အာရွရဲ႕ ထိပ္ဆံုးက
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ပညာေရးစနစ္ဟာ ကိုလိုနီေခတ္ကေတာင္ အာရွတိုက္တစ္ခုလံုးမွာ ထိပ္ဆံုးကရွိတဲ့ ပညာေရးစနစ္ျဖစ္တယ္။ စာတတ္ေျမာက္မႈရာႏႈန္းမႇာဆိုရင္ အာရွသာမကဘူး ဥေရာပႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕ထက္ေတာင္ ျမင့္မားခဲ့တယ္။ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက မွဴးမ်ဳိးမတ္ႏြယ္ေတြနဲ႔ လူကံုထံသားသမီးေတြသာ အိမ္မွာဆရာထားၿပီး စာသင္ၾကားခြင့္ရၾကေပမယ့္ ျမန္မာျပည္က ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာေတာ့ ေတာင္သူလယ္သမား ဆင္းရဲသား သားသမီးေတြအားလံုး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ အခမဲ့ပညာ သင္ၾကားႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးအမ်ားစုဟာ ေသစာရွင္စာေလာက္ေတာ့ တတ္ၾကတယ္။ လက္မွတ္ထိုးတဲ့ေနရာမွာ ၾကက္ေျခခတ္စရာ မလိုဘူး။ ျမန္မာျပည္က မယ္ေခြလို အမ်ဳိးသမီးစာဆိုေတြ စာပေလြရင္မွာပိုက္ၿပီး ကဗ်ာလကၤာေတြ ေရးဖြဲ႔ေနခ်ိန္မွာ ဥေရာပႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ေနရဆဲ ျဖစ္တယ္။
ကြမ္းယာဆိုင္ေတာင္မက်န္
၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီး မၾကာမီမွာ ျပည္တြင္းရွိ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွန္သမွ် ကြမ္းယာဆိုင္ေတာင္မက်န္ ျပည္သူပိုင္သိမ္းလိုက္တယ္။ သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြနဲ႔ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြအားလံုးလည္း သိမ္းပစ္လုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ပညာေရးအဆင့္အတန္းဟာ တရိပ္ရိပ္က်ဆင္းသြားခဲ့ရတယ္။ ပညာေရးစနစ္ေတြက မတည္ၿငိမ္ဘဲ ခဏခဏအေျပာင္းအလဲျဖစ္ေနတဲ့ဒဏ္ကို ေက်ာင္းသားေတြ မ႐ႈမလွ ခံခဲ့ၾကရတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း ‘ခုတစ္မ်ဳိး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ဳိး’ ေပၚလစီမူဝါဒေတြေၾကာင့္ မလုပ္တတ္၊ မကိုင္တတ္ျဖစ္ၿပီး လက္မိႈင္ခ်ေနၾကရတယ္။ ၾကားထဲကအေခ်ာင္ နာမည္ပ်က္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။
မရွိမျဖစ္ က်ဴရွင္
အေျပာင္းအလဲမ်ားတဲ့ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ က်ဴရွင္ေတြ ေပၚေပါက္လာရတယ္။ မရွိမျဖစ္ အေနအထားမ်ဳိးထိ ေရာက္သြားတယ္။ အစိုးရ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း က်ဴရွင္ေရစီးထဲ ေမ်ာပါလာၾကတယ္။ ဒီမွာတင္ အားလံုးက ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ဝိုင္းၿပီးလက္ညႇိဳးထိုးၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဆရာ၊ ဆရာမမွ က်ဴရွင္ မေပးခ်င္ပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးခ်ိန္ကစၿပီး ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးခ်ိန္အထိ တစ္တန္းဝင္တစ္တန္းထြက္ မနားတမ္း သင္ၾကားေနရတာဆိုေတာ့ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ေျခကုန္ လက္ပန္းက်ၿပီး ေမာဟိုက္ေနပါၿပီ။ အိမ္မွာေျခပစ္လက္ပစ္ နားေနခ်င္တဲ့သူခ်ည္းပါပဲ။ မတတ္သာလို႔သာ နားခ်ိန္ကေလးအဆံုးခံၿပီး က်ဴရွင္သင္ရတာပါ။ ဘယ္သူကသင္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ငါ့ဝမ္းပူဆာမေနသာဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးသာမဟုတ္ရင္ ဘယ္ဆရာ၊ ဆရာမမွ က်ဴရွင္မသင္ပါဘူး။ ျမန္မာ့ပညာေရး ဒီအေျခအေနထိ က်ဆင္းသြားရတာဟာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ က်ဴရွင္ေပးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။
ေတြ႔သမွ်လူ ပါရဂူ
ဆရာ၊ ဆရာမေတြက က်ဴရွင္ကို ေမြးထုတ္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ပညာေရးစနစ္ႀကီးဟန္မက်လို႔ က်ဴရွင္ေတြ ေပၚေပါက္လာရတာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးဘယ္ေလာက္ထိ အေျခအေနဆိုးလာသလဲဆိုရင္ ‘ျမင္ျမင္သမွ် ပါေမာကၡ၊ ေတြ႔သမွ်လူ ပါရဂူ’ ဆိုတဲ့ စာခ်ဳိးေတြေတာင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္း အစိုးရ အဆက္ဆက္လက္ထက္ေတြမွာ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ၊ ညီလာခံေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ စာတမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးတင္သြင္း ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ တုိင္းျပည္နဲ႔ သင့္ေတာ္အပ္စပ္တဲ့၊ မွန္ကန္ေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရးစနစ္တစ္ရပ္ ဒီေန႔ထိ မထူေထာင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။
မၾကားဖူးတာေတြ
ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ငါးဆယ္လံုးလံုး က်င့္သံုးလာခဲ့တဲ့ တစ္ပါတီတစ္ဖြဲ႔စည္း အာဏာရွင္စနစ္ကို ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းကို စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္ေနတာ ျမင္ေတြ႔ရတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္လံုးလံုး မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို ေလးစားရမယ္။ အျမင္ခ်င္းမတူသူေတြနဲ႔ေတာင္ မတူတာေတြထားၿပီး တူတာေတြအတူတြဲလုပ္ႏုိင္ေအာင္ နည္းလမ္းေတြရႇာရမယ္။ စတုတၴမ႑ိဳင္ကို ၾကံ့ခိုင္ေအာင္ ထူေထာင္ရမယ္။ ဥပေဒအထက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေစရဘူး စတဲ့စကားသံေတြ ေန႔စဥ္ၾကားလာရတယ္။ ႏုိင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔အတူ၊ စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြလုပ္ဖို႔ ေဆြးေႏြးပြဲႀကီးေတြလည္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခု က်င္းပေနတာ ေတြ႔ရတယ္။
ကာယကံရွင္ေတြ မပါဘူး
ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔လည္း လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးေနၾကတာ ၾကားရတယ္။ မၾကာခင္မွာေတာ့ စီးပြားေရးေဆြးေႏြးပြဲႀကီးေတြ လုပ္ခဲ့သလို ပညာေရးဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲႀကီးေတြလည္း လုပ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။ ျမန္ျမန္လုပ္ေလ ေကာင္းေလလို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္တဲ့အခါမွာ အရင့္အရင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ကလုပ္ခဲ့တဲ့ ညီလာခံေတြလို အခရာအက်ဆံုး အဓိကလူေတြကို ခ်န္ထားပစ္ခဲ့တာမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ေရွးက ေဆြးေႏြးပြဲႀကီးေတြ ညီလာခံႀကီးေတြ က်င္းပတဲ့အခါ အစိုးရဌာနဆိုင္ရာ အရာရွိႀကီးေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡႀကီးေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးေတြနဲ႔ တျခားပညာရွင္ႀကီးေတြကို ဖိတ္ၾကားတက္ေရာက္ေစခဲ့တယ္။ တကယ့္ကာယကံရွင္ေတြေတာ့ မပါဘူး။
လယ္မင္းသားေတြ
ေတာင္သူလယ္သမား ညီလာခံေတြမွာ တဘက္ႀကီးေတြေခါင္းမွာ ေပါင္းထားတဲ့ၿမိဳ႕က အရာရွိႀကီးေတြနဲ႔ ပါတီေကာင္စီဝင္ေတြ၊ လယ္သမားေယာင္ေယာင္၊ စပါးပြဲစား၊ ပဲစားေယာင္ေယာင္ ‘လယ္မင္းသား’ ေတြခ်ည္း တက္ေရာက္ၿပီး ေရးေပးထားတာေတြကို ဖတ္ၾက၊ ေျပာၾကတယ္။ လယ္သမားစစ္စစ္ေတြမပါေတာ့ ပကတိအေျခအေနမွန္ကို ဘယ္လိုလုပ္သိမႇာလဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အပ္နဲ႔ထြင္းရမယ့္ကိစၥေတြကို ပုဆိန္နဲ႔ေပါက္ၿပီး ရွင္းရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာရတာမဟုတ္လား။
ရင္ဖြင့္သံေတြ
အလုပ္သမားညီလာခံဆိုတာေတြလည္း အလားတူပဲ။ ဘာမွ မထူးဘူး။ အျပာေရာင္ အလုပ္သမားဝတ္စံုဝတ္ထားတဲ့ ညႊန္ခ်ဳပ္ေတြ၊ ညႊန္မွဴးေတြ၊ စက္႐ံုမွဴးေတြ၊ မန္ေနဂ်ာေတြနဲ႔ အလုပ္သမား အရာရွိေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီေတာ့ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြရဲ႕ အေျခအေနမွန္ကို မသိရေတာ့ဘူး။ တစ္ႏွစ္လံုးရပ္ထားၿပီး လူႀကီးလာမွ စြမ္းအားျပည့္လည္ျပတဲ့ စက္႐ံုမ်ဳိးေတြကိုပဲ ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနၾကတာ။ ဒါမ်ဳိးေတြ မေန႔တစ္ေန႔ကအထိေတာင္ ျမင္ေတြ႔ေနရေသးတယ္။ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြဆက္ၿပီး ရွိမေနသင့္ေတာ့ဘူး။ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးကိစၥေတြမွာ အညာက၊ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚက၊ ေျမလတ္က၊ ကမ္း႐ိုးတန္းက၊ ေတာင္ေပၚကစသျဖင့္ ေဒသစံုက ေတာင္သူလယ္သမားစစ္စစ္ေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြၾကားရေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုတယ္။ အလုပ္သမားကိစၥေတြမွာလည္း အလုပ္သမားစစ္စစ္ေတြ မပါမျဖစ္ ပါရပါမယ္။
ဆရာေတြက အသိဆံုး
လယ္ယာကိစၥကို လယ္သမားထက္ ဘယ္သူမွ ပိုမသိႏိုင္ဘူး။ အလုပ္သမားကိစၥကို အလုပ္သမားက အသိဆံုးပဲ။ အလားတူပဲ ပညာေရးကိစၥမွာလည္း လက္ေတြ႔သင္ၾကားေပးေနရတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ သင္ၾကားခံ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြထက္ ဘယ္သူမႇ ပိုမသိႏိုင္ဘူး။ အဆင့္ျမင့္နဲ႔ အထက္တန္းပညာေရးကိစၥ ေဆြးေႏြးပြဲေတြမႇာ လက္ေတြ႔သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ မပါမျဖစ္ ပါေစသင့္သလို အရြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အထက္တန္းနဲ႔ အဆင့္ျမင့္ပညာေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အသံေတြပါ ၾကားႏိုင္ေအာင္ သူတို႔ကိုလည္း ပါဝင္ေစသင့္ပါတယ္။
လြတ္လပ္တဲ့ တကၠသိုလ္ပညာေရး
ေရွးက တကၠသိုလ္ဆီးနိတ္လို႔ေခၚတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က အဓိပတိျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ဒုတိယအဓိပတိ ျဖစ္တယ္။ ဘာသာရပ္အလုိက္ ပါေမာကၡေတြက ဆီးနိတ္လူႀကီးမ်ားအျဖစ္ပါဝင္ၿပီး ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖကိုယ္စားလွယ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ သမဂၢဥကၠ႒က ပါဝင္ရတယ္။ တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သင္ၾကားေရးကိစၥအရပ္ရပ္ကို ဒီအဖြဲ႔က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တယ္။ အစုိးရက ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တာမ်ဳိး မလုပ္ဘူး။
က ကညစ္ေပမွာျခစ္
ပညာေရးမွာ အေျခခံအက်ဆံုးနဲ႔ အေရးႀကီးဆံုးက မူလတန္းပညာေရးျဖစ္တယ္။ တကၠသိုလ္အဆင့္ အထက္တန္းအဆင့္ေတြနဲ႔ အတူေရာၿပီး ေဆြးေႏြးတာမ်ဳိးမလုပ္ဘဲ မူလတန္းအဆင့္ပညာေရး ေဆြးေႏြးပြဲ သီးသန္႔ လုပ္သင့္တယ္။ မူလတန္းဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုပဲ ဦးစားေပးဖိတ္ၾကားၿပီး စာတမ္းဖတ္တာ၊ ေဆြးေႏြးတာေတြ လုပ္ေစသင့္တယ္။ ပညာေရးတကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေတြက မူလတန္းပညာသင္ၾကားေရးဆိုင္ရာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း ေခတ္မီသင္ၾကားေရး နည္းစနစ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာတမ္းေတြတင္တာ၊ ေဟာေျပာတာေတြ လုပ္ေစသင့္တယ္။ မူလတန္းအတြက္ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြ ေရးသားျပဳစုတဲ့ေနရာမႇာလည္း ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ မပါမျဖစ္ ပါသင့္သူေတြျဖစ္တယ္။ မူလတန္းကေလးေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို မူလတန္းဆရာ၊ ဆရာမေတြက အသိဆံုးျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြအေၾကာင္းမသိသူေတြကို အေရးခုိင္းတဲ့အတြက္ ေရွးက ‘က ကညစ္ေပ မွာျခစ္’ ဆိုတဲ့ စာအုပ္မ်ဳိးေတြ ထြက္ရွိလာတာျဖစ္တယ္။
ကညစ္ကို မျမင္ဖူးဘူး
‘ကႀကီး ကစြန္းပင္ ေရမွာရႊင္’ ဆိုတဲ့ စာကဟုတ္ေနပါလွ်က္နဲ႔ ‘က ကညစ္ေပမွာျခစ္’ လုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့ အားလံုး ဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကေရာ။ က ညစ္တို႔၊ ေပတို႔ဆိုတာ ကေလးေတြက ဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲ။ ကေလး မေျပာနဲ႔ သူတို႔ကို သင္ေနရတဲ့ဆရာမေတြ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကညစ္ကို မျမင္ဖူးသလို ေပရြက္ကိုလည္း ျမင္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ျပဳစုရာမွာ မူလတန္းဆရာ၊ ဆရာမေတြ မပါမျဖစ္ပါသင့္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာျဖစ္တယ္။
ေလ်ာစီးသလို
အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ျပဳလုပ္တဲ့အခါမႇာ ေလွကားထစ္တက္သလို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ အထက္ကိုတက္သြားတဲ့ပံုစံနဲ႔ သြားရပါတယ္။ ဒါမွ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔ လိုရာေရာက္ပါတယ္။ ေလ်ာစီးသလိုအေပၚကေအာက္ကို ေလ်ာခ်တဲ့ပံုစံနဲ႔ သြားတာက ဝ႐ုန္းသုန္းကားႏိုင္လွၿပီး အခန္႔မသင့္ရင္ တလိမ့္ေခါက္ေကြး က်သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ ဒီမိုကေရစီပညာေရးစနစ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေအာက္ေျခကစဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အလားတူပဲ တျခားေနရာေတြမွာလည္း ေအာက္ေျခကစေျပာင္းလဲဖို႔ လိုပါတယ္။ အေပၚပိုင္းပဲေျပာင္းၿပီး ေအာက္ပိုင္း အေျခခံက မေျပာင္းဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဒီမိုကေရစီျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
Eleven Media Group မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment