မ႑ာပ္ မထိုးရ၊ လူ မစုရ၊ စားၿမိန္ထုတ္ မထည့္လိုက္ရ၊ ေရအိုး မခြဲလိုက္ရ၊ မနက္ေစာေစာခ်တဲ့ အသုဘ

ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၊ မတ္လ အေရးအခင္းတြင္ က်ဆံုးသြားခဲ႔ေသာ ကိုဖုန္းေမာ္၊ ပဥၥမႏွစ္ (ဓာတု) ၏ အမႀကီး မမာမာဝင္း၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုခင္ေမာင္ထြန္း (B.Sc. Hist) ၊ မဝင္းဝင္းျမင္႔ (B.Sc. Phy)၊ ကိုမင္းထြဋ္ III Yr Zoo တို႔ႏွင့္ စက္မႈအားမာန္ စာေစာင္အဖြဲ႔တို႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး ေမးျမန္းခဲ့သည္မ်ားကို က်န္ရစ္သူမ်ား၏ ခံစားခ်က္မ်ားအတိုင္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

ဦးစြာ ကိုဖုန္းေမာ္၏ မိသားစု အတြင္းေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းၾကည့္ရာ မိဘမ်ားမွာ ဦးဩဘာႏွင့္ အေဒၚအမာ ျဖစ္၍ ကြယ္လြန္သြားၾကၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ေမာင္ႏွမ ငါးဦးအနက္ စတုတၳေျမာက္ သားျဖစ္ေၾကာင္း၊ မမာမာဝင္း က ေျပာပါသည္။ အကိုႀကီး ကိုေက်ာ္ဝင္းႏွင္႔ အမႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ မမာမာဝင္းႏွင့္ မမာမာအိတို႔က မဂၤလာေဈးတြင္ ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ကိုဖုန္းေမာ္ႏွင့္ ညီမငယ္ မနီနီေအာင္ (ဒုႏွစ္၊ ဓာတု-လိႈင္) တို႔ကို မိဘသဖြယ္ ပညာေရးကို တာဝန္ယူ အုပ္ထိန္းေနရေၾကာင္း ေျပာပါသည္။


ကိုဖုန္းေမာ္ ကြယ္လြန္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းရာ ကိုဖုန္းေမာ္ ေသဆံုးသည္ကို ၁၃.၃.၈၈ က ခ်က္ခ်င္း မသိရေၾကာင္း၊ ၁၄.၃.၈၈ ရက္ ေန႔လည္ ၁ နာရီတြင္ ေဈးထဲမွ ေရဒီယိုက တဆင့္ၾကားရေၾကာင္း၊ ကိုဖုန္းေမာ္၏ ညီမငယ္ မနီနီေအာင္ကလည္း ၎ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လိႈင္နယ္ေျမမွ သိလာရေၾကာင္း အမလတ္ (မမာမာအိ) က ေဈးမွၾကားၾကားခ်င္း ေဆး႐ံုႀကီး အေရးေပၚ႒ာနသို႔လိုက္၍ စံုစမ္း၍ရာ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားက ခြ်န္ထက္ေသာ စူးႏွင့္ထိုးမိ၍ ေသဆံုးေၾကာင္း ေျပာသည္။ အမလတ္က ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္က ဆံုးသလဲဟုေမးရာ ေက်ာင္း၌ပင္ ေသဆံုးခဲ့ဟန္တူေၾကာင္း ေျဖသည္။ ေက်ာင္းမွာ တခါတည္း ေသရေလာက္ေအာင္ ထိုးတဲ့စူးက ဘယ္လိုစူးလဲ ဟုေမးေသာအခါမွ ေသနတ္ဒဏ္ရာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျဖသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အမလတ္ကို မႈခင္းရဲတပ္ဖြဲ႔က ရန္ကုန္တိုင္း ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴး႐ံုး (၄၇ လမ္း ) သို႔ ေခၚယူ၍ ကိုဖုန္းေမာ္ အေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ စစ္ေဆးေမးျမန္းေၾကာင္း ေျပာပါသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အရပ္က အိမ္တြင္ မ႑ာပ္ ထိုးေပးထားၾကေၾကာင္း သို႔ေသာ္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီက ေခၚေတြ႔ၿပီး မ႑ာပ္ကို ဖ်က္ခိုင္းေၾကာင္း၊ လူ မစုရ၊ အသုဘအိမ္ႏွင့္တူေအာင္ မေနရဟု ေျပာေၾကာင္း၊ ထိုေန႔မွစ၍ ၃ ရက္တိတ္ ရပ္ကြက္ကို မီးဖ်က္ထားေၾကာင္း ေျပာပါသည္။

အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွလူမ်ားကိုလည္း ေထာက္လွမ္းေရးက ကိုဖုန္းေမာ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ စံုစမ္းေသာအခါ “လူေအးေလးပါ” ေျဖသူမ်ားကို “ဒါေလာက္ ဆိုးသြမ္းေနတဲ့ လူငယ္တဦးကို ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္လို အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ လူေကာင္းလို႔ ေျပာၾကတာလဲ” ဟု ေဟာက္ေၾကာင္း အမႀကီးက ေျပာျပပါသည္။

သတင္းစာတြင္လည္း နာေရးေၾကာ္ျငာထည့္ခြင့္မရခဲ႔ေၾကာင္း ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ေနၾကေၾကာင္း၊ လမ္းႏွင့္ အိမ္ကိုလည္း ေစာင့္ၾကည့္ကာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနခဲ့ေၾကာင္း ဆက္ ေျပာသြားပါသည္။ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ကိုဖုန္းေမာ္ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ ကြယ္လြန္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း လာေျပာပါသည္။

ဆက္လက္၍ မမာမာဝင္းက “၉ နာရီေလာက္မွာ လမ္းထဲက လူေတြက လမ္းထိပ္အဝင္အထြက္ လူမ်ားကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနေၾကာင္းကို လာေျပာတယ္ ..။ အမတို႔ အေနနဲ႔ အာဏာနဲ႔ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို အလြန္ရြံ႕မုန္းတယ္” .. ဟု ေျပာပါသည္။

သတင္းစာတြင္ နာေရးေၾကာ္ျငာ ထည့္ခြင့္မရ၍ ကိုဖုန္းေမာ္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္းကို ညီမငယ္ ျဖစ္သူက သင္ပုန္းတခုတြင္ေရးၿပီး အိမ္ေရွ႕တြင္ ေထာင္ထားခဲ့ေၾကာင္း၊ ရပ္ကြက္ေကာင္စီက ဖ်က္ခိုင္းေသာအခါ နာေရးေၾကာ္ျငာ မထည့္ရမခ်င္း ဖ်က္မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာမွသာ သတင္းစာ ထည့္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ေပးမည္ဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္ေပးေၾကာင္း သိရသည္။

ၿမိဳ႕နယ္႐ံုးမွ အတြင္းေရးမွဴးက ဖုန္းေမာ္ သၿဂႋဳဟ္ရန္ကိစၥကို သက္ဆိုင္ရာက သၿဂႋဳဟ္ေပးရမည္လား မိသားစုက သၿဂႋဳဟ္မလားဟု ေမးရာ “အမတို႔ မိသားစုက ေက်ာင္းသား အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ သၿဂႋဳဟ္ခ်င္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္” ဟု ေျပာျပပါသည္။

“ေန႔လည္ ၁၁ နာရီမွာ အေလာင္းကို ၾကည့္ခြင့္ေပးမည္ဆိုၿပီး ၄၇ လမ္း ႐ံုးကို ေခၚသြားေၾကာင္း၊ အေလာင္းကို ၁၇ ရက္ေန႔ ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ႔လည္း မရပါဘူး၊ အမတို႔က ေဈးသည္ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ေဈးသည္ေတာင္မွ ကတိတည္ေသးတာ၊ အစိုးရဆိုရင္ ေဈးသည္ထက္ ကတိတည္မယ္ ထင္ထားတာ၊ အစိုးရဟာ ေဈးသည္ေလာက္ေတာင္ ကတိမတည္ဘူး၊ ကုန္သည္ထက္ ဖ်င္းတယ္” ဟု မမာမာဝင္းက သူ႔ရဲ႕ အျမင္ကို ႐ိုးသားစြာ ေျပာပါသည္။

၄၇ လမ္း႐ံုးတြင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေစာင္႔ေနၿပီးမွ ေဆး႐ံုႀကီးကို ေခၚသြားေၾကာင္း အေရးေပၚ႒ာနတြင္ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ေစာင္႔ရၿပီးမွ အေလာင္းကို အမလတ္ တေယာက္သာ ၾကည့္ခြင့္ရေၾကာင္း၊ အေလာင္းမွာ ဂ်ပန္ေဆး႐ံုတြင္ ထားဟန္တူေၾကာင္း၊ အေရးေပၚ အခန္းလြတ္ထဲတြင္ ႐ုတ္တရက္ လာထားဟန္တူေၾကာင္း အေလာင္းပံုစံမွာ ေခါင္းတြင္ ေသြးမ်ားႏွင့္ ဖူးေယာင္ေနဟန္ ဖန္တီးထားၿပီး မ်က္ႏွာကိုသာ ေဖာ္ထားကာ က်န္အပိုင္းမ်ားကို ျမင္ခြင့္မရခဲ့ေၾကာင္း ရင္နင့္ဖြယ္ ေျပာျပပါသည္။

၁၆ ရက္ေန႔တြင္ သတင္းစာ၌ နာေရးေၾကာ္ျငာပါလာေသာ္လည္း “႐ုတ္တရက္” ဟူေသာ စကားလံုးကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။

ည ၇ နာရီေလာက္တြင္ ရဲအုပ္အဆင္႔ရွိသူ လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ဘာလိုအပ္သလဲ ဟုေမးရာ အမတို႔အေနနဲ႔ “ဘာမွ မလိုပါဘူး ၁၇ ရက္ေန႔ အေလာင္းရရင္ ေတာ္ပါၿပီ” ဟု ေျပာလိုက္ေၾကာင္း သိရသည္။

၁၇ ရက္ေန႔ နံနက္ ၅ နာရီတြင္ အိမ္၌ ေျမခ်သပိတ္သြတ္ရန္ မုန္႔၊ လၻက္ရည္ စီစဥ္ထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိမိကိုယ္ကို အတြင္းေရးမွဴးဟု ေျပာ၍ လူတေယာက္ေရာက္လာၿပီး ေမာင္ႏွမ ၄ ေယာက္ကို လူႀကီးက စကားေျပာခ်င္လို႔ ၄ ေယာက္လံုး လိုက္ခဲ႔ပါဟု ေျပာေၾကာင္း၊ လူႀကီးဆိုတာ ဝန္ႀကီးကို ဆိုလိုေၾကာင္း ထိုလူက ေျပာသည္။

အမႀကီးက ဖုန္းေမာ္ကိုျပၿပီး သၿဂႋဳဟ္မွာလားဟု ေမးရာ မဟုတ္ပါဘူး လူႀကီးက စကားေျပာခ်င္လို႔ ေခၚတာပါဟုေျပာရာ ဘုန္းႀကီးမ်ား မေရာက္ေသး၍ ညီမငယ္ကို ေနခဲ့ရန္မွာစဥ္ ေလးေယာက္စလံုး လိုက္ခဲ့ရန္ အတင္းေခၚရာ ညီမငယ္က ေနခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။

၆း၃၀ ေလာက္တြင္ ၄၇ လမ္း႐ံုးသို႔ ေခၚသြားရာ အတန္ငယ္ က်ယ္ဝန္းေသာ အခန္းတြင္ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ ထိုင္ခိုင္းထား၍ “လူႀကီး ဘယ္မွာလဲ” ဟုေမးတိုင္း မေျဖဘဲ မုန္႔၊ လၻက္ရည္ႏွင့္သာ ဧည့္ခံေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ မေသာက္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

အတန္ၾကာမွ ဂ်ပန္ေဆး႐ံု (အေထြေထြ ေရာဂါကုေဆး႐ံု) သို႔သြားရန္ ဟိုင္းလပ္စ္ကား တစီးေပၚ တက္ခိုင္းၿပီး ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ ေဆး႐ံုႀကီးတြင္ ၉၂၉ ႏွစ္စီး၊ အသုဘယာဥ္၊ ဘုန္းႀကီး ငါးပါးကားႏွင့္ ႒ာနဆိုင္ရာ ကားတခ်ဳိ႕ ေတြ႔ရေတာ့မွ အစိုးရ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ အသုဘခ်ရန္ စီစဥ္ထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိ၍ ဆင္းမည္ျပဳရာ ရဲအုပ္ အမ်ဳိးသမီး ၃ ဦး ပိတ္တားၿပီး လံုးဝ ဆင္းခြင့္မရခဲ့ေၾကာင္း။


“အမတို႔မွာ ငိုယံုကလြဲလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္” ဟု ရင္နင္႔ဖြယ္ ႐ိႈက္သံတဝက္ျဖင့္ ေျပာျပပါသည္။
ဂ်ပန္ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီးေနာက္ ဆင္းခိုင္းသည္။ မဆင္းလိုေၾကာင္းေျပာရာ လာေခၚစဥ္က ေလသံမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ မဆင္းရင္ အတင္းဆြဲခ် ဟုေျပာရာ အမႀကီးက “ကဲ ဆင္းေပးလိုက္ေတာ့၊ သူတို႔မွာ လက္နက္နဲ႔ အာဏာရွိတယ္” ဟုေျပာရာ အကိုႀကီး တေယာက္တည္း ဂ်ပန္ေဆး႐ံု အေနာက္ဘက္ ေရခဲတိုက္ထဲသို႔ ဝင္လိုက္သြားသည္။ အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကို ဗီဒီယို ႐ိုက္ေနေၾကာင္း၊ အနားတြင္ ျပည္ထဲေရး ဒုဝန္ႀကီး ဦးခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ရွိေနေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ အကိုႀကီးကို ေရခဲတိုက္ထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ အရပ္ပုပု အသက္ႀကီးႀကီး ဆရာဝန္ႀကီး ရွိေနေၾကာင္း၊ အေလာင္းကို မႏၱေလး ရွပ္အျဖဴ လက္ရွည္ႏွင့္ ပုဆိုးကို က်ပ္ေနေအာင္ စည္းထားေၾကာင္း ေျပာပါသည္။

အေလာင္းကို ၾကည့္႐ႈခြင့္ေတာင္းၿပီး ၾကယ္သီးျဖဳတ္၊ ပုဆိုးလွန္ၾကည္႔ရာ ေမးေအာက္မွ ရင္ဘတ္တေလ်ာက္ ခ်ဳပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

ညာဘက္နံပါး၌ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ခ်ဳပ္႐ိုးတေၾကာင္းရွိ၊ ေသနတ္ဒဏ္ရာရွိေသာ ရင္ဘတ္ေနရာ၌မူ အသားမ်ားကို လိပ္ယူခ်ဳပ္ထားၿပီး၊ ဆီးစပ္တြင္ ဒဏ္ရာေတြ႔ရၿပီး ညာဖက္ေပါင္ ဒူးဆစ္အထက္ ေသနတ္ဒဏ္ရာကိုလည္း ခ်ဳပ္႐ိုးျဖင့္ လိပ္ခ်ဳပ္ဖံုးကြယ္ထားသည္။

က်ည္ဆံ ႏွစ္ေတာင့္ကို ဆရာဝန္ႀကီးက ျပေၾကာင္း၊ ခဏသာ ၾကည့္ခြင့္ရ၍ အျပင္သို႔ ဆြဲထုတ္သြားေၾကာင္း ေၾကကြဲဖြယ္ သိရွိရပါသည္။ အျပင္ဘက္၌ ဆိုင္ရာ၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ပင့္ေဆာင္ထားေသာ ဘုန္းႀကီးငါးပါးႏွင္႔ အကိုႀကီးတို႔ကသာ ကြယ္လြန္သူအတြက္ သရဏဂံုကို အက်ဥ္းခ်ဳံး ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသည္။

ပိုက္ဆံ မထည့္ရေသး၍ ေတာင္းၿပီး ထည့္လိုက္ရေၾကာင္း၊ ေရအိုး မခြဲရ၊ စားၿမိန္ထုတ္ မထည့္လိုက္ရေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ားအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ခြင့္ မရခဲ့ေၾကာင္း၊ ရင္နင့္ဖြယ္ ၾကားရပါသည္။

ဆိုင္ရာက ထုတ္ေပးေသာ အမိန္႔တမ္းတြင္ ဆူးခၽြန္ႏွစ္ခ်က္ျဖင့္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း ေရးသားထားသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ ၾကံေတာသခ်ႋဳင္း၌ အ႐ိုးအိုးျဖင္႔ စနစ္တက် သၿဂႋဳဟ္လိုေသာ္လည္း ဆိုင္ရာမွ အတင္းအၾကပ္ စီမံမႈျဖင္႔ တာေမြသခ်ႋဳင္း၌ ဖုန္းေမာ္၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို မီးသၿဂႋဳဟ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လိုက္သည္။ အ႐ိုးေကာက္ခြင့္ပင္ မရခဲ့ေပ။

မနက္ ၈း၄၅ နာရီတြင္ မီးသၿဂႋဳဟ္ ၿပီးစီးခဲ့သည္။ သခ်ႋဳင္းတခုလံုး ရွင္းလင္းေနၿပီး အေတာ္ေဝးေဝးမွ ရပ္ကြက္ရွိ ကေလး၊ လူႀကီးမ်ားက တခါမွ် မၾကံဳစဖူး မနက္ခင္း အသုဘကို အံ့ဩထိတ္လန္႔စြာျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္ဟု သိရသည္။

အိမ္သို႔ ျပန္အပို႔တြင္လည္း အိမ္တိုင္ရာေရာက္မပို႔ဘဲ လမ္းထိပ္၌ပင္ ႐ိုင္းျပစြာ ဆက္ဆံ၍ ခ်ထားခဲ့သည္။
လွည္းတန္း ၾကံေတာတို႔၌ အသုဘပို႔ရန္ ေက်ာင္းသားေျမာက္မ်ားစြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ၾကသည္ကိုသိ၍ ႀကီးက်ယ္စြာ အသုဘခ်ျခင္းကို လႊဲေရွာင္လိုေသာဆႏၵျဖင့္ အစိုးရက လွည့္စားေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာသည္။

၁၉ ရက္ေန႔ ရက္လည္ဆြမ္းေကၽြး၌ ေက်ာင္းသား အရပ္သားမ်ား လာေရာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိၾကေပ။ ေထာက္လွမ္းေရးက ဓာတ္ပံု႐ိုက္ ဖမ္းဆီးေနသည္ဟု သတင္းလႊင့္ၿပီး သြယ္ဝိုက္ေသာနည္းျဖင္႔ ၿခိမ္းေျခာက္တားဆီးခဲ့သည္။ အစိုးရကလည္း ဖုန္းေမာ္အား ဆိုးသြမ္းလူငယ္၊ ႏိုင္ငံကို ပုန္ကန္သူ ေတာတြင္း အဆက္အသြယ္ရွိသူအျဖစ္ သတင္းလႊင့္ခဲ့သည္။

ျမန္မာ့အသံႏွင့္ သတင္းစာမ်ားကလည္း ရပ္ကြက္ႏွင့္ရန္ျဖစ္၍ ေသဆံုးသည္ဟု သတင္းလႊင့္ခဲ့သည္။ အျဖစ္မွန္ကို ဖံုးကြယ္သည့္အျပင္ ေသဆံုးသူ၏ မိသားစုကိုလည္း ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္သူမ်ားသဖြယ္ ခ်ဳပ္ျခယ္ၿခိမ္းေခ်ာက္ ဖိႏွိပ္၍ လူမဆန္စြာ ဆက္ဆံခဲ့သည္။

ဆက္လက္၍ မမာမာဝင္းကို ကိုဖုန္းေမာ္၏ ညီမႏွင့္ပတ္သက္၍ေမးျမန္းရာ ကိုဖုန္းေမာ္၏ ညီမသည္ အကိုအတြက္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး တရားေဟာ လံႈ႔ေဆာ္သျဖင့္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ် အသတ္ခံရသည္ဟု လုပ္ၾကံဇာတ္လမ္းဖန္တီးၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပမႈမ်ား မျဖစ္ေပၚေစရန္ သတင္းလႊင့္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းျပခဲ့သည္။

ကိုဖုန္းေမာ္၏ ဘဝခရီးကို ေမးျမန္းၾကည့္ရာ မမာမာဝင္းႏွင့္အတူ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔မွ ရဲေဘာ္ရင္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုခင္ေမာင္ထြန္းႏွင့္ မဝင္းဝင္းျမင့္ႏွင့္ ကိုမင္းထြဋ္တို႔က ဝိုင္းဝန္းေျဖဆိုခဲ႔သည္မ်ားကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ တင္ျပပါသည္။

ကိုဖုန္းေမာ္သည္ ၅ တန္းမွ ၁၀ တန္းအထိ လသာ ၁ တြင္ ပညာသင္ၾကား၍ ၉ တန္းတြင္ လူငယ္ ေလေၾကာင္းသင္တန္း လသာၿမိဳ႕နယ္ လမ္းစဥ္လူငယ္သင္တန္းလည္း တက္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၁ တြင္ ၁၀ တန္းေအာင္၍ RC 2 တြင္တက္ၿပီး ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔တြင္ ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွားခဲ႔သည္။ RIT ေရာက္သည့္တိုင္ RC 2 မွ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ႏွင့္ လႈပ္ရွားခဲ့သျဖင့္ ဆရာမ်ား၏ အားကိုးမႈ၊ ခ်ီးက်ဴးမႈကို ခံခဲ႔ရသူ ျဖစ္သည္။ အရံပါတီဝင္ တေယာက္ျဖစ္ၿပီး၊ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔၊ တကၠသိုလ္အရံတပ္ရင္း၊ ဗုဒၶဘာသာအသင္းမ်ား၏ ေအာင္လက္မွတ္မ်ား၊ မွတ္တမ္းမ်ား၊ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္မ်ား ရရွိထားသည္။ ၈၂ (ေအာက္တိုဘာ) ရန္ကုန္-မႏၱေလး ကားလမ္း လွည္းကူး လုပ္အားေပးစခန္း၊ ၁၉၈၃ (ေအာက္တိုဘာ) စပါး(၁) ေရႊေလာင္းကြ်န္း လုပ္အားေပး (ဝါးခယ္မ) တြင္ ပါဝင္လုပ္အားေပးခဲ႔သည္။ ေနာက္ဆံုး ျပည္ေထာင္စုေန႔၌ပင္ ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ပါဝင္တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ငါးႀကိမ္ေျမာက္ ေသြးလွဴရွင္ျဖစ္ၿပီး၊ ယခုလက္ရွိ ဓာတုအင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္အသင္း အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနသူျဖစ္သည္။

ဆက္လက္၍ မမာမာဝင္းက ကိုဖုန္းေမာ္၏ အနာဂတ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးမားပံုကို ေျပာျပပါသည္။

ႏိုင္ငံခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး ႏိုင္ငံအက်ဳိး ႏိုင္ငံႀကီးပြားတိုးတက္ေစလိုတဲ့ ဆႏၵရွိတယ္၊ ပါတီ မဝင္ရင္ အခြင့္အေရး မရဘူး၊ ပါတီဝင္မွ ေက်ာင္းၿပီးရင္ အလုပ္တန္းရမယ္၊ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း အလုပ္လုပ္မယ္ ေျပာသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမမ်ားက စီးပြားေရး လုပ္ေစခ်င္တဲ့ၾကားက စစ္ဗိုလ္အင္ဂ်င္နီယာတဦးျဖစ္ရန္ ရည္ရြယ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိုင္းျပည္အက်ဳိး ႏိုင္ငံအက်ဳိးကို တဖက္တလမ္းက သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ေနသူ ေက်ာင္းသားလူငယ္တဦးအား ရက္စက္ယုတ္မာ လူမဆန္စြာ ျပဳမႈကို ဖံုးဖိလိုေသာ ဆႏၵျဖင့္ ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္သူအျဖစ္ လိမ္လည္ ဝါဒျဖန္႔ခဲ့သည္။

မမာမာဝင္း၏ ဆႏၵကိုေမးရာ ကိုဖုန္းေမာ္ ေသဆံုးရျခင္းအတြက္ ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ရသည္၊ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲရသည္။

မည္သို႔မွ် ႏိႈင္းယွဥ္မရ၊ အစားထိုး မရေအာင္ ႏွေျမာရသည္၊ အစိုးရ မျပဳတ္မခ်င္း လူလာ မျဖစ္ပါေစနဲ႔၊ လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္မွာ မဟုတ္ဘူးဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အသင္းအဖြဲ႔မ်ားဟာလည္း အမိန္႔ျပန္စာ ထုတ္ေပးေစခ်င္တယ္ ဟူ၍လည္းေကာင္း ေျပာပါသည္။

အစိုးရ မျပဳတ္မခ်င္း လူလာ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ...

ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွ ထုတ္ေဝသည့္

စက္မႈအားမာန္ စာေစာင္၊ အမွတ္စဥ္ (၄)၊ ၁၇.၉.၈၈ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။