ဘဝ၏အတိတ္ဆိုးမ်ား တည္ရွိခဲ့ရာ “ေအးရြာ” ဟု ဆိုရမည္။ က်ေနာ့္ကိုေမြးဖြားခဲ့သည္မွာ ေအးရြာ ျဖစ္ခဲ့သလို ဘဝဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တို႔ကလည္း ေအးရြာ၌ပင္ အစျပဳခဲ့ရသည္။ လူ႔ဘဝထဲသို႔ မုန္တိုင္း ၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ရသည့္ က်ေနာ္၊ မာတာမိခင္က က်ေနာ့္ကိုေမြးၿပီးသည္ႏွင့္ မရဏမင္း၏ေခၚ ေဆာင္ရာသို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္သြားခဲ့ရသည္။
အမိမဲ့သားက်ေနာ့္ကို ေမတၱာသက္ဝင္ ခ်စ္ခင္ၾကရမည့္အစား ၿဂိဳဟ္ဆိုးျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာသူတစ္ဦးအျဖစ္သာ အားလံုးက လက္ခံယံုၾကည္ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ အေမ့နာေရးေၾကာင့္ ရပ္နီးရပ္ေဝးမွ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း လာခဲ့ၾကသည္။ မည္သူမွ် လိုလိုလားလား က်ေနာ့္ကို မႏွစ္သက္ၾက။ စြန္႔ပစ္မည့္ေဘးပင္ နီးကပ္ခဲ့ရသည္။ ကံတရားသည္ တရံတခါ ဆန္းၾကယ္လြန္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ အေမ့ညီမဝမ္းကြဲေတာ္စပ္သူ အေမ လံုးရီ က က်ေနာ့္ကိုေမြးရန္ တာဝန္ယူလိုက္သည္။ အေမလံုးရီသည္ အပ်ဳိႀကီးတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။
အားလံုးက ဝိုင္းဝန္း႐ႈတ္ခ် ျပစ္တင္ၾကေသာ္လည္း အေမလံုးရီက မမႈခဲ့။ အရာအားလံုးကို ဥပကၡာျပဳၿပီး က်ေနာ့္ကို ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အေမ႔နာေရးၿပီးသည္ႏွင့္ အေဖလည္း ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရသည္။ ေနာက္ပိုင္းသိလိုက္ရသည္က တပ္မေတာ္ထဲ ဝင္ေရာက္သြားေၾကာင္းပင္။ အေမလံုးရီေနထိုင္ရာ သန္လ်င္-ေက်ာက္တန္း ေရလယ္ဘုရား အေနာက္စူးစူးရွိ ကရက္ရြာေလးသို႔ အႏွီးထုပ္ဘဝႏွင့္ပင္ က်ေနာ္ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္။
အေမလံုးရီသည္ က်ေနာ့္ဘဝ၏ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္ယံုတင္မက ေလာကဓံကို ရဲရဲရင္ဆိုင္ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ရန္အတြက္ ခြန္အားမ်ားစြာကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ့သည္။ ပံုျပင္ဝတၳဳေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္လည္း မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ သူ႔ဘဝသည္ က်ေနာ့္ဘဝ၊ က်ေနာ့္ဘဝသည္ သူ႔ဘဝသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဖခင္ဆိုေသာ နာမ္စားစကားလံုးမ်ဳိးကို က်ေနာ္ မလိုလားမေတာင့္တခဲ့။ အေမလံုးရီ၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ပင္ ၿပီးျပည့္စံုေနခဲ့ရသည္။ က်ေနာ့္ဘဝ၏ ကံၾကမၼာတဆစ္ခ်ဳိးသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ က်ေနာ္ ခုႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္ မိဘတို႔ဝတၱရားရွိသည့္အတိုင္း အေမလံုးရီက ရွင္ျပဳမဂၤလာ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့သည္။ ကိုရင္ေလးဘဝႏွင့္ က်ေနာ့္ကို ေဆြျပမ်ဳိးျပအျဖစ္ အေမလံုးရီက ေအးရြာသို႔ုအလည္ခရီး ေခၚေဆာင္လာခဲ့သည္။
ေမြးအေမ၏ ဘိုးဘြားတို႔မွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား စြန္႔ပစ္ခဲ့ေသာ က်ေနာ့္ကို ႐ုတ္တရက္ ျပန္ေတြ႔လိုက္ေတာ့ အံ့ၾသမွင္သက္မိေနၾကသည္။ က်ေနာ့္ကိုဖက္၍ ငိုၾကရင္းတမလြန္မွ အေမ့ကိုလြမ္း ဆြတ္ေနၾကသည္မွာ မယံုႏိုင္ဖြယ္ရာပင္။ အဖိုးအဖြားမ်ားက ေအးရြာတြင္ က်ေနာ့္အား ေခတၱထားခဲ့ရန္အတြက္ အေမလံုးရီကို ဝိုင္းဝန္းေဖ်ာင္းဖ် နားခ်ေနၾကေလသည္။ ေနာက္ဆံုး အေမလံုးရီလည္း စိတ္ခ်ယံုၾကည္စြာျဖင့္ ေခတၱထားခဲ့ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ရွင္သာမေဏ က်ေနာ့္ကို ထိုင္ကန္ေတာ့လိုက္၊ နမ္း႐ံႈ႕လိုက္ႏွင့္ ပါးစပ္ကလည္း “သား၊ ကိုရင္ေလး ခုႏွစ္ရက္ျပည့္ရင္ အေမ့ဆီကို ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္၊ အေမ သားကိုရင္ေလးကို ရြာထိပ္က ထန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ လာႀကိဳေနမယ္ေနာ္” ဟု တဖြဖြမွာၾကားရင္း ေလွဆိပ္သို႔ဆင္း၍ လက္ခတ္ေလွေလးျဖင့္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
အေမလံုးရီ ထြက္ခြာသြားၿပီးသည္ႏွင့္ အဖိုးအဖြားတို႔မွာ ေအာင္ပြဲႀကီးတစ္ခုရလိုက္သည့္ႏွယ္။ အေမ လံုးရီႏွင့္ က်ေနာ့္ဘဝကို ရက္ရက္စက္စက္ ပိုင္းျခားလိုက္ၾကေတာ့သည္။ အဖိုးအဖြားမ်ားမွ က်ေနာ့္ကို အေမလံုးရီထံျပန္မပို႔လိုေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ၾကံေတာသခ်ဳႋင္းထဲရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ခု၌ သြားေရာက္ဖြက္ထားခဲ့ၾကသည္။
ေျခာက္လခန္႔ၾကာေသာအခါ အေဖ့ဘက္မွေဆြမ်ဳိးမ်ား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး သူတို႔ေနထိုင္ရာအိမ္သို႔ ထပ္မံေခၚေဆာင္သြားခဲ့ၾကျပန္သည္။ အေမလံုးရီႏွင့္ က်ေနာ့္ကို ကံၾကမၼာက မည္သို႔မွ် ျပန္လည္ေပါင္းစည္းခြင့္မျပဳခဲ့။ အခ်ိန္တို႔သည္ ဘဝကို တျဖည္းျဖည္း ဝါးၿမိဳလာခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္ ဘဝကို အစုန္အဆန္ကူးခတ္ရင္း ယခုတဖန္ ေအးရြာသို႔ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္အေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေဝးကြာေနေသာ အေမလံုးရီထံသို႔ အေရာက္သြားမည္ဟုဆံုးျဖတ္၍ ကရက္ရြာသို႔သြားရန္ က်ေနာ္ ျပင္လိုက္သည္။ ဟိုးယခင္က သံလ်င္-ေက်ာက္တန္းသို႔သြားလွ်င္ သီတာ သေဘၤာကိုစီးကာသြားရေသာ္လည္း ယခု သန္လ်င္-ရန္ကုန္တံတားႀကီး ရွိေနေပၿပီ။ သြားေရးလာေရးက လြယ္လင့္တကူ။
သန္လ်င္သြားမည့္ လိုင္းကားကိုစီးရင္း မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ အေမလံုးရီကိုေတြ႔ခ်င္သည့္စိတ္က တားမရ၊ ဆီးမရ။ အေမသည္လည္း က်ေနာ့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္ႀကိဳေနမည့္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိျပန္ေတာ့ ဝမ္းနည္းသြားရျပန္သည္။ အေမလံုးရီ က်ေနာ့္ကို အျပစ္ဆိုမည္လား၊ နားလည္ခြင့္ လႊတ္ေပးႏိုင္မည္လားဆိုသည့္အေတြးကလည္း ရင္ကိုလႈိက္ေမာေစခဲ့ျပန္သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ အေမလံုးရီႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ အေၾကာင္းအရာအားလံုးကို အေသးစိတ္ရွင္းျပမည္။ ေတာင့္တမက္ေမာခဲ့သည့္ အေမလံုးရီရင္ခြင္ထဲ ေမွးစက္အနားယူမည္ဟုေတြးရင္း စိတ္ကူးႏွင့္႐ူးေနရသည့္က်ေနာ္။
ေက်ာက္တန္းေရလယ္ဘုရားေရာက္သည္ႏွင့္ လိုင္းကားေလးက ထိုးဆိုက္ရပ္နားလိုက္ေတာ့သည္။ ကားေပၚမွဆင္းလိုက္ေတာ့ ေယာင္နနျဖစ္သြားခဲ့ရျပန္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္အဆန္းတစ္ခုကို ေရာက္ရွိသကဲ့သို႔ တအံုေႏြးေႏြးျဖစ္ေပၚခဲ့ရသည္။ ငယ္စဥ္က ကရက္သို႔သြားလွ်င္ ႏြားလွည္းၾကံဳႏွင့္သာ သြားၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ အေတာ္ကေလး ေဝးလံလြန္းသည္။ ယခု ႏြားလွည္းမ်ားေပ်ာက္၍ အငွားျမင္းလွည္းမ်ားက အစားထိုးဝင္ေရာက္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ က်ေနာ့္နံေဘးတြင္ရပ္ထားေသာ ျမင္းလွည္းသမားကို “ဦးေလးေရ ကရက္သြားခ်င္လို႔ လိုက္ပို႔ေပးႏိုင္မလား” ဟု ေမးလိုက္ေသာ တခဏ ျမင္းလွည္းသမားက က်ေနာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း သူႏႈတ္ဖ်ားမွထြက္ေပၚလာေသာစကားသံေၾကာင့္ က်ေနာ္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ပမာ လဲက်လုမတတ္ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
“တူေလး မင္းေျပာတဲ့ ကရက္ ဆိုတာ အခုမရွိေတာ့ဘူးကြ” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ “ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဦးေလးရယ္” ဟု က်ေနာ္ တံု႔ျပန္ေမးလိုက္ေသာအခါ ျမင္းလွည္းသမားမွ ဆက္၍ရွင္းျပေလေတာ့သည္။ “ဟုတ္တယ္ တူေလး၊ အစိုးရက ရြာကိုဖယ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ လယ္ယာကိုင္းေတြ၊ ငါးကန္ေတြ ဘာဆိုဘာတစ္ခုမွ မက်န္ေတာ့ဘူးကြဲ႔။ သစ္ပင္ႀကီးေတြေတာင္ ေျမေကာ္စက္ေတြနဲ႔ တြန္းလွဲပစ္ခဲ့ၾကတာ အခုေတာ့ လြင္တီးေခါင္ေခါင္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီေပါ့ကြာ။
လယ္ယာေျမအားလံုးကို အလင္းဝင္လာတဲ့ ဘိန္းဘုရင္ ခြန္ဆာဆိုတဲ့လူက အစိုးရစီက ဝယ္လိုက္တယ္။ အခုေတာ့ ငါး-ပုစြန္ ေမြးျမဴေရးကန္ေတြ တူးေနၾကေလရဲ႕။ ရြာကလူေတြလည္း အလုပ္လုပ္ခြင့္ မရရွာၾကဘူး။ ယိုးဒယားေတြပဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္။ ငါ့တူ ေနာက္ေတာ့ မင္း ျမင္ပါလိမ့္မယ္” ဟု ဆိုလိုက္သည္။ “ဒါဆို ရြာကလူေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ ဦးေလး” ဟုေမးလိုက္ျပန္ရာ “ရွိပါတယ္ကြာ၊ အစိုးရ ျပန္လည္ခ်ထားေပးတဲ့ စုစည္းရြာမွာေလ၊ ေျမကြက္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးေတြေတာ့ ျပန္ရၾကတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဘဝေတြက အဖတ္ဆယ္လို႔မရသလို အနာဂတ္ဆိုတာ ရီစရာပ်က္လံုးတစ္ခုလားလို႔ေတာင္ ေအာက္ေမ့ရတယ္၊ တခ်ဳိ႕က စက္ခ်ဳပ္႐ံုေတြမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္သူလုပ္၊ ငါ့လို ျမင္းလွည္းေမာင္းသူ ေမာင္းေပါ့။ ဝမ္းေရးအတြက္ ရရာအလုပ္ကိုလုပ္ၿပီး မေသ႐ံုတမယ္ ရပ္တည္ေနၾကရတာေပါ့ ငါ့တူရယ္” ဟု ေဆြးေျမ့ေၾကကြဲဖြယ္ ျမည္တမ္းလိုက္ေလသည္။
ဒါနဲ႔တစ္ဆက္တည္း “ငါ့တူက ကရက္ရြာကိုသိတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူေတြကို သိတာလဲကြ၊ ငါက ကရက္ရြာသားပဲေလကြာ” ဟု သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ေပးျပန္သည္။ က်ေနာ့္ႏႈတ္ကလည္း တံု႔ဆိုင္းမေနေတာ့ပဲ “ဦးသိန္းေမာင္၊ ေဒၚသန္းႏြဲ႕ရဲ႕သမီး အေမလံုးရီရဲ႕သား ဝင္းကိုႀကီး ေလ” ဟုေျဖလိုက္ေသာအခါ ျမင္းလွည္းသမားမွ က်ေနာ့္ကိုေငးၾကည့္ရင္း မွင္သက္သြားပံုရသည္။ ေခါင္းကိုေလးေလးသြဲ႕သြဲ႔ၿငိမ့္ရင္း “ေအာ္ မင္းေတာင္ အေတာ္ႀကီးေနၿပီပဲ၊ ဘဝေတြကလည္း မယံုၾကည္ႏိုင္စရာအျပည့္နဲ႔ပါလားကြာ” ဟု ဦးတည္ရာမဲ့ေျပာေနသည့္စကားကို က်ေနာ္ ေကာင္းစြာနားမလည္ႏိုင္ခဲ့။
“ဦးေလးေရ အေမ ေနေကာင္းရဲ႕လားဗ်ာ၊ က်ေနာ္အေမ့ကို အရမ္းေတြ႔ခ်င္ေနၿပီဗ်၊ အေမ က်ေနာ့္ကို အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တေနမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ သိပါတယ္၊ ဘဝေပးအေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ခ်စ္လ်က္နဲ႔အေမနဲ႔ ေဝးေနရတာပါ ဦးေလးရာ” ဟု ဆိုလိုက္မိျပန္သည္။ ျမင္းလွည္းသမား ဦးေလးကလည္း “ေအး ေအး၊ မင္းသိပ္ခ်စ္တဲ့ မလံုးရီက မင္းထက္ပိုခ်စ္လိမ့္မယ္လို႔ ငါယံုၾကည္တယ္ကြာ။ မင္းရြာက ေပ်ာက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မင္းအေမရြာထိပ္က ထန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ လာေစာင့္ေနတာ ဒီေန႔ထိပဲ” ဟု ဆိုလာခဲ့သည္။ “ဦးေလးေျပာေတာ့ ရြာမရွိေတာ့ဘူးဆို၊ အခု တမ်ဳိးျဖစ္ေနပါလား” ဟု ထပ္မံေမးလိုက္ေတာ့ “ေအးေလ ရြာေရာက္ေတာ့ မင္းရွင္းသြားမွာပါ၊ လာ ျမင္းလွည္းေပၚတက္” ဟုဆိုကာ ျမင္းလွည္းကေလးျဖင့္ ထြက္ခြာလာခဲ့ေတာ့သည္။
ျမင္းလွည္းေလးမွာ ရြာသစ္ေလးသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ျမင္းလွည္းသမားဦးေလးမွ “ဟိုးက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးက မင္းတို႔အိမ္ေလ၊ သြားလိုက္ေတာ့” ဟု ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္ အေျပးကေလး ျခံဝင္းေလးအတြင္းသို႔လွမ္းဝင္ရင္း “အေမေရ၊ သား ဝင္းကို ျပန္လာၿပီဗ်” ဟု အားရဝမ္းသာ လွမ္းေအာ္လိုက္ရာ အိမ္အေပၚမွ အဖြားအိုတစ္ဦး တုန္ယင္စြာျဖင့္ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ဇရာ၏ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္လား (သို႔) စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကျဖစ္ေန၍လားေတာ့မသိ၊ အ႐ိုးေပၚ အေရတင္ေသာ လက္အစံုျဖင့္ က်ေနာ့္ကိုေပြ႔ဖက္နမ္း႐ံႈ႕ရင္း “သားရယ္ မင္း ျပန္လာတာ ေနာက္က်လြန္းလိုက္တာကြယ္” ဟု ျမည္တြန္ရင္း ပါးျပင္ထက္မွ မ်က္ရည္တို႔က အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာ စီးဆင္းေနေတာ့သည္။
အေမလံုးရီ၏ အေမ ေဒၚသန္းႏြဲ႔ပင္ျဖစ္သည္။ ႏႈတ္မွလည္း တဆက္တည္း “မင္းအေမ လံုးရီေလ မင္း ျပန္လာမယ့္ေန႔ကို ရြာထိပ္က ထန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္သြားေစာင့္ေနခဲ့တာ သားရဲ႕၊ ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ က်န္းမာေရးလည္းထိခိုက္ၿပီး မအိပ္ႏိုင္ မစားႏိုင္ တမိႈင္မိႈင္တေတြေတြနဲ႔ ထန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာပဲ အသက္ေပ်ာက္သြားရတာကြဲ႔၊ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီေပါ့ကြယ္။ အခုေတာ့ မင္းအေမရဲ႕အုတ္ဂူေလးလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ ငါး-ပုစြန္ေမြးျမဴေရးကန္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ သားရယ္” ဟု ဆိုလိုက္သည့္စကားသံသည္ က်ေနာ့္စိတ္ႏွလံုးတို႔ မိုးႀကိဳးထိမွန္သကဲ့သို႔ လြင့္စင္ ေၾကမြသြားခဲ့ရေတာ့သည္။
ဆက္ပါအံုးမည္။
အုပ္ႀကီးေဖ
၂၄-၁၂-၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment