၁၉၉၀ ကာလမ်ားအခ်ိန္အထိေတာ့ ယခု ကမာၻေအး ဂမုန္းပြင့္ကုန္တိုက္ႀကီးေနရာမွာ ကမာၻေအးေဈးႀကီး ရိွခဲ့ဖူးတယ္။ ေဈးႀကီးက ဧရာမအႀကီးႀကီး၊ စည္လည္းစည္တယ္။
ေဈးထဲမွာ ပလာတာ၊ စမူဆာ၊ အီၾကာေကြး၊ ပဲသုပ္ ေရာင္းတဲ့ “အီစြတ္ဘိုင္” ဆိုတဲ့ ကုလားႀကီး တစ္ေယာက္ရိွတယ္။ အီစြတ္ဘိုင္က အစၥလာမ္ဘာသာဝင္၊ သူ႔မိန္းမက ဗုဒၶဘာသာ ...။ ကေလးေတြလည္း တစ္ပံုႀကီးေမြးၿပီး ေဈးထဲက သူ႔ က်ဴးေက်ာ္တဲေလးမွာပဲ မိသားစုအဆင္ေျပသလိုေနၾကတယ္။ တဲအေရွ႕ခန္းက သူ႔ဆိုင္ပဲ။ သူ႔ဆိုင္ထဲမွာလည္း ဗုဒၶဘုရားပံုရိွတယ္၊ သူ႔မိန္းမက မနက္မနက္ဆို အေမႊးတိုင္၊ ဖေယာင္းတိုင္ပူေဇာ္တာ ေတြ႔တာပဲ။
၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရည္းစားတစ္ေယာက္ အဖတ္တင္တယ္။ (အခု ညားေနတဲ့ အိမ္က ဟာမႀကီးေပါ့)၊ သူက ကမာၻေအးေဈးႀကီးရိွတဲ့ မရမ္းကုန္း (၉)ရပ္ကြက္သူ၊ ကၽြန္ေတာ္က (၈)ရပ္ကြက္သား။ ညည ခ်ိန္းေတြ႔တဲ့အခါ ကမာၻေအးေဈးႀကီးထဲက အီစြတ္ဘိုင္ဆိုင္မွာ ခိုးေတြ႔ၾကတယ္။ အီစြတ္ဘိုင္တို႔မိသားစုက ေဈးမႀကီးထဲ သြားေရွာင္ေနေပးတယ္:D။ ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္မေလး အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္ၿပီဆိုရင္ ေဈးမႀကီးထဲသြားထိုင္ေနတဲ့ အီစြတ္ဘိုင္တို႔မိသားစုကို ကၽြန္ေတာ္ သြားျပန္ေခၚ၊ ၿပီးေတာ့ အီစြတ္ဘိုင္မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ အိပ္ၾကၿပီဆို တဲေရွ႕အဖီေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အီစြတ္ဘိုင္ အရက္အတူေသာက္ ေဆးေျခာက္ တလွည့္စီဖြာရင္း ဘာေတြ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေျပာမိၾကမွန္း မမွတ္မ္ိေတာ့ဘူး...။ ညအေတာ္မ်ားမ်ားေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္ အီစြတ္တဲထဲမွာပဲ မိုးလင္းရင္ လင္း၊ မလင္းရင္ ေကာင္မေလးျပန္တာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ မ်ားတယ္။
၁၉၈၉ ေလာက္မွာ အီစြတ္ဘိုင္ စီးပြားေရးအဆင္ေျပလာတယ္။ သူ႔ဆိုင္ ေရာင္းေကာင္း၊ ေအာ္ဒါက်ေတာ့ မႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ သာေကတဘက္က သူ႔ေဘာ္ဒါ “အဘိုင္ေလး” ကို ကူေဖာ္ေလာင္ဘက္အျဖစ္ ေခၚထားတယ္။ အဘိုင္ေလးက သိပ္စကားမေျပာဘူး၊ အလုပ္အေတာ္လုပ္တယ္ ...။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၁၉၉၀ မွာ အိမ္ကဟာမႀကီးကို ရည္းစားဘဝမွာတင္ မတင္းတိမ္ေတာ့လို႔ ခိုးေျပး ၆ လေလာက္ပဲေပါင္းၿပီး ဘဝကိုစတင္႐ုန္းဖို႔ ထိုင္းေျမေပၚ ေျပာင္းေရႊ႕နဲ႔၊ အီစြတ္ဘိုင္တို႔မိသားစုေတြ အဘိုင္ေလးတို႔ေတြနဲ႔ ျပတ္သြားခဲ့တာ ၁၉၉၈ - ၉၉ ကာလေတြ ဗမာေျပ ျပန္မလွည့္ျဖစ္ေတာ့။ အီစြတ္ဘိုင္ႀကီးတစ္ေယာက္ အလာ့ဟ္ အမိန္႔ခံယူသြားရွာၿပီ။ သူ႔မိသားစုလည္း ကမာၻေအးမွာ မရိွေတာ့ဘူး၊ ကမာၻေအးေဈးႀကီးလည္း ဂမုန္းပြင့္ကုန္တိုက္ျဖစ္လာေတာ့မယ့္ အေဆာက္အဦႀကီးအျဖစ္ ဟီးေနၿပီ။ “အဘိုင္ေလး” တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိ၊ အရပ္ထဲလည္း လာတာမေတြ႔ေတာ့ဘူး လို႔ ကိုဘခက္တို႔အုပ္စုေတြက ေျပာသံၾကားတာပဲ။
၂၀၀၅ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘဝႀကီး ဗမာေျပထဲမယ္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ထိုင္းေျမေပၚ တစ္ပတ္ျပန္လည္ထြက္သြားျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ေတြ ႏွစ္စဥ္လိုလို အတူရိွခဲ့ဖူးတဲ့ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္အတူ ႏႊဲခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး (အိမ္ကဟာမႀကီး) နဲ႔ ၂၀၀၉ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔မွာ တကြဲတျပားစီေပါ့၊ သူက ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဇင္းမယ္မွာ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမြးေန႔ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ရန္ကုန္မွာ ဘုန္းဘုန္း ဆြမ္းကပ္၊ အိမ္နီးပါးခ်င္းေတြဖိတ္ၿပီး ၾကက္သားနဲ႔ ပလာတာ တည္ခင္းဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးသတဲ့။ ၾကက္သားက အိမ္မွာစိတ္တိုင္းက်ခ်က္ၿပီး ပလာတာက ေအာ္ဒါမွာတာတဲ့။ ေအာ္ဒါကလည္း ႐ိုက္ၿပီးသား ပလာတာကို လာပို႔တာမဟုတ္ဘဲ အိမ္ေရွ႕မွာတင္ စားပြဲနဲ႔ စားခါနီးမွ ႐ိုက္ေပးတာတဲ့၊ မေလးရွားကျပန္လာတဲ့ ႐ိုတီကုလားတေယာက္၊ အရပ္ထဲက အလွဴေတြဆိုလည္း သူ႔ပလာတာပဲ ေအာ္ဒါမွာတာ အလြန္အရသာရိွ ေထာပတ္နံ႔ေလးသင္းဆိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲ သူမ ဖုန္းထဲကေျပာေနတဲ့ ႐ိုတီကုလားကို စိတ္ထဲပံုေဖာ္ၾကည့္လိုက္လို႔ ရတယ္၊ အေတာ္သေဘာက်သြားတယ္ဗ်ာ၊ အလွဴမွာ ႐ိုတီကို Live လာရိုက္ေပးတာ .. လံုးဝ ဆန္းတယ္။
ဒီႏွစ္ ဝါဆိုသဃၤန္းကပ္ေတာ့ အိမ္ကဟာမႀကီးက “ဟိုးအရင္ ရွင့္ေမြးေန႔တုန္းက ေကၽြးတဲ့ ၾကက္သားပလာတာမ်ဳိး ေကၽြးရေအာင္ ... ဘုန္းဘုန္းေတြ အာ႐ံုဆိုေတာ့ ကပ္ရတာလည္း အဆင္ေျပတယ္။ လူေတြလည္း အေတာ္ႀကိဳက္ၾကတယ္၊ မေလးရွားကျပန္လာတဲ့ ကုလားႀကီးဆီကပဲ ေအာ္ဒါမွာမယ္ ... ” လို႔ တင္ျပလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ခံလိုက္တယ္။ သို႔ေသာ္ ထိုကုလားႀကီးက အိမ္မွာေတာ့ လာမ႐ိုက္ေပးေတာ့ဘူး မနက္အေစာႀကီး သူ႔အိမ္ကထဲက ႐ိုက္လာမယ္၊ ၂ ရက္ေလာက္ေတာင္အထားခံတဲ့ ပလာတာမ်ဳိးဆိုေတာ့ အိုေကေပါ့၊ ဆြမ္းကပ္အလွဴလုပ္တဲ့ေန႔က ဘုန္းဘုန္းေတြလဲ အေတာ္ဘုန္းေပးၾကသလို လူေတြလည္း အပီဆြဲၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ေတာ္ေတာ္ႏူးညံ့တဲ့ ပလာတာဗ်ာ။
မေန႔က မနက္ပိုင္းေတာ့ အေစာႀကီး လင္မယား ၂ ေယာက္ လမ္းထေလွ်ာက္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဓာတ္ဖမ္းရင္း ဂမုန္းပြင့္ကုန္တိုက္ႀကီး အေနာက္၊ ေရကူးရြာမလမ္း၊ မရမ္းကုန္း (၉) ရပ္ကြက္ အုပ္ခ်ဴပ္ေရးမွဴး႐ံုးေရွ႕ ဆိုက္ကၠားဂိတ္နားေရာက္ေတာ့ လူေတြအံုေနတဲ့ ႐ိုတီတြန္း လွည္းသမားတစ္ေယာက္ ေတြ႔တယ္။ သူ ပလာတာ႐ိုက္ေနတာ “က” ေနသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ပလာတာစားခ်င္စိတ္ေရာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခ်င္စိတ္ပါ ကဲ လာတာနဲ႔ မိန္းမျဖစ္သူကို ပဲပလာတာ ဝယ္ခိုင္းေတာ့ “အဲဒါေပါ့... မေလးရွားက ျပန္လာတဲ့ ကုလားႀကီးဆိုတာ... သူ႔ပလာတာက မနက္ ကိုးနာရီေလာက္ဆို ကုန္ၿပီ...” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ကင္မရာကို အိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္တယ္။ ဓာတ္ပံုမ႐ိုက္ေတာ့ဘူး ... ဒီကုလားႀကီးကို ေသခ်ာအနီးကပ္ေလ့လာမယ္ဆိုၿပီး လူၾကားထဲတိုး မသိမသာ ရပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ .… …။
ဦးထုပ္ေနာက္ျပန္ေဆာင္းၿပီး အပီ႐ိုက္ေနတဲ့ ... “အဘိုင္ေလး” ကၽြန္ေတာ္ မွင္သက္သြားတယ္။ ႏႈတ္လည္းမဆက္မိသလို သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေအးေဆးပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိပံုမရဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ဂေန႔မနက္ အေစာႀကီးထၿပီး တစ္ေဗြထဲ အဘိုင္ေလးရိွရာ ဒိုးလာခဲ့တယ္။ အဘိုင္ေလးဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ပဲပလာတာ ၂ ခ်ပ္ ပါဆယ္မွာတယ္။ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေက်ာင္းသြားခါနီး ပလာတာဆြဲဖို႔ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ကေလး ၄-၅ ေယာက္ရယ္၊ အခ်ဳိ႕လူႀကီး ၃ ဦးေလာက္ရယ္ တန္းစီ ဝိုင္းေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို အဘိုင္ေလး လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေသခ်ာမွတ္မိပံုမရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆလံေပးလိုက္ေတာ့မွ သူ အမွတ္ရသြားပံုရတယ္။ ေအးေဆးပဲ ျပန္ျပံဳးျပတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး၊ ကားႀကီးကားခန္႔တစ္စီး သူ႔လွည္းေဘးထိုးကပ္လာၿပီး ကားထဲက တ႐ုပ္လူမ်ဳိး လူရည္သန္႔လင္မယားက အဘိုင္ေလးကို မေလးဘာသာ စကားနဲ႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။
“ဆူဒ ဟာ့ေဘ့စ္လား” … … တဲ့။
အဘိုင္ေလးကလည္း ျပန္ေျပာတယ္ ... “ဗလံုးးးမ္ .. အါဒ လာ့ဂီ” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ခ်င္းေျပာေနတဲ့ မေလးဘာသာစကားတစ္ခ်ဳိ႕ကို နားလည္ေတာ့ ျပံဳးမိလုိက္ပါတယ္။ ေၾသာ္ ... ဒီ တ႐ုတ္မလင္မယားလည္း အဘိုင္ေလး မနက္ခင္းေဖာက္သည္ေတြပါပဲလား ...။
အီစြတ္ဘိုင္ႀကီးဆံုးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ အဘိုင္ေလး မေလးရွားလစ္သြားတယ္။ မေလးမွာ ႐ိုတီတြန္းလွည္းနဲ႔ ညစဥ္ေရာင္း စုေဆာင္းရင္း၊ အီစြတ္ဘိုင္ႀကီး က်န္ရစ္မိသားစုကိုလည္း ေထာက္၊ သူ႔မိသားစုအတြက္လည္း စုေဆာင္း၊ ျပည္ပခရီးရွည္ျဖတ္သန္းရင္း ခုေတာ့ ဗမာေျပျပန္အေျခခ်ၿပီး သာေကတမွာ သူ႔အိုးသူ႔အိမ္နဲ႔၊ အီစြတ္ဘိုင္ရဲ႕ က်န္ရစ္မိသားစုကိုလည္း သာေကတဘက္ေခၚထားၿပီး ငဲ့သတဲ့ ၾကည့္သတဲ့။ သူ႔ေဘာ္ဒါ အီစြတ္ဘိုင္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီ ႐ိုတီသမားဘဝေရာက္ အဆင္ေျပလာတာတဲ့၊ ေနာက္ၿပီး သူဒီဘဝ စခဲ့တာ ဒီကမာၻေအးေျမက စခဲ့လို႔ သာေကတမွာေတာင္ မေရာင္းဘူး၊ မနက္အေစာႀကီး ထလာၿပီး ကမာၻေအးမွာပဲ လာလာေရာင္းသတဲ့။ သူ႔ ကာစတန္မာေတြက ကမာၻေအးက လူေတြခ်ည့္ပဲတဲ့၊ ကမာၻေအးကို ခ်စ္သတဲ့ သံေယာဇဥ္ရိွသတဲ့၊ အလာ့ဟ္နားေရာက္သြားတဲ့ သူ႔ေဘာ္ဒါႀကီး အီစြတ္ဘိုင္ကိုလည္း သတိရသတဲ့။
အဘိုင္ေလးေျပာခ်င္တာေတြ နားေထာင္မိေနရင္း သူ႔စိတ္ေတြ တစ္ေနရာေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အဘိုင္ေလးအမွတ္တရ ပုံတစ္ပံု ဆြဲဖမ္းလိုက္မိတယ္။
ပတ္ဝန္းက်င္ အရပ္သတင္းအရေတာ့ အဘိုင္ေလးတစ္ေယာက္ အခု ဂ်ပန္ကသြင္းေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားသစ္ ဝယ္စီးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ စီးႏိုင္ၿပီလို႔ေျပာေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အားတဲ့အခါ၊ ဖီလင္လာတဲ့အခါ အဘိုင္ေလးအိမ္အျပန္ သာေကတဘက္လိုက္သြားၿပီး အဘိုင္ေလး ဘဝေလ့လာဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ေဘာ္ေဟာင္းႀကီး အီစြတ္ဘိုင္ အလာဟ္ အရွင္ျမတ္ထံပါးမွာ ေအးခ်မ္းပါေစ။ ပလာတာ ဂု႐ု ... “အဘိုင္ေလး” (ဝါ) “႐ိုတီဘိုင္” အေပၚလည္း အလာဟ္အရွင္ျမတ္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ ေအးျမမႈအေပါင္း ခေညာင္းပါေစ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝထဲက မနက္ခင္းတစ္ခင္း အေတာ္ေအးခ်မ္းသြားတယ္။
ကမာၻေျမ ေအးခ်မ္းပါေစ။
မင္းသိုက္
ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္၊ ၂၀၁၃။
ရန္ကုန္။
သူ႔ရဲ႕ေဖ့ဘုတ္က ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment