ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကို ျပည္သူ႔စာဆိုႀကီး၊ မ်ဳိးခ်စ္စာဆိုႀကီး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဖခင္ႀကီး စသည္ျဖင့္ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါ ျပည္သူအမ်ားက အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ၾကသည္။ ဆရာႀကီးကို ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၃၇ ခုႏႇစ္တြင္ ဖြားျမင္ရာ သီေပါဘုရင္ ကိုယ့္ထီး ကိုယ့္နန္းႏွင့္ရွိစဥ္က ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး ၁၀ ႏွစ္သားအရြယ္၌ သီေပါဘုရင္ ပါေတာ္မူသြားရာ ဆရာႀကီးႏွင့္ ျမန္မာျပည္သူအေပါင္း နယ္ခ်ဲ႕သမားလက္ေအာက္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။
ထိုအခ်ိန္ကစ၍ ဆရာႀကီးသည္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္ ကိန္းေအာင္းခဲ့သည္။ သခင္ လူငယ္မ်ားႏွင့္အတူ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးရရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေသာအခါတြင္ကား ပါတီအဖြဲ႔အစည္းမ်ား အကြဲကြဲျဖစ္ကာ ေနရာအႏွံ႔ စစ္မီးေတာက္ေလာင္ခဲ့သည္။
ဤတြင္ ဆရာႀကီးသည္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရာရေၾကာင္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးသည္ အသက္ ၉၀ အရြယ္၌ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားရွာသည္။ တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမင္ေတြ႔မသြားရ။ ဆရာႀကီးသည္ ၁၉၆၄ ခုႏႇစ္ ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ အနိစၥေရာက္ျခင္းျဖစ္ရာ ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ ရွိေလၿပီ။
၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သတင္းေထာက္ႀကီးမ်ားေနာက္လုိက္ရင္း ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းအား ႏွစ္ႀကိမ္မွ် ေတြ႔ရွိရၿပီး ဂါရဝျပဳ ကန္ေတာ့ဖူးပါ၏။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ေတာတြင္းအဖြဲ႔အစည္းမ်ားအား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခၚရာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ရဲေဘာ္ေဌးႏွင့္အဖြဲ႔ေရာက္ရွိလာၿပီး ဆရာႀကီးကို လာေရာက္ ဂါရဝျပဳၾကစဥ္က တႀကိမ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ၿပီးေနာက္ စာေရးဆရာအသင္းမွ စာေရးဆရာအခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့စဥ္က တႀကိမ္ အနီးကပ္ ဂါရဝျပဳခဲ့ရပါသည္။
ယခုအခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဆရာႀကီး၏ ခံယူခ်က္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္၊ မိန္႔မွာခ်က္၊ ၾသဝါဒစကားမ်ားကို ျပန္လည္ ေလ့လာၾကည့္ရာ မကုန္ခမ္းႏိုင္ေသာ အဖိုးတန္ ေရၾကည္ေရတြင္းႀကီးကို ခပ္ယူသံုးစြဲရသကဲ့သို႔ ရွိပါေတာ့သည္။
ဖဆပလ အစိုးရေခတ္က စာေရးဆရာအသင္း အစည္းအေဝးတခုသို႔ နာယကအျဖစ္ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း တက္ေရာက္လာသည္။ စာေရးဆရာမ်ားကို ဆရာႀကီးက ရင္းႏွီးစြာ ၾသဝါဒစကား ေျပာၾကားပံုအခ်ဳိ႕ကို တင္ျပလိုပါသည္။
ဆရာႀကီးက “မင္းတုိ႔ေခတ္က အမ်ားႀကီး ေတာ္ေသးတယ္။ ဆရာတို႔ေခတ္က စာတပုဒ္ကို ေငြ တဆယ္ေလာက္ ရတယ္။ ဒါေတာင္ ငါးက်ပ္နဲ႔ေလ်ာ့ၿပီး ဝင္ေရးၾကသူေတြရွိေတာ့ တပုဒ္ ငါးက်ပ္ေစ်း ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေလာက္ရွိလွ မေရးေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ေပခံေနလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြက ငါးက်ပ္နဲ႔ ေရးေနရာက စာေတာ္ျပန္ ဝန္ေထာက္မင္း႐ုံးမွာ အလုပ္ရသြားၾကတယ္ ၾကားတယ္။
အေၾကာင္းမသိခင္က အထင္ႀကီးမိတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက စာေတာ္ျပန္ ဝန္ေထာက္မင္း ဆိုတာ အဂၤလိပ္ မ်က္ႏွာျဖဴ ဝန္ေထာက္၊ သူက ေခါင္းေလာင္းေလးတီးေခၚရင္ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ဆရာေတြက ႐ုံးခန္းဝမွာ ဖိနပ္ခြၽတ္ၿပီး ဝင္ရတယ္။ ဝန္ေထာက္က သူ သိခ်င္တာေမးၿပီး သြားေတာ့ဆိုမွ ျပန္ထြက္လာရတယ္။ ဝန္ေထာက္ကို အ႐ိုအေသေပး ဝင္ရ ထြက္ရတာ။ ေၾသာ္ ဒီေလာက္ေအာက္က်တဲ့ အလုပ္ေတာ့ မလုပ္ဘူး၊ ငတ္ေသပါရေစ ဆိုၿပီး ဆရာ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္”
ဆရာႀကီးက သူငယ္စဥ္က အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို ေျပာၾကားၿပီးေနာက္ ယေန႔ စာေရးဆရာမ်ားကိုလည္း မည္သို႔ က်င့္ၾကံရမည္ကို မွာၾကားျခင္းျပဳပါေလေတာ့သည္။
“မင္းတို႔ စာေရးဆရာေတြဟာ ‘ဘ’ သံုးလံုး ေက်ဖို႔လိုတယ္။ ‘ဘ’ သံုးလံုး အကၡရာ ဘယ္လိုေက်ရမလဲဆိုေတာ့၊ ၁ က ဘိုင္က်ရဲရမယ္။ ၂ က ဘုေျပာရဲရမယ္။ ၃ က ဘာမဆို မွန္တဲ့အတိုင္း ေရးရဲရမယ္” ဟူ၍ ျဖစ္၏။
စာေရးဆရာမ်ားသည္ ဆရာႀကီး ၾသဝါဒကို သေဘာက်ၾကသည္။ ဆရာႀကီးက ဆက္လက္၍ သူကိုယ္တိုင္ လစာမွန္မွန္ရေသာ သူရိယ သတင္းစာတိုက္က ထြက္ၿပီး လခမမွန္ေသာ ဗဟန္း ေကာလိပ္ေခၚ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္သို႔သြား၍ ရာဇဝင္ႏွင့္ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡလုပ္ခဲ့ပံု ေျပာျပသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းက်န္၊ ဟင္းက်န္ စားခဲ့ရသည္။
ဘုေျပာရဲသည့္ ေနရာတြင္ ဘုရင္ခံ ဆာေဂ်ေအေမာင္ႀကီးကိုပင္ ဆရာႀကီး ဘုေတာ ဘုေျပာခဲ့ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။ ဘာမဆို အမွန္အတိုင္း ေရးရဲရမည္ဆိုသည့္အတိုင္း ဆရာႀကီးသည္ ထိုေခတ္က ငါးေထာင္စား၊ ေျခာက္ေထာင္စား ရာထူးႀကီးမ်ားရရန္ အဂၤလိပ္အစိုးရကို ကပ္ပါးရပ္ပါး လုပ္သူမ်ားအား ‘မသာစ်ာပနဘြဲ႔’ ေလးခ်ဳိးႀကီးျဖင့္ အုပ္ထည့္ခဲ့ေလသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ေငြေၾကးကို မမက္။ သူက မွန္ကန္သည္ဟု မထင္လွ်င္ ေငြမ်ားစြာရေသာ္လည္း မေရးခဲ့။ ေဝလမင္းသား ျမန္မာျပည္လာစဥ္က ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔တပုဒ္ ေရးေပးပါ။ ေငြက်ပ္ တေထာင္ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ ေပးပါမည္ဟု ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း ဆရာႀကီးက မေရးခဲ့ေပ။ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားက မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရလုပ္ၿပီး ေရးေပးၾကသည္။
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာမႈိင္းက ထိုစာေရးဆရာမ်ား အစည္းအေဝး၌ သူေျပာသလို လုပ္ခဲ့ပံုမ်ားကို ‘ဘ’ သံုးလံုးျဖင့္ ပြဲက်ေအာင္ ေဟာေျပာသြားေလသည္။ ထိုစဥ္က ဆရာႀကီးအသက္ ၈၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရွိၿပီ။
ရည္ညႊန္း - ၂၈- ၈- ၁၉၆၄ ေၾကးမုံ သတင္းစာ
Eleven Media Group မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment