ေလာကဓမၼကို လြန္ေျမာက္သူ (လူထုစိန္ဝင္း)

‘ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႔ ေသေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့’ လူတိုင္းေျပာဖူးေနက် ဆုိ႐ိုးစကားတခုပါ။ မၾကာခဏလည္း ၾကားေနရတာမို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ေကာက္ခါငင္ခါ ေျပာတတ္ၾကျမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကဓမၼ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္တခုအျဖစ္ မွတ္ယူသေဘာပိုက္ထားၾကပါတယ္။

အမွန္တရားရဲ႕ႁခြင္းခ်က္ 

ေလာကဓမၼအျဖစ္ မွတ္ယူၾကရေပမယ့္ ႁခြင္းခ်က္အျဖစ္ထားရတဲ့အခါမ်ားလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆို႐ိုးစကားအတိုင္း အႂကြင္းမဲ့မွန္တယ္လို႔ ယူဆလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ေလာကဓမၼတာ အမွန္တရားကို လြန္ေျမာက္တဲ့အရာ၊ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား လူ႔ေလာကမွာ ႐ွိစျမဲျဖစ္တယ္။ ဆိုကေရးတီးတို႔၊ ပေလတိုတို႔၊ အရစၥတိုတယ္တို႔ လြန္ခဲ့တာ ႏွစ္ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ၾကာခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔အမည္နာမဟာ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားခဲ့ပါဘူး။ ရွိတ္စပီးယား၊ အလက္ဇႏၵာဒူးမား၊ ဘိုင္ရြန္၊ ရွယ္လီတို႔ လြန္ခဲ့တာလည္း ႏွစ္ရာခ်ီခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာတခုလံုးမွာ သူတို႔နာမည္ကို တေနရာမဟုတ္ တေနရာမွာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာေနၾကဆဲ ျဖစ္တယ္။


မေသေသာသူ

အလားတူပဲ အနႏၵသူရိယတို႔၊ ပေဒသရာဇာတို႔၊ မယ္ေခြတို႔၊ လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္တို႔၊ ျမဝတီမင္ႀကီးတို႔၊ နဝေဒးႀကီးတို႔ဆိုတဲ့ အမည္နာမမ်ားဟာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတဝွမ္းလံုးမွာ ေန႔စဥ္မျပတ္ဆိုသလို ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားဟာ ေလာကဓမၼကို လြန္ေျမာက္သူမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ပရိေစၦဒေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲၾကာၾကာ၊ လူ႔ေလာကမွာ သူတို႔ရဲ႕အမည္နာမမ်ားဟာ တည္တံ့ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကို ‘မေသေသာသူ’ လို႔ ဆိုရင္ေတာင္ ဆိုႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။

ရန္သူကေတာင္ ေလးစားရသူ 

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဆိုတာက အဲဒီလိ္ုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအဖို႔ေတာ့ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေသဘူး။ အျမဲတမ္းရွင္သန္ တည္တံ့ေနမွာ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ေန႐ံုမက ခ်စ္လဲ ခ်စ္ေနၾကဆဲ ျဖစ္တယ္။ လူ႔ေလာကရဲ႕ သဘာဝတခုက ေသမွ ခ်စ္တတ္ လြမ္းတတ္ၾကတယ္။ သူကေတာ့ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနဆဲ ကာလမွာေတာင္ လူႀကီးလူငယ္ မေရြး၊ လူမ်ဳိးဘာသာမေရြး၊ လူတန္းစားအလႊာအားလံုးရဲ႕ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳမႈကို ရရွိခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါအခါ သူ႔ကို ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ထားခဲ့သူမ်ားကေတာင္မွ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဆိုတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္တဦးကိုေတာ့ ေလးစားၾကည္ညိဳျခင္း ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကရတာ ျဖစ္ေပမယ္လို႔ အဲဒီလူေတြဟာ လူပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို ေလးေလးစားစား ရွိၾကပါတယ္။ စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို မခ်စ္တဲ့သူ ဘယ္သူမွမရွိဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာဝံ့ပါတယ္။

ရွားပါး လူႀကီးလူေကာင္း 

ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဟာ ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔သလို စိတ္လည္း အင္မတန္ သန္႔ျပန္႔သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အေနအထိုင္ အင္မတန္႐ိုးေျဖာင့္တည္ၾကည္ၿပီး တဖက္သားအေပၚ အလြန္အမင္းကို စာနာတတ္သူ ျဖစ္တယ္။ လူေရာစိတ္ပါ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ ျဖစ္တယ္။ ရွားရွားပါးပါးေတြ႔ရတဲ့ ‘လူႀကီးလူေကာင္း’ တေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာလည္း ‘သမားဂုဏ္ျပ’ လုပ္တာမ်ဳိး လံုးဝမရွိဘဲ တန္းတူရည္တူ သေဘာထားေျပာဆိ္ုဆက္ဆံေလ့ ရွိတယ္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက သိကၽြမ္းခဲ့ရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကာလၾကာ႐ွည္စြာ အတူေန အတူစား အတူသြား အတူလာ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ကိုကိုးကၽြန္းေရာက္မွ သူ႔အေၾကာင္းကို ပိုသိခဲ့ရၿပီး ပိုေလးစားၾကည္ညိဳခဲ့ရတယ္။

တခါတေလ အယူအဆမတူတာေတြကို ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ ျပဳၾကရတဲ့အခါမ်ားမွာ သူ႔ ‘လူႀကီးလူေကာင္း’ ဆန္မႈကို ပိုၿပီး သတိထားမိတယ္။ အေခ်အတင္ ေျပာဆိုၾကၿပီဆိုရင္ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ‘ငါ့စကား ႏြားရ’ စကားႏိုင္လု ေျပာေလ့မရွိဘူး။ တျခားလူေတြ ေျပာတာကို အစအဆံုး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ေလ့ရွိပါတယ္။ လူအားလံုး ေျပာစရာမက်န္ေတာ့ဘူးဆိုမွ သူက သူ႔အျမင္သူ႔သေဘာထားကို ေလေအးကေလးနဲ႔ ရွင္းျပတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ရွင္းရာမွာလဲ၊ သူ႔သမၻာ သူ႔ဝါေတြ၊ သူဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ကိုင္ေပါက္ေလ့မရွိပါဘူး။ အဲဒီကာလက ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သံုးဆယ္ေလာက္ ‘မျပည့္အိုး’ ကေလးေတြသာ ရွိၾကေသးတာပဲ။ တကယ္တမ္း ‘ထိုင္ျငင္း’ ျငင္းလို႔ကေတာ့ ၾကာၾကာဘယ္ျငင္းႏိုင္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ဆရာက ဘယ္ေတာ့မွ ထိုးႏွက္ေလ့ မရွိပါဘူး။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ညင္ညင္သာသာနဲ႔သာ ရွင္းျပ ေဆြးေႏြးေလ့ရွိပါတယ္။

ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္စံ 

အဂၤလိပ္စာေတြ သိပ္ဖတ္ၿပီး ေရွးေခတ္အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ ‘လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ဓာတ္’ ကို သိပ္သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းဟာ ကိုယ္တိုင္လည္း ေနတာ၊ ထိုင္တာ၊ စားတာ ေသာက္တာကအစ လူမႈေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးအထိ အင္မတန္မွကို စည္းကမ္း တိက်ပါတယ္။ လူတိုင္းကို သူ႔ ‘ကိုယ္ပိုင္စံ’ နဲ႔တိုင္းၿပီး ၾကည့္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ‘သူ႔ကိုယ္ပိုင္စံ’ ေၾကာင့္ ေတြ႔သမွ် လူတိုင္းကို သူ သေဘာေတြ႔ေလ့ မရွိပါဘူး။ သူ ခ်ီးက်ဴးသူ၊ သူ ေလးစားသူဆိုတာ မရွိသေလာက္ကို ရွားပါတယ္။ တေလာကလံုးမွာ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႀကီး ေလးစားသူဆိုလို႔ ‘ဗုဒၶ’ ကလြဲရင္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းနဲ႔ ဆရာႀကီး ဘာထရန္ရပ္ဆယ္ ႏွစ္ဦးသာ ရွိပါတယ္။

ေရႊဥေဒါင္းခ်ီးက်ဴးခဲ့သူ 

အဲဒါေလာက္ထိ ‘ကိုယ္ပိုင္စံ’ သိပ္တင္းက်ပ္လြန္း၊ သိပ္ျမင့္လြန္းတဲ့ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းကေတာင္မွ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို ‘တကယ့္ဂ်င္းတဲလ္မဲန္းပဲကြ’ လို႔ ခ်ီးက်ဴးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားကို အမ်ားသူငါအတြက္ေတာ့ သိပ္ၿပီးအေရးပါလွတယ္လို႔ ထင္ခ်င္မွ ထင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ အင္မတန္မွကို စည္းစနစ္ႀကီးႀကီး၊ အင္မတန္မွလည္း မာနႀကီးလြန္းတဲ့ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသူ တေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ ဒီစကားရဲ႕အေလးအနက္ကို မွန္းဆလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းက ခ်ီးက်ဴးတဲ့သူဆိုလို႔ တကမၻာလံုးမွာ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းျပည့္ေအာင္ေတာင္ ေရတြက္လို႔ မရွိႏိုင္ပါဘူး။

အုန္းပင္စိုက္သူ 

ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္း လူေရာစိတ္ပါ စည္းစနစ္ရွိသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုကိုးကၽြန္းမွာေနစဥ္က ေန႔စဥ္မွန္မွန္ ကၽြန္းပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္။ တေန႔ တနာရီေလာက္ သူ႔အိပ္ရာေပၚမွာ ‘အုန္းပင္စိုက္’ ေလ့က်င့္ခန္း မွန္မွန္လုပ္ပါတယ္။ အုန္းပင္စိုက္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တာ ေသြးလွည့္ပတ္မႈ မွ်တေစၿပီး ဦးေႏွာက္ၾကည္လင္ လန္းဆန္းေစတယ္။ ဆံပင္မျဖဴေအာင္လည္း တားဆီးကာကြယ္ေပးတယ္လို႔ ဆရာက ေျပာပါတယ္။ ထမင္းစားတဲ့အခါမွာလည္း ဆရာက သူသတ္မွတ္ထားတဲ့အတိုင္း တပန္းကန္ျပည့္ျပည့္သာ စားပါတယ္။ ဟင္းရွိလို႔ ပိုမထည့္သလို ဟင္းမရွိလည္း ေလွ်ာ့မထည့္ပါဘူး။ ပံုမွန္အတိုင္း ဝင္ေအာင္စားပါတယ္။

ခ်စ္ဆဲ လြမ္းဆဲ 

အဲဒီလို စည္းစနစ္ရွိတာ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တာေတြေၾကာင့္ လူတိုင္းက စာကိုခ်စ္သလို လူကိုလည္း ခ်စ္ၾကတာပါ။ အခုဆိုရင္ ဆရာကြယ္လြန္ခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္၊ သံုးခုတိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဆရာကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ လေရာက္တိုင္း ဆရာ့စာဖတ္ပရိသတ္ေတြက ဆရာ့အလြမ္းေျပ အခမ္းအနားေတြ လုပ္ေလ့ရွိသလို မဂၢဇင္းေတြဂ်ာနယ္ေတြကလည္း ဆရာ့အမွတ္တရ အထူးထုတ္ေတြ ထုတ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဆရာ့ကို ဘယ္သူမွ မေမ့ၾကဘူး။ ခ်စ္ၾကဆဲ၊ ေလးစား ၾကည္ညိဳၾကဆဲ ျဖစ္တယ္။ ဆရာကြယ္လြန္ခ်ိန္က အိမ္မွာမရွိတာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ မျမင္မေတြ႔လိုက္ရေပမယ့္ ဆရာ့စ်ာပန ဝက္ဝက္ကြဲမွ် စည္ကားလွေၾကာင္း စာေတြဖတ္ၿပီး သိခဲ့ရတယ္။ ဒီေန႔ထိ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္႐ွိ ဆရာ့စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက ဆရာ့အမွတ္တရ အခမ္းအနားေလးေတြ လုပ္ၾကတာ၊ ၾကာေလ နည္းေလျဖစ္မသြားဘဲ၊ တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ပိုၿပီး တိုးလာ မ်ားလာတာေတြ ေတြ႔ရေလေတာ့ ဆရာ့ကို လူေတြက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကပါလားလို႔ ၾကည္ႏူးမိရပါတယ္။

စာေရးအေကာင္းႀကီး မဟုတ္ပါ 

တကယ္ေတာ့ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဆရာက စာေရးအေကာင္းႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ဝတၳဳ ေရးသားျခင္း အတတ္ပညာ႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ ဆရာ့ထက္ ကိုး၊ ဆယ္ဆ သာတဲ့ စာေရးဆရာေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္။ ဆရာ့ဝတၳဳေတြ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပ်င္းစရာ ေကာင္းပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ဝတၳဳနဲ႔မတူဘဲ ႏိုင္ငံေရးေၾကညာစာတမ္းနဲ႔ တူေနတာမ်ဳိးေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြက မၿငိဳျငင္ပါဘူး။ ဆရာ့စာေတြကို မက္မက္ေမာေမာ ဖတ္ေနၾကျမဲ ျဖစ္တယ္။ ဆရာ့ကိုလဲ ခ်စ္ခင္ေလးစား ၾကည္ညိဳျမဲ ျဖစ္တယ္။

ေဟာ ... အခု ဆရာမရွိေတာ့တာေတာင္ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ဆရာ့စာဖတ္ပရိသတ္ေတြက ခ်စ္ဆဲ၊ လြမ္းဆဲ၊ ေလးစားၾကည္ညိဳဆဲ၊ ဆရာ့အမွတ္တရပြဲေတြ လုပ္ဆဲ လုပ္ျမဲပါပဲ။ အဲဒါ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး အေျဖရွာေနစရာ မလိုပါဘူး။ စာေရးမေကာင္းေပမယ့္ ဆရာဟာ စာေကာင္းေရးသူ ျဖစ္လို႔ပါ။ ဆရာေရးခဲ့သမွ်စာေတြမွာ တအုပ္မွ စာဖတ္ပရိသတ္ ျပည္သူလူထုကို ထိခိုက္နစ္နာေစတဲ့ စာမ်ဳိး မပါပါဘူး။ စာဖတ္ပရိသတ္ ျပည္သူလူထုကို ဆရာဘယ္ေတာ့မွ မေစာ္ကားပါဘူး။ ဆရာဟာ သူတကိုယ္ ေကာင္းစားေရးအတြက္ စာဖတ္ပရိသတ္ ျပည္သူလူထုကို ဘယ္တုန္းကမွ သစၥာမေဖာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဆရာ့ဘဝ တေလွ်ာက္လံုးမွာ ဆရာဟာ ျပည္သူလူထုနဲ႔အတူ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဆရာက ျပည္သူကိုခ်စ္လို႔ ျပည္သူက ဆရာ့ကို ခ်စ္တာပါ။ စာေရးမေကာင္းေပမယ့္ စာေကာင္းေတြေရးလို႔ ျပည္သူက ဆရာ့ကို ခ်စ္တာပါ။ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ ဆရာ့နာမည္ဟာ ျပည္သူေတြၾကားမွာ အျမဲ ရွိေနမွာပါ။ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ဆရာ ဘယ္ေတာ့မွ မေသပါ။

လူထုစိန္ဝင္း 

ပိေတာက္ပြင့္သစ္ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၁၉) စက္တင္ဘာ ၂၀၀၈