အဲဒီ့စာအိတ္ထဲမွာ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ခ်မယ္ဆိုတာက ပါၿပီးသားပါ။ အဲဒီလို အမိန္႔မခ်ခင္ တရားသူႀကီးက သူ႔ရဲ႕လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း ဖမ္းဆီးခံထားရသူေတြကို အျပစ္ရွိသလား၊ မရွိဘူးလားလို႔ ေမးျမန္းေလ့ရွိၿပီး အဲဒီလိုေမးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုစည္သူက ''အျပစ္ရွိသလား၊ မရွိဘူးလား ေမးမေနနဲ႔ ၊ မတရားသူေတြရဲ႕ တရားစီရင္တာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသိအမွတ္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ႀကိဳက္သေလာက္ႏွစ္ကို ႀကိဳက္သလိုခ်လို႔ရတယ္။ ဒါဟာ မတရားမႈပဲ။ သမိုင္းကေန သက္ေသျပလိမ့္မယ္'' လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ 

ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကိုစည္သူတို႔ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာေနရပါတယ္။ ကိုစည္သူဟာ ဂစ္တာအတီးေကာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္တဲ့အျပင္ သီခ်င္းကိုလည္း က်က်နန သီဆိုႏိုင္သူလည္းျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ဘာသာဘာဝ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ထားခဲ့တဲ့သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းတဲ့အခါမ်ဳိးမွာေတာ့ ကိုစည္သူက ျပည္မွာေဆာင္းတို႔၊ သံလြင္ေခ်ာင္းျခား၊ ေဝးခဲ့ၿပီ ပန္းခရမ္းျပာတို႔နဲ႔ လြမ္းတတ္တယ္လို႔ သူနဲ႔ အတူတူေနခဲ့သူေတြက ေျပာျပပါတယ္။ ကိုစည္သူရဲ႕ဖခင္ဟာ တပ္မေတာ္သားတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ကိုစည္သူ ခပ္ငယ္ငယ္ထဲက တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုစည္သူက သူ႔မိခင္ကိုလြမ္းတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ အေမသီခ်င္းေတြကို ဆိုတတ္ပါတယ္။ 

ေထာင္က်သြားတဲ့အခါမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးကပဲ တိုက္႐ိုက္ကိုင္တြယ္ ထိမ္းခ်ဳပ္တာေၾကာင့္ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြလည္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ေစ်းေရာင္း၊ ေစ်းဝယ္ကစလို႔ သတိထားၾကသလို ဘယ္လိုအခြင့္အေရးကိုမွ ေထာက္လွမ္းေရးမသိဘဲ မေပးရဲၾကတာေၾကာင့္လည္း ေထာင္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြက ပိုၿပီးေတာ့ အေနၾကပ္ၾကပါတယ္။ အေနရ အထိုင္ရ ၾကပ္တည္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအခ်င္းခ်င္း ေဒါသထြက္တတ္ပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္းစကားမ်ားတာမ်ဳိးကေန တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တံဆိပ္ကပ္ၾကတဲ့အထိ ျပႆနာေတြက ႀကီးထြားတတ္သြားတာက သဘာဝလို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ 

ဒါေပမယ့္ ထူးျခားတာက ကိုစည္သူရဲ႕ ေထာင္သမိုင္းမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမမ်ားဖူးဘူးလို႔ သိရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြၾကားထဲမွာ ကိုယ္နဲ႔ တူရာတူ စုေနတတ္ၾကတဲ့ အုပ္စုေလးေတြရွိပါတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံ အုပ္စုေလးေတြၾကားထဲမွာ အယူအဆမတူတာေတြေၾကာင့္ အခ်င္းမ်ားၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ မတည့္ၾကတဲ့ အုပ္စုေလးေတြကို ကိုစည္သူက ၾကားဝင္ညႇိႏႈိင္းေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုညႇိႏႈိင္းတဲ့အခါမွာ သူက တမင္းစားဖို႔ေတာင္ သတိမရတတ္လို႔ သူ႔ကို ေထာင္ထဲမွာ ဘူးတ႐ိုစ္႔ ေမာင္စည္ (''ဘူးတ႐ိုစ္႔ ဂါလီ'' ထိုအခ်ိန္က ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး) လို႔ေတာင္ ေခၚၾကတယ္တဲ့။ 

သူက အဲဒီလိုၾကားဝင္ညႇိႏႈိင္းေပးတတ္ေပမယ့္လည္း စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာေနတတ္တဲ့လူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စကားနည္းနည္းပဲေျပာၿပီး အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္တတ္တဲ့လူ ျဖစ္တယ္။ သူက တစ္ခုခုကိုလုပ္ရင္လည္း စူးစူးစိုက္စိုက္လုပ္တတ္ပါတယ္။ ေထာင္ေတြထဲကို ICRC ဝင္မလာခင္တုန္းက အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ စာဖတ္ခြင့္၊ စာေပေလ့လာခြင့္ေတြ မရခဲ့ၾကပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြဆိုတာက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ၊ ပညာကိုေလ့လာခ်င္တဲ့ လူေတြမ်ားၾကတာေၾကာင့္ ေထာင္ထဲကို Dictionary၊Time Magazine ေတြကို ခိုးဝွက္သြင္းၿပီး အဂၤလိပ္စာကို ခိုးေခ်ာင္ခိုးဝွက္ေလ့လာၾကရပါတယ္။ 

ဝန္ထမ္းေတြမျမင္ေအာင္ ေခ်ာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္မွာ ကုပ္ကုပ္ကေလးထိုင္ၿပီး စာေတြကို ဖတ္ရပါတယ္။ တလာစီရင္ မမိေအာင္လည္း သတိႀကီးႀကီး ထားရပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ မနက္ေစာေစာ လိုက္လံစစ္ေဆးတာကို ေထာင္ေဝါဟာရအရ တလာစီတယ္လို႔ေခၚၿပီး တလာစီလို႔ တရားမဝင္ပစၥည္းေတြမိလို႔ကေတာ့ စစ္ေခြးတိုက္ကို ေဒါက္ခတ္ၿပီး ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြဟာ ေထာင္ထဲမွာ စာေပေလ့လာတယ္ဆိုတာ ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး၊ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး လုပ္ရတာပါ။ အေျခအေန နည္းနည္းေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာပဲလုပ္လို႔ရၿပီး အေျခအေနမဟန္တာနဲ႔ စာဖတ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ စာဖတ္ခြင့္ရတာနဲ႔ ကိုစည္သူဟာ အျခားအလုပ္ေတြကိုေမ့ထားလိုက္ၿပီး စာကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ၿပီး ဖတ္ပါတယ္။ ေထာင္က်ေနတဲ့ အ႐ႈံးထဲကေန ရတဲ့အျမတ္ကို ရေအာင္ယူတတ္တဲ့သူပါ။

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို တစ္ေထာင္ထဲမွာမထားဘဲ ဟိုေထာင္၊ ဒီေထာင္ေတြကို ခြဲပို႔တာက စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ လုပ္ေနၾက၊ ျဖစ္ေနၾကျဖစ္ရပ္ပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာေနတဲ့လူေတြကို နယ္ေထာင္ေတြကို ပို႔မယ္၊ နယ္ကလူေတြကို ရန္ကုန္ေထာင္ ပို႔မယ္၊ ဒါက လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္။ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔ရတဲ့ မိသားစုေတြအတြက္ကေတာ့ ဒုကၡပင္လယ္ေဝရတာေပါ့။ ေထာင္ဝင္စာအတြက္ ကုန္က်ေငြေတြအျပင္ ခရီးစားရိတ္ပါ အပိုေဆာင္းကုန္ၾကခံၾကရပါတယ္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ကိုစည္သူ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို သာယာဝတီေထာင္ကို ေျပာင္းရပါတယ္။ 

၁၉၉၉ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ေထာင္ေတြထဲကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြဝင္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို အင္တာဗ်ဴးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဗ်ဴးတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူကမွ အတိအက်မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီ့အခ်ိန္က ကြၽန္မတို႔ၾကားတာက ေထာက္လွမ္းေရးသင္တန္းဆင္းေတြကို လက္ေတြ႔လုပ္ခိုင္းတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေထာင္ထဲကို အဲဒီလို လာၿပီးစစ္ေမးရင္ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတာက ႏိုင္ငံေတာ္လို႔ေခၚၾကတဲ့ လြတ္ၿငိမ္းသက္သာရင္လည္းလာလိမ့္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ထပ္ ျပစ္မႈျပစ္ဒဏ္တိုးတာအတြက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအမ်ားစုကေတာ့ ၄ဝ၁၊ အပိုဒ္ (၁)လို႔ေခၚတဲ့ လြတ္ၿငိမ္းသက္သာခြင့္ကို လက္မွတ္မထိုးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၾကပါတယ္။ ပံုမွန္ဆိုရင္ ၁၉၉၉ ဧၿပီလမွာ ကိုစည္သူ လြတ္ရမွာပါ၊ သာယာဝတီေထာင္ထဲကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြ လာစစ္တဲ့အထဲမွာ ကိုစည္သူလည္းပါခဲ့ၿပီးေတာ့ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဦးတင္လႈိင္ရဲ႕''ဆန္႔က်င္ဘက္ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ေနဆဲျဖစ္သည္'' ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ နအဖ အစိုးရက ကိုစည္သူကို ျပန္လႊတ္မေပးေတာ့ဘဲ ၁ဝ(က) နဲ႔ ဆက္လက္ထိမ္းသိမ္းထားခဲ့ပါတယ္။ 

သာယာဝတီေထာင္ထဲမွာ ၅ တိုက္၊ ၈ တိုက္နဲ႔ တိုက္ ၂ဝ ဟာ ကြၽန္မတို႔ေနရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတိုက္နဲ႔ နီးနီးေလးပါ။ ၁၉၉၉ ေမလေလာက္ကေနစၿပီး ညတိုင္းလို ၈ တိုက္ထဲကေန ေဝးခဲ့ၿပီပန္းခရမ္းျပာတို႔၊ ခြန္အားျဖည့္မိငယ္တို႔ကို ဆိုေနတဲ့အသံ ၾကားရပါတယ္။ ဒီလိုသီခ်င္းေတြကို သာမန္ရာဇဝတ္မႈအက်ဥ္းသားေတြ သီဆိုတဲ့ အေလ့မရွိပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြပဲဆိုတတ္ၾကလို႔ ကြၽန္မတို႔အမ်ဳိးသမီးတိုက္က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသူေတြအားလံုးဟာ ဒါ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတစ္ဦးပဲျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ကြၽန္မတို႔ ယူဆခဲ့ၾကပါတယ္။ 

သိပ္ေတာ့မၾကာလွပါဘူး၊ အဲဒီ့တိုက္မွာ ေနာက္ထပ္ လူေတြထပ္ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ကြၽန္မတို႔တိုက္ကို စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီ့စာအရဆိုရင္ လြတ္ရက္ေစ့သြားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတစ္ခ်ဳိ႕ကို ျပန္မလြတ္ေပးဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္အား ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္စီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၲရာယ္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သည့္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၁ဝ(က)အရ ထိမ္းသိမ္းထားရသူေတြျဖစ္တဲ့ ကိုစည္သူ၊ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုယဥ္ေထြး၊ ကိုေဇယ်၊ ဦးေအာင္ေမသု၊ ကိုမဲ၊ ကိုသန္းထိုက္၊ ေဇာ္ေအာင္တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ 

၈ တိုက္နဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတိုက္က ပံုမွန္အဆက္အသြယ္ရွိၾကၿပီး သူတို႔တိုက္ကေန ေန႔စဥ္သတင္းေတြကို ပို႔ေလ့ရွိပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔အမ်ဳိးသမီးတိုက္ကေတာ့ အျပင္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္လို႔ ေထာင္ဝင္စာထြက္ေတာ့မွပဲ အိမ္ေတြကေျပာျပတဲ့ သတင္းေတြကိုသိရၿပီး သူတို႔ ၈ တိုက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရေတာ့မွ ကြၽန္မတို႔ ေန႔စဥ္ပံုမွန္သတင္းေတြသိရသလို၊ သူတို႔တိုက္ကေန သမိုင္းေတြ၊ ဂ်ပန္စာေတြကိုလည္း ေလ့လာလို႔ရေအာင္ ပို႔ေပးၾကပါတယ္။ 

၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ မတ္လေရာက္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ဆီကိုလာတဲ့ ေဆးမွဴးကေနတစ္ဆင့္ ၈ တိုက္က ကိုစည္သူတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ၾကားရပါတယ္။ ဒီသတင္းကိုၾကားေတာ့ ကြၽန္မတို႔က ဘာေၾကာင့္ ေနမေကာင္းတာလဲ၊ ဘာေရာဂါလဲလို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ေဆးမွဴးက ကြၽန္မတို႔ကို ကိုစည္သူ ဘာေရာဂါျဖစ္ပါတယ္လို႔ ေသခ်ာမေျပာဘဲနဲ႔ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ေျပာသြားပါတယ္။ သူေျပာသြားတဲ့ ပံုအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ကိုစည္သူက HIV ျဖစ္ေနတဲ့ပံုမ်ဳိးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔က ေထာင္ထဲမွာ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ေနေနရတဲ့ အျပင္တိုက္ထဲက အခန္းေတြထဲမွာပဲ ပိတ္ေလွာင္ခံထားရတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုလုပ္ HIV ျဖစ္တာလဲေမးလို႔ ေဆးမွဴး ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ 

၂ဝဝ၁ ခု ဧၿပီ ၆ ရက္ေန႔က ကြၽန္မ သာယာဝတီေထာင္ကေန လြတ္လာပါတယ္။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ေထာင္ကေန ျပန္လြတ္လာကာစက ကိုစည္သူတို႔အိမ္ကို သြားလည္လိုက္ၿပီးေနာက္ေတာ့ ထပ္မဆက္သြယ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေမလထဲမွာ ကြၽန္မအမႈတြဲ ေအးေအးမိုးကျပန္လြတ္လာၿပီးေတာ့ ကြၽန္မတို႔လည္း ဘဝမွာ ျပန္လည္ရပ္တည္ဖို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ႀကိဳးစားေနရတဲ့အခ်ိန္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၁၊ ဇူလိုင္ ၁ဝ ရက္ေန႔ကေတာ့ ကိုစည္သူ သာယာဝတီေဆး႐ံုေပၚကို ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ၾကားရပါတယ္။ 

ဘာျဖစ္လို႔လဲေမးေတာ့ အဆုတ္ေရာင္ၿပီး အသည္းပါႀကီးေနတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဆး႐ံုေပၚေရာက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ သက္သာသြားမွာပဲလို႔ ထင္ခဲ့ေပမဲ့ ဇူလိုင္ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ေအာက္စီဂ်င္ဘူးလိုတယ္ဆိုလို႔ ကိုညီညီထြန္း(ဗကသ)က ရန္ကုန္ကေနငွားၿပီး သြားပို႔ပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းနဲ႔ ကိုစည္သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ခ်ဳိ႕လည္း ေနာက္ကေနလိုက္သြားေတာ့ ေဝဒနာအျပင္းအထန္ခံစားေနရတဲ့ ကိုစည္သူက အသံေတာင္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ငါ အေလ်ာ့မေပးဘူးဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႔ လက္သီးဆုပ္္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။ 

တကယ္ေတာ့ ကိုစည္သူခံစားခဲ့ရတဲ့ေဝဒနာက သာမန္ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ ေဒသဖ်ားတစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီလိုအဖ်ားမ်ဳိးကို သာယာဝတီေထာင္ထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ အမ်ဳိးသမီးတိုက္မွာ သီသီေအာင္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ အဖ်ားတက္လာရင္ ခ်မ္းတုန္လာတတ္ၿပီး အဖ်ားရက္ရွည္တာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္တိုင္းလည္း ေထာင္ဆရာဝန္ ေဒါက္တာေအာင္သန္းက ငွက္ဖ်ားေဆးကိုပဲ တိုက္တယ္။ သီသီေအာင္ကေတာ့ သူ႔ကို ေသြးမစစ္ဘဲ ငွက္ဖ်ားေဆးတိုက္တာကို မေသာက္ႏိုင္ဘူးေျပာလို႔ ဆရာဝန္နဲ႔ စကားမ်ားၿပီး ျပႆနာျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဖ်ားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္ေတာ့ တီဘီေဆးတိုက္မယ္လုပ္လို႔ ကြၽန္မတို႔တိုက္က လူေတြနဲ႔ အဲဒီ့ဆရာဝန္စကားမ်ားၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဆရာဝန္က ကြၽန္မတို႔တိုက္ကလူေတြ ေနမေကာင္းဘူးဆိုၿပီးေခၚရင္ မလာေတာ့ပါဘူး။ 

ကိုစည္သူ ေဒသဖ်ား စဖ်ားေတာ့လည္း ေဒါက္တာေအာင္သန္းက သူ႔ေဖာ္ျမဴလာအတိုင္း ငွက္ဖ်ားေဆးေတြ စတိုက္ပါတယ္။ ဒါန႔ဲမသက္သာေတာ့ ငွက္ဖ်ားေဆးကိုလည္း မရပ္ဘဲနဲ႔ တီဘီေဆးကိုပါ တြဲၿပီး တိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေထာင္ဆရာဝန္က အဲဒီ့ေဆးေတြကို တိုက္ေနေပမယ့္ ေသြးစစ္ၿပီးေတာ့မွ တိုက္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ စိတ္ကူးတဲ့ရာတိုက္ေနတဲ့ သေဘာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုစည္သူကေတာ့ ဆရာဝန္ကို ယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆးေတြကို လက္တစ္ခုပ္စာမက ေသာက္ေနရေပမယ့္ မသက္သာေတာ့ တစ္တိုက္ထဲအတူေနသူေတြျဖစ္တဲ့ ကိုေဌးႂကြယ္တို႔က ကိုစည္သူ႔ကို ဒီေဆးေတြမေသာက္ေတာ့ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ဆရာဝန္နဲ႔ေတြ႔ၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးခဲ့တာကိုလည္း ဆရာဝန္က ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ ငွက္ဖ်ားေဆးနဲ႔ တီဘီေဆးေတြကို တြဲၿပီးတိုက္ေနတုန္း ဇြန္လထဲမွာ အေအးမိၿပီး ေခ်ာင္းဆိုတာပါ ထပ္ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္အထိလည္း ဘာမွ ေသခ်ာစမ္းသပ္တာ၊ စစ္ေဆးတာမရွိဘဲ Amoxycillin လို Benedry လိုေဆးမ်ဳိးကိုပဲ ထပ္ထပ္တိုက္ပါတယ္။ 

ဇြန္လကုန္ပိုင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကိုစည္သူတစ္ေယာက္ အသက္႐ႈရ ၾကပ္တာေတြ၊ ေမာတာေတြျဖစ္လာလို႔ ေဒါက္တာေအာင္သန္းက ရွိရွိသမွ် ပိုးသတ္ေဆးေတြကို ေသာက္ခိုင္းၿပီး အဲဒါကို Mechingun Thrapy ေခၚတဲ့ ေဆးအတြဲလိုက္တိုက္တဲ့ ကုထံုးနဲ႔ ကုသခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ ကိုစည္သူဟာ ေဆးဒဏ္ပိသြားၿပီး အစာမစားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အစာမစားႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေရဓာတ္လည္းခမ္းလာၿပီး ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အပူခ်ိန္ ၁ဝ၇ံ ဖာရင္ဟိုက္အထိ ေရာက္ရွိလာတာေၾကာင့္ ဇူလိုင္ ၆ ရက္ေန႔မွာ သာယာဝတီေဆး႐ံုႀကီးကို တင္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ 

သာယာဝတီ ေဆး႐ံုေပၚကိုေရာက္တဲ့အထိ ေထာင္ဆရာဝန္ ေဒါက္တာေအာင္သန္းက ကိုစည္သူ ဘာေရာဂါ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သာယာဝတီေဆး႐ံုႀကီးေရာက္ေတာ့ အထူးကု ဆရာဝန္ေတြ၊ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈၿပီး ေဆးအတြဲလိုက္ေသာက္ခိုင္းတဲ့ ကုထံုးကိုရပ္ဆိုင္းလိုက္ၿပီး ေရာဂါအျဖစ္ အဆုတ္ေရာင္ၿပီး အသဲႀကီးေနတယ္လို႔ အတည္ျပဳေပးပါတယ္။ 

ဇူလိုင္ ၁၂ ရက္ေန႔ည ၈ နာရီဝန္းက်င္မွာ ကိုစည္သူ ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ကိုစည္သူေသဆံုးတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ႀကီးရဲ႕မွတ္ခ်က္ကေတာ့ ကိုစည္သူဟာ ခႏၶာကိုယ္မွာ လိုအပ္တဲ့ ပိုးသတ္ေဆးပမာဏထက္ ၅ ေသာင္း မီလီဂရမ္ပိုၿပီး ေသာက္သံုးထားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီ့ေဆးစာရြက္ကိုလည္း ေထာင္ဆရာဝန္နဲ႔အတူ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြက ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ပါတယ္။ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ ကိုစည္သူ႔စ်ာပနကို လိုက္လံပို႔ေဆာင္ဖို႔အတြက္ ရန္ကုန္ကေန ဘဘဦးအုန္းျမင့္(ကြယ္လြန္) အပါအဝင္ လူ ၁၃ ေယာက္ခန္႔ သာယာဝတီကို လိုက္သြားၾကပါတယ္။ 

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြက စစ္ေဆးခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားလို႔ အေလာင္းလုၾကလိမ့္မယ္လို႔လည္း နယ္ေျမခံ ရဲတပ္ဖြဲ႔ေတြကိုလည္း တပ္လွန္႔ထားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဇူလိုင္ ၁၄ ရက္ေန႔က ကိုစည္သူကို ျမႇဳပ္ႏွံထားတဲ့ေျမေနရာကို ကြၽန္မနဲ႔ အမႈတြဲေအးမိုးတို႔ သြားေတာ့ ေနာက္က ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေရာက္လာၿပီး ေထာင္က ၁ ပြင့္နဲ႔အရာရွိ ဦးတင္ေအးပါ ေရာက္လာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္မတို႔ကို ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ ဘာညာနဲ႔ ေဟာက္လႊတ္တာ ခံရပါေသးတယ္။ 

အမွန္တကယ္ကေတာ့ ကိုစည္သူ ေရာဂါစျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ကတည္းက မွန္မွန္ကန္ကန္ ေဆးကုသခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ကိုစည္သူ ေသဆံုးစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုစည္သူရဲ႕ အသက္ကို ႏႈတ္ယူသြားတာက မလိုအပ္ဘဲ ပိုးသတ္ေဆးေတြေသာက္ရတာရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးပါ။ ကိုစည္သူ ေသဆံုးတာအတြက္ တာဝန္အရွိဆံုးသူေတြကေတာ့ အမည္ဆိုးနဲ႔ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြရယ္၊ စစ္အစိုးရရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ ေထာင္ဆရာဝန္ရယ္မွာ တာဝန္အရွိဆံုးပါ။ အခ်ဳပ္ကေတာ့ စစ္အာဏာရွင္တစ္စုလံုးမွာ တာဝန္ရွိပါတယ္။ 

ဒီလိုပဲ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ မေသသင့္ဘဲေသေနရတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ကိုစည္သူဟာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို ေရာက္သြားခဲ့ရတာက တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလို႔ဆိုတာကို ဘယ္သူျငင္းဆိုခ်င္ပါသလဲ။ သူ႔ရဲ႕ လူငယ္ဘဝေတြကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ကုန္ဆံုးခဲ့ရေပမယ့္ သူ႔မွာ အၿငိဳးေတြ အမုန္းေတြ မရွိပါဘူး။ သူရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္က ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြကို ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းၿပီးမွပဲ အေျဖရွာရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။ သူက သေဘာထားႀကီးတယ္၊ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တယ္။ တီထြင္ႏိုင္စြမ္းေတြ ရွိတယ္၊ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ကို တိုင္းျပည္က စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မတို႔တိုင္းျပည္မွာ အဲဒီလိုလူငယ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို လႊင့္ျပစ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ 

ဒါဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ နစ္နာတယ္လို႔ ကြၽန္မ ယံုၾကည္ယူဆမိပါတယ္။ အဲဒီ့ လူေတြအတြက္ လက္ရွိအစိုးရဟာ မိသားစုဝင္ေတြကို တရားဝင္ေတာင္းပန္ဖို႔လိုသလို ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ကိုယ္တိုင္လည္း အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း ေသဆံုးသြားသူေတြရဲ႕မိသားစုေတြကို ေတာင္းပန္သင့္ပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးရဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ဝန္ခံေတာင္းပန္တယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္တစ္ခုကို ျဖတ္သန္းဖို႔လိုတယ္ဆိုတာကို တာဝန္ရွိေနသူေတြ၊ တာဝန္ယူခဲ့ဖူးသူေတြ သိမယ္လို႔ ယူဆမိပါေၾကာင္း။ ။ 

ခင္ၿငိမ္းသစ္