ကၽြန္ေတာ့္ က်န္းမာေရးေဆးစစ္ၿပီး အေျခအေန (ေမာင္ဝံသ)
မိတ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ာ ...
ကၽြန္ေတာ္ က်န္းမာေရးေဆးစစ္ဖို႔ စင္ကာပူကို စက္တင္ဘာ ၃၀ ရက္က ေရာက္ပါတယ္။ ေအာက္တိုဘာ ၁ နဲ႔ ၂ ႏွစ္ရက္ ေဆးစစ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ပါတယ္။
ေအာက္တိုဘာ ၃ မွာ အေျဖေတြ ရပါတယ္။ Mt Elizabeth ေဆး႐ုံက အဆုတ္ပါရဂူ ဆရာဝန္ႀကီး Dr Philip Eng က အဆုတ္ကင္ဆာလို႔ ဆုံးျဖတ္ပါတယ္။
သူ႔ဆီကေန Oncologist Dr Benjamin ထံ လႊဲေပးလိုက္လို႔ ေဆြးေႏြးၿပီး ေအာက္တိုဘာ ၄ မွာ ကီမိုေဆးသြင္းကုသမႈ ျပဳလုပ္ပါမယ္။ ေအာက္တိုဘာ ၁၁ မွာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဆးထပ္သြင္းကုသခံၿပီး ေအာက္တိုဘာလလယ္ထဲမွာ ရန္ကုန္ျပန္ပါမယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကီမိုေဆးသြင္းကုသမႈ ဆက္လုပ္ၿပီး ရက္ခ်ိန္းေစ့ရင္ စင္ကာပူ ျပန္ျပရပါမယ္။
အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ အစီရင္ခံႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကင္ဆာေရာဂါဆိုတာကေတာ့ မထင္ဘဲ အလစ္ဝင္တိုက္တာကို ခံရတာမ်ဳိးပါပဲ။
ဆက္လက္ၿပီး ရွင္သန္ႏိုင္သမွ် ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲလို ဆင္ႏႊဲရေတာ့မွာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေအာက္တိုဘာလလယ္ကေန ႏိုဝင္ဘာ ၁၁ အထိ ခရီးထြက္ဖို႔ရွိတာေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာ မိမိသေဘာနဲ႔ မိမိ အေထြေထြစစ္ေဆးမႈ လုပ္ရာက ခုလို စေတြ႔ခဲ့တာပါ။
တစ္နည္းေျပာရရင္ ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရမွာပါ။ ခရီးထြက္ေနတုန္း တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ပိုဆိုးမယ္ ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ က်န္းမာေရးေဆးစစ္ခံေနတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ မိတ္ေဆြအခ်ဳိ႕ရဲ႕ Facebook ေတြမွာ ေတြ႔မိေကာင္းေတြ႔မိပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရပါေသာ မိတ္ေဆြမ်ားအားလုံးကို ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဒီစာနဲ႔ အစီရင္ခံလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ဆက္ေနႏိုင္ဦးမယ္ဆိုတာကေတာ့ မိမိကုသိုလ္ကံနဲ႔ ေခတ္မီေဆးဝါးမ်ားအေပၚမွာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မိမိကိုယ္မိမိ ဘယ္ေလာက္ ေတာင့္ခံႏိုင္မလဲဆိုတာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚတုံ႔ျပန္တဲ့ ေမတၱာဓာတ္ရယ္အေပၚ တည္ေပလိမ့္မယ္လို႔ ယုံၾကည္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကသူမ်ား၊ ၾကင္နာမႈ စာနာမႈအျပည့္နဲ႔ အားေပးစကား ေရးသားေပးပို႔ၾကသူမ်ား၊ အစြမ္းထက္ ေဆးနည္းအခ်ဳိ႕ လမ္းညႊန္သူမ်ား၊ စင္ကာပူမွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လာေရာက္ေတြ႔ဆုံ အားေပးၾကသူမ်ား၊ ရန္ကုန္နဲ႔ စင္ကာပူသို႔ ဖုန္း အီးေမးလ္တို႔ျဖင့္ ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းၾကသူမ်ားကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။
အဆုတ္ကင္ဆာ ကၽြန္ေတာ့္မွာျဖစ္ေနၿပီလို႔ အတည္ျပဳခံလိုက္ရၿပီးခ်ိန္မွာ အဆုတ္ကင္ဆာနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားၾကရွာတဲ့ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ား ကိုေအာင္ျပည့္၊ ေမာင္ဝဏၰတို႔ကို ေျပးသတိရလိုက္တယ္။ ေနာက္ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႀကီး သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ကိုမိုးဟိန္းကို သတိရတယ္။ ေဆးလိပ္ အလြန္အကၽြံ ေသာက္ခဲ့သူမ်ားပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္တာ ၁၃ ႏွစ္ၾကာၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ယခင္ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေဆးလိပ္စြဲေသာက္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ကို ခံရတာပါပဲဗ်ာ။ တစ္ျခားအေၾကာင္းေတြ ရွိႏိုင္ေသးေပမယ့္ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားကေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္လို႔ပဲ အတည္ျပဳတယ္ဗ်ာ။ ေဆးလိပ္မျဖတ္ႏိုင္ၾကေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ား စဥ္းစားၾကပါကုန္။
လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ကံတရားကိုလက္ခံၿပီး ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကို ေဝးႏိုင္သေလာက္ေဝးေအာင္ ေရႊ႕ဆိုင္းႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါၿပီ။ ေဆးဝါးကုသမႈစရိတ္က ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ႀကီးမားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုအေနနဲ႔ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားရဲ႕ အကူအညီမပါရင္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ရွိပါလိမ့္မယ္။ သို႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယုံၾကည္မႈတစ္ခု ရွိေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပဳခဲ့တဲ့ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္အခ်ဳိ႕ရဲ႕ တူေသာအက်ဳိးကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ ခံစားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ယုံၾကည္မိျခင္းပါ။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုရဲ႕ ေဒါင္းစာေပတိုက္ (ယခင္က ခြပ္ေဒါင္းစာေပ) ၃၅ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲ ဘားလမ္း စီးတီးစတားဟိုတယ္မွာ ျပဳလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ အဓိကေတာ့ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့ေနၿပီး ေဆးဖိုးဝါးခအခက္အခဲရွိေနသူ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားထဲက အလိုအပ္ဆုံးသူ ၁၀ ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ကို တစ္သိန္းခြဲစီ၊ မႏၱေလးနဲ႔ ရန္ကုန္က စာေရးဆရာမ်ား က်န္းမာေရးအကူအညီေပးေရးအဖြဲ႔ကိုယ္စား ဦးေက်ာ္ရင္ျမင့္နဲ႔ ဦးဝင္းၿငိမ္းတို႔ကို က်ပ္ ၂ သိန္းခြဲစီ လွဴဒါန္းဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေျပာရရင္ အရွည္ႀကီးျဖစ္ေနမွာမို႔ လိုရင္း ေျပာပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပြဲဟာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္တာျဖစ္မယ္လို႔ ေရႊဉာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ၿပီး အဲဒီတုန္းက သက္ဆိုင္ရာကေန အခ်ိန္ကပ္ၿပီး ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဒါင္းစာေပ ႏွစ္ပတ္လည္ပြဲကို လာသူေတြလည္း ဒုကၡေတြျဖစ္၊ ေထာက္ပံ့ေငြလက္ခံဖို႔လာတဲ့ထဲက ကဗ်ာဆရာ ကိုနီဟိန္းဆိုရင္ ေလျဖတ္ေနလို႔ လူအထမ္းနဲ႔လာရတာ၊ ဟိုတယ္က ပြဲဖ်က္လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို အငွားကားနဲ႔ လိုက္လာရွာတယ္။ က်န္သူေတြကိုေတာ့ အိမ္အေရာက္ လိုက္ပို႔လိုက္ရပါတယ္။
ယမန္ႏွစ္က စာနယ္ဇင္း အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္ၿပီး ေဆး႐ုံတက္ရတယ္။ သူ႔ဇနီးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လူခ်င္းမသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ကူညီတတ္တယ္လို႔ သတင္းၾကားထားလို႔ဆိုၿပီး အိမ္ကို ေရာက္လာတယ္။ ေငြေၾကး အခက္အခဲရွိေနတဲ့အေၾကာင္းေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီလိုက္ၿပီး အျခားသူေတြဆီကလည္း အလွဴခံေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ Facebook ကေန သည္အေၾကာင္းကို အရင္းအတိုင္း ေရးသားတင္ျပလိုက္ပါတယ္။ Facebook မွာ တက္သြားၿပီး နာရီပိုင္းအတြင္း ပထမဆုံး က်ပ္ ၅၀၀၀၀ အလွဴရွင္အျဖစ္ ျပန္/ဆက္ ညႊန္ခ်ဳပ္ ဦးရဲထြဋ္ (ယခု ျပည္ေထာင္စု ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန၊ ဒု ဝန္ႀကီး) ဖုန္းဆက္ၿပီး ေန႔ခ်င္းပဲ ရန္ကုန္က သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္ ေငြလာပို႔တယ္။ ေနာက္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းပဲ အလွဴရွင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဆက္သြယ္လာၿပီး ေဆး႐ုံတက္ေနရတဲ့ လူနာ အယ္ဒီတာမိသားစု အေတာ္ကေလး အေထာက္အကူ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်န္းက်န္းမာမာ ေဆး႐ုံက ျပန္ဆင္းလာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာကန္ေတာ့သြားပါတယ္။
ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုကေတာ့ ယခုအခါ တစ္ႏိုင္ငံလုံးက သိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္ ေဖာင္ေဒးရွင္းပါ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းမ်ား၊ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုမ်ား၊ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားထဲက က်န္းမာေရးနဲ႔ စားဝတ္ေနေရး အခက္အခဲၾကံဳေနရသူမ်ားစြာထဲက အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနသူမ်ားကို ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ လွဴဒါန္းဖို႔ ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္ ေဖာင္ေဒးရွင္းအမည္နဲ႔ ထူေထာင္ပါရန္ ကၽြန္ေတာ္က စတင္အဆိုျပဳ၊ ဆရာ့ဆီက သေဘာတူညီခ်က္ရရွိတဲ့အခါ စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘ႑ာထိန္းတစ္ဦးအျဖစ္ တာဝန္ယူေနပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ေထာက္ပံ့ေငြမ်ား ၃ ႀကိမ္တိုင္ ေပးအပ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။
ယခု ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူမွာ ေခတ္မီက်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈခံယူ၊ ေဆးဝါးကုသမႈ ခံယူေနခ်ိန္မွာ သတိအရဆုံးကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ လုံေလာက္တဲ့ ကုသမႈမရခဲ့ၾကရွာဘဲ က်ဆုံးသြားခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ ရန္ႀကီးေအာင္ ကိုစိန္ဝင္း (သုံးခြ)၊ မုံရြာ ဦးတင္ေရႊ၊ ဆရာ ေမာင္ေသာ္က၊ ခရမ္း ကိုတင္ေမာင္ဝင္း၊ ရန္ကုန္တိုင္း ဦးသိန္းတင္ (တင္သိန္းေမာင္)၊ ဗိသုကာ ဦးေက်ာ္မင္း စသူေတြကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ရန္ႀကီးေအာင္၊ ကိုစိန္ဝင္းဆိုရင္ တြဲဘက္ေထာင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာတင္ အသည္းေရာဂါနဲ႔ မ႐ႈႏိုင္ မကယ္ႏိုင္အခ်ိန္က်မွ ေဆး႐ုံပို႔တယ္။ ခရမ္း ကိုတင္ေမာင္ဝင္းက ေရၾကည္အိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူေနရစဥ္ကတည္းက ေသြးဝမ္းေတြ သြားေနၿပီ။ အင္းစိန္ေထာင္ေရာက္ေတာ့ ဗိသုကာ ဦးေက်ာ္မင္းရယ္၊ ကိုတင္ေမာင္ဝင္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ တစ္ခန္းတည္း ေနၾကရေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုတင္ေမာင္ဝင္း မလႈပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေက်ာေတြ ေပါင္ေတြ တက္တက္နင္းေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔အေၾကာေတြတက္ေနတာ သက္သာရာနည္းနည္းရသေပါ့။ သုံးေယာက္ေပါင္းက တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ညလုံး ထုတ္ထားတဲ့ ေခ်းခြက္ ေသးခြက္ ဂံဖလားေတြကို မနက္ေစာေစာ မိလႅာခ်ခ်ိန္မွာ ဦးေက်ာ္မင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္မွာ သြားသြန္ၾကရတယ္။ ေရမလုံေလာက္လို႔ ေသခ်ာမေဆးႏိုင္တဲ့ ဂံဖလားေတြ ျပန္သြင္းလာရတယ္။ ရက္အေတာ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လူခ်င္းခြဲ တစ္ေနရာစီ တစ္ခန္းစီ ထားတယ္။ ကိုတင္ေမာင္ဝင္းကို တစ္ေန႔မနက္မွာ ထမ္းစင္ႀကီးနဲ႔တင္ၿပီး ေထာင္ေဆး႐ုံပို႔တယ္။ မၾကာပါဘူး၊ ဆုံးသြားၿပီလို႔ သတင္းၾကားရပါတယ္။
ဆရာေမာင္ေသာ္ကကို ၁၉၉၁ အင္းစိန္ေထာင္မႀကီးမွာ။ သူက ၂ တိုက္၊ ကၽြန္ေတာ္က ၃ တိုက္မွာရွိၾကစဥ္ ဆရာ ေရခ်ဳိးထြက္တာကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္ရေသးတယ္။ ေန႔လယ္က်ေတာ့ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္လို႔ ေဆး႐ုံပို႔လိုက္ၿပီတဲ့။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဆုံးသြားၿပီတဲ့။
၁၉၉၆ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပုဒ္မ ၁၀ (က)နဲ႔ ျပန္ဝင္ရေတာ့ တြဲဘက္ေထာင္ ကၽြန္းတိုက္မွာ အတူေနတဲ့ထဲက ကိုတင္သိန္းေမာင္ အသည္းေရာဂါနဲ႔ အခ်ိန္လြန္မွ ေဆး႐ုံတင္လို႔ ဆုံးရွာတယ္။ ဗိသုကာ ဦးေက်ာ္မင္းလည္း ေဆး႐ုံတင္ၿပီး ကုလို႔မရတဲ့အေျခအေနေရာက္ေတာ့ ျပန္လႊတ္ေပးတယ္။ အျပင္မွာ ဆုံးသြားတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။ ဦးေအးဝင္းက ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ အခ်ိန္မီ ေဆး႐ုံပို႔လို႔ အသက္ခ်မ္းသာရာရတယ္။ ဘႀကီးမိုး ဦးမိုးသူ ဆီးႀကိတ္ေရာဂါနဲ႔ ေဆး႐ုံပို႔ရတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္ ေခါင္းမထူႏိုင္ေအာင္မူးေဝၿပီး သူ႔အခန္းထဲမွာ လဲေနတုန္း အေစာင့္ေတြရဲ႕ သေဟာက္သဟန္း အေျပာခံၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေရာက္သြားတယ္။ သူ႔အေျခအေန ဘယ္လိုမွန္းမသိလို႔ ခင္ဗ်ား မွာစရာရွိတာ မွာပါဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ အဲဒီရက္ပိုင္းအတြင္း သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ရြတ္ရြတ္ျပေနတဲ့ ဆရာ မင္းသုဝဏ္ရဲ႕ သူ႔မွာတမ္း ကဗ်ာထဲက စာသားေလးတစ္ခုကို မ်က္လုံးေတြ မဖြင့္ႏိုင္တဲ့ၾကားက အားယူၿပီး သူက ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ မဆည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
သူရြတ္ျပတာက “အားနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ” တဲ့။ သူ႔မွာတမ္းကဗ်ာထဲက အဲဒီအပိုဒ္က ဒီလိုပါ။ ‘အေမာင္ ေျပာက္က်ား၊ တိုင္းျပည္အားလွ်င္ ဘာမ်ား မွာခဲ့လိုသနည္း။ ခရီးမတ္တပ္ လမ္းခုလတ္တြင္ ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြာ သြားရပါေရြ႕ အားနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ’ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ဆီးႀကိတ္ျဖစ္ၿပီး ေဆး႐ုံေရာက္၊ ဗာတိုင္းဂိုး ေခါင္းမူးၿပီး ေဆး႐ုံေရာက္၊ ကံေကာင္းလို႔ မေသဘဲ အသက္ရွင္ခဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်က္စိေအာက္တြင္ ေဆးဝါးမကုသႏိုင္ဘဲ အေသခံခဲ့ရသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဦးေမာင္ကိုလို ေသရသူေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ယခုတစ္ဖန္ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရျပန္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ ရွင္သန္ႏိုင္သေရြ႕ ဆက္လက္ ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားဖို႔ သႏိၷဌာန္ခ်ထားပါၿပီ။ သြားေလသူ သူငယ္ခ်င္း သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ကိုမိုးဟိန္းရဲ႕ စံနမူနာကိုယူၿပီး တရားဓမၼအလုပ္ေတြကိုလည္း ျပန္လုပ္ေနပါၿပီ။ ေန႔စဥ္ တရားမွတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ လုပ္ထားပါတယ္။
အနည္းဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားေသာ စာနယ္ဇင္းပညာျဖင့္ သည့္ထက္မက အလုပ္အေကၽြးျပဳခ်င္ပါေသးတယ္။ သို႔မဟုတ္ရင္ျဖင့္ “ခရီးမတ္တပ္ လမ္းခုလတ္တြင္ ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြာ သြားရပါေရြ႕ အားနာခဲ့ေၾကာင္း” ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ အားနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာဖို႔မလိုေတာ့ဘဲ မိမိတာဝန္အားလုံးေက်ပြန္ခဲ့ၿပီလို႔ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ကာ ေက်ေက်နပ္နပ္ ထြက္ခြာႏိုင္မယ့္အခ်ိန္ကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ယခုတစ္ပတ္ စာရွည္သြားတဲ့အတြက္ ေနာက္မွ ဆက္ပါဦးမယ္။
၀၇၊ ၁၀၊ ၂၀၁၂
maungwuntha@gmail.com
ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ ယခုအပတ္ထုတ္မွာ ေဖာ္ျပဖို႔ စင္ကာပူက ေရးပို႔ခဲ့တဲ့ ေမာင္ဝံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ ေဆာင္းပါး။
No comments:
Post a Comment