"တာဝန္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေထာင္ထဲလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဝမ္းမနည္းပါဘူး။ ေနာင္တလည္း မရပါဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္တာပဲ။ သူတို႔လည္း သူတို႔အလုပ္ သူတုိ႔လုပ္ၿပီး ေထာင္ထဲပို႔တာပဲလို႔ သေဘာထားလုိက္ပါတယ္။ ၿငိဳးတာ ေတးတာေတြလည္း မရွိပါဘူး ..."
လြတ္လပ္တဲ့ပုဂၢလိက စာနယ္ဇင္းေတြေပၚထြက္လာတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုသာသာပဲရွိေသးတာေၾကာင့္ သိပ္ၿပီး အသားမက်လွေသးဘူး။ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ မုဆိုးစိုင္သင္၊ စမ္းတဝါးဝါးလုပ္ေနရလို႔ ခြၽတ္ေခ်ာ္ တိမ္းေစာင္းတာေတြ ရွိေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူထုစိတ္ဝင္စားတဲ့သတင္း(Public interest) နဲ႔ သည္းေျခခိုက္(Seusa-tional)သတင္း မခြဲျခားႏုိင္လို႔ အဝါေရာင္သမ္းသြားတတ္တယ္။
ဒူးေပၚေပါင္ေပၚကိစၥေတြ
ဂ်ာနယ္ေတြ ေပၚထြက္လာကတည္းက စာေတြအဆက္မျပတ္ ေရးလာခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲမွာ စာနယ္ဇင္းက်င့္ဝတ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာေတြအမ်ားဆံုး ေရးျဖစ္တယ္။ စာနယ္ဇင္းမ႑ိဳင္ ျခစားၿပီး ယိုင္နဲ႔မသြားေစခ်င္တာေၾကာင့္ပါ။ ႏုိင္ငံ့ဝန္ကိုထမ္းထားတဲ့ မ႑ိဳင္ႀကီးေလးခုမွာ ဘယ္တစ္ခုက ျခစား ျခစား ႏုိင္ငံဆိုတဲ့အိမ္ႀကီး ယိုင္နဲ႔သြားမႇာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္တာ ကိုယ္လံုေအာင္ကာတဲ့အေနနဲ႔ က်င့္ဝတ္နီတိေတြအေၾကာင္း အဓိကထားၿပီး ေရးေနတာပါ။ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ကိစၥႀကီးေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒူးေပၚေပါင္ ေပၚကိစၥေတြ ရင္ရွားဝတ္တာေတြ၊ ကံစမ္းမဲႏိႈက္တာေတြမ်ဳိးေတြက အစ ေရးပါတယ္။ ေရးလြန္းအားႀကီးလို႔ ေနရာတကာ ဝင္ပါေနတာပဲလို႔ေတာင္ ေျပာသူေတြက ေျပာၾကတယ္။
လူငယ္ေတြက ရင္ဖြင့္ၾက
တခ်ဳိ႕လူငယ္ သတင္းသမားေလးေတြကေတာ့ “အဘရယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္ကလည္း ေရးေပးပါဦး” ဆိုၿပီး သူတို႔ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဖြင့္ၾကတယ္။ သတင္းတစ္ပုဒ္ အတည္ျပဳခ်က္ရခ်င္လို႔ ဌာနဆိုင္ရာေတြ သြားတဲ့အခါ ဝင္ခြင့္ရဖို႔ေတာင္ မလြယ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဝင္ခြင့္ရျပန္ေတာ့လည္း တာဝန္ရွိသူကို ေတြ႔ခြင့္မရတဲ့အေၾကာင္း၊ ေတြ႔ခြင့္ေမးခြင့္ရလို႔ေျပာတဲ့ အတိုင္းေရးလုိက္ၿပီးခါမွ မေျပာပါဘူး။ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျဗာင္ျငင္းတဲ့အတြက္ အေခ်ာင္တရားခံျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္း စတဲ့ စတဲ့ အေၾကာင္းေတြ မနည္းပါဘူး။
ဝန္မွ်ထမ္းရင္ ေပါ့တယ္
သူတို႔ေျပာတဲ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြလည္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္လံုးပိတ္ထားရတဲ့ စက္႐ံုလို လူႀကီးလာမွ ဖုန္ခါၿပီး လည္ျပသလို ေျဗာင္လိမ္တာမ်ဳိးေတြ ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္ဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ ဝန္ထမ္းမ်ားအပါအဝင္ လူတိုင္းနဲ႔အက်ဳံးဝင္တာေၾကာင့္ သူ႔က႑နဲ႔သူ တာဝန္ရွိသူမ်ားကို ေျပာဆိုပိုင္ခြင့္ေပးထားတယ္ဆိုရင္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုကိစၥမ်ားကို သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲႀကီးမ်ားေတာင္ လုပ္ဖို႔မလိုေတာ့တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဝန္ဆိုတာ မွ်ၿပီးထမ္းရင္ ေပါ့ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း အားလံုးထမ္းထားရင္ ဝန္ပိၿပီး အလုပ္မတြင္ပါဘူး။
ဘဝင္မက်ခ်င္ဘူး
ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္လံုးလံုး တစ္မိန္႔တစ္အာဏာနဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စနစ္ႀကီးေအာက္မွာေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြနဲ႔ ဘယ္သူမွ အသားမက်ၾကေသးဘူး။ ဘယ္ကိစၥမဆို အေသးအဖြဲ႔ေလးကအစ အထက္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အထက္ကခိုင္းမွ လုပ္တယ္။ မခိုင္းရင္ မလုပ္ဘူး။ ၾကာလာေတာ့ အထက္ကလူေတြလည္း မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ၿပီး ေနရာတကာ ဝင္ပါရတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ အခုတေလာ ၾကားေနဖတ္ေနရတာေတြကို တယ္ၿပီး ဘဝင္မက်ခ်င္ဘူး။ ျမစ္ဆံုေရကာတာစီမံကိန္း ရပ္ဆုိင္းတယ္ဆိုတုန္းကလည္း အမိန္႔အရ၊ ဝန္ႀကီးမ်ား႐ံုးကို ဟိုတယ္ဖြင့္ဖို႔ ပုဂၢလိကငွားမယ့္ ကိစၥဖ်က္လိုက္ေတာ့လည္း အမိန္႔အရ၊ မီတာခေတြကို ခ်က္ခ်င္းႀကီး က်ပ္ ၅၀ မေကာက္ေသးဘူး။ က်ပ္ ၃၅ ပဲ ေကာက္ဦးမယ္ဆိုတာလည္း ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ေနရာတကာ အမိန္႔ရမွဆိုတာခ်ည္း ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
အမိန္႔မရရင္ ဘာမွမလုပ္
ဌာနတိုင္း၊ ဌာနတိုင္းက ဘယ္ကိစၥမဆို အမိန္႔အရ လုပ္တယ္ဆိုေတာ့ အမိန္႔မရရင္ ဘာမွမလုပ္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ေနတယ္။ ဆိုင္ရာေတြအေနနဲ႔ တာဝန္ယူမႈမရွိသလိုလည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ရေလေအာင္ သတင္းမီဒီယာေတြက ေရးသင့္တာေတြ ေရး၊ ေထာက္ျပသင့္တာေတြ ေထာက္ျပေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သတင္းသမားေတြလည္း ရပ္ကြက္ထဲက ပန္းျခံနဲ႔ ကေလးကစားကြင္းေတြထဲမွာ ကန္ထ႐ိုက္တုိက္ေဆာက္တဲ့ကိစၥ၊ ေဘာလံုးကြင္းေတြကို ေရာင္းစားတဲ့ကိစၥ၊ ဘီအိုတီစနစ္နဲ႔ ခုံးေက်ာ္တံတားေဆာက္မယ့္ကိစၥဆိုတဲ့ အေသးအဖြဲ႔ကိစၥမ်ဳိးေတြကို ေရးမေနခ်င္ပါဘူး။ ဟီလာရီကလင္တန္နဲ႔ သမၼတႀကီးေတြ႔တဲ့ကိစၥ၊ ထုိင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ယင္လတ္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေတြ႔တဲ့ကိစၥ၊ ေကအိုင္ေအနဲ႔ အစိုးရကိုယ္စားလႇယ္ အဖြဲ႔ေတြ႔တဲ့ကိစၥ၊ ဗီယက္နမ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေနျပည္ေတာ္ ေရာက္လာတဲ့ကိစၥစတဲ့ သတင္းႀကီးေတြကိုသာ ေရးခ်င္ၾကပါတယ္။
ၾကာေတာမွာ ရြာတဲ့မိုး
ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔အေျခအေနက ဒီမိုကေရစီဟာ ၾကာေတာမွာရြာတဲ့ ေပါကၡရဝသမိုးလို စြတ္လိုတဲ့သူကိုသာ စြတ္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ကြက္က်ားမိုးနဲ႔ ေဝးလို႔ေျခာက္သေယာင္းေနတာေတြအတြက္ ဘယ္သူမွ တာဝန္ မယူၾကဘူး။ တာဝန္ယူမယ့္သူသိေအာင္ေတာင္ ေျပာမေပးၾကဘူး။ အဲဒါေလာက္ ေခါင္းေရွာင္ၾကတာ။ သတင္းသမားေတြက သတင္းသမားတာဝန္ေက်ဖို႔အတြက္ ေရးျပ ေထာက္ျပ ဝင္လုပ္ၾကရတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ အမုန္းခံရ၊ အၿငိဳးအေတးခံရ၊ ဖိအားေတြ အေပးခံရတာေတြကလြဲၿပီး ဘာကိုယ္က်ဳိးစီးပြားမွ မပါပါဘူး။
ေကာ္ပံုးဆြဲ၊ ေလွကားထမ္း
အမုန္းခံ၊ အၿငိဳးအေတးခံၿပီး ဘာေၾကာင့္စာေတြ ေရးေနသလဲလို႔ေမးရင္ ကိုယ့္တာဝန္ေက်ခ်င္လို႔ပါလို႔ပဲ ေျဖရလိမ့္မယ္။ ဝါသနာအေလ်ာက္ သတင္းသမားအလုပ္ကို လုပ္ေတာ့သတင္းေတြ၊ ေဝဖန္သံုးသပ္ခ်က္ေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးရပါတယ္။ မေရးခ်င္လည္း ေရးရပါတယ္။ ဒါမွ သတင္းသမားတာဝန္ေက်မွာကိုး။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ က်တဲ့တာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ဖို႔လိုတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ေက်ာင္းသားတာဝန္ ေက်ပြန္ခဲ့တယ္။ ေကာ္ပံုးဆြဲ၊ ေလွကားထမ္း၊ ပိုစတာကပ္ လုပ္စရာရွိသမွ် အားလံုး လုပ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားဘဝကေန သတင္းစာေလာကေရာက္ေတာ့လည္း တာဝန္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
ေနာင္တမရပါဘူး
တာဝန္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေထာင္ထဲလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဝမ္းမနည္းပါဘူး။ ေနာင္တလည္း မရပါဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္တာပဲ။ သူတို႔လည္း သူတို႔အလုပ္ သူတုိ႔လုပ္ၿပီး ေထာင္ထဲပို႔တာပဲလို႔ သေဘာထားလုိက္ပါတယ္။ ၿငိဳးတာ ေတးတာေတြလည္း မရွိပါဘူး။ အခုလည္း သတင္းသမားအလုပ္ လုပ္ေနျမဲျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရးစရာရွိတာေရး၊ ေထာက္ျပသင့္တာ ေထာက္ျပလုပ္ေနရပါတယ္။ ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမွ မလိုမုန္းထားစိတ္ မရွိပါဘူး။
ေက်ာက္စာတိုင္ႀကီးလို
ခ်စ္သူကိုသာေစ၊ မုန္းသူကိုနာေစ မရွိေစရဘူးဆိုတာ သတင္းသမားတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးရတဲ့ အေျခခံအက်ဆံုး က်င့္ဝတ္တစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ပါဘူး။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းကိုသာ ၾကည့္ပါတယ္။ ေျခာက္လို႔လည္း မေၾကာက္ရပါဘူး။ ေျမႇာက္လို႔လည္း မေျမာက္ရပါဘူး။ ေက်ာက္စာတိုင္ႀကီးလို ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ရပါတယ္။ အခါခပ္သိမ္း ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြားကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ရပါမယ္။ ေရးစရာရွိရင္ ေရးရပါမယ္။ ေထာက္ျပစရာရွိရင္ ေထာက္ျပရပါမယ္။ ဒါဟာ သတင္းမီဒီယာတို႔ရဲ႕ အလုပ္ပဲျဖစ္တယ္။
Eleven Media Group မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment