ျပည္ၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္တစ္ခုမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥရဲ႕ဇာစ္ျမစ္ကို ခုအခ်ိန္မွာ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္မလွန္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ အမတ္ေလာင္းေတြ ေရြးခ်ယ္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနပါတယ္။ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္လ ၂၀ ရက္ေန႔ညက ဒီခ်ဳပ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္႐ံုးထဲကေန ဗဟိုေကာ္မတီ ဦးမိုးသူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖမ္းသြားတာပါ။
စစ္ေၾကာေရးစခန္းနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ၉ လေက်ာ္ ပုဒ္မ ၁၀ (က)နဲ႔ ထိန္းသိမ္းထားၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ မက်င္းပခင္ တစ္လေလာက္အလိုမွာမွ ျပန္လြတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဝါၿမိဳ႕နယ္ အမွတ္ ၂ မဲဆႏၵနယ္ကေန အမတ္ေလာင္းအျဖစ္ဝင္အေရြးခံဖို႔ ပုံစံေတြကို ဒီခ်ဳပ္က ေထာင္ထဲကိုပို႔လိုက္တာ ကြၽန္ေတာ္က လက္ခံသေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထိုး ျပန္ပို႔လိုက္တာျဖစ္လို႔ အမတ္ေလာင္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျပန္လြတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္လႊတ္တဲ့ေန႔က အိမ္ကို တန္းၿပီး ျပန္မပို႔ေသးဘူး။ ခင္ဗ်ား ထိန္းသိမ္းခံေနရတဲ့ ၉ လေက်ာ္အတြင္း တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ေရးေတြေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ဘယ္ေလာက္တိုးတက္ေနတယ္ဆိုတာ လိုက္ျပမယ္ဆိုကာ ကားနဲ႔ လွည့္ျပပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ပါတီေတြရဲ႕ မဲဆြယ္ပိုစတာႀကီးေတြကိုလည္း ျပပါတယ္။
အဲသလိုျပရင္း "ခင္ဗ်ားတို႔အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကေတာ့ အမတ္ေလာင္းအေဝမတည့္လို႔ ရန္ေတြျဖစ္ၾက၊ တံမ်က္စည္း႐ိုးနဲ႔ ႐ိုက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္းေတြျဖစ္ၾက၊ ခင္ဗ်ား သိပ္မၾကာခင္ ၾကားပါလိမ့္မယ္" လို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔ခ်င္းမွာပဲ အေျခအေနေတြ သိရပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ လမ္းမွာ ေျပာလိုက္သေလာက္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး မဟုတ္ပါဘူး။ ထုံးစံအတိုင္း အမတ္ေလာင္းေရြးခ်ယ္ေရးမွာ ျပႆနာျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနရာတခ်ဳိ႕ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီအထဲ ပဲခူးတိုင္း ျပည္ၿမိဳ႕နယ္လည္း ပါဝင္ေနတာပါပဲ။
ဗဟိုက ေရြးခ်ယ္လိုက္သူကို လက္မခံလိုတဲ့ ေအာက္ေျခပါတီဝင္တခ်ဳိ႕က သူတို႔သေဘာက်တဲ့ ေဒသခံ ဒီခ်ဳပ္အဖြဲ႔ဝင္တစ္ေယာက္ကို တစ္သီးပုဂၢလအမတ္ေလာင္းအျဖစ္တင္ၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီျပႆနာေတြျဖစ္ခဲ့တာ အမတ္ေလာင္စာရင္းေတြထြက္ၿပီး မဲေတာင္ဆြယ္ေနၾကၿပီဆိုေတာ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မဲဆႏၵရွင္အမ်ားစုက ဒီခ်ဳပ္ကို ေထာက္ခံမဲေပးခ်င္တယ္။
သို႔ေပမယ့္ ခေမာက္ အမွတ္အသားနဲ႔ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့ အမတ္ေလာင္းရယ္၊ သူတို႔က ဒီခ်ဳပ္တစ္ေယာက္လို႔ပဲသိထားတဲ့ တစ္သီးပုဂၢလအမတ္ေလာင္းရယ္ၾကားမွာ မဲေတြကြဲကုန္ၿပီး ၾကားထဲက တစည အမတ္ေလာင္းက အႏိုင္ရသြားတယ္။ သည္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မဲစုစုေပါင္းဟာ တစည အမတ္ေလာင္းရသြားတဲ့မဲထက္ အမ်ားႀကီးသာတယ္။ သို႔ပမယ့္ မဲကြဲသြားလို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ႐ႈံးခဲ့ရတာပါ။ ဒီလိုျဖစ္ရျခင္းဟာ ဘာမွ မထူးဆန္းပါဘူး။ ေတာင္ကိုရီးယားမွာ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္က အလားတူအျဖစ္မ်ဳိး အထင္အရွားျဖစ္ခဲ့ဖူးလို႔ ေလ့လာသူအေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီအေၾကာင္းကို ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ သင္ခန္းစာတစ္ခုအျဖစ္ ေလ့လာမွတ္သားခဲ့ၾကပါတယ္။
ေတာင္ကိုရီးယားမွာ ကြမ္ဂ်ဴး အုံႂကြမႈႀကီးလို ျပည္သူအမ်ားေသြးေျမက်ခံၿပီး ေတာင္းဆိုဆႏၵျပပြဲမ်ားစြာ ျဖစ္ပြားအၿပီးမွာ အာဏာရွင္ ခ်န္ဒူးဝွမ္က သမၼတကို လႊတ္ေတာ္ကေရြးတဲ့စနစ္ကေန ျပည္သူလူထု တိုက္႐ိုက္ဆႏၵမဲေပးေရြးခ်ယ္တဲ့စနစ္သို႔ ေျပာင္းလဲတဲ့ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္မႈ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ပထမဆုံး တိုက္႐ိုက္မဲေပး ေရြးေကာက္တဲ့ပြဲမွာ အာဏာရွင္ ခ်န္ဒူးဝွမ္က သူ႔လူရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ႏိုေတဝူးကို စစ္မႈထမ္းအျဖစ္ကထြက္ေစၿပီး သမၼတေလာင္းအျဖစ္ ဝင္အေရြးခံခိုင္းတယ္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ လက္ယာအုပ္စုက ကင္မ္ယန္းဆန္ ကလည္း သမၼတေလာင္းအျဖစ္ စာရင္းတင္တယ္။ တစ္သက္လုံး အတိုက္အခံလုပ္လာသူ၊ ျပည္ေျပး ျဖစ္လိုက္၊ ဝရမ္းေျပးျဖစ္လိုက္၊ ေထာင္က်လိုက္ေနခဲ့ရသူ လက္ဝဲယိမ္းႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ ကင္မ္ေဒးဂ်ဳံကလည္း သမၼတေလာင္းအျဖစ္ စာရင္းတင္ပါတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က ေနာက္ဆုတ္ေပးဖို႔၊ ႏိုေတဝူးကို အတိုက္အခံတစ္ေယာက္တည္းက ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔ အေျမာ္အျမင္ႀကီးသူ တိုင္းျပည္ရဲ႕ နားမ်က္စိမ်ားက ဝိုင္းဝန္းေတာင္းပန္ၾကေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ ေနာက္မဆုတ္ေပးခဲ့ပါဘူး။ သည္လိုနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးႏိုေတဝူးက အႏိုင္ရကာ သမၼတျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒါနဲ႔မၿပီးေသးဘူး။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ သိမ္ေမြ႔သလဲဆိုရင္ ႏိုေတဝူး သမၼတသက္တမ္းအတြင္း ကင္မ္ယန္းဆန္က ႏိုေတဝူးပါတီနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေရြးေကာက္ပြဲက်ေတာ့ အာဏာရပါတီရဲ႕ သမၼတေလာင္းအျဖစ္ ကင္မ္ယန္းဆန္ကို ေရြးလိုက္တယ္။ ကင္မ္ယန္းဆန္နဲ႔ ကင္မ္ေဒးဂ်ဳံ တစ္ေပြခ်င္းျပန္ဖိုက္ၾကတဲ့အခါ ကင္မ္ေဒးဂ်ဳံ ႐ႈံးသြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔မွာက မူလ သူ႔ကို ေထာက္ခံတဲ့ အပိုင္မဲပဲ ရွိတယ္။ ကင္မ္ယန္းဆန္က်ေတာ့ မူလ သူ႔အပိုင္မဲအျပင္ အာဏာရပါတီကို ေထာက္ခံတဲ့ မဲေတြပါ သူ႔ဆီဝင္ကုန္တာကိုး။ ကင္မ္ေဒးဂ်ဳံခမ်ာ တတိယအႀကိမ္ဝင္ၿပိဳင္ေတာ့မွ သမၼတျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ (သူနဲ႔ယွဥ္ၿပိဳင္သူက အစိုးရနဲ႔ နီးစပ္သူဆိုၿပီး လူထုမဲက သူ႔ဆီ ျပံဳေရာက္သြားတာပါ။)
ကြၽန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးရဲ႕ မူလဦးတည္ခ်က္ကို ျပန္ေကာက္ပါမယ္။ တိုင္းရင္းသား ေဒသ (ျပည္နယ္)ေတြမွာ ျပည္မက ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီးေတြ ၂၀၁၅ က်ရင္ လက္ေရွာင္ၾကပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံေနၾကတာကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားသင့္ေၾကာင္း ပထမေဆာင္းပါးမွာကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ပါတီႀကီးက အမတ္ေလာင္းကို ပါတီႀကီးရဲ႕ စည္း႐ံုးေရးနဲ႔ အျခား အရွိန္အဝါမ်ားေၾကာင့္ မဲေပးသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိႏိုင္သလို တိုင္းရင္းသားပါတီက အမတ္ေလာင္းကိုလည္း တိုင္းရင္းသားခ်င္းဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႔ မဲေပးၾကမွာပါပဲ။
သို႔ေပမယ့္ မဲေတြကြဲသြားတဲ့အတြက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ႏိုင္ေျခနည္းပါလိမ့္မယ္။ ၉၀ ျပည့္ႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ရွမ္းျပည္နယ္မွာ SNLD က ေနရာအမ်ားစု ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာလည္း ALD က အမ်ားစုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ မြန္ျပည္နယ္မွာလည္း မြန္ပါတီက အေတာ္မ်ားမ်ားႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိပါတယ္။ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ဦးႏုရဲ႕ သန္႔ရွင္းဖဆပလကို ပုံေအာ မဲေပးခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ယခင္ေရြးေကာက္ပြဲ (၁၉၅၆) တုန္းက အမတ္ေနရာ ၄၆ ေနရာရခဲ့တဲ့ အတိုက္အခံတပ္ေပါင္းစု (ပမညတ)ဟာ အမတ္တစ္ေနရာပဲ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာသည္ပင္လွ်င္ တစ္သီးပုဂၢလအျဖစ္ ဝင္ၿပိဳင္တာ အႏိုင္မရခဲ့ပါဘူး။ ၉၀ ျပည့္ႏွစ္တုန္းက ဒီခ်ဳပ္အေနအထားဟာ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္က သန္႔ရွင္းဖဆပလနဲ႔ ဆင္တူပါတယ္။ ဟိုတုန္းက ႏုမွ ႏု ျဖစ္ခဲ့သလို ၉၀ ျပည့္မွာလည္း စုမွ စု ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
သို႔ေသာ္ ဟိုတုန္းက သန္႔ရွင္းဖဆပလက ျပည္နယ္ေတြမွာ တိုင္းရင္းသားပါတီေတြနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲမဟာမိတ္ (electoral alliance)ေတြ ဖြဲ႔ၿပီး အေပးအယူလုပ္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ေလ့လာသင့္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ အက်ဳိးဆက္ေတြ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ ထုံးစံအတိုင္း အဲသလို ေရြးေကာက္ပြဲ မဟာမိတ္လုပ္ခဲ့ျခင္းရဲ႕ ဂယက္ေတြလည္း က်န္ခဲ့တာပါပဲ။ ဦးႏုဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဝဖန္မႈေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ မဟာမိတ္ပုံစံအခ်ဳိ႕အေၾကာင္း ေနာင္အလ်ဥ္းသင့္ရင္ တင္ျပပါဦးမယ္။
၁၆ ၀၃ ၂၀၁၃
maungwuntha@gmail.com
ယခုအပတ္ထုတ္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ ၂၀ မတ္ ၂၀၁၃ ပါ ေမာင္ဝံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ ေဆာင္းပါး။
No comments:
Post a Comment