ေမ့မရႏိုင္တဲ့ အိႏိၵယက ေက်းဇူးရွင္ေတြ (ကိုညိဳ)

အပိုင္း(၁) 

ႏြားသူေတာင္းစား၊ စာနာတဲ့ကုလားနဲ႔ နိဗၺာန္ရပ္ကြက္က ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြ

“ဒုန္း… ဒုန္း… ဒုန္း… ဒုန္း” ေစာေစာစီးစီး၊ ခ်မ္းခ်မ္းစိမ့္စိမ့္မွာ စည္းခ်က္မွန္မွန္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕တံခါးကိုေခါက္ေနတဲ့အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ႏိုးေနေပမယ့္ ေစာင္ေခါင္းၿမီးျခံဳထဲက ေကြးအိပ္ေနရတဲ့အရသာကိုႏွေျမာၿပီး တေယာက္မွ မထခ်င္ၾက။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဆက္ေကြးေနၾကတယ္။ 

“ဒုန္း… ဒုန္း… ဒုန္း ...ဒုန္း” အသံက ရပ္မသြား၊ ပိုေတာင္က်ယ္လာတယ္။ မနက္ ၆ နာရီ၊ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္ဧည့္သည္မ်ားပါလိမ့္၊ အလိုက္မသိလိုက္တာ။ ၁၀×၈ ေပေလာက္သာရိွတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လူ ၇ ေယာက္ မဆန္႔ဆန္႔ေအာင္ တေယာက္ေခါင္းရင္းဘက္ တေယာက္ေျခရင္းထားၿပီး အိပ္ေနၾကတဲ့အထဲမွာ ကိုယ္က ေက်ာတခင္းစာလြတ္တဲ့ မီးဖိုေလးထဲအိပ္တာမို႔ အိမ္ေရွ႕တံခါးဝက ကိုယ္နဲ႔အနီးဆံုးျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္ထဲမွာ မေက်မနပ္နဲ႔ ျခံဳေစာင္ကို ကိုယ္မွာပတ္ရက္နဲ႔ပဲ အိပ္ခ်င္မူးတူး ထလိုက္တယ္။ ကုလားဧည့္သည္တေယာက္ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ ... ခဏေနမွ ျပန္လာခဲ့ဗ်ာ၊ ညနက္မွ အိပ္ရလို႔ ဘယ္သူမွ မထၾကေသးဘူး ဆိုတဲ့... ေတာင္းပန္ဖို႔ဆင္ေျခကိုပါ တခါထဲ ေတြးထားၿပီး တံခါးကိုထဖြင့္လိုက္တယ္။ 


ဘယ္သူမွ မျမင္ဘူး။ ေဘးဘီကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ဘယ္သူမွမရိွ။ တံခါးဝေရွ႕မွာ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပေနတဲ့ အရပ္ ၅ ေပနီးပါး ဘို႔ႀကီးႀကီး ဂ်ဳိကားကား ႏြားႀကီးတေကာင္ပဲ ေတြ႔ရတယ္။ မနက္ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေပါက္ေစ့ တံခါးေခါက္ၿပီး အစာေတာင္းေလ့ရိွတဲ့ႏြားေတြ ဒီႏိုင္ငံမွာရိွတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွသိရတယ္။ အစာမရိွလို႔ ေဂ်ာင္း… ေဂ်ာင္း လို႔ ေမာင္းထုတ္ရင္လည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထြက္ခြာၿပီး ေနာက္ထပ္တအိမ္ရဲ႕ အိမ္တံခါးေရွ႕ရပ္ၿပီး ေခါင္းနဲ႔ တြန္းေခါက္ေတာ့တာပဲ...။ 

ကၽြဲပါးေစာင္းတီးဆိုတာနဲ႔တူတဲ့ စကားပံုတခုရိွတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားဘဝက မၾကာခဏ သံုးေလ့ရိွတယ္။ “ႏြား ပလာတာ ေကၽြးရသလိုပဲ” ဆိုတဲ့စကားဟာ ႏြားေတြ ပလာတာ မစားတဲ့ ဗမာျပည္မွာေတာ့ အဓိပၸာယ္ရိွခ်င္ရိွမယ္၊ အိႏိၵယမွာေတာ့ အဲလို အိမ္ေရွ႕ရပ္ၿပီး အစာလာေတာင္းတဲ့ႏြားေတြကို ဂ်ဳံနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ႐ိုတီးျဖစ္ျဖစ္ ပလာတာျဖစ္ျဖစ္ ပစ္ေကၽြးလိုက္ရင္ ေကာက္ဝါးေတာ့တာပဲ...။ ၿပီးရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ လွည့္ျပန္သြားတယ္။ 

က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္နာမည္ကို ဂ်နတ္ပူရီ(Janak Puri) လို႔ ေခၚတယ္။ ဟိႏၵဴလို ဂ်နတ္ဆိုတာ နိဗၺာန္၊ ပူရီဆိုတာ အရပ္၊ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္အရပ္ေပါ့။ ျပဴတင္းေပါက္မရိွ၊ အဝင္အထြက္တံခါးတေပါက္ထဲရိွတဲ့ တဝဂူလိုလို၊ မီးျခစ္ဘူးခံြေတြ ေထာင္ထားတာနဲ႔တူတဲ့ ႁပြတ္ၾကပ္သိပ္ေနတဲ့ အိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း တိုက္ခန္းေတြရယ္၊ ဝကၤဘာလို လမ္းၾကားေတြနဲ႔ ဘုစုခ႐ု ကေလးေပါက္စနေတြ ေပါမ်ားလြန္းတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေနထိုင္ရာရပ္ကြက္မွာ မနက္အာ႐ံုတက္တာနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြတင္ၿပီး တြန္းလွည္းတြန္းေစ်းေရာင္းတဲ့ “ဆပ္ပ္ဂ်ီး ... ဆပ္ပ္ ဂ်ီး” နဲ႔ ခုနစ္သံခ်ီဟစ္ေႂကြးသံ၊ သံပုရာခံြ ဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး မုတ္ဆိတ္ရွည္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းရမ္းေနတဲ့ သူေတာင္းစားအသံ၊ တျခားလမ္းက တစိမ္းေခြးေတြဝင္လာရင္ မာန္ဖီၿပီး ရန္လိုတတ္တဲ႔ ေဟာင္သံေတြ၊ ကေလးငိုသံေတြ၊ ကုလားေတြရဲ႕ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ေအာ္ဟစ္သံ စတဲ့ စတဲ့ အသံဗလံေပါင္းမ်ဳိးစံုဟာ အာ႐ံုဦးဂီတသံေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေလာက္ခ်ဳိ႕တဲ့၊ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ဂ်နတ္ပူရီက ရပ္ကြက္သားေတြဟာ မနက္ေစာေစာ သူေတာင္းစားလာရင္လည္း မညီးမညဴ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းလိုက္ၾကတာပဲ။ 

“မနက္ေစာေစာလာတဲ့ သူေတာင္းစားေတြဆိုတာ... လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးသားကို ေလ့လာစမ္းသပ္ဖို႔ ေကာင္းကင္ဘံုက ျဗဟၼာနတ္မင္းႀကီးက အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အေယာင္ေဆာင္ၿပီးလာတာလို႔ က်မတို႔ ဟိႏၵဴေတြက ယူဆၾကတယ္” က်ေနာ္တို႔ကို မိဘလို အျမဲေစာင္႔ေရွာက္တဲ့ အမ ရမ္းပရသီး က က်ေနာ္တို႔သိလိုတာေတြ စိတ္ရွည္ရွည္ ရွင္းျပတတ္တယ္။ အသိဗဟုသုတအျဖစ္ အိႏိၵယႏိုင္ငံရဲ႕ လူေတြအေၾကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြကို သူတို႔ရွင္းျပလို႔ သိရတယ္။ 

က်ေနာ္တို႔ ဒီရပ္ကြက္ထဲ ေရႊ႕ေျပာင္းလာတာကလည္း အမ ရမ္းပရသီးတို႔လို ဗမာစကားေျပာၿပီး၊ ျမန္မာမႈကိုခ်စ္တဲ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ အိႏိၵယအႏြယ္ဘြားေတြ အားကိုးနဲ႔ပါ။ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ အိမ္ခန္းေလးေတြရေအာင္၊ အိမ္တြင္း အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ၊ ေစာင္၊ အေႏြးထည္၊ အဝတ္အထည္ေလးေတြနဲ႔ ေရနံဆီမီးဖိုး၊ ေရနံဆီနဲ႔ ဆန္၊ ဆီထုတ္ႏိုင္တဲ့ ရာရွင္ကဒ္ေတြအျပင္ Black & White ႐ုပ္ျမင္သံၾကားအေဟာင္းေလးေတြကအစ လာေပးတတ္လို႔ တီဗြီအစုတ္ေလးနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာသတင္း အဆက္မျပတ္တတ္သလို အိႏိၵယဇာတ္ကားေတြနဲ႔ အပ်င္းေျပခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ တစိမ္းနယ္ပယ္က က်ေနာ္တို႔ဘဝေတြ လံုျခံဳခဲ့တယ္၊ ေႏြးေထြးခဲ့တယ္။ သူတို႔လည္း ျမန္မာစကား၊ ျမန္မာဓေလ့ကို မေမ့ၾကဘူး၊ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ျမန္မာနာမည္နဲ႔ မိတ္ဆက္ၾကၿပီး ျမန္မာနာမည္ေခၚမွလည္း သေဘာက်တယ္။ ကိုလွထြန္း(ပရင္လားလ္) ကိုေဇာ္ဝင္း(ရာမူးလ္)နဲ႔ ကိုခ်စ္ခင္(ကီ႐ိႈး)တို႔ဟာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားသမီး ၂ ေယာက္ ၃ ေယာက္ ကိုယ္စီရိွေနေပမယ့္ ဗမာစာေတြ မေမ့ေသးဘူး။ ဗမာစာ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္သလို ဗမာရည္ အေတာ္လည္သူေတြျဖစ္တယ္။ တခါတေလ ဗမာျပည္ျပန္ အိႏိၵယႏြယ္ဘြား သားသမီးေတြရဲ႕မဂၤလာပဲြ၊ ေမြးေန႔ပဲြေတြ ဖိတ္ၾကားၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚသြားေလ့ရိွတယ္။ အဲဒီလိုပဲြေတြက်ရင္ ကုလားစကား မေျပာေတာ့ဘူး၊ ဗမာစကားေတြ အားရပါးရေျပာေတာ့တာပဲ။ ဗမာျပည္ျပန္အမ်ားစုဟာ အေရးႀကီးတဲ့ တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ လွ်ဳိ႕ဝွက္စကားေတြဆို ဗမာစကားသံုးၿပီး စကားဝွက္အသြင္ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဂ်နတ္ပူရီက က်ေနာ္တို႔မိတ္ေဆြေတြ မနက္ေစာေစာ ေဈးကျပန္လာရင္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ၾကက္ဥ၊ ႏြားႏို႔နဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ အပိုဝယ္လာၿပီး လာပို႔တတ္တယ္။ 

အဲလို လူမႈအကူေတြသာမက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးယံုၾကည္မႈေတြနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္တိုက္ဖ်က္ေရး လႈပ္ရွားမႈေတြကိုပါ အားေပးေထာက္ခံၾကတယ္။ ႏွစ္စဥ္ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတ ြ(ျပည္ေထာင္စုေန႔၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ ၈ ေလးလံုး ႏွစ္ပတ္လည္၊ အာဏာသိမ္းမႈ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔နဲ႔ အာဇာနည္ေန႔ေတြ)မွာ က်ေနာ္တို႔ ၈ ေလးလံုးမ်ဳိးဆက္ေတြ ၿမိဳ႕ထဲက ျမန္မာသံ႐ံုးေရွ႕ ဆႏၵျပေလ့ရိွတယ္။ ဆႏၵမျပခင္ ညကတည္းက ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ၊ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို ကဒ္ထူႀကီးေတြေပၚမွာ ျမန္မာလို၊ အဂၤလိပ္လိုအျပင္ ဟိႏၵဴလိုလည္း ေရးၾကတယ္။ အဲဒီအခါ သူတို႔တေတြက လာၿပီး ေရးေပးတယ္၊ သူတို႔သားသမီးေတြပါမက်န္ က်ေနာ္တို႔အလုပ္ကို လာေရာက္ပူးေပါင္းတယ္။ ဆႏၵျပမယ့္မနက္ဆို က်ေနာ္တို႔တေတြ ေစာေစာ အိပ္ရာထ၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြ၊ ပိုစတာနဲ႔ Banner ေတြကိုကိုင္ၿပီး ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြစီးၿပီး သြားတယ္။ ၿပီးရင္ ရဲစခန္းက လံုျခံဳေရးအဖဲြ႔ေတြျခံရံၿပီး ၿမိဳ႕လယ္က ခ်န္နကရာပူရီ သံ႐ံုးေတြရိွရာရပ္ကြက္ကို ခ်ီတက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက (၁၉၉၁-၉၂) ျမန္မာသံ႐ံုးနားအထိ ခ်ီတက္ဆႏၵျပလို႔ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တ႐ုတ္သံ႐ံုးေရွ႕ဆႏၵျပတဲ့ တိဘက္ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ သံ႐ံုးထဲေက်ာ္ဝင္ရာကစၿပီး အဲဒီ ႏိုင္ငံျခားသံ႐ံုးေတြရိွရာဧရိယာကို ခြင့္ျပဳခ်က္မရိွဘဲ ဆႏၵျပတာ၊ လူ ၅ ေယာက္ထက္ပိုၿပီး ျဖတ္သန္းသြားတာမ်ဳိးေတြ မလုပ္ရေတာ့ဘူး။ ေစာေစာက က်ေနာ္တို႔မိတ္ေဆြ ဂ်နတ္ပူရီက ျမန္မာျပည္ျပန္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔အင္အားေတြပဲ။ ဆႏၵျပလည္း တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ ပါဝင္ၾကတယ္။ ကူညီၾကတယ္။ ဆႏၵျပပဲြမွမဟုတ္၊ ဂ်နတ္ပူရီမွာလုပ္တဲ့ အခမ္းအနားပဲြေတြ၊ ျမန္မာ့႐ိုးရာ သႀကၤန္ပဲြ၊ တန္ေဆာင္တိုင္နဲ႔ တျခား ပဲြလမ္းသဘင္ေတြဆိုရင္လည္း ဂ်နတ္ပူရီရပ္ကြက္ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းထဲမွ ပန္းျခံေျမမွာ အခမဲ့လုပ္ခြင့္ေပးတယ္။ မ႑ပ္ေဆာက္ဖို႔နဲ႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ မီးဖိုကအစ ငွားရမ္းေပးၾကတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ခ်က္ျပဳတ္ေရးကအစ ကူၾကေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔အလုပ္ေတြကို အားေပးတယ္၊ ပံ့ပိုးတယ္၊ ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ 

က်ေနာ္တို႔တေတြ အဲဒီရပ္ကြက္ထဲမွာေနရတာ သိပ္လံုျခံဳတယ္။ လူတိုင္းကလည္း သိေနတယ္။ ဂ်န္တာကြားတားထဲက ကုန္စံုဆိုင္ေတြမွာ အေႂကြးဝယ္လို႔ရေအာင္လည္း ေစာေစာက ျပန္ေတာ္ျပန္ မိတ္ေဆြေတြကပဲ အာမခံေပးထားတာ။ က်ေနာ္တို႔က UNHCR အေစာင့္အေရွာက္ခံနဲ႔ေနၾကတာ... လစာ ႐ူပီး ၈၀၀ ေက်ာ္ အေထာက္အပံ႔ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္မွာလဲ...။ လစာေငြေတြေပါင္းၿပီး လူအနည္းဆံုး ၅ ေယာက္တစု၊ ၃ ေယာက္တစု အိမ္တလံုးေပါင္းငွား ေနၾကရတာ။ ဒီေတာ့ အေရးေပၚ ေသာက္စားခ်င္လို႔ ေငြလိုတယ္ဆို ေစာေစာက အေႂကြးဆိုင္ကေန အေရာင္းသြက္ၿပီး ေငြအျမန္ေပၚ ျပန္ေရာင္းႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းတခုခုကို အေႂကြးနဲ႔ဝယ္၊ တျခားဆိုင္တဆိုင္မွာ မူလတန္ဖိုးထက္ ေလွ်ာ့ေရာင္းလိုက္ေတာ့ သံုးစရာေငြ ျပန္ေပၚတယ္။ ဥပမာ အေႂကြးဆိုင္က ဆီဘူးႀကီးတဘူးကို ၂၅ ႐ူးပီးနဲ႔ဝယ္ၿပီး တျခား အျပင္ဆိုင္တဆိုင္မွာ ၁၅ ႐ူးပီး ၂၀ ႐ူပီးနဲ႔ အ႐ႈံးခံၿပီး ျပန္ေရာင္းတာမ်ဳိးေပါ့။ လကုန္ေတာ့ အေႂကြးျပန္ဆပ္ေပါ့။ (ဒီနည္းလမ္းကို အခု ကေနဒါေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ထဲက ေမာ္ကၽြန္းက ရွာေဖြေတြ႔ရိွထားတာပါ) 

ဗမာေတြေခၚေတာ့ ကုလား၊ အိႏိၵယကေခၚေတာ့ ဗမာ 

 အဲဒီ ဂ်နတ္ပူရီ နိဗၺာန္ရပ္ကြက္က ျမန္မာျပည္ဖြား အိႏိၵယသားေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာေမြးခဲ့သူ အမ်ားစုျဖစ္ၿပီး သူတို႔ မိဘ အဖိုးအဖြားေတြက အဂၤလိပ္ကိုလိုနီေခတ္ကတည္းက ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ေရာက္သြားသူေတြပါ။ အဲဒီတုန္းက ဗမာျပည္ကို အိႏိၵယရဲ႕ျပည္နယ္ခဲြတခုအေနနဲ႔ သေဘာထား အုပ္ခ်ဳပ္ခံခဲ့ရတာျဖစ္တယ္။ ဗမာျပည္မွာ စက္႐ံုေတြ တည္ေဆာက္ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံေတာ့ ကိုလိုနီအရင္းရွင္ေတြက အိႏိၵယေတာင္ပိုင္း မဒရပ္ နဲ႔ ဘီဟားျပည္နယ္၊ အေနာက္ဘဂၤလားျပည္နယ္နဲ႔ ဘံုေဘနယ္က ကုလားေတြကို လုပ္အားခေပါေပါနဲ႔ရလို႔ ျမန္မာျပည္ ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ လယ္ယာေျမ႐ိုင္းေတြေဖာ္ စက္႐ံုေတြမွာလုပ္ရင္း အေျခခ်ေနထိုင္ၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေခတ္ထိ သူတို႔ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ကိုင္ေနၾကေပမယ့္ ၁၉၆၂ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအမ်ားစုကို အိႏိၵယႏြယ္ဘြားေတြက ဦးေဆာင္ေနတာေတြလို႔ ဗမာ့စီးပြား ဗမာပိုင္ရမယ္ဆိုၿပီး က်ဴလီယာ ဆိုင္ေသးေသးမႊားမႊားပါမက်န္ ျပည္သူပိုင္သိမ္းေတာ့တာကိုး...။ အိႏိၵယႏြယ္ဖြားေတြကိုလည္း တိုင္းျပည္က အလိုမရိွေတာ့တာေၾကာင့္ ၁၉၆၃ ကေန ၁၉၆၇ ထိ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အင္ဒရာဂႏီၵက သေဘာၤေတြ ေလယဥ္ေတြနဲ႔ ျပန္လည္ေခၚယူၿပီး ေနရာခ်ေပးတယ္။ 

ေစာေစာက ဂ်နတ္ပူရီရပ္ကြက္ဟာ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာျပည္ျပန္ ဒုကၡသည္ေတြေနထိုင္ဖို႔ ယခင္က နယူးေဒလီ အေနာက္ပိုင္းမွာရိွတဲ့ လယ္ကြင္းေတြနဲ႔ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းေတြကို အကြက္ေဖာ္ၿပီး တိုက္ခန္းေတြေဆာက္ေပး ေနထိုင္ေစတာျဖစ္တယ္။ အရင္က ႐ူပီး ၅ ေထာင္နဲ႔ တေသာင္းၾကား တန္ဖိုးရိွတိုက္ေတြကို အရစ္က် လစာေပးၿပီး ေနလာၾကတာ အခုဆို သူတို႔လည္း ကိုယ္ပိုင္တိုက္ခန္းေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ (၁၉၉၁ ခု က်ေနာ္တို႔ နယူးေဒလီေရာက္စက ၈×၁၀ ေပ အခန္းတခန္းနဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိမ္သာေသးေသးေလးပါတဲ့ တဝဂူ တိုက္ခန္းေလးကို တလ ႐ူပီး ၅၀၀ နဲ႔ ၈၀၀ ၾကားသာေပးရေပမယ့္ ဒီကေန႔ မ်ားျပားလာတဲ့ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြေၾကာင့္ တခန္း အနည္းဆံုး ႐ူပီး ငါးေထာင္ကေန တေသာင္းၾကား ေပးေနရပါတယ္) ဒါက နယူးေဒလီမွာပါ။ အလားတူ ျမန္မာျပည္ျပန္ အိႏိၵယအႏြယ္ေတြကို ေတာင္ပိုင္းမဒရပ္၊ ကလကတၱား၊ ဘံုေဘ၊ အာသံနယ္ေတြမွာ ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ အခုထိ အဲဒီေဒသေတြက ရပ္ကြက္တခ်ဳိ႕ကို ဘားမားကိုလိုနီဆိုၿပီး ေခၚၾကေသးတယ္။ 

ဦးေနဝင္းလက္ထက္ ျမန္မာျပည္က အလိုမရိွတဲ့ အိႏိၵယႏြယ္ဖြား ေထာင္နဲ႔ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး အိႏိၵယကို ျပန္ပို႔လိုက္ေပမယ့္ ပဲခူး၊ ျပည္၊ ပ်ဥ္းမနား၊ ေတာင္ငူ၊ ျဖဴး ေဇယ်ဝတီနယ္မွာေတာ့ အိႏိၵယႏြယ္ဖြားေတြ အေျမာက္အမ်ား က်န္ေနပါေသးတယ္။ သူတို႔ကိုေတာ့ လိုအပ္ေနလို႔ ျပန္မပို႔ၾကတာပါ။ ဟိုတုန္းက ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းေတြ ေဖာ္ထုတ္တူးဆြၿပီး စပါး၊ ၾကံ၊ ေျမပဲနဲ႔ လယ္ယာကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းေတြမွာ အဲဒီ အိႏိၵယႏြယ္ဖြား လယ္သမားေတြရဲ႕လုပ္အားကလည္း မရိွမျဖစ္ ပါဝင္ေနတယ္။ သူတို႔အားလံုးကို ေမာင္းထုတ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ သူတို႔လုပ္အားေတြ လိုအပ္ေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔တေတြ ဒီေနအထိ လယ္ယာေျမ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရိွေပမယ့္ လယ္ကူလီေတြအသြင္နဲ႔ အခုထိ လုပ္ေနၾကရပါတယ္။ 

ပဲခူးတိုင္း၊ ေတာင္ငူနယ္နဲ႔ ျဖဴး၊ ေဇယ်ဝတီေဒသေတြမွာ ဒီေန႔အထိ ဗမာစကားမတတ္၊ ဗမာစာမတတ္တဲ့ အိႏိၵယႏြယ္ဖြား လယ္သမားေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ရိွေနပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လယ္ယာကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းကို ျမန္မာေတာင္သူေတြနဲ႔မျခား ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့စြာနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေနထိုင္ေနရေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ အခြင့္အေရးေတြကေတာ့ လံုးဝ မျမင္ရဘူး။ အစိုးရအဆက္ဆက္က ဒါ မစိုက္နဲ႔ စီမံကိန္းသီးႏွံစိုက္ဆိုလည္း ေၾကာက္ရံြ႕ၿပီး စိုက္လိုက္ရတာပဲ။ လယ္ခြန္ေပး၊ တာဝန္ေက် စပါးေပး၊ တာဝန္ေက် သီးႏွံသြင္းရမယ္ဆိုလည္း သြင္းလိုက္ၾကတာပါပဲ။ သူတို႔ဘဝကို သူတို႔ ခ်စ္တီးဝဋ္လည္တယ္လို႔ပဲ ႀကိတ္ၿပီးစိတ္ေျဖေနၾကသလား မသိပါ။ ပညာလည္း မတတ္၊ ကမၻာႀကီးမွာ ဘာျဖစ္ေနမွန္းလည္း မသိဘဲ ကိုယ့္ရြာေလး ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းေလး က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ပဲဟင္းက်ဲက်ဲ၊ သရက္သီးသနပ္ တဖဲ႔၊ မဆလာနံ႔သင္းသင္း အာလူးဟင္းတခြက္နဲ႔ ဘဝအေမာေတြကို ေျဖေလွ်ာ့ေနၾကတာ ဆယ္စုႏွစ္ ၆ ခု မ်ဳိးဆက္ ၂ ဆက္ေလာက္ ၾကာျမင့္ေနပါၿပီ။ 

ဒီေန႔အထိ ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္းမတတ္၊ ဗမာစာမတတ္လို႔ ဟဲ့ ကုလား၊ ဟိတ္ ကုလားစုတ္နဲ႔ ကေလးေတြကအစ ဟိန္းလား ေဟာက္လား အဆင့္အတန္းခဲြျခားတဲ့ အႏွိမ္ခံဘဝကေန မလြတ္ေျမာက္ေသးဘူး။ သူတို႔ဟာ အခုထိ ဧည့္ႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္ေနၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေနထိုင္ခြင့္ကဒ္ျပားနဲ႔ပဲ ေနရတယ္။ သူတို႔သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ ဗမာစာ ဗမာစကားတတ္ၿပီး ဗမာျပည္ကို ခ်စ္ေနပါေစ၊ ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္ၿပီး ပညာထူးခၽြန္ေနပါေစ အဆင့္ျမင့္ အသက္ေမြးပညာရပ္ေတြ (ေဆးတကၠသိုလ္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္) စတဲ့ တကၠသိုလ္ပညာေတြကို ဆည္းပူးတက္ေရာက္ သင္ၾကားခြင့္မရိွၾကပါဘူး။ သူတို႔အတြက္ အေျခခံအခြင့္အေရး ကာကြယ္ေပးမယ့္သူကို သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔တေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ သာကီႏြယ္မ်ဳိး႐ိုး ဘုန္းေတဇာထြန္းေတာက္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အႏွိမ္အေဟာက္ကို ခံေနၾကရေပမယ့္ သူတို႔ဆီေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔လို ဗမာေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကိုေတာ့ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာရိွၾကတယ္။ မိသားစုနဲ႔မျခား လူရာသြင္းၿပီး အားေပးကူညီတယ္။ 

ရပ္ကြက္ထဲက တစိမ္းအိႏိၵယသားေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားရင္ေတာင္… က်ေနာ္တို႔ဘက္က ရပ္တည္တုံ႔ျပန္တယ္။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔လည္း ဗမာလူမ်ဳိးလို႔ ခံယူၾကတယ္။ “ဒီ ကုလားေတြ သိပ္လူပါးဝတယ္” “ဒီကုလားေတြကို က်ေနာ္ ၾကည့္လို႔ မရဘူး” နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို တိုင္တည္ေျပာေနသူက က်ေနာ္တို႔က ကုလား ကုလားနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ ဗမာျပည္ျပန္ ကုလား (အိႏိၵယႏြယ္ဘြား)ေတြပါ။ “ဗမာျပည္မွာေတာ့ က်မတို႔ကို ကုလား ကုလားလို႔ ေခၚတယ္၊ ဒီမွာက်ေတာ့ ဒီက ကုလားေတြက က်မတို႔ကို ဗမာ ဗမာေတြလို႔ ေခၚျပန္တယ္” လို႔ ရန္ကုန္ဇာတိ အိႏိၵယႏြယ္ဖြား အမႀကီးက ရီစရာတခုလို ျပန္ေျပာရွာတယ္။ သူက အခုထိ အိမ္မွာေနရင္ ထမီဝတ္ေလ့ရိွတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါး၊ အသုတ္၊ ၾကာဇံေက်ာ္ ေကာင္းေကာင္း ခ်က္တတ္ျပဳတ္တတ္ေသးတယ္။ အိႏိၵယေရာက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ကုလားေတြက အိႏိၵယက ကုလားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပတတ္ဘဲ က်ေနာ္တို႔လို ဗမာစိတ္ရိွေနတာကိုက ေႏြးေထြးၾကည္ႏူးဖြယ္အလွတခုပါ။ 

ျမန္မာမႈကိုခ်စ္တတ္တဲ့ စိတ္ေလးကို သူတို႔ ျမန္မာျပည္က အေမြရလိုက္ၾကတယ္။ 

အမိႏိုင္ငံႀကီးဟာ လူမ်ဳိးေတြ ဘယ္လိုကဲြေနပေစ၊ သူ႔ဆီမွာ ခိုလႈံေနထိုင္သြားၾကသူအားလံုးကို ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္နဲ႔ ျမန္မာမႈအေပၚျမတ္ႏိုးေစတဲ့ စိတ္ဓာတ္အေမြေတြ ေပးခဲ့တယ္။ 

ဂ်နတ္ပူရီက ျမန္မာျပည္ျပန္ အိႏိၵယအႏြယ္ေတြဆီက က်ေနာ္တို႔လို ၈၈ လူငယ္ေတြဟာ စာနာမႈတရားေတြ၊ ေမတၱာေတြနဲ႔ ႏွစ္လိုဖြယ္ အကူအညီေတြရခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ေနရပ္ရင္းျပန္ေရာက္သလို ေႏြးေထြးတဲ့ အၾကင္နာေတြ ခံစားရတယ္။ သူတို႔ေက်းဇူး သိပ္ႀကီးတယ္။ အခုလိုအခ်ိန္ သူတို႔အတြက္ ကိုယ္က ဘာတခုမွျပန္လုပ္မေပးႏိုင္တဲ့ဘဝမွာ သိပ္ၿပီး အားတု႔ံအားနာ ျဖစ္ရတယ္၊ ရွက္လည္း ရွက္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔တေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို အျမဲခြင့္လႊတ္ေနမွာပါပဲ…။ က်ေနာ္တို႔ဆီက ဘာတခုမွလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ 

ကိုညိဳ (ေအာ္စလို) 
၁၅ ဇူလိုင္ ၂၀၁၃။