"ခ်ီးပင့္ေျမႇာက္စားမႈကတစ္ဆင့္တက္ရင္ ပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မႈ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မႈ လြန္ကဲလြန္းရင္၊ ကိုးကြယ္ခံရသူမွာ ငါမွငါဆိုတဲ့ အတၲစိတ္ႀကီးထြားလာေလ့ရွိတယ္။ ဒီမိုကေရစီကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတိုင္း ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ေအာင္ အထူးသတိထားၾကဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း ..."
‘မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းျပသလို’ ျဖစ္မွာေတာ့ စိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ‘ပညာရွိ သတိျဖစ္ခဲ’ မျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေရးသင့္ေရးထိုက္တာေလးေတြေတာ့ ေရးပါရေစ။ ဒီလိုေရးဖို႔အတြက္ စာနယ္ဇင္းသမားဆိုတာ ရွိေနရတာ မဟုတ္လား။
ရာထူးႀကီးေလ ဇိမ္မရွိေလ
ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုတာက ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် စားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္မွာေတာင္ တုိင္းေရးျပည္ေရးေတြ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ စားၾကအိပ္ၾကရတာပါ။ ရာထူးႀကီးေလ ဇိမ္မရွိေလလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္တယ္။ အေရးႀကီးကိစၥမွန္သမွ် ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ရတာျဖစ္ေလေတာ့ တာဝန္သိပ္ႀကီးၿပီး စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကရတာေတြ သိပ္မ်ားတယ္။ ကိစၥႀကီးေတြကို ေခါင္းထဲမွာထည့္ထားၿပီး စကၠန္႔နဲ႔အမွ် စဥ္းစားခန္းထုတ္ေနရတာေၾကာင့္ ေတာ္႐ံုကိစၥေလးေတြကို ‘သတိမမူ ဂူမျမင္’ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီလိုအခါမ်ဳိးမွာ သတင္းစာေတြကို အားကိုးအားထားျပဳရတယ္။ စဥ္းစားရလြန္းလို႔ ေခါင္းေတြပူလာတဲ့အခါ သတင္းစာေတြကို လွန္ေလွာၾကည့္ရင္း ေခါင္းေအးေအာင္ လုပ္ၾကရတယ္။
သတင္းစာဆုိတာက လူ႔ေလာကအတြင္း ျဖစ္ပ်က္သမွ် ကိစၥႀကီးငယ္မွ်သမွ် ေရးသားေဖာ္ျပၾကတာျဖစ္ေလေတာ့ သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာ သတိမထားမိတဲ့ ကိစၥေလးေတြကို သတိထားမိသြားတတ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တိုင္းေရးျပည္ေရး ေဆာင္ရြက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွန္သမွ် သတင္းစာေတြကို ေန႔စဥ္ထမင္းစားေရေသာက္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္သလို တာဝန္တစ္ရပ္အျဖစ္ သေဘာထားၿပီး မျဖစ္မေနဖတ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ သတင္းစာမဖတ္သူဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ တာဝန္ေက်တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေပးရ
သတင္းစာေတြကလည္း စတုတၳမ႑ိဳင္ပီသဖို႔အတြက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြအပါအဝင္ တုိင္းသူျပည္သားအားလံုး သိရွိသင့္တဲ့၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္သင့္တဲ့ ကိစၥမွန္သမွ်ကို ကိစၥႀကီး ကိစၥငယ္ မခြဲျခားဘဲ ေဖာ္ထုတ္ေရးသားၾကဖို႔ လိုအပ္တယ္။ အေၾကာင္းအရာအလိုက္ ဆစ္ပိုင္းၿပီး ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ျပသင့္တဲ့အခါလည္း ျပရတယ္။ သတင္းစာဖတ္သူတိုင္းဟာ အားလပ္ေနၾကသူေတြ မဟုတ္ၾကဘူး။ သတင္းစာက ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျပတဲ့အတြက္ အခ်ိန္ကုန္သက္သာၿပီး အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျဖစ္ေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တာဝန္သိ သတင္းစာသမားတိုင္း ဒီကိစၥကို အထူးအေလးထား လုပ္ေဆာင္ၾကရတယ္။
က်န္ေနတဲ့ အားအင္ကေလးနဲ႔
အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ဆိုတာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ သက္တမ္းအရေျပာရရင္ ေနာက္ဆံုးဆယ္စုႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီလို႔ေျပာရမွာပါ။ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ အခ်ိန္မေရြး ျဖဳတ္ခနဲ ေႂကြက်သြားႏိုင္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မႇာ ပိုက္ဆံရဖို႔တို႔၊ နာမည္ႀကီးဖို႔တို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အားအင္ကေလးနဲ႔ တုိင္းက်ဳိးျပည္က်ဳိး အမ်ားအက်ဳိးကို သယ္ပိုးထမ္းရြက္လိုတဲ့စိတ္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒီစိတ္ကေလးနဲ႔ပဲ ေရးသင့္တယ္ထင္တာေလးေတြ ေရးေနပါတယ္။ အခု ေရးမယ့္ကိစၥကလည္း ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမွ အျမင္မၾကည္လင္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ‘ပညာရွိ သတိျဖစ္ခဲ’ မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ။
အာဏာရွင္ေစာ္နံ
သတင္းမီဒီယာေတြ နားေထာင္၊ ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္လုပ္တဲ့အခါတိုင္း သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေျပာၾကားေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ စကားသံေတြနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့စကားသံေတြလည္း ၾကားၾကားေနရတဲ့ အတြက္ ေရးျဖစ္တာပါ။ အဲဒီစကားသံေတြကေတာ့
“သမၼတႀကီး ညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း”
“သမၼတႀကီး ေျပာၾကားတဲ့အတုိင္း”
“သမၼတႀကီး ဆံုးျဖတ္တ့ဲအတိုင္း” ဆိုတဲ့ အသံေတြျဖစ္တယ္။ ဒီစကားေတြက အရာရာကို သမၼတႀကီး တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕သေဘာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္လုပ္ကိုင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ပါတယ္။ အစိုးရအဖြဲ႔၊ အထူးသျဖင့္ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းလုိက္ေနတဲ့ အစိုးရအဖြဲ႔ကို ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေစတယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာဆိုရင္ေတာ့ နားလည္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရဟာ မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အစိုးရဆိုေတာ့ အာဏာရွင္ေစာ္နံတဲ့ ဒီစကားမ်ဳိးေတြ မသံုးသင့္ေတာ့ဘူး။
အေျမာ္အျမင္ရွိသူ
သမၼတႀကီးဦးသိန္းစိန္ဟာ အေျမာ္အျမင္ရွိၿပီး စိတ္ေနသေဘာထား ျပည့္ဝသူျဖစ္တယ္လို႔ သိရွိထားပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို လိုလားသူလို႔လည္း ယံုၾကည္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ကုိးကြယ္မႈဆန္လြန္းၿပီး အာဏာရွင္အနံ႔အသက္မကင္းတဲ့ ဒီလို ခ်ီးပင့္ေျမႇာက္စားေျပာစကားမ်ဳိးကို ႏွစ္သက္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ဘူး။ အစိုးရအဖြဲ႔ရဲ႕ လမ္းညႊန္ခ်က္တို႔၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ဳိးကိုသာ က်င့္သားရေအာင္ သံုးသင့္တယ္။
အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ သံုး
အစိုးရဘက္ကတင္ ဒီစကားမ်ဳိး သံုးေနတာမဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြဘက္ကလည္း ဒီစကားမ်ဳိးကို အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ သံုးေနၾကတယ္။ ေဆးခန္းဖြင့္ပြဲလုပ္တာလည္း “အန္တီစု ညႊန္ၾကားခ်က္အရ”၊ ပရဟိတေက်ာင္းဖြင့္ စာသင္တာလည္း “အေမစု တာဝန္ေပးခ်က္အရ”၊ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္တာလည္း “အန္တီစု လမ္းညႊန္ခ်က္အရ” ဆိုတာမ်ဳိးခ်ည္း ၾကားေနရတယ္။ ဒီစကားေတြၾကားရေတာ့ တစ္ေခတ္တစ္ခါက ေဘာလံုးပြဲႏိုင္တာလည္း “ဥကၠ႒ ေမာ္ေခါင္းေဆာင္မႈေၾကာင့္”၊ ေရနံတြင္းေတြ႔တာလည္း “ဥကၠ႒ေမာ္ေၾကာင့္”၊ မီးရထားလမ္းေဖာက္ႏိုင္တာလည္း “ဥကၠ႒ေမာ္ေၾကာင့္” ဆိုတဲ့ အသံေတြညံေနေအာင္ ၾကားခဲ့ရတာကို ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။
အရိယာ မဟုတ္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း ဉာဏ္ပညာႀကီးသူ၊ စိတ္ႏွလံုးျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းသူ၊ တရားရွိသူျဖစ္တယ္ဆိုတာ နည္းနည္းေလးမွ ယံုမွားသံသယ မရွိပါဘူး။ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔လႊတ္တဲ့ေနရာမွာလည္း အံ့မခန္းေလာက္ေအာင္ကို ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမၼတဦးသိန္းစိန္တို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ဆိုတာ အရိယာေတြ မဟုတ္ၾကဘူး။ ပုထုဇဥ္ေတြသာ ျဖစ္ၾကတယ္။ ပုထုဇဥ္လူသားမွန္သမွ် ခ်ီးပင့္ေျမႇာက္စားမႈမႇာ သာယာတတ္တယ္။ ေကာင္းတဲ့စကားကို ၾကားလိုတယ္။ ဂုဏ္ျပဳခံရရင္ ဝမ္းသာပီတိျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါ သဘာဝျဖစ္တယ္။
ငါမွငါ
ခ်ီးပင့္ေျမႇာက္စားမႈကတစ္ဆင့္တက္ရင္ ပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မႈ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မႈ လြန္ကဲလြန္းရင္၊ ကိုးကြယ္ခံရသူမွာ ငါမွငါဆိုတဲ့ အတၲစိတ္ႀကီးထြားလာေလ့ရွိတယ္။ ဒီမိုကေရစီကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတိုင္း ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိုးကြယ္မႈကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ေအာင္ အထူးသတိထားၾကဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း သတိေပးေရးသားလိုက္ပါတယ္။
Eleven Media Group မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment