ဤလေရာင္ေအာက္က အိပ္မက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ေနရာကေလးသည္ အမွတ္မဲ့ၾကည့္လိုက္ပါက ၿငိမ္းခ်မ္းေနသေယာင္၊ တည္ၿငိမ္မႈရွိေနသေယာင္ မာယာမ်ဳိးစံုျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ေနသည္ဟု က်ေနာ္က ေတြးမိသည္။ တကယ့္ပစၥကၡအေနအထားကလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ပင္။ က်ေနာ္က ထာဝရေမ့ေပ်ာက္၍ မရႏိုင္ေသာ ပံုရိပ္မ်ားကို စိတ္အာ႐ံုထဲတြင္ သိုေလွာင္သိမ္းဆည္းရင္း အနာဂတ္တစ္ခုဆီသို႔ ခရီးဆန္႔သည္။ ထိုအတြင္း က်ေနာ့္အေတြးသိုေလွာင္႐ံု အတြင္းက ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ေကာင္းသည့္ ညကေလးတစ္ညကို ျပန္ျမင္ေနရသည္။ ထိုည၏ ထင္းမီးပံုကေလးမွ အပူေငြ႔ကေလးက က်ေနာ့္အား ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳေနသည္။ က်ေနာ့္ေသြးခ်င္းမ်ား၏ ဂီတသံမ်ားကလည္း က်ေနာ့္ကို ၿငိမ့္ေညာင္းစြာ ေပြ႔ဖက္ထားသည္။ ထိုညသည္ အခိုက္အတန္႔ ျပာလြင္ေသာ ႏွစ္လိုဖြယ္ညတစ္ညေတာ့ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ထိုညတြင္ ဖိုထားေသာမီးပံုကေလး၏ နံေဘး၌ က်ေနာ္တို႔ ဝိုင္းဖြဲ႔ထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အမ်ားစုက ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ လူငယ္မ်ား။ သို႔ေပမယ့္ ထိုေနရာရွိလူအားလံုး လာေရာက္ဝိုင္းဖြဲ႔ျခင္းေတာ့ မဟုတ္။ အခ်ဳိ႕က အတန္ငယ္ ကြာလွမ္းေသာေနရာ၌ တာဝန္တစ္ခုျဖင့္ ေရာက္ေနၾကသည္။ စုေဝးထိုင္ေနၾကသူမ်ားတြင္လည္း ပံုစံခ်င္းမတူၾက။ တခ်ဳိ႕က အားလံုးအတြက္ ဂီတေတးခ်င္းကို သီက်ဴးရန္ ဂီတာကို ကိုင္ထားၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အားလံုးအတြက္ လံုျခံဳမႈကို ကာကြယ္ရန္ ေသနတ္ကို ကိုင္ထားၾကသည္။ တူညီသည့္အခ်က္ကေတာ့ အားလံုး၏ မ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ၾကည္ႏူးမႈမ်ား ကိန္းဝပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ေရာက္ေနသည္က ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး၏ တပ္စခန္းတစ္ေနရာျဖစ္ေခ်သည္။
ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္မ်ား၏ အုပ္ဆိုင္းမႈကိုအံတုေနသည့္ လျပည့္ည လေရာင္ေအာက္ဝယ္ က်ေနာ္တို႔က ေတးသီခ်င္းမ်ားကို နားဆင္၍တစ္မ်ဳိး၊ သံၿပိဳင္လိုက္ဆိုလ်က္တစ္ဖံုျဖင့္ ပကတိတိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေတာကို အနိမ့္အျမင့္မညီသည့္ သံစဥ္မ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနခဲ့ၾကသည္။
ထိုအခိုက္အတန္႔ကေလး၌ ေလာကႀကီးက အလြန္တရာ ၿငိမ္းခ်မ္းေနေပသည္။ ထိုတဒဂၤကေလးကို က်ေနာ္က ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ နယ္ေျမတစ္ခုဆီ သယ္ေဆာင္သြားခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ကူးသည္ တကယ့္ကို စိတ္ကူးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ လမင္းက ဤေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္မ်ားကို လင္းခ်င္းေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏိုင္စြမ္းမရွိသကဲ့သို႔ လူမ်ားစြာ၏ ဆႏၵမ်ားကလည္း အိပ္မက္တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ေနေခ်ဦးမည္။ လမင္းကို ရန္လုိသူမ်ားက မာန္တင္းကာ ထြန္းညႇိေနရသည့္ အလင္းဓာတ္အင္အားကိုပင္ မာယာမ်ဳိးစံုျဖင့္ ဖ်က္ဆီးေကာင္းဖ်က္ဆီးဦးမည္။
က်ေနာ့္ေရွ႕ေမွာက္တြင္ လူငယ္ကေလးတစ္ဦးက ၿမိဳ႕ျပ၏ အေငြ႔အသက္ပါေသာ ေတးခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သီက်ဴးေနသည္။ က်န္ေသာ လူငယ္ကေလးမ်ားကလည္း သူ႔ေတးပုခက္တြင္ ေမွးစက္ရင္း စိတ္ကူးအိပ္မက္ေပါင္းမ်ားစြာ မက္ေနၾကေရာ့မည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ အာ႐ံု၌ အဘယ္သို႔ေသာ ၿမိဳ႕ျပမ်ားကို ျမင္ေယာင္ပါလိမ့္နည္း။ သူတို႔သည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ ပီဘိလူငယ္ကေလးမ်ားသာ။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ဘဝကား ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ေဝးကြာေသာ အရပ္ေဒသတစ္ခုတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံထားၾကရသည္။ ထိုအရြယ္သည္ ေက်ာင္းစိမ္းလံုျခည္ကို ဝတ္ဆင္ရမည့္အရြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း စစ္ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ကာ စာသင္ခန္းမဟုတ္ေသာ ေတာတြင္းတစ္ေနရာတြင္ ႀကီးျပင္းေနရသည္။ ၎တို႔ကုိယ္စီ၌လည္း စာေရးကိရိယာမ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ကာ လြယ္အိတ္လြယ္ထားရမည့္အစား ေသနတ္ကိုကိုင္လ်က္ ေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္ စစ္လက္နက္အသံုးအေဆာင္မ်ားကို သယ္ေဆာင္ေနၾကရသည္။ သူတို႔၏ လူငယ္ဘဝကား ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္မီမွာပင္ ဆံုးပါးသြားမည့္သေဘာ ရွိေပသည္။
သားရဲထူေျပာလွသည့္ ေတာထဲတြင္ လက္နက္ကိုယ္စီရွိေသာ ထိုလူငယ္ကေလးမ်ားသည္ အျပင္ပန္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ မုဆိုးမ်ားပမာရွိေသာ္လည္း အမွန္မူသားေကာင္မ်ားသဖြယ္ ရွင္သန္ေနၾကရသည္။ ေတာ၏ သားေကာင္ေတာ့ မဟုတ္၊ ေခတ္စနစ္ဆိုးႀကီး၏ သားေကာင္မ်ားပင္ျဖစ္ေခ်သည္။ လူငယ္ဘဝ ေပ်ာက္ဆံုးေနရေသာ ထိုလူငယ္ကေလးမ်ား၏ဘဝကို မည္သို႔ကယ္တင္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ရင္နာဖြယ္၊ ေၾကကြဲဖြယ္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုေရာ အဘယ္သို႔ ေရွာင္ရွားၾကပါမည္နည္း။ သမိုင္းရထားဘီးသည္ ပမာဏ ႀကီးမားသည့္အေလ်ာက္ ဆယ္စုႏွစ္ႏွင့္ခ်ီေသာကာလတစ္ခုကိုပင္ သူ႔အဖို႔ တိုေတာင္းေကာင္း တိုေတာင္းေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုကာလအတြင္း ရင္းႏွီးလိုက္ရသည့္ အသက္ေပါင္း၊ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာကို မည္သို႔ျပန္လည္ ေပးဆပ္မည္ဆိုျခင္းကမူ လြန္စြာခက္ခဲေသာ ပုစၧာတစ္ခုျဖစ္သည္။
က်ေနာ့္ေရွ႕ေမွာက္မွ လူငယ္မ်ားသည္ကား ၎တို႔ႏွင့္အလားတူ လူငယ္ဘဝဆံုးပါးေနရသည့္ မ်ားစြာေသာ လူငယ္တို႔၏ နမူနာျပယုဂ္မွ်သာျဖစ္ေခ်သည္။ ထိုလူငယ္မ်ားသည္ သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက ‘စစ္’ ဆိုသည့္ ေနအိမ္တြင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုေနအိမ္၌ပင္ ၎တို႔၏ ငယ္ဘဝကို ျမႇဳပ္ႏွံထားၾကရသည္။ ၎တို႔၏ အျခားဘက္တြင္လည္း သူတို႔လိုလူငယ္မ်ား ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ ပံုစံအေနအထားခ်င္းေတာ့ မတူၾက။ အျခားတစ္ဖက္က လူငယ္မ်ားသည္ ‘တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ရမည္’ ဆိုသည့္ တုပ္ေႏွာင္မႈပါေသာ စကားလံုးႀကိဳးမ်ားေအာက္မွာ စစ္ကို ခ်ဲ႕ထြင္ေနသူမ်ား ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနရသည္။ က်ေနာ့္ေရွ႕က လူငယ္မ်ားမွာမူ ထိုးစစ္မ်ားအား အကာအကြယ္ျပဳရန္ ရည္ရြယ္ရင္း စစ္ျပင္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
ခႏၶြာကိုယ္တစ္ခုတည္းမွ ဘယ္လက္ႏွင့္ညာလက္ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာကိုယ္ခႏၶြာသာလွ်င္ နာက်င္မည္ျဖစ္သကဲ့သို႔ ယခုျဖစ္ပြားေနရေသာ ပဋိပကၡသည္လည္း သက္ဆိုင္ရာတိုင္းျပည္သာလွ်င္ နစ္နာေခ်သည္။ ယခင္က အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ အႂကြယ္ဝဆံုးစာရင္းဝင္ခဲ့ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဒဏ္ရာအနာတရမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လ်က္ရွိေနၿပီတကား။
ရန္သူမဟုတ္ေသာသူအခ်င္းခ်င္း ရန္မီးပ်ဳိးျခင္းမွာ မၿငိမ္းေသာမီးကို ေမႊးျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘယ္သူသည္ အဓိက တာဝန္ရွိပါသနည္း။ တာဝန္ရွိသူက တာဝန္သိရေပမည္။ ထုိ႔အျပင္ ထုိတာဝန္ကို မလြဲမေသြလည္း ထမ္းေဆာင္ေပမည္။ ေခတ္ဆိုး စနစ္ဆိုးသည္ ထိုေခတ္ေနလူငယ္မ်ားအား စစ္ျဖင့္ ဖ်ားေယာင္းေလ့ရွိသည္။ ေဒါသတရားျဖင့္ ေသြးေဆာင္ေလ့ရွိသည္။ အမုန္းမီးမ်ားျဖင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ေလ့ရွိသည္။ ထိုေက်ာ့ကြင္းကား ေရွာင္ထြက္ရန္ ခက္ခဲလြန္းသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အႏၱိမတြင္မူ မျဖစ္မေန ႐ုန္းထြက္ရေပမည္။ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးသည္ ၎၏ေအာက္မွ လူသားမ်ားကို ၾကည္ျပာေရာင္ဝတ္႐ံုသာ လႊမ္းျခံဳထားေစခ်င္သည္ဟု က်ေနာ္က ထင္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း စစ္ပြဲမ်ား၊ အမုန္းတရားမ်ားေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာႏိုင္သည့္ ကမၻာႀကီး၏ ငို႐ႈိက္သံကိုမူ မည္သူကမွ် ၾကားၾကမည္မဟုတ္ေပ။
ေတာသည္ မာယာမ်ား၏။ ျမစ္က ပို၍မာယာမ်ား၏။ သို႔ေသာ္လူသားက မာယာအမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ ထိုထက္ေတြးေသာ္ မာယာမ်ားစြာျပည့္ႏွက္လ်က္ ခြန္အားႀကီးေသာလူသားက ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး ျဖစ္သည္။ အေမွာင္ထုႀကီးစိုးမႈကို လျပည့္ည၏ လေရာင္က မေက်ာ္လႊားႏိုင္သည့္နည္းတူ အဓမၼဖံုးလႊမ္းမႈ မ်ားျပားေနေသာ ကာလပ်က္ႀကီးတစ္ခုအတြင္း ဓမၼကလႊမ္းမိုးဖို႔ ဆိုသည္မွာလည္း လြန္စြာခက္ခဲလွေခ်သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ႏွင့္ မၿငိမ္းခ်မ္းမႈတုိ႔ၾကားတြင္ နယ္နိမိတ္ျပဳ၍ စိတ္လက္ မသာမယာ ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည့္ ေသာင္ရင္းျမစ္ကလည္း ေၾကကြဲဖြယ္အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မသက္မသာ ၾကည့္ရင္း ယမ္းေငြ႔မ်ားကင္းစင္သည့္ ေလႏုေအးမ်ားကို ႐ွဴ႐ႈိက္လိုစိတ္ ျပင္းျပေနမည္မွာမလြဲေပ။ အရာရာ လင္းခ်င္းလ်က္ရွိသည့္ ႐ိုးသားျဖဴစင္ေသာ ေန႔တစ္ေန႔ကို သူက ျမင္ခ်င္ေနပါလိမ့္မည္။
လြတ္လပ္ေရးႏွင့္တၿပိဳင္တည္း ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ျပည္တြင္းစစ္္အမည္ရွိ မုန္တိုင္းသည္ အမွန္တကယ္ပင္ အိုမင္း ရင့္ေရာ္ေခ်ၿပီလား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ က်န္းမာသန္စြမ္းလ်က္ပင္ရွိေနပါေသးလား တြက္ဆသင့္ေပသည္။ မိမိတို႔၏ ပုဂၢလိက လိုလားေတာင့္တခ်က္မ်ားအတြက္ျဖင့္ သူ႔ကို အားေဆးမွန္မွန္ တိုက္ေကြၽးဖို႔ ျပင္ဆင္သင့္ပါရဲ႕လား၊ လြန္္စြာဆင္ျခင္သင့္ပါသည္။ ကမၻာေပၚတြင္ ပတၱျမားေျမဟု နာမည္ေက်ာ္ေသာ ျမန္မာျပည္သည္ အတိတ္ကာလတေလွ်ာက္လံုး လူ႔ခႏၶြာမ်ားစြာမွ ေသြးတို႔ျဖင့္ ပတၱျမားေရာင္ဖံုးလႊမ္းခဲ့ျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ထိုအေမြဆိုးကို မည္သူက အနာဂတ္ထိသယ္ေဆာင္လိုပါသနည္း၊ မည္သူက အနာဂတ္သို႔ သယ္ေဆာင္ေနပါသနည္း၊ မည္သူက အနာဂတ္ကို ႀကိဳတင္ဖ်က္ဆီးေနပါသနည္း။ တိုင္းျပည္ ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ ျမဴဆိုင္းသလို ထြက္ေပၚေနဆဲျဖစ္သည့္ ယမ္းေငြ႔မ်ားကား အနာဂတ္ကို ကိုယ္စားျပဳမည့္ လူငယ္မ်ားစြာ၏ ဘဝထိုထိုကို ေလာင္ကြၽမ္းလိုက္ရာမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ အခိုးအေငြ႔မ်ားေလလား စဥ္းစားရခက္လွသည္။
လမင္းက ေဘာ္ေငြေရာင္အဆင္းျဖင့္ ၾကည္လင္ေအးျမစြာ လင္းပလ်က္ရွိသည္။ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္မ်ားကလည္း တိတ္ဆိတ္စြာပင္ လေရာင္ေအာက္မွာ ေမွးစက္လ်က္ရွိသည္။ လေရာင္၏ေအာက္၊ ေတာင္ညိဳညိဳ ေတာအုပ္အုပ္တို႔၏ နံေဘး ေသာင္းရင္းျမစ္နဒီအတြင္း ဆူညံစြာအသံျပဳကာ လွ်ပ္တိုက္ေျပးလႊားေနသည့္ ေရယာဥ္ငယ္ကေလးေပၚ၌ က်ေနာ္လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ့္စိတ္ကား ေရယာဥ္ေပၚတြင္ မရွိ။ လေရာင္ေအာက္ဆီမွ ေတာတန္းမ်ားေပၚတြင္ ဝဲပ်ံလိုက္၊ ျမစ္ေရထဲတြင္ ေပ်ာ္ဝင္လိုက္၊ မီးဖိုငယ္ကေလးမွ မီးလွ်ံမ်ားၾကား ေျပးဝင္လိုက္ျဖင့္ စုတ္ခ်က္ၾကမ္းေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ဖန္တီးေနေလသည္။ ထိုစဥ္ ျမစ္မင္းသည္လည္း ဂီတသံစဥ္မ်ား ပုန္းေအာင္းေနေခ်သည္တကား။ ။
ထိန္လင္း
၂ဝ၊ ၁၂၊ ၂ဝဝ၁
No comments:
Post a Comment