ပြဲသဘင္ေပါတဲ့ၿမိဳ႕
မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ဒီႏွစ္အၿငိမ့္အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔သာရွိေတာ့တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းပါ။ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို အံ့ဩမိတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ အထပ္ထပ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ မႏၲေလးက လူေတြကို ကိုယ္တိုင္ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ဟုတ္တယ္ဆိုတာ မယုံခ်င္ဘဲ ယုံလိုက္ရတယ္။ ေရွးက မႏၲေလးဆိုတာ ျမန္မာျပည္က ဘယ္ၿမိဳ႕နဲ႔မွမတူေအာင္ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ ေပါမ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕ျဖစ္တယ္။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ပြဲျပတ္တယ္ မရွိဘူး။ ကိစၥႀကီးငယ္ရွိလို႔ ညဘက္ အသြားအလာလုပ္ရင္ အၿငိမ့္စင္ေတြ၊ ဇာတ္စင္ေတြနဲ႔ ပိတ္မေနတဲ့လမ္းကို အေတာ္ရွာယူၿပီး သြားရတယ္။ မႏၲေလးက ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ ဘုရားတစ္ဆူ အနည္းဆုံးရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ရပ္ကြက္ဆို သံုးဆူ ရွိတယ္။ ဘုရားပြဲ၊ ကထိန္ပြဲ ဘာပြဲျဖစ္ျဖစ္ အၿငိမ့္တစ္ခုနဲ႔ ဇာတ္တစ္ခုပါျမဲပဲ။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ရက္က်င္းပျမဲျဖစ္တယ္။တခ်ဳိ႕ခ်မ္းသာတဲ့ ရပ္ကြက္ဆိုရင္ အၿငိမ့္ႏွစ္ခုေလာက္ ထည့္ေလ့ရွိၾကတယ္။
သဘင္တကၠသိုလ္
ပြဲေတြမ်ားေတာ့ အၿငိမ့္ေတြ၊ ဇာတ္ေတြလည္း မ်ားတယ္။ အၿငိမ့္အဖြဲ႔ေပါင္း ႏွစ္စဥ္ ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ ရွိတယ္။ ႐ုံနဲ႔ကတဲ့ ဇာတ္ႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ခ်င္ပြဲကတဲ့ ဇာတ္ကေလးေတြလည္း အေတာ္မ်ားတယ္။ ရဟန္းသံဃာမ်ား စာဝါလိုက္ၾကရာမွာ မႏၲေလးမွာလာၿပီး စာမသင္ဘူးေသးရင္ စာတတ္ၿပီလို႔ မယူဆၾကပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ သဘင္သည္မ်ားလည္း မႏၲေလးလာၿပီး ပညာမဆည္းပူးရေသးရင္ ပညာစုံၿပီ၊ သဘင္သည္လားေျမာက္ၿပီလို႔ မယူဆဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သဘင္ေလာကမွာ မႏၲေလးကို သဘင္တကၠသိုလ္လို႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဒါေတြအျပင္ တျခားထူးျခားခ်က္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဥပမာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေတြ ထုလုပ္တဲ့ ေက်ာက္ဆစ္လုပ္ငန္းနဲ႔ ေၾကးသြန္းလုပ္ငန္းနဲ႔ နိဗၺာန္ကုန္လို႔ေခၚတဲ့ ဘုရားထီးေတာ္၊ စိန္ဖူးေတာ္၊ ပလႅင္ေတာ္၊ မွန္စီေရႊခ် လုပ္ငန္း စတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ အႀကီးအက်ယ္လုပ္တာဆိုလို႔လည္း မႏၲေလးတစ္ၿမိဳ႕ပဲ ရွိတယ္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာေတာင္ ဘုရားႀကီးအေရွ႕မုဒ္နဲ႔ အေနာက္မုဒ္ ေက်ာက္ဆစ္တန္းတို႔မွာပဲ လုပ္ၾကတယ္။
အႏုပညာၿမိဳ႕ေတာ္
ဘုရားေရႊခ်တဲ့ ေရႊဆိုင္းလုပ္ငန္းဆိုရင္လည္း ျမန္မာျပည္ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသမွာမွ မရွိဘူး။ မႏၲေလးက မ်က္ပါးရပ္တစ္ခုတည္းမွာပဲ လုပ္တယ္။ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔က ဘုရားပုထိုးေစတီမ်ား ေရႊခ်ဖို႔ မႏၲေလးကပဲ မွာယူၾကရတယ္။ ရွင္ျပဳ၊ နားသေတြမွာ ဝတ္ဆင္ၾကတဲ့ ေမာင္ရင္ေလာင္းဝတ္စုံ ဦးေသွ်ာင္၊ မကိုဋ္၊ စလြယ္၊ ဟသၤာေျခနင္းနဲ႔ နားထြင္းတဲ့သူ ဝတ္ဆင္ရတဲ့ ဘယက္ဒြါဒယာနဲ႔ စည္းပုံစတဲ့ ေရႊခ်ည္ထိုးပစၥည္းမ်ားလည္း မႏၲေလးက ေရႊခ်ည္ထိုးရပ္တစ္ခုတည္းမွာပဲ လုပ္တယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ ေရွးအဆက္ဆက္ကပဲ မႏၲေလးကို ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာၿမိဳ႕ေတာ္လို႔ ေခၚဆိုခဲ့ၾကတယ္။
အလုပ္ကို စြန္႔တယ္၊ မႏၲေလးကို မစြန္႔ဘူး
မင္းေနျပည္ေတာ္အျဖစ္ကေန ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္အဆင့္ကို ေလွ်ာက်သြားေပမယ့္ မႏၲေလးသားေတြက ဝမ္းမနည္းဘူး။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ ရွိေနရတာကို ပိုၿပီး ဂုဏ္ယူၾကတယ္။ ပိုၿပီး ျမတ္ႏိုးၾကတယ္။ အစိုးရ ဝန္ထမ္းေတြ ရာထူးတက္ၿပီး ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းရမယ္ဆိုရင္၊ ရာထူးမယူဘဲ မႏၲေလးမွာပဲ တြယ္ကပ္ၿပီးေနၾကတယ္။ ျငင္းမရဘူးဆိုမွ မႏၲေလးက ခြာတယ္။ တခ်ဳိ႕ ေနာက္ခံေတာင့္တင္းသူမ်ားဆိုရင္ အလုပ္ကို စြန္႔လိုက္တယ္။ မႏၲေလးကို မစြန္႔ဘူး။ မႏၲေလးသားေတြ မႏၲေလးကို ခ်စ္တာကို ရန္ကုန္က လူေတြက နားမလည္ၾကဘူး။ အျမင္က်ဥ္းတယ္၊ ေဒသစြဲႀကီးတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။
အျမင္က်ဥ္းတာ မဟုတ္ဘူး
အမွန္ေတာ့ ေဒသစြဲႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာေတြကို ခ်စ္တာ၊ တြယ္တာျမတ္ႏိုးတာ ျဖစ္တယ္။ အျမင္က်ဥ္းၿပီး ငါ့ၿမိဳ႕မွ ငါ့ၿမိဳ႕၊ ငါ့လူမ်ဳိးမွ ငါ့လူမ်ဳိးဆိုတဲ့သေဘာ မရွိဘူး။ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး မႏၲေလးၿမိဳ႕ကို စတည္ကတည္းက အေလာင္းမင္းတရားလက္ထက္မွာ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာျခင္းခံရတဲ့ ယိုးဒယားလူမ်ဳိး လက္မႈပညာသည္ေတြနဲ႔ သဘင္ပညာရွင္ေတြကို ရပ္ကြက္တည္ေပးၿပီး စုေဝးေနထိုင္ေစခဲ့တဲ့အတြက္ ျမန္မာေတြနဲ႔ ေထြးေရာယွက္တင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ပသီမ်ဳိးႏြယ္ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ားအတြက္လည္း ရပ္ကြက္ေတြတည္ေပးၿပီး ဗလီေက်ာင္းႀကီးေတြ တခမ္းတနား ေဆာက္လုပ္ေနထိုင္ေစခဲ့တယ္။ အေမရိကန္သာသနာျပဳ ဆရာ ေဒါက္တာမတ္ႀကီးကိုလည္း သာသနာျပဳခြင့္ေပး႐ုံမက စာသင္ေက်ာင္းပါ ေဆာက္ေပးၿပီး စာသင္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သားေတာ္ေတြကို အပ္ႏွံပညာသင္ေစခဲ့တယ္။
ေဆြလို မ်ဳိးလိုေနၾက
မႏၲေလးမွာ ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္ သတင္းစာထုတ္ေဝေတာ့လည္း တ႐ုတ္လူမ်ဳိး ဦးအဟီးကို အယ္ဒီတာခန္႔ၿပီး ဖိုးဝဇီရနဲ႔အတူ လုပ္ကိုင္ေစခဲ့တယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားဟာ ေရွးအစဥ္အဆက္ကတည္းက ဘာသာျခားေတြ လူမ်ဳိးျခားေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဇာတ္ခြဲတာေတြ ခြဲျခားဆက္ဆံတာေတြ မရွိဘူး။ အားလုံးကို ေဆြမ်ဳိးေတြလို ေပါင္းသင္းတယ္။ သဘာဝကိုက ခင္တတ္မင္တတ္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာသာျခား လူမ်ဳိးျခားေတြကလည္း တုံ႔ျပန္ၿပီး ခင္ခင္မင္မင္နဲ႔ ေဆြလိုမ်ဳိးလို ဆက္ဆံၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဘာသာျခား လူမ်ဳိးျခားရယ္လို႔ေတာင္ မသတ္မွတ္ၾကေတာ့ဘူး။ အားလုံး ေရာေရာေႏွာေႏွာနဲ႔ သူ႔အိမ္ ကိုယ္ဝင္စား၊ ကိုယ့္အိမ္ သူဝင္စား ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ ေဘာလုံးကန္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း နန္ဒူးတို႔အိမ္ ရွိတယ္။ သူက ဟိႏၵဴလူမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ညာဘက္ကေတာ့ တ႐ုတ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ျဖစ္တယ္။ အေဖတစ္ခု သမီးတစ္ခုေနၾကတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုပဲ ေဆြမ်ဳိးလို႔ မွတ္ယူထားၾကတယ္။
ဗမာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾက
အိမ္ေနာက္ဘက္မွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းၾကည္၊ ထြန္းလွ၊ ထြန္းေအးတို႔က်ေတာ့ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြ။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းေက်ာင္းမွာ အတူေနၾကတာဆိုေတာ့ အျမဲတမ္း လည္ပင္းဖက္ေနခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕မ်ားဆို တ႐ုတ္ရယ္၊ ကုလားရယ္လို႔ အေခၚသာရွိေတာ့တယ္။ တ႐ုတ္ ကုလားစကားေတာင္ တတ္ၾကေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အားလုံး ဗမာစကားေျပာၿပီး ဗမာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲ ေရာက္လာသူေတြက ဗမာစကားတစ္လုံးမွ မတတ္ၾကေလေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ဘူး။ အုတ္တံတိုင္းအျမင့္ႀကီးေတြ ကာရံၿပီး သူတို႔ဟာသူတို႔ သီးျခားေနၾကတယ္။ လမ္းမွာေတြ႔လို႔ ကိုယ္က ဗမာထုံးတမ္းအတိုင္း ျပံဳးျပရင္လည္း မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ မတူသလို၊ မတန္သလိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားၾကတယ္။ သူတို႔က လာမေရာသလို သူတို႔ကို လာေရာတာလည္း မႀကိဳက္ဘူး။
သူတို႔က လူမ်ားစု
ဘယ္သူနဲ႔မွမေရာဘဲ ခပ္တင္းတင္းေနႏိုင္မွာေပါ့ သူတို႔လိုလူမ်ဳိးေတြက ေနရာတိုင္း ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ လက္ညႇိဳးထိုးမလြဲ ရွိေနၾကတာကိုး။ တခ်ဳိ႕ရပ္ကြက္ေတြဆို သူတို႔ကေတာင္ လူမ်ားစုျဖစ္ေနၾကေသးတယ္။ မူလက ေသာင္းဂဏန္းေလာက္သာ တန္ဖိုးရွိတဲ့အိမ္ေတြ ေျမေတြကို သူတို႔က သိန္းရာခ်ီေပးၿပီး ဝယ္ၾကေလေတာ့ ရြာခံ ၿမိဳ႕ခံလူေတြကေရာင္းၿပီး ၿမိဳ႕သစ္ေတြဘက္ ေျပာင္းကုန္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရာဂဏန္းက ေထာင္ဂဏန္း၊ အခုဆို ေသာင္းဂဏန္းအထိေတာင္ေပးၿပီး ဝယ္ၾကေတာ့ ဗမာေတြက မေရာင္းဘဲ မေနႏိုင္ၾကဘူးေလ။
ဘုရားေတြ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္
ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္လိုရလို႔ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေပါေနသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒီလူေတြ အခုဆို မႏၲေလးကေနၿပီး ထားဝယ္တို႔၊ ေက်ာက္ျဖဴတို႔အထိပါသြားၿပီး ဝယ္ေနၾကတယ္တဲ့။ ဗမာစကားသာ ဘာတစ္လုံးမွမတတ္တာ သူတို႔က စီးပြားေရးေတာ့ အကြက္သိပ္ျမင္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္ေနလိုက္ၾကတာ ဘယ္သူမွ လိုက္မမွီႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕တြင္း အခ်က္အခ်ာေနရာေတြမွာ သူတို႔က လူမ်ားစုလိုျဖစ္လာေတာ့ အစဥ္အလာမပ်က္ က်င္းပတဲ့ ရပ္ကြက္ ဘုရားပြဲေတြ၊ ကထိန္ပြဲေတြလည္း မက်င္းပႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားဒကာေတြက အေဝးကို ေရာက္ကုန္ၾကၿပီဆိုေတာ့ ဘုရားေတြဆိုတာလည္း က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္ေနၾကေတာ့တယ္။ ဘုရားပြဲေတြ မက်င္းပႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အၿငိမ့္ေတြ၊ ဇာတ္ေတြလည္း ဘယ္ကရေတာ့မလဲ။ အစကေတာ့ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ တင္းခံေသးတယ္။ ၾကာေတာ့ ဘာသားနဲ႔ထုထားလို႔ ခံႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ အၿငိမ့္ေတြ၊ ဇာတ္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ျပဳတ္ကုန္ၾကရပါေတာ့တယ္။
ဗမာစာပါ ေပ်ာက္မွာစိုး
ယဥ္ေက်းမႈအႏုပညာေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားရတာဟာ ဘာနဲ႔မွကိုမတူတဲ့ ဆုံး႐ံႈးမႈျဖစ္တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေပ်ာက္ရင္ လူမ်ဳိးပါေပ်ာက္တယ္ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးစကားအတိုင္း အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈအႏုပညာ ေပ်ာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ထပ္ေပ်ာက္မွာက ဗမာစကားျဖစ္တယ္။ အခုေတာင္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြမွာ ဗမာစာနဲ႔ေရးတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္အေတြ႔ရနည္းၿပီး အဂၤလိပ္စာနဲ႔ တ႐ုတ္စာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြခ်ည္း ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ မူႀကိဳေက်ာင္းနဲ႔ ကေလးထိန္းေက်ာင္းေတြဆိုရင္လည္း တ႐ုတ္စာပါ သင္ေပးမွ မိဘေတြက အပ္ခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မႏၲေလးသားက မႏၲေလးကိုကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ၾကဖို႔ အခြင့္ရတိုင္း ေျပာေနေရးေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ေဒသစြဲႀကီးလို႔ အျမင္က်ဥ္းလို႔ လုံးဝ မဟုတ္ပါဘူး။ မႏၲေလးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တာဟာ ကိုယ့္လူမ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တာနဲ႔အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
လူထုစိန္ဝင္း
၅- ၉- ၂၀၁၀
ျပည္သူတစ္ရပ္လုံး ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္ ႏွင့္ လက္ေရြးစင္ ေဆာင္းပါးမ်ား မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္စာမ်က္ႏွာ ၁၁၁-၁၁၅
No comments:
Post a Comment