၇ ဇူလိုင္ (သို႔) အာဏာရွင္ရဲ႕ သတ္ျဖတ္္မႈနိဒါန္း
“ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ သနက(၄) စစ္တပ္က ဝင္လာတယ္။ တကၠသိုလ္တေလွ်ာက္ စစ္သားေတြ ျဖန္႔က်က္ေနရာယူထားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အေစာပိုင္းကပဲ ဆႏၵျပခဲ့ ခဲနဲ႔ေပါက္ခဲ့လို႔ ေမာၿပီး တခ်ဳိ႕ကျမက္ခင္းမွာ၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ရပ္ၿပီးနားေနတဲ့အခ်ိန္၊ ေသနတ္နဲ႔ တန္းစီခ်ိန္ထားတဲ့စစ္သားေတြကို တခ်ဳိ႕က ေငးေမာၾကည့္ေနတာေပါ့။ မႏၱေလး၊ ရာမည၊ အမရပူရ၊ ေတာင္ငူက စာသင္ေဆာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသားအေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အေဆာင္ေတြေပၚက လွမ္းအကဲခတ္ၾကည့္ေနတယ္။ စာတိုက္ဘက္က ပုဂံတို႔ တေကာင္းတို႔က ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေငးၾကည့္ေနတယ္။ အဲ… အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ပစ္မယ္ခတ္မယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မထင္ဘူး”
ရွင္းျပေနတဲ့သူ႔အသံက တယ္လီဖုန္း စကားေျပာခြက္ထဲမွာ နည္းနည္းမာၿပီး က်ယ္သြားလို႔ သူ႔ေဘးက တေယာက္ေယာက္က သတိေပးလိုက္ဟန္တူတယ္၊ သူ႔အသံ နည္းနည္းတိုးသြားတယ္။
“ခန္႔မွန္းေျခ ၆ နာရီ ၁၅-၂၀ မိနစ္ေလာက္ရိွမယ္၊ ကားတစီးေရာက္လာၿပီး စစ္ဗိုလ္တေယာက္က ေက်ာင္းေရွ႕မွာကြပ္ကဲေနတဲ့ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္လြင္ (၁၉၈၈ သမၼတ၊ သားသတ္သမားလို႔ နာမည္ႀကီး) ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး လွျမင့္ (သနက၄ တပ္မွဴး၊ သံခ်ပ္ကာယႏၱယားတပ္ ညႊန္မွဴး)ကို စာရြက္တရြက္ေပးလိုက္တယ္၊ သိပ္မၾကာဘူး၊ စစ္ဗိုလ္တေယာက္ေရွ႕ထြက္လာၿပီး လက္ကို ၃ ႀကိမ္ဝိုက္ၿပီး ရမ္းျပတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဘာအခ်က္ေပးမွန္းသိမွ မသိဘဲဗ်၊ ဒါနဲ႔ သူတို႔လက္ထဲက ဂ်ီသရီးေတြနဲ႔ ဒလစပ္ပစ္ေတာ့တာပဲဗ်ာ…”
တယ္လီဖုန္းထဲကအသံကို အသံဖမ္းစက္နဲ႔ဖမ္းယူေနတဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အသက္႐ွဴဖို႔ ေမ့ေနတယ္၊ ဖုန္းလိုင္းထဲက သူ႔အသံ ျပတ္က်မသြားဖို႔ စိတ္ထဲမွာ တခ်ိန္လံုး ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ဗမာျပည္ဆက္တဲ့ ဖုန္းလိုင္းေတြက အေႏွာက္အယွက္ ပေယာဂရိွတတ္တယ္။
“ဂ်ာမဏီထုတ္ ဂ်ီသရီးကို ဗမာျပည္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝန္းမွာ စမ္းသပ္ပစ္ခတ္တာေပါ့ဗ်ာ… က်ည္တကပ္ပစ္ၿပီး အသစ္လဲရင္ က်ေနာ္တို႔က ထေျပးလိုက္၊ ေနာက္တကပ္နဲ႔ထပ္ပစ္ရင္ ေျမေပၚဝပ္ခ်လိုက္၊ က်ည္ကပ္လဲတုန္း ထေျပးလိုက္ေပါ့… ေသလား ရွင္လားေတြလည္း မသိဘူး၊ လဲၿပိဳက်တဲ့လူ အတုံးအ႐ံုးလည္း ဘယ္ၾကည့္ႏိုင္မွာလဲ… ကိုယ္ေတာင္ အသက္လုေျပးရတာပဲဗ်ာ”
သူ႔အသံနားေထာင္ၿပီး က်ေနာ္ပါ ေမာေနတယ္။ အဲဒီေန႔က၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ျဖစ္တယ္။ အာအက္ဖ္ေအ ေရဒီယိုကေန ဆဲဗင္းဇူလိုင္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း ႏွစ္ ၄၀ အထူးအစီအစဥ္ေဆာင္းပါး အသံလႊင့္ဖို႔ သတင္းေထာက္ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ နယူးေဒလီကေန ရန္ကုန္က အသိမိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕နဲ႔ ခ်ိန္းဆိုၿပီး တယ္လီဖုန္းအင္တာဗ်ဴး လုပ္ေနတာျဖစ္တယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္ ၇ ရက္မွာ ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဟိုတုန္းက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြက က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့တာျဖစ္တယ္။ သူတို႔နာမည္ေတြကို မေျပာျပဘူး။ ေက်ာင္းသူေဟာင္းတေယာက္ကိုေတာ့ ေဒၚခင္မာေအး (ကြယ္လြန္)ဆိုတာ က်ေနာ္ မွတ္မိေနတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးအဖဲြ႔ဝင္လည္းျဖစ္ အိုးေဝမဂၢဇင္း တာဝန္ခံလည္းျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုလွေရႊ (ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း)ရဲ႕ ဇနီးျဖစ္တယ္။
ေက်ာင္းသားသမဂၢ လႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ ဖူးစာဆံုခဲ့ၾကတဲ့ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟာ ဇူလိုင္ ၇ မတိုင္ခင္ ၂ ရက္အလို ဇူလိုင္လ ၅ ရက္ေန႔မွာ လက္ထပ္ခဲ့ၿပီး လက္ဖဲြ႔ပစၥည္းေလးေတြကို သမဂၢအေဆာက္အဦထဲ သိမ္းဆည္းထားရာက ဇူလိုင္ ၈ ရက္ မနက္သမဂၢႀကီး ဗံုးနဲ႔ၿဖိဳဖ်က္ခံရမႈနဲ႔အတူ ပါသြားခဲ့တယ္လို႔ ေျပာျပဖူးခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာ့ေၾကာင့္မုန္း
၇ ဇူလိုင္ အေရးအခင္းဟာ ၁၉၆၂၊ မတ္လ ၂ ရက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဦးေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီး ေဗြေဆာ္ဦးအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ဦးခ်ဳိးတဲ့ သတ္ျဖတ္မႈျဖစ္တယ္။
အမွန္ေတာ့ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီး ၂ ရက္အၾကာမွာပဲ လူထု တရားဝင္ေရြးေကာက္ထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီအစိုးရကို လက္နက္အားကိုးျဖဳတ္ခ်လို႔ တကသ၊ ရကသ၊ ဗကသ တို႔က ကန္႔ကြက္ခဲ႔တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကို ေထာက္ခံေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးထုတ္ျပန္တဲ့ ဗကသ ဥကၠ႒ ကိုခင္ေမာင္အုန္းကိုလည္း ဗကသအမႈေဆာင္ အစည္းအေဝးကျဖဳတ္ခ်ၿပီး ဒုဥကၠ႒ ကိုသက္ ကို (၇ ဇူလိုင္ မတိုင္ခင္ ဖမ္းခံရ) ဥကၠ႒ တင္လိုက္တယ္။ အာဏာသိမ္းအစိုးရက ဝါဒျဖန္႔ေကာင္းေပမယ့္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက မေထာက္ခံဘူး။ အာဏာသိမ္းတုန္းကလည္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စာေမးပဲြရာသီႀကီး။ စာေမးပဲြအၿပီး ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တာဆိုေတာ့ ကန္႔ကြက္မႈေတြ မက်ယ္ျပန္႔ခဲ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရအဖို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုတာ လည္ေခ်ာင္းထဲ စူးဝင္ေနတဲ့ ဆူးတေခ်ာင္း။
တကၠသိုလ္ ၾသဇာ
အဲဒီကာလက တကၠသိုလ္ဆိုတာကလည္း ဒီေခတ္ ႏိုင္ငံတကာက တကၠသိုလ္ေတြလိုပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးဂိုဏ္းေပါင္းစံုတယ္။ ဆိုရွယ္နီေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ေထာက္ခံသူေတြ၊ ဖဆပလ ေထာက္ခံသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးေရာင္စံုပဲ။ ဒါကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ၿဖိဳခ်င္တယ္။ ပညာတတ္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တိုင္း တကၠသိုလ္ကထြက္တဲ့ အစဥ္အလာရိွတယ္။
တကၠသိုလ္မွာ ၁၉၂၀ ကတည္းကျပဌာန္းထားတဲ့ တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒဆိုတာ ရိွတယ္။ ဒီဥပေဒအရ တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈဟာ သီးသန္႔လြတ္လပ္မႈရိွတယ္။ တကၠသိုလ္ေကာင္စီနဲ႔ တကၠသိုလ္ဆီးနိတ္ဆိုၿပီး ဦးေဆာင္အဖဲြ႔ ၂ ခုကပဲ ထိန္းထားတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေရာ ဘ႑ာေရးေရာ သီးျခားလြတ္လပ္မႈရိွတယ္။ တကၠသိုလ္ဆီးနိတ္ကေတာ့ ပါေမာကၡေတြ၊ ဆရာေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေတြပါၿပီး စာသင္ၾကားေရး၊ စာေမးပဲြ၊ စာအုပ္စာတမ္းထုတ္ေရး စတဲ့ ပညာေရးကိစၥေတြ လုပ္တယ္။ တကၠသိုလ္ေကာင္စီကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပါတယ္။ ကိုယ္စားလွယ္လည္း အလႊာစံုတယ္။ ျပင္ပစီးပြားေရးနယ္ပယ္နဲ႔ ကုန္သည္ေတြလည္း ကိုယ္စားလွယ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ဌာနအသီးသီးက ပါေမာကၡေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢက ကိုယ္စားလွယ္ ၂ ေယာက္လည္း ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေကာင္စီဟာ တကၠသိုလ္ေလာကနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအတြက္ပါ အေရးပါတဲ့အဆင့္မွာ ရိွတယ္။
ဖိႏွိပ္တဲ့ ဥပေဒ
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္ေတာ့ သူ႔လည္ေခ်ာင္းမွာစူးေနတဲ့ဆူးကို အရင္ဆံုးထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဘာမွ မစဥ္းစားဘူး၊ တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္။ အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္တလမွာပဲ (ေမလ ၁၁ ရက္) တကၠသိုလ္ေကာင္စီဝင္ေတြကို ဒဂံုရိပ္သာထဲဖိတ္ေခၚၿပီး ဆရာေတြက အက်င့္ပ်က္တယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြအၾကား ႏိုင္ငံေရး ပေယာဂဝင္တယ္ဆိုၿပီး တကၠသိုလ္ေကာင္စီကို ဖ်က္လိုက္တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း အိႏိၵယနဲ႔ တကမၻာလံုးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ မိမိယံုၾကည္တဲ့ အယူအဆနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားၾကတာပါပဲ။
တကၠသိုလ္ေကာင္စီကို အဓိပတိအျဖစ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္သန္းေဖ၊ အဖဲြ႔ဝင္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ စန္းယု၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး တင္စိုး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သိန္းစိန္တို႔ကိုဆဲြထည့္ၿပီး ဖိႏွိပ္ေရးမူဝါဒအသစ္ေတြ ေရးဆဲြတယ္။ အာဏာရွင္ေတြထံုးစံအတိုင္း ဖိလက္စနဲ႔ ေခါင္းမေထာင္ေအာင္ ဆက္တိုက္ပဲ ဖိႏွိပ္ခဲ့တယ္။ ဇြန္လ ၁၈ ရက္ ေက်ာင္းေဆာင္စည္းကမ္း ၂၂ ခ်က္ ထြက္လာတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်လိုက္တဲ့ စည္းကမ္းေတြအျဖစ္ ေဒါသသူပုန္ထၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ဆႏၵျပမႈဟာ အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္စည္းကမ္းက အစျပဳတာျဖစ္တယ္။
အာဏာသိမ္း စစ္ေကာင္စီက တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုပါ အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီး ပညာေရးေလာကထဲ ဝင္႐ႈတ္တာ။ အဲဒီကေန အစဥ္အလာလို ျဖစ္သြားတာပဲ။ တကၠသိုလ္ပညာေရးက႑ဟာ အဲဒီကစလို႔ နိဂံုးရဲ႕ အစျဖစ္ခဲ့တယ္။ အာဏာရွင္ေတြထံုးစံအတိုင္း ဖိလက္စနဲ႔ ဆက္တိုက္ပဲ ဖိႏွိပ္လာခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ေကာက္နႈတ္ေျပာရရင္… ေက်ာင္းဝင္ခြင့္၊ အေဆာင္ေနခြင့္ကို လံုျခံဳေရးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာ္မတီခြင့္ျပဳမွရမယ္၊ မိဘအုပ္ထိန္းသူရဲ႕ ဝန္ခံကတိနဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ရမယ္၊ ည ၈ နာရီဆို အေဆာင္မွာရိွရမယ္၊ ၃ ႀကိမ္ပ်က္ရင္ အေဆာင္က ထုတ္မယ္၊ သက္သတ္လြတ္စားရင္ တႏွစ္လံုးစားရမယ္… စတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ သီးျခားလြတ္လပ္ခြင့္ပါ ပိတ္လာေတာ့ ျပႆနာမီးေမႊးတာနဲ႔ တူေနတယ္။ ဒီဥပေဒေတြထုတ္ျပန္ဖို႔ အရင္ဆံုး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာသာလွကို ႏႈတ္ထြက္ခိုင္းတယ္၊ စစ္တပ္နဲ႔ပိုနီးစပ္တဲ့ ဦးကာ (သခ်ၤာ ကထိက)ကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ အစားထိုးတယ္။
“တင္းၾကပ္တဲ႔စည္းကမ္းေတြေၾကာင့္ ေထာင္မွာေနရသလိုျဖစ္ေနတယ္၊ ညပိုင္းအျပင္ထြက္တာလည္း မရေတာ့ဘူး၊ တကသ ကလည္း ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္စားတင္ျပဖို႔ ကိုယ္စားလွယ္က မရိွေတာ့ဘူး” သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေဟာင္းက ရွင္းျပတယ္။
တကသ ေက်ာင္းသူေဟာင္း ေဒၚခင္မာေအးကလည္း “က်မတို႔အမ်ဳိးသမီးေဆာင္ေတြဆိုရင္ ညေန ၆ နာရီထိုးၿပီး နာမည္စာရင္းေခၚၿပီးရင္ ၇ နာရီေနာက္ပိုင္း တခန္းနဲ႔တခန္း မကူးရဘူး၊ စာက်က္ရမယ္၊ ည ၉ နာရီေနာက္ပိုင္း အခန္းတံခါးမီးမွိတ္ အိပ္ရတယ္၊ အဲဒီၾကားထဲ ေက်ာင္းေဆာင္ရရိွေရး အခက္အခဲကလည္း ရိွေနတယ္၊ အေဆာင္တိုးခ်ဲ႕ေရးကိုလည္း ဘာမွမလုပ္ေပးဘူး၊ အေဆာင္ မလံုေလာက္၊ ဆရာ မလံုေလာက္ျဖစ္ေနတယ္”။
အာဏာဖီဆန္ၿပီ
ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (ရကသ)က သမဂၢခန္းမမွာ ကေမာက္ကမ ပညာေရးစနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရး၊ မတရား အေဆာင္စည္းကမ္း ႐ုတ္သိမ္းေရး ေတာင္းဆိုဆႏၵျပပဲြကို ဇူလိုင္ ၃ ရက္ေန႔မွာ လုပ္တယ္။ ဇူလိုင္ ၆ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ေရႊဘိုေဆာင္မွာ ညပိုင္း သဟာရနဲ႔ စာဖတ္အသင္း ဖဲြ႔တယ္၊ အဖဲြ႔ကကဲြေတာ့ မေက်နပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ခံစားခ်က္ေတြ ထေအာ္တယ္၊ မတရား အေဆာင္စည္းကမ္းအေပၚ တအံုေႏြးေႏြးျဖစ္ေနေတာ့ တျခားအေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြလည္း အေဆာင္စည္းကမ္း မေက်နပ္လို႔ ဆႏၵျပကုန္ၿပီလို႔ထင္ၿပီး ဝန္းဝိုင္းၾကတယ္၊ အေဆာင္စည္းကမ္း ဖ်က္သိမ္းေရး ေႂကြးေၾကာ္သံေအာ္ ဆႏၵျပတယ္။ တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ဦးယုခင္နဲ႔ ပါေမာကၡ ဦးကာအိမ္ကို ဝိုင္းဆႏၵျပတယ္။
အဲဒီ ဇူလိုင္ ၆ ရက္ည ဆႏၵျပပဲြဟာ ေနာက္တေန႔ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ ေန႔လည္ တနာရီ သမဂၢခန္းမမွာက်င္းပမယ့္ ေက်ာင္းသားထုအစည္းအေဝးကို တြန္းအားေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ သမဂၢအစည္းအေဝးမွာ အာဏာသိမ္းအစိုးရရဲ႕ တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒ ဖ်က္သိမ္းေရး၊ မတရားအေဆာင္စည္းကမ္း ႐ုတ္သိမ္းေရး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ေက်ာင္းဝန္းထဲ လွည့္ပတ္ဆႏၵျပတယ္။ ေန႔လည္ ၂ နာရီခဲြေလာက္ ေက်ာင္းဝန္းထဲ ရဲေတြေရာက္လာၿပီး ဗကသ ဥကၠ႒ ကိုသက္၊ တကသ ဥကၠ႒ ကိုဗေဆြေလး၊ ရကသ အတြင္းေရးမွဴး ကိုဉာဏ္ဝင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ကို ဖမ္းေခၚသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဟစ္ေအာ္ဆႏၵျပၿပီး အဓိက႐ုဏ္း ႏွိမ္နင္းေရးရဲေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔တယ္။ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္ေပမယ့္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာကလဲြလို႔ အေသအေပ်ာက္ မရိွဘူး။
ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားထုက ပိုတက္ႂကြလာတယ္။ ညေန ၄ နာရီေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းဝန္းတေလွ်ာက္ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားေတြ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေစာေစာက ဆႏၵျပမႈမွာပါဝင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီး ေျပာျပသလို ပစ္ခတ္မႈေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ က်ဆံုး ေသေၾကသူေတြ ၄၀ ေလာက္ရိွၿပီး တခ်ဳိ႕ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ေတြ ရကုန္တယ္လို႔ သိရတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသား ၁၇ ေယာက္သာ ေသဆံုးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးေဆာင္တခုထဲတင္ စာရင္းအရ ၁၇ ဦး ေသဆံုးတယ္လို႔ သိရတယ္။ မႏၱေလးေဆာင္နံရံမွာ ေျမာင္းျမက ေက်ာင္းသားကိုေက်ာ္ဝင္း သူ႔ခႏၶာကေသြးနဲ႔ ေရးသြားတဲ့ “၇-၇-၆၂ မေမ့ၾကနဲ႔” ဆိုတဲ့စာသားဟာ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝထိ မ႐ိုးႏိုင္တဲ႔ သူရဲေကာင္း ပံုျပင္တပုဒ္လို ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။
သမိုင္းဝင္ သမဂၢအေဆာက္အဦ ၿဖိဳခဲြမႈ
“ဇူလိုင္ ၈ ရက္ေန႔ မနက္အိပ္ေကာင္းတုံး အံုးခနဲ ေပါက္ကဲြသံႀကီးနဲ႔ က်မ အေဆာင္တခုလံုးနဲ႔ ေျမႀကီးဟာ တုန္လႈပ္သြားတယ္၊ က်မ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္တယ္။ ဟာ… ဒီေကာင္ေတြ သမဂၢအေဆာက္အအံုကို ၿဖိဳခဲြလိုက္တာပဲ၊ မိုက္႐ိုင္းလိုက္ၾကတာလို႔ေတြးၿပီး ႏွေျမာတတစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ေတာက္ေတာက္က်ခဲ့တယ္” တယ္လီဖုန္းထဲမွာၾကားေနရတဲ့ ေဒၚခင္မာေအးရဲ႕အသံဟာ ခံစားခ်က္နဲ႔ေျပာေနမွန္း သိသာတယ္၊ မာဆတ္ၿပီး တုန္ခါေနတယ္။
၁၉၉၈ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ VOA နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးက “သမဂၢမွာ ေက်ာင္းသားေတြက လက္နက္ကိုင္တဲ့လူေတြရိွတယ္၊ လူနာေတြဆဲြၿပီး တံခါးေတြပိတ္သြားတယ္ ဘာညာဆိုေတာ့ ညေနေစာင္းမွာ ဥကၠ႒ႀကီး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း)က ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးကို တကယ္လို႔ ညမိုးခ်ဳပ္သြားရင္ အဲဒီအေပၚ ပစ္လားခတ္လားလုပ္ရင္ တို႔လူေတြ ေသမယ္၊ အဲဒီေတာ့ အေသမခံနဲ႔၊ ရကိြဳင္းလက္စ္ဂန္းနဲ႔ သမဂၢကို ပစ္ခိုင္းလိုက္တာ” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဦးေနဝင္းကလည္း ၁၉၈၈ ဇူလိုင္လ သူရာထူးက အနားမယူခင္ မဆလ အေရးေပၚညီလာခံမွာ သမဂၢၿဖိဳခဲြမႈဟာ သူနဲ႔မပတ္သက္ဘူးလို႔ ေျပာသြားတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ ကၽြဲကူး ေရပါ ဆိုသလို အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားအေရးကို အေရးယူေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအားလံုးမွာ တာဝန္ရိွပါတယ္။ ဒီလိုသမိုင္းဝင္ အေဆာက္အဦတခုကို မစဥ္းစား မဆင္ျခင္ ၿဖိဳဖ်က္လိုက္တာဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းဝင္အေဆာက္အဦတခုထဲ ၿပိဳက်သြားတာမဟုတ္ဘဲ တိုင္းျပည္အနာဂတ္တခုလံုး လဲၿပိဳသြားတာျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢၿပိဳကဲြၿပီးေနာက္ ဒီေန႔အထိ ႏိုင္ငံရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ပညာတတ္ မ်ဳိးဆက္ျပတ္သြားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ျပတ္သလို ပညာေရးလည္း ပ်က္ဆီးသြားတယ္။
“က်ေနာ္တို႔ဟာ ဒီအေဆာက္အဦႀကီးကို သိပ္ၿပီးသံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့တယ္၊ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းလည္း ဒီအေဆာက္အဦက စခဲ့တာကိုး၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က ဒီအထဲမွာ ေက်ာငး္သားအေရးသာမဟုတ္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါ လုပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ သမဂၢႀကီးၿပိဳသြားလို႔ သိပ္ႏွေျမာတာ၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ မ်က္ရည္ေတာင္က်ခဲ့ၾကတယ္” ေနာင္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီး ခံစားခ်က္နဲ႔ ေျပာသြားတဲ့အသံေတြ ဒီဂ်စ္တယ္တိပ္နဲ႔ အသံသြင္းထားလို႔ အခုအထိ မေပ်ာက္မပ်က္ရိွေနေသးတယ္။
သူေျပာျပလို႔ အဲဒီသမဂၢအေဆာက္အဦထဲမွာ အဖိုးတန္စာအုပ္ေတြ၊ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ၊ သမိုင္းဝင္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ ဓာတ္ပံုေတြ စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ ဖိုင္ေတြအျပင္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးနန္းေဝရဲ႕ လက္ရာေျမာက္တဲ့ ပန္းခ်ီကားႀကီးေတြလည္း ပ်က္ဆီးဆံုး႐ံႈးရပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ျပတ္၊ ပညာေရး မ်ဳိးဆက္ျပတ္
ဒီလို သမိုင္းဝင္ အေဆာက္အဦတခုကို မစဥ္းစားမဆင္ျခင္ ၿဖိဳဖ်က္လိုက္တာဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းဝင္အေဆာက္အဦတခုထဲ ၿပိဳက်သြားတာမဟုတ္ဘဲ တိုင္းျပည္အနာဂတ္တခုလံုး လဲၿပိဳသြားတာျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢၿပိဳကဲြၿပီးေနာက္ ဒီေန႔အထိ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ပညာတတ္ မ်ဳိးဆက္ျပတ္သြားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ျပတ္သလို ပညာေရးလည္း ပ်က္ဆီးသြားတယ္။ အာဏာရွင္အဆက္ဆက္က ေခတ္မီတကၠသိုလ္ပရဝုဏ္ထဲကသာ ပညာျပည့္ဝတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ထြက္ေလ့ရိွတာကို ရိပ္စားမိလို႔ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို ခ်ဳိးႏွိမ္ခဲ့တယ္။ မိမိတို႔အာဏာခိုင္ျမဲေရးနဲ႔ တိုင္းျပည္အနာဂတ္ တိုးတက္ေရးကို သတၱိေၾကာင္စြာ အလဲအလွယ္လုပ္ခဲ့တယ္။
တပ္မေတာ္မ်ဳိးဆက္ေတြကိုေတာ့ စနစ္တက်ပ်ဳိးေထာင္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ေတြ ေစလႊတ္ခဲ့တယ္။ အရပ္ဘက္ ပညာတတ္ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို မ်ဳိးဆက္တိမ္ေကာေအာင္လုပ္ၿပီး တပ္မေတာ္ မ်ဳိးဆက္သစ္ကို ႀကီးပြားေအာင္ျမႇင့္တင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တကၠသိုလ္က ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္က မေပ်ာက္သြားသလို နလံထၿပီး ပိုၿပီးခိုင္မာေနတာကို ဒီေခတ္ထဲအထိ ေတြ႔ေနရတယ္။
မီးမေလာင္တဲ့ အိုးေဝ
ဒီေနရာမွာ အနာဂတ္ရဲ႕နမိတ္ပံုလို႔ပဲ ေျပာရမလား… ၁၉၆၂ တကသ ေက်ာင္းသူ ေဒၚခင္မာေအး ေျပာခဲ့တဲ့ သမဂၢအေဆာက္အဦ ျပာပံုၾကားက အိုးေဝမဂၢဇင္းေလးအေၾကာင္း သူျပန္ေျပာျပတာေလးနဲ႔ပဲ ေဖာက္သည္ခ်ခဲ့ပါရေစ။
“အင္မတန္အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက သူတို႔တေတြ (စစ္အာဏာပိုင္မ်ား) သမဂၢမီးေလာင္ျပင္ကို သတင္းစာ၊ စာနယ္ဇင္းသမားေတြကို ေခၚျပတဲ့အခ်ိန္ ျပာပံုေတြ၊ အပ်က္အစီးေတြၾကားကေနၿပီး မီးမကၽြမ္းဘဲ အေကာင္းပကတိနဲ႔ စာအုပ္ေလးတအုပ္ကို ေတြ႔ရတယ္၊ အဲဒီစာအုပ္ေလးက အိုးေဝ မဂၢဇင္းပါ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထုတ္ အိုးေဝ မဂၢဇင္းေလးပါ၊ က်မကေတာ့ အဲဒီအိုးေဝ မဂၢဇင္းကို အံ့ဖြယ္ အိုးေဝလို႔သာ နာမည္ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ ဘယ္လိုပဲ ဖ်က္ဆီးပေလ့ေစ မပ်က္ဆီးပါဘူး၊ သမဂၢစိတ္ဓာတ္ဟာ အျမဲရွင္သန္ေနအံုးမယ့္ နမိတ္ပံုေလးပါ”။ ။
ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)
မွီျငမ္း ကိုးကား..
၁။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းအက်ဥ္း (ေအာင္ေစာဦး)
၂။ ၇ ဇူလိုင္ မွတ္တမ္း (အလင္းအိမ္စာေစာင္-ဂ်ပန္)
၃။ အင္တာဗ်ဴး ေဒၚခင္မာေအး၊ ၇ ဇူလိုင္ မ်က္ျမင္ေက်ာင္းသားေဟာင္းတဦး (အာအက္ဖ္ေအ- စိတ္ယဥ္ေက်းမႈမွတ္စုမ်ား အစီအစဥ္)
၄။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူသတ္သလဲ (ဦးခင္ေအာင္)
No comments:
Post a Comment