ႏွလံုးသား ဒုိင္ယာယီ (၇) - အုပ္ႀကီးေဖ

ေမ့ေပ်ာက္ရန္ ႀကိဳးစားထားေသာ အတိတ္ဆုိးကုိ ပန္ယြန္းစခန္းက ျပန္လည္ႏႈိးဆြေပးခဲ့သည္ဟု ဆုိရမည္။ တေန႔ … က်ေနာ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာ တနီးလဲေက်ာင္းေလးသုိ႔ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ေရာက္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ့္ကုိေတြ႔သည္ႏွင့္ … 

“ဆရာေက်ာင္းေရ ... ပန္ယြန္းစခန္းက အခုလာခဲ့ဖုိ႔ သတင္းပုိ႔လာတယ္” ဟု က်ေနာ့္အား လာေရာက္အေၾကာင္းၾကားခဲ့သည္။ 

“ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္သြားလုိက္ပါ့မယ္” 

ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာ တနီးလဲရြာမွ စတင္ခရီးထြက္ခဲ့သည္။ နန္းဆြယ္ရြာသုိ႔ ဦးစြာေရာက္ရွိသည္။ ထုိမွတဆင့္ ေထးတေမာလဲ ရြာ ၃၀၃ ABSDF တပ္ရင္းမွတဖန္ ထုိင္းပါမုိက္၊ ဝ စခန္းကုန္း စသည့္ေနရာမ်ားကုိ ျဖတ္သန္းသြားရသည္။ ခရီးၾကမ္းေသာေၾကာင့္ လူသြားလူလာနည္းေသာ လမ္းခရီးလည္းျဖစ္သည္။ ပန္ယြန္းမွာ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ေတာင္ေၾကာႀကီးျဖစ္သည္။ အျမဲတမ္း ျမဴမႈန္တုိ႔ လႊမ္းျခံဳေနတတ္သည္။ ပန္ယြန္းေတာင္ေၾကာႀကီး အထက္ပုိင္းတြင္ ေနာင္ေကာင္ကီ ေတာင္ႀကီးက လႊမ္းမုိးထားသည္။ ထုိေတာင္ေၾကာ၏ ေအာက္ဘက္တြင္ေတာ့ SSA စခန္းမ်ားရွိသည္။ ေနာင္ေကာင္ကီ ေအာက္ပုိင္းတြင္ ေဘကလူလဲ ေခ်ာင္းရွိသည္။ သားငါးႏွင့္ ေတာေကာင္မ်ား က်က္စားရာ ေနရာလည္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ဆိတ္ႏွင့္ ဝံၿမီးေကာက္မ်ားကုိ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရသည္။ ေမ်ာက္၊ ဝက္၊ ဂ်ီ၊ ဆတ္၊ ေဒါင္း စသည့္ သားငွက္ တိရစာၦန္တုိ႔လည္း ေပါမ်ားသည္။ 


ပန္ယြန္းကုိ က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ တာဝန္ခံျဖစ္သူ ဆရာႀကီးေအာင္ေမာင္းထံ သတင္းပုိ႔ရသည္။ ဆရာႀကီး ေအာင္ေမာင္းက ယခင္ နဝတ အစုိးရ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္မွျဖစ္သည္။ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားေၾကာင့္ ၈၈တြင္ ေတာခုိလာၿပီး ABSDF တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ထုိမွတဖန္ ကရင္နီတပ္မေတာ္တြင္ ျပန္လည္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္အား ဘားတုိက္တခုတြင္ ေနရာခ်ထားေပးသည္။ ဘားတုိက္ထဲဝင္လုိက္သည္ႏွင့္ အလြန္အံ့ၾသသြားရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ နဝတ တပ္မွ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ေတာခုိလာေသာ ရဲေဘာ္အမ်ားစုကုိ တစုတစည္းတည္း ေတြ႔ျမင္လုိက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ အပါအဝင္ အေယာက္ ၂၀ ခန္႔ရွိသည္။ 

ေန႔စဥ္ တေယာက္ခ်င္း ေခၚယူစစ္ေဆးသည္။ အမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာ၊ အသက္၊ မိဘ၊ ကုိးကြယ္သည့္ဘာသာ၊ တာဝန္က်ရာတပ္၊ ကုိယ္ပုိင္အမွတ္၊ ထြက္ရွိလာရျခင္း အေၾကာင္းအရင္း စသျဖင့္ ေမးခြန္းမ်ားမွာ စံုလင္လွသည္။ ပန္ယြန္းတြင္ေနစဥ္အတြင္း ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ကာ သူတုိ႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔ဘဝျဖတ္သန္းမႈမ်ားကုိ ေမးျမန္းခဲ့သည္။ အားလံုး၏ အေျဖမွာ တထပ္တည္းက်သည္ဟု ဆုိရမည္။ တပ္မေတာ္ကုိ မည္သူမွ မုန္းသည္ဟု မဆုိ။ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားကုိ တြန္းလွန္လုိေသာေၾကာင့္သာ ေတာခုိၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ၾကာၾကာအစစ္ေဆး မခံလုိက္ရ။ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္က တဖက္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ေခတၱေမးျမန္းၿပီး ျပန္လႊတ္လုိက္ၾကသည္။ 

………………………………

က်ေနာ္က ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကတည္းက စစ္သားျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူ။ စစ္တုိက္ရမည့္အလုပ္ သုိ႔မဟုတ္ စြန္႔စားရမည့္အလုပ္မ်ဳိးုကုိ ဝါသနာထံုသူဟု ဆုိရမည္။ အသက္မျပည့္မီကပင္ တပ္မေတာ္ထဲသုိ႔ဝင္ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ ရွစ္ေလးလံုး လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖစ္ေပၚလာၿပီးေနာက္ မည္သူတဦးတေယာက္ တုိက္တြန္းခ်က္မွ မပါဝင္ဘဲ မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ တပ္မေတာ္ထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။ 

ဦးစြာပထမ ေမွာ္ဘီစုေဆာင္းေရးသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ေရွ႕တလက္မ ေနာက္ေျပာင္ ဆံပင္ေကႏွင့္ ပံုစံသြင္းလုိက္ၾကသည္။ ေန႔စဥ္ လုပ္အားေပးအျဖစ္ စုေဆာင္းေရးဆရာမ်ား၏ အိမ္မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ေပးရသည္။ မထင္လွ်င္မထင္သလုိ အဆူအေမာင္း အ႐ိုက္အပုတ္ခံရတတ္သည္။ ၾကမ္းပုိး ဖမ္းခုိင္း၊ ယင္ေကာင္ဖမ္းခုိင္း စသည့္အလုပ္မ်ားကုိလည္း လုပ္ရသည္။ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေသာ ငစိန္ဆန္မွာ နံေစာ္တူးခါးေနသည္။ စိတ္ဓာတ္မက်။ ခံနုိင္ရည္ရွိေစရန္အတြက္ ေလ့က်င့္ေပးေနသည္ဟုသာ မွတ္ယူထားခဲ့သည္။ စုေဆာင္းရင္းႏွင့္ ရဲေဘာ္သစ္ေတြမ်ားလာသည့္အခါ မဂၤလာဒံု စုေဆာင္းေရးဌာနခ်ဳပ္သုိ႔ ကားျဖင့္ပုိ႔လုိက္ၾကသည္။ မဂၤလာဒံုဌာနခ်ဳပ္တြင္ ရဲေဘာ္သစ္စုေဆာင္းထားသည့္ ဦးေရမွာ နည္းသည္မဟုတ္။ ထမင္းစားလွ်င္ ေပ်ာ္စရာပင္ေကာင္းေနသည္။ ဝမ္းနာလွ်င္ေတာ့ အခက္ေတြ႔ရသည္။ အိမ္သာမွာ အလ်ားလုိက္တူးထားေသာ အကာအရံမဲ့ ေျမာင္းေပၚမွာ တန္းစီၿပီး သြားရသည္။ တခ်ဳိ႕သူေတြ မစင္ေျမာင္းထဲမွတဆင့္ ထြက္ေျပးသြားတာရွိသည္။ 

တပတ္ခန္႔အၾကာ က်ေနာ္တုိ႔တက္ရမည့္ သင္တန္းေက်ာင္းအသီးသီးသုိ႔ အသုတ္လုိက္ ပုိ႔လႊတ္ေပးသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အသုတ္မွာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္ရွိေသာ အမွတ္(၅) တုိင္းဗဟုိေလ့က်င့္ေရးတပ္သုိ႔ သြားရသည္။ မနက္ေစာေစာ စစ္ကားႀကီးျဖင့္ သေဘၤာဆိပ္သုိ႔ ဆင္းရသည္။ ဧရာဝတီတုိင္းသြားမည့္ သေဘၤာေပၚသုိ႔ စုေဆာင္းေရးဆရာမ်ားျခံရံလ်က္ တေယာက္ခ်င္း တန္းစီၿပီးတက္ရသည္။ အျပင္ထြက္ခြင့္မရ။ တဦးလွ်င္ ထမင္းထုပ္ တထုပ္စီေဝေပးသည္။ ထမင္းထုပ္ထဲမွာ ပလာတူးငါးေျခာက္ ၂ ေကာင္စီ ပါသည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ ညအိပ္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စားခ်င္သည့္မုန္႔မ်ား ဝယ္စားနုိင္ရန္အတြက္ အုန္း ၂ ပင္ တံဆိပ္ ပုဆုိးတထည္ကုိ ေရာင္းခ်ရန္အတြက္ ေဘာတံတားေပၚရွိ လူကုိ စပ္လုိက္မိသည္။ ထုိသူမွ ပုဆုိးကုိျပရန္ေတာင္းေသာေၾကာင့္ အမွတ္မထင္ ကမ္းေပးလုိက္မိသည္။ သူ႔လက္ထဲသုိ႔ ပုဆုိးေရာက္သြားသည္ႏွင့္ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြားသည္မွာ မည္သုိ႔ပင္ေခၚေခၚ လွည့္မၾကည့္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ သူမဟုတ္သလုိပင္။ မတတ္နုိင္သည့္အဆံုး လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရသည္။ မုိးတြင္းကာလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဧရာဝတီျမစ္ေရမွာ အေတာ္ပင္တက္လ်က္ရွိသည္။ ရြာအေတာ္မ်ားမ်ား ေရလႊမ္းမုိးေနသည္ကုိ သေဘၤာေပၚမွ လွမ္းၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ 

မအူပင္ေရာက္ေတာ့ မုိးခ်ဳပ္ေလၿပီ။ ဆာေလာင္ေသာ ဝမ္းမီးကုိၿငိႇမ္းသတ္ရန္ လက္ထဲမွာ ေငြမရွိ။ ထမင္းလာေရာင္းေသာ သက္တူရြယ္တူ ေကာင္ေလးကုိ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆုိးႏွင့္ ထမင္းထုပ္လဲမလားဟုေမးေတာ့ သူက လက္ခံသည္။ က်ေနာ့္ကုိ ထမင္းထုပ္ ၃ ထုပ္ေပးသည္။ အားပါးတရစားမည္ဟုျဖည္၍ ေဘးဘယ္ညာ လွည့္ၾကည့္လုိက္ရာ က်ေနာ္နည္းတူ ဆာေလာင္ေနေသာ ရဲေဘာ္ေလးတဦးက က်ေနာ့္ကုိ ေငးၾကည့္ေနတာ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ထမင္းတထုပ္ကုိယူၿပီး သူ႔ထံခ်ဥ္းကပ္သြားေရာက္ ေပးလုိက္သည္။ ေနာက္ပုိင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ရဲေဘာ္ျမင့္ေဇာ္ (ကရင္ေလး) ပင္ ျဖစ္သည္။ 

ေနာက္တေန႔ ပုသိမ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိိခဲ့သည္။ လာေရာက္ႀကိဳဆုိေသာ သင္တန္းဆရာမ်ားက ကားေပၚတက္ရန္ လုိက္လံ ႏႈိးေဆာ္ေနၾကသည္။ မုိးကလည္း အဆက္မျပတ္ရြာသြန္းလ်က္။ နာရီဝက္ခန္႔အၾကာ အမွတ္(၅) တုိင္းဗဟုိ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ (ေရႊျမင္တင္) ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးကုိ ျမင္လုိက္ရသည္။ သင္တန္းေက်ာင္းဝင္းထဲသုိ႔ ဝင္လုိက္သည္ႏွင့္ PT ေျပးေနေသာ အုပ္စု၊ စစ္ေရးျပေလ့က်င့္ေနေသာ အုပ္စု၊ ေသနတ္ ျဖဳတ္ျခင္း၊ တပ္ျခင္း၊ တုိက္ခၽြတ္ျခင္း လုပ္ေနေသာ အုပ္စု စသျဖင့္ တဖဲြ႔ၿပီးတဖဲြ႔ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ထုိသင္တန္းေက်ာင္းႀကီးတြင္ သူရ၊ သီဟ၊ စည္သူ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေနာ္ရထာ အခ်ဳိ႕ကုိေတာ့ မမွတ္မိ။ သင္တန္းတပ္ခဲြ ၇ ခဲြရွိသည္။ 

တပ္ခဲြတခုလွ်င္ သင္တန္းသား ၂၅၀ ရွိသည္။ က်ေနာ္က သူရတပ္ခဲြတြင္ က်ေရာက္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔တပ္ခဲြတြင္ လူစစ္လုိက္ေသာအခါ ရခုိင္ျပည္နယ္ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္ေတာဘက္မွ ရခုိင္လူမ်ဳိး ၁၅၀ ေက်ာ္ပါသည္။ မြန္၊ ခ်င္း၊ ကရင္ႏွင့္ ဗမာက အနည္းစုျဖစ္ေလသည္။ ရဲေဘာ္သစ္ထဲတြင္ နတ္ကေတာ္၊ မိန္းမလွ်ာ၊ ဘုန္းႀကီးလူထြက္၊ အညာသား၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဘဲြ႔ရပညာတတ္၊ ၂ ခါျပန္ စစ္မႈထမ္းသူ စသျဖင့္ လူစံုေတြ႔ျမင္ရသည္။ ေက်ာင္းသား တပ္ခဲြမွဴးမွာ ကုိကုိေလး (ပန္းခ်ီဆရာ) ျဖစ္သည္။ ဝတ္ဆင္ရန္အတြက္ စစ္ဝတ္တန္ဆာမ်ားကုိ ထုတ္ေပးသည္။ အုိဂ်ီ အက်ႌ ၂ ထည္၊ ေဘာင္းဘီရွည္ ၂ ထည္၊ ခါးပတ္ႀကီး/ေသး၊ အီေကြးမင့္၊ ဆြယ္တာ၊ သဘက္ႀကီး၊ ေက်ာပုိးအိတ္၊ ဖိနပ္ စသည္တုိ႔ျဖစ္သည္။ 

ထုတ္ေပးေသာ အဝတ္မ်ားကုိဝတ္ရင္း အမ်ားစုက ၾကည္ႏူးေနၾကသည္။ မနက္ ၄ နာရီထ ကစ္ေခါက္ရသည္။ ခရာသံၾကားသည္ႏွင့္ တန္းစီ PT ေျပးၾကရသည္။ ပုသိမ္မွန္စက္႐ံုအနီးေရာက္မွ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ေခါက္ရသည္။ PT ေျပးရင္းဆုိခဲ့ရသည့္ စာသားမ်ားကလည္း အမွတ္တရရွိေနခဲ့သည္။ 

“ဘာလုပ္ေနလဲ” 
“ေလ့က်င့္ေနတယ္” 
“ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ” 
“တုိက္ပဲြဝင္ဖုိ႔” 
“ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ” 
“ျပည္သူ႔အတြက္... ျပည္သူ႔အတြက္” စသျဖင့္ …………… 

PT ေျပးျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ က်ဲေတာက္ေတာက္ လက္ဖက္ရည္တခြက္ႏွင့္ ဘိန္းမုန္႔တခ်ပ္စီ ရၾကသည္။ နံနက္ ၇ နာရီခဲြတြင္ တဖန္ျပန္လည္တန္းစီၿပီး စစ္ေရးျပ လုပ္ၾကရသည္။ ေနပူပူ မုိးရြာရြာ နားခိုခ်ိန္မရွိ။ ၁၂ နာရီထုိး တန္းျဖဳတ္မွ ထမင္းစားၾကရသည္။ ေန႔လည္ ၁ နာရီ ခန္းမဝင္ၿပီး ဆရာေတြ သင္ၾကားပုိ႔ခ်သမွ် မွတ္သားနာယူရသည္။ ညေန ၅ နာရီမွ နားခြင့္ရသည္။ 

ေရမုိးခ်ဳိး စားေသာက္ၿပီး ည ၇ နာရီထုိးသည္ႏွင့္ ခန္းမတဖန္ျပန္ဝင္ရသည္။ ၉ နာရီထုိးမွ အိပ္ရာဝင္ၾကရသည္။ အိပ္ေဆာင္ကင္းကုိလည္း အလွည့္က် ေစာင့္ၾကပ္ၾကရသည္။ မုိးတြင္းကာလ သူရဲေၾကာက္တတ္ေသာ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က ဘားတုိက္ နံေဘးတြင္ ေခ်းပါထားတတ္ၾကသည္။ ထုိးေခ်းပံုကုိ သင္တန္းဆရာတုိ႔က မွတ္သားထားသည္။ မထင္းစားခ်ိန္ ေရာက္သည္ႏွင့္ “ေရွ႕ၾကည့္ … သတိ ... ဘယ္လွည့္ … တတန္းစီထြက္” ဆုိသည့္အမိန္႔သံေအာက္တြင္ ေခ်းပံုကို လက္ညႇိဳးျဖင့္ တေယာက္လွ်င္ တကေလာ္ေကာ္ၿပီး အိမ္သာထဲ သြားပစ္ရသည္။ လက္ေဆးခြင့္ လံုးဝမျပဳဘဲ ထမင္းစားခိုင္းသည္။ ရြံတတ္ေသာစိတ္ကုိ ဆာေလာင္မႈက အျမဲတမ္း အနုိင္ယူေလ့ရွိသည္။ ထမင္းစား၍ ထမင္းလံုးက်လွ်င္လည္း ထုိထမင္းလံုးကုိ အပ္ခ်ည္ျဖင့္ခ်ည္ၿပီး သစ္တံုးအလယ္တြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ကာ ထမ္းေျပးရသည္။ 

မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ … ေလ့က်င့္ေပးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထုိဒဏ္မ်ားကုိ ခံနုိင္သူရွိသလုိ မခံနုိင္၍ ထြက္ေျပး သြားသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ထြက္ေျပး၍ ျပန္မိလာေသာ ရဲေဘာ္သစ္မ်ားကုိ ဆရာမ်ားတင္မက သင္တန္းသားမ်ားကပါ တေယာက္လွ်င္ ၃ ခ်က္ႏႈန္းျဖင့္ ႐ိုက္ၾကရသည္။ စာနာ၍ ျဖည္းညႇင္းစြာ႐ိုက္မိလွ်င္ ကုိယ္ပါျပန္အ႐ိုက္ခံရသည္။ အိမ္၌က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းတုိ႔မွာလည္း မေနရ။ သင္တန္းဆရာမ်ား၏ အဆဲေအာက္ အားလံုးေရာက္ၾကရသည္။ က်ေနာ့္ ေက်ာင္းသားနံပတ္က ၂၅၀။ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ အရိပ္သာရွိေတာ့သည္။ လူေကာင္က ေသးသလုိ ငယ္ေသာေၾကာင့္ သင္တန္းဆရာအားလံုးကပင္ ေျပးမည္ဟု တြက္ထားၾကေသာ္လည္း ၆ လတာ သင္တန္းရွည္ႀကီးကုိ အလူးအလဲႏွင့္ တက္ေရာက္နုိင္ခဲ့သည္။ 

သင္တန္းဆင္းၿပီး တပ္မ်ားခဲြတမ္းခ်ရာတြင္ ဟသၤာတၿမိဳ႕ရွိ ခလရ(၁၈) သုိ႔ က်ေနာ္ ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္က်ခဲ့သည္။ 

(ဆက္ပါဦးမည္) 

အုပ္ႀကီးေဖ 
၁၄- ၈- ၂၀၁၃