ကိုယ့္လိုပဲ ဂုဏ္ယူေနတဲ့ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဖိလစ္ပိုင္က ခ်ာတိတ္တေယာက္။ သူက အသက္ ၉ ႏွစ္ကတည္းက ထုိင္းကို မိဘေတြနဲ႔ ေရာက္ေနတယ္။ အခု အသက္ ၂၄ ႏွစ္၊ ထုိင္းစကားကို ေရေရလည္လည္ေျပာတယ္။ အဂၤလိပ္စကားကိုလည္း ကရားေရလႊတ္ေျပာတယ္။ ခ်င္းမုိင္ မယ္က်ဳိ႕တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းၿပီးတယ္။ သူ႔အေဖဆီက အဂၤလိပ္စာကို သင္တယ္တဲ့၊ သူ႔အေဖက အဂၤလိပ္စာ ဆရာ၊ ထုိင္းမွာက ဖိလစ္ပိုင္က အဂၤလိပ္စာဆရာေတြ အေတာ္မ်ားသကိုး။ ဖိလစ္ပိုင္ဆရာေတြက အေနာက္တုိင္းသားေတြထက္စာရင္ ေစ်းေပါတယ္ေလ၊ ျမန္မာေတြလိုပဲ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္လုပ္တဲ့ ဖိလစ္ပိုင္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေရႊျမန္မာေတြကေတာ့ ထုိင္းမွာ သန္းနဲ႔ ခ်ီသလုိ၊ ဖိလစ္ပို္င္ေတြကေတာ့ ေသာင္းဂဏန္း၊ အလြန္ဆံုး သိန္းဂဏန္းေလာက္ ရိွိပါလိမ့္မယ္။ အာဆီယံႏုိင္ငံအခ်င္းခ်င္း လူေတြ၊ ကုန္စည္ေတြ၊ ပညာေတြ ကူးလူးဆက္ဆံေနၾကတာ ၾကာခဲ့့ပါၿပီ။ လာအိုခရီးမွာ အံ့ၾသသြားတာက တယ္လီဖုန္းကိစၥဗ်၊ အရင္က က်ေနာ္တို႔ လာအုိေရာက္လုိ႔ ထုိင္းဘက္ကိ္ု ဖုန္းေခၚခ်င္ရင္ ျမစ္ေဘးကို သြားရတယ္။ ဖုန္းက မိတခ်က္ မမိတခ်က္ေပါ့၊ အခု အဲ့လို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ထုိင္းဘက္ကေန လာအုိဘက္ကိ္ု ကူးသြားတာနဲ႔ ကုိယ့္ဖုန္းက Dtac ဖုန္းဆုိရင္ မက္ေဆ့ဝင္လာမယ္။
“လာအိုက ႀကိဳဆုိပါတယ္။ Dtac ကို ဆက္သံုးႏုိုင္ပါတယ္။ မက္ေဆ့အဝင္အတြက္ ပိုက္ဆံေပးစရာ မလုိပါဘူး၊ ပို႔ရင္ေတာ့ တေစာင္ကို ၁၂ ဘတ္ က်ပါတယ္။ အဝင္ေကာဆုိရင္ေတာ့ တမိနစ္ ၂၆ ဘတ္နဲ႔ ထုိင္းဖုန္းေခၚမယ္ဆုိရင္ေတာ့ တမိနစ္ကို ၃၁ ဘတ္က်ပါတယ္” တဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္တုန္းက နယ္သာလန္က မိတ္ေဆြသတင္းေထာက္တေယာက္က က်ေနာ့္ကို နယ္သာလန္ကေန ျပင္သစ္ကို သူ႔ကားနဲ႔ လုိက္ပို႔ခဲ့တာကို သတိရသြားတယ္။ ဗီဇာမလို၊ ႏိုု္င္ငံတႏုိင္ငံေက်ာ္ရင္ ဖုန္းမက္ေဆ့ တခါဝင္တယ္၊ ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ မတူဘူးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဖုန္းကိုပဲ သံုးေနလို႔ ရတယ္၊ အခု က်ေနာ္ေရာက္ေနတာက လာအုိ၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အဆင္းရဲဆံုးႏုိင္ငံ။ ဒါေပမယ့္ ဗီဇာမလိုတာနဲ႔ ဖုန္းထဲ မက္ေဆ့ဝင္လာပံုက ဘယ္လဂ်ီယံကေန ျပင္သစ္ႏုိင္ငံထဲကို ေရာက္သြားသလိုမ်ဳိး၊ မယံုတဝက္နဲ႔ ညက်ေတာ့ ထုိင္းဘက္က ဖုန္းေခၚၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တေန႔မနက္မွာ ဖိလစ္ပိုင္က ခ်ာတိတ္ကို ျပန္ေတြ႔ေတာ့ အားရဝမ္းသာ ေျပာလိုက္မ္ိတယ္။ We are now connected!!
လာအုိမွာ ဒီတေခါက္ထူးတာက ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းေတြပဲ။ ဟိုတယ္ေတြ၊ ကုန္တုိက္ေတြ ေဆာက္လက္စေတြ ေနရာအႏွံ႔မွာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ လမ္းေတြ အမ်ားႀကီးေကာင္းေနပါၿပီ၊ တည္းခုိခန္းေတြမွာ WiFi ခ်ိတ္ထားလုိက္ၾကၿပီ၊ စမတ္ဖုန္းဆုိရင္ အင္တာနက္ခ်ိတ္လိုက္ရင္ တရက္ကို ၃၅၀ ဘတ္ (ဆယ္ေဒၚလာစြန္းစြန္း) ေပးရမယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ႏုိင္ငံမွာ အေျခခံအေဆာက္အဦကို အႀကီးအက်ယ္ ျပင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ လမ္းမွာၾကံဳတဲ့ တကၠစီသမားကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ဝင္ေငြနည္းတဲ့ေန႔ဆုိ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၀၀ ေလာက္ရၿပီး ဝင္ေငြမ်ားတဲ့ေန႔ဆုိရင္ ေဒၚလာ ၅၀၀ ေလာက္အထိ ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက တက္ေနေတာ့ အဆင္ေျပလွတယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဗီယန္က်င္းမွာ ကားလမ္းေတြကေတာ့ က်ပ္သေလာက္ က်ပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာေလာက္ေတာ့ ဆုိးတာ မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ ရန္ကုန္ခရီးမွာ ေတြ႔တဲ့ တကၠစီသမားေတြေလာက္ ဗီယန္က်င္းက တကၠစီသမားေတြ ညည္းတာ မၾကားရပါဘူး။ မိုးကုန္ခါနီးဆုိေတာ့ သူတို႔မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊ မိုးကုန္ရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ပိုမ်ားလာမွာေပါ့တဲ့။
အခုေနာက္ပိုင္း စီးပြားေရးသမားေတြ၊ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏံွသူေတြက ပိုမ်ားလာတယ္လို႔ တကၠစီသမားက ေျပာေတာ့ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္၊ ဘယ္လုိ သိတာလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူ႔ အေျဖက သဘာဝက်သလုိပဲ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အေရာက္အေပါက္မ်ားတယ္၊ ေရာက္ရင္ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ သြားလာၾကတာမ်ားတယ္၊ ဒီလိုဆိုရင္ စီးပြားေရးသမားေတြတဲ့။ အလည္လာတဲ့ လူေတြကေတာ့ တကၠစီကိုပဲ သံုးၾကတယ္တဲ့။ သူတို႔ဆီမွာ လမ္းေတြ၊ လ်ပ္စစ္မီးေတြ၊ တယ္လီကြန္ျမဴနေကးရွင္းေတြ တုိးတက္လာလို ေဆာက္လက္စ ျပင္လက္စေတြလည္း မိုးဦးက် မႈိေပါက္သလို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
လာအုိဆုိတာက ကြန္ျမဴနစ္ႏုိင္ငံ၊ ဒါေပမယ့္ ညဘက္ လမ္းေပၚမွာ တေယာက္တည္း ကင္မရာတလံုးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္းတေယာက္ကို ဘယ္သူမွ အေရးလုပ္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမးရင္လည္း ညဘက္ေမာင္းတဲ့ တကၠစီသမားေတြက “မိန္းကေလး လိုခ်င္လား။ ေဆးေျခာက္ရူ႔ခ်င္လား" လို႔ ပဲ ေမးမယ္။ မလိုခ်င္ဘူးလို႔ ေျဖရင္ေတာ့ " ဒါဆုိရင္ ေမ့လုိက္ေတာ့" လို႔ ေျပာျပီး ထြက္သြားမယ္၊ ဒီေနရာမွာေတာ့ ဗီယန္က်င္းက ဘန္ေကာက္နဲ႔ ဘာမွ မကြာေတာ့ပါဘူး။
မကြာတဲ့အေၾကာင္းေျပာရရင္ အစားအေသာက္ခ်င္းကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္၊ ေက်းလက္ သီခ်င္းကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္၊ အ၀တ္အစား၊ ဘာသာစကား အားလံုး ထုိင္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ၊ ထုိင္းစကားေျပာျပီး ထုိင္းဘတ္သံုးလို႔ ရတယ္။
အာဆီယံ ႏုိင္ငံေတြဆုိတာက အီးယူႏုိင္ငံေတြနဲ႔ မတူပါဘူး၊ အီးယူက ေျပာရရင္ ခရစ္ယာန္က အမ်ားစု၊ ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံေတြ၊ အာဆီယံက ေဗ်ာက္ေသာက္၊ ႏုိင္ငံေရးစနစ္က မ်ဳိးစံု၊ ဒီမုိကေရစီ၊ အာဏာရွင္တပိုင္း ကြန္ျမဴနစ္၊ ဘုရင္စနစ္၊ စည္းမ်ဥ္းခံ ဘုရင္စနစ္၊ စသျဖင့္..။ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာက်ေတာ့လည္း အမယ္စံု၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ထုိင္း၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ျမန္မာ၊ တကယ္ကို အမယ္စံုတဲ့ ႏုိင္ငံေတြပါပဲ။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈကလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏုိင္ငံေတြ ေပါင္းစည္းေရးမွာ အခက္အခဲေတြ ရွိမယ္ဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္လို႔ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတြ႔တခု ေျပာရဦးမယ္။ ခ်င္းမုိင္ကေန ဗီယက္က်င္းကို သြားတဲ့ ခရီးမွာ ကားေပၚမွာ ဥေရာပသား တသုိက္လည္း ပါတယ္။ ခရီးအစမွာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မသိၾကပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ေျပာရင္းဆုိရင္းနဲ႔ ဗီယန္က်င္း ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ မသိမသာ၊ သိသိသာသာ ကြဲသြားတယ္။ ဥေရာပသားေတြက သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ပိုစည္းလံုးသလို၊ အာရွသားေတြကလည္း အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးသြားတယ္။ ကားရပ္တဲ့အခါတုိင္း စားေသာက္တဲ့ အခါ က်ေနာ္နဲ႔ ဖိလစ္ပိုင္က ခ်ာတိတ္နဲ႔အတူ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးတေယာက္က လာထိုင္တယ္၊ ထုိင္းသံရံုးမွုာ ဗီဇာေလွ်ာက္ေတာ့လည္း တအုပ္စုတည္း။ အာရွသားေတြ အခ်င္းခ်င္း ေသြးကစကားေျပာေလသလား မသိ။
ျပန္မယ့္ ေန႔က်ေတာ့လည္း ဗီယန္က်င္းကေန တကၠစီကို အတူတူငွားစီးၾကတယ္။ ထုိင္းဘက္က ကူးေတာ့လည္း အာရွသားသံုးေယာက္က သက္သက္၊ ဥေရာပသားအဖြဲ႔က သက္သက္၊ ေနာင္ခုိင္ (ထုိင္းဘက္) ကူးျပီး ေစာေနေသးတဲ့အတြက္ AYa ခရီးသြားကုမၼဏီရဲ႔ မနီးမေ၀းက စားေသာက္ဆုိင္ထုိင္ၾကတယ္။ အာရွသား သံုးေယာက္မွာ ေျပာစရာေတြက အမ်ားသား။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ၊ ဖိလစ္ပုိင္နဲ႔ ဂ်ပန္တို႔ ေပါင္းမိတဲ့အခါ တရုတ္အေၾကာင္းေျပာၾကတယ္။ ဂ်ပန္နဲ႔ တရုတ္ သမုိင္းေၾကာင္းအရ ျပႆနာေတြက အစ၊ ေတာင္တရုတ္ပင္လယ္ျပသနာ အလယ္၊ တရုတ္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ အဆံုးေပါ့။ တေယာက္တလွည့္ မေက်နပ္တာေတြကို ေျပာၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး စကား၀ုိင္းသိမ္းခါနီး က်ေတာ့လည္း တရုတ္ကို ဘယ္လိုပဲ မေက်မနပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ စီးပြားေရးအရ၊ ဘယ္လိုမွ ခြဲျခားလို႔ မရဘူးဆုိတာကိုလည္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
“ဂ်ပန္ကိုေရာ ဘယ္လို ျမင္လဲ” တဲ့။ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးက အမွတ္မထင္ ေမးတယ္။ “ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ စစ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သမုိင္းရွိေပမယ့္ ဂ်ပန္ေတြကို ျမန္မာေတြက မမုန္းပါဘူး” လို႔ က်ေနာ္က ေျဖလုိက္တယ္။ “ဂ်ပန္ေတြက ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အကူအညီေတြ အမ်ားႀကီးေပးတယ္ေလ” “အင္း” “ ကမၻာ့ဘဏ္မွာ တင္ေနတဲ့အေႂကြးကို ဂ်ပန္က ဝင္ဆပ္ေပးလို႔ေပါ့.. မဟုတ္ရင္း မလြယ္ဘူး၊ “ဟုတ္တာေပါ့” “ဒါတင္ ဘယ္ကဦးမလဲ” ဂ်ပန္ အမ်ဳိးသမီးက ဆက္နားေထာင္ေနတယ္။ “အေမရိကားကိုေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြေတြဆုိ ဆူရွီ ေရာင္းၿပီး တအားအဆင္ေျပတာ” အတည္အခန္႔ေတြ ေျပာေနရာကေန အရြန္းေဖာက္တဲ့စကားကို သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး သေဘာေပါက္လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ရယ္ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္က လွည္ပတ္စရာေနရာေတြကိုေမးလုိ႔ ေျပာျပရင္း ကားထြက္ခ်ိန္နီးမွ AYa ခရီးသြားကုမၸဏီရဲ႕႐ံုးဘက္ကိ္ု ထြက္လာၾကတယ္။ အာဆီယံအလံေတြ တစုတစည္းတည္း စိုက္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦတခုကို ေတြ႔လို႔ ဓာတ္ပံု ရုိက္လုိက္ေသးတယ္။ ေရွ႕ကို ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ အလည္အပတ္ခရီး ေၾကညာဆုိင္းပုဒ္တခု ေတြ႔ျပန္တယ္။ က်ဳိက္ထီး႐ိုးဘုရား၊ ေရႊတိဂံုဘုရားပံုေတြနဲ႔ ထုိင္းဘတ္ ၂၂၉၀၀ (ေဒၚလာ ၁၀၀၀ ၀န္းက်င္) လုိ႔ ေရးထားတယ္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္၊ လမ္းမွာ ေသာ့မတ္ ဖ႐ိုင္းမင္းရဲ႕စာသား “ဘုရားေရ.. ကမၻာျပားသြားၿပီပဲ” ဆုိတာကို သတိရတယ္။ တဆက္တည္း ဒီအေၾကာင္းစာေရးရင္ “ငါတုိ႔ ခ်ိတ္မိသြားၿပီ” လို႔ ေခါင္းစဥ္ေပးရင္ေကာင္းမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ “ငါတို႔ ခ်ိတ္လု ခ်ိတ္ခင္” လို႔ ေခါင္းစဥ္ေပးရင္ ေကာင္းမလားဆုိတာလည္း စဥ္းစားလာတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment