အင္ဖက္မိုးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကေလး
မိုးလန္႔ၿပီး ယိုတဲ့ ညက
အေဖဟာ သန္တုန္းျမန္တုန္းေပါ့။
အခုေတာ့
အေဖက အသက္ ၇၀
တေခါင္းလံုး ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနၿပီ။
ဟိုတုန္းကဆို
အေဖက ေခါင္မိုးစပ္နားထိတက္သြား
အေမက ၾကမ္းေပၚကေန ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး
အင္ဖက္ ကမ္းတယ္ေလ။
သူတို႔လင္မယား
တိုးတိုး တိုးတိုး
က်ေနာ္ ႏိုးမွာစိုးလို႔တဲ့။
ေနာက္ဆံုးတေခါက္
က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့
က်ေနာ္တို႔အိမ္ကေလး သြပ္မိုးထားလိုက္တယ္
“နင့္အေဖလည္း အသက္ႀကီးၿပီ ... သား
မိုးယိုတဲ့အခါ အတက္အဆင္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး”
အေမ့ ေျပာစကား
က်ေနာ္ ခံစားရပါတယ္။
တကယ္ဆို အိုႀကီးအိုမ ဒီလင္မယားမွာ
သားတေယာက္ ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္ အေမ။
တခါက အျဖစ္အပ်က္တခု အေမ ေျပာျပဖူးတယ္
တညမွာ ဓားျပေတြ အေဖ့ကို ဖမ္းေခၚတုန္း
အေဖရဲ႕အေဖ က်ေနာ့္အဘိုးက ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန
ဓားျပေတြကို တုတ္နဲ႔ ပစ္ၿပီး
ဓားျပလက္ကေန အေဖ ထြက္ေျပးလို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးဖူးတယ္တဲ့
အဘိုးနဲ႔ အေဖ ... သူတို႔သားအဖ တေယာက္ကို တေယာက္ကာကြယ္ခဲ့ၾကပံုေတြ။
အသက္ ၆၀ မွာ အဘိုးဆံုးေတာ့
အေဖက ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ငိုတယ္။
“သားကို ဘယ္သူ ကာကြယ္ေပးမလဲ”
အဘိုးကို တုိင္တည္တဲ့ အေဖ့စကား
သား အခု နားလည္ၿပီ ... အေဖ။
အေဖ့ဘဝမွာ
အေမ့ကို ခ်စ္ခဲ့တာတခုတည္းပဲ
မိဘကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ဖူးတယ္။
၉ တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့တဲ့ ေတာရြာက ေက်ာင္းဆရာေလး
ခ်ဳိ႕ငဲ့တဲ့ဲ အေမနဲ႔ ညားေတာ့
အဘြားက သေဘာမတူခဲ့ဘူးေလ။
အေမ ခဏခဏ ေျပာတယ္
တုိ႔မိသားစု မခ်မ္းသာတာ
နင့္အေဖေၾကာင့္တဲ့
အိမ္ေထာင္ဦးမွာ
မဆလေခတ္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအဘိုးအတြက္
အေမတို႔ အကုန္အက် မ်ားခဲ့တယ္ေပါ့
စကားစပ္ရင္ အေမက မခ်ိတင္ကဲ
အေဖကေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲေနတယ္
သားတေယာက္ရဲ႕ တံု႔ျပန္ေက်းဇူးဆုိတာကို က်ေနာ္ မခံစားခဲ့မိဘူး။
ေမွာင္ခိုတေခတ္မွာ
အေဖ့သူငယ္ခ်င္းေတြ
ခ်မ္းသာသြားၾကတယ္ ...
က်ေနာ္တို႔ မိသားစု မခ်မ္းသာပါဘူး၊
သူမ်ားေတြ တုိက္ဝယ္္ ကားစီး
က်ေနာ္တို႔ ကားမစီးႏုိင္ပါဘူး၊
“ငါတို႔ ေငြမရွိခ်င္ေန
ငါ့သားသမီးေတြ ပညာတတ္ရမယ္” တဲ့
အေဖ့ဒႆန ...
သားသမီး (၄) ေယာက္ ေက်ာင္းစရိတ္ ေထာင္းေတာ့
အေမ့လည္ပင္းမွာ ေရႊမဆင္ခဲ့ရဘူး။
က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္စ
ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားေတာ့
စာအုပ္ထဲက သူရဲေကာင္းေတြ
ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ... ဗဟိန္းအေၾကာင္း
က်ေနာ္ ေျပာရင္ အေဖ ျပံံဳးျပံဳး ျပံံဳးျပံံဳး။
တကယ္ေတာ့
ေခတ္ဆုိး စနစ္ဆုိးအေၾကာင္း
အေဖ့ေလာက္ က်ေနာ္က ပိုသိဦးမလား။
အေဖဟာ
လေရာင္ေအာက္မွာ
အထုပ္ကေလးပိုက္လို႔
ကုတ္ကုတ္ကေလး သူပုန္ေတြကို ဆက္ေၾကးေပးခဲ့ဖူးတယ္။
အေဖဟာ
သူပုန္နဲ႔ ဆက္သြယ္လို႔ဆုိၿပီး
တေန႔လံုး အခန္းပိတ္ၿပီး ထိုးက်ိတ္တာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္
ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ၾကားက ေျမစာပင္ဘဝေတြ
အေဖေလာက္ က်ေနာ္က ပိုသိဦးမလား။
ဒါေပမယ့္ အေဖက သူရဲေကာင္းမဆန္ဘူး …
ျပည္တြင္းစစ္ေသနတ္သံေတြကို
ရပ္တန္႔ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ဘူး၊
သူ႔သားသမီး က်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ ေသနတ္သံမၾကားတဲ့
ၿမိဳ႕ကို ပို႔ခဲ့တယ္၊
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ေတာ့ မႀကိဳးစားဘူး …
သူပုန္ကို ဆက္ေၾကးေပးလိုက္
သားအရြယ္ စစ္ဗိုလ္ေတြ ထိုးတာကို ခံလုိက္နဲ႔ ...
အေဖဟာ သတၱိအေတာ္နည္းတာပဲ
က်ေနာ္ အဲသလို စိတ္စြဲခဲ့ဖူးတယ္။
သူ႔အေဖ ေခါင္းခ်သြားတဲ့ ဇာတိေျမမွာေန
သားေတြ၊ သမီးေတြ၊ ေျမးေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ့
အဘိုးႀကီးတေယာက္ဟာ
ဘယ္လိုလုပ္ သူရဲေကာင္းဆန္မလဲ။
သားတေယာက္ အိမ္က ေပ်ာက္သြားေတာ့လည္း
အိမ္ေဘးေျမကြက္လပ္မွာ ညေနတုိင္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္
သားဒိုင္ယာရီထဲက ဓာတ္ပံုကို ထုတ္ၿပီး
မ်က္ရည္က်ခ်င္က်ေနမယ္ …
ဒီအဘိုးႀကီး ဘယ္လိုလုပ္ သူရဲေကာင္းဆန္မလဲ။
ဖခင္တေယာက္ရဲ႕ ပရိေဒဝ
ေသာကလႊမ္းတဲ့ ေမတၱာပို႔သံေတြက
က်ေနာ္နဲ႔ မထုိက္တန္ခဲ့ပါဘူး ... အေဖ။
တကယ္ေတာ့
အေဖဟာ အျပင္မွာ မိုးေတြ ဒီေလာက္သည္းေနတာေတာင္
အင္ဖက္မိုးတဲ့ အိမ္ကေလးလို
က်ေနာ္တို႔ကို အစြမ္းကုန္ လံုျခံဳမႈေပးခဲ့့သူပါ၊
ဒီကဗ်ာကို အေဖ့ေျမး က်ေနာ့္ သားဦးေလး မေမြးခင္မွာ
လက္အုပ္ခ်ီမိုး က်ေနာ္ ေရးေနပါတယ္။
ဇာတ္ေတာ္ထဲက အဇာတသတ္လုိ
က်ေနာ္ ေနာက္မက်ခ်င္လို႔ ... အေဖ။ ။
No comments:
Post a Comment