ေၾသာ္ မေျပာခ်င္ဘူး ဆိုေပမယ့္လည္း ေျပာရဦးေတာ့မယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဖူး ျမန္မာမီဒီယာေတြ အေၾကာင္းပါ။ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပမွာ အေျခစုိက္ၿပီး သတင္းကိစၥ လုပ္ကုိင္ေနၾကတဲ့ သတင္းဆရာေတြ၊ သတင္းဆရာမေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာျပခ်င္ အႀကံျပဳခ်င္တာလို႔ ဆိုရင္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။သတင္းသမားဆိုတာ သူမ်ား မ်က္ခံုးေမႊးေပၚ စႀကၤေလွ်ာက္ႏုိင္တဲ့အထိ လွ်င္ရမယ္၊ ပါးနပ္ရမယ္၊ ဗဟုသုတ ႂကြယ္ဝရမယ္၊ ႏွံ႔စပ္ရမယ္၊ လိုအပ္ရင္ ႏုိင္ငံအဆင့္ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုသူေတြကိုေတာင္ ဂြ်မ္းပစ္ၾကေအာင္၊ ေဂ်ာက္ၾကေအာင္ ေမးခြန္းေတြကို ေမးတတ္ရမယ္ စသျဖင့္ ေျပာၾကတာေတြကို ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ တဖက္မွာ သတင္းသမားေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေကာင္းျမင္နည္းေစတဲ့ အေျပာမ်ဳိးလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း သတင္းသမား ဆိုတာကေတာ့ သတင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပညာေတြအျပင္ အျခားေသာ ပညာ ဗဟုသုတေတြလည္း စံုဖို႔လိုတာ ကေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒါ့အျပင္ သတင္းသမား ဆိုတာ လူတဖက္သားကို သူ႔ရဲ့သတင္းရလုိမႈနဲ႔ အသံုးခ်သလို မျဖစ္ေစရဖူး၊ အျမတ္ မထုတ္သင့္ဖူး ဆိုတာလည္း သတင္းသမား က်င့္ဝတ္ အရ လုိက္နာဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။
ကုိင္း က်ေနာ္ ႀကံဳဖူးတာေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမ်ား ႀကံဳဖူးတာေလးေတြကို ေျပာျပရဦးမယ္။
တခါသားမေတာ့ က်ေနာ္ ေရဒီယိုသတင္းဌာန တခုရဲ့ ရံုးထဲကို ဝင္သြားပါတယ္။ ရံုးခန္းထဲက အျဖဴေရာင္ ဘုတ္ မွာ လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ စာေတြကို ေတြ႔လို႔ ဘာေတြမ်ားလဲဆိုုၿပီး ဖတ္ၾကည့္လုိက္ မိပါတယ္။ အဲဒီအထဲက တခ်ဳိ႔ကို ျပန္ေျပာျပရင္ coldwar ဆိုတာကို စစ္ေအးတုိက္ပြဲ၊ Urban warfare ဆိုတာကို ၿမိဳ႔ျပစစ္ပြဲ စသျဖင့္ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
သူတို႔ေရးထားတာ မမွားပါဖူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အဲဒီရံုးထဲက မိတ္ေဆြ သတင္းသမား တဦးကို ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲသလိုေရးထား သလ ဲေပါ့။ သူျပန္ေျဖတာကေတာ့ ရံုးထဲက သတင္း သမားမ်ား အၾကားမွာ အဂၤလိပ္ကေန ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ၿပီး သတင္းအေပၚမွာ ျပန္ေရးရင္ ဘာသာျပန္တဲ့မူ မကြဲေအာင္ သိေစဖို႔ အတြက္ ေရးထားတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္လို႔ ေျပာလိုတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေတြးမိတာက စစ္ေအးတုိက္ပြဲ ဆိုတာကို ဘုတ္ေပၚမွာ ျမန္မာလိုျပန္ ေရးထားရေအာင္ အဲဒီရံုးထဲက သတင္းသမားေတြက စစ္ေအးတုိက္ပြဲ ဆိုတာကို မသိၾကဘူးလားေပါ့။ စစ္ေအးတုိက္ပြဲ ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ အသစ္ အဆန္းလည္း မဟုတ္ပါဖူး။ စစ္ေအးတုိက္ပြဲ ဆိုတာ အေမရိကန္ဦးေဆာင္တဲ့ အရင္းရွင္အုပ္စုနဲ႔ ဆိုဗီယက္ဦးေဆာင္တဲ့ လက္ဝဲအုပ္စုတို႔ရဲ့ ၿပိဳင္ပြဲႀကီး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ အၿပီးကေန အဲဒီစစ္ေအးတုိက္ပြဲႀကီး စလုိက္တာ ဘာလင္ တံတုိင္းႀကီး ၁၉၈၉ မွာၿပိဳေတာ့မွ အဆံုးသတ္သြားတယ္ ဆိုတာကို သတင္းသမား လုပ္ေနၿပီး မသိၾကေတာ့ဖူးလားလို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိပါတယ္။
စစ္ၿပီးေခတ္ ကမၻာ့ ႏုိင္ငံေရး သမုိင္းမွာ ရွည္ၾကာခဲ့တဲ့ အဲသည့္ အေရွ႔နဲ႔ အေနာက္ရဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ ႀကီးကို အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ စစ္ေအးတုိက္ပြဲလို႔ တင္စားခဲ့ၿပီး ျမန္မာသတင္းေလာကမွာလည္း စစ္ေအးတုိက္ပြဲလို႔ပဲ ေခတ္အဆက္ဆက္ သံုးစြဲခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ အဲတာအျပင္ ျမန္မာဘာသာျပန္ ႏုိင္ငံေရး စာအုပ္စာတမ္း ေတြမွာလည္း စစ္ေအးတုိက္ပြဲလို႔ သံုးစြဲခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ အဲသေလာက္ေတာင္ မသိၾကေတာ့လို႔ ဘုတ္ေပၚမွာ သတိေပးေရးထား ရတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။
က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သတင္းသမားေတြကို ႏိွမ့္ခ်လိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရးေနတာ မဟုတ္ပါဖူး။ လူေတြကို အသိဗဟုသုတ ရရိွေစတဲ့ သတင္းမီဒီယာ လုပ္ငန္းမွာ လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ သတင္းသမားေတြ ကိုယ္တုိင္ ပညာဗဟုသုတ မခ်ဳိ႔ငဲ့ေစလိုတဲ့အတြက္ အႀကံေပးတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တခုကေတာ့ ေရဒီယိုသတင္းဌာန တခုက သတင္းေထာက္တဦးက က်ေနာ့္ကို ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴး ေတာင္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ သတင္းေထာက္က က်ေနာ္နဲ႔လည္း လူပုဂၢိဳလ္အရ ရင္းႏီွးပါတယ္။ သူက ဘယ္လို ေျပာသတုန္းဆိုေတာ့ “ၾကားမွာေပါ့ ဒီကိစၥကေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ခင္ဗ်ားကို အင္တာဗ်ဴးခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို ေျပာေစခ်င္တာက ဒီလိုပါ” လို႔ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို အရွည္ႀကီး ရွင္းျပေနပါတယ္။
က်ေနာ္က အေမးခံရတဲ့သူ။ က်ေနာ္ရဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ကိုသာ က်ေနာ္ ေျပာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေျပာေစခ်င္တာကို က်ေနာ္ မေျပာႏုိင္ပါ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားေျပာေစခ်င္တဲ့ အတိုင္းေတာ့ မေျပာႏုိင္ဖူးလို႔ ျပတ္ျပတ္ႀကီး မေျပာပဲ သူ႔ကို ညွာတဲ့အေနနဲ႔ ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ကို ေမးလိုတဲ့ ေမးခြန္းသာေမး က်ေနာ္က က်ေနာ္ရဲ့ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ကို ေျပာမယ္၊ အဲသလိုဆိုရင္ ပိုေကာင္းမွာေပါ့လို႔ ဆိုလုိက္ရပါတယ္။ သတင္းသမား တဦးအေနနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးခံရသူကို သူလိုခ်င္တဲ့ လုိင္းအတုိင္း လုိက္ၿပီးေျဖဆိုဖို႔ လမ္းေၾကာင္းတာ တြန္းအားေပးတာဟာ မသင့္ေတာ္ဖူးလို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။
ေနာက္တခါၾကေတာ့ က်ေနာ္ၿမိဳ႔ထဲမွာ သြားေနတုန္း ဖုန္းလာတယ္။ ေရဒီယိုသတင္းဌာန တခုကပါပဲ။ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခ်င္တယ္တဲ့။ အဲေတာ့ က်ေနာ္က ဘယ္အခ်ိန္မွာ လုပ္မွာတုန္းဆိုေတာ့ အခုပဲ လုပ္ခ်င္ပါသတဲ့။ အခ်ိန္ကလည္း မရေတာ့တာမို႔ပါလုိ႔ အဲဒီ သတင္းသမားက က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ဟာ အဲလိုေတာ့ မျဖစ္ေသးဖူးထင္တယ္။ က်ေနာ္က ၿမိဳ႔လယ္ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ကားသံ၊ လူသံ၊ သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနတယ္။ ခင္ဗ်ားဖက္က အသံကိုလည္း ေကာင္းေကာင္း မၾကားရဖူးလို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ သူကလည္း ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေနရာတခုေလာက္ ေလာေလာဆယ္ ရွာလို႔မရဖူးလား ဆိုတာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အနီးဆံုး အေအးခန္း ေကာ္ဖီဆုိင္ တခုထဲမွာ ေကာ္ဖီမွာၿပီး ဝင္ထုိင္ လုိက္ရတာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ ကို႔ရို႔ကားယား ႏုိင္သလဲဆိုတာ အဲတာကိုသာ ၾကည့္ေတာ့။ သူ႔သတင္း ရလိုမႈကိုသာ ဦးစားေပးၿပီး တဖက္လူရဲ့ အေျခအေန အခက္အခဲကို ထည့္မထြက္တာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးသလဲ ဆိုတာ။
အဲတာနဲ႔ မၿပီးေသးဖူး။ ေနာက္တခါမွာလည္း သတင္းသမား တဦးက အင္တာဗ်ဴးခ်င္တယ္ေပါ့။ ဘယ္ေတာ့ ဗ်ဴးမွာတုန္းလို႔ က်ေနာ္က ျပန္ေမးေတာ့ သူက ခင္ဗ်ားအားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရပါတယ္လုိ႔ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဝမ္းသာတာေပါ့။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း ျပင္ဆင္ခ်ိန္ရတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ဒီလိုဆိုရင္ ဒီကစံေတာ္ခ်ိန္ အတုိင္း ညပုိင္း ကိုးနာရီခြဲ ဆယ္နာရီ အၾကားမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့လို႔ ဆိုေတာ့ တဖက္ကလည္း သေဘာတူပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ညဆယ္နာရီထိုးလည္း က်ေနာ့္ကို သူကဖုန္းျပန္မေခၚ၊ ညသန္းေခါင္ယံ ေက်ာ္တဲ့အထိလည္း ဖုန္းမေခၚျပန္ဖူး။ က်ေနာ္လည္း ထုိင္ေစာင့္ေနရမလိုလို အိပ္ယာပဲ ဝင္ရမလိုလို ျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ပုိင္းျဖတ္လုိက္တယ္။ ေခၚခ်င္ေခၚ မေခၚခ်င္ေန အိပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အိပ္ယာထဲ ဝင္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ အဲဒီသတင္းသမားက မနက္ ၂ နာရီထိုးေလာက္ ၾကမွ က်ေနာ့္ဖုန္းကို ျပန္ေခၚတယ္။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္တိုစရာ ေကာင္းသလဲ ဆိုတာ။ က်ေနာ္က အိပ္ေနၿပီကိုးဗ်။ စိတ္တိုတာေပါ့။
ေနာက္တခါ ႀကံဳရတာကေတာ့ ေရဒီယိုသတင္းဌာန မဟုတ္ဖူး။ အြန္လုိင္းသတင္း မီဒီယာ တခုရဲ့ လုပ္ပံုကို ေျပာျပမလို႔။ က်ေနာ္က ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးပို႔ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးအေၾကာင္းက ဒီလို။ မႏၱေလးမွာ စစ္အစိုးရက ၿမိဳ႔ေတာ္အဂၤါနဲ႔ ညီေအာင္ လမ္းေတြကို ခ်ဲ႔မယ္ဆိုၿပီး ၁၉၉၄ ေလာက္တုန္းက လုပ္ပါတယ္။ လမ္းခ်ဲ့ေတာ့ မလြတ္တဲ့ အိမ္ေတြကို ဖ်က္ခုိင္းပါတယ္။ တခ်ဳိ႔လည္း တအိမ္လံုး အဖ်က္ခံရပါတယ္။ က်ေနာ့္ အဖြားကေတာ့ တအိမ္လံုး ပါမသြားေပမယ့္ အိမ္တျခမ္း ကိတ္မုန္႔ အလီွးခံရသလို ပါသြားတယ္။
အဖြားအိမ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္။ တဝက္ လီွးထုတ္ခံရတဲ့ အိမ္ဟာ အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ရွည္ေမွ်ာေမွ်ာ ေထာင္ေထာင္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။ ၾကည့္မေကာင္းေတာ့ဖူးေပါ့။ ဆိုေတာ့ကာ က်ေနာ္က အဲတာကို မ်က္ေစ့ထဲမွာ ေပၚေအာင္ ေဒသသံုး စကားနဲ႔ ဒီလိုေရးလုိက္ပါတယ္။ “က်ေနာ့္ အဖြားအိမ္သည္ ၾကည့္လို႔ မေကာင္းေတာ့။ ေထာင္ပလိုႀကီး ျဖစ္၍ က်န္ခဲ့သည္”။ အဲတာကို အြန္လုိင္းသတင္း မီဒီယာဆရာမ်ားက ဘယ္လို ျပင္လုိက္သလဲ ဆိုေတာ့ “ေထာင္လိုႀကီးျဖစ္၍ က်န္ခဲ့သည္” လို႔ ျပင္ျပစ္လုိက္တယ္။ ပေစာက္ကို ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ေကာင္းေသး ရဲ့လား။ ကိုယ့္ရဲ့ ေဒသႏၱရ၊ ဘာသႏၱရ ျမန္မာစာ အသံုးအႏႈံးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ ဗဟုသုတ မရိွေတာ့ဖူးလား။ တကယ္လို႔ မေသခ်ာဖူး ဆိုရင္လည္း ေဆာင္းပါးရွင္ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေမးလည္း ရရဲ့သားနဲ႔။ လုပ္ခ်လုိက္ပံုက ဆိုးလြန္းတယ္။
က်ေနာ္တင္ ဒီလိုမ်ဳိး ျပႆနာေတြကို ႀကံဳတာ မဟုတ္ပါဖူး။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ တခ်ဳိ႔လည္း ဒီလို ေအာင့္သီး ေအာက္သက္ ျဖစ္ရတာေတြ ႀကံဳရပါတယ္။ တခါေတာ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ တဦးကို ေရဒီယို တခုကေန အင္တာ ဗ်ဴးလုပ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြ နာမည္က ကိုျဖဴ ဆိုပါေတာ့။ သတင္းေထာက္က ဒီလိုေမးပါတယ္။ “ကိုျဖဴက (ဗကသ) ရဲ့ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး လုပ္ခဲ့တာ ဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေပါ့ေနာ္” ဆိုၿပီး ေမးလုိက္ခ်င္းပါပဲ။ ကိုျဖဴလည္း ပက္လက္လန္ သြားတာေပါ့။
(ဗကသ) ဥကၠဌတို႔၊ အတြင္းေရးမွဴးတို႔၊ တျခားအမႈေဆာင္ အဖြဲ႔ဝင္ေတြဆိုတာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ျဖစ္မွ အေရြးခံရတယ္ ဆိုတာကို အဲဒီ သတင္းေထာက္က မသိေတာ့ဖူးလား။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေတြ ဖက္မွာေတာ့ (အကသ) ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းကေန ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွား ၾကတယ္ဆိုတာကို မသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း ျမင္ရပါတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ ျမန္မာသတင္းသမား ျဖစ္ေနၿပီး ျမန္မာျပည္ရဲ့ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ဗဟုသုတ အဲေလာက္ ေခါင္းပါးရသလား ဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ နပိုလီယံ အေၾကာင္း မသိဖူး၊ ဝိတိုရိယ ဘုရင္မႀကီး အၾကာင္း မသိဖူး ဆိုတာမ်ဳိးက ကိစၥမရိွေပမယ့္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ အေၾကာင္း အဓိကထား တင္ျပေနတဲ့ သတင္းဌာနက သတင္း သမားတဦး အေနနဲ႔ အဲသေလာက္ ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ မျဖစ္သင့္ဖူးေပါ့။
ေနာက္တခါ ႀကံဳရတာကေတာ့ အေတာ္ေလး ဆိုးတယ္။ အားလံုး သိတဲ့အတုိင္း ထားဝယ္ေဒသဖက္မွာ အႀကီး စား စက္မႈဇံု တခုနဲ႔ ပင္လယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္း တည္ေဆာက္ဖို႔ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီေတြ လံုးပန္းေနၾကတယ္။ ျမန္မာစစ္အစိုးရ ကေန ဘုရားစူး အရပ္သား အစိုးရစနစ္ကို မေျပာင္းခင္ ကာလေလးမွာ သေဘာတူလက္မွတ္ ေရးထိုးထားတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တေန႔ေတာ့ ထမင္းဆုိင္မွာ ထုိင္ရင္း သတင္းသမားမ်ားနဲ႔ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။
က်နာ့္ အယူအဆကေတာ့ အဲဒီ အႀကီးစား စက္မႈဇံုနဲ႔ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းဟာ လက္တဆုပ္စာ လူတစုကိုပဲ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းၿပီး ေဒသခံ ထားဝယ္လူထု ေတြအတြက္ ေရရွည္ အက်ဳိးမရိွႏုိင္ဖူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲသလို ေဆြးေႏြးေနတုန္း သတင္းသမားတဦးက ခင္ဗ်ားေျပာေနတာေတြက အဆိုးဖက္ေတြ မ်ားေနတယ္ ျမန္မာျပည္အတြက္ ေကာင္းကြက္ကေလး တခုတေလမ်ား မရိွႏုိင္ဖူလားလို႔ ျပန္ၿပီး ေဆြးေႏြးပါတယ္။
ဥပမာ အားျဖင့္ ထားဝယ္ ေဒသခံေတြအတြက္ အလုပ္အကုိင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ပိုၿပီး ပြင့္မလာႏုိင္ဖူးလား၊ ျမန္မာျပည္ အတြက္လည္း ႏုိင္ငံျခားေငြ ပိုၿပီး ဝင္မလာႏုိင္ဖူးလား၊ ေနာက္ပုိင္းမွာ ျမန္မာေတြအတြက္ နည္းပညာေတြ မက်န္ရစ္ခဲ့ ႏုိင္ဖူးလား ဆိုၿပီး သူက ျပန္ေဆြးေႏြးတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ကာ ဘာေၾကာင့္ လူမ်ားစု အက်ဳိးမခံစား ရႏုိင္ဖူးဆိုတာ က်ေနာ့္ဖက္က ျပန္ရွင္းပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ မဲ့တဖြတ္ ဆိုတဲ့ အႀကီးစားစက္မႈဇုန္ တခုရိွပါတယ္။ စတုရန္း ကီလိုမီတာ ၁၂ဝ အက်ယ္အဝန္း ရိွတဲ့ စက္မႈ ၿမိဳ႔ေတာ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီ စက္မႈၿမိဳ႔ေတာ္က စက္ရံုေတြကေန ပလပ္စတစ္၊ ဘိလပ္ေျမ၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာ၊ ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ တျခားေသာ ေရနံကို အေျခခံတဲ့ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ပါတယ္။ သံနဲ႔ သံမဏိကိုလည္း ထုတ္လုပ္ပါေသးတယ္။
အဲဒီ စက္ရံုေတြ စတည္တုံးက မဲ့တဖြတ္ ေဒသက ရြာသူရြာသားေတြ အေနနဲ႔ အေတာ္ေလး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ၿပီး ႀကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔နယ္မွာ စက္မႈထြန္းကားတာ ျမင္ရမွာျဖစ္သလို ေဒသခံေတြအတြက္လည္း အလုပ္အကုိင္ေတြ ေပါမ်ား လာမွာေၾကာင့္ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရရွည္မွာ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ မကုိက္ဖူးဆိုတာ သိလာရပါတယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ အဲဒီစက္ရံုႀကီးေတြဟာ (ဟုိင္းတက္) အဆင့္ျမင့္နည္း ပညာေတြနဲ႔ လည္ပတ္တဲ့ စက္ရံုႀကီးေတြျဖစ္လို႔ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာတတ္သူေတြသာ လစာေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို ရရပါတယ္။ ေဒသခံေတြကေတာ့ ပညာတတ္ေတြ မဟုတ္လို႔ ပန္းရံတို႔၊ သန္႔ရွင္းေရးတို႔၊ လံုၿခံဳေရး ဂိတ္ေစာင့္တို႔၊ ဂိုေဒါင္ေစာင့္တို႔၊ ထမင္းခ်က္တို႔၊ ဒရုိင္ဘာတို႔ စတဲ့ လစာနည္းတဲ့ အလုပ္ေတြကိုပဲ ရပါတယ္။
တခါ ပညာ အမ်ားႀကီး တတ္စရာ မလိုတဲ့ စက္ရံုအတြင္းပုိင္း က်တဲ့ အလုပ္မ်ဳိး ေတြမွာ ေဒသခံေတြကို ကုမၸဏီ ပုိင္ရွင္ေတြက တမင္အလုပ္မေပးဘဲ ထားထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ တေန႔ ဒီစက္ရံုေတြ ကေန ထြက္လာတဲ့ ဆိုးက်ဳိးေတြကို နားလည္လာတဲ့ တေန႔က်ရင္ စက္ရံုေတြကို ဖ်က္စီးလိမ့္မယ္လို႔ စက္ရံု ပုိင္ရွင္ေတြ ဖက္က တြက္ထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
စက္ရံုေတြ စတင္လည္ပတ္တဲ့ အခါမွာ ပထမဆံုး ေတြ႔ရတဲ့ ကိစၥကေတာ့ ေရျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ စက္ရံုႀကီး ေတြ အေအးခံဖို႔ ေရကို အလြန္အကြ်ံ သံုးရတာမို႔ ေဒသခံရြာေတြမွာ ေရမွန္မွန္ မရေတာ့ဘဲ ေရျပတ္လတ္ခ်င္းကို ရင္ဆုိင္ရပါတယ္။ တခါ စက္ရံုေတြကေန စြန္႔ပစ္ပစၥည္း ႏွစ္မ်ဳိးထြက္လာပါတယ္။
ေယဘုယ် ေျပာရရင္ ဓာတု အဆိပ္သင့္ေနတဲ့ စြန္႔ပစ္ေရဆိုးေတြနဲ႔ အဆိပ္သင့္ေနတဲ့ မီးခိုးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ အဆိပ္သင့္ စြန္႔ပစ္ေရဆိုး ေတြကို နီးရာ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြထဲ စြန္႔လုိက္တာေၾကာင့္ ပထမဆံုး ေရခ်ဳိငါးလုပ္ငန္း ပ်က္စီးၿပီး ေဒသခံ တံငါေတြ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ ေနာက္ အဲဒီ ေရဆိုးေတြ ေၾကာင့္ အဲဒီ ေဒသတဝုိက္မွာ စုိက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းကို ထိခုိက္လာပါတယ္။
တခါ စက္ရံုေတြက ထုတ္လုိက္တဲ့ အဆိပ္သင့္ မီးခိုးေတြေၾကာင့္ အက္စစ္မိုး ဆန္ဆန္ မိုးေတြ ရြာလာတာေၾကာင့္ စုိက္ပင္ပ်ဳိးပင္ေတြဟာ အျမစ္ကေတာင္ ကြ်တ္ထြက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာ ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္လည္း စက္ရံုႀကီးေတြ လည္ပတ္ဖို႔ အတြက္ လိုအပ္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားကို ေက်ာက္ မီးေသြး အသံုးျပဳတဲ့ စက္ရံုေတြကေန ထုတ္ပါတယ္။ ေက်ာက္မီးေသြး ေလာင္ကြ်မ္းရာက ထြက္လာတဲ့ မီးခိုး ေတြနဲ႔ ျပာမႈန္ေတြကလည္း အက္စစ္မိုး ရြာသြန္းဖို႔ တဖက္တလမ္း ေထာက္ကူသလို ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။
အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုးကေတာ့ မဲ့တဖြတ္ ဧရိယာက လူေတြ ေနာက္ပုိင္းမွာ ကင္ဆာေရာဂါ အျဖစ္မ်ား လာပါတယ္။ ကင္ဆာနဲ႔ ေသတဲ့သူဟာ အဲဒီဧရိယာမွာ အေတာ္မ်ားလာ ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
လက္ရိွမွာ လည္း ဘာကင္ဆာ၊ ညာကင္ဆာေတြ ခံစားေနရတဲ့ ရြာသူရြာသား အေရအတြက္ကလည္း မနည္းလွပါဖူး။ စက္ရံုပုိင္ရွင္ ကုမၸဏီေတြကေတာ့ သူတို႔ စက္ရံုေတြဟာ လူေတြရဲ့ သန္႔ရွင္းေရး က်န္းမားေရးကို တြက္ခ်က္ၿပီးမွ လည္ပတ္တာမို႔ လူေတြ ကင္ဆာျဖစ္တာ သူတို႔ စက္ရံု ေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ဖူးလို႔ ခုခံကာကြယ္ ပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း အဲဒီေဒသက ထုိင္းႏုိင္ငံသားေတြ အေနနဲ႔ ဒီစက္ရံုႀကီးေတြ လည္ပတ္တာ ရပ္ဆုိင္းပစ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့ ဆႏၵျပပြဲေတြဟာ ေနာက္ပုိင္းမွာ မ်ားသထက္ မ်ားလာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လက္ရိွ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အဘိဆစ္ဟာ မဲ့တဖြတ္ စက္မႈဇံုကို ထုိင္းႏုိင္ငံ ေတာင္ပုိင္းဖက္ကို ေျပာင္းေရႊ႔ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ေျပာကာပဲ ရိွေသးတယ္၊ ေတာင္ပုိင္းက ျပည္သူေတြက ႀကိဳကန္ၿပီး ဆႏၵျပၾကတဲ့အတြက္ ေတာင္ပုိင္းကို ေရႊ႔ဖို႔ ဆိုတာကိုလည္း ရပ္ဆုိင္းထားလုိက္ ရပါတယ္။
ထုိင္းအစိုးရက ဒီကိစၥအေပၚ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ အဆိုပါ စက္ရံုႀကီးေတြကို ေျပာင္းေရႊ႔ဖို႔ ေနရာေတြ႔လာ ပါတယ္။ အဲတာ ကေတာ့ တနသၤာရီတုိင္းထဲက ထားဝယ္ေဒသပါပဲ။ မဲ့တဖြတ္ အႀကီးစား စက္မႈဇံုထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ ပိုႀကီးမယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ျမန္မာ အာဏာပုိင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ ေငြမ်က္ႏွာ တခုထဲၾကည့္ၿပီး လက္ခံတာကိုး။
ေစာေစာက သတင္းသမားတဦးနဲ႔ ဒီကိစၥကို ေဆြးေႏြးၾကတာ အေပၚမွာ ျပန္ေကာက္ပါ့မယ္။ သတင္းသမား ဖက္က ဘာပဲေျပာေျပာ အႀကီးစားစက္မႈ လုပ္ငန္းေတြကို လက္ခံခ်င္းအားျဖင့္ ျပည္သူေတြေကာ တုိင္းျပည္ပါ အက်ဳိးရိွတာ တခ်က္ခ်က္ေတာ့ ရိွလိမ့္မယ္လို႔ တြက္ဟန္ တူပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က အစိုးရဆန္႔က်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး ေနာက္ခံရိွတဲ့ ဖက္က လာတဲ့သူဆိုေတာ့ အစိုးရ ဘာလုပ္လုပ္ သူျဖဴရင္ ငါမဲမယ္ဆိုတဲ့ လူစားမ်ဳိး လို႔ လည္း က်ေနာ့္အေပၚ သူက တြက္ထားဟန္ ရိွပါတယ္။
အခု ကိစၥဟာ အစိုးရကို မုန္းလို႔ သူျဖဴရင္ ငါမဲမယ္ဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ကိစၥမ်ဳိး မဟုတ္ပါဖူး။ ထုိင္းျပည္သူေတြေတာင္ သူတို႔အတြက္ အက်ဳိးယုတ္မွန္းသိလို႔ အဲဒီ စက္ရံုႀကီး ေတြ ရပ္ဆုိင္းဖို႔ ေတာင္းဆိုေနတာပါ။ အက်ဳိးရိွေနတယ္ ဆိုရင္ ဒီစက္ရံုေတြ သူတို႔ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲက ထြက္မသြားပဲ ဆက္ၿပီး လည္ပတ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုၾက မွာေပါ့။
သတင္းသမားဆိုတာ ဆန္႔က်င္ဖက္ အျမင္ေတြ အယူအဆေတြကိုလည္း ထည့္သြင္း တြက္ခ်က္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အႀကီးစားစက္မႈ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ့ နမူနာက က်ေနာ္တို႔ကို ထင္ထင္ရွားရွား ျပသၿပီးသား မဟုတ္လား။ ေကာင္းသလား ဆိုးသလား ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မတူကြဲျပားတဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ယူဆခ်က္ေတြ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ထပ္ၿပီး ေတာင္းခံေနစရာေတာင္ မလိုေတာ့ပါဖူး။
အဲဒီ ေဒသက ထုိင္းႏုိင္ငံ သားေတြကလည္း လက္မခံ၊ ထုိင္းအစိုးရ ကိုယ္တုိင္လည္း စက္ရံုေတြကို သူ႔ႏုိင္ငံ ျပင္ပကို ေျပာင္းဖို႔လုပ္ေနတာကို ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္း ျမင္ႏုိင္ပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီလို အျဖစ္မ်ဳိးက ထုိင္းႏုိင္ငံ တခုထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဖူး။ ဆင္းရဲတဲ့ ကမBာ့ ေတာင္ျခမ္းက ႏုိင္ငံအေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျဖစ္လည္း ျဖစ္ေနဆဲပါ။
သို႔ေသာ္ တခုေတာ့ ရိွပါတယ္ ဒီလို ကိစၥမ်ဳိးေတြကို သတင္းမီဒီယာ သမားတဦးအေနနဲ႔ မေလ့လာ ထားဖူးလို႔ ေကာင္းေကာင္း မသိဖူး၊ နားမလည္ဖူး ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ ေကာင္းကြက္ကေလးေတာ့ ရိွဦးမွာပါဆိုၿပီး တျခားသူေတြဆီက ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ လုိက္ၿပီး ေတာင္းခံေနဦးမွာပါ။ ဒီေဆာင္းပါးဟာ ပညာ၊ ဉာဏ္၊ ဗဟုသုတႏွင့္ ျပည့္စံုၿပီး သတင္းသမား က်င့္ဝတ္ကို ေစာင့္ထိန္း လုိက္နာတဲ့ သတင္းသမားမ်ားကို ရည္စူးခ်င္း မဟုတ္ပါ။
၂ဝ ရက္၊ ဧၿပီလ၊ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္
ရြက္မြန္ စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment