ခ်စ္ေသာ ရဲေဘာ္မ်ား ျပည္သူမ်ား ႏွင့္ မဟာမိတ္မ်ား - ၁၅

(၅)

KIA ဘက္ ခရီး

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တပတ္၊ ၁ဝ ရက္ေလာက္ေနၿပီး အပူတျပင္း စီစဥ္ရပါတယ္။ ရန္ကုန္က လူသစ္ရဲေဘာ္ေတြက မူဆယ္၊ နမ့္ခမ္းဘက္ကို လက္လွမ္းမမီၾကပါ။ ဆရာ ရာဂ်န္နဲ႔ ျပန္ခ်ိတ္ၿပီး တနသၤာရီဘက္ ဆင္းရေတာ့မယ့္အေျခအေန ျဖစ္လာတယ္။ ျပန္ခ်ိတ္ဖို႔ ျပင္ေနဆဲမွာပဲ လူသစ္ ရဲေဘာ္တေယာက္က အၾကံသစ္တခုတင္ျပတယ္။

“KIA နယ္ေျမထဲ ဝင္လိုက္။ ပါတီနယ္ေျမနဲ႔ KIA နယ္ေျမက တဆက္တစပ္တည္းမို႔ ကူးလိုက္႐ံုပဲရွိတယ္။ ျမစ္ႀကီးနားအထိ က်ေနာ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္” တဲ့။

က်ေနာ္က ပါတီနဲ႔ KIA က တိုက္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လားဆိုေတာ့ သူက ...


“ရန္သူ႔ထက္ေတာ့ မဆိုးႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဟိုေရာက္မွ နားလည္မႈယူၾကည့္ နည္းနည္းေတာ့ စြန္႔ရမွာေပါ့။ တိုးမေပါက္လည္း ျပန္လွည့္လာ႐ံုပဲ” ဆိုတာကို က်ေနာ္ သေဘာက်သြားပါတယ္။

‘စြန္႔ရမယ္’ ဆိုေတာ့ မႏၲေလးမွာ က်န္ရစ္တဲ့ ေမာင္လွဝင္းကို ဝင္မေခၚေတာ့ပါ။ ၂ ေယာက္သား ျမစ္ႀကီးနားကို တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္ကိုင္းတိုင္းကိုျဖတ္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ျမစ္ႀကီးနားကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ အိမ္ရွင္က စံုစမ္းေပးပါမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သိသမွ်လည္း ေျပာျပရွာပါတယ္။ အားတက္စရာ မရွိ။


KIA ထဲဝင္တဲ့ လမ္းေတြကေတာ့ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလမ္းေတြမွာ တိုက္ပြဲေတြကလည္း အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ေနတာဗ်ဆိုေတာ့ လိုက္ပို႔သူရဲေဘာ္က စိတ္ပူသြားပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ေဒါနေတာင္ေျခက ျပန္ဆုတ္လာရတာကို ေျပးျမင္လိုက္မိတယ္။ ဝင္မလား? ဆုတ္မလား? မတင္မက်ႀကီး။

ေနာက္တေန႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္ၾကရင္း လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္ သတင္းစာကို ေကာက္ဖတ္လိုက္ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က အလိုလိုက်သြားပါတယ္။

“က်ေနာ္ ဆက္တုိးေတာ့မယ္။ ဒီမွာၾကည့္ …” ဆိုၿပီး သတင္းစာကို ထိုးျပလိုက္ပါတယ္။

အဓိပၸာယ္က …

“ျပည္ပအားကိုး ဗကပ နဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ေနာက္လိုက္ KIA တို႔ ေပါင္းမိသြားၿပီ” ဆိုတာပါပဲ။

တညအိပ္ၿပီး ေနာက္တေန႔ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ရထားနဲ႔ပဲ ျပန္ဆင္းလာၾကပါတယ္။ မႏၲေလးက ေနရာေျပာၿပီး စာတေစာင္ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။

“စြန္႔ေတာ့ စြန္႔စားရလိမ့္မယ္။ ဒီလမ္းအတိုင္းသြားႏွင့္ၿပီ။ ႀကိဳျပင္သင့္တာေတြ ျပင္ႏွင့္မယ္။ လိုက္မယ္ဆံုးျဖတ္ရင္ လုိက္ခဲ့ၾကဖို႔ပဲ” လို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။

မိုးေကာင္းဘူတာမွာ က်ေနာ္က ဆင္းက်န္ရစ္ပါတယ္။ ျမစ္ႀကီးနားမိတ္ေဆြ မွ်ေဝလိုက္တဲ့ဗဟုသုတနဲ႔ ဖားကန္႔ဘက္တက္မယ့္ အမိုးဖြင့္ဂ်စ္ကားေပၚ တက္လိုက္ခဲ့ပါတယ္။

မဂၢဇင္းပံုေတြထဲပါတဲ့အတိုင္း မတ္တပ္ရပ္သူ ရပ္။ အရပ္သားတခ်ဳိ႕ စက္ေခါင္းဖံုးေပၚ ထိုင္စီးသူစီးနဲ႔ ခရီးသည္ ၁၆ ေယာက္ေလာက္တင္ၿပီးမွ ထြက္ပါတယ္။ လူပေဒသာပင္သီးေနတဲ့ ပံုစံပါ။

ေက်ာက္တူးသမား ၃-၄ ေယာက္နဲ႔ က်န္တာက ေစ်းသည္နဲ႔။ တခုေကာင္းတာက လူေတြတေထြးႀကီးဆိုေတာ့ လံုျခံဳသလို ခံစားမိတာျဖစ္တယ္။

ပါလာတဲ့သူ အမ်ားစုက ေစ်းသည္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ေန႔စဥ္ ဖားကန္႔ကို အနည္းဆံုး ေစ်းသည္ ၂ဝဝ မတက္ရင္ ဖားကန္႔ ရိကၡာျပတ္တာပဲလို႔ သိရတယ္။ ကခ်င္ဓားလြယ္ႀကီးနဲ႔ လူတေယာက္ကို သတိထားမိတယ္။

ဂိတ္တဂိတ္ေရာက္ရင္ ႀကိဳၿပီးဆင္းတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ အထမ္းသမားေတြနဲ႔ ေရာလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဂိတ္ကို ျဖတ္တယ္။ ဂိတ္ကိုေက်ာ္လာၿပီးမွ ကားကိုရပ္ ေစာင့္စီးတယ္။ ၂ ဂိတ္ေလာက္ ဒီလိုခ်ည္းလုပ္တာျမင္ရေတာ့ ဧကႏၲ ဒီပုဂၢိဳလ္လည္း KIA ျဖစ္မွာပဲလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။