အာအက္ဖ္ေအ ေသာတရွင္မ်ား ခင္ဗ်ား
ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ေတာ့မယ္ေလ။ ဒီရာသီ ဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရမယ့္ ကေလးတိုင္း တက္ႂကြလန္းဆန္းေနၾကမွာပါပဲ။ ျပည့္စံုကံုလံုတဲ့ မိဘေတြအေနနဲ႔ ကေလးေက်ာင္းစရိတ္ကို ေၾကာင့္ၾကစရာ မလိုၾကေပမယ့္ ႏြမ္းပါးတဲ့မိသားစုေတြအေနနဲ႔ေတာ့ ကသီလင္တ ျဖစ္ရတာ၊ ပူပန္ၾကရတာ သဘာဝပါပဲ။
ေျပာင္းလဲစီးဆင္းလာခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ေတြ၊ စီးပြားေရး စနစ္ေတြရဲ႕အက်ဳိးဆက္ေတြျဖစ္တဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ႀကီးျမင့္လာမႈေတြနဲ႔ အေထြေထြ လူမႈကုန္က်စရိတ္ေတြ ျမင့္မားလာမႈေတြေၾကာင့္ ယေန႔ကာလမွာဆိုရင္ မိသားစုအမ်ားစုႀကီးဟာ ဒီဒဏ္ေတြကို ခါးစီးခံၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ ႐ုန္းကန္ေက်ာ္လႊား ျဖတ္သန္းေနၾကရတာပါ။
မၾကာခဏ ျမင္ေတြ႔ၾကားသိေနရတာေတြထဲမွာ အလယ္အလတ္တန္းစား မိသားစုေတြေတာင္ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ေအာင္လုပ္ေနၾကရင္းက အရြယ္ေရာက္ကေလး ၃ ေယာက္ ေက်ာင္းထားဖို႔ကို စဥ္းစားေနၾကရတယ္ ဆိုတာပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အႀကီးလုပ္သူေတြက အနစ္နာခံၿပီး တကၠသိုလ္ မတက္ဘဲ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းထြက္၊ အလုပ္လုပ္။ အငယ္ေတြကို ဦးစားေပး ပညာသင္ခိုင္းေနၾကရတဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္း တိုရွည္ေတြကို ဘာမ်ားထူးျခားလို႔လဲလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ကိုး။ ႏြမ္းပါးခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ မိသားစုေတြကေတာ့ ထမင္းအိုးကိုပဲ မီးထိုးႏိုင္ဖို႔ လႈပ္ရွားၾကရတာဆိုေတာ့ သားသမီး ပညာေရးကို လစ္လ်ဴ႐ႈ၊ ဥေပကၡာျပဳရေတာ့တာပါပဲ။
သာမန္လက္လုပ္လက္စား မိသားစုေတြရဲ႕ကေလးေတြကေတာ့ သားက ဖေအ့ အလုပ္ၾကမ္းေတြမွာ ကူ၊ သမီးေလးက မေအ့အေၾကာ္ဆိုင္မွာ အၾကမ္းအိုးခ်ေပါ့။ ေက်ာင္းဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတာင္ တႏွစ္တေခါက္ ေရာက္ဟန္မတူပါဘူး။
သေဘၤာဆိပ္၊ ကားဂိတ္၊ ရထားဘူတာက အစ လမ္းေဘးထမင္းဆိုင္အဆံုး ကေလးတခ်ဳိ႕ဟာ အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔ေဝးေနၾကတာ ေတြ႔ရမွာပါ။ သေဘၤာဆိပ္၊ ကားဂိတ္၊ ရထားဘူတာေတြမွာ ေဆးလိပ္လား၊ ကြမ္းယာလား၊ ၾကက္ဥျပဳတ္လား၊ ငံုးဥျပဳတ္လား၊ ဘာယူမလဲခင္ဗ်ာ လို႔ ေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းေနတဲ့ ကေလးေတြကို မေတြ႔ဘူးသူ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ေမးခြန္းေတြကို မေျဖၾကဘဲ မင္းတို႔ေလးေတြ ေက်ာင္းမေနၾကဘူးလားလို႔ ျပန္လွန္ေမးျမန္းသူလည္း ရွားပါလိမ့္မယ္။ ပူေလာင္ျပင္းထန္လွတဲ့ ေႏြေနေအာက္မွာ ရထားအရပ္ “ေရေအးေအးေလး ယူၾကအုံးမလားရွင့္” ဆိုတဲ့ အားကိုးတႀကီးနဲ႔ အသံတိမ္တိမ္၊ မ်က္လံုးအဝိုင္းသား ၉ ႏွစ္ရြယ္ ေရသည္မေလးေတြရဲ႕ ေခါင္းေပၚက ေရအိုးေလးဟာ ဘဝခါးခါးမို႔ ေက်ာင္းသြားစို႔ဆိုရင္ သူ ငိုမွာ ေသခ်ာလွပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ဟာ ျမန္မာျပည္သား သိန္းနဲ႔ခ်ီ လာေရာက္ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနၾကတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕က ျမန္မာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္၊ ေဆာက္လုပ္္ေရး လုပ္ငန္းခြင္၊ ေတာင္ယာစိုက္ခင္းနဲ႔ အိမ္တြင္း အလုပ္႐ံုေတြမွာ ၁၃ ႏွစ္ မေက်ာ္တဲ့ ကေလးေတြဟာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာပါ။ သူတို႔ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းမေဆြးလည္း လူက ေက်ာင္းနဲ႔ ေဝးခဲ့သူေတြေပါ့။ သို႔ေပမယ့္ ခုခါမွာေတာ့ မဲေဆာက္မွာ မူႀကိဳကေန အထက္တန္းထိ တက္ေရာက္ သင္ၾကားႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထေက်ာင္းေတြ၊ ေငြေၾကးေထာက္ပ့ံမႈရတဲ့ေက်ာင္းေတြကို ထူေထာင္ ဖြင့္လွစ္ၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းေတြက ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ခုဆိုရင္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ေပၚ အပါအဝင္ ေနာင္ဘြား၊ မယ္ပ၊ စီစစ္ပက္ စတဲ့ ေက်းရြာေတြမွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ေက်ာင္းေပါင္း ၇၄ ေက်ာင္းအထိ ရွိေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္တဲ့ ဦးေရက တေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ေလာက္ရွိၿပီး ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမက ၆၀၀ နီးပါး ရွိပါတယ္။ အမ်ားစုဟာ သင့္တင့္တဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးရၾကေပမယ့္ ေစတနာအရင္းခံ လုပ္ကိုင္ၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္။ ပညာေရးကို လိုလားတဲ့၊ တစံုတရာလည္း အနည္းအက်င္း ကုန္က်ခံႏိုင္တဲ့၊ ျမန္မာ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမိသားစုေတြဟာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းထားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရအတြက္နဲ႔ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ တြက္ခ်က္ၾကည့္ရင္ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ပတ္ဝန္းက်င္ပဲ ရွိတာပါ။ အမ်ားစုက ေက်ာင္းမထားႏိုင္ၾကေတာ့ အရြယ္ မေရာက္တေရာက္က အလုပ္ထဲ။ အရြယ္မေရာက္သူက ေတာက္တိုမယ္ရ ဘဝေတြနဲ႔ပဲ မဲေဆာက္ကို ေပ်ာ္ေမြ႔ေနၾကရတာေပါ့။
မဲေဆာက္မွာ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ျမင္ကြင္းကေတာ့ တရပ္ကြက္ထဲ၊ တန္းလ်ားတခုထဲ အတူေနၾကတဲ့ ျမန္မာကေလး သူငယ္ခ်င္းေလးေတြပါ။ တခ်ဳိ႕ေလးေတြက ေက်ာင္းထဲမွာ စာအံေနၾကခ်ိန္ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ကေလးေတြက ေက်ာင္းေရွ႕အမႈိက္ပံုမွာ ေရသန္႔ဗူးခံြ အခ်ဳိရည္သံဗူးခြံနဲ႔ စကၠဴခ်ပ္ ေကာက္ေနၾကတဲ့ အသံ ၂ ခုရဲ႕စည္းခ်က္ညီျမင္ကြင္းလို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
ဆက္စပ္တာေလးတခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္္။ မဲေဆာက္မွာ လူငယ္တေယာက္က သူ႔အားသူစိုက္ၿပီး အမႈိက္ေကာက္ေနတဲ့ကေလးေတြ၊ ေတာင္းရမ္းေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတာေလးပါ။ သူ႔ဘေလာဂ့္ေလးက ေနေရာင္ေအာင္က အလင္းမဲ့သူမ်ားလို႔ အမည္ေပးထားပါတယ္။ သူေဆာင္ရြက္ ေနတာေလးေတြ၊ ကေလးေတြ၊ မိဘေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ စည္း႐ံုးရတာေလးေတြကို ဓာတ္ပံုေလးေတြနဲ႔ စာေရးၿပီး တင္ထားပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ၅ ေယာက္ေလာက္ကို လက္ခံတဲ့ေက်ာင္းမွာထားဖို႔ သူ ႀကိဳးပမ္းေနတာပါ။ တေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းနဲ႔ သူ႔အေျခအေနကို ရွင္းျပ ဆက္သြယ္လာၿပီး ကဗ်ာေလးတပုဒ္ အလွဴခံရွာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေစတနာ႐ိုး႐ိုးနဲ႔ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။
ေနေရာင္ေအာက္မွာ၊ ေပ်ာက္သည့္အလင္း၊ အေမွာင္တြင္းကို၊ ခြင္းမည့္ညာဏ္ေရာင္ လင္းေစသား။ အမႈိက္ပံုေဆြး၊ လမ္းေဘးအုတ္ပံု၊ စာသင္ခံုျဖစ္၊ အ႐ုဏ္ႏုသစ္၊ ယေန႔ေခတ္မွာ၊ ပညာရွာ ပမာသူဖုန္းစား၊ မေဟာင္းႏြမ္းတဲ့ ဆံုးမစာ။ သူေတာင္းစားလည္း၊ အားမေလ်ာ့ႏွင့္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ခြင့္ ရွိတယ္ဟုတ္။ လို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က ကဗ်ာ ေခါင္းေလာင္းပါ။
နားဆင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေမာင္လြမ္းဏီ
၁၁ - ၅ - ၂၀၁၁
မူရင္း - လြတ္လပ္သည့္ အာရွအသံ www.rfa.org/burmese
သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေမာင္ေမာင္တင္
No comments:
Post a Comment