ဒီႏွစ္ ဇူလိုင္ ၃၁ ရက္ဆိုရင္ ကိုကိုးကြၽန္းေပၚက ၅၃ ရက္ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲႀကီးဟာ အႏွစ္ ၄ဝ တိတိျပည့္ပါၿပီ။
ဒီလိုအခါမွာ ညံ့ဖ်င္းလွတဲ့ ကိုယ့္မွတ္ဉာဏ္ထဲက ကိန္းဂဏန္းတခ်ဳိ႕ကို ျပန္စီေနမိပါတယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းကို ပို႔လိုက္တာက ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္။ ျပန္ပို႔တာက ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလထဲမွာ (ရက္အတိအက် မမွတ္မိေတာ့)၊ စုစုေပါင္း ၂ ႏွစ္ နဲ႔ ၉ လ။ တနည္း ၃၃ လ၊ ရက္ေပါင္း ၁ဝဝဝ ေလာက္ပါ။
ညႀကီးသန္းေခါင္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲကထုတ္၊ နံေဘးမွန္ေတြကို စကၠဴျဖဴေတြ ကပ္ထားတဲ့ ဟီးႏိုးဘတ္စ္ကားႀကီးေတြနဲ႔ ဗိုလ္တေထာင္ဆိပ္ကမ္းကိုပို႔၊ ဂ်ီသရီးေသနတ္ေတြ ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ မဆလစစ္သားေတြအၾကား၊ ထိန္လင္းေနတဲ့မီးေမာင္းႀကီးေတြေအာက္မွာ ျပည္ေတာ္ညြန္႔သေဘၤာေပၚတက္၊ နာရီေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ေလာက္ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ -
“အဲဒါ ကိုကိုးကြၽန္းပဲ၊ လာၾကည့္ၾက။ ကိုကိုးကြၽန္းကို ျမင္ေနရၿပီ” လို႔ ျပည္ေတာ္ညြန္႔သေဘၤာ ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕ အေပါက္ဝိုင္း ေလးထဲကို ၾကည့္ေနသူတဦးကလွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ သူမ်ားနည္းတူ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေျပးသြားၿပီး ေခါင္းျပဴၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ သဲေသာင္က ေဖြးေဖြး၊ အုန္းပင္ေလးေတြက အစီအရီ၊ ကိုင္းတာက ကိုင္း၊ မတ္တာက မတ္နဲ႔။ လိင္းကေလးေတြ ေျပးတက္ေနတာကိုလည္း အထင္းသားျမင္ရပါတယ္။ လွလိုက္တဲ့ ကြၽန္းတကြၽန္းပဲလို႔ ေခါင္းထဲမွာေပၚလာမိခဲ့တာကို ဝန္ခံရမွာပါ။ ပထမအျမင္၊ အေပၚယံ စဥ္းစားခ်က္ပါ။ ေနာက္က်ေတာ့ မုန္တိုင္းေတြကိုလည္း ျဖတ္သန္းရ၊ အုန္းပင္ေပၚက လိမ့္က်လို႔ ေသဆံုးတာလည္းၾကံဳရ၊ လိႈင္းပုတ္ခ်သြားလိုက္တာ အေလာင္းေတာင္ ျပန္ရွာမရတာလည္း ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲဝင္တဲ့လူေတြ တဦးၿပီးတဦး၊ တမွ်ဥ္းမွ်ဥ္း ေသဆံုးေနတာကို ေသြးေအးေအးနဲ႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနတာေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
အလွနဲ႔ ရက္စက္မႈ ႁပြမ္းတီးေနတဲ့ ကိုကိုးကြၽန္းေလ။
ကြၽန္းေပၚမွာ ငပိပုပ္တိုက္ပြဲ- ၅ ရက္၊ ရက္ေလးဆယ္တိုက္ပြဲ- ၄ဝ ရက္၊ ရဲနီဘိုၾကဴနဲ႔ ရဲနီနယ္လင္းတို႔ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ရဲနီမ်ားရဲ႕ ၄၆ ရက္တိုက္ပြဲ၊ အာဇာနည္ ၈ ဦးက်ဆံုးခဲ့တဲ့ ၅၃ ရက္တိုက္ပြဲ၊ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲႀကီးငယ္ စုစုေပါင္း ၄ ႀကိမ္ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီး ရက္ေပါင္း ၁၄၄ ရက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္းေပၚမွာေနခဲ့ရတဲ့ ရက္ေပါင္းက ၁ဝဝဝ ေလာက္ရွိတာဆိုေတာ့ ကိုကိုးကြၽန္း အက်ဥ္းစခန္း သက္တမ္းမွာ ၁၄ % ေလာက္ဟာ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲ ျဖစ္ေပၚေနတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးဟာ အခါႀကီးရက္ႀကီးတိုင္းမွာ အခမ္းအနားေတြကလည္း က်င္းပပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ေရာက္သြားတဲ့ႏွစ္မွာ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ကို အဆိုအကပြဲေတြနဲ႔ တခမ္းတနားက်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပါတီေန႔ (ၾသဂုတ္လ ၁၅ရက္)၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေန႔ (မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔)၊ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ေန႔ (စက္တင္ဘာ ၁ ရက္) ကမၻာ့အလုပ္သမားေန႔ (ေမလ ၁ ရက္)၊ ၇ ရက္ဇူလိုင္၊ စစ္ေတြဆန္လုပြဲ၊ မဟာေအာက္တိုဘာ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ (ႏိုဝင္ဘာ ၇ ရက္) စတာေတြကို ပံုမွန္လိုက်င္းပၾကပါတယ္။ ပါတီရဲ႕ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေတြမွာဆိုရင္ ထူးျခားတဲ့အစားအေသာက္နဲ႔ အားကစားပြဲေတြ၊ စစ္တုရင္က်ားၿပိဳင္ပြဲေတြပါ က်င္းပပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲမွာျဖစ္ေစ၊ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ က်ဆံုးသြားသူ တဦးခ်င္းကို ရည္စူးၿပီးဂုဏ္ျပဳ၊ သႏၷိ႒ာန္ခ်ပြဲေတြလည္း က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလို ဂီတသံ၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ တၿခိမ့္ၿခိမ့္က်င္းပတဲ့ အခမ္းအနားေတြနဲ႔ အားလံုးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေတြကို ထိန္းထားၿပီး အခ်ိန္မေရြး တိုက္ပြဲဝင္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနကို ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြနဲ႔တဆက္တည္း ကိုကိုးကြၽန္းျပန္ေတြ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထဲ ဝင္ေရာက္သြားတဲ့လူစာရင္းကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္မိပါတယ္။ ပထမဆံုး မွတ္တမ္းထိုးရမွာကေတာ့ ကိုကိုးကြၽန္းကေန ေလွနဲ႔ထြက္ေျပးၿပီး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထဲေရာက္သြားတဲ့ မုန္းေဒသက ေက်ာင္းဆရာဦးေအာင္ေဝနဲ႔ အခု ေကအင္န္ယူမွာေရာက္ေနတဲ့ မန္းၿငိမ္းေမာင္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပဲခူး႐ိုးမ၊ တနသၤာရီတိုင္း၊ ရခိုင္ျပည္နယ္နဲ႔ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသတို႔ကို ေတာခိုသူေတြ ဆက္တိုက္ ေပၚလာပါတယ္။ အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိတာခ်ည္း ၁၈ ေယာက္ရွိပါတယ္။ ဒီအထဲက အမ်ားစုက က်ဆံုးသြားပါၿပီ။ မွတ္ေလာက္သားေလာက္လည္းျဖစ္၊ ခ်န္လည္းခ်န္မထားသင့္တဲ့ စိတ္ထိခိုက္ဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့ ကိုကိုးကြၽန္းေပၚတုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ပါတီက ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အလြန္ရင္းႏွီး၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ က်ဆံုးေတာ့ ဝမ္းပန္းတနည္း ငိုေႂကြးခဲ့ၾကတဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုက္ပြဲေတြကို အလြန္တက္တက္ႂကြႂကြေထာက္ခံခဲ့တဲ့ မလညပ ေခၚ ျမန္မာႏိုင္ငံအလုပ္သမားပါတီက ရခိုင္ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုရန္ေရႊနဲ႔ ကိုသိန္းျမတို႔ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔အတူ ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲရွိ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲထဲကို ပါဝင္သြားၾကၿပီး အဲဒီမွာပဲ က်ဆံုးသြားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ ကိုကိုးကြၽန္းကျပန္လာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြထဲမွာ အမ်ားစုႀကီးဟာ ကိုယ္တိုင္ကႏိုင္ငံေရးကို ဆက္လုပ္ႏိုင္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္ႏိုင္သူျဖစ္ေစ၊ ကိုကိုးကြၽန္းေပၚမွာ စိုက္ထူခဲ့တဲ့ အာဇာနည္မ်ားရဲ႕စိတ္ဓာတ္အေပၚ သစၥာ ရွိျမဲရွိၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔အထဲက ေထာင္ထဲျပန္ေရာက္ၾကတာေတြ မနည္းသလို ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ ကိုနီေအာင္ေမသုတို႔လို ေထာင္ထဲမွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီး ျပည္သူကေလးစားရတဲ့ အာဇာနည္ေတြလည္း ေပၚထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေလထီးဗုိလ္အုန္းေမာင္၊ ဆရာ ရာဂ်န္၊ (ဆရာ) ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ (ဆရာ) ျမသန္းတင့္တို႔လို ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ျပည္သူလူထု အေထာင္အေသာင္းက သူတို႔ရဲ႕ေလးစားမကို ေဖာ္ျပျခင္းခံရတဲ့ လူေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။
မဆလစစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲဝင္ရာမွာ ေမာ္ကြန္းဝင္မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္တခုျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၅၃ ရက္တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားသူေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ အစိုးရဝန္ထမ္း၊ အလုပ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ စစ္သား (ေလတပ္က) စသျဖင့္ အလႊာစံုလွပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတာင္ပါေသးေတာ့ တမင္မ်ားေရြးခ်ယ္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။ ဗမာျပည္သားအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
တကယ္က ကိုကိုးကြၽန္းကို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ပို႔လိုက္တယ္လို႔ ေျပာေနရေပမယ့္ ဒီအထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဘာမွမဆိုင္၊ ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္က အျမင္ကပ္လို႔ ကြၽန္းပို႔ခံရသူ အနည္းအက်ဥ္းလည္း ပါပါတယ္။ ေမာ္လၿမဳိင္က ႐ုပ္ရွင္ပိုစတာဆြဲတဲ့ တ႐ုတ္လူငယ္ေလး၊ မႏၱေလးက ကုလားဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာကူးမားတို႔လိုလူေတြဟာ တကယ့္ကို အသလြတ္ အဖမ္းခံရ၊ တကြၽန္းအပို႔ခံရတာပါ။ တအိမ္ထဲေနတဲ့ ဦးေလးကို လာဖမ္းလို႔ စပ္စုမိတဲ့ ၁၄ ႏွစ္သားေလးကို ဖမ္းလာၿပီး ျပန္မလႊတ္ဘဲ ၁၇-၁၈ ႏွစ္အရြယ္မွာ ကြၽန္းပို႔ပစ္လိုက္တာလည္း ပါလာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္းေပၚမွာ အသက္အႀကီးဆံုးက ၆ဝ၊ အသက္အငယ္ဆံုးက ၁၇ ႏွစ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲေတြမွာ က်ဆံုးသူမ်ားထဲမွာေတာ့ အသက္အႀကီးဆံုး ကိုစိန္ခ်င္းက ၃၇ ႏွစ္ေလာက္ျဖစ္ၿပီး အသက္အငယ္ဆံုး ကိုေမာင္ေမာင္စိုးက ၂၄ ႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။
မဆလအစိုးရဘက္က စာရင္းခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ဒီကြၽန္းေပၚမွာအက်ဥ္းစခန္းသံုးခု ဖြင့္ဖို႔စီစဥ္ထားရာမွာ တခုသာဖြင့္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး က်န္တာေတြ မဖြင့္ဝံ့ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို တကြၽန္းမွာ ေသတပန္သက္တဆံုး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေစေရး စီမံကိန္းဟာ အစမွာ ၃၃.၃ % ေအာင္ျမင္တယ္။ ေနာင္မွာ စခန္းအားလံုးကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ရေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရသာမက စီးပြားေရးအရပါ လံုးဝ အ႐ံႈးေပၚသြားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ ခိုင္မာတဲ့၊ သူတို႔ကို အျပတ္ဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲဝင္တဲ့လူ ၁ဝ ဦးကို အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲေတြမွာ အေသသတ္ႏိုင္လိုက္တယ္။ ဒီဘက္မွာေတာ့ ရာခိုင္ႏႈန္း ၁ဝဝ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ဆိုရမလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ အသက္ရွင္လ်က္ ေထာင္က ထြက္သြားသူေတြရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ႏိုင္မႈမွာေတာ့ ၁ဝ % ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ေတာင္ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ျပည္သူလူထုဘက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒီကိုကိုးကြၽန္းက ထြန္းေျပာင္တဲ့တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္း သိရၿပီးေနာက္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္အေပၚ ပိုနာၾကည္းလာသူ၊ ျပန္လည္တိုက္ပြဲဝင္သူေတြဟာ ရာခိုင္ႏႈန္း ေထာင္နဲ႔ေသာင္းနဲ႔ တိုးလာတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။
ကိုကိုးကြၽန္းအာဇာနည္မ်ားရဲ႕ စြန္႔လႊတ္တိုက္ပြဲဝင္စိတ္ဓာတ္ အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။
အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၅ မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment