အခန္း - ၅
ရဲရင့္ ေက်ာက္ခက္တို႔ ၿပိဳေနဆဲ…
ငါ့အတြက္ အေျဖရွာေနတုန္းေပါ့
တခ်ဳိ႕ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္။
(ေတးေရး ကိုေနဝင္း၊ ေနာက္ဆုံးအိပ္မက္)
သူတို႔ရင္ခုန္သံကို သူတို႔ျပန္ၾကားေနရသည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ သူတို႔ကံၾကမၼာကိုဆုံးျဖတ္မည့္ တခဏျဖစ္သည္။ လုံထိန္းေတြ စစ္သားေတြသည္ ေရခ်ဳိးခန္းကို ေစ့ေစ့စပ္ရွာေဖြလွ်င္ သူတို႔ကို မိေတာ့မည္။ အကယ္၍ တံခါးကို ဝတ္ေက်တန္းေက်သာ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး လွည့္ျပန္သြားလွ်င္ သူတို႔ လြတ္ႏိုင္ေသးသည္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္နံရံေပၚတြင္ မွန္ရွိသည္။ မွန္ထဲကေန လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ေရခ်ဳိးခန္းဝင္ေပါက္ကို ျမင္ရသည္။ ဝင္ေပါက္ကေန ထိုမွန္ကိုၾကည့္လွ်င္လည္း သူတို႔ကို ျမင္ရမည္သာ။ သူတို႔ စိတ္မလုံ။ ကိုယ္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် က်ဳံ႕ထားၾကသည္။ မလႈပ္ရဲၾက။ လႈပ္လွ်င္ မ်က္လုံးေထာင့္ကျမင္ရေစဦးေတာ့ သတိျပဳမိသြားႏိုင္သည္။ သည္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾကရသည္။ အကယ္၍ ဝင္လာသူသည္ မွန္ကိုမၾကည့္ဘဲ အခန္းထဲကိုသာေဝ့ၾကည့္ၿပီး လွည့္ျပန္သြားလွ်င္ သူတို႔ကို ျမင္မည္မဟုတ္။ သူတို႔ လြတ္ႏိုင္ေသးသည္။
ေရခ်ဳိးခန္းတံခါးသည္ ကၽြီခနဲ ပြင့္သြားသည္။ က်ယ္ေလာင္လွဘိတကား။
သို႔ေသာ္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသူသည္ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို စစ္သားတေယာက္မဟုတ္ေပ။ ဆရာမ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ထဘီကို ရင္လ်ားထားသည္။ တဘက္တထည္ျဖင့္ အေပၚပိုင္းကို လႊမ္းျခံဳထားသည္။ လက္ထဲတြင္ ေရခြက္၊ ဆပ္ျပာခြက္ေတြႏွင့္။ တခ်ဳိ႕သူေတြ ေျပးေနၾကဆဲ။ တခ်ဳိ႕သူေတြ လုိက္ေနၾကဆဲ။ တခ်ဳိ႕သူေတြက ပုန္းေအာင္းေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တေယာက္ေသာ သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေရခ်ဳိးဖုိ႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ေရာက္လာသည္။ ေလာကႀကီးသည္ သူစိမ္းဆန္လွေခ်သည္တကား။
ဆရာမသည္ သူတုိ႔ကို မျမင္။ သူတို႔က ဆရာမ လုပ္ေနသမွ်ကို မွန္ထဲက ျမင္ေနရသည္။ ဆရာမသည္ တဘက္ကို တန္းေပၚတင္လုိက္သည္။ ဆရာမ၏ ရင္ညြန္႔ဝင္းဝင္းကို ျမင္လုိက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ မ်က္ႏွာ မလႊဲရဲၾက။ အသက္မ႐ွဴဘဲ မွန္ထဲသို႔ စိုက္ၾကည့္ အကဲခတ္ေနၾကသည္။ ဆရာမသည္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ခပ္တိုးတိုးညည္းလုိက္ေသးသည္။ ေရတခြက္ကိုခပ္ၿပီး ေလာင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ။ ေရကန္တဖက္ျခမ္းသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ လူသုံးေယာက္ကို ဘြားခနဲ သူေတြ႔လိုက္ေလသည္။ ဆရာမသည္ အမေလး ဟု အလန္႔တၾကားေအာ္ၿပီး ထြက္ေျပးေလသည္။ သူ႔အသံသည္ ဘယ္အထိေျပးသြားေလမည္ မသိ။
သည္ေနရာသည္ မလုံျခံဳေတာ့။ စိုးေအာင္တို႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ထြက္ရျပန္သည္။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ် ေရာက္မလာ။ အေဆာင္တခု၏ ေထာင့္ခ်ဳိးကို သူတို႔ အကာအကြယ္ယူၿပီး လမ္းေပၚသို႔ အကဲခတ္ၾကသည္။ လုံထိန္းတအုပ္စု ေရာက္လာၾကသည္။ အေဆာင္ေထာင့္ခ်ဳိးတြင္ သူတို႔ ၿငိမ္ေနၾကသည္။ ထိုလုံထိန္းစစ္သားအုပ္စု ျဖတ္သြားသည္ႏွင့္ သူတို႔ အျမန္ထြက္ၿပီး လမ္းတဖက္ကို ျဖတ္ကူးလုိက္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔ ျဖတ္အကူးတြင္ တျခားေထာင့္ခ်ဳိးတခုမွ လုံထိန္းေတြ ဘြားခနဲ ေပၚလာၾကျပန္သည္။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖို႔ အခ်ိန္မမီေတာ့။ သူတို႔ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေရွ႕ကို ျမန္ျမန္ေျပးၾကသည္။ ကံေကာင္းသည္။ လုံထိန္းေတြသည္ သူတို႔ကို မျမင္။ သူတို႔သည္ တျခားအေဆာက္အဦေတြကို အကာအကြယ္ယူၿပီး တေနရာၿပီးတေနရာ ကူးလာၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အတန္အသင့္ လုံျခံဳေသာေနရာတခုသို႔ ေရာက္လာသည္။
ထိုေနရာသည္ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦတခုျဖစ္သည္။ အေဆာက္အဦထဲေရာက္ၿပီးမွ ျပင္ပကို ေခ်ာင္းၾကည့္ အကဲခတ္ၾကရသည္။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဝင္းစိန္သည္ အလုပ္သမားတန္းလ်ားတြင္ အလုပ္သမားေတြကို ကူညီရင္း ထမင္းခ်က္၊ ကေလးထိန္းေပးေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ေစာေစာက လုံထိန္းတပ္သားေတြ အလုပ္သမားတန္းလ်ားဘက္ ေရာက္လာတာကို အေဆာက္အဦထဲတြင္ ပုန္းေအာင္းရင္း စိုးေအာင္ ျမင္ေနရသည္။ ျမင္ကြင္းကား စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ အသဲယားစရာ ျမင္ကြင္းေပတကား။ စြပ္က်ယ္ခ်ဳိင္းျပတ္ႏွင့္ ကေလးကို တဖက္တြင္ ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီထားရင္း မီးဖိုကမီးကို တဖူးဖူးမႈတ္ေနေသာ ဝင္းစိန္ေဘးမွ လုံထိန္းေတြ ဥဒဟို ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္ကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ စိုးေအာင္ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ျပဳံးမိသည္။ သည္လို အေျခအေနကို ျဖတ္သန္းဖို႔ရာ သတၱိေကာင္းဖို႔လိုသလို ဣေႁႏၵေကာင္းဖို႔၊ မင္ေမာင္းေကာင္းဖို႔လည္း လိုသည္ဟု စိုးေအာင္ေတြးၿပီး ခ်ီးက်ဴးမိသည္။
********
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမာင္ေအးတို႔အုပ္စုက ရတနာေဆာင္ထဲ ေရာက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အတြက္လည္း မလုံျခံဳပါ။ ရဲလား စစ္သားလာမသိေသာ လုံျခံဳေရးေတြက မိန္းကေလးေဆာင္ထဲအထိ ဝင္ေရာက္ ရွာေဖြၾကသည္။ မိန္းကေလးေဆာင္၏ အိမ္သာႏွင့္ ထဘီေသတၱာပါမက်န္ အားလုံး လွန္ေလွာရွာေဖြၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသူေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ အဖမ္းမခံ။ ေယာက်္ားေလးေတြကို မိန္းကေလးေတြက ဝိုင္းရံထားၿပီး ကာကြယ္ထားၾကသည္။
အေဆာင္ေရွ႕ကြက္လပ္တြင္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ေက်ာင္းသူတို႔သည္ တေယာက္ျခားစီ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး စက္ဝိုင္းပုံ ရပ္ေနၾကသည္။ ထိုစက္ဝိုင္း၏ အလယ္တြင္ ေက်ာင္းသားတေယာက္က ဂစ္တာတီးေနသည္။ က်န္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ဝိုင္းၿပီး သီခ်င္းသီဆိုၾကသည္။ ကမၻာမေၾက သီခ်င္း။
ထိုစက္ဝိုင္း၏ ေဘးတြင္လည္း အေဆာင္ေက်ာင္းသူ အမ်ားအျပားက ထပ္မံဝိုင္းရံထားၿပီး လုံထိန္းေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေခ်ာင္းေနေလသည္။
လုံထိန္းတို႔မွာ ေရွ႕မတိုးသာ။ ေရွ႕တိုးလွ်င္ အေဆာင္ေက်ာင္းသူ မိန္းကေလးေတြကို အရင္ ႐ိုက္ႏွက္ရေပလိမ့္မည္။
ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာခ်စ္ေဆြ ေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ လိုက္သြားၾကဖို႔ ေဖ်ာင္းျဖသည္။ ေက်ာင္းသားေတြေရာ ေက်ာင္းသူေတြကပါ သေဘာမတူ။ ေက်ာင္းသားေတြကို မဖမ္းဖို႔ အာမခံပါသည္ဟု ေဒါက္တာခ်စ္ေဆြက ဆိုသည္။ ဒါဆို အခ်ဳပ္ကားနဲ႔ မေခၚနဲ႔ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ေခၚလွည့္ဟု ေက်ာင္းသားေတြက ေတာင္းဆိုသည္။ ေဒါက္တာခ်စ္ေဆြက အာဏာပိုင္တို႔ႏွင့္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးသည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ သေဘာတူၿပီး ဘတ္စ္ကား စီစဥ္ေပးသည္။
ဘတ္စ္ကားသည္ ေက်ာင္းကိုပတ္ၿပီး တကၠသိုလ္ ဓမၼာ႐ုံသို႔ ေမာင္းသြားသည္။ တကၠသိုလ္ဓမၼာ႐ုံထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေမာင္ေအးတုိ႔အဖြဲ႔ကို အခ်ဳပ္ကားထဲေျပာင္းထည့္လိုက္သည္။ ျငင္းဆန္ ကန္႔ကြက္သူတို႔ကို နံပါတ္တုတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ႏွက္သည္။ ေသနတ္ဒင္ႏွင့္ ထုသည္။ ေနာက္ထပ္ တျခားေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း သည္ကားထဲမွာပင္ ထိုးသိပ္ထည့္သည္။ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာေသာ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြကို အသားတင္ေသာ အလုံပိတ္ကားထဲတြင္ ထိုးသိပ္ထည့္သြားသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုေန႔က သူတို႔ကိုေဖ်ာင္းဖ်ၾကေသာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဒါက္တာခ်စ္ေဆြကို အာဏာပိုင္တို႔က လိမ္လိုက္ေလသလား။ ေဒါက္တာခ်စ္ေဆြကပင္ သူတို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို လိမ္လိုက္ေလသလားဆိုသည္ကိုကား သူတို႔ မသိပါေခ်။ ယေန႔တိုင္ မသိပါေခ်။
ထိုေန႔က ကားေတြထဲတြင္ ေက်ာင္းသား တရာေက်ာ္ အသက္႐ွဴၾကပ္ေသဆုံးခဲ့သည္ဟု သတင္းထြက္ေပၚခဲ့သည္။ ထိုသို႔သတင္းေတြ ထြက္ေပၚၿပီးေနာက္ ကားထဲတြင္ ေက်ာင္းသား ၄၁ ေယာက္ ေသဆုံးခဲ့သည္ဟု အစိုးရက ေနာက္ပိုင္းတြင္ အတည္ျပဳဝန္ခံခဲ့သည္။
********
စိုးေအာင္တို႔ သုံးေယာက္သည္ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦႀကီးထဲတြင္ နာရီအတန္ၾကာ ပုန္းေအာင္းေနၾကရသည္။ စိုးေအာင္သည္ ဟိုဟိုသည္သည္ မ်က္စိကစားၾကည့္႐ွဴထားသည္။ သည္ အေဆာက္အဦထဲကို လုံထိန္းေတြဝင္လာလွ်င္ ဘယ္လို ဆက္ေျပးမည္၊ ဘယ္မွာ ပုန္းေအာင္းမည္ဆိုသည္ကို စိတ္ကူးေတြးေတာေနသည္။
အုတ္နီခဲေတြပုံထားတာ ေတြ႔ရသည္။ လုံထိန္းေတြဝင္လာၿပီး သူတို႔ကို ႐ိုက္ႏွက္လွ်င္ သည္အုတ္ခဲေတြႏွင့္ ခုခံ ကာကြယ္ရမည္လားဟု သူ စဥ္းစားသည္။ သိပ္မေကာင္း။ လုံထိန္းတေယာက္တေလကို သူ ႏိုင္ခ်င္ႏိုင္မည္။ သတိေမ့သြားေအာင္လုပ္ခ်င္ လုပ္ႏိုင္မည္။ ေသခ်ာသည္မွာကား သူမလြတ္ႏိုင္။ ေသပင္ ေသသြားႏိုင္သည္။ လုံထိန္းေတြသည္ တေယာက္ခ်င္း မလာ။ အုပ္စုႏွင့္သာ လာၾက၊ လႈပ္ရွားၾကသည္။ သူတို႔သည္ တိုက္ခိုက္ဖို႔ေရာ၊ သတ္ျဖတ္ဖို႔ေရာ ေလ့က်င့္ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို ခုခံလွ်င္ သူတို႔က သတ္မည္ မုခ်။ သူတို႔သည္ သတ္ဖို႔ အမိန္႔ရထားၿပီးသား ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူတို႔သတ္လွ်င္ တရားဝင္သည္။ ဥပေဒႏွင့္ ညီသည္။ ကိုယ္က သတ္လွ်င္ကား လူသတ္မႈ ျဖစ္သည္။ ဥပေဒဆိုသည္ကား သည္သို႔ပါတကား။ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၿပီး သေရာ္လိုက္မိေသးသည္။ ခုခံဖို႔ အၾကံကို သူလက္ေလ်ာ့လိုက္သည္။ ေထာင္က်တာကမွ လြတ္လမ္းရွိဦးမည္။ ခုခံတာက ေသလမ္းဘက္ ပိုမ်ားသည္။ လုံထိန္းစစ္သားေတြကို သတ္လိုက္ရလွ်င္လည္း မိမိအတြက္ ဘာမွ်အက်ဳိးမရွိ။ သူတို႔သည္ ရန္သူမဟုတ္။ သူတို႔သည္ ရန္သူ၏ လက္ပါးေစမွ်သာျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ တိုက္ဖ်က္ေနသည္မွာ ထိုသူေတြကို မဟုတ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကိုသာ ျဖစ္သည္။
ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြပုံထားတာ ေတြ႔ရသည္။ ထိုဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြၾကားမွာ ပုန္းလို႔ရႏိုင္သည္။ ေရြေဘာ္ထိုးလက္စ အသားတို အသားစေတြကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ေဆာက္လက္စ ထိုအေဆာက္အဦထဲတြင္ အတိုအစေတြ ေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္းေတြ ႐ႈပ္ေပြေနေလသည္။
ညေနေစာင္းသည္အထိ လုံထိန္းေတြ ေရာက္မလာၾက။ ေနေရာင္က်သြားခ်ိန္တြင္ သူတို႔၌ အျခားစိုးရိမ္စိတ္တမ်ဳိး ဝင္လာျပန္ေလသည္။ ညအခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ထပ္မံၿပီး ပိုက္စိပ္တိုက္ ရွာေဖြၾကဦးမလားဆိုတာ သူတို႔ စိုးရိမ္လာသည္။ ညအခ်ိန္ ထပ္မံစီးနင္းလွ်င္ ဘယ္သူမွ သိၾကမည္မဟုတ္။ တခါတည္း ကိစၥတုံး ေဖ်ာက္ဖ်က္ သတ္ျဖတ္ပစ္တာမ်ဳိးအထိ လုပ္ေကာင္းလုပ္ႏိုင္သည္ဟု သူတို႔ ေတြးေတာမိၾကသည္။ သည္အေဆာက္အဦထဲမွာ ညအိပ္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မသင့္။ မေမွာင္ခင္ သူတို႔ ထြက္ခြာဖို႔ စီစဥ္ၾကသည္။
သူတို႔ အေဆာက္အဦထဲက ထြက္လာေသာအခါ ဝင္းစိန္တို႔သည္လည္း အလုပ္သမားတန္းလ်ားမွ ျပန္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ေနေလၿပီ။ ေက်ာင္းဝန္းထဲတြင္ လုံထိန္းတို႔ မရွိၾကေတာ့။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဝန္းပတ္ပတ္လည္ကို စစ္တပ္က ဝိုင္းထားတုန္းျဖစ္သည္။
အံ့ၾသစရာေတာ့ေကာင္းသည္။ လြတ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေသးသည္။ ေက်ာင္းထဲတြင္ လုံထိန္းေတြလည္း မရွိေတာ့သလို အပုပ္ခ်ိန္လည္း ေရာက္လာၿပီမို႔ ဟိုကသည္က အလွ်ဳိအလွ်ဳိ ထြက္လာၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ တကၠသိုလ္နယ္ေျမသည္ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း လုံထိန္းေတြ ပိုက္စိပ္တိုက္ရွာေဖြသည့္တိုင္ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ လြတ္ေအာင္ ေျပးႏိုင္ခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုရမည္။
ေက်ာင္းဝန္းထဲကထြက္ႏိုင္ဖို႔ သူတို႔ အၾကံထုတ္ၾကရျပန္သည္။ ေက်ာင္းကိုဝိုင္းထားေသာ စစ္သားေတြကို ဘယ္လို ျဖတ္ေက်ာ္ၾကမည္နည္း။ သူတို႔ အၾကံထုတ္ေနစဥ္မွာပင္ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားအုပ္စုတစုသည္ ေသတၱာေတြ အိတ္ေတြ တနင့္တပိုးသယ္ေဆာင္ၿပီး အေဆာင္ထဲကထြက္လာၾကသည္။
“ေဟ့... ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲဗ်”
“ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ၿပီေလ။ ခင္ဗ်ားတို႔ မသိေသးဘူးလား။ က်ဳပ္တို႔ ဘူတာဆင္းၾကေတာ့မလို႔ေလ”
“ဟာ... ဟုတ္လား။ ေပး... ေပး။ ခင္ဗ်ားတို႔ အိတ္ေတြ က်ေနာ္တို႔ ကူဆြဲေပးမယ္”
စိုးေအာင္တို႔ထဲက တေယာက္က သြက္သြက္လက္လက္ ဝင္ေျပာလိုက္သည္။ သူကား လင္းေအာင္။ လင္းေအာင္သည္ အေရးၾကံဳလွ်င္ လွစ္ခနဲ ခ်က္ခ်င္းအၾကံဉာဏ္ထြက္တတ္ေလာက္ေအာင္ ဉာဏ္ေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ ဉာဏ္ေကာင္းသည္မွာ သိပ္မေျပာေလာက္ေသး။ ခ်က္ခ်င္း ဉာဏ္ထြက္တတ္ျခင္း၊ ဉာဏ္သြက္ျခင္း၊ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ပါးနပ္လိမၼာတတ္ျခင္းမွာ ခ်ီးက်ဴးေလာက္သည္။ လူတကိုယ္တြင္ တကြက္ေကာင္း ရွိတတ္ၾကေလသည္။
ဘူတာဆင္းမည့္ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အခမဲ့ကူလီထမ္းမည့္သူေတြ ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ဝမ္းသာၾကသည္။ စိုးေအာင္တို႔ကလည္း ေက်ာင္းထဲကထြက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေပၚလာသည့္အတြက္ ဝမ္းသာၾကေလသည္။ အေပါက္ဝတြင္ ေစာင့္ေနေသာ စစ္သားသည္ ငယ္ငယ္ကေလးသာရွိေသးသည္။ ၁၆ ႏွစ္ပင္ ျပည့္ဦးမည္ မထင္ေခ်။ ဘူတာဆင္းမည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို သူသည္ ဘာမွ မစစ္ မေဆးဘဲ သြားခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ အခက္အခဲကို ေအာင္ျမင္စြာေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ၿပီမို႔ စိုးေအာင္ အူျမဴးၿပီး ေနာက္ခ်င္လာသည္။ လက္တဖက္က အိတ္ကိုဆြဲထားရင္း က်န္လက္တဖက္က ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ထုတ္လိုက္သည္။ စစ္သားကေလး အနားသို႔ ကပ္သြားၿပီး ေသနတ္ေျပာင္းဝကို လက္ညႇိဳးထုိးျပရင္း …
“ညီေလး မီးတို႔လို႔ရလား”
စစ္သားေလးသည္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ေခါင္းကိုယမ္းျပေလသည္။
အျပန္လမ္းေပၚတြင္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေနာက္ကလိုက္လာလွ်င္ သူတို႔ကို ေက်ာင္းသားမွန္း မရိပ္မိေအာင္ဟုဆိုကာ စိုးေအာင္ႏွင့္ ညိဳထြန္းက အရက္မူးသမားေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေပါက္ကရေလးဆယ္ ေလွ်ာက္ေျပာသည္။ လင္းေအာင္က မင္းတို႔လုပ္တာေတြက ရွက္စရာႀကီးကြာဟု ကန္႔ကြက္သည္။ ေနာင္တြင္ ျပန္ေတြးၾကည့္ေသာအခါ တခါတေလ စိုးေအာင္ ရွက္သည္။ တခါတေလ စိုးေအာင္ ရယ္ခ်င္သည္။ မွန္သည္။ သူတို႔တြင္ ေထာက္လွမ္းေရး တေစၦေျခာက္ခဲ့သည့္ ကာလမ်ားရွိခဲ့ဖူးသည္။ ေထာက္လွမ္းေရးကို ပိုတြက္မိေသာေၾကာင့္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းအၾကားတြင္ မလိုလားအပ္ဘဲ သံသယပြားခဲ့ရတာေတြလည္းရွိသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ထိုေန႔ကလည္း စိုးေအာင္တို႔ လြတ္ခဲ့ျပန္သည္။ စိုင္ကို မုဆိုးက ေျပးနည္းသင္ခဲ့ေလၿပီ။ စိုးေအာင္သည္ ေရွာင္တတ္တိမ္းတတ္ေသာ ပါးပါးနပ္နပ္ ေက်ာင္းသား ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ ျဖစ္လာသည္။ သူ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ တိမ္းေရွာင္ႏိုင္မည္ဆိုတာကိုေတာ့ သူ မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။
မဆလ အစိုးရသည္ ေက်ာင္းသားတို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔ခဲ့ၿပီ။ ျပည္သူလူထုကို အႀကိမ္ႀကိမ္ စိမ္ေခၚခဲ့ေလၿပီ။ ေတာႀကိဳအုံၾကား မက်န္၊ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းပါ မက်န္ တႏိုင္ငံလုံး အုံႂကြလႈပ္ရွားၾကမည့္ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီး၏ ေရွ႕ေျပးအခ်င္းအရာတို႔ စုံလင္ခဲ့ေလၿပီ။ တိုင္းျပည္ သိမ့္သိမ့္တုန္ေတာ့မည္တည္း။
********
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
သူ႔ရဲ႕ေဖ့ဘုတ္က ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment