ေအာင္ဆန္း (သို႔မဟုတ္) အ႐ိုင္း ... (ဒဂုန္တာရာ)

(၁) 

သူ၏ေအာက္မွ လူထုႀကီးသည္ စည္းကမ္းေသဝပ္ျခင္း အတန္ငယ္ကင္းမဲ့စြာ နားေထာင္လ်က္ရွိ၏။ လူထုႀကီးသည္ စူးစိုက္ျခင္း မရွိ။ တခ်ဳိ႕က ျပံဳးရယ္၍ေန၏။ ေနာက္နားရွိ လူထုအစိပ္အပိုင္းတခုကား အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္းကပ္ကာ တီးတိုးေျပာေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ ပ်က္ရယ္ျပဳျခင္းကားမရွိ။ ေလးစားျခင္းသည္ အားလံုး၌ တညီတၫြတ္တည္း ရွိ၏။

အစိမ္းေရာင္ ကတၱီပါကားႀကီးသည္ သူ႔ကုိေနာက္ကားခံ၍ ထား၏။ ကားလိပ္ႀကီးမွာ ဘာ႐ုပ္ပံု ေတာေတာင္မွ ျခယ္လွယ္ထားျခင္း မရွိ။ ပကတိ ပိန္းေျပာင္ေျပာင္ျဖစ္၏။ ကတၱီပါကားသည္ အျခား ဘာအဓိပၸာယ္ကိုမွ် ထူးထူးေထြေထြ မေဖာ္ျပ။ သို႔ေသာ္ မႈိင္းညိဳ႕ျခင္းတခုကိုသာ ရဲဝံ့စြာေဆာင္၍ ေနသည္။

သူသည္ စိမ္းညိဳေသာကားႀကီး၏ ေရွ႕စင္ျမင့္ ဇာတ္ခံုေပၚ၌ ရပ္ကာ စကားေျပာ၍ေနသည္။ သူသည္ ဗမာ ပထဝီေျမႀကီးမွ ဗမာ ဝါဂြမ္းျဖင့္ ရက္လုပ္သည့္ ပင္နီဖ်င္ၾကမ္းႀကီးကို ဝတ္ထား၏။ လံုခ်ည္မွာ နီရဲေသာ ေရႊေတာင္ ပိုးလံုခ်ည္ျဖစ္၏။ ေခါင္းမွာ ပြေယာင္းေယာင္းႏွင့္ မေသသပ္။ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္မွာ အပူပိုင္းေဒသ အီေကြတာေပၚရွိ ကၽြန္းစုမ်ားတြင္ ေနထိုင္ေသာ မြန္ဂိုလီယံအႏြယ္ လူ႐ိုင္းမ်က္ႏွာႏွင့္ တူ၏။ သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေပၚ ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္လည္း တူ၏။


တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လူလတ္တန္းစား၏ လကၡဏာျဖစ္ေသာထည္ဝါျခင္း ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ျခင္းတို႔သည္ သူ႔တြင္ လံုးဝ မခိုေအာင္း။ လမ္ေပၚတြင္ ေနရာတကာေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေသာ သာမန္ဆင္းရဲသားတဦးႏွင့္ သာတူ၏။ လူထုထဲမွ သူတဦး၏ အသြင္အျပင္မ်ဳိးသာ ျဖစ္၏။

သူသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ကား၍လႈပ္ကာလႈပ္ကာ စကားေျပာ၏။ သူ၏ စကားလံုးမ်ားကား ေျပျပစ္ျခင္း မရွိ။ ေခ်ာေမြ႔ျခင္း မရွိ။ သို႔ေသာ္ အတြင္း၌ကား အနက္ပါ၏။

သင္ ပ႒မဦးဆံုး ေတြ႔ျမင္ေသာေအာင္ဆန္း၏ပံုပန္းကို ေရးျပပါဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သည္ပံုကိုေရးျပမည္ ျဖစ္ေပသည္။

ထိုအခါကား ၁၉၃၆ – ခု၊ ပ႒မဆံုး က်င္းပအပ္ေသာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ညီလာခံႀကီးကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဂ်ဴဗလီေဟာခန္းမတြင္ ဆင္ယင္ေသာအခါ ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားလ်က္ရွိရာ နယ္မွ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္ ေက်ာင္းသားညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္စဥ္ ေအာင္ဆန္း စကားေျပာသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။

၁၉၃၆ – ခု၊ သပိတ္ေမွာက္ကိစၥ ေတာက္ေလာင္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ၊ မီးခိုးေရာင္အူေနသည့္အခိုက္၊ ‘ေအာင္ဆန္း’ အမည္ကုိ သတင္းစာမ်ားတြင္ ဖတ္ရေသာအခါ သူ႔ကို သိခ်င္ေသာစိတ္ ထက္သန္ခဲ့သည္။ ထိုအခါ ေအာင္ဆန္းမွာ တကၠသိုလ္ သမဂၢအသင္း၏ ေႂကြးေၾကာ္သံျဖစ္ေသာ အိုးေဝမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စာေပဝါသနာပါသူျဖစ္ရာ ေအာင္ဆန္းကို အိုးေဝမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအျဖစ္ စိတ္ဝင္စား၏။ အားက်၏။ သူ႔အေၾကာင္းကုိ သိခ်င္၏။ ေတြ႔ဖူးခ်င္၏။

သို႔ေသာ္ ဂ်ဴဗလီေဟာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံတြင္ သူ၏ ႐ုပ္သြင္ႏွင့္ သူ စကားေျပာသည္ကို ေတြ႔ျမင္ ၾကားနာရေသာအခါ အထင္ႏွင့္အျမင္ ကြာေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားသည္မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၊ ႐ုပ္ေျဖာင့္၊ ဂိုက္က်၊ စကားေျပာေကာင္းဟု ျဖစ္၏။ အယ္ဒီတာလည္းျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္ အထင္ႀကီးထားေလ၏။

ေတြ႔ရေသာအခါ ႐ုပ္ကလည္း မေျဖာင့္။ စကားေျပာကလည္း မေျပျပစ္။ သို႔ျဖစ္၍ စိတ္ထဲက မေက်နပ္။

ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္မွာ အရြယ္ႏုနယ္ေသး၍ စိတ္ကူးယဥ္ယဥ္ျဖင့္သာ ေအာင္ဆန္းကို ႐ုပ္ေျဖာင့္ေစခ်င္၊ စကားေျပာ ေကာင္းေစခ်င္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထဲက မေက်နပ္။

(၂) 

ေနာက္ ၁ – ႏွစ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္၍ေနသည္။ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္သည့္ ၁၉၃၇ – ၃၈ ခုႏွစ္က၊ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ ဒုတိယဥကၠ႒၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတြင္ ဥကၠ႒ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ အသိျဖစ္လာ၏။ အသိသာ ျဖစ္႐ံုျဖစ္သည္ မရင္းႏွီးခဲ့ေပ။

သူႏွင့္ကား ရင္းႏွီး၍ မျဖစ္။ သူသည္ ရင္းႏွီး၍ရေသာလူစားမ်ဳိး မဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရး အတူတူတြဲဖက္လုပ္လွ်င္သာ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးမည္ျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္တြင္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမဂၢႏိုင္ငံေရးကိုသာ တဘက္သတ္ မလိုက္။ စာေပ၊ ကဗ်ာလည္း ေရးခ်င္၏။ ဂီတကိုလည္း လိုက္စား၏။ သည္လိုအစံု လုပ္ခ်င္သျဖင့္ သူႏွင့္ မရင္းႏွီးႏိုင္ေပ။ သူကား ႏိုင္ငံေရးသမား သက္သက္ျဖစ္သည္။

ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သခင္ဘဟိန္းက အသိဖြဲ႔ေပးခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေရးသမားသက္သက္ မဟုတ္သျဖင့္ သူ၏ အသိထက္လြန္ေျမာက္၍ ရင္းႏွီးေသာအျဖစ္သို႔ မေရာက္သြားခဲ့ေပ။

သခင္ဘဟိန္းကား သည္လိုမဟုတ္။ သခင္ဘဟိန္းသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူျဖစ္၏။ စာေပ ကဗ်ာလကၤာကို ႏွစ္သက္၏။ ဂီတကိုခ်စ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခဏႏွင့္ပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ကာ သူ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေနသည့္ ဘဝအထိပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ျခင္းမပ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ႏိုင္ငံေရးသမားလည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီး၏။ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ကား သည္ကဲ့သို႔မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဝါသနာပါသည္ကုိ ကိုေအာင္ဆန္း သိသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ေသာ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွ ရတုပိုဒ္စံု စေသာ ကဗ်ာမ်ား၊ ဝတၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး စသည့္ စာေပမ်ားကို သူ အကုန္ဖတ္ဖူးလိမ့္မည္ မထင္။ ဂ႐ုစိုက္၍ဖတ္မည့္လူမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။

သို႔ေသာ္ တခါက ကိုဗဟိန္းႏွင့္အတူ သမဂၢအမႈေဆာင္ ေကာ္မတီခန္းတြင္ ပင္းယ မဂၢဇင္း၌ ပံုႏွိပ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဆာင္းပါးတခုကိုကား ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ဖတ္သည္ကို ေတြ႔ရဖူး၏။ ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ေဝဖန္ခ်က္ေပး၏။

ကိုေအာင္ဆန္းသည္လည္း အဂၤလိပ္ – ဗမာ ေဆာင္းပါးရွင္တဦး ျဖစ္ေပသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားေသာ သူ၏ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဂႏၳေလာက မဂၢဇင္းတြင္ ဖတ္ဖူးရသည္။ သူသည္ ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ေရး၏။ ေက်ာင္းသားမ်ား အဝတ္အစား ဝတ္ဆင္ေရး ျပႆနာကို သူသည္ ဂႏၳေလာကတြင္ ပန္းတေနာ္ ဦးသန္႔ႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေရးသည္။ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢအသင္း၏ ေႂကြးေၾကာ္သံ ‘မ်ဳိးၫြန္႔’ မဂၢဇင္းတြင္ ပါေသာ သူ၏ ‘ေလာကဝိဟာ’ အမည္ရွိ ေဆာင္းပါးတုိကေလးကိုကား သေဘာက်ခဲ့၏။ ကမၻာေလာကႀကီးကို ကိုယ္ေတြ႔ပညာ ဗဟုသုတ အျမင္တို႔ကိုေပးေသာ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ဥပမာတင္၍ ေရးသားထားသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာစာ အေရးညံ့သူ မဟုတ္ေပ။ တိတိက်က် ေရးတတ္၏။ ပါဠိကို မွန္ကန္စြာ သံုး၏။

တခါတရံ ဟာသဉာဏ္ ပါ၏။

ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္က်င္းပေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံ၌ သူ၏ ဥကၠ႒မိန္႔ခြန္းတြင္ ကင္းဘဲလ္ အစီရင္ခံစာကို ‘ပညာေရးပူရာဏ္ က်မ္းႀကီးေပတကား …’ ဟု ေျပာင္ေလွာင္ထားသည္မွာ သေရာ္ခ်က္ပါေပသည္။

ေက်ာင္းမွထြက္ၿပီး ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသို႔ ဝင္ေသာအခါ ငတ္ျပတ္၍လား မေျပာတတ္ ဒဂုန္မဂၢဇင္းတြင္ ေရးလိုေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တိုက္ရွင္တို႔ႏွင့္စီစဥ္၍ လစဥ္ ကိုေအာင္ဆန္း ေဆာင္းပါးမ်ား ပါေစသည္။

ဒဂုန္မဂၢဇင္းက ကိုေအာင္ဆန္းေရးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားအတြက္ ေငြခ်ီးျမႇင့္၏။ သူေရးေသာေဆာင္းပါးကား ‘ႏိုင္ငံေရးအမ်ဳိးမ်ဳိး’ ဟူေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။ ဂရိတ္ႏိုင္ငံေရးကအစခ်ီ၍ မ်က္ေမွာက္ဗမာႏိုင္ငံေရး အေျခအေနအထိ ေရး၏။ စာေျပာင္၏။ ဖတ္၍ ေကာင္း၏။

သူလည္း ဒဂုန္တြင္ ၾကာၾကာမေရးရ။ မၾကာခင္ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ ထြက္သြားသျဖင့္ သူ႔ေဆာင္းပါးလည္း ရပ္၍ သြား၏။ အစိုးရကလည္း ၿငိဳးထား၍လားမေျပာတတ္ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာ ထိုႏွစ္မွာပင္ ပိတ္ျခင္းခံရရွာေလသည္။

(၃) 

သမဂၢဥကၠ႒ျဖစ္ေသာ ၁၉၃၈ – ၃၉ ခုႏွစ္ကသူသည္ ဘီ-အယ္လ္တန္းတြင္ရွိ၍ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္ အလယ္ထပ္တြင္ ေနသည္။ သူ၏အခန္းသည္ သပ္ယပ္ျခင္းကင္းမဲ့၏။ အခန္းတြင္ စာအုပ္မ်ားျပည့္ႏွက္ေန၏။ စာအုပ္မ်ားသည္ စားပြဲေပၚ တခ်ဳိ႕၊ ဗီဒိုေပၚ တခ်ဳိ႕၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ တခ်ဳိ႕ျပန္႔ၾကဲကာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနၾက၏။ သူသည္ အင္မတန္ စာဖတ္သူတေယာက္ ျဖစ္၏။

သူသည္ ေဒါသႀကီးသူတဦးျဖစ္၏။ သည္လို အမ်ားက ထင္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ကား ေဒါသႀကီးသည္ မႀကီးသည္ကုိ မသိ။ သူ႔တြင္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ စိတ္ေတြရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္၏။

ႏွစ္ကုိကား အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့။ သပိတ္ေမွာက္ ႏွစ္လည္အထိမ္းအမွတ္ပြဲတခု တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ က်င္းပ၏။ ပရိသတ္ထဲကထ၍ ေဝဖန္စကားမ်ား ေျပာၾက၏။ ထိုသို႔ ေျပာၾကသည့္အထဲတြင္ စစ္ကိုင္းေက်ာင္းေဆာင္မွ ကုလားေက်ာင္းသားတဦးက ဥကၠ႒ေဟာင္း မစၥတာရာရွစ္ကုိ ေဝဖန္ရာ၌ အေတာ္ထိခိုက္ေသာအျပစ္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာေလသည္။ ကုလားေက်ာင္းသားေျပာသည့္ စကားမ်ားသည္ အေျခခိုင္သည္ မခိုင္သည္ကုိကား မမွတ္မိေတာ့ေပ။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ မစၥတာ ရာရွစ္အတြက္ ေဒါပြကာ ထိုကုလားကို ႀကိမ္းေမာင္း၍ ‘ရဲရင္ ထြက္’ စေသာ စေသာ အသံုးမ်ဳိးသံုး၏။ လက္သီးဆုပ္ကာ ကုလားအပါးသို႔ တိုး၍ သြား၏။ ေဘးက ေက်ာင္းသားမ်ားက ဝိုင္း၍ ဆြဲထားရေလ၏။

သူသည္ ေဒါသေၾကာင့္ ဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ ရွိေလသည္။

ကုလား-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းအၿပီး ေဒါက္တာဗေမာ္၏ တကၠသိုလ္ဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးအဆိုၾကမ္းကို သမဂၢက ျငင္းပယ္လိုက္သည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ညိဳျမ အမွဴးရွိေသာ ေက်ာင္းသားတစုက မေက်နပ္သျဖင့္ သမဂၢကို အယံုအၾကည္မရွိ အဆိုတင္သြင္း၏။ ထုိအစည္းအေဝး၌ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ညိဳျမကိုေဒါပြကာ ဥကၠ႒ ကုလားထိုင္မွေန၍ ညိဳျမအတင္းကို အေတာ္ေျပာလိုက္ေလသည္။

သည္လို စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာၿပီးေနာက္ တပါတ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ၊ ထိုေန႔က ေအာင္ဆန္းက ညိဳျမအား ႐ႈံ႕ခ်ေသာစကားမ်ားကို ႐ုပ္သိမ္းလိုက္ေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာစာကုိ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေဆာင္ အသီးသီးတြင္ ထြက္ေပၚ၍ လာေလသည္။

တကၠသိုလ္တြင္ရွိစဥ္က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ျပံဳးေသာ မ်က္ႏွာထားကို ထားခဲ၏။

သူ၏မ်က္ႏွာထားသည္ သုန္မႈန္၏။ တခါေတြ႔ဖူးေသာသူကို ေနာက္တခါေတြ႔လွ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္မွ ဆက္၏။ သူ႔ကုိသိသူက ျပံဳးျပေသာ္လည္း သူသည္ တံု႔ျပန္၍ ျပံဳးခ်င္မွျပံဳး၏။ ဥကၠ႒ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကိုကား ေက်ာင္းသားတိုင္းက သိၾက၏။ သူကလည္း အစဥ္လိုလို ႏိုင္ငံေရးကိုသာ ေတြးေနဟန္တူ၏။ ဗမာျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စိတ္ပူပံုရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သုန္မႈန္လ်က္ရွိေနသည္။

သူစကားေျပာလ်င္လည္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကိုသာ ေျပာသည္။ သူေျပာေနစဥ္ ေဘးရွိလူမ်ားက နားေထာင္ေနရသည္။ ေဘးကလူမ်ား၏ စကားကုိသူ မၾကား။ သူေျပာခ်င္တာေတြကိုသာ စြပ္၍ေျပာေနတတ္သည္။

(၄) 

တခါက ရန္ကုန္ကို ဂ်ပန္တို႔သိမ္းပိုက္စ အခ်ိန္။

ဝိတိုရိယရိပ္သာရွိ အိမ္တအိမ္တြင္ သခင္ျမႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ား ေနထိုင္လ်က္ရွိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း ေတာက ေရာက္ကာစ ျဖစ္သည္။ ဧည့္ခန္းရွိစႏၵယားတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ထိုင္ကာတီးေန၏။ ေဘးမွ သခင္စံေဝႏွင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕က ဝိုင္း၍ သီခ်င္းလိုက္ဆိုလ်က္ရွိ၏။ ဘီ-အိုင္-ေအ သမားမ်ားမွာ ဂီတ အင္မတန္ ငတ္ေန၍ သီခ်င္းသံကုိ ေတာင့္တေနသျဖင့္ အတင္းတီးခိုင္းၾက၏။ စႏၵယားမွာ အသံေတြပ်က္ေန၏။

ခ်စ္ခင္မွာလား၊ ၾကင္မွာလား ခင္ခင္ရယ္။
ခ်စ္သဲႏြယ္၊
အဟုတ္ကို ခ်စ္ေတာ့မယ္
ခင္ရယ္ ၾကင္မယ္ …

ဝိုင္း၍ဆိုေနၾကရာမွ သည္ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေဂါက္ – ေဂါက္ – ေဂါက္ – ေဂါက္ႏွင့္ တဖက္က ေလွ်ာက္လာကာ စႏၵယားအပါးတြင္ လက္ေထာက္ကာ ရပ္လ်က္ …

‘ေဟ့ … ရပ္ၾက။ ခုလိုအခါမ်ဳိးမွာ ရဲစိတ္ရဲမာန္ တက္ေစမယ့္ ရဲတင္းသံတုိ႔ကိုသာ ဆိုရမယ္ဗ်။ ဒီခ်စ္မယ္ ၾကင္မယ္ သီခ်င္းမ်ဳိးက မဟန္ဘူး …’။

႐ုတ္တရက္ေၾကာင္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ စႏၵယားကို ေခတၱရပ္လိုက္၏။

သူသည္ သူေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး၍ ထြက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဆက္လက္သီဆိုကာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ သူကား သည္လိုလူစားမ်ဳိး။

သမဂၢဥကၠ႒ ကိုလွေမာင္ (ယခုသံအမတ္)၏ လက္ထပ္ပြဲသည္ ဘီ-အိုင္-ေအေခတ္၌ ေရႊေတာင္ၾကားတြင္ က်င္းပသည္။ သူ၏လက္ထပ္ပြဲသည္ ဘီအိုင္ေအသမားမ်ားတြင္ ပ႒မဦးဆံုးျဖစ္၏။ လက္ထပ္ပြဲၿပီးေသာအခါ ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ မိတ္ေဆြမ်ား စု႐ံုးကာေနၾက၏။ စႏၵယားဆရာတဦးကတီးကာ ေဖ်ာ္ေျဖလ်က္ရွိသည္။

သည္အတြင္း ကုိေအာင္ဆန္းသည္ စႏၵယားဆရာကိုရပ္ေစကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူၾကားထဲမွ အတင္းဆြဲေခၚ၍ သီခ်င္းတပုဒ္ကုိ တီးေစ၏။ သူသည္ စႏၵရားကိုလက္ေထာက္ကာ မရတရျဖင့္ လိုက္ဆိုေန၏။ တီးေသာသီခ်င္းမွာ ‘ကၪၥန’ သီခ်င္းပင္ ျဖစ္၏။ ေတးဆံုးလွ်င္ လက္ခုပ္တီးကာ ေနာက္တပုဒ္ တီးခုိင္းျပန္၏။

တခါက ဂ်ပန္ေခတ္ ဝန္ႀကီးတဦး၏ ထမင္းစားပြဲတြင္ သူလာ၏။ ထမင္းစားပြဲ စမည္ျပဳေသာအခါ သူ႔ကို စစ္ေသနာပတိဟု အားလံုးက ေလးစားေသာအားျဖင့္ ထမင္းစားခန္းႀကီးထဲသို႔ သူ႔ကို အရင္ဝင္ေစ၏။ ဧည့္သည္မ်ားကား အဝတြင္ရပ္၍ သူ႔အဝင္ကို ေစာင့္လ်က္ေနၾကသည္။ သူသည္ စစ္ဝတ္စစ္စားႏွင့္ ဝင္လာကာ ႐ုတ္တရက္၊ စားပြဲထိပ္ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ဇတ္ခနဲ ဘယာေၾကာ္တတံုးကို ယူစားလိုက္ေလ၏။

သူ ထမင္းစားေနစဥ္ ဧည့္သည္ဝင္လာလို႔လည္း ဗမာဧည့္ဝတ္ထံုးစံအရ ထမင္းစားပါအံုးလား ဟု ေခၚခ်င္မွေခၚေသာ လူစားမ်ဳိးျဖစ္၏။ ဒါေတြေၾကာင့္ သူ႔ကို မိတ္ေဆြရင္းမ်ားက ‘ေၾကာင္သည္’ ဟု အမွတ္ထားၾကေလ၏။

(၅) 

သူ႔တြင္ သိမ္ေမြ႔ျခင္း မရွိ။ အလွအပကို သူ မမက္ေမာ။ သူသည္ ၾကမ္းတမ္းသည္။ ႐ိုင္းသည္။ ဆက္ဆံေပါင္း သင္းေရးတြင္ရွိေသာ ဧည့္ဝတ္ထံုးစံ၊ ယဥ္ေက်းျခင္း စသည္တို႔ကိုသူသည္ လံုးဝ ဂ႐ုမစိုက္။ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ သဘင္ စေသာ အႏုပညာရပ္မ်ားကို မလိုက္စား။ သူ႔ကိုသူ အတင္းယဥ္ေက်းေအာင္ မလုပ္။ သူ၏ နဂိုရ္အတိုင္း ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ မျပဳမျပင္ဘဲေန၏။

သူ႔တြင္ ႏိုင္ငံေရးဝိဉာဥ္ကား ျပင္းထန္လွေခ်သည္၏။ သူသည္ ႏိုင္ငံေရးတခုတည္းကုိသာ လုပ္ေသာလူတဦးျဖစ္၏။

သူသည္ ႐ိုင္း၏။ ၾကမ္း၏။ ေၾကာင္၏။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ သူသည္ ဧည့္ခံခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္း မဟုတ္။ တခုတည္းေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တခုတည္းကိုသာ မဲ၍လုပ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသတၱဝါ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိစၥမရွိ။

၁၉၄၂ – ၄၃ ခုႏွစ္တြင္ သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔၏။ သူသည္ အႏုပညာအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပ၏။

‘အႏုပညာဆိုတာ ရွိတာပဲ။ လင္မယားဘဝမွာလဲ အႏုပညာမဲ့ရင္ လင္မယားကြဲမွာေပါ့။ ဒီလိုပဲ ေတာ္လွန္ေရးမွာလဲ အႏုပညာရွိတာပဲ။ အႏုပညာေျမာက္မွ ေတာ္လွန္ေရးဟာလဲ တကယ့္ေတာ္လွန္ေရး အစစ္ပဲ …။’

ဆရာမေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ ေစ့စပ္ၿပီးစ လက္မထပ္ခင္ ၃ – ၄ ရက္အလိုက ကိုဘဟိန္းကိုလာရွာရင္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သြားေတြ႔၏။

သူသည္ ဧည့္ခန္းရွိ အဖံုးပိတ္ထားေသာ စႏၵယားတြင္ လက္ေထာက္ကာ ‘ဒီမယ္ … အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ သိပ္ … စဥ္းစားေတြေဝေနလို႔ မရဘူး။ တခါတည္း ဇြတ္လုပ္လိုက္ရတယ္ …’ ဟု မေမးဘဲ သူ႔ဘာသာ သူ သူေျပာေန၏။

လက္ထပ္ၿပီးစက ကၽြန္ေတာ္ေရးလ်က္ရွိေသာ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ စာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အင္းယားကန္ေစာင္းရွိ သူ႔အိမ္သို႔ ေရာက္သြား၏။

ဧည့္ခမ္းတြင္ ေခတၱေစာင့္ေနရ၏။ ထြက္လာေသာအခါ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ရဲေနသည္ကုိေတြ႔ရ၍ မျပံဳးမိေအာင္ ဟန္ေဆာင္ေနရ၏။

သည့္ေနာက္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔ေတာ့။ ေတြ႔ဆံုဖို႔လည္း အေၾကာင္းမရွိ။ အေၾကာင္းမရွိဘဲ သူ႔ဆီ သြားလည္ကလည္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ေလာကြတ္ျပဴငွာ ေခၚမည့္လူစားမ်ဳိးလဲ မဟုတ္။

တခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘဝတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးထဲ၌ သူ၏ဇနီး၊ ကေလးမ်ားႏွင့္ တျပံဳႀကီးကို ျမင္လိုက္၏။ ေအာ္ … သားနဲ႔၊ မယားနဲ႔မို႔ လူစိတ္ ေတာ္ေတာ္ေပါက္လာၿပီ။ အရင္ကလို ေၾကာင္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ အၾကမ္းအ႐ိုင္းမွ ယဥ္ေက်းလာေတာ့မည္ဟု ေအာင့္ေမ့လိုက္၏။ မွန္၊ မမွန္ကား မေျပာတတ္။

ဖ ဆ ပ လ ဥကၠ႒ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္၊ ဦးေအာင္ဆန္းကိုကား ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ သူ၏ ႏုိင္ငံေရးကို ေဝဖန္ျခင္း မဟုတ္။ သူ၏ အျဖစ္သာ။ ကၽြန္ေတာ္သိသည့္အထိ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

တခုေတာ့ ထင္သည္။ သူသည္ လူထုထဲမွ လူတဦးျဖစ္၍၊ လူထုႏွင့္ဆက္စပ္ေန၍ လူထုေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာသည္ ျဖစ္လိမ့္မည္။။ ။

ဒဂုန္တာရာ 

ဒီဇင္ဘာလ၊ ၁၉၄၆