ျပန္လည္ ဆံုဆည္းၾကရာဝယ္ (ခင္မမမ်ဳိး)

(၁) 

အခ်ိန္က ၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊ ေနရာက ဆူးေလဘုရားအနီးမွာပါ။ 

ဒီတုန္းက ရန္ကုန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတက္ရင္း စာတိုေပစေလးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စာေစာင္တခုမွာ လစဥ္ေရးခြင့္ရတာေၾကာင့္ ေရးထားတဲ့စာမူေလးေတြကို ဆူးေလဘုရားအနီးက လမ္းေဘးလက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္တဲ့ အစ္မႀကီးေတြဆီမွာ လက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္ခိုင္းၿပီး စာေပတိုက္ကို သြားပို႔ေနက်ပါ။ ၿပီးတဲ့အခါ စာေပတိုက္က မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္းစကားေျပာၿပီး ဆူးေလ-ပန္းဆိုးတန္းတဝိုက္က စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေတြမွာ စာအုပ္ေမႊ၊ အေဟာင္းဆိုင္က ဦးေလးႀကီးမ်ားနဲ႔ စကားေျပာႏႈတ္ဆက္ၿပီးမွ အိမ္ကို ျပန္ေလ့ရွိပါတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ တေန႔ေတာ့ ဆူးေလဘုရားအနီးမွာ သီလရွင္အိုႀကီးတပါးနဲ႔ သက္ေတာ္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိမယ့္ သီလရွင္ဆရာေလးတပါးတို႔ လမ္းကူးဖို႔ ခဲယဥ္းေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ လူကူးမ်ဥ္းၾကားေနရာလည္းမဟုတ္ေလေတာ့ လမ္းေပၚေျခလွမ္းတိုးလိုက္၊ ကားေတြကလည္းလာလိုက္ (ရန္ကုန္မွာက လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာေတာင္ ကားနဲ႔ လူ အၿပိဳင္လုၾကရတာပါ)၊ ေျခလွမ္းေနာက္ဆုတ္လိုက္ျဖစ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေလးတို႔ကို မ်ဥ္းၾကားရွိရာေခၚသြားၿပီး လမ္းကူးေပးရင္း အက်ဳိးအေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားေတာ့ နယ္ကေန ရန္ကုန္တက္လာၾကတာမွန္း သိရပါတယ္။ မသြားတတ္၊ မလာတတ္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းကိုသြားဖို႔ ဘတ္စ္ကားေတြကို လိုက္ေမးေနၾကတာပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီေန႔က ထုတ္လာတဲ့ စာမူခေလးနဲ႔ တည္းခိုရာကို တကၠစီေလးငွားေပးလိုက္ပါတယ္။သြားရင္းလာရင္း ဒီလိုအျဖစ္ေလးေတြက ၾကံဳတတ္တာေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။ 


ဒါေပမယ့္ ဒီသီလရွင္ႏွစ္ပါးကို မထင္မွတ္ပဲ ျပန္လည္ဆံုဆည္းခဲ့ရပါတယ္။ ဒီတခါ ဆံုဆည္းရတဲ့ ေနရာကေတာ့ ေဒးစြန္ပါ မွာပါ။ တခါတရံ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ပုတီးစိပ္အဓိဌာန္ဝင္လိုစိတ္ျဖစ္လာတဲ့အခါ ျမန္မာျပည္က ဘုရားေတြကို လိုက္ဖူးၿပီး ပုတီးစိပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အလြန္ဆံုး ကိုးရက္ကေန ၂၇ ရက္အထိပါ။ တခါတုန္းကေတာ့ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားမွာ ၄၅ ရက္တိတိ ရက္ရွည္ အဓိဌာန္ဝင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ထဲကကာလတခုမွာေတာ့ ေဒးစြန္ပါမွာ ပုတီးသြားစိပ္လိုစိတ္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကေန ထြက္သြားလိုက္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေရာက္ဖူးေပမယ့္ ပုတီးစိပ္အဓိဌာန္ေတာ့ မဝင္ဖူးခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေရာက္သြားေတာ့ ခရီးကပဲပန္းလို႔လား မသိ၊ ဘုရားေပၚကိုမေရာက္ခင္မွာပဲ ေခါင္းမူးလာပါတယ္။ 

ဘုရား တည္ထားတဲ့ေတာင္ေပၚကို တက္ရာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ သီလရွင္ေျမစိုက္တဲေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သီလရွင္တဲကတိုင္ေလးကို အားျပဳၿပီး မွီထားလိုက္ခ်ိန္မွာ သီလရွင္ေလးတပါးက တဲေလးေပၚကိုတက္ၿပီးနားဖို႔ လာေခၚပါတယ္။ ဒီသီလရွင္ေလးဟာ ရန္ကုန္ ဆူးေလဘုရားအနီးမွာေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ သီလရွင္ေလးမွန္းအစပိုင္းမွာ မမွတ္မိခဲ့ပါဘူး။ သီလရွင္အိုႀကီးကို ေတြ႔ရေတာ့မွ မွတ္မိသြားပါတယ္။ သီလရွင္ေလးကေတာ့ ကေလးမွတ္ဉာဏ္ေၾကာင့္လား မသိ။ ကၽြန္မကို မွတ္မိေနပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျပန္လည္ဆံုစည္းၾကရတာေၾကာင့္ အားလံုးပဲ ဝမ္းသာခဲ့ရပါတယ္။ တဦးေမတၱာ၊ တဦးမွာ .... ..... .... .... .... .... ...။ 

(၂) 

အခ်ိန္က ၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ ေနရာက မႏၲေလး ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာပါ။ 

ဒီတုန္းက မႏၲေလးမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မႏၲေလးသားေတြအတြက္ေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္မလို ေတာင္ေပၚသူတေယာက္အတြက္ေတာ့ မႏၲေလးရဲ႕ေနက အေတာ္ကိုပူပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေခတ္တုန္းက တကၠစီေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္။ စက္ဘီးေတြကလည္း မ်ား၊ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္းမ်ားေတာ့ အိမ္ကကားကိုလည္း တာရွည္မယူထားရဲပါဘူး။ တခါတရံ လိုရင္ပဲ ကားေမာင္းသမားနဲ႔ကားကို ေတာင္ႀကီးကို လွမ္းမွာျဖစ္ပါတယ္။ စက္ဘီးက်ေတာ့လည္း မစီးတတ္ျပန္ဘူး။ ဆိုင္ကယ္က်ေတာ့လည္း ေမေမက စိတ္မခ်။ ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဟိုနားဒီနားသြားရင္ ဆိုက္ကားကို အားျပဳရပါတယ္။ ကိုယ့္ဝန္တာကို သူမ်ားကိုသယ္ေဆာင္ခိုင္းရတာေၾကာင့္ ဆိုက္ကားဆရာေတြကိုေတာ့ အားနာမိသလို ရွိသား။ ဒါေပမယ့္လည္း အထက္ပူ၊ ေအာက္ပူနဲ႔မို႔ အားနာနာနဲ႔ပဲ စီးရပါေတာ့တယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ တေန႔မွာ ကိစၥတခုရွိတာနဲ႔ ဆိုက္ကားစီးၿပီး အျပင္ထြက္ပါတယ္။ မႏၲေလးမွာက တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ လူအရမ္းမ်ားေပမယ့္ လူျပတ္တဲ့လမ္းေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလို လူျပတ္တဲ့ လမ္းတေနရာမွာ အေဒၚႀကီးတေယာက္ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေနပူႀကီးထဲမွာ ဒုကၡပါပဲဆိုၿပီး ဆိုက္ကားဆရာကို ရပ္ခိုင္း၊ အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးေတာ့ ဘူတာႀကီးသြားမလို႔တဲ့။ ဆိုက္ကားစီးဖို႔လည္း ပိုက္ဆံမရွိလို႔ တျပစီ နားနားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတာပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ စီးလာတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းၿပီး ဘူတာႀကီးဘက္ကိုပဲ ပို႔ခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္လိုရာခရီးဆက္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုေတြ ၾကံဳရဆံုရ ဆိုေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။ 

ဒါေပမယ့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီအေဒၚႀကီးနဲ႔ တခါျပန္ဆံုခဲ့ရပါတယ္။ ဒီတခါဆံုတာကေတာ့ အုန္းေခ်ာဘက္မွာပါ။ အုန္းေခ်ာရြာႀကီးကို သေဘာက်တာေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္းျပန္ခရီးသြားလည္ျဖစ္ခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ အုန္းေခ်ာကိုသြားေလ့ရွိတာက ေဈးသည္ေတြနဲ႔ ကုန္သည္ေတြ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အလည္သြားတာဆိုေတာ့ ေရွ႕ခန္းရတဲ့ဒိုင္နာကားကို ေစာင့္စီးၿပီး ခရီးသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ အေဖာ္လိုက္ပါတယ္။ 

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒိုင္နာကား ဆရာတေယာက္နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ကားဦးစရာ၊ ေစာင့္စီးစရာ သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ထဲမွာ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက အစားဆိုင္ဖြင့္ထားၿပီး၊ ကားစပယ္ယာကလည္း သူ႔ေယာက္ဖျဖစ္တာေၾကာင့္ အုန္းေခ်ာဘက္ ကားမထြက္ခင္ တကူးတကကို အေဆာင္မွာလာႀကိဳေပးပါတယ္။ ညေနပိုင္း သူ႔ကားျပန္ထြက္ခ်ိန္နဲ႔ညႇိၿပီး၊ ရြာထဲသြားလည္လို႔ရတာေၾကာင့္ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ အေတာ္အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ရြာထဲသြားလည္ျဖစ္ခ်ိန္ တရက္မွာ ႏို႔ထမင္းေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီးတေယာက္ေတြ႔တာနဲ႔ ႏို႔ထမင္းဝယ္စားျဖစ္ပါတယ္။ မႏၲေလးဘက္၊ ကၽြဲဆည္ကန္ဘက္၊ အမရပူရဘက္၊ စစ္ကိုင္းဘက္ေတြမွာ ဒီလိုပဲ မုန္႔ပဲသေရစာေလးေတြကို အိုးထဲမွာထည့္ၿပီး ေဈးလွည့္ေရာင္းသူေတြ ရွိပါတယ္။ အိုးထဲမွာပါလာတဲ့ အစားအစာေတြက အမ်ဳိးအစားလည္း စံုပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အစားႀကိဳက္သူဆိုေတာ့ ေတြ႔ရင္ေတြ႔တဲ့ေနရာမွာ လွမ္းေခၚၿပီး ဝယ္စားေတာ့တာပဲ။ 

ဒါနဲ႔ စားၿပီး ပိုက္ဆံေပးေတာ့ မယူပါရေစနဲ႔ ေက်းဇူးျပန္ျပဳတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ အစက မမွတ္မိပါဘူး။ သူျပန္ေျပာျပေတာ့မွ ဘူတာကိုလိုက္ပို႔ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အေဒၚႀကီးမွန္း မွတ္မိသြားရပါေတာ့တယ္။ ပိုက္ဆံကိုလည္း ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေပးလိုက္ရပါတယ္။ တေန႔လုပ္၊ တေန႔စားေတြရဲ႕ဘဝမွာ ဒီေန႔ေရာင္းရေငြဟာ ေနာက္တေန႔ရဲ႕ အရင္းအႏွီး ျဖစ္ေနတတ္တာ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမယ့္ ေက်နပ္ေအာင္ ႏို႔ထမင္းတပြဲေတာ့ က်သင့္ေငြထဲ ထည့္မတြက္ပဲ စားေပးလိုက္ရပါတယ္။ ေမတၱာတရားတို႔ ေရာယွက္ေနခဲ့ေသာ ႏို႔ထမင္းတပြဲ ... .... .... ... ...။ 

(၃) 

အခ်ိန္က ၂၀၀၁ ခုႏွစ္။ ေနရာက ေတာင္ႀကီး-ရန္ကုန္ အေဝးေျပးကားလမ္းမ။ 

ရန္ကုန္မွာ စာေမးပြဲတခု ေျဖစရာရွိတာေၾကာင့္ ေတာင္ႀကီးကေန ရန္ကုန္ကို ကားစီးသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ အသက္သံုးဆယ္အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ စီးလာပါတယ္။ ေတာင္ႀကီး-ရန္ကုန္ ကားေတြက ေန႔လည္ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ဝန္းက်င္မွာ ထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ ခဏနားၿပီး ညရွစ္နာရီေလာက္မွာတခါ ညစာစားဖို႔ ထပ္နားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီကေန ဆက္ထြက္လာလိုက္တာ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွတခါ ထပ္နားေလ့ရွိပါတယ္။ ကားစထြက္စကတည္းက အဲဒီအစ္မရဲ႕မ်က္ႏွာက သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ပင္ပန္းၿပီး ႏြမ္းေနသလိုပဲ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ နားတုန္းကလည္း ဆင္းတာမေတြ႔ရဘူး။ ညစာစားခ်ိန္တုန္းကလည္း အေအးပုလင္း တပုလင္းပဲ မွာေသာက္တာေတြ႔ရတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ကားျပန္ထြက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာမွန္း အေတာ္ကိုသိသာေနၿပီ။ အဖ်ားတက္ေနတာပဲ။ ဆရာဝန္သမီးဆိုေတာ့ ခရီးသြားရင္ ေဆးေတြေဆာင္သြားတတ္တာ အက်င့္ပါေနၿပီမို႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ထဲမွာ ေဆးတခ်ဳိ႕ပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေကာ္ဖီနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ေဆးတိုက္မွ ျဖစ္မယ္ထင္တာေၾကာင့္ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ေနာက္ပိုင္း ကားရပ္ခ်ိန္က်ေတာ့ အဖ်ားတက္ေနတဲ့အစ္မကို တြဲဆင္းၿပီး ဆိုင္ထဲမွာေကာ္ဖီမွာ ေဆးတိုက္ရပါတယ္။ ေနမေကာင္းခ်ိန္ဆိုေတာ့ စကားေတာ့ အမ်ားႀကီး မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ ဝန္ထမ္းဆိုတာရယ္၊ ရန္ကုန္ကို အလုပ္တာဝန္တခုနဲ႔ သြားတယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကို မျဖစ္မေနထြက္ဖို႔ အေျခအေနတခုက လႈံ႕ေဆာ္ထားလိုက္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ D-form အတြက္ အခြန္ကင္းရွင္းေၾကာင္း စာကို ေတာင္ႀကီးက အခြန္႐ံုးမွာ သြားယူရပါတယ္။ အခ်ိန္က သိပ္မရတာေၾကာင့္ ကားလမ္းခရီးကိုႀကိဳက္ေပမယ့္ မသံုးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေလယာဥ္နဲ႔ပဲ ခရီးသြားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟဲဟိုးေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ မ်က္လံုးျပဴးစရာကိစၥတခု ၾကံဳရပါတယ္။ ပံုမွန္ပဲလား၊ သတင္းအရလားေတာ့ မသိ။ အဲဒီမွာ ရွာေဖြေရးေတြ လုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ဆြဲအိတ္ထဲမွာက မိတ္ေဆြတေယာက္ေပးလိုက္တဲ့ စာေစာင္တခု။ ဒီတုန္းက ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနအရ ဒီစာေစာင္လက္ဝယ္ရွိမႈဟာ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကို တစံုတရာေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။ 

အဲဒီမွာပဲ ယူနီေဖာင္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က ကၽြန္မကို လာေခၚထုတ္သြားပါတယ္။ အစပိုင္းမွာ ဒီအမ်ဳိးသမီးကို ကၽြန္မ မမွတ္မိပါဘူး။ အခန္းတခုထဲကို ေခၚသြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္ပါၿပီ။ ၾကံဳသမွ် ရင္ဆိုင္႐ံုပဲရွိေတာ့တာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ သူက ေမးပါတယ္။ သူ႔ကို မွတ္မိလားတဲ့။ တခါတုန္းက ရန္ကုန္ခရီးမွာ ညီမေလးကိုယ္တိုင္ ေကာ္ဖီပူကိုမႈတ္ေပးၿပီး ေဆးတိုက္ေပးခဲ့တာေလတဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအခ်ိန္အထိ ကၽြန္မရဲ႕ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္ရွိေနဆဲပဲ။ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔။ ညီမေလး မူပ်က္ေနတာကို အေတြ႔အၾကံဳအရ အစ္မ ရိပ္မိပါတယ္တဲ့။ ဒီမွာက မူးယစ္ေဆးဝါး ရွာေဖြေနၾကတာ။ ညီမေလးက ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္မယ့္လူ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အစ္မ ယံုပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ဆိုရင္ အသြားအလာ သတိထားပါတဲ့။ ကၽြန္မရဲ႕အိတ္ကို သူခဏ ယူထားလိုက္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီးမွာ ျပန္လာေပးသြားတယ္။ စာေစာင္ေတာ့ မပါလာေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ခ်ိန္အထိ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အိပ္မက္မက္ေနသလိုခံစားေနရဆဲ ... ... ... ...။ 

(၄) 

အခ်ိန္က ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ေနရာက အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၊ လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွာပါ။ 

ဒီႏိုင္ငံမွာ ထူးျခားတာတခုက သက္ႀကီးရြယ္အိုအမ်ားစုက က်န္းမာတယ္ဆိုရင္ သူတို႔အိမ္မွာပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေနၾကတာပါ။ သားသမီးေတြက အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္ေရာက္ရင္ အိမ္က ထြက္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အိုးအိမ္ထူေထာင္ၾကပါတယ္။ မိသားစုဘဝ တည္ေဆာက္ၾကပါတယ္။ နီးရင္ေတာ့ တလ တခါ၊ ေဝးရင္ေတာ့ တႏွစ္ တခါ ခရစ္မတ္ကာလမွာ မိဘေတြကို ျပန္လာေတြ႔ၾကပါတယ္။ မိဘမ်ားကို သားသမီးေတြက လုပ္ေကၽြးတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လက္ေဆာင္ေတြ ဝယ္ေပးတာ၊ အပန္းေျဖခရီးေခၚသြားတာေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကို အဓိက ေစာင့္ေရွာက္တာကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ပါပဲ။ 

ပင္စင္စားျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္တုန္းက အလုပ္ရဲ႕ပင္စင္ အစီအစဥ္ေတြရွိထားရင္ အလုပ္ပင္စင္ခံစားခြင့္၊ မဟုတ္ရင္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ပင္စင္ခံစားခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကလည္း သူတို႔ဘာသာေနၿပီး က်န္းမာေရးမေကာင္းရင္ေတာ့ သူနာျပဳမ်ားနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားရွိတဲ့ care homes မ်ားမွာ သြားေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုေနခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ကို ေရာင္းၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခေပးၾကပါတယ္။ သားသမီးေတြက ေစာင့္ေရွာက္ခေပးတယ္ဆိုတာကေတာ့ ခပ္ရွားရွားပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပန္းစည္းေလးေတြ၊ ကတ္ေလးေတြ အခ်ိန္မွီပို႔ေပးတာ၊ ေျမးျမစ္ေတြေခၚၿပီး အလည္လာတာ၊ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ပို႔ေပးတာ၊ ခရစ္မတ္ေန႔လည္စာ လာစားတာေလးေတြနဲ႔ မိဘ-သားသမီးၾကားက တြယ္ေႏွာင္မႈေလးေတြေတာ့ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ တေန႔မွာ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရွိတဲ့ လန္ဒန္ေျမာက္ပိုင္းကို အလည္သြားရင္း လမ္းမွာ အသက္ရွစ္ဆယ္အရြယ္ အဖြားတေယာက္ ေဈးဝယ္တြန္းလွည္းေလးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတြန္းၿပီး တေရြ႕ေရြ႕သြားေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အေတာ္လဲ ေမာေနပံုေပါက္ပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းရဲ႕ ေအးစက္စက္လမ္းတလမ္းေပၚမွာ အဖြားအိုတေယာက္နဲ႔ လူငယ္တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးကို ျမန္မာစိတ္ရွိတဲ့ လူငယ္တေယာက္က ဘယ္လို ဥေပကၡာ ျပဳႏိုင္မွာတဲ့လဲ ။ဒါနဲ႔ပဲ အဖြားကို ကူညီေဖးဖရင္း သူ႔အိမ္ေလးဆီကို အေရာက္ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ 

အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အဖြားက အိမ္ထဲမဝင္ေသးဘဲ ကၽြန္မကို လက္ကေလးကိုင္ထားၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာပါတယ္။ အဖြားက အိမ္ထဲကိုလည္း အလည္ေခၚပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖို႔ပါ။ အဖြားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေရျခားေျမျခားမွာ အဖြားတေယာက္ရဲ႕ ဒီလိုၾကင္နာယုယမႈခံရတာ တကယ့္ထီေပါက္တာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ထဲ အတူဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေဈးဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုကူသိမ္းေပးၿပီး၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ စကားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ 

ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဖြားရဲ႕ သားျဖစ္သူ ေရာက္လာပါတယ္။ တခါတေလ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မွာ အေမကို လာဝင္ၾကည့္တတ္တယ္တဲ့။ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ လူတေယာက္ပါပဲ။ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးေတြက သီးျခားေနတတ္သူေတြပါ။ လူေတြကိုလဲ သိပ္ယံုတတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း အဖြားက အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြေျပာျပေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေလးေတြေတာင္ ေျပာျဖစ္လိုက္ၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့လည္း အလုပ္ေတြက တဖက္၊ ေက်ာင္းက တဖက္နဲ႕ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။ 

ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ဘဏ္အလုပ္တခုရဲ႕အင္တာဗ်ဴးမွာ အဲဒီလူကို ျပန္ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ဘဏ္အလုပ္အတြက္ စာေမးပြဲေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးေတြ အဆင့္ဆင့္ေျဖရပါတယ္။ ပထမဆံုး ေလွ်ာက္လႊာတင္၊ ၿပီးရင္ သခ်ၤာနဲ႔ analyticalskills စာေမးပြဲေတြကို အြန္လိုင္းကေန ေျဖရပါတယ္။ အဲဒါေအာင္ရင္ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး၊ ၿပီးရင္ တခါ လူေတြ႔အင္တာဗ်ဴး၊ ေနာက္ေတာ့ တခါ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ (ဘဏ္အလိုက္ ၿမိဳ႕က ကြဲျပားပါတယ္) ကို သြားၿပီး လူအမ်ားနဲ႔ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြအတြက္ စစ္ေဆးခံရပါတယ္။ 

သူတို႔ စစ္ေဆးအကဲျဖတ္တာေတြထဲမွာ လူေတြကို အုပ္စုခြဲၿပီး အေၾကာင္းအရာတခုကို ေဆြးေႏြးခိုင္းတာေတြ၊ အလုပ္တခုတြဲလုပ္ခိုင္းတာေတြလည္း ပါဝင္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးဘုတ္ အဖြဲ႔နဲ႔ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ဆံုရပါတယ္။ တပတ္ေလာက္အခါက်ရင္ေတာ့ အေရြးခံ ရမရကို အေၾကာင္းၾကားေလ့ရွိပါတယ္။ ေရွ႕ပိုင္းအဆင့္ဆင့္ကလည္း အေရးႀကီးတယ္ဆိုေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး အဆင့္ျဖစ္တဲ့ အင္တာဗ်ဴးဘုတ္အဖြဲ႔ကေတာ့ အေရးႀကီးဆံုးလို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီဘုတ္အဖြဲ႔ထဲမွာ တခါကဆံုဖူးခဲ့တဲ့ အဖြားရဲ႕သားျဖစ္သူ ပါလာတာကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ကံၾကမၼာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ အင္တာဗ်ဴးခန္းထဲကေန အားလံုးကိုႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာခ်ိန္မွာ သူလွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ အၾကည့္တခ်က္နဲ႔တင္ အလုပ္ခန္႔စာကို ေစာင့္စရာ မလိုေတာ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ ႀကိဳသိသြားခဲ့ပါၿပီ။ 

နိဂံုး 

ေမြးဖြားခ်ိန္ကေန ေသဆံုးခ်ိန္အထိ ျဖတ္သန္းရတဲ့လူ႔ဘဝဟာ ခရီးတခုကို သြားေနရတာနဲ႔အတူတူပဲလို႔ ကၽြန္မ ယူဆမိပါတယ္။ ဒီခရီးလမ္းေပၚမွာ လူအမ်ားနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ရေလ့ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြကို ေခတၱခဏသာ ဆံုဆည္းရတတ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြကိုေတာ့ ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာ ၾကံဳေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ေခတၱဆံုေတြ႔ၿပီး ေနာက္ပိုင္းအတန္ၾကာမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျပန္ဆံုရတတ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဘဝခရီးလမ္းကိုျဖတ္သန္းခဲ့စဥ္မွာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥပကၡာတရားေတြကိုင္စြဲမိတဲ့ အေျခအေနေတြလည္းရွိခဲ့သလို၊ သူေတာ္စင္တေယာက္မဟုတ္တဲ့အတြက္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနေတြကိုင္စြဲသြားမိတဲ့ အေျခအေနေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ဘဝခရီးမွာေတာ့ ေမတၱာတရားကိုအေျခခံ ဆံုေတြ႔ၾကရၿပီး တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျပန္လည္ဆံုဆည္းရခ်ိန္ေတြမွာလည္း ေမတၱာတရားကို အေျခခံေသာ ဆံုဆည္းမႈမ်ားရွိတဲ့ခရီးတခုကိုပဲ ဆက္လက္ျဖတ္သန္းခြင့္ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႕။    ။

ခင္မမမ်ဳိး
(၆၊ ၅၊ ၂၀၁၃)