အိုးေဝဦးညိဳျမေျပာျပတဲ့ သတင္းစာဆရာနဲ႔အစိုးရ တိုက္ပြဲမွတ္တမ္း (ေမာင္ဝံသ)

ၿပီးခဲ့တဲ့ သႀကၤန္ရက္မ်ားအတြင္း ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အေတာ္ အလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဗ်။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး မရွင္းမလင္းခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္ဘီ႐ိုေတြနဲ႔ ၾကံဳသလို အထပ္လိုက္ထားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ပုံေတြကို ေအာင္ျမင္စြာ ရွင္းလင္း ၿပီးေျမာက္သြားပါတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း စာေရးဆရာေတြ စာအုပ္ပုံရွင္းရင္ အလုပ္ မတြင္ပါဘူး။ ဟိုဟာေလးျပန္ေတြ႔လိုက္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္၊ ဒီဟာေလးေတြ႔လိုက္ ၿမီးၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရွ႕မတိုးႏိုင္ဘူးဗ်။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အဲသလို စိမ္ေျပနေျပ စာအုပ္ေတြရွင္းရင္း ဇိမ္ခံစာဖတ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး မၾကံဳခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ခုေတာ့ အဲဒီအခြင့္အေရးကို အမိအရယူရင္း စာအုပ္ပုံေတြ ရွင္းလိုက္တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွာလို႔မေတြ႔ခဲ့တဲ့ (ေပ်ာက္ဆုံးေနၿပီ ထင္ရတဲ့) စာရြက္စာတမ္းတခ်ဳိ႕ ျပန္ေတြ႔တယ္ဗ်ာ။

ဘိရမာဝါးတားဂိတ္ စာမူ 

ကြၽန္ေတာ္ ဝမ္းအသာဆုံး ျပန္လည္ေတြ႔ရွိျခင္းကေတာ့ ဆရာႀကီး အိုးေဝဦးညိဳျမရဲ႕ ‘ဘိရမာဝါးတားဂိတ္’ စာမူပါပဲဗ်ာ။ စာအုပ္ မဟုတ္ပါ။ လက္ႏွိပ္စက္ စာမူပါ။ ညိဳျမ ၂/၇၅ ဆိုၿပီး လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ သည္စာမူ သက္တမ္း ၃၇ ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ တစ္ေစာင္တည္းေသာ ေကာ္ပီ က်န္တာပါ။ အဲဒီတစ္ေစာင္တည္းေသာ ေကာ္ပီကိုပဲ ေပ်ာက္ေနတာက ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ မုန္တိုင္းထန္ေနခ်ိန္မ်ားမွာ စာရြက္စာတမ္းေတြ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္နဲ႔ ျပန္ရွာလို႔မရေတာ့တဲ့ အဖိုးတန္ စာမူေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။


သည္စာမူအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ေဆာင္းပါးတခ်ဳိ႕ေရးဖူးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ပင္ကိုေရးေဆာင္းပါးေတြကို စုစည္းထုတ္ေဝတဲ့ ‘မည္သို႔ေသာလူ ျဖစ္ရမည္နည္း’ ၂၀၀၃ ထုတ္ စာအုပ္မွာ ‘အိုးေဝဦးညိဳျမရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္’ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သည္စာမူအေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။

အဲဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိတဲ့ စာေရးဆရာ တကၠသိုလ္စိန္တင္က သူျပဳစုေနတဲ့ ‘အိုးေဝဦးညိဳျမ အတၴဳပၸတၱိ’ စာအုပ္မွာ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပဖို႔ ‘ဘိရမာဝါးတားဂိတ္’ စာမူကို မေတြ႔ေတြ႔ေအာင္ ျပန္ရွာေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တတ္ႏိုင္သမွ် အခ်ိန္ရရင္ရသလို ျပန္ရွာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ကိစၥေတြ ေျပာဖို႔ဆိုဖို႔ အေၾကာင္းရွိလာခ်ိန္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ရွာေဖြမိပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာနယ္ဇင္းသမိုင္းမွာ အစိုးရနဲ႔ သတင္းစာေတြ တိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ အစိုးရက သတင္းစာေတြကို ေတာင္းပန္၍ ေက်ေအးလိုက္ရတဲ့ ပြဲႀကီး ပြဲေကာင္းအေၾကာင္းကို အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ အေရးပါသူ ကာယကံရွင္ ဦးညိဳျမကိုယ္တိုင္ ခိုင္ခိုင္လုံလုံ ျပန္လည္ မွတ္တမ္းတင္ထားတာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ျပန္မေတြ႔လို႔ ဆရာ ဦးစိန္တင္ကို ေတာင္းပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ‘အိုးေဝဦးညိဳျမရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္’ ေဆာင္းပါးကိုပဲ သူ႔စာအုပ္မွာ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

မွတ္တမ္းတင္ျဖစ္ခဲ့ပုံ 

ရွားရွားပါးပါး ခုလို သမိုင္းဝင္ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးတစ္ခုကို ကာယကံရွင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဆရာဦးညိဳျမကိုယ္တိုင္ ျပန္လည္ ေရးသားျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့သူ နံပါတ္တစ္က ကြၽန္ေတာ္ပါပဲ။

၁၉၇၄ မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာတိုက္မွာ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သတင္းစာလုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ ဝါသနာတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ္ မမီလိုက္တဲ့ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာသတင္းစာေခတ္ႀကီးအေၾကာင္း စူးစမ္းေလ့လာ မွတ္တမ္းတင္လိုျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္က အယ္ဒီတာ ပီဂ်ီစိုးမင္း ေခၚ သတင္းေထာက္ စ်ာန္ရနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ညီအစ္ကိုလို ခင္မင္တယ္။ သူကလည္း သုေတသန ဝါသနာႀကီးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က လြတ္လပ္ေရးရခါစ အခ်ိန္ကေလးမွာပဲ အာဏာရပါတီက လူေတြက သတင္းစာတိုက္ေတြကို ႐ိုက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္ကို ပီဂ်ီစိုးမင္းနဲ႔ ေဆြးေႏြးတယ္။ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေမးတယ္။ သူက လက္ဝဲယိမ္းသူျဖစ္ေလေတာ့ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္တခ်ဳိ႕က လက္ဝဲသမားအျမင္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက ႐ိုက္ခ်ိဳးခံရတဲ့ အိုးေဝသတင္းစာတိုက္ပိုင္ရွင္ ဆရာဦးညိဳျမဆီ ကိုယ္တိုင္ သြားေမးၾကမယ္ဆိုၿပီး သြားၾကပါတယ္။

ဆရာဦးညိဳျမက ၁၉၆၈ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက မီးစိမ္းျပလိုက္လို႔ အိုးေဝဂ်ာနယ္ ျပန္လည္ ထုတ္ေဝခြင့္ရခဲ့တယ္။ အရင္ကလို ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာမဟုတ္ဘဲ ႏွစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္ပဲျဖစ္ေပမယ့္ စာဖတ္သူ ျပည္သူေတြက တစ္ခဲနက္အားေပးၾကလို႔ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ သူလိုပဲ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္မင္းေခါင္က ေရႊတူဂ်ာနယ္၊ ပမညတ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း သခင္လြင္က ႐ႈေဒါင့္ဂ်ာနယ္ ရတယ္။ ႏွစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ပါပဲ။ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္က တစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ထုတ္ သတင္းဂ်ာနယ္ ထုတ္ေဝခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သတင္းဂ်ာနယ္က ထိပ္ဆုံးက အေအာင္ျမင္ဆုံး ျဖစ္သြားတယ္။ ၁၉၇၂ ဇူလိုင္လက်ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း စိတ္အလိုမက်တဲ့အခါ ၎ဂ်ာနယ္အားလုံး ပိတ္ေစ ျဖစ္သြားပါတယ္။

၁၉၆၈-၇၂ ကာလအတြင္း အိုးေဝဂ်ာနယ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေဆာင္းပါးေလးေတြ ပါဝင္ေရးသားရင္ ဆရာဦးညိဳျမနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားတယ္။ အိုးေဝ ပိတ္ခံရၿပီးေနာက္လည္း ကြၽန္ေတာ္ မၾကာမၾကာ အလည္ေရာက္ပါတယ္။ ၁၉၇၄ ခု ႏွစ္ကုန္ခါနီးက်ေတာ့ သတင္းစာတိုက္ေတြ ႐ိုက္ခ်ဳိးခံရတဲ့ သမိုင္းဝင္ျဖစ္ရပ္အေၾကာင္း ဆရာ့မွတ္ခ်က္ကို သိရဖို႔ သတင္းေထာက္စ်ာန္ရနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဆရာက ကြၽန္ေတာ္ေမးတဲ့ေခါင္းစဥ္ကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ေခါင္းေထာင္သြားတယ္။ “ကိုယ့္လူ ဘာလုပ္မလို႔လဲ” လို႔ ေမးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က “ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး၊ အဲဒီအေၾကာင္း ဆရာ့႐ႈေထာင့္က အျမင္ကို သိခ်င္လို႔ပါ” ေျပာေတာ့ ဆရာ ခဏေလာက္ စဥ္းစားေနၿပီး “ေအး ဒီအေၾကာင္း ကိုယ္လဲ ေရးမယ္ ေရးမယ္နဲ႔ မေရးျဖစ္ဘူး၊ ေရးမယ္ဆိုရင္လဲ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္လိုေနရာကို ေသခ်ာသြား၊ သတင္းစာေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္ၿပီး အခ်က္အလက္ေတြ တိုက္ဆိုင္ၿပီး ေရးမွ ေကာင္းမယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။

အဲဒီကစလို႔ ကြၽန္ေတာ္ အရင္ ေရးခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ၊ ဆရာ့ကို ကိုစ်ာန္ရနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္မွာ အခ်ိန္ယူေလ့လာၿပီး စာတမ္းတစ္ေစာင္ေရးဖို႔ ကားႀကိဳ ကားပို႔ကအစ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ အေရးထဲ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ဦးသန္႔အေရးအခင္းျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔အစီအစဥ္ နားထားရေသးတယ္။ ၁၉၇၅ ဇန္နဝါရီလထဲက်မွ ဆရာဦးညိဳျမ အလုပ္ျပန္စရတယ္။ ေဖေဖာ္ဝါရီလထဲမွာ ၿပီးသြားပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ဆီက လက္ႏွိပ္စက္ အေဒၚႀကီးကို ကာဘြန္ခံၿပီး ႐ိုက္ခိုင္းတာ ၃ ေစာင္လား ၄ ေစာင္လား ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ တစ္ေစာင္ခ်န္ၿပီး ဆရာဦးညိဳျမနဲ႔ ကိုစ်ာန္ရကို က်န္တဲ့ေကာ္ပီေတြ ေပးလိုက္တယ္။ အခု သူတို႔ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကိုစ်ာန္ရက ၁၉၈၃ မွာ အေနာက္ဂ်ာမနီမွာ ျပည္ေျပးအျဖစ္ ကြယ္လြန္သြားတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတြ႔တဲ့ ဘိရမာဝါးတားဂိတ္လို႔ ဆရာ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့စာတမ္းကို သႀကၤန္ရက္အတြင္း ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ဖတ္မိပါတယ္။ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေရးတႀကီး ေလ့လာ ေဆြးေႏြးေနၾကခ်ိန္မွာ သည္စာတမ္းကို အေရးတႀကီးကို ဖတ္႐ႈ ေလ့လာသင့္တယ္လို႔ ယူဆတဲ့အေလ်ာက္ ျပည္သူ႔ေခတ္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔လက္သို႔ အပ္လိုက္ပါတယ္။

ျပည္သူ႔ေခတ္မွာ မေဖာ္ျပခင္ စာျမည္းတခ်ဳိ႕ကို ေကာက္ႏႈတ္ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

‘ဘိရမာဝါးတားဂိတ္ဆိုသည္မွာ အျခားမဟုတ္။ ၁၉၄၈ ခု ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခါစအခ်ိန္တြင္ အာဏာရ အစိုးရပါတီျဖစ္ေသာ ဖဆပလအဖြဲ႔ဝင္မ်ားကိုယ္တိုင္ သတင္းစာတိုက္မ်ားကို ဝင္ေရာက္႐ိုက္ခ်ဳိးၾကေသာ သမိုင္းဝင္ ဟိုးေလးတေက်ာ္အမႈႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။’

‘(ထြန္းေန႔စဥ္) ဦးထြန္းေဖ - ဤတိုင္းျပည္သည္ အ႐ိုင္းအစိုင္း မဟုတ္ဘဲ သမိုင္းအေမြအႏွစ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စုံ၏။ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားရာ ျဖစ္၏။ _ _ _ သတင္းစာဆရာမ်ားထက္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားက ပို၍ တာဝန္ရွိသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သူတို႔လို အေပၚစီးရေနသူမ်ား မသိမလိမၼာေသာအခါ အဘယ္မွာ ေကာင္းႏိုင္ပါေတာ့မည္နည္း။’

‘ဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း (စားပြဲကို လက္ႏွင့္ပုတ္ကာ) ခင္ဗ်ားတို႔သတင္းစာေတြက ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ကို ခ်ရေစေတာ့ဆိုၿပီး သက္သက္ ေစာ္ကားတာဟု ေဒါႏွင့္ ေျပာ၏။ ဤတြင္ မင္းရွင္ေစာကို ထပ္မံ သတိရမိသူကား ကြၽန္ေတာ္ (ညိဳျမ) ျဖစ္ပါသည္။’

‘သတင္းစာဆရာအသင္း ဥကၠ႒ႀကီး ဦးထြန္းေဖမွာ ထိုအခ်ိန္က ဟံသာဝတီသတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ျဖစ္၏။ ဖဆပလအဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ဟသၤာတ အမတ္လည္းျဖစ္ရာ သတင္းစာမ်ား႐ိုက္ခ်ဳိးခံရခ်ိန္တြင္ ထိုအမတ္ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္လႊာကို ပါတီသို႔ တင္ပို႔လိုက္၏။’

‘သူကဲ့သို႔ ႏႈတ္ထြက္လႊာတင္သြင္းသူ အျခားသတင္းစာဆရာမွာ ရန္ကုန္သတင္းစာမွ ဦးေအာင္ျမင္ ျဖစ္၏။ ဖဆပလ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္မွလည္းေကာင္း၊ မီးရထားဘုတ္အဖြဲ႔လူႀကီးအျဖစ္မွလည္းေကာင္း ႏႈတ္ထြက္လိုက္၏။ သူ၏ အေၾကာင္းျပခ်က္တြင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုသည္ ဖဆပလ အဖြဲ႔တြင္း၌ မေကာင္းသူတစ္စုဘက္မွ ပင္းေနျခင္းေၾကာင့္ ဖက္ဆစ္ဝါဒ အသက္သြင္းရာတြင္ အလိုတူမျဖစ္လိုဟု ဆို၏။’

‘ဆရာမိႈင္းႀကီး (သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း)က - မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့စဥ္ ေတာမွာရွိေန၍ မသိရေၾကာင္း၊ ေနာက္ ေရာက္လာေတာ့ သတင္းစာနဲ႔ အစိုးရ ျဖစ္ပ်က္ပုံကိုသိရ၍ ပ်က္စီးေနေသာ သတင္းစာတိုက္မ်ားကို သြားေရာက္ၾကည့္၍ ရင္ကြဲပက္လက္ ျဖစ္ရေၾကာင္း၊ ေခြးမသားေတြ ဖက္ဆစ္ မုန္းတယ္ မုန္းတယ္နဲ႔ လက္စသတ္ေတာ့ မဟာဖက္ဆစ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အစိုးရထဲမွာ သခင္ႏုကို ၾကည္ညိဳပါတယ္။ သူကေတာ့ စိတ္ပုတီး အျမဲစိပ္ေနလို႔ ေတာ္ရဲ႕လို႔ ထင္ရ၊ ယခုေတာ့ စိတ္ပုတီးစိပ္လြန္းၿပီး ႐ူးမ်ားေနသလား မသိဘူး။’

မိတ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ာ။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွတဲ့ သမိုင္းဝင္ ျဖစ္ရပ္ႀကီးတစ္ခု ဇာတ္ရွိန္တက္လာပုံနဲ႔ ျပႆနာေျဖရွင္းဖို႔ သတင္းစာဆရာမ်ားနဲ႔ အစိုးဘက္က ႀကိဳးစားၾကပုံ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျပန္ေပါင္းထုပ္ ထမင္းစားပြဲႀကီးနဲ႔ ေျပေျပလည္လည္ ျဖစ္သြားၾကပုံတို႔ကို ျပည္သူ႔ေခတ္ စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာ ဆက္လက္ ဖတ္ရႈၾကပါရန္။

၁၉၊ ၀၄၊ ၁၂ 

maungwuntha@gmail.com

၂၆ ဧၿပီ ၂၀၁၂ ရက္စြဲနဲ႔ထြက္သြားတဲ့ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ပါ ေမာင္ဝံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ ေဆာင္းပါး။ 

Face book မိတ္ေဆြမ်ားသို႔ တင္ျပခ်က္။ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးမွာ ဘိရမာဝါးတားဂိတ္စာမူကို ျပည္သူ႔ေခတ္ စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာ ဆက္လက္ဖတ္႐ႈၾကပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ေပမယ့္ ဂ်ာနယ္မွာေဖာ္ျပဖို႔ တင္ျပတဲ့စာမူကို စာေပစိစစ္ေရးက ခြင့္မျပဳပါ။ ၂ ပတ္ရွိပါၿပီ၊ ယေန႔ထိ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရပါ။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္ကို ယေန႔ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က မၾကာမၾကာ ရည္ညႊန္းေရးသားေနတဲ့ အစိုးရရဲ႕ဌာနတစ္ခုက ဘာေၾကာင့္ ခြင့္မျပဳရတာပါလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါ။ ဟိုတုန္းက သတင္းစာတိုက္ေတြကို ႐ိုက္ခ်ဳိးခဲ့တာ ဖဆပလ အစိုးရရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔အစိုးရနဲ႔ ၆၄ ႏွစ္ ကြာျခားပါတယ္။ ဘာမွ မသက္ဆိုင္ပါ။

ဆက္စပ္မိလို႔ ေျပာရပါဦးမယ္။ လာမည့္ ေမလ ၃ ရက္ ၂၀၁၂ မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္လို႔ေျပာႏိုင္မယ့္ World Press Freedom Day 2012 ကို ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ UNESCO အဖြဲ႔တို႔ ပူးေပါင္းအစီအစဥ္နဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကမ္းနားလမ္း ဟိုတယ္မွာ က်င္းပပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လည္း ပါဝင္တက္ေရာက္ဖို႔ ဖိတ္ၾကားထားပါတယ္။ တက္ဖို႔လည္း အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။ ယခုႏွစ္ World Press Freedom Day ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္က Challenges to Media in a New Environment ပါတဲ့ဗ်ာ။

ဘိရမာဝါးတားဂိတ္လို စာမူမ်ဳိးကို ပုံႏွိပ္ထုတ္ေဝခြင့္မေပးတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို နားလည္ရမလဲ။ ဘယ္လို New Environment လို႔ ေျပာမလဲ။ ဘယ္လို challenges လို႔ ေျပာမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဘဝင္မက်ႏိုင္ပါ။ ျပည္သူ႔ေခတ္မွာ ေဖာ္ျပခြင့္မရဘဲဲ လမ္းဆုံးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ Face book စာမ်က္ႏွာကပဲ မိတ္ေဆြမ်ားထံ ဆက္ဆက္ တင္ျပသြားပါမယ္ ခင္ဗ်ား။

ေမာင္ဝံသ