ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ … ၅ – ေအာင္သာ (ပီသံုးလံုး)

မိမိဟာ ၁၉၅၃ / ၅၄ ခုႏွစ္ သတၱမတန္း ေက်ာင္းသားဘဝမွာကတည္းက ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈထဲမွာ စတင္ပါဝင္ခဲ့ၿပီး မိမိရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးဘဝကို စတင္ခဲ့ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီကာလက လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦးကာလ (၁၉၄၈/၅၃) ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရပ္တည္လႈပ္ရွားခြင့္ ရရွိေနခ်ိန္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ တခု ထူးျခားတာက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဆရာမ်ားဟာ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ားက ထြက္လာတဲ့သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းဆရာ မ်ဳိးဆက္မ်ားက မိမိတို႔ကို နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးနဲ႔ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိၾကဖို႔အေၾကာင္း ဆံုစည္းတုိင္း လႈ႔ံေဆာ္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားဟာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးနဲ႔ အမ်ဳိးသားပညာေရး လႈပ္ရွားမႈအတြင္းက ေပၚထြက္လာခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၈၂၀ နဲ႔ ၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီးမ်ားက (တကသ/၁၉၃၁) နဲ႔ ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္/၁၉၃၆ တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ ဦးႏု (သခင္ႏု)၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုလွေရႊတို႔ဟာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္နဲ႔ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးနဲ႔ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး၊ စစ္ၿပီးေခတ္ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီ ဗီဇစိတ္မ်ားဟာ မိမိတို႔အတြက္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တကၠသိုလ္ျပင္ပ လူမႈဘဝမ်ားအထိ စိုးမိုးခုိင္ျမဲခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ အသက္ေမြးေက်ာင္းရတဲ့အခါ မိမိတို႔ကို မိမိတို႔ဆရာမ်ားက မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တဲ့ အသိတရားမ်ားကို မိမိတို႔ကတဆင့္ ေနာက္ မ်ဳိးဆက္တဆက္ကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ မ်ဳိးဆက္ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ မိမိဟာ သမိုင္းက မိမိ ပခံုးေပၚတင္ေပးလုိက္တဲ့ ေလာကပါလတရားမ်ား တည္တံ့ေရးနဲ႔ ရွင္သန္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးတာဝန္ကို မိမိရဲ႕ လူမႈဘဝ တာဝန္အျဖစ္ ယံုၾကည္လက္ခံၿပီး၊ လူမႈဘဝ အေပါင္းအႏုတ္မ်ားကို ဒီကေန႔အထိ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မိမိဟာ မိမိတို႔လို ေအာက္ဆံုးလႊာေတြရဲ႕ဘဝကို လြတ္ေျမာက္ေစဖို႔ အာမခံခ်က္ေပးမယ့္ အယူဝါဒနဲ႔ အဖြဲ႔ အစည္းတခုအတြင္း မိမိဘဝကို ျမႇဳပ္ႏွံၿပီး ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိတဲ့ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေပးဆပ္ခဲ့ပါတယ္။ မိမိယံုၾကည္ ကိုင္စြဲခဲ့တဲ့ အယူဝါဒနဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းဟာ မိမိကို တန္းရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားတေယာက္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံသမားတေယာက္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဂိုဏ္ဂဏဝါဒ၊ မင္းမဲ့ဝါဒမ်ားကို ဆင္ျခင္ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ အတိတ္ကအမွားကို ေနာင္မမွားဖို႔ သင္ခန္းစာယူ လူနာကို ကယ္တင္ဖို႔ ေရာဂါကိုကုတဲ့ ေဝဖန္ေရး တရားကို ယံုၾကည္ကိုင္စြဲႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ရပ္က တရားရွာ၊ လက္ေတြ႔ကို အေထာက္အထားျပဳတဲ့ ေလ့လာဟန္ရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဘာမဆို ဘဝကစ၊ ဘာမဆို လူထုက စတဲ့ ေတြးေခၚဟန္ရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ လင္းယုန္ဟာ ၾကက္ေလာက္ နိမ့္နိမ့္ ပ်ံႏုိင္ေပမယ့္ ၾကက္ဟာ လင္းယုန္ေလာက္ ျမင့္ျမင့္ မပ်ံႏုိင္ဘူး ဆိုတဲ့ ေဝဖန္ေရးစံကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္ေစခ့ဲပါတယ္။ တခုလံုးနဲ႔ အစိတ္အပိုင္းရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈ၊ The partial and the Whole ရဲ႕ အဖက္အစပ္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္ေစခဲ့ပါတယ္။

ဘယ္လို လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ ဆိုတာဟာ သီးျခားျဖစ္တည္ေနတဲ့ လူမႈအျခင္းအရာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္သစ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့အခါမွာ ႏုိင္ငံေရးပါတီဆိုတာမ်ဳိးလည္း သူ႔သမိုင္းေခတ္အလိုက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအလိုက္ ျဖစ္တည္လာတဲ့ လူမႈအစုအစည္းတမ်ဳိးပါ။ ဒီလိုျဖစ္တည္လာတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားဟာ လူတန္းစားတရပ္ရပ္ကို ကိုယ္စားျပဳထားၾက႐ိုး ထံုးစံပါပဲ။ က်ဳပ္တို႔ပါတီဟာ လူထုႀကီးတရပ္လံုးရဲ႕ အက်ဳိးကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္လို႔ မေႂကြးေၾကာ္တဲ့ ပါတီမ်ဳိး (ဘယ္ကမာၻမွာမွ မရွိၾကပါဘူး) ဒါေပမယ့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတုိင္းမွာ ရွိရွိသမွ် ႏုိင္ငံေရးပါတီတုိင္းဟာ အဓိကအားျဖင့္ လူတန္းစားတရပ္တည္းရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကိုသာ အရင္းခံထားၾကစျမဲပါပဲ။ ကမာၻ႔မထဝီေဒသ အမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ရွိေနၾကတဲ့ ပါတီမွန္သမွ်ဟာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ေဒသဆုိင္ရာ အရင္းရွင္ လူတန္းစားမ်ား အထူးသျဖင့္ တီအင္န္စီ သူေဌးႀကီးမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳထားတာခ်ည္းပါပဲ။ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား အထူးသျဖင့္ သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးမ်ားအတြက္ ကုန္က်တဲ့ ကုန္က်စရိတ္မ်ားကို (တခ်က္ေလာက္) ၾကည့္လုိက္ရင္ ဒီ ပါတီႀကီးမ်ားဟာ အရင္းခံအားျဖင့္ ဘယ္လို လူမႈအစုအစည္းမ်ား အက်ဳိးကို (လက္ရင္းထားသလဲဆိုတာ) ရွင္းရွင္းကေလး သိျမင္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ကမၻာ့တုိက္ႀကီးအသီးသီးက ေရွ႕တန္းေရာက္ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားမွာရွိၾကတဲ့ ပါတီႀကီးမ်ားကိုၾကည့္လုိက္ရင္ သူတို႔ အမွန္တကယ္ ဘယ္လုိ လူမႈအစုအေဝးမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳထားၾကသလဲဆိုတာ သဲသဲကြဲကြဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ႏိုင္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။

မ်က္ေမွာက္ကမာၻႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ ႏုိင္ငံ ၃ မ်ဳိး တည္ရွိေနတယ္လို႔ ဆုိႏိုင္ပါတယ္။ ပထမ တမ်ဳိးက ဖြ႔ံၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ (ဥပမာ အေမရိကန္ ဥေရာပသမဂၢအဖြဲ႔ဝင္ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားပါ) ဒုတိယႏိုင္ငံစုက တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယ၊ ဘရာ ဇီး၊ ေတာင္အာဖရိကႏုိင္ငံမ်ားလို ဖြ႔ံၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ တတိယႏိုင္ငံစုကေတာ့ ေခတ္မီဖြ႔ံၿဖိဳးဖို႔ ႐ုန္းကန္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏုိင္ငံစုႀကီးသံုးမ်ဳိးဟာ (ဒီအထဲမွာ တ႐ုတ္၊ အင္ဒိုခ်ဳိင္းနား ႏုိင္ငံမ်ား ေျမာက္ကိုရီးယားနဲ႔ က်ဴးဘားတို႔လို တပါတီစနစ္နဲ႔ ႏုိင္ငံမ်ားမပါ) ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္နဲ႔ ပါတီစံုႏုိင္ငံေရးစနစ္ က်င့္သံုးတဲ့ ႏုိင္ငံေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ႏုိင္ငံေတြမွာရွိေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီႀကီးမ်ားဟာ ဘယ္လူမႈအစုရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳထားၾကသလဲ။ ႏိုင္ငံသားတဦးခ်င္းရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားဟာ အဲဒီ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားမွာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒပါ အက်ဳိးခံစားခြင့္မ်ားထက္ မပိုပါဘူး။ အဲဒီ ႏုိင္ငံႀကီးသံုးမ်ဳိးမွာရွိၾကတဲ့ လူဦးေရ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ေအာက္လႊာမ်ား lower stratas ဟာ ဘဝ တည္တံ့ေရးအတြက္ လူ႔လုပ္အားနဲ႔ အခေၾကးေငြနဲ႔ လဲလွယ္ေနၾကရတာခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကမာၻေပၚက အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈ ျပႆနာ ဆိုတာဟာ ဒီလို ေအာက္လႊာမ်ားရဲ႕ ျပႆနာပါပဲ။ ကမာၻေပၚက ထိပ္တန္းႏိုင္ငံႀကီးမ်ား၊ ထိပ္တန္းပါတီႀကီးမ်ား၊ ထိတ္တန္းပါတီနဲ႔ အစိုးရေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆိုတာဟာ TNC ပိုင္ရွင္ သူေဌးႀကီးေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားဆိုတာဟာ TNC ပိုင္ရွင္ သူေဌးႀကီးေတြအခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ၾကတာပါ။

ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ေခတ္သစ္ႏုိင္ငံေရးစနစ္ထဲကို ႏွစ္ဆယ္ရာစုဆန္းစမွာ ဝင္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ီစီဘီေအ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး၊ တိုဗမာအစည္းအ႐ံုးနဲ႔ ေက်ာင္းသား၊ လူငယ္၊ အမ်ဳိးသမီး အလုပ္သမား သံဃာအဖြဲ႔ႀကီးမ်ား ဖြဲ႔စည္း လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ပထမ ကမၻာစစ္အတြင္းေလာက္ကစၿပီး ျမန္မာပညာတတ္မ်ား သယ္ယူလာတဲ့ မာ့က္စ္ဝါဒဟာ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးျဖစ္ခါနီး စစ္အတြင္း၊ စစ္ႀကီးၿပီးခ်ိန္ေလာက္မွာ ျမန္မာ့အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ေပါင္းစည္းမိၾကၿပီး ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္မႈ ပထမမ်ဳိးဆက္မ်ားအတြင္း မာ့က္စ္ဝါဒ ယံုၾကည္သူမ်ားလည္း ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္မွ သခင္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၄၀ မွာ ဖတပလ၊ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီ (အမေတအစု) ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ထဲမွာ သခင္ျမ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဗမာျပည္ ဆုိရွယ္လစ္ပါတီကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၄၈ လြတ္လပ္ေရးေခတ္မွာ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ပါတီ) ဟာ အစိုရအာဏာရ အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္လာပါတယ္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ထဲမွာ သခင္စိုးက ဗကပ က ခြဲထြက္ၿပီး အလံနီပါတီကို ဖြဲ႔စည္းပါတယ္။ ၁၉၄၆ မွာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႔ဟာ ႏုမူနဲ႔ ရဲေဘာ္မူကြဲၿပီး ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ (အျဖဴ/အဝါ) ကြဲပါတယ္။ ၁၉၄၆ မွာ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ထုတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၁ မွာ ဗမာျပည္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီကေန သခင္လြင္၊ သခင္လွေကၽြ၊ သခင္ခ်စ္ေမာင္ (ဝိဓူရ) တို႔ အစုခြဲထြက္ပါတယ္။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာ အတိုက္အခံ ပမညတ အဖြဲ႔ ေပၚလာပါ တယ္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ အာဏာရ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးၿပိဳကြဲၿပီး တည္ျမဲ သန္႔ရွင္း ဖဆပလမ်ား ကြဲၾကပါတယ္။ ၁၉၅၉ မွာ အရပ္ဘက္နဲ႔ စစ္ဘက္ ကြဲၾကပါတယ္။ ၁၉၆၀ မွာ ဝိဓူရ သခင္ခ်စ္ေမာင္တို႔က ျမန္မာႏုိင္ငံ အလုပ္သမားညီညြတ္ေရး ပါတီကို ဖြဲ႔စည္းပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔ထဲမွာ ဦးသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ ျပည္သူ႔ညီညြတ္ေရး ပါတီ ပါပါတယ္။ ဗိုလ္ဖိုးကြန္းရဲ႕ ျပည္သူ႔ ရဲေဘာ္ပါတီ ပါပါတယ္။ ၁၉၆၀ မွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက ျပည္ေထာင္စုပါတီကို ဖြဲ႔စည္းပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၄ ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစိုးရက ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ အမ်ဳိးသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရး ဥပေဒကို ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဗမာျပည္မွာ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီစနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားပါတယ္။ ဒါက ၁၉၄၈/၁၉၄၆ ခုႏွစ္အတြင္း ဗမာျပည္မွာ ပါတီစံုစနစ္ တည္ရွိခဲ့ပံု ပံုၾကမ္းပါ။ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ ၁၅ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အလႈပ္အခတ္ကို ေတြ႔ၾကရမွာပါ။

အာဏာရပါတီ ကြဲပါတယ္။ လက္ဝဲဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ပါတီေတြလည္း ကြဲပါတယ္။ ၁၉၈၈ ဇူလိုင္လအတြင္းမွာ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္ လစ္လမ္းစဥ္ပါတီလည္း နိဂံုးခ်ဳပ္သြားခဲ့ပါတယ္။

၁၉၈၈ ကေန အခု ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ (ကုန္ေတာ့မွာပါ) အထိ ၂၃ ႏွစ္အတြင္းမွာ အခု အေျခအေနသစ္တရပ္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ ျပန္ပါၿပီး။ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္ပါတီ၊ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔မ်ား ႏိုင္ငံေရး လုပ္ခ်င္ပါသလဲ၊ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းက ကိုယ္ယံုၾကည္မႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ ျဖစ္ေစမွာပါလဲ။ ဘယ္လုိ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးကမ်ား (သူ႔အဖြဲ႔အစည္းဝင္မ်ားကို) တကယ့္ ႏုိင္ငံေရးသမားျဖစ္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးမွာပါလဲ (မိမိအေတြ႔အၾကံဳအရ ေျပာရင္) ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းဆိုတာဟာ ႏုိင္ငံေရးသမားျဖစ္ဖို႔ဆိုတာဟာ ကံစမ္းမဲႏႈိက္ရတဲ့အလုပ္မ်ဳိး လံုးဝ မဟုတ္ေၾကာင္း လက္ဆင့္ကမ္းခ်င္ပါတယ္။ (ဒါဟာ ျပႆနာရဲ႕ မ်က္ႏွာစာ တဖက္ပါ) (ေနာက္မ်က္ႏွာစာ တဖက္ကေတာ့) ဒီျပႆနာဟာ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ အဲဒီ အဖြဲ႔အစည္းဝင္ တစံုတေယာက္အၾကားက ႏုိင္ငံေရး ဆက္ဆံေရး ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတိအက် ေျပာရရင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီတခုရဲ႕ ပါတီတည္ေဆာက္ေရး ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီတရပ္ဟာ မိမိပါတီရဲ႕ ပါတီတြင္း စည္း႐ံုးျပႆနာကို ေျဖရွင္းရပါမယ္။ ဆိုလုိတာက မိမိပါတီရဲ႕ ေရရွည္တည္တံ့ေရးအတြက္ ပါတီဝင္မ်ားကို စည္း႐ံုး ေလ့က်င့္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ရပါမယ္။ ပါတီဝင္မ်ားကို ပါတီ အယူဝါဒ၊ ပါတီရဲ႕ အခ်ိန္တခ်ိန္မွာ ရွိရမယ့္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္း လုပ္ငန္းစဥ္ လမ္းစဥ္မ်ားနဲ႔ တသားတည္း ျဖစ္ေနေအာင္ ေလ့က်င့္ တည္ေဆာက္ေပးရပါမယ္။ ပါတီရဲ႕ စည္း႐ံုးေရးလမ္းစဥ္မ်ားနဲ႔ တသားတည္း ျဖစ္ေနေအာင္ ေလ့က်င့္တည္ေဆာက္ ေပးရပါမယ္။ ပါတီရဲ႕ ဒီမုိကေရ စီနည္းက် လုပ္နည္းကိုင္နည္း (လုပ္ဟန္ style of work) မ်ားနဲ႔ အသားက်ေနေအာင္ တည္ေဆာက္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးရပါမယ္။ ပါတီတရပ္ရဲ႕ အယူဝါဒ၊ ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္ စည္း႐ံုးေရးလမ္းစဥ္ လုပ္ဟန္ ျပႆနာမ်ားဆိုတာေတြဟာ (အဲဒီပါတီရဲ႕) လူတန္းစား ကိုယ္စားျပဳမႈကို မုခ် ထင္ဟပ္မွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏုိင္ငံေရးပါတီတရပ္က ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ (၁) အယူဝါဒ (၂) ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္ လမ္းစဥ္ (၃) စည္း႐ံုးေရးလမ္းစဥ္၊ (၄) လုပ္ဟန္ စတဲ့ အေျခခံ လကၡဏာမ်ားက ပါတီတရပ္ကို (A) ပါတီ သို႔မဟုတ္ (B) ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ဟပ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီ တရပ္အေနနဲ႔ လူထုတြင္းဆင္းၿပီး ခ်ဥ္းကပ္စည္း႐ံုးၾကတဲ့အခါ ဒီလက္နက္ ေလးမ်ဳိးနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ စည္း႐ံုးၾကရမွာပါ။ လူထုႀကီးဆိုတဲ့ လူမႈအစုႀကီးထဲမွာ ပါဝင္ေနတဲ့ (၁) အလုပ္သမားမ်ား (၂) လယ္သမားမ်ား (၃) ၿမိဳ႕ေန အလတ္တန္းစားအလႊာမ်ား (၄) အထက္လႊာမ်ား (သူေဌးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား) ဟာ ႏုိင္ငံေရးပါတီ တရပ္အေနနဲ႔ ခုလို မတူျခားနားတဲ့ လူမႈအစု အမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးႏုိင္မႈ မေပးႏုိင္မႈ အေၾကာင္းျပဳၿပီး (ေရြးေကာက္ပြဲ) မ်ားမွာ ကန္႔ကြက္တာ မေထာက္ခံတာ (သို႔မဟုတ္) ေထာက္ခံတာ လုပ္ၾကတာဟာ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ထိေတြ႔ခဲ့ၾကရတဲ ျမန္မာ့ ပထမ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္မ်ား ဒုတိယနဲ႔ တတိယမ်ဳိးဆက္မ်ားနဲ႔ (အခုျဖစ္ထြန္းစ) စတုတၳ မ်ဳိးဆက္မ်ားဟာ သမုိင္းေခတ္အလုိက္ ျဖစ္ထြန္းခဲ့တဲ့ ပါတီစံုႏိုင္ငံေရးစနစ္နဲ႔ ေအာတိုကေရစီ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ႀကီး ႏွစ္ခုအၾကား အႀကီးအက်ယ္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ၾကရေၾကာင္း ေတြ႔ၾကရပါတယ္။ လူကို ႏုိင္ငံေရးအရ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ၾကရတယ္ ဆိုတာဟာ သစ္တပင္ေအာက္ ဝါးတပင္ေအာက္မွာ တရားဓမၼ ရွာေဖြၾကရတာနဲ႔ လံုးဝ မတူပါဘူး။ မာရသြန္ေျပးေနတဲ့ တာေဝးအေျပးသမားမ်ားလိုပါပဲ။ ပန္းတုိင္မေရာက္မခ်င္း ေျပးေနၾကရတာမ်ဳိးပါ။ ဒီေျပးလမ္းေပၚမွာ အေၾကာင္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ လမ္းခုလတ္မွာ က်န္ရစ္သူေတြလည္း ဒုနဲ႔ ေဒးပါပဲ။

ဒီေတာ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး မာရသြန္ေျပးပြဲမွာ ယံုၾကည္မႈ သက္လံုမေကာင္းတဲ့သူေတြဟာ ေျပးလမ္းေပၚမွာ ျပတ္က်န္ရစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလို မျဖစ္ဖို႔ ယံုၾကည္မႈ သက္လံုေကာင္းဖို႔၊ မိမိကိုယ္ကို ခုိင္ခိုင္မာမာ တည္ေဆာက္ၾကရပါမယ္။

ေအာင္သာ (ပီသံုးလံုး)

၆- ၁၂- ၁၁

ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၇၄ မွ …