တေန႔ က်ေနာ္ေနထုိင္ရာ ခေနာ္ခနဲ႔တဲ့အိမ္ေလးသုိ႔ ဆရာလွေခး ေရာက္ရွိလာသည္။ ‘ခင္ဗ်ားတုိ႔ မိသားစုကုိ ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အခက္အခဲေတြၾကားက ဘဝကုိ အေကာင္းဆံုး တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္ေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာရွိတဲ့ ကေလးေတြကုိ ျမန္မာရည္လည္ေစခ်င္တယ္။ ဗမာစာ၊ ဗမာစကားကုိ ေကာင္းစြာေျပာဆုိေရးသားနုိင္ဖုိ႔အတြက္ ခင္ဗ်ား ကူညီရမယ္။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္တယ္ဆုိတာ ဘာသာစံုတတ္ထားေတာ့ ပုိၿပီး ထိေရာက္တာေပါ့။ အဓိက က်ေနာ္တုိ႔ေတာ္လွန္ေနတာ ဗမာအစုိးရ။ သူ႔စာ သူ႔စကားကုိ ေကာင္းစြာတတ္မွ ကုိယ့္ဘက္က ျဖစ္ခ်င္တာေတြကုိ ေဆြးေႏြးလုိ႔ရမွာေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာသင္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ က်ေနာ္ေတာင္းဆုိပါတယ္’ ဟု ဆုိလာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း အလယ္တန္းပညာကုိပင္ ေကာင္းစြာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ‘မျဖစ္နုိင္ပါဘူး ဆရာရယ္…’ ဟု ဆုိလုိက္ေတာ့ ‘မျဖစ္နုိင္ဘူးဆုိတာ မရွိေစခ်င္ဘူးဗ်ာ... မျဖစ္ေသးတာပါ... ႀကိဳးစားၿပီး အေျဖေပးပါ... ေနာက္ ၃ ရက္ေနရင္ က်ေနာ္ျပန္လာခဲ့မယ္’ ဟုေျပာကာ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေလသည္။
ထုိည ဇနီးသည္ႏွင့္က်ေနာ္ တုိင္ပင္ၾကသည္။ ဇနီးသည္ကလည္း အားေပးရွာသည္။ ၃ ရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ ဆရာလွေခး ကတိအတုိင္း ေရာက္လာသည္။ ‘ဘယ္လုိဗ် စဥ္းစားထားၿပီးၿပီလား’ ေမးလာေတာ့ ‘ဟုတ္ကဲ့ဆရာ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ပါတယ္’ ဆုိလိုက္ရာ ‘ႀကိဳးစားမၾကည့္နဲ႔ ျဖစ္ကုိျဖစ္ရမယ္လုိ႔မွတ္ၿပီး လုပ္ပါ... က်ေနာ္လည္း တတ္နိုင္တဲ့ဘက္က ေဖးမကူညီေပးပါ့မယ္’ ဟုဆုိကာ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးေသာအျပံဳးျဖင့္ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီဆိုေတာ့ ဇနီးသည္နွင့္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ရျပန္သည္။ ဝတ္စရာအဝတ္မရွိ၊ ေအာက္အနားတြန္႔လိပ္ေနေသာ ပုဆိုးတစ္ထည္နွင့္ ဖားဥတက္ အက်ႌျဖဴတစ္ထည္သာရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအဝတ္အစားကိုသာဝတ္ၿပီး ေက်ာင္းကိုသြားလိုက္ရသည္။ ျမန္မာစာသင္မည့္ ဆရာအသစ္ လာမည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းဝင္လာေသာ က်ေနာ့္ကို ဝိုင္းၿပီးၾကည့္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ဆရာ ဘယ္ရီထြန္းရီ။ ကရင္အမ်ဳိးသားတစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ အရက္ကိုအလြန္ႀကိဳက္ေသာေၾကာင့္ ဒုကၡမ်ားစြာနဲ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့ရၿပီး ၂၀၀၀ ခုနွစ္ေလာက္က ဘဝတစ္ပါးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားရသည္။
သူက… ‘မင္းတို႔ကို ျမန္မာစာသင္းေပးမယ့္ ဆရာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံၾကပါ။ ႐ိုေသေလးစားၾကပါ’ ဟု နိဒါန္ေႁခြေနသည္။ စာသင္ခန္းထဲဝင္ေတာ့ ဘယ္ကစတင္ရမည္ကို မသိ။ ဖတ္စာအုပ္ထဲပါသည့္ စာကိုသာ black board မွာ ေျမျဖဴနဲ႔ေရးၿပီး လိုက္ဆိုေစသည္။ မည္သူမွ မဆိုၾက။ က်ေနာ့္စကားကို နားမလည္တာလား… နားမေထာင္ခ်င္တာလားဆိုတာ ေဝခြဲမရ။ ႀကိဳးစားၿပီးဆိုခိုင္းေတာ့ အသံအနည္းငယ္ ထြက္လာသည္။ အားတက္သြားသည္ဟု ဆိုရမည္။ ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အသံမထြက္ခ်င္ေတာ့။ လည္ပင္းေတြ နာေနသည္။
ဆားေရျဖင့္ အာလုပ္က်င္းကာ ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းျပန္သြားရသည္။ ရက္ၾကာလာေသာအခါ တရက္နွင့္တရက္ မတူေတာ့။ အကၽြမ္းတဝင္ရွိလာသည္။ ဘာသာစကားအခက္အခဲက အေတာ္ကေလး ဒုကၡေရာက္ေစခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဗမာစကားေျပာတတ္ေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ဗမာလိုေျပာလာၾကသည္။ က်ေနာ္ သူတို႔ကို ျပန္လည္အသံုးခ်ရေတာ့သည္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း မွတ္သားထားရသည္။ ဥပမာ... ေရကို ‘ေထာ့’၊ ထမင္းစားၿပီးၿပီလားလို႔ဟုဆိုလွ်င္ ‘ေအးထိုရဒီးရယ္’ စသည္ျဖင့္။
မၾကာခင္ကာလအတြင္း စာသင္ခန္းထဲ ဗမာစကားသံ ပ်ံ႕လြင့္ေဝစည္ေနေတာ့သည္။ ကယားဘာသာစကားကိုလည္း အေတာ္ပင္ တက္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။ စာသင္ရာတြင္ အခက္အခဲမရွိ၊ ေျခဟန္လက္ဟန္မလို။ အထာက်သြားသည္။ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ တေန႔ကို ဆယ္ဘတ္ႏႈန္းနွင့္ တစ္လကို လခအျဖစ္ ၃၀၀ ႏႈန္းသာရသည္။ ထိုေငြေၾကးမွာ မိသားစုတစ္စုအဖို႔ လံုေလာက္ေသာေငြေၾကးေတာ့ မဟုတ္။ ေစတနာကိုသာ အဓိကထားခဲ့ၾကသည္။ ညဘက္မွာ ေက်ာင္းသုိ႔ အခ်ိန္ပိုေခၚၿပီး မသိမရွင္းသူမ်ားကို ေမးျမန္ေစသည္။ အတတ္နိုင္ဆံုး ေျဖရွင္းေပးသည္။ စာက်က္ရန္အတြက္ ဖေယာင္းတိုင္မရွိ။ ထင္း႐ွဴးဆီ ကိုယ္စီ ယူေဆာင္လာေစရသည္။ ထိုမီးေရာင္ျဖင့္သာ စာဖတ္ စာက်က္ရသည္။ ရရွိေသာလခထဲမွ အခ်ဳိ႕ေငြေၾကးကို စာက်က္ရန္အတြက္ ဖေယာင္းတိုင္ ဝယ္ေပးျဖစ္သည္။ ထိုေစတနာက ေရာင္ျပန္ဟပ္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
မနက္အိပ္ယာထ ၾကည့္လိုက္သည္နွင့္ ၾကက္သြန္အျဖဴ၊ အနီနွင့္ အခ်ဳိမႈန္႔ စသည္ျဖင့္ ဟင္းခ်က္စရာမ်ား လာေရာက္ ခ်ိတ္ဆြဲထားတတ္ၾကသည္။ မည္သူေတြက လာေရာက္ပို႔ေဆာင္ထားသည္ကိုေတာ့ ယေန႔တိုင္ မသိရ။ ဆရာလွေခးက ေနစရာအိမ္တစ္လံုးရွာေပးသည္။ ေကာင္းမြန္ေသာအိမ္လည္းျဖစ္တယ္။ က်ေနာ့္ဇနီးလည္း ကိုယ္ဝန္ရွိေနခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္က တကိုယ္ေကာင္းဆန္သည္။ ဇနီးသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္၊ ေက်ာင္းကိုသာ ဂ႐ုစိုက္လြန္းေသာေၾကာင့္ မၾကာခဏဆိုသလို အခ်င္းမ်ားၾကသည္။ ရွာေဖြေကၽြးေမြး႐ံုနွင့္ မိသားစုတာဝန္ေက်ပြန္သည္ မဟုတ္။ ေႏြးေထြးယုယ တန္ဖိုးထားတတ္မွသာ လူ႔ဝတၱရား ေက်ပြန္မည္ဆိုသည့္အခ်က္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသည့္ က်ေနာ္။
ဇနီးသည္ကလည္း က်ေနာ့္ကို ခ်စ္ရွာသည္။ လိုအပ္သလို ကူညီလုပ္ေဆာင္ေပးသည္။ ထိုအခ်က္မ်ားေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္ ဆိုးသြမ္းခဲ့ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္ဝန္ရွိစဥ္ကလည္း ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့။ ဆုိ႔နင့္ေၾကကြဲေနသည့္အျဖစ္မ်ားကို မသိက်ဳိးကၽြံျပဳခဲ့ဖူးသည္။ သမီးႀကီး ဇာျခည္ ေမြးသည့္ရက္ကို ယေန႔တိုင္ အမွတ္ရေနဆဲ။ မိခင္ဝမ္းမွကၽြတ္ကာ အုဝဲ ဟု ေအာ္ငိုသံၾကားလိုက္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္လႈပ္သြားသည္။ ရင္တို႔သည္ လိႈက္ဖိုျမင့္တက္လ်က္ အသက္႐ွဴရန္ပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။ ဝမ္းသာလြန္း၍ ရင္၌ျဖစ္ေသာ ဖခင္ေမတၱာပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။
နို႔ရည္မထြက္ေသာ ဇနီးသည္ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ပ်ားရည္အစက္ကို ေရက်က္ေအးျဖင့္ေရာၿပီး သမီးငယ္ေလးကို တိုက္ေကၽြးရသည္။ ပင္ပန္းလြန္း၍ ဇနီးသည္က အိပ္ေမာက်သြားသည္။ သမီးေလးကို က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး အိပ္ငိုက္ေနသည္။ သမီးပါးျပင္နုနုကို ႏွာေခါင္းျဖင့္ထိရာမွာ လန္႔နိုးထရသည္က အႀကိမ္ႀကိမ္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
အုပ္ႀကီးေဖ
၃၁- ၇- ၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment