နဖူးလက္တင္ စဥ္းစားဖုိ႔မလို
တခ်ဳိ႕က လူပဲ ဒါေလာက္ေတာ့ မဆုိးႏိုင္ပါဘူးလို႔ ေျပာတတ္တယ္။ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြ သိပ္ထြန္းကားတဲ့အဆင့္မ်ဳိးကို မေရာက္ေသးတာ တစ္ေၾကာင္း၊ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးကို အေလးထားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ေနထိုင္ျခင္းျပဳရတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တိရစၧာန္ အက်င့္စ႐ုိက္နဲ႔ ျပဳမူက်င့္ၾကံတာေတြ သိပ္ၿပီး မျမင္မေတြ႔ရလို႔ လူပဲ ဒါေလာက္ေတာ့ မဆုိးႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ေျပာတာ ျဖစ္တယ္။ နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး စဥ္းစားစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။
သတင္းစာတစ္ေစာင္ ေကာက္လွန္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔တင္ ကမၻာတစ္ခုလုံးမွာ လူသားေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ ကမ္းကုန္ေအာင္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ကုန္ၾကၿပီလဲဆိုတာေတြ မျမင္ခ်င္အဆုံး ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကေလာင္ရွက္လို႔ မေရးဝံ့
ခရီးသည္အျပည့္ပါတဲ့ ေလယာဥ္ႀကီးေတြ အပိုင္စီးၿပီး လူေတြေသာင္းခ်ီရွိေနတဲ့ မိုးေမွ်ာ္တုိက္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဝင္ေဆာင့္တဲ့ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ဳိး ဘယ္တုန္းက ၾကားဖူးခဲ့လို႔လဲ။ လူမပါတဲ့ ေလယာဥ္ေပၚကေနၿပီး မူလတန္းေက်ာင္းေလးေပၚ က်က်၊ ေဆး႐ုံေပၚ က်က်၊ က်ခ်င္တဲ့ေနရာ က်၊ မေကာင္းသူထိပ္ ေကာင္းသူထိပ္ပဲဆုိၿပီး ဗုံးၾကဲခ်တာမ်ဳိးေရာ ဘယ္အခါကမွ ၾကံဳဖူးလို႔လဲ။ လူတစ္ေယာက္က စိတ္႐ူးထၿပီး ေမာင္းျပန္ေသနတ္ႀကီးနဲ႔ မူႀကိဳေက်ာင္းကေလးထဲဝင္ၿပီး ဒလၾကမ္း ေမႊ႔ယမ္းတာမ်ဳိးေကာ ဘယ္ေခတ္က ၾကားဖူးလို႔လဲ။ ကေလာင္ရွက္လို႔ မေရးဝံ့တဲ့ ယုတ္မာမႈေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ အားလုံးေတြ႔ေန ဖတ္ေနၾကမွာပါ။ ကိုယ့္အနီးနားပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြၾကားမွာ စာနာစိတ္ဆုိတာေလးကို မေမ့မေလ်ာ့ ရွိေနေစဖုိ႔ေတာ့ အခါခပ္သိမ္း ေဟာေနေျပာေနရမွာပဲ။
ပိန္မသာ လိန္မသာ
အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာသာ လူေတြ ႐ုိင္းကုန္ၾကတာမထင္နဲ႔၊ ကိုယ့္အနားပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ႐ိုင္းကုန္တာပါပဲ။ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ စာရိတၲပိုင္းမွာေတာ့ ပိန္မသာလိန္မသာလို႔ ေျပာရင္ေတာင္ ရႏိုင္ေလာက္တယ္ ထင္မိတယ္။ ၾကည့္ေလ။ အလွဴ မဂၤလာပြဲေနပြဲထုိင္လို လူေတာႀကီးထဲကို ရင္ဗလာ ေက်ာဗလာနဲ႔ ရင္ရွား ဂါဝန္ႀကီးဝတ္လာတာမ်ဳိး ဘယ္အခါက ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ လုပ္ရဲၾကလို႔လဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေခတ္ ေက်ာင္းသူေတြဟာ ထမီကို ႏွစ္ထပ္ဝတ္ၾကတာပါ။ ေအာက္က ပိတ္လုံခ်ည္ရဲ႕ ဇာနားကေလးကို အေပၚလုံခ်ည္ရဲ႕အနားမွာ ညီညီညာညာ ေပၚေနေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ဝတ္ၾကပါတယ္။ အခုေခတ္ေတာ့ နဂိုက ပါးေနၿပီးသား လုံခ်ည္စကို စကတ္ထမီ ခ်ဳပ္ဝတ္လုိက္ေတာ့ ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ထဲ ေရႊငါးလႊတ္ထားသလို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ျမင္ပါမ်ားေတာ့ ႐ိုးေနၿပီ
ျမင္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္းေအာင္ တုိတိုေနတဲ့ စကတ္တို ေဘာင္းဘီတုိေတြနဲ႔ လမ္းသလားေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ ျမင္ပါမ်ားလို႔ ႐ိုးသေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဇာတ္စင္ေပၚမွာကေနတဲ့ ဇာတ္မင္းသားကို ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ မိန္းကေလးက စင္ေပၚတက္ ပန္းကုံးစြပ္ရင္း ဖက္နမ္းတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကလည္း အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈက အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့သမီးက အေမကို ဖက္နမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတာင္ လုပ္ေလ့ရွိတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ အကယ္ဒမီပြဲေတြမွာ နမ္းလိုက္ၾကတာ မ်က္စိကိုေနာက္ေနတာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ရွိေသးတယ္။ အပ်ဳိအရြယ္ မိန္းကေလးေတြက ကြၽန္မရည္းစားက ဘယ္သူ ဘယ္ဝါပါ ဆုိၿပီး ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားတာမ်ဳိး။ ေနာင္ မယူျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ နာမည္ဆုိးႀကီး ျဖစ္က်န္ရစ္ေရာ။
ကမ္းကုန္ေနၿပီ
အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာဆုိရင္လည္း လက္မထပ္ဘဲအတူေနၿပီး ကေလးေမြးၾကတာေတြဟာ လုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္တစ္ခုလိုလို ျဖစ္ေနၿပီ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကေလးေမြးၿပီး သုံးႏွစ္ေလးႏွစ္ၾကာမွာ လက္ထပ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ အတူေနၿပီးမွ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လမ္းခြဲၾကတယ္။ အတြဲအသစ္ကိုယ္စီနဲ႔ အတူေနၾကျပန္တယ္။ စာေစာင္ေတြကလည္း အတူေနအေဖာ္လို႔ (companion partner) ေရးၾကတယ္။ ခ်ဳပ္ၿပီးေျပာရရင္ ကမၻာတစ္ခုလုံးမွာ လူသားေတြဟာ ရွက္ျခင္းေၾကာက္ျခင္းဆိုတဲ့ ဟီရိၾသတပၸတရား ကင္းမဲ့ကုန္ၾက႐ုံမက ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ေနရာမွာလည္း ကမ္းကုန္ေနၿပီလို႔ ေျပာရေတာ့မွာျဖစ္တယ္။ သႀကၤန္ေရကစားေနတဲ့ လူေတြၾကား ဗုံးခြဲတယ္ဆုိတဲ့လုပ္ရပ္ကိုသာ ၾကည့္ပါေတာ့။
ေငြက ျခယ္လွယ္
လူသားေတြ အရွက္အေၾကာက္ကင္းမဲ့ၿပီး ႐ုိင္းသထက္႐ုိင္းလာရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ေနရာတကာမွာ ေငြကျခယ္လွယ္တဲ့ ေနရာကိုေရာက္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ ေငြမရွိရင္ လူရာ မဝင္ေတာ့ဘူး။ ေငြရွိရင္ေတာ့ ဘာမဆုိအကုန္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔ရရ ေငြရဖုိ႔ အဓိကျဖစ္လာတယ္။ “ေၾကာင္ျဖဴတာမည္းတာ အေရးမႀကီးဘူး။ ႂကြက္မိဖုိ႔သာလိုရင္းပဲ” ဆိုတဲ့ အဘိဓမၼာက ေနရာတုိင္း လႊမ္းမိုးလာတယ္။ ေငြရဖုိ႔အတြက္ လူေတြဟာ ဘနဖူးကိုေတာင္ သိုက္တူးဖုိ႔ ဝန္မေလးၾကေတာ့ဘူး။ မူဝါဒ ‘Principle’ တုိ႔၊ ဂုဏ္သိကၡာ 'Dignity'၊ 'Honour' တုိ႔ဆိုတာေတြကို ထည့္စဥ္းစားမေနေတာ့ဘူး။ စဥ္းစားတဲ့လူဆိုရင္ လူမုိက္ပဲ။ လူ႔တန္ဖုိးဆိုတာေငြပဲ ဂုဏ္သိကၡာ မဟုတ္ဘူး။
ဘာေၾကာင့္ အက်င့္ပ်က္တာလဲ
ေငြေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ လူေတြ ဒီေလာက္ပ်က္စီးစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ယိုးဒယားက သက္ဆင္ အာဏာကို ခုထိ တန္းတန္းစြဲျဖစ္ေနတာ ေငြေၾကာင့္ပဲ။ ခ်မ္းသာသထက္ ပိုခ်မ္းသာခ်င္တဲ့ ေလာဘေၾကာင့္ပဲ။ ေလာကမွာ ဘယ္သူမွ အက်င့္ပ်က္ ျခစားသူလို႔ အေခၚခံခ်င္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေငြေၾကာင့္သာ သိသိႀကီးနဲ႔ က်ဴးလြန္ေနၾကတာျဖစ္မွာပါ။ ဘယ္မိန္းကေလးမွ မလုံတလုံဝတ္ၿပီး ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ပုိက္ဆံရွာခ်င္မယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ ေငြရဖုိ႔အတြက္ လုပ္ရတာျဖစ္မွာပါ။ ေပ်ာ္လို႔ အႏွိပ္ခန္းမွာ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးလည္း ရွိမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေငြေၾကာင့္ပါပဲ။
မေကာင္းတာလုပ္မွ ေကာင္းတာျဖစ္
အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း လူေတြ ႐ုိင္းသထက္႐ုိင္းလာၾကတာေတြကို သိပါတယ္။ သမၼတ ေရဂန္ လက္ထက္ကဆုိရင္ ေက်ာင္းေတြမွာ ဘာသာေရး သင္ခန္းစာေတြ ထည့္သြင္းသင္ၾကားဖုိ႔ေတာင္ ၾကံစည္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ကန္႔ကြက္သူမ်ားလုိ႔သာ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ခဲ့တာပါ။ အေကာင္အထည္ေပၚခဲ့ရင္လည္း အရာေရာက္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒီေခတ္လူေတြရဲ႕ ပညာတတ္ေျမာက္မႈႏႈန္း ျမင့္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မေကာင္းမႈကို မေကာင္းမႈမွန္းသိပါတယ္။ မသိလို႔ ျပဳမူေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းတာကိုလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ ေကာင္းတာလုပ္လို႔ ေကာင္းတာေတြျဖစ္မလာဘဲ။ မေကာင္းတာလုပ္မွ ေကာင္းတာေတြျဖစ္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးေၾကာင့္ ေကာင္းတာေတြ မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကရတာလုိ႔ပဲ စာနာစိတ္နဲ႔ ေတြးမိပါတယ္။
လက္နက္ေကာင္း
လူ႔တန္ဖိုးကို ေငြနဲ႔တုိင္းတာေနသမွ် ကာလပတ္လုံးေတာ့ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး ဒီလိုပဲ ပစၥႏၲရာဇ္အရပ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ႏုိင္တာကေတာ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ ကိုယ့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ေငြနဲ႔ျခယ္လွယ္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ဳိးေတြ မ်ားသထက္ မ်ားမလာေအာင္ တတ္စြမ္းသေလာက္ ကာကြယ္တားဆီးတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကာကြယ္တားဆီးဖုိ႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လက္နက္ေကာင္းတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ေငြရဲ႕ အရွိန္အဝါ တန္ခုိးၾသဇာေအာက္မွာ ေမွးမွိန္ေနတာကို ပြတ္သပ္အေရာင္တင္ၿပီး ထုတ္ယူသုံးစြဲႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ‘စာနာစိတ္’ ပါ။ ဘာသာတရားတုိင္းက ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ထားဖုိ႔ ဆုံးမၾကပါတယ္။ ေငြက ဖ်က္ဆီးလို႔ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရတာပါ။ ဒါကို မြမ္းမံျပင္ဆင္ၿပီး သုံးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
မုိးႀကိဳးပစ္တာ ထန္းလက္ကာ
စာနာစိတ္ဆိုတာ ကိုယ္ကစၿပီး က်င့္သုံးရမႇာပါ။ သူတစ္ပါးကို ႏိုင္ထက္စီးနင္းျပဳဖုိ႔ျဖစ္လာရင္ (ဥပမာ) လူတစ္ေယာက္ကို ထုိးႀကိတ္႐ုိက္ႏွက္ဖုိ႔ျဖစ္လာရင္ သူသာ ငါ့မိ ငါ့ဖိ၊ ငါ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏႇမ ငါ့သား ငါ့သမီးျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ ေတြးၾကည့္ဖုိ႔။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ပ်က္စီးေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ၾကံဳႀကိဳက္လာရင္ သူသာ ငါ့ညီ၊ ငါ့ဖ၊ ငါ့ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ၊ ငါ့သား ငါ့သမီးျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ ေတြးၾကည့္ဖုိ႔ပါ။ ဒီလို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ အရာရာကို စဥ္းစားမယ္ဆုိရင္ အ႐ုိင္းစိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးတန္သေလာက္ ေလ်ာ့ပါးႏုိင္ပါတယ္။ မိုးႀကိဳးပစ္တာ ကိုထန္းလက္နဲ႔ကာသလိုေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။ အရာရာကို ေငြကျခယ္လွယ္တဲ့ စနစ္ႀကီးရႇိေနသမွ်ေတာ့ လူေတြကို မ႐ုိင္းေအာင္လုပ္လုိ႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတုိင္း ဘာမွမလုပ္ဘဲ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလုိ႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အနီးနားပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြၾကားမွာ စာနာစိတ္ဆုိတာေလးကို မေမ့မေလ်ာ့ ရွိေနေစဖုိ႔ေတာ့ အခါခပ္သိမ္း ေဟာေန ေျပာေနရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment