က်ေနာ့္သမီးကို သံလြင္မွာ ေမွ်ာခဲ့ရေသာ္လည္း (အာကာထက္)

 

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေမလထဲတြင္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း သိန္းထိုက္ဦး (VOA) ႏွင့္ ဇနီးသည္ မသီရိတို႔ရွိရာ ဝါရွင္တန္ဒီစီသို႔ အလည္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္း ၈၈ ကာလ ျပည္တြင္းတြင္ ျဖတ္သန္းခဲ့မႈမ်ားႏွင့္ မိမိတို႔ မေတြ႔ေတာ့သည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ားအတြင္း မိမိတို႔ ျဖတ္သန္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္မ်ားကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
မိမိအေနျဖင့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဘဝတြင္ (၁၂ ႏွစ္ - ၁၃ ႏွစ္) ခန္႔ လူထုက်န္းမာေရးကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရင္း ကိုယ္ေတြ႔ဘဝ အေတြ႔အၾကံဳအေၾကာင္း အရာမ်ားစြာထဲမွ မိိမိကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္စဥ္တခုကို က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းအား ေျပာျပခဲ့ေပသည္။


သူငယ္ခ်င္းမွ က်ေနာ္ေျပာသည္မ်ားကို စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ရင္း “ခင္ဗ်ား စာေရးဖို႔ ေကာင္းတယ္” လို႔ က်ေနာ့္အား အၾကံျပဳလာပါသည္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း စာေရးသည္ကို ဝါသနာပါ ပါသည္။ အနည္းငယ္လည္း ေရးျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ႏႈတ္မွေျပာလုိ႔ရေသာ္ျငားလည္း စာျဖင့္ခ်ေရးရန္ လြယ္ကူသည့္ အရာမဟုတ္သည္ကို အားလံုး သိၿပီးသား ျဖစ္ေပမည္။

သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားၿပီးေရးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ ထိုသို႔ဆံုးျဖတ္ရင္း ေအာက္ပါ ကိုယ္ေတြ႔အမွတ္တရကို ေရးသားျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ့္ဘဝ သမိုင္းတေကြ႔မွ အပိုင္းအစမွတ္တမ္းတခု ျဖစ္ပါသည္။

အခ်ိန္အားျဖင့္ ၁၉၉၆-၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ကာလဆီမ်ားျဖစ္သည္။ ေကအင္ယူဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ေပါင္းစုမ်ား အခိုင္အမာရွိရာ မာနယ္ပေလာ ဌာနခ်ဳပ္အား နအဖ စစ္ေၾကာင္းမ်ားမွ အျပင္းအထန္ ထိုးစစ္ဆင္၍ မာနယ္ပေလာ က်ဆံုးသြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ေကအင္ယူနယ္ေျမ တပ္မဟာ (၅) ဖာပြန္ခ႐ိုင္အတြင္းတြင္ နအဖ ဖာပြန္အေျခစိုက္ တပ္ရင္းမ်ား ႏွင့္ ကမ္း႐ိုးတန္းတိုင္း တပ္ရင္းမ်ား (ေလယဥ္ပ်က္က်ၿပီး အေသဆိုးျဖင့္ေသရသည့္ သီဟသူရ စစ္ေမာင္) တပ္မ်ားႏွင့္ စုစုေပါင္း တပ္ရင္း ၁၀ ရင္းေက်ာ္ျဖင့္ နယ္ေျမတခုလံုးအား ေခ်မႈန္းေနသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ နအဖ စစ္တပ္မ်ားမွ သံလြင္ျဖစ္စိုးမိုးေရးကို ျပဳလုပ္ၿပီး မိမိနယ္ေျမမွ အဓိက ဝင္ထြက္သြားလာရာ လမ္းေၾကာင္းမ်ားျဖစ္သည့္ ေက်ာက္ညႇပ္စခန္း၊ ေသ့မူထ စခန္းမ်ားလည္း က်ဆံုးသြားခဲ့ပါသည္။

မိမိေဆးခန္းရွိရာ အတြင္းပိုင္းေက်းရြာမ်ားတြင္လည္း ရြာ၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ ေဆး႐ံု၊ စသည္တို႔ကို မီး႐ိႈ႕ျခင္း၊ အျပစ္မဲ့ျပည္သူမ်ားအား ေတြ႔သမွ် ကေလး၊ လူႀကီးမက်န္ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ျခင္းမ်ားကို စဥ္ဆက္မျပတ္ လုပ္ေဆာင္ေနပါသည္။ ေကအင္ယူႏွင့္ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ စစ္ေၾကာင္းႏွင့္လည္း တိုက္ပြဲမ်ား ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အျပင္းအထန္ျဖစ္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ရြာသားမ်ားမွာလည္း သံလြင္ျမစ္တြင္ နအဖတပ္မ်ားရွိေနသျဖင့္ အျပင္သို႔ထြက္လို႔ မရပါ။ အထဲတြင္သာ စစ္ေၾကာင္းမ်ား အကူအညီျဖင့္ ခိုလႈံေနရပါသည္။

မိမိ ေဆးအဖြဲ႔ႏွင့္အတူ ကေလး၊ လူႀကီး၊ သက္ႀကီးရြယ္အို အပါအဝင္ လူေပါင္း ၅၀၀ ခန္႔ ရွိမည္ထင္သည္ ေရွာင္ပုန္းေနၾကရသည္။ အထူူးသျဖင့္ ကေလးမ်ားမွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ၊ ဝမ္းေလွ်ာေရာဂါ၊ အသက္႐ႈလမ္းေၾကာင္း ေရာဂါမ်ားကို ခံစားေနရၿပီး မိမိေဆးဝန္ထမ္းမ်ားမွ တာဝန္ယူ ကုသေပးေနရပါသည္။ ရြာသားမ်ားမွာ အေတာ္ပင္ ေလးစားစရာေကာင္းပါသည္။ ေကအင္ယူတပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔မ်ားအား ေျပးလႊားေနရစဥ္ပင္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ကူညီပံ့ပိုးေပးၾကပါသည္။ နအဖလို ေပၚတာဆြဲစရာ မလုိပါ။ (မိမိေနရာေဒသအား မတရားက်ဴးေက်ာ္ၿပီး လာေရာက္ ဖ်က္ဆီးသည့္ လူစိတ္ကင္းမဲ့သူမ်ားအား ေတာ္လွန္ရမည္ဆိုသည့္ အသိစိတ္ဓာတ္ျဖစ္ပါသည္) ထိုစဥ္က ၿမိဳ႕နယ္ေခါင္းေဆာင္တဦး ေျပာစကားကို သတိရမိပါသည္။ “မင္းတို႔ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ ငါတို႔လည္း မေျပးဘူး၊ မင္းတို႔လည္း ေျပးစရာမရွိဘူးဆိုရင္ ငါးႀကီးေသရင္ ငါးေျခာက္၊ ငါးေလး ေသေတာ့ ငပိ ျဖစ္တာေပါ့” တဲ့။ အင္မတန္မွ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ျပည့္ဝသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ထိုကာလတြင္ မိမိဇနီးသည္တြင္ ကိုယ္ဝန္လရင့္ေနသည့္ကာလျဖစ္ပါသည္။ ဇနီးသည္အား မိဖမ်ားထံတြင္ ျပန္ေနေစၿပီး မိမိမွာ ျပည္သူမ်ားႏွင့္အတူ တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္က တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနရပါသည္။ ရြာသားမ်ားမွ ေျပာပါသည္။ “ဆရာတို႔ေတာင္ ေနႏိုင္ေသးရင္ က်ေနာ္တို႔လည္း မေျပးဘူး” တဲ့။ တကယ္လည္း ဟုတ္ပါသည္၊ သူတို႔ ဘယ္မွ မသြားပါ။ သူတို႔ေနရသည္မွာ ေန႔ဘက္တြင္ ငွက္ေပ်ာဖက္ကိုမိုးၿပီး ေျခာက္သြားပါက ေနာက္ေန႔တြင္ ငွက္ေပ်ာရြက္အသစ္ျဖင့္ျပန္မိုးၿပီး ေနရသည့္ဘဝ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္ ဇနီးသည္ ေနထိုင္သည့္ ေက်းရြာအား နအဖ စစ္ေၾကာင္းမွ ဝင္ေရာက္ဖ်က္စီးသြားသည္ ဟု သိရပါသည္။ က်ေနာ့္ဇနီးလည္း ကိုယ္ဝန္ ေန႔ေစ့လေစ့ျဖင့္ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အထပ္ထပ္ကို ႀကိဳးစားျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းပိုင္းအထိ ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္သြားခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္လည္း အဆက္အသြယ္ လံုးဝ ျပတ္သြားခဲ့ေတာ့သည္။

က်ေနာ့္အေနျဖင့္ ဇနီးသည္အတြက္ စိတ္ပူပင္ေသာက ေရာက္ရေသာ္လည္း မိမိႏွင့္အတူ ေနထိုင္သည့္ ျပည္သူအမ်ားစုအေရးမွာ ပိုၿပီးအေရးႀကီးေနသည့္ကာလ ျဖစ္ပါသည္။ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအားလံုး ခံယူထားသည့္ စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ပါသည္။ တေန႔တြင္ မိမိထံတြင္လိုအပ္သည့္ ေဆးဝါးမ်ား ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ပါသည္။ မည္သို႔လုပ္ရမည္နည္း။

သံလြင္ျမစ္ကို ေဖာက္ထြက္ၿပီး မဲေဆာက္ရွိ ေက်ာင္းသားေဆးခန္းတြင္ ေဆးဝါးမ်ားသြားယူမွရမည္ ျဖစ္မည္။ သံလြင္ျမစ္တေလွ်ာက္တြင္လည္း နအဖ စစ္တပ္မ်ား ေနရာယူထားပါသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ စြန္႔စားရပါမည္။ ျပည္သူအတြက္၊ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ ေကအင္ယူ အထူးတပ္ရင္း (၁၀၂) မွ တပ္စုမွဴး ဗိုလ္လူး ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ နအဖ စခန္း အနီးမွျဖတ္ၿပီး က်ေနာ္ ေဖာက္ထြက္ႏိုင္ခဲ့့သည္။ (ထိုစဥ္က က်ေနာ့္ေဆးခန္းအား မီး႐ိႈ႕ၿပီး က်ေနာ္ ေသသြားၿပီဟု နအဖမွ သတင္းလႊင့္ခဲ့ပါေသးသည္။
(ေက်ာင္းသားေဆးခန္းမွ ေဆးမွဴး တင္ေမာင္လတ္မွ) သံလြင္ကမ္းအထိလိုက္လာၿပီး က်ေနာ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ပါသည္။ မရခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ေတြ႔ၿပီး က်ေနာ္ မေသေၾကာင္းသိရသျဖင့္ မဲေဆာက္ကို ျပန္သြားခဲ့ပါသည္)။

က်ေနာ္လိုအပ္သည့္ ေဆးဝါးမ်ားကို ေဆးမွဴး သီဟေမာင္ႏွင့္အတူ မဲေဆာက္မွ ယူေဆာင္လာၿပီး သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးတြင္ ေရာက္ခဲ့ၿပီး ၂ ရက္အၾကာတြင္ က်ေနာ့္ ဇနီးသည္လည္း က်ေနာ္ရွိရာသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာပါသည္။ သူလာခဲ့သည့္လမ္းမွ ေတာင္တန္းမ်ား အလြန္ထူထပ္ၿပီး လမ္းျပင္းျပင္း ၂ ရက္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရပါသည္။ က်ေနာ့္ ဇနီးသည္အား ေတြ႔လိုက္ခ်ိန္တြင္ အလြန္ဝမ္းသာသြားေသာ္လည္း သူ႔တြင္ အားအင္မ်ားစြာ ကုန္ခမ္းေနေပၿပီ။ ကိုယ္ဝန္မွာ သားဦးကိုယ္ဝန္ျဖစ္သလို ေမြးရမည့္ ရက္ေစ့ေနေပၿပီ။ က်ေနာ္ သိပါသည္။ သူ႔တြင္ ကေလးေမြးႏိုင္ေလာက္သည့္ လိုအပ္ေသာ ကိုယ္ခံအား မျပည့္စံုပါ။ သို႔ေသာ္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ အရပ္လက္သည္ မရွိပါ။ တကယ့္ေဆး႐ံုေဆးခန္း မရွိပါ။ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိပါ။ ေတာေတာင္အၾကားတြင္ရွိသည့္ သံလြင္ျမစ္ကမ္းနေဘးတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်းရြာမွ က်ေနာ့္အိမ္အေဟာင္းတလံုး ေပးထားပါသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ဇနီးသည္မွာ ကေလးေမြးရန္ ဝမ္းဗိုက္နာစျပဳလာပါသည္။ က်ေနာ့္အျဖစ္ကို ေျပာျပပါမည္ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ လူနာေပါင္း မ်ားစြာကို ကိုင္တြယ္ကုသခဲ့ပါသည္။

လက္ျပတ္ေနသူ၊ ေျခေထာက္ျပတ္ေနသူ၊ ေသနတ္ထိသူ ေသဆံုးသူအေလာင္းမ်ား၊ ဝက္ဝံကုတ္ၿပီး တကိုယ္လံုး လူႏွင့္မတူေအာင္ စုတ္ျပတ္ေနသူ၊ လူေသ အေလာင္းကို လိုအပ္သျဖင့္ ခြဲစိတ္ျခင္း၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္မ်ားအား ေမြးေပးျခင္းတို႔ကို ေျမာက္မ်ားစြာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ဖူးေသာ္လည္း မည္သို႔မွ မတုန္လႈပ္ခဲ့ပါ။ က်ေနာ့္ဇနီး ေမြးမည့္ညတြင္ က်ေနာ္ ေဆာက္တည္ရာမရေအာင္ကိုပင္ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ (က်ေနာ့္ ေဆးသင္တန္းမွ ဆရာဝန္တဦးက ေျပာဖူးပါသည္။ သူ႔မိခင္၊ ဖခင္မ်ား ေနမေကာင္းလွ်င္ သူဘယ္ေတာ့မွ မကုဘူးတဲ့ တျခားဆရာဝန္ဆီမွာ သြားကုခိုင္းသည္မွာ ဒါမ်ဳိးပဲျဖစ္မည္)

သူ စတင္ေမြးပါၿပီ။ ကေလးဦးေခါင္းထြက္လာပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူ က်ေနာ့္ ေျပာပါသည္။ သူ ဆက္ၿပီး မညႇစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ္ စိုးရိမ္မႈ အျမင့္ဆံုးေရာက္သြားပါၿပီ ေဆးမွဴး သီဟေမာင္မွ ႀကိဳးစားၿပီး ေမြးေပးပါသည္။ က်ေနာ္ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ပါ။ ကေလးအသက္၊ မိခင္အသက္ ဆံုး႐ံႈးရမည့္အေျခေန (အထူးသျဖင့္ သားဦးမိခင္မ်ား ေမြးဖြားရာတြင္ အေသအေပ်ာက္ႏႈန္း ပိုမိုမ်ားပါသည္) ကုသိုလ္ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရပါမည္၊ က်ေနာ့္တြင္ သားအိမ္ပြင့္ေဆး တပုလင္း လက္က်န္ရွိေနပါသည္။ ထိုေဆးကို အေၾကာေဆးအတြင္းတြင္ ေရာၿပီးေပးလိုက္သည့္ ေနာက္ပိုင္း ဇနီးသည္မွာ သားအိမ္ညႇစ္အား ျပန္လည္ရရွိကာ ေဆးမွဴးသီဟေမာင္မွ လိုအပ္သည့္ ခြဲစိတ္မႈကို ျပဳလုပ္ၿပီး ကေလးကို ေအာင္ျမင္စြာ ေမြးေပးႏုိုင္ခဲ့ပါသည္၊ မီးမရွိသျဖင့္ အသံုးျပဳထားရေသာ သံုးေထာင့္ထိုး လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ႏွစ္လံုးလည္း ဓာတ္ခဲအား ကုန္စျပဳၿပီး မီးေရာင္မ်ား ေမွးမွိန္စျပဳလာေပၿပီ။

က်ေနာ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ က်ေနာ့္သမီးဦးေလးမွာ ေမြးဖြားခ်ိန္ၾကာျမင့္သည့္အတြက္ အျပင္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အသက္မရွိေတာ့ပါ။ ေဆးမွဴးသီဟေမာင္မွ ႀကိဳးစားၿပီး အသက္႐ွဴ ေထာက္ကူနည္းျဖင့္ ကုသေပးပါသည္၊ မရပါ။ သမီးေလး ကံဆိုးခဲ့ပါသည္။ ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ ပိတ္ျဖဴပတ္ၿပီး က်ေနာ့္သမီးေလး ႐ုပ္အေလာင္းကို သံလြင္ျမစ္တြင္ ေမွ်ာခဲ့ရပါေတာ့သည္။ ထိုညတြင္ က်ေနာ္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ေမြးၿပီးစ ဇနီးသည္အား လိုအပ္သည့္ ေဆးကုသမႈေပးရင္း မိမိကိုယ္မိမိ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ငါဟာ သူမ်ားအသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ကယ္တင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ င့ါသမီးေလးအသက္ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား မကယ္တင္ႏုိင္သနည္း။ တကယ္လို႔မ်ားသာ ေခတ္မီတဲ့ ေဆး႐ံုမွာဆိုရင္ ငါ့သမီး ဒီလိုမျဖစ္ဘူးဆိုတာ ေတြးမိၿပီး မိုးလင္းပိုင္းတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါသည္။

နံနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္ခန္႔တြင္ က်ေနာ့္ေဆးတပ္ဖြဲ႔မွ ေဆးမွဴးေလးတဦးမွ က်ေနာ့္ အမည္အားေခၚၿပီး အတင္းေျပးလာပါသည္။ “ဆရာ က်ေနာ္တို႔ ရြာဘက္ကို ရန္သူ နအဖ စစ္သား ၅ ေယာက္ လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ႔ အသင့္အေနအထားလုပ္ၿပီး ဝင္လာတယ္ ဆရာ” တဲ့။ အဲဒါမွ ျပႆနာ။ ထိုစဥ္က က်ေနာ့္တြင္ (အထူးတပ္ရင္း ၁၀၂ ရဲေဘာ္မ်ား က်ေနာ့္ ေဆးတပ္ဖြဲ႔မွ ရဲေဘာ္မ်ားျဖင့္ သံလြင္ျမစ္မွ အတြင္းပိုင္းသို႔ ျဖတ္သြားသည့္လမ္းေၾကာင္းအား ကြပ္ကဲမႈပါ လုပ္ေဆာင္ေနရပါသည္။

အကယ္၍ အတြင္းမွာလာသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အျပင္မွဝင္သြားသည့္ ရဲေဘာ္မ်ား အဆက္သြယ္မရွိပါက လမ္းတြင္ေတြ႔ၿပီး အခ်င္းခ်င္း မွားယြင္း ပစ္ခတ္တတ္ပါသည္။ လမ္းေၾကာင္းမွာ တလမ္းတည္း ရွိပါသည္။ အတြင္းမွ ရဲေဘာ္မ်ား သံလြင္ျမစ္ကမ္းသို႔ ေရာက္ပါကလည္း အျမန္ဆံုးကူးနိုင္ရန္ ေလွမ်ားကို အဆင္သင့္ထားေပးရပါသည္။ ထို႔အျပင္ ရန္သူ႔သတင္းလည္း ေထာက္လွမ္းရပါသည္။ လွည့္ကင္းမ်ားရွိလား၊ စခန္းအျပင္ထြက္လား စသည္ျဖင့္) က်ေနာ္မွ မိမိေသနတ္ကိုဆြဲၿပီး ရန္သူမ်ားတက္လာရာသို႔ ထြက္သြားပါသည္။ မိမိဘက္မွ ရဲေဘာ္မ်ားကလည္း ပစ္ခတ္ရန္အဆင္သင့္ ေနရာယူထားၿပီးျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ က်ေနာ္မွ ရန္သူမ်ားတက္လာရာ လမ္းေၾကာင္းကိုသြားၾကည့္ရာ ေရွ႕ဆံုးမွ ဦးစြာတက္လာသူမွာ က်ေနာ္ႏွင့္သိေသာ ေက်းရြာသူႀကီး ျဖစ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္ စဥ္းစားပါသည္။ သူတို႔ ဓားစာခံ လုပ္လာတာလား၊ သို႔မဟုတ္ မည္သည့္အတြက္ လာသနည္းဟု ရြာသူႀကီးအား လွမ္းေမးပါသည္။ ရန္သူမ်ားပံုစံမွာ တိုက္ခိုက္ရန္ အသင့္အေနအထား ျဖစ္ေနသည့္ပံုေပၚပါသည္။ က်ေနာ့္လူမ်ားလည္း က်ေနာ့္အမိန္႔မရလွ်င္ မပစ္ခိုင္းပါ။ ရြာသူမွ လွမ္းေျပာပါသည္။ သူတို႔ လက္နက္ခ် အလင္းဝင္ရန္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္အား လွမ္းလုိက္ပါသည္။ က်ေနာ္မွလည္း လက္နက္ခ်မည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔လက္နက္ႏွင့္ စစ္အသံုးအေဆာင္မ်ားႏွင့္ ယူနီေဖာင္းကိုပါ ခၽြတ္ထားၿပီး လူခ်ည္းပဲ တက္လာခုိင္းပါသည္။ သူတို႔ ငါးေယာက္ တက္လာပါသည္။ အသက္အႀကီးဆံုး ေဇာ္ရဲႏိုင္ ဆိုသည့္ရဲေဘာ္သည္ပင္ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ပင္ရွိေသးပါသည္။

က်ေနာ့္အိမ္တြင္ပင္ ေကာင္းမြန္စြာ ေကၽြးေမြးၿပီး သူတို႔လိုအပ္သည့္ အဝတ္အစား၊ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆပ္ျပာ၊ ဖိနပ္ စသည္မ်ားကို ကူညီေပးခဲ့ၿပီး၊ သိမ္းဆည္းရမိသည့္ လက္နက္မ်ား၊ က်ည္ဆံမ်ား၊ လက္ပစ္ဗုံးမ်ား စသည္မ်ားကို စာရင္းျပဳစုၿပီး ေကအင္ယူ တပ္ဖြဲ႔သို႔ ေပးအပ္လိုက္ပါသည္။

အားလံုးၿပီးဆံုးၿပီးခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္မွ အထူးတပ္ရင္းမွ ဒုရင္းမွဴးအား အစီရင္ခံပါသည္။ ညြန္ၾကားခ်က္မွာ ထိုရဲေဘာ္မ်ားအား က်ေနာ္မွဦးေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သို႔ ပို႔ေဆာင္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္ေျခမွ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ က်ေနာ့္ထံ လာေရာက္ၿပီး သူတို႔ကို လိုအပ္သလို အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ခ်င္သည့္အေၾကာင္း ေျပာလာပါသည္။ သူတို႔ကို အျပစ္မေျပာလိုပါ။ ထိုစစ္ေၾကာင္းမ်ားမွ မၾကာေသးခင္ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ သူတို႔ရြာေတြကို ဖ်က္စီးခဲ့သည္။ သူတို႔လူမ်ဳိးမ်ားကို မတရားသတ္ျဖတ္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား၊ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္မွ နိုင္ငံတကာ စစ္သံု႔ပန္းဥပေဒအေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။ မိမိႏွင့္ ေရွ႕တန္းတြင္ ရင္ဆိုင္တိုက္ေနပါက ရန္သူျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိထံတြင္ လက္နက္ခ်လာလွ်င္ ရန္သူ မဟုတ္ေတာ့ေၾကာင္း သူတို႔တြင္ လူ႔အခြင့္အေရးရွိေၾကာင္း အေတာ္ၾကာ ေအာင္ေျပာရပါသည္။ အထက္က အမိန္႔မွာလည္း ေက်ာင္းသားစခန္းကို ပို႔ရမည္ဟုပါ ေျပာလိုက္ရပါသည္။

ရဲေဘာ္မ်ားမွ ေတာင္းဆိုခ်က္တခုေတာ့ က်ေနာ္ လိုက္ေလွ်ာလိုက္ပါသည္။ ထိုလက္နက္ခ်ရဲေဘာ္မ်ားအား ဒီည ရြာထဲတြင္ လံုးဝ မအိပ္ခို္င္းျခင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေနလည္း ေစာင္းစျပဳေနၿပီ၊ က်ေနာ္ သေဘာတူလုိက္ပါၿပီ။ ရြာထဲတြင္ထား၍ မျဖစ္ပါ။ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္မ်ားအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ သိပါသည္။
ထိုအလင္းဝင္ ရဲေဘာ္ ၅ ေယာက္ အသက္မွာ က်ေနာ့္လက္တြင္ ရွိေနေပၿပီ။ တဖက္တြင္လည္း ကေလးေမြးၿပီးခါစ၊ ကေလးဆံုးလို႔ စိတ္ထိခိုက္ေနသည့္ ဇနီး။ သူ႔တြင္ အားအင္မ်ားလည္း ကုန္ခမ္းေနသည့္အခ်ိန္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ရပါသည္။ ဇနီးသည္အား တိုင္ပင္ရပါသည္၊ သူလည္း လိုလိုလားလား လက္ခံပါသည္။ သူသည္ပင္ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး မ်ဳိး႐ိုးမွ ေမြးဖြားလာသူျဖစ္ပါသည္။

 ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္အခ်ဳိႏွင့္အတူ ထိုရဲေဘာ္ ၅ ဦးအားေခၚေဆာင္၍ ညေနေစာင္း တြင္ပင္ ေက်ာင္းသားစခန္းအား ေခၚေဆာင္ခဲ့ရေပသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၂) မွ တာဝန္ရွိသူမ်ားျဖစ္သည့္ တပ္ရင္းမွဴး လွတိုး (က်ဆံုး)၊ ကိုေက်ာ္သူရိန္ (တပ္ခြဲမွဴး ျဖစ္မည္ထင္သည္) ႏွင့္ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္မွ တာဝန္ရွိသူျဖစ္သည့္ ကိုေဝလင္းဇင္ထံ အပ္ႏွံခဲ့ပါသည္။ (ထိုသတင္းကို ယခင္က ဘန္ေကာက္တြင္ ထုတ္ေသာ ေခတ္ၿပိဳင္ သတင္းစာတြင္ ထိုစဥ္က ပါခဲ့သည္ကို ေတြ႔မိလိုက္ပါသည္)

က်ေနာ္ သူတို႔အတြက္ စိတ္ေအးရပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ စိတ္မေအးႏုိင္သည္မွာ က်ေနာ့္ဇနီးသည္အတြက္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူမွ မည္သို႔ပင္ သေဘာထားႀကီးသည္ျဖစ္ေစ သူ႔က်န္းမာေရးအေျခေနကို က်ေနာ္ သိပါသည္။ မီးဖြားၿပီးစ ေသြးမ်ားလည္း ဆင္းေနပါေသးသည္။ ေနာက္တေန႔ က်ေနာ့္ အိမ္အျပန္ခရီးသည္ စိတ္ပူပင္မႈေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ ေနပူပူတြင္ အျပင္းေလွ်ာက္ခဲ့မိေနပါသည္။ အိမ္နားသို႔ ေရာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ အိမ္အေပၚသို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မတက္ရဲပါ။ က်ေနာ့္ ဇနီးသည္ အေျခအေနကို အရင္ ေခ်ာင္းၾကည့္မိပါသည္။ ဇနီးသည္မွာ ထိုင္ေနၿပီး အစာအနည္းငယ္ကို စားေနသည္ကိုေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ က်ေနာ္ အတိုင္းမသိ ေပ်ာ္ရြင္ခဲ့ပါသည္။

တဖက္တြင္ မိမိသမီးႀကီးအား သံလြင္တြင္ ေမွ်ာလိုက္ရေသာ္လည္း တဖက္တြင္ လူ႔အသက္ (၅) ေခ်ာင္းအား ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ကြယ္လြန္သြားသည့္ က်ေနာ့္ သမီးႀကီးသာ ေနာင္ဘဝမွေန ထိုျဖစ္ရပ္ေတြကို သိေနပါက သူ႔ဖခင္ က်ေနာ့္အား ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။

က်ေနာ့္သမီးႀကီး ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ပါေစ၊ ဘဝဆက္တိုင္း ဆက္တိုင္း မင္းဆိုး မင္းညစ္ လက္ထက္မွာ လူသားအျဖစ္ ေရာက္မလာပါေစနဲ႔ လို႔ အေဖ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

လူသားအားလံုး ဘဝဆိုးမ်ားမွ ကင္းေဝးပါေစ။

ျပည္သူလူထုအား မတရားအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ က်ဆံုးပါေစ။

(၆၊ ၂၅၊ ၂၀၁၁)