က်ေနာ္ ကိုယ္နဲ႔အတူတဲြ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ စကားေျပာၿပီး သူတို႔ မိသားစုေနာက္ခံဘဝေတြ၊ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရးအေျခအေနေတြ စပ္စုခဲ့ဖူးတယ္။ အမ်ားစုရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔ ေနာက္ခံဘဝအေျခအေနေတြ တူေနၾကတာေတြ႔ရတယ္။ ဥပမာ ... မိသားစု စီးပြားေရးခ်ဳိ႕တဲ့ၾကတာ၊ မလြတ္လပ္တာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ခဲြျခားဆက္ဆံမႈနဲ႔ အႏိုင္က်င့္ခံေနရတာ၊ အေဖ အေမ ကဲြေနတာ၊ မိသားစုနဲ႔ အဆင္မေျပတာ၊ မိသားစုထဲ အႏွိမ္ခံရတယ္လို႔ ယူဆၾကတာ၊ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ အဆင္မေျပတာ၊ ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေစ မိဘညီအကိုေမာင္ႏွမထဲကျဖစ္ေစ မတရားအက်ဥ္းခ်ခံခဲ့ရတာ စတဲ့ စိတ္ထိခိုက္စရာ ခံစားခ်က္ေတြရိွၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။
ဒီအေျခခံအေၾကာင္းေတြကတဆင့္ အစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈ၊ စီးပြားနဲ႔ အာဏာလက္ဝါးႀကီးအုပ္မႈ၊ တိုင္းျပည္ ဆင္းရဲမဲြေတမႈ၊ လူမွန္ေနရာမွန္ မရိွမႈေတြကိုပါ တဆက္တစပ္တည္း ေတြ႔လာရာက စိတ္ဓာတ္ေတြ နာက်င္မာေၾကာသြားၾကပံုေပါက္တယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ဆန္းလင္းလည္း အဲလိုပဲလို႔ ထင္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့ငဲ့ေနထိုင္ၾကရတယ္။ မိဘႏွစ္ပါး အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပဘူး၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အလိုမက်စရာေတြ မ်ားတယ္။ အစိုးရကလည္း မေကာင္းဘူး။ ဘဝမွာ ေနေပ်ာ္စရာမေတြ႔ စိတ္မြန္းၾကပ္တယ္။ နဂိုကတည္းက စိတ္အေျခခံ ႐ိုးသားၿပီး၊ အေပါင္းအသင္းခင္တတ္တဲ့စိတ္၊ ပရဟိတစိတ္လည္းရိွ၊ အနစ္နာလည္းခံတတ္၊ ေတြးတတ္ခံစားတတ္၊ ဉာဏ္ေကာင္းၿပီး ဆင္ျခင္ပိုင္းျခားတတ္တဲ့ အသိကလည္းရိွေနေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးမွာ တက္တက္ႂကြႂကြပါလာတာပါပဲ။ မိမိစိတ္ခံစားမႈကို အမ်ားရဲ႕မေျပလည္မႈနဲ႔ ေရာေမႊၿပီး ေတာ္လွန္ေရစီးေၾကာင္းထဲ ေမ်ာခ်လိုက္တယ္လို႔ ထင္တယ္။
ဆန္းလင္းအေၾကာင္းေတြးေနရင္း ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားဘဝက အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုကို ျဖတ္ခနဲ သတိရလိုက္တယ္။ ၁၉၇၉ ေလာက္ကပါ။ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြေျဖဖို႔ ၂ လေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ လိုေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ ေက်ာင္းဆက္မတက္၊ ခြင့္မတိုင္ဘဲ ေဘာလံုးပဲြသြားၾကည့္လို႔ဆိုၿပီး တဲြဖက္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး (မဆလ တင္းျပည့္ပါတီဝင္၊ ၿမိဳ႕နယ္ ကိုယ္စားလွယ္) လက္မွတ္နဲ႔ ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္မရိွ၊ စာေမးပဲြကို ျပင္ပကေနသာေျဖရမယ္ဆိုၿပီး စာထုတ္တယ္။ မိဘေတြဆီ ပို႔တယ္။ ေနာက္တရက္ ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ ဆန္းလင္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း ေလး ငါး ေယာက္စုၿပီး ေက်ာင္းထုတ္ခံရသူေတြ ေက်ာင္းျပန္မတက္ရရင္ တခန္းလံုး ေက်ာင္းထြက္ၿပီး သပိတ္ေမွာက္ၾကဖို႔ စည္း႐ံုးၾကတယ္။ တဲြဖက္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ စာသင္ဖို႔လာတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ စည္း႐ံုးထားတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား တဝက္ေက်ာ္ေလာက္က စာသင္ခန္းထဲမဝင္ဘဲ အျပင္မွာ တန္းစီရပ္ေနလိုက္တယ္။ မဆလ ဆရာမႀကီး မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးနဲ႔ “ငါ့ကို ေစာ္ကားၾကတာ၊ ငါ့ကို ေစာ္ကားၾကတာ” ဆိုၿပီး ႐ံုးခန္းထဲက ဖိုင္တခု ယူလာတယ္။ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္တာ ဘယ္သူေတြလည္း ေျပာဆိုၿပီး နာမည္မွတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိုးရိမ္ၿပီး က်ေနာ္ မပါဘူး၊ က်မ မပါဘူးဆိုၿပီး ျပန္ထိုင္သြားၾကတယ္။ ဆန္းလင္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ၄ ေယာက္ပဲ မတ္တပ္နဲ႔က်န္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔နာမည္ေတြ မွတ္သြားတယ္။
မၾကာခင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္လွသြင္ အတန္းထဲ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ဝင္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔နာမည္ေတြ ေခၚတယ္။ “သားတို႔ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲလို႔ ေမးတယ္” ဆန္းလင္းက က်ေနာ့္ကိုေမးဆတ္ျပၿပီး မင္းပဲရွင္းျပလိုက္ကြာဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိး တာဝန္လဲႊလိုက္တယ္။ က်ေနာ္က ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္မရဘဲ အျပင္က ေျဖရမွာမို႔ စိတ္မေကာင္းဘူး၊ သူတို႔ကို ေက်ာင္းျပန္ထားေပးေစခ်င္လို႔ပါလို႔ေျပာေတာ့ ဆရာမႀကီးက “ေအး ... မင္းတို႔ အခုလို ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ထားတာ ေကာင္းတယ္။ မင္းတို႔လည္း ေက်ာင္းျပန္တက္ပါ၊ ဆရာမႀကီး သူတို႔မိဘေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးပါ့မယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
ဆန္းလင္းဟာ ဆရာမႀကီး ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ဆိုတဲ့စကားလံုးကိုသံုးခဲ့တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မေမ့ရွာဘူး။ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ေတာင္ငူမွာျပန္ဆံုေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းေတြ သတိတရေျပာရင္း အၿငိမ္းစားယူသြားတဲ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္လွသြင္ရဲ႕ စည္း႐ံုးေရး ေကာင္းပံုကို သူက ခ်ီးက်ဴးတယ္။ “ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ဆိုတဲ့စကား သံုးသြားတာ သိပ္အဓိပၸာယ္ရိွတယ္ ညီအကုိအရင္းထက္မက အသက္ေပးခ်စ္ၾကသူေတြေပါ့ကြာ၊ ငါတို႔ကို ဆရာမႀကီးက အဲဒီစိတ္ဓာတ္ေတြရိွေနေအာင္ အားေပးလိုက္တာ”။
ဆန္းလင္းနဲ႔ စာတခါသာ အျပန္အလွန္ေရးၿပီး လအေတာ္ၾကာေအာင္ အဆက္ျပတ္သြားပါတယ္။ ၁၉၉၆ ေလာက္မွာ ကိုေဇာ္မင္း (ABSDF ဗဟိုေကာ္မတီဝင္၊ ကိုမိုးသီးအုပ္စု၊ ယခု ဘန္ေကာက္) နယူးေဒလီကို ေရာက္လာတယ္။ ဆန္းလင္းအေၾကာင္းေမးေတာ့ ရန္သူဖမ္းမိသြားတယ္လို႔လည္း ၾကားတယ္၊ အသတ္ခံရတယ္လို႔ ၾကားေၾကာင္းလည္း ေျပာျပတယ္။ အဲဒီနွစ္ထဲမွာပဲေျမေပၚ လႈပ္ရွားမႈကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ တိုင္းရင္းသားအစံုပါဝင္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားကြန္ဂရက္ (SYCB) ဖဲြ႔ဖို႔ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဒါက္တာနိုင္ေအာင္ ေဒလီ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဆန္းလင္း က်သြားၿပီလား၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲလို႔ ေမးေတာ့ “ရန္သူမိသြားတာေတာ့ သတင္းရတယ္၊ က်မက် အတိအက် မသိဘူး၊ ေထာင္ထဲမွာလို႔လည္း ၾကားတယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆန္းလင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး “က်ေနာ္တို႔ အားကိုးရတဲ့ရဲေဘာ္ဗ်၊ အလုပ္သိပ္လုပ္တယ္၊ သတၱိေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အရဲစြန္႔လြန္းတယ္” လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္။
ကိုနိုင္ေအာင္ေျပာတာ မမွားေပမယ့္ အဲဒီကာလ နိုင္ငံေရးအေျခအေနအရ ဆန္းလင္းကို အရဲစြန္႔တယ္ ဆိုတာထက္၊ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကို လက္ေတြ႔က်က် အေကာင္အထည္ ေဖာ္တာလို႔ပဲ က်ေနာ္ ယူဆတယ္။ သူဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အေနနဲ႔ ပထမအႀကိမ္ညီလာခံက စၿပီး၊ ဒုတိယအႀကိမ္ ညီလာခံသက္တမ္းမွာ ပါဗဟိုေကာ္မတီဝင္အျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့သူျဖစ္တယ္၊ သူ တာဝန္ယူရတဲ့ေနရာက အလယ္ပိုင္းေဒသျဖစ္တ့ဲ ေတာင္ငူခ႐ိုင္ပါ။ သူထမ္းေဆာင္ရမယ့္ စစ္ဆင္ေရးက တပ္မဟာ ၂ နယ္ေျမ ထန္းတပင္၊ အုတ္တြင္း၊ ေတာင္ငူ၊ ေရတာရွည္ၿမိဳ႕နယ္ေတြဆီ ခ်ည္းကပ္ၿပီး ေျမေအာက္ အလုပ္အဖဲြ႔ေတြ ဖဲြ႔စည္းဖို႔နဲ႔ ေျမေပၚေျမေအာက္ အခ်ိတ္အဆက္မိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ျဖစ္တယ္။
သူကိုယ္တိုင္က ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈကို စိတ္ဝင္စားတာလို႔ သူနဲ႔ တပ္ရင္းတခုထဲအတူေန လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ ဂ်ာႀကီးကသူ႔ ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲမွာ သံုးသပ္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔အတူ ျပည္တြင္းမွာေရာ၊ နယ္စပ္မွာပါ လက္တဲြ လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ကိုၿငိမ္းေဝကလည္း “ဆန္းလင္းဟာ တခ်ဳိ႕လူေတြ ေဝဖန္သလို သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ လုပ္ခ်င္သူဆိုတာထက္၊ သူလုပ္ရမယ့္အလုပ္ကို မေတြမေဝဘဲ လက္ေတြ႔က်က် ရဲရဲဝံ့ဝံ့လုပ္တတ္သူျဖစ္တယ္” လို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာဖူးတယ္။ ကဗ်ာဆရာ ကိုၿငိမ္းေဝဟာ ဆန္းလင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး “ဝီရနွင္းဆီ” ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ေဆာင္းပါးေရးၿပီး ဂုဏ္ျပဳဖူးတယ္။ သူ႔ေဆာင္းပါးအရ ဆန္းလင္းဟာ ေတာထဲမွာ သတင္းစာေစာင္ေတြေတာင္ သူ႔လက္ေရးနဲ႔ ထုတ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ ေတာထဲနဲ႔ နယ္စပ္မွာ သတင္းငတ္ေနသူေတြအတြက္ ဖတ္စရာေပါ့ ...။ စာေစာင္နာမည္က “ေနာင္႐ိုး” တဲ့။ က်ေနာ္ ဒီနာမည္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ေက်ာက္မဲမွာ ဆရာဦးေရႊထူးက ၁၀ တန္းစာေမးပဲြနီးေတာ့ အနီးကပ္ အထူးသင္ၾကားေရးအျဖစ္ ျမန္မာစာနဲ႔ သမိုင္း၊ က်ဴရွင္ေပးတယ္။ က်ဴရွင္နာမည္ကို ေနာင္႐ိုး လို႔ေပးထားတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ ေဖာင္ဖ်က္တိုက္ပဲြကို ဆန္းလင္းလည္း အားက်ဟန္တူပါတယ္ ...။
အနွစ္ ၂၀ ေက်ာ္အထိ သူငယ္ခ်င္းဆန္းလင္းရဲ႕သတင္း မသိရဘူး။ ၂၀၀၄ နဲ႔ ၂၀၀၅ ခုနွစ္ ျမန္မာသတင္းသမဂၢရဲ႕ ညီလာခံအစီအစဥ္နဲ႔ ထိုင္းနိုင္ငံေရာက္ခဲ့တယ္။ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ မဲေဆာက္မွာ ဆန္းလင္းအေၾကာင္းသိခ်င္လို႔ ခင္မင္သူတိုင္းကို ေမးတယ္။ တိတိက်က် မသိရဘူး။ က်ဆံုးသြားတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း က်ဆံုးသြားမွန္း မသိရတာပါ။ မဲေဆာက္က ကိုလြမ္းဏီတို႔ လုပ္ေနက် ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ လႈပ္ရွားမႈအခမ္းအနားေတြတက္၊ ဆန္းလင္းေရးခဲ့တဲ့ အို... ခြပ္ေဒါင္း သီခ်င္းေလး ဆို ဆို ျပၿပီး သြားေလသူ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ မဆိုစေလာက္ေလးသာ ဂုဏ္ျပဳနိုင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို သူ႔ရဲ႕ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြက စကၠန္႔ပိုင္းေလးပဲျဖစ္ေစ သတိရသြားေအာင္ေပါ့ ...။
ဆန္းလင္းရဲ႕ညီမေလးေတြ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ရိွသလိုလိုေတာ့ ၾကားမိသား ...။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံေျပာင္းေရႊ႕လာမွ ဆန္းလင္း ေယာက္ဖ ကိုျမတ္စိုး နဲ႔ နယူးဇီလန္္ေရာက္ေနတဲ့ ဆန္းလင္း ညီမေလးတို႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူတို႔ဆီကေန သူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္ရဲ႕ ရင္နင့္စရာျဖစ္ပ်က္မႈကို ၾကားရတယ္ ...။
သူနဲ႔ တဖဲြ႔တည္းအတူေနခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ ဂ်ာႀကီးရဲ႕အဆိုအရ ၁၉၉၃ နွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ သူကိုယ္တိုင္ ေရွ႕တန္းကိုသြားတယ္၊ အႏၱရာယ္မ်ားလို႔ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ လမ္းျပတေယာက္ေခၚၿပီး သူ႔ရဲ႕ ေအေက ၄၇ ေမာင္းျပန္ ေသနတ္နဲ႔ ထြက္သြားတာျဖစ္တယ္။ သူ စည္း႐ံုးေရးဆင္းတဲ့ေနရာေတြက ေရတာရွည္နဲ႔ ေရနီဘက္က ေက်းရြာေတြျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ “သူ႔ကို ေရနီအေရွ႕ဘက္ ဆိတ္ဖူးကုန္းရြာမွာ ရန္သူက ဝိုင္းမိသြားတယ္၊ လမ္းျပက သတင္းေပးတာလို႔ သိရတယ္၊ ေရနီ ေလ့က်င့္ေရး (၅)မွာ ခ်ဳပ္ထားတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ေတာင္ငူက ေထာက္လွမ္းေရး(၃)ကို လဲႊလိုက္တာတာ” “အမွန္က သူ႔ကို ဝိုင္းကတည္းက ပါလာတဲ့ ေသနတ္ပစ္ေဖာက္ၿပီး ေရွာင္ထြက္သြားလို႔ ရပါတယ္၊ သူက ရြာသားတခ်ဳိ႕နဲ႔ ေတြ႔ဆံုစည္းေဝးေနတာဆိုေတာ့ ရြာသားေတြ မနာေအာင္ အဖမ္းခံလိုက္တာလို႔ ရြာကလူေတြကတဆင့္ သိရတယ္”
ကိုျမတ္စိုးက ဆန္းလင္းဖမ္းခံရတဲ့သတင္း ေတာင္ငူမွာရိွတဲ့ သူ႔အိမ္က ခ်က္ခ်င္းသိရေပမယ့္ ျပန္ေခၚထုတ္လို႔မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာျပတယ္။ “စစ္တပ္ထဲမွာ ကခ်င္လူမ်ဳိး ခရစ္ယာန္ ဓမၼဆရာတပါးရိွတယ္၊ ေရနီအခ်ဳပ္ထဲက ဆန္းလင္းနဲ႔ ကခ်င္လို စကားေျပာနိုင္ခဲ့တယ္၊ ဆန္းလင္းက သူ႔ကို မိၿပီးကတည္းက ဗမာစကား လံုးဝ မေျပာဘူး၊ သူ႔အေမကို အေၾကာင္းၾကားေပးဖို႔ ကခ်င္စကားနဲ႔ ဓမၼဆရာကိုမွာေတာ့ ကခ်င္ဆရာက အိမ္အထိသြားေျပာေပးတယ္၊ အိမ္ကလိုက္သြားေပမယ့္ ေတြ႔ခြင့္မရဘူး၊ ဆန္းလင္းကို အျမန္ဆံုး ေတာင္ငူ ေထာက္လွမ္းေရး(၃)ကို ပို႔လိုက္တယ္”
ဆန္းလင္း ဘာေၾကာင့္ ဗမာစကားမေျပာတာလည္းဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရသေလာက္ ဗမာစကားေျပာလို႔ရန္သူက နွိပ္စက္ရင္ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ေျပာထြက္္သြားမွာ စိုးရိမ္လို႔နဲ႔တူတယ္။ စကားမတတ္ေယာင္ေဆာင္ေတာ့ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဖူးေပါ့။ သူက အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာေနတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေထာက္လွမ္းေရးက အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္တဲ့ အရာရိွတေယာက္ကို ေခၚၿပီး စစ္ေဆးခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ နယူးဇီလန္မွာေနတဲ့ ဆန္းလင္းရဲ႕ ညီမအငယ္ဆံုးကေတာ့ သူ႔အကိုဟာ သူတို႔ေက်ာင္းေနဖို႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားၿပီး ဝင္ေငြရွာေပးခဲ့သူ ေက်းဇူးရွင္တေယာက္မို႔ ေၾကကဲြေနရွာတယ္။ သူ ျပန္ေျပာတာကလည္း စိတ္မေကာင္းစရာေလးပါ။
သူ႔အကိုကို ေတာင္ငူေခၚလာေတာ့ သူ႔ေမာင္အငယ္ဆံုးရဲ႕ တပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းကတဆင့္ သြားစံုစမ္းခိုင္းတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ ဆန္းလင္းက မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ပါးသိုင္းေမႊးေတြနဲ႔မို႔ မင္းအကိုေတာ့ မေတြ႔ဘူး၊ ကုလားတေယာက္ပဲ ျမင္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ “တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဝတ္အစား စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ အကိုႀကီးဟာ က်င္းတက်င္းတူးေနတာကို အိပ္မက္ထဲျမင္တယ္၊ ည ၂ နာရီေလာက္မွာ က်မ လန္႔နိုးတယ္၊ က်မကို သူ သတိရေနလို႔လား မသိဘူး၊ သူ႔အတြက္ ဆုေတာင္းေပးလိုက္တယ္” ဆန္းလင္းရဲ႕ညီမေလး ဆုေတာင္းမျပည့္ရွာဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရး(၃)က တပ္ဆြယ္မွဴး ခင္ေမာင္ျမင့္က ရက္အနည္းငယ္ သူ႔ကို စစ္ေဆးၿပီးတဲ့ေနာက္ ေတာထဲကို ျပန္ေခၚသြားတယ္လို႔ ကိုျမတ္စိုးက သူ စံုစမ္းသိရသေလာက္ ျပန္ေျပာျပတယ္။ “စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္း အေရွ႕ဘက္ရြာေတြျဖစ္တဲ့ ဘံုေတာင္၊ ရြက္စည္ပိုင္း၊ သစ္အယ္ေတာင္ရြာေတြကို အဝတ္အစားေတြခၽြတ္ လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ၿပီး ေခါင္းကို အဝတ္စြတ္ၿပီးေခၚသြားတယ္လို႔ ရြာကလူေတြ ျပန္ေျပာျပတယ္။ သူတို႔က ေတာထဲေခၚသြားတယ္လို႔ေျပာတယ္”
ကိုဂ်ာႀကီးကေတာ့ “ရန္သူ႔ ေရွ႕တန္း တပ္ရငး္ (၃၄) က သူ႔ကို လူမဆန္ေအာင္ နွိပ္စက္ၿပီး သတ္ပစ္တယ္၊ သူ႔တကိုယ္လံုး ေဆးလိပ္မီးေတြနဲ႔တို႔၊ မုတ္ဆိတ္နဲ႔ နႈတ္ခမ္းေမႊးေတြ နႈတ္တယ္၊ မ်က္နွာမွာ အေရျပားေတြကြာၿပီး ေသြးေတြထြက္ေနတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္” “ေနာက္ဆံုး၊ ေတာထဲ က်င္းတူးခိုင္းၿပီး ပစ္သတ္လိုက္တယ္လို႔ပဲ ၾကားတယ္”
မေသခင္ ဆိုးဝါးတဲ့ေဝဒနာေတြ ခံစားသြားရလို႔ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါ။ လူမဆန္ေအာင္ နွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္ေတြကို အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ အံႀကိတ္ခံစားသြားနိုင္တဲ့ သူ႔ရဲ႕သည္းခံစိတ္ကိုလည္း အံ့ၾသရပါတယ္။ ဆန္းလင္းရဲ႕အေမ ဆရာမ ေဒၚေဘာက္ခြန္ဟာ အခုဆို အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ေနပါၿပီ၊ သူ႔သားေသဆံုးသြားတာကို အခုထိ မသိေသးပါဘူး။ သူ႔ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အသိမေပးရဲဘူး။ ေထာင္ထဲမွာလို႔ ေျပာထားတယ္၊ ဟိုးတေလာက ေထာင္ထဲက ေက်ာင္းသားေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ရန္ကုန္ကို လူၾကံဳလႊတ္ၿပီး သူ႔သား ပါမပါ စံုစမ္းခိုင္းရွာတယ္။ အေမကိုခ်စ္ၿပီး လိမၼာတဲ့ သူ႔သားႀကီး ဆန္းလင္းကို ဆရာမႀကီးက သိပ္အားကိုးတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔ လမ္းခဲြသြားၿပီးေနာက္ လူမမယ္ ကေလးငယ္ေတြ တျပံဳတမႀကီး လူလားေျမာက္ဖို႔ မနားမေန ႀကိဳးစားအလုပ္လုပ္ရွာတယ္။ ေက်ာင္းဆရာမဝင္ေငြ အနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ ကေလး ၆ ေယာက္လံုးကို ျဖစ္ေအာင္ ပညာသင္ေပးတဲ့ ႐ိုး႐ိုးသားသား ကခ်င္မႀကီးပါ။ အခုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာနိုင္မယ့္သားကို အသက္၈၀ ေက်ာ္ထိ လာနိုးနိုးနဲ႔ ေမွ်ာ္ေနရွာတယ္။
သူငယ္ခ်င္း ဆန္းလင္းတေယာက္ အသက္ေပးယံုၾကည္ခဲ့တဲ့ ABSDF ဟာ အခုဆို ၂၅ နွစ္တိတိ ျပည့္ခဲ့ၿပီ။လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ ၂၀ ABSDF အသက္ ၅ ႏွစ္သားမွာ သူ က်ဆံုးခဲ့တယ္။ ရန္သူ႔လက္ထဲမွာ တေယာက္ထဲ ကယ္သူမဲ့ဘဝနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ေဝဒနာေတြခံစားၿပီး အသက္စြန္႔သြားခဲ့တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အသက္စြန္႔ရက်ဳိး နပ္မနပ္ေတာ့ မသိဘူး၊ ဒီေန႔အထိ သူ႔မိသားစုဟာ တကဲြတျပားစီ ျပန္႔ၾကဲေနသလို ဘယ္သူမွလည္း ေစာင့္ေရွာက္ကူညီမႈ မရိွပါဘူး။ လက္ရိွ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ပန္းကံုးအစြပ္ခံၿပီး ၾသဘာလက္ခုပ္သံေတြအၾကား နွလံုးပီတိ ဂြမ္းဆီထိသို႔ ၿမိန္႔ၿမိန္႔ႀကီး မဂၤလာယူၾကဖို႔အတြက္ ABSDF အညၾတ ရဲေဘာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေတာထဲေတာင္ထဲ ရန္သူ႔ သားရဲတြင္းထဲမွာ လူမွန္း တိရိစၦာန္မွန္းမကဲြေအာင္ ေသေၾကခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ခ်စ္တဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံေလးေတာင္ မလႊမ္းနိုင္ဘဲ အေသဆိုးေတြနဲ႔ေသၿပီး ထမ္းပိုးခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ တခ်ိန္ကတိုက္ခဲ့တဲ့ ရန္သူ၊ သူတို႔ကို ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ၾကံခဲ့တဲ့ရန္သူနဲ႔ ဒီကေန႔ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရယ္ရယ္မာေမာ ရွန္ပိန္ခြက္ခ်င္းတိုက္ၿပီး ပုခုံးဖက္ၾကဖို႔ သူတို႔အ႐ိုးေတြနဲ႔ တံတားထိုးေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ အသက္စြန္႔ခဲ့တဲ့အဖဲြ႔ႀကီးရဲ႕ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဂုဏ္ျပဳခံဖို႔ သူတို႔နာမည္ေတြ ခ်န္လွပ္ခံေနရတုန္း ...။
တကယ္လို႔ က်ေနာ့္ ရဲေဘာ္ႀကီး ဆန္းလင္းသာ ေသရြာက ထလာရင္ ဒီလိုအခ်ိန္၊ ဒီလို ေခတ္ကာလႀကီး သူ႔ကို ဂုဏ္ျပဳသူရဲေကာင္းဆု ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူလက္ခံရဲမွာ မဟုတ္ပါဘူး ။ ရွက္ၿပီး ေခါင္းငံု႔ လက္ခါ လည္တရမ္းရမ္းနဲ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ျငင္းဆန္ေနမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ က်ိန္ေျပာရဲတယ္။ ဇြတ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဆန္းလင္း ရွက္ၿပီး ေသသြားလိမ့္မယ္ ...။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဆန္းလင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေသခ်င္လို႔ပဲ။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းဟာ လူသာ ေသခ်င္ေသသြားလိမ့္မယ္၊ နာမည္ေသမွာေတာ့ အင္မတန္ေၾကာက္တဲ့သူပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေသေစခ်င္ဘူး။ သူဟာ က်ေနာ္ အပါအဝင္ သူ႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ၊ အဖိႏွိပ္ခံ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ဘယ္ေတာ့မွ မေသတဲ့လူ ျဖစ္တယ္။ သူဒီအတိုင္းဘဲ ထာဝရ ရွင္သန္ေနလိမ့္မယ္။ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေသတဲ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တယ္။ ။
ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)
၀၅ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၁၃။
No comments:
Post a Comment